حمل سلاح در حج
حمل سلاح در حج از محرمات احرام است و در روایات شیعه، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه از سوی حج‌گزار یا دیگران نهی شده است. در اصطلاح فقهی، سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود؛ خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن و یا برای تهاجم و ضربه زدن به او به کار گرفته شود.
| واجبات |
| شروع از میقات • نیت • لباس احرام • تلبیه |
| محرمات احرام |
| مشترک بین زن و مرد |
| شکار حیوانات خشکی • کشتن جانوران بدن • کندن درختان • التذاذ جنسی • آمیزش • استمناء • عقد ازدواج • فسوق • جدال • زینت • بوی خوش • روغن مالیدن به بدن • نگاه کردن در آینه • سرمه کشیدن • ازاله مو • ناخن گرفتن • خون برون آوردن • کشیدن دندان • حمل سلاح |
| ویژه مردان |
| پوشیدن لباس دوخته • پوشاندن سر • استظلال |
| ویژه زنان |
| پوشاندن صورت • پوشاندن دست |
| دیگر احکام |
| مستحبات احرام |
| مکروهات احرام |
جایگاه
به نظر مشهور فقیهان امامیه پوشیدن سلاح در حال احرام، حرام است.[۱] در برخی آیات قرآن، حرم و شهر مکه منطقه امن الهی معرفی شده[۲] و از این رو در روایات شیعه، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه از سوی حج‌گزار یا دیگران نهی شده است.[۳]
مفهوم‌شناسی
در اصطلاح فقه سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود، خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن، مانند کلاه خود، سپر و زره و یا برای تهاجم و ضربه زدن به دشمن به کار گرفته شود، مانند تفنگ، شمشیر و نیزه.[۴] و نیز خواه در خشکی از آن استفاده شود و یا در دریا و یا فضا.[۵]
سلاح از ریشه «سَلَحَ» و در لغت به معنای مطلق ابزار جنگ یا ابزار جنگ که آهنین باشد[۶] و یا ابزار جنگ و دفاع آمده است.[۷] برخی معنای اصلی این ماده را آماده کردن هر چیزی که حیوانی را از خطر حفظ کند دانسته‌اند که به تناسب موارد مختلف متفاوت است، مانند شمشیر و سپر و سائر ادوات جنگی که سلاح انسان است و شاخ که سلاح گاو و مانند آن است.[۸]
حمل سلاح در مکه
مشهور فقیهان امامیه با استناد به روایات، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه را مکروه می‌دانند.[۹]
در حدیثی از امام صادق(ع) وارد شدن با سلاح به حرم الهی جایز نیست مگر اینکه با چیزی دیگر آن را مخفی کنند.[۱۰] همچنین هرگاه شخصی با سلاح داخل مکه شد، سلاح خود را آشکار نکند.[۱۱]
پانوشت
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج۷، ص۳۰۳؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۸۰؛ الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۴۴۹.
- ↑ سوره قصص آیه ۵۷؛ سوره بقره آیه ۱۲۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ فرهنگ فقه، ج۴، ص۵۱۲.
- ↑ القاموس الفقهی، ص۱۷۹، «سلح».
- ↑ معجم مقاییس اللغه، ج۳، ص۹۴؛ النهایه، ج۲، ص۳۸۸؛ لسان العرب، ج۲، ص۴۸۶«سلح».
- ↑ مجمع البحرین، ج۲، ص۳۷۳؛ تاج العروس، ج۴، ص۹۲«سلح».
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن، ج5، ص170«سلح».
- ↑ الدروس، ج۱، ص۴۷۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۳۲۶-۳۲۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
منابع
- تذکرة الفقهاء، حسن بن یوسف الحلی (علامه حلی)، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۶ق.
- مختلف الشیعة فی احکام الشریعه، حسن بن یوسف الحلی(علامه حلی)، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
- الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره: یوسف بن احمد البحرانی، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
- من لا یحضره الفقیه، محمد بن علی بن بابویه (شیخ صدوق)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۰۴ق..
- الکافی، محمد بن یعقوب الکلینی، تحقیق علی‌اکبر غفاری، تهران، دار الکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعی از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمی شاهرودی، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۶ق.
- القاموس الفقهی، سعدی ابوحبیب، دمشق، دارالفکر، ۱۴۰۸ق.
- معجم مقاییس اللغه، احمد بن فارس، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۰۴ق.