تذکرة الطریق (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان =تذکرة الطریق

| عنوان اصلی =تذکرة الطریق فی مصائب حجاج بیت الله العتیق

| اندازه تصویر =

| توضیح_تصویر =

==معرفی کتاب==

سفرنامه با شیوه روزشمار، رخدادهای سفر حج را که از [[کربلا]] آغاز شده و به همان جا پایان یافته و از بیست و ششم شوال 1230ق. تا شانزدهم جمادی الاولی 1232ق. به درازا انجامیده، آورده است. <ref>تذکرة الطریق، ص15-16</ref> این سفرنامه تصویری از وضعیت [[راه جبل]](راه جنوب [[عراق]] به [[حرمین]] که از [[نجد]] می‌گذشته است) و ناامنی‌ها و خطرهای آن برای حج‌گزاران را و نیز آگاهی‌هایی تاریخی از درگیری‌های وهابیان با حکومت [[مصر]] در [[حجاز]] در سده سیزدهم ق. به دست می‌دهد.

نویسنده کتاب فوق‌الذکر '''حافظ [[محمد عبدالحسین بن محمد عبدالهادی جعفری طیاری کربلایی هندی]]''' از خاندان‌های امیرالامرائی یا «[[نواب]]»های [[هند]] است که در [[کرناتک]]، منطقه‌ای در جنوب هند با مرکزیت شهر [[آرکات]]، حکومت(1272-1102ق.) می‌کرده‌اند.

او تولد خود را روز دهم جمادی الاولی نوشته؛ اما سال آن را مشخص نکرده است. <ref>تذکرة الطریق، ص134</ref>

از سال وفات او نیز گزارشی در دست نیست؛ اما به سال 1242ق. زنده بوده و در کربلا می‌زیسته است. <ref>تذکرة الطریق13، 36</ref> بدین رو، گزارش سفر او از کربلا آغاز شده و به آن پایان یافته است. در مقدمه، بدون یادکرد تاریخ، از مهاجرت خود همراه خانواده و مادرش از هند به کربلا سخن گفته است. <ref>تذکرة الطریق، ص36</ref>

جز سفرنامه حج، آثاری دیگر در موضوعاتی مانند زندگی [[امامان معصوم]] به او نسبت داده‌اند.

==ویژگی‌های کتاب==

زبان سفرنامه، فارسی روان و در پرتو لهجه هندی است. برخی واژه‌های فارسی موجود در سفرنامه و ‌گونه کاربرد آن‌ها، در فارسی رواج ندارد. <ref>تذکرة الطریق، ص18</ref> در آغاز هر بخش از کتاب، اشعاری از نویسنده آمده که ضمن اشاره به زمان، فشرده موضوع آن بخش را بازگفته است. عناوین اصلی و فرعی سفرنامه از مصححان آن است.

انگیزه نویسنده به گفته او <ref>تذکرة الطریق، ص33-35</ref> و بر پایه نام کتاب، شرح دشواری‌های مسیر حج است. او در این سفر مسیری سخت و دراز را پیموده و به حج آن سال نرسیده و ناچار یک سال در حرمین مانده تا سال بعد حج بگزارد.

بر پایه گزارش‌های نویسنده از رخدادها و مقابله‌های محمد علی پاشا و [[عبدالله بن‌سعود]](م.1234ق.) حکومت مصر با بهره‌گیری از ضعف وهابیان، به قشون‌کشی و تصرف برخی مناطق حجاز، از جمله شهرهای پیرامون [[مدینه]]، پرداخت.

گمان می‌رود این درگیری‌ها موجب غفلت حاکمان [[وهابی]] از امور دیگر، از جمله نظارت بر حج، شده و کار‌گزاران حج با طیب خاطر به غارت و چپاول و زورگویی به حاجیان می‌پرداخته‌اند. عامل اصلی تأخیر حج نویسنده و همراهانش نیز رفتار [[مبارک وهابی]]، کارگزار عبدالله بن‌سعود، بوده <ref>تذکرة الطریق، ص53</ref> که با توبیخ امیر وهابی روبه‌رو شده است. <ref>تذکرة الطریق، ص78</ref>

