مسجد عتیقه
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| کاربری | عبادتگاه |
| مکان | جنوب شرقی کاظمین، در جانب غربی رود دجله |
| نام‌های دیگر | مسجد براثای جدید |
| وقایع مرتبط | وجود آثاری که با داستان حضور امام علی(ع) در براثا و فضایل آن، ارتباط یافته |
| مشخصات | |
| وضعیت | فعال |
| معماری | |
| بازسازی | سال 1375 ه. ق |
مسجد عتیقه یا منطقه (مسجد براثای جدید)، مسجدی است در جنوب شرقی کاظمین در کشور عراق که در دورههای اخیر به نام مسجد براثا مشهور است؛ این درحالی است که این مکان در اصل زیارتگاهی مقدس به نام مشهد العتیقه بوده و در روستایی قدیمی نزدیک شهر بغداد بوده و با توسعه بغداد به یکی از محلههای این شهر تبدیل شده و بعدها نیز از بین رفته است.
از این مسجد در کتب تاریخی تاریخ‌نویسان یاد شده است و برخی اتفاقاتی که درباره مسجد براثا ذکر شده در مورد این مسجد ذکر شده است.
از بنای قدیمی مسجد اثری باقی نمانده و ساختمان کنونی در سال ۱۳۷۵ ه. ق توسعه و بازسازی شده و با اینکه با مسجد براثا تفاوت دارد اما امروزه داخل آن، آثاری وجود دارد که با داستان حضور امام علی(ع) در براثا و فضایل آن، ارتباط یافته است.
تاریخچه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
جنوب شرقی کاظمین، در جانب غربی رود دجله، مسجدی وجود دارد که در دورههای اخیر نزد شیعیان، به نام مسجد براثا شهرت یافته است، حال آنکه این مسجد، در اصل زیارتگاه مقدس دیگری بوده که در منابع تاریخی از آن، با عنوان مشهد العتیقه، یاد شده است و وجه تسمیه آن، وقوع آن در بازار یا محلهای به همین نام بوده است.
این محله در اصل، روستایی قدیمی به نام سونایا بود که پس از توسعه شهر بغداد، به یکی از محلههای این شهر تبدیل شد و نام آن به عتیقه تغییر یافت و بعدها نیز از بین رفت.[۱]
دیدگاه تاریخ‌نویسان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
برخی از نخستین اشارههای تاریخی به این زیارتگاه، در رجال نجاشی، به چشم میخورد که نشان از برخی فعالیتهای علمی علمای شیعه در آن دارد. نجاشی، اشاره میکند که در مشهد العتیقه، کتاب الغیبه نعمانی بر محمد بن علی شجاعی کاتب خوانده میشد[۲] و خود او نیز در آنجا، کتاب صیام ابن‌فضال را خوانده است.[۳]
ابنجوزی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابنجوزی نیز در تاریخ خود نوشته است که از سال 448 ه. ق، (سالی که در آن، به شیعیان سختگیری بسیاری شد و به خانه شیخ طوسی هجوم بردند و او به نجف مهاجرت کرد)، در آستان کاظمین، مشهد العتیقه و مساجد کرخ، اذان گفتن به روش شیعه، ممنوع شد و به جای آن، اذانِ اهل سنت که در آن به جای عبارت «حی علی خیر العمل»، عبارت «الصلاة خیر من النوم» میگفتند، گفته شد.[۴]
او همچنین در ذیل حوادث سال 457 ه. ق، اشاره کرده است که در این سال، اهالی باب بصره (نام یکی از دروازهها و محلههای شهر بغداد در آن زمان)، شبانه درِ آهنی مشهد العتیقه را از جا کندند و با خود بردند. اما پس از جستوجو موفق شدند کسی را که در را با خود برده بود، پیدا کنند و در را از او پس گیرند.[۵]
خطیب بغدادی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
همچنین خطیب بغدادی در تاریخ خود، از این مسجد یاد کرده و درباره آن نوشته است:
در بازار عتیقه، مسجدی وجود دارد که شیعیان به آن توجه دارند و آنجا را زیارت میکنند و بزرگ میدارند و گمان میکنند که امیرمؤمنان علی بن ابیطالب(ع)، در آنجا اقامه نماز کرده است. سپس به سند خود از قاضی ابوبکر جِعابی حافظ، نقل کرده است: «گفته می‌شود که امیرمؤمنان علی بن ابیطالب(ع)، در زمان بازگشت خود از نهروان، از بغداد عبور کرد و در برخی نقاط آن نماز گزارد.[۶]
ابن‌شهرآشوب[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابن‌شهرآشوب نیز در جایی که از زیارت‌گاه‌های مرتبط با امام علی(ع) سخن میگوید، نوشته است: «مسجد السوط فی السوق العتیقة فی بغداد من اخباره بالغیب»[۷] که واضح است مراد وی، همان مشهد عتیقه است.
