نقاره: تفاوت میان نسخه‌ها
جز حذف از رده:مقاله‌های در دست ویرایش ردهانبوه |
|||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
*'''سرگذشت موسیقی ایران'''، روح‌الله خالقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش. | *'''سرگذشت موسیقی ایران'''، روح‌الله خالقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش. | ||
*'''فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی'''، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه [http://pldb.ihcs.ac.ir/ پایگاه دادگان]. | *'''فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی'''، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه [http://pldb.ihcs.ac.ir/ پایگاه دادگان]. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۱
نقاره، دو طبل متصل به هم است که یکی بزرگتر و صدای بم‌تر و دیگری کوچکتر و صدای زیرتری دارد. نقاره‌زنی، آیینی کهن بوده و توسط آل بویه در جهان اسلام رواج یافته است. از این ساز در برخی حرم‌ها، در آیین نقاره‌زنی استفاده می‌شود. در آستان امام رضا(ع)، هر صبح و غروب و روزهای شاد مانند سالگرد ولادت امامان(ع)، تحویل سال نو و هنگام شفا یافتن یک بیمار، نقاره نواخته می‌شود.
واژه‌شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نقاره در واژه‌نامه‌های فارسی به دو معنای «نوبت» و «نوعی طبل کوچک[۱] که با دو چوب باریک نواخته می‌شود»، آمده است.[۲] به باور برخی، اصلِ معنای نقاره، نوبت بوده و چون این طبل و شیپور در نوبت‌های خاصی زده می‌شود، به آن نقاره‌زنی گفته شده است.[۳] واژه‌های مترادف این واژه را دهل، طبل و کوس دانسته‌اند.[۴]
چیستی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نقاره، دو طبل کوچک متصل به هم بوده، که یکی از آنها بزرگتر با صدای بم‌تر و یکی، کوچکتر با صدای زیرتر است. نقاره را با دو عدد چوب به نام چوب نقاره و با دو دست می‌نوازند. گاهی یک دست در بم و دست دیگر در زیر، کار می‌کند؛ گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می‌خورد. کاسه نقاره، از مس و پوسته آن از پوست گاو است.[۵] به نواختن نقاره، نقاره‌زنی[۳] و به کسی که بر این طبل‌ها می‌کوبد، نقاره‌چی یا نقاره‌زن می‌گویند.[۶]
پیشینه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نقاره‌زنی، آیینی کهن بوده و گفته‌اند برای نخستین بار از سوی خاندان شیعه آل‌بویه، در جهان اسلام رواج یافت. آیین نقاره‌نوازی یا نوبت‌نوازی، در سده نهم و دهم قمری رواج داشته و تا زمان قاجار ادامه داشته است.[۳]
در حرم امام رضا(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در آستان امام رضا(ع) روزی دو نوبت در صبح[۷] و غروب پیش از اذان،[۳] شماری از خادمان در جایگاه ویژه‌ای که نقاره‌خانه نام دارد، نقاره و شیپور می‌زنند.[۷] هنگامی که حادثه خاصی رخ می‌دهد که مردم شاد می‌شوند نیز، نقاره نواخته می‌شود؛ که برخی از آنها چنین‌اند: شفا یافتن یک بیمار، شب‌های ولادت امامان(ع)، عید فطر، عید قربان و زمان تحویل سال نو.[۳] برخی، نقاره‌نوازی را نشان شوکت و عظمت بارگاه رضوی دانسته‌اند.[۷] به گمانِ برخی، نقاره‌زنی در آستان امام رضا(ع)، به علت عنوان ولایت‌عهدی او بوده که او را سلطان می‌خوانده‌اند.[۳]
پانوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره.
- ↑ فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره.
- ↑ پرش به بالا به: ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۲، ص۴۶.
- ↑ فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، ذیل واژه نقاره.
- ↑ سرگذشت موسیقی ایران، ج۱، ص۲۰۸.
- ↑ فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره‌چی.
- ↑ پرش به بالا به: ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ حرم در واژه‌ها، ص۵۸.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- حرم در واژه‌ها، از مجموعه «رهنما»، سید ابراهیم موسوی‌پناه، آستان قدس رضوی، ۱۳۹۱ش.
- سرگذشت موسیقی ایران، روح‌الله خالقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش.
- فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه پایگاه دادگان.