مزار هود و صالح
مزار هود و صالح(ع)، مزاری است در نجف و در میان قبرستان وادیالسلام که به حضرت هود(ع) و صالح(ع) منتسب است. به باور برخی از عالمان شیعه، انتساب این مزار به هود و صالح درست است، برخی نیز آن را رد کرده و بیشتر تاریخنگاران و جغرافیدانان مسلمان، مدفن این دو پیامبر را در یمن دانستهاند.
اطلاعات اوليه | |
---|---|
کاربری | زیارتگاه |
مکان | نجف، قبرستان وادیالسلام |
معماری | |
بازسازی | ۱۳۳۷ق. |
عالم شیعی، سید مهدی بحرالعلوم (۱۱۵۵–۱۲۱۲ق)، نخستین کسی است که مکان کنونی را به عنوان مزار هود و صالح(ع) مشخص کرده و بر روی آن مقبره ساخته است.
مکان ویرایش
مزار منسوب به حضرت هود و صالح(ع)، در عراق، در شهر نجف و در میان قبرستان وادیالسلام قرار دارد.
بررسی درستی انتساب ویرایش
بیشتر تاریخنگاران و جغرافیدانان مسلمان، مدفن حضرت هود و صالح(ع) را در یمن، تعیین کردهاند.
با این همه، به باور برخی، روایاتی در منابع حدیثی شیعه، به وجود قبر هود و صالح(ع) در وادیالسلام اشاره دارد؛ مانند روایتی که بر پایه آن، امام علی(ع) از فرزندش امام حسن(ع) خواست که او را در پشت کوفه، در قبر دو برادرش هود و صالح دفن کند.[۱][یادداشت ۱][۲]
برخی، انتساب این مزار به هود و صالح(ع) را بیمدرک دانسته و به گمان، آن را یادبودی از هود و صالح دانستهاند.[۳] مکان کنونی این مزار، توسط عالم شیعی، سید مهدی بحرالعلوم (۱۱۵۵–۱۲۱۲ق)، مشخص شد.[۴] گویا پیش از آن، مزار هود و صالح در قسمت دیگری از وادیالسلام قرار داشت.[۵]
پیشینه ویرایش
بنای کنونی مزار، نخستین بار توسط سید مهدی بحرالعلوم، تعیین شد و گنبدی از سنگ و گچ بر فراز آن ساخته شد. سپس یک ایرانی، آن را خراب نمود و بهجای آن، ساختمان جدیدی با گنبد کاشیکاری بنا کرد. این ساختمان در سال ۱۳۳۷ق، یعنی در دوره اشغال عراق از سوی بریتانیا بازسازی شد.[۵]
پانویس ویرایش
- ↑ بر پایه روایتی دیگر، امام علی(ع) از امام حسن(ع) خواست او را در قبر برادرش هود، دفن کند.
منابع ویرایش
- حجة التفاسیر و بلاغ الاکسیر، عبدالحجة بلاغی، حکمت (چاپخانه)، قم، ۱۳۸۶ش.
- تاریخ النجف المعروف بالیتیمة الغرویة و التحفة النجفیة فی الارض المبارکة الزکیة، حسین براقی.
- فرحة الغری فی تعیین قبر امیرمؤمنان علی(ع) فی النجف، غیاثالدین عبدالکریم بن احمد الحسینی (ابن طاووس)، تحقیق محمد مهدی نجف، نجف، العتبة العلویة المقدسة، ۱۴۳۱ق، (۲۰۱۰م).
- ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل محبوبة، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۰۶ق، (۱۹۸۶م).