پرش به محتوا

موسوعه رد شبهات جلد بیست و دوم(کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷۷: خط ۷۷:
'''نهی از مبارزه‌طلبی امام حسین'''
'''نهی از مبارزه‌طلبی امام حسین'''


این قسمت به یکی از جنگ‌های دوران امام علی اشاره دارد که در آن امام حسین، حریف را به مبارزه طلبید و امام علی، امام حسین را از این کار برحذر داشت و آن عمل را ظلم نامید، بنابراین امام حسین مرتکب گناه شده و عصمت ندارد.
این قسمت به یکی از جنگ‌های دوران امام علی اشاره دارد که در آن امام حسین، حریف را به مبارزه طلبید و امام علی، امام حسین را از این کار برحذر داشت. نویسنده اولا در اصالت روایت تردید می‌کند و سپس احکام شرعی که در پس این واقعه از سوی فقهای [[شیعه]] اعلام شده را مورد بررسی قرارداده، برخی علما، مبارزه طلبی بدون اذن امام را جایز ندانسته و برخی آن را مکروه دانسته‌اند، و هیچ یک از این دو گناه محسوب نمی‌شود.


نویسنده اولا در اصالت روایت تردید می‌کند و سپس احکام شرعی که در پس این واقعه از سوی فقهای [[شیعه]] اعلام شده را مورد بررسی قرارداده، برخی علما، مبارزه طلبی بدون اذن امام را جایز ندانسته و برخی آن را مکروه دانسته‌اند، و هیچ یک از دو گناه محسوب نمی‌شود.
'''تقابل و اختلاف امام حسین با امام حسن'''


نویسنده حتی این مطلب را ذکر می‌کند که امام علی(ع)، برای حفاظت از امام حسن و امام حسین چنان‌که ائمه پسین جامعه خواهند بود، آن‌ها را از مبارزه‌طلبی نهی کرده‌ است.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 133-136</ref>
نویسنده در پاسخ به این شبهه، روایاتی از این دست را محل تردید دانسته و سندیت آن‌ها را تأیید نمی‌کند. همچنین مواردی که امام حسین در مقام اطاعت از امام خود یعنی امام حسن بوده را یادآور می‌شود.


'''شبهه دوم: تقابل و اختلاف امام حسین با امام حسن'''
'''سرزنش امام حسین توسط امام حسن'''


نویسنده در پاسخ به این شبهه، روایاتی از این دست را محل تردید دانسته و سندیت آن‌ها را تأیید نمی‌کند.
این بخش، به نامه‌ای از امام حسن به امام حسین اشاره دارد که امام حسن، برادر خود را  بخاطر بخشش به شعرا مورد سرزنش قرار داده و امام حسین نیز در جواب صرف دارایی برای حفظ آبرو را دلیل این عمل عنوان می‌کند. نویسنده ذکر این روایت را تنها در [[کشف الغمه]] دانسته و آن را روایتی معتبر نمی‌داند. همچنین اشاره می‌کند متن نامه در جایی نیامده و راوی برداشت خود را ذکر کرده است. به نظر نویسنده حتی در صورت صحت نامه نیز، نامه امام حسن را نه به قصد سرزنش بلکه فراهم کردن بستری برای عنوان شدن قصد امام حسین از این کار بوده‌ است.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 160</ref>


همچنین مواردی که امام حسین در مقام اطاعت از امام خود یعنی امام حسن بوده را یادآور می‌شود. نویسنده این نکته را نیز بیان می‌کند که بسیاری از این روایات از جعلیات تاریخ بوده تا روایت معروف پیامبر درباره امام حسن و حسین «الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا» را مخدوش کنند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 137-159</ref>
'''عمل نکردن به وصیت امام حسن'''


'''شبهه سوم: سرزنش امام حسین توسط امام حسن'''
شبهه‌ای طرح شده با این مضمون که امام حسن به برادرش وصیت کرده بود که برای خاکسپاری وی نزاع و خونریزی اتفاق نیفتد اما امام حسین(ع) با کسانی که او را از دفن امام حسن در جوار پیامبر منع کردند،‌درگیر شد. نویسنده با ذکر روایات مختلف از کیفیت تشییع امام حسن، روی دادن جنگ و نزاع از سوی امام حسین را رد می‌کند و یادآور می‌شود [[مروان بن حکم|مروان]] و [[عایشه]] از دفن امام حسن در کنار پیامبر ممانعت به‌عمل آوردند و امام حسین بدون درگیری امام حسن را طبق وصیتش در بقیع به خاک سپرد.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 161-170</ref>


این بخش، به نامه‌ای از امام حسن به امام حسین اشاره دارد که امام حسن، برادر خود را  بخاطر بخشش به شعرا مورد سرزنش قرار داده و امام حسین نیز در جواب صرف دارایی برای حفظ آبرو را دلیل این عمل عنوان می‌کند.
'''درخواست بیعت با یزید'''


نویسنده ذکر این روایت را تنها در [[کشف الغمه]] دانسته و آن را روایتی معتبر نمی‌داند. همچنین اشاره می‌کند متن نامه در جایی نیامده و راوی برداشت خود را ذکر کرده است.
بنابر یک روایت، امام حسین(ع) در آخرین لحظات پیشنهاد داد که با یزید صلح و سازش کند. نویسنده، در پاسخ عدم بیعت امام حسین با یزید را امری روشن می‌داند و به روایاتی از دشمنان امام حسین نیز استناد می‌کند که امام هرگز قصد بیعت با یزید را نداشته است.
 
نویسنده حتی در صورت صحت نامه نیز، نامه امام حسن را نه به قصد سرزنش بلکه فراهم کردن بستری برای عنوان شدن قصد امام حسین از این کار می‌داند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 160</ref>
 
'''شبهه چهارم: عمل نکردن به وصیت امام حسن'''
 
این بخش به وصیت امام حسن اختصاص دارد که تأکید کرده بود برای خاکسپاری وی نزاع و خونریزی اتفاق نیفتد.
 
نویسنده با ذکر روایات مختلف از کیفیت تشییع امام حسن، روی دادن جنگ و نزاع از سوی امام حسین را رد می‌کند و یادآور می‌شود [[مروان بن حکم|مروان]] و [[عایشه]] از دفن امام حسن در کنار پیامبر ممانعت به‌عمل آوردند و امام حسین بدون درگیری امام حسن را طبق وصیتش در بقیع به خاک سپرد.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 161-170</ref>
 
'''شبهه پنجم: درخواست بیعت با یزید'''
 
در این بخش نویسنده، عدم بیعت امام حسین با یزید را امری روشن می‌داند و به روایاتی از دشمنان امام حسین نیز استناد می‌کند که امام هرگز قصد بیعت با یزید را نداشته است.
 
همچنین به موردی از نامه [[عمربن سعد]] اشاره می‌کند که گفته شده امام در بندی از آن گفته نزد [[یزید بن معاویه|یزید]] خواهد رفت و با وی بیعت خواهد کرد.
 
نویسنده این مورد را صحیح نمی‌داند و به سخن [[شمربن ذی الجوشن|شمر]] به [[عبیدالله ابن زیاد|ابن زیاد]] اشاره می‌کند که اگر امام حسین را در این مرحله رها کنی او با قوایی بیشتر برای جنگ بازخواهد گشت. و این‌طور نتیجه می‌گیرد که امام هرگز سازش و بیعت با یزید را قبول نمی‌کرده است.
 
چنان‌که امام حسین همواره هدف خود را امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با حکومت فاسق یزید عنوان می‌کرد.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 170-176</ref>


==اطلاعات ناشر==
==اطلاعات ناشر==