اهل حرم: تفاوت میان نسخه‌ها

اهل حرم ترکیبی اضافی و مرکب از «اهل» و «[[حرم]]» است. برای واژه اهل، معانی گوناگون یاد شده که با توجه به مضاف الیه آن، تغییر می‌یابد. این واژه هنگامی که به مکان اضافه شود، به افرادی که در آن مکان ساکن باشند، اطلاق می‌گردد.<ref>العین، ج4، ص89؛ لسان العرب، ج11، ص29، «اهل. </ref> حرم نیز به محدوده‌ای گرداگرد [[کعبه]] گفته می‌شود.<ref>لسان العرب، ج12، ص122، «حرم؛ اخبار مکه، ازرقی، ج2، ص228.</ref> در فقه اسلامی، این ترکیب اضافی درباره افرادی که ساکن محدوده حرم هستند، به کار می‌رود.<ref>تحفة الفقهاء، ج1، ص394؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص580.</ref> از این اصطلاح با تعابیری چون ساکنان حرم، <ref>مصباح المتهجد، ج2، ص676؛ الاستذکار، ج4، ص98.</ref> اهل مکه، <ref>بدائع الصنائع، ج2، ص164؛ شرح مختصر خلیل، ج2، ص372؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص79.</ref> مکی<ref>البحر الرائق، ج2، ص548؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص536.</ref> و حرمی<ref>حاشیة رد المحتار، ج2، ص474.</ref> نیز یاد می‌شود. ‌

گزارش‌های تاریخی پیش از [[اسلام]] حاکی از آن است که [[عرب]] در شیوه اجرای آیین‌های دینی به دو دسته تقسیم می‌شدند: [[حمس]] یعنی قریش که اهل حرم به شمار می‌آمدند؛ و [[حلّه]] که بیرون از حرم بودند. قبایل عربی که ساکن منطقه حرم نبودند، می‌بایست در جامه‌های اهل حمس، [[حج]] یا [[عمره]] را به جا می‌آوردند و غذای خود را از آنان می‌خریدند.<ref>اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص195؛ تاریخ یعقوبی، ج1، ص256؛ المفصل، ج11، ص359، 366.</ref>

همچنین اهل حرم به این بهانه که نباید از حرم بیرون روند، [[وقوف در عرفات]] را ترک می‌کردند که [[آیه]] 199 [[سوره بقره]] رسم آنان را برچید.<ref>مجمع البیان، ج2، ص527-528.</ref> همچنین اهل حرم اگر در غیر [[ماه‌های حرام]] از حرم بیرون می‌شدند، بر گردن خود آویز می‌افکندند و کمربند می‌بستند.<ref>البیان و التبیین، ج3، ص65.</ref> بر پایه منابع تاریخی، اهل حرم مورد توجه و تفقد حاکمان بودند و برخی مراکز عمومی با هدف اطعام فقیران اهل حرم تاسیس می‌شد.<ref>شفاء الغرام، ج2، ص91، 401؛ تاریخ مکه، ص526.</ref>

از دید برخی فقیهان پیشین امامی<ref>المبسوط، ج1، ص77-78؛ المراسم العلویه، ص60-61؛ الوسیله، ص85.</ref> و [[اهل سنت]]، <ref>فتح العزیز، ج3، ص243؛ مواهب الجلیل، ج2، ص199.</ref> [[قبله]] ساکنان حرم با قبله افرادی که در مناطق دورتر سکونت دارند، متفاوت است. آنان بر پایه روایات<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص272؛ السنن الکبری، ج2، ص70.</ref> قبله اهل حرم را کعبه و قبله ساکنان مناطق دور را حرم می‌دانند.<ref>المعتبر، ج2، ص65.</ref>

به باور همه فقیهان، یکی از شرایط وجوب حج، [[استطاعت مالی]] (زاد و راحله) است. اما به باور برخی از اهل سنت، استطاعت مالی درباره اهل حرم شرط نیست.<ref>الحاوی الکبیر، ج4، ص7؛ المنتقی، ج2، ص269؛ الاقناع، ج1، ص83.</ref> از دید برخی امامیان، وجود راحله (مرکب) برای ساکنان پیرامون [[مکه]] که بدون سختی امکان پیمودن راه را دارند، شرط نیست.<ref>تذکرة الفقهاء، ج7، ص51؛ مسالک الافهام، ج2، ص129؛ جواهر الکلام، ج17، ص252.</ref> با این حال، بسیاری از فقیهان امامی شرط استطاعت این افراد را داشتن راحله دانسته‌اند.<ref>الخلاف، ج2، ص246؛ کشف اللثام، ج5، ص96.</ref>

[[خداوند]] در آیه 196 سوره بقره کسانی را که در پی انجام [[مناسک عمره]] به انجام حج بپردازند، به قربانی کردن فرمان می‌دهد و در ادامه می‌فرماید: {{قلم رنگ|سبز|ذَلِکَ لِمَنْ لَمْ یَکُنْ اَهْلُهُ حَاضِرِی الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ}}. مطابق این آیه، وظیفه انجام [[حج تمتع]] یا لزوم قربانی در تمتع، ‌بر پایه اختلافی که در مشار الیه کلمه «ذلک» وجود دارد،<ref>احکام القرآن، جصاص، ج1، ص358؛ کنز العرفان، ج1، ص299.</ref> ‌ویژه کسانی است که ساکن مکه و پیرامون آن (حاضری المسجدالحرام) نباشند.

در تفسیر «حاضری المسجدالحرام» سخنان گوناگون بیان شده؛<ref>نک: احکام القرآن، جصاص، ج1، ص360؛ تفسیر ماوردی، ج1، ص258.</ref> اما به گفته [[طبری]]، به باور همگان