یاقوت حموی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
همچنین یاقوت حموی در ذیل مدخل سونایا، به وجود مشهد (زیارتگاه) امام علی(ع) در محله عتیقه، اشاره کرده[۸] و در ذیل مدخل براثا مینویسد: «میگویند علی به حمامی در روستای براثا وارد شد و نیز میگویند بلکه حمامی که او وارد آن شد، در محله دیگری از بغداد، به نام عتیقه بود».[۹]
صفیالدین بغدادی نیز از این زیارتگاه با عنوان «مشهد المنطقه»، یاد کرده است[۱۰] که این سخن، نشان میدهد دستکم از قرن هشتم هجری، مشهد العتیقه، به مشهد المنطقه شهرت یافته است.
آلوسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محمود شکری آلوسی درباره وجه تسمیه این مسجد به «منطقه»، مینویسد: «میگویند علی(ع) بعد از اینکه در آنجا نماز گزارد، «تمنطق بسیفه». همچنین گفته شده این مسجد، به علت انحراف رود دجله در این محل، بدین نام نامیده شد؛ گویا که «منطقه» است».[۱۱] («ویقال فی وجه تسمیة هذا المسجد بالمنطقه ان علیاً(ع) تمنطق بسیفه بعد ان صلی هناک وقیل: سمی بذلک لاعوجاج دجلة هناک فکانها المنطقة!.)
مصطفی جواد و احمد سوسه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مصطفی جواد و احمد سوسه، دو پژوهشگر بزرگ عراقی، در کتاب خود درباره شهر بغداد، اشاره کردهاند که در دورههای اخیر، گویا یک شخص ایرانی که با جغرافیای تاریخی بغداد آشنایی نداشته است، با توجه به اینکه مسجد براثا، بهطور کامل از بین رفته و او محل آن را نمیدانسته، نام براثا را بر مشهد منطقه نهاده[۱۲] و از آن پس، به تدریج این زیارتگاه، به مسجد براثا شهرت یافته است و نام مشهد منطقه یا عتیقه، فراموش شده است؛ زیرا همانگونه که پیشتر اشاره شد، مسجد براثا، در محله براثا در جنوب غربی شهر بغداد واقع بوده است؛ حال آنکه مسجد فعلی، در شرق بغداد کهن و میان این شهر و کاظمین، قرار دارد.
ساختمان کنونی مسجد[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ساختمان کنونی مسجد براثا، حاصل توسعه و بازسازی آن در سال 1375 ه. ق، است و در حال حاضر، از بنای قدیمی آن اثری باقی نمانده است. با اینکه این مسجد، در واقع مسجد عتیقه یا منطقه است و با مسجد تاریخی براثا، ارتباطی ندارد، اما امروزه داخل آن، آثاری وجود دارد که با داستان حضور امام علی(ع) در براثا و فضایل آن، ارتباط یافته است؛ از جمله در این مسجد، سنگ سفیدرنگی به شکل یک ستون هشت ضلعی، خوابیده بر زمین، وجود دارد که گفته می‌شود حضرت مریم(س)، فرزندش حضرت عیسی(ع) را روی این سنگ گذاشته است. دو طرف این سنگ، کتیبهای تراشیده شده، حاوی اسامی چهارده معصوم(ع)، به چشم میخورد.[۱۳]
براساس یک باور عامیانه، اسامی امامان بر این سنگ، از پیش از اسلام وجود داشته است. اما بی‌تردید، این باور درست نیست و هیچ مدرکی بر درستی آن، وجود ندارد.
