ايرانيان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی مفسران، آیات نخستین [[سوره روم]] را درباره رویارویی ایرانیان و رومی‌ها می‌دانند. <ref>جامع البیان، ج٢١، صص ٢٢ - ٢6؛ الدرالمنثور، ج6، ص4٨١؛ مجمع البیان، ج٧، ص٣٨٠؛ تفسیر ابن کثیر، ج٣، ص4٣٣.</ref> مفسران معتقدند که این آیات پس از آنکه [[خسروپرویز]] به بهانه خلع [[قیصر روم]] از حکومت بیزانس - که حامی خسرو در رسیدن به سلطنت و نیز پدر همسرخسرو بود - به قلمروی رومیان لشکر کشید، <ref>تاریخ طبری، ج١، ص466؛ تاریخ ایران باستان، ج4، ص٢٨٠4؛ ایران در زمان ساسانیان، ص5٨٢٢.</ref> نازل شده است.

هنگامی که «[[شهربراز]]» و «شاهین» یا «فرخان» دو سردار ایرانی، <ref>جامع البیان، ج٢١، صص ٢٣ و ٢4؛ تفسیر ابن کثیر، ج٣، صص 4٣٣ و 4٣4.</ref> تقریباً تمامی تصرفات امپراتوری روم در شرق و نیز [[مصر]] را فتح کردند (سال 6١٩م.)؛ قسطنطنیه پایتخت رومی‌ها در خطر سقوط قرار گرفت. این واقعه با دعوت پیامبر(ص) در مکه مصادف بود. ازاین‌رو مسلمانان هنگام شنیدن خبر پیروزی ایرانیان متعجب و نگران شدند؛ زیرا از پیروزی مجوس بر اهل کتاب روم کراهت داشتند. در مقابل مشرکان قریش، با خوشحالی مسلمانان را شماتت کردند و در پی آن آیات نخستین سوره روم نازل شد. خداوند در این آیات، از غلبه رومی‌ها بر ایرانیان در آینده نزدیک خبر داده و وعده الهی را تخلف‌ناپذیر دانسته است.

مفسران ذیل آیه: {{قلم رنگ|سبز|﴿فِی بِضْعِ سِنِینَ لِلّٰهِ الْاَمْرُ مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ بَعْدُ وَ یَوْمَئِذٍ یَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ * بِنَصْرِ اللّٰهِ یَنْصُرُ مَنْ یَشٰاءُ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ * وَعْدَ اللّٰهِ لاٰ یُخْلِفُ اللّٰهُ وَعْدَهُ وَ لٰکِنَّ اَکْثَرَ النّٰاسِ لاٰ یَعْلَمُونَ﴾}}(سوره روم:آیات 4-6) مدت و فاصله پیروزی ایرانیان تا هزیمت ایشان را نه و یا هفت سال گفته‌اند. <ref>جامع البیان، ج١٩، ص٢6؛ الدرالمنثور، ج6، ص4٨١.</ref>

از «[[قتاده]]» مفسر نقل شده است: "با نزول آیات یاد شده، مسلمانان گفته پروردگار را تصدیق کردند تا اینکه خبر شکست ایران در سال ششم هجرت در جریان صلح حدیبیه به آنان رسید و آنها را خوشحال کرد". <ref>جامع البیان، ج٢، ص٢4؛ مجمع البیان، ج٧، ص٣٨٠؛ تفسیر ابن کثیر، ج٣، ص4٣٣.</ref>

برخی دیگر سال شکست ایران را 6٢٢م؛ یعنی سال هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه ذکر کرده‌اند. <ref>تاریخ تمدن اسلام، ج١، ص٢٩.</ref> گزارش‌های دیگر نیز حاکی از شکست ایرانیان در سال دوم هجرت، در روز بدر بوده است.<ref>جامع البیان، ج٢٨، صص ٢١- ٢6؛ مجمع البیان، ج٧، ص٣٨٠.</ref>

برخی مفسران مقصود از (بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ) در آیه 54 [[سوره مائده]]: {{قلم رنگ|سبز|﴿یٰا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَسَوْفَ یَاْتِی اللّٰهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ اَذِلَّةٍ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ اَعِزَّةٍ عَلَی الْکٰافِرِینَ یُجٰاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللّٰهِ وَ لاٰ یَخٰافُونَ لَوْمَةَ لاٰئِمٍ ذٰلِکَ فَضْلُ اللّٰهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشٰاءُ وَ اللّٰهُ وٰاسِعٌ عَلِیمٌ﴾}} را ایرانیان دانسته‌اند. <ref>الکشاف، ج١، ص646؛ التفسیر الکبیر، ج١٢، صص ١٩ و ٢٠؛ مجمع البیان، ج٣، ص٣٢١.</ref>

به نقل از «[[سعید بن جبیر]]»، مراد از {{قلم رنگ|سبز|﴿یَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ﴾}} در آیه ٣٩ [[سوره توبه]]، ابناء فارس (ایرانیان) هستند. در این آیه خداوند، متخلفان از جهاد را به مجازات دردناک تهدید می‌کند و یادآور می‌شود که در صورت تعلل، گروه دیگری را به جای آنها قرار می‌دهد. <ref>الکشاف، ج٢، ص٢٧١؛ مجمع البیان، ج5، ص4٧ ؛ تفسیر قرطبی، ج٨، ص٩١.</ref>

مفسرانی چون «[[میبدی]]»، «[[آلوسی]]» و «[[رشید رضا]]» ذیل آیه {{قلم رنگ|سبز|﴿فَاِنْ یَکْفُرْ بِهٰا هٰؤُلاٰءِ فَقَدْ وَکَّلْنٰا بِهٰا قَوْماً لَیْسُوا بِهٰا بِکٰافِرِینَ﴾}} ([[سوره انعام]]:آیه 89)، مقصود از قومی را که در راه کفر گام برنمی‌دارند و در برابر حق تسلیم‌اند، ایرانیان دانسته‌اند. <ref>کشف الاسرار، ج٣، ص4١٨؛ تفسیرالمنار، ج٧، ص5٩4؛ روح المعانی، ج٧، ص٣١٣.</ref> آنان که با پذیرش اسلام در آینده نزدیک، با تمام قوا برای پیشرفت آن کوشیدند و دانشمندان آنها در فنون مختلف کتاب‌های فراوانی تالیف کردند. <ref>تفسیر نمونه، ج5، ص٣٣4.</ref>

برخی مفسران، ذیل این آیه روایتی از پیامبر(ص) آورده‌اند که آن حضرت، [[قریش]] را بهترین عرب و فارس را بهترین عجم معرفی کرده است. <ref>کشف الاسرار، ج٣، ص4١٨.</ref> روایت چنین است:

در این‌باره آیه {{قلم رنگ|سبز|﴿قُلِ اللّٰهُمَّ مٰالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشٰاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشٰاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشٰاءُ...﴾}} ([[سوره آل‌عمران]]:آیه ٢6) نازل شد. <ref>اسباب النزول واحدی، صص ٨6 - ٨٨؛ التفسیر الکبیر، ج٨، ص4؛ کشف الاسرار، ج٢، صص٧٠ و ٧١.</ref>

در آیه ٣٨ [[سوره محمد]](ص)، {{قلم رنگ|سبز|﴿ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ وَ مَنْ يَبْخَلْ فَإِنَّما يَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ وَ اللَّهُ الْغَنِيُّ وَ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ وَ إِنْ تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ ثُمَّ لا يَكُونُوا أَمْثالَكُم‏﴾}}؛ خداوند به عرب مسلمان هشدار می‌دهد که اگر قدردان پاسداری از آیین اسلام نباشند، خداوند این ماموریت را به گروه دیگری می‌سپارد که در فداکاری و نثار جان و مال در راه خدا به مراتب از آنان برترند. پس از نزول این آیه، بعضی از صحابه پرسیدند، مقصود از قوم در این آیه چه کسانی هستند؟ در آن هنگام سلمان فارسی کنار پیامبر(ص) بود. آن حضرت دستش را بر ران او زد و گفت: «سوگند به خدایی که جانم در دست اوست سلمان و قومش، اگر ایمان به ثُرَیا آویخته باشد آنها بدان دست خواهند یافت». <ref>جامع البیان، ج٢4، ص٨6؛ الکشاف، ج4، ص٢٣١؛ مجمع البیان، ج٩، ص١64.</ref> از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که مقصود از این قوم موالی هستند<ref>مجمع البیان، ج5، ص4٧؛ روض الجنان، ج١٧، صص ٣١4 و ٣١5.</ref> و موالی شامل ایرانیان نیز می‌شود.

از دیدگاه [[شیخ طوسی]] هنگام نزول این آیه رسول خدا(ص) خوشحال شد و فرمود: «هی احب اِلَی من الدنیا؛ این برای من از دنیا گرامی‌تر است». برخی خشنودی آن حضرت را نوید گرویدن ایرانیان به دین اسلام دانسته‌اند. <ref>ایرانیان در قرآن و روایات، ص٢٢.</ref>

آن حضرت دست مبارکش را بر سلمان که در جمع ما حضور داشت، نهاد و فرمود: «اگر ایمان در ثریا باشد، هر آینه مردانی از آنها (ایرانیان) بدان دست خواهند یافت». <ref>صحیح مسلم، ج٧، ص١٩٢؛ جامع البیان، ج٢٨، ص١٢٢؛ الدرالمنثور، ج٨، صص١5٢ و ١5٣.</ref> مانند این روایت به طرق دیگر از «[[قیس بن سعد بن عباده خزرجی]]» از صحابه نیز نقل شده است. <ref>مجمع البیان، ج٩، ص4٢٩؛ الدرالمنثور، ج٨، ص١5.</ref> «[[قرطبی]]» نیز بهترین تفسیر (وَ آخَرِینَ مِنْهُمْ) را ایرانیان دانسته است. <ref>تفسیر قرطبی، ج١٨، ص6١.</ref>