حسن برغانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بَرَغانی، حسن''': عالم شیعی مقیم [[حرمین]] و نویسنده [[بقیع الغرقد]] است. او فرزند شیخ علی‌نقی برغانی صالحی حائری است و در [[کربلا]] متولد شده و مقدمات علوم و بخشی از سطح را در آنجا فرا‌گرفت سپس در [[قزوین]] و بعد در [[زنجان]] به تحصیل پرداخت و دوباره به کربلا بازگشت.

برغانی کتاب بقیع الغرقد را درباره تخریب بقاع بقیع در روزگار سلطه [[آل سعود]] نوشته است که نام دیگر این کتاب فضائل البقیع است و هنوز به چاپ نرسیده است.

خاندان او به آل صالحی، شاخه‌ای از خاندان برغانی، شهرت دارند.<ref>مستدرکات اعیان الشیعه، ج3، ص64.</ref><ref>نک: موسوعة البرغانی، ج1، ص47-48، «مقدمه. </ref>

پدرش میرزا علی‌نقی (م. 1320ق.) علوم اسلامی را در کربلا تدریس می‌کرد و بدائع الاصول را در اصول فقه نوشت.<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، ج14، ص980-981.</ref>

شیخ حسن صالحی مقدمات علوم و بخشی از سطح را در کربلا فرا‌گرفت. سپس با شیخ [[عیسی برغانی]]، فرزند شهید ثالث، به قزوین هجرت کرد و فقه و اصول را از او آموخت. سپس به [[زنجان]] رفت و از دانشوران آن دیار دانش آموخت. سپس به کربلا بازگشت و از [[میرزا محمدتقی شیرازی]] (م. 1338ق.)، مرجع و رهبر انقلاب عراق (1920م.) <ref>حوزه علمیه تاریخ، ساختار، کارکرد، ص131-132.</ref> بهره برد و در انقلاب عراق مشارکت فعال ورزید و در گریز از انگلیسی‌ها به [[ایران]] آمد.

بخشی از عمرش را به عبادت و [[اعتکاف]] گذراند و در کربلا و سامرا و گاه در [[مکه]] و [[مدینه]] به تعبد و تنسک پرداخت.<ref>مستدرکات اعیان الشیعه، ج3، ص64.</ref>

وی بقاع و تاریخ آن‌ها را ضبط کرده و سپس از حمله اول وهابیت به این قبرستان در سال‌های 1218-1221ق. سخن رانده و تعمیرات و بازسازی‌های بعدی بقیع را توضیح داده است.

به گفته او، در حمله دوم وهابیان به سال‌های 1343-1344ق. پس از مقاومت 10 ماهه مردم، شهر مدینه سقوط کرد و وهابیان فجایع بسیار مرتکب شدند و بقیع را در روز 8 شوال سال 1344ق. ویران کردند و نفائس بقاع شیعه را به غارت بردند.