همچنین در صحن مسجد، سنگ سیاهرنگی، به شکلی نزدیک به مکعب، وجود دارد که به نام سنگ «مُنطقه» شناخته می‌شود. میان قسمت فوقانی آن، حفرهای وجود دارد که در آن، به قصد تبرک یا طلب شفا، بهویژه کودکانی که لکنت زبان دارند، آب ریخته می‌شود.[۱۴]
در بخشی از مسجد نیز که دارای فضایی سقفدار با ورودی مستقل است، چاه آبی وجود دارد که گفته می‌شود همان چاه یا چشمهای است که براساس روایات یاد شده، امام علی(ع) در زمان حضور خود در براثا، آن را آشکار کرد. گفته می‌شود این چاه، در دورههای گذشته، خراب و از دید، پنهان شده بود. اما در دوره اخیر، دوباره شناسایی گردید.[۱۵]
قبرستان کنار مسجد[ویرایش | ویرایش مبدأ]
کنار مسجد براثا، قبرستانی وجود دارد که تعدادی از پژوهشگران بزرگ شیعه عراقی، در یک قرن اخیر، آنجا به خاک سپرده شدهاند که مهمترین آنان، عبارتاند از:
1. دکتر جواد علی (1907- 1987 م)، تاریخنویس.
2. دکتر طه باقر (1912- 1984 م)، باستانشناس.
3. دکتر علی الوردی (1913- 1995 م)، جامعهشناس.
4. دکتر علی جواد الطاهر (1919- 1996 م)، استاد زبان و ادب عربی.
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ معجم البلدان، ج3، ص285.
- ↑ رجال النجاشی، ص383.
- ↑ همان، ص259.
- ↑ المنتظم، ج16، ص7.
- ↑ همان، ص91.
- ↑ تاریخ بغداد، ج1، ص404.
- ↑ مناقب آل ابیطالب، ج2، ص227.
- ↑ معجم البلدان، ج3، ص285.
- ↑ همان، ج1، ص363.
- ↑ مراصد الاطلاع، بغدادی، ج2، ص757.
- ↑ تاریخ مساجد بغداد وآثارها، ص122.
- ↑ ر. ک: دلیل خارطة بغداد المفصّل، مصطفی جواد و احمد سوسه، ص85 و 91.
- ↑ دلیل العتبات والمراقد فی العراق، ص83 و 84.
- ↑ همان، ص84.
- ↑ دلیل العتبات والمراقد فی العراق، ص84.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- معجم البلدان: ياقوت بن عبدالله الحموي، بيروت، دار صادر، ١٣٩٧ه. ق - ١٩٧٧م.
- رجال النجاشي: احمد بن علي، تحقيق: السيد موسي الشبيري الزنجاني، ط ۶، قم، مؤسسة النشر الاسلامي التابعة لجماعة المدرسين، ١۴١٨ه. ق.
- المنتظم في تاريخ الملوك والأمم: عبدالرحمان بن علي البغدادي (ابن الجوزي)، تحقيق: محمد عبدالقادر عطا و مصطفي عبدالقادر عطا، ط ١، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١٢ه. ق - ١٩٩٢م.
- تاريخ بغداد (تاريخ مدينة السلام): احمد بن علي بن ثابت (الخطيب البغدادي)، تحقيق: بشّار عوّاد معروف، ط ١، بيروت، دار الغرب الاسلامي، ١۴٢٢ه. ق - ٢٠٠١م.
- مناقب آل ابي‌طالب: محمد بن علي السروي المازندراني (ابن شهرآشوب)، تحقيق: يوسف البقاعي، ط ٢، بيروت، دار الاضواء، ١۴١٢ه. ق - ١٩٩١م.
- مراصد الاطلاع علي اسماء الامكنة والبقاع: صفي‌الدين عبدالمؤمن بن عبدالحق بغدادي، تحقيق: علي محمد البجاوي، بيروت، دار الجيل، ١۴١٢ه. ق - ١٩٩٢م.
- تاريخ مساجد بغداد وآثارها: محمود شكري الالوسي، بغداد، مطبعة دار السلام، ١٣۴۶ه. ق.