حج پیاده: تفاوت میان نسخه‌ها

==پیشینه==

متون حدیثی و تفسیری، از [[حج]] پیاده [[حضرت آدم(ع)]] به صورت پیاپی و با شمار گوناگون{{یادداشت|۳۰، ۷۰، ۱,۰۰۰.}}<ref>. من لایحضره الفقیه، ج2، ص229؛ عیون اخبار الرضا، ج1، ص220.</ref> و نیز حج پیاده [[حضرت ابراهیم(ع)]] و [[حضرت اسماعیل(ع)]]<ref>. علل الشرائع، ج2، ص423؛ تفسیر سمرقندی، ج2، ص456؛ التبیان، ج7، ص309.</ref> گزارش داده‌اند. بر پایه روایتی از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]]، حواریون [[حضرت عیسی(ع)|عیسی(ع)]] در سفر حجشان هنگامی که به محدوده حرم رسیدند به احترام آن پیاده‌روی کردند.<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص137؛ تاریخ دمشق، ج68، ص70.</ref> بر پایه برخی روایات، [[حضرت محمد(ص)]] و [[صحابه]] نیز مسیر [[مدینه]] تا [[مکه]] را پیاده پیمودند.<ref>. اخبار مکه، الفاکهی، ج1، ص392-393.</ref>

==نذر==

از دیدگاه مشهور فقیهان [[شیعه]]، نذر حج پیاده صحیح و ادای آن واجب است.<ref>. مرآة العقول، ج17، ص164؛ الروضة البهیه، ج2، ص182.</ref> شماری از فقیهان شیعه، انعقاد نذر حج پیاده را وابسته به برتر بودن حج پیاده بر حج سواره دانسته‌اند.<ref>. غایة المراد، ج3، ص446-447؛ عیون الحقائق، ج2، ص262؛ جواهر الکلام، ج35، ص383.</ref> به نظر برخی فقیهان شیعه، اگر در زمان نذر، همه یا بخشی از مسیر حج به گونه‌ای است که نذرکننده ناچار است سواره برود، نذر او منعقد نمی‌شود.<ref name=":0" /> به نظر برخی فقیهان [[حنفی]]<ref name=":1">. البحر الرائق، ج3، ص132-133؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص507.</ref> و [[مالکی]]<ref name=":2">. المدونة الکبری، ج1، ص465-466؛ رساله ابن ابی زید، ص433؛ الثمر الدانی، ص433.</ref> پیاده‌روی در حج با نذر یا قسم واجب می‌شود.

به نظر برخی فقیهان [[حنفی]]<ref name=":1" /> و [[مالکی]]<ref name=":2" /> که پیاده‌روی در حج را با نذر یا قسم واجب می‌شمرند، اگر حج به شکل سواره ادا شود، باید اعاده گردد و در صورت اعاده نشدن، لازم است حیوانی به عنوان کفاره قربانی شود.

به نظر بیشتر فقیهان شیعه، اگر حج‌گزار توانایی پیاده‌روی بخشی از راه را نداشته باشد و آن بخش را سواره طی کند، کفاره‌ای بر عهده او نخواهد بود؛<ref>. المقنعه، ص441، 565؛ السرائر، ج3، ص61.</ref> ولی شمار اندکی از آنان، در چنین صورتی پرداخت کفاره را واجب دانسته‌اند.<ref>. المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص302؛ وسائل الشیعه، ج23، ص322.</ref>  

ناتوانی از حج پیاده به سبب وجود موانع، وجوب آن را ساقط می‌کند.<ref>. العروة الوثقی، ج4، ص527؛ تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref> به تصریح برخی فقیهان شیعه، در غیر موارد اضطرار، سوار شدن بر کشتی در مقام ادای نذر حج پیاده جایز نیست و در فرض اضطرار نیز، لازم است حج‌گزار در کشتی بایستد.<ref>. العروة الوثقی، ج4، ص527.</ref> به نظر برخی فقیهان شیعه، چنانچه این اضطرار از زمان نذر موجود باشد، نذر منعقد نمی‌شود.<ref name=":0">. تحریر الوسیله، ج1، ص390.</ref>

از دیگر موضوعات درباره نذر حج پیاده، تعیین نقطه آغاز و پایان پیاده‌روی در ادای این نذر است. به تصریح برخی فقیهان، موضوع ابتدا و انتهای مسیر پیاده‌روی در حج نذری هنگامی مطرح می‌شود که نذر کننده در نذر خود این دو مکان را مشخص نکرده باشد.<ref>. تحریر الوسیله، ج1، ص390؛ معتمد العروه، ج1، ص449؛ جامع المسائل، ج2، ص223.</ref> بیشتر فقیهان شیعه<ref>. قواعد الاحکام، ج3، ص287؛ کشف اللثام، ج9، ص86؛ الروضة البهیه، ج2، ص181.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>. المبسوط، سرخسی، ج4، ص131؛ مختصر المزنی، ص297؛ مواهب الجلیل، ج4، ص512، 515.</ref> به دلائلی چون احادیث و فهم عرفی، نقطه آغاز حرکت در حج پیاده را محل سکونت نذرکننده شمرده و برخی هم آن را محل نذر دانسته‌اند.<ref>. مختلف الشیعه، ج8، ص189-190؛ مجمع الفائده، ج6، ص122؛ عیون الحقائق، ج2، ص262.</ref> شماری از فقیهان شیعه<ref>. مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص383؛ العروة الوثقی، ج4، ص526.</ref> و اهل سنت<ref>. فتح الباری، ج11، ص511؛ نیل الاوطار، ج9، ص148؛ الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref> آغاز وجوب پیاده‌روی را زمان [[احرام]] تعیین کرده‌اند. در این باره نظرهای دیگری نیز مطرح شده است.<ref>. نک: مصباح الهدی، ج11، ص276؛ کتاب الحج، ج1، ص419-420؛ فقه الصادق، ج9، ص326.</ref> درباره پایان موضع پیاده‌روی نیز اقوال گوناگونی ذکر شده است، از جمله طواف افاضه<ref>. الکافی فی فقه اهل المدینه، ص201.</ref>؛ طواف نساء<ref>. الدروس الشرعیه، ج1، ص319؛ غایة المرام، ج1، ص398.</ref> و [[رمی جمره|رمی جمرات]].<ref>. الروضة البهیه، ج2، ص181؛ مدارک الاحکام، ج7، ص103؛ جواهر الکلام، ج35، ص386.</ref>