کتاب یک مقدمه <ref>تذکرة الطریق، ص33-37</ref> ، یک خاتمه <ref>تذکرة الطریق، ص247-252</ref> و پنج زمان(بخش) دارد که عبارتند از: از کربلا تا سرزمین وهابی <ref>تذکرة الطریق، ص39-58</ref> ، در اسارت مبارک وهابی تا ورود به مدینه <ref>تذکرة الطریق، ص59-122</ref> ، اقامت چند ماهه در مدینه <ref>تذکرة الطریق، ص123-195</ref> ، از اقامت در [[مکه]] تا بازگشت به [[بصره]] <ref>تذکرة الطریق، ص197-236</ref> و از [[بصره]] تا کربلا. <ref>تذکرة الطریق، ص237-245</ref>

نویسنده به ثبت تاریخ‌ها بسیار علاقه داشته است. وی برای هر روز از سفر خود دست‌کم یک یا دو خط گزارش به دست داده و هیچ روزی را از قلم نینداخته است.

[[تقویم عبادی]] نیز در نظر نویسنده جای داشته و ایام روزه‌داری و عبادات ویژه ایام خاص که گویا بیشتر از [[زادالمعاد]] [[علامه مجلسی]] گزارش شده <ref>تذکرة الطریق، ص168</ref> ، مغفول نمانده است. نویسنده در این میان، تاریخ و سالگرد وفات برخی از خویشان و روز تولد خود و تاریخ وفات همسرش را نیز یاد کرده است.

مهم‌ترین نکته در تاریخ‌گذاری‌های این سفرنامه، اشاره به دو‌گونه تاریخ قمری است که در آغاز هر ماه بیان شده است. از این دو، یکی مبدأ [[هجرت پیامبر(ص)]] است و دیگری جلوس مرتضوی یعنی نشستن [[امام علی(ع)]] بر مسند خلافت در نخستین ماه سال 36ق. <ref>تذکرة الطریق، ص33</ref>

سفرنامه حاضر حاوی گزارش‌های مختلفی است. برخی آگاهی‌های سفرنامه به لحاظ تاریخی شایان توجه بیشتر است. بخش عمده این آگاهی‌ها مربوط به دولت اول وهابیان است که در آستانه سقوط قرار داشته است؛ یعنی حدود دو سه سال پیش از حمله ابراهیم پاشا به آن‌ها. نویسنده با وهابیان و نیز نیروهای مصری دیدارها و گفت‌وگوهایی داشته و به ابراهیم پاشا هدایایی تقدیم کرده است. <ref>تذکرة الطریق، ص191</ref>

برخی از گزارش‌های جزئی اما مهم کتاب از این قرارند: آمدن برخی امیران و [[شاهزادگان ایرانی]] به حج <ref>تذکرة الطریق، ص226، 231</ref> ، نامه شاهزاده [[محمد علی میرزا]] ملقب به [[دولتشاه]] به عبدالله بن‌سعود برای مراعات حال [[حاجیان ایرانی]] <ref>تذکرة الطریق، ص98</ref> ، مشکلات و چگونگی و نظام حج‌گزاری آن روزگار به ویژه از راه جبل، رفتار قبایل میان راه با حاجیان، نام مناطق میان راه، مبالغی که قبایل از مسافران برای عبور از سرزمین خود می‌گرفته‌اند، وضعیت رفاهی و بهداشتی حاجیان.

در آن دوره راه [[شام]] هم رونق داشته؛ اما راه جبل و بصره و نجد بیشتر مورد استفاده حاجیان بود و عرب‌های [[بنوحرب]]، [[شمر]] و [[عنیزه]] ساکن در مسیر، حاجیان را غارت می‌کردند که در بسیاری از سفرنامه‌های معاصر این اثر نیز از آن سخن رفته است.

نویسنده در برخی گزارش‌های خود، به جغرافیا و آداب و رسم‌های مذهبی مناطق و مکان‌ها پرداخته است. او اهل [[لحسا]] را شیعه خوانده <ref>تذکرة الطریق، ص231</ref> و از [[شیعیان مدینه]] یاد کرده <ref>تذکرة الطریق، ص126</ref> و اهل [[بریده]] را نکوهیده است که [[روز عاشورا]] را جشن می‌گرفته‌اند، با این پندار که [[پیامبر(ص)]] در این روز در جنگی پیروز شده است. <ref>تذکرة الطریق، ص86</ref>

از دیگر گزارش‌های سفرنامه، بیان تعصب و بدرفتاری وهابیان در برخورد با ایرانیان و شیعیان است که گاه موجب شده است ایشان در انجام دادن آداب و مناسک خود، تقیه کنند. <ref>تذکرة الطریق، ص84</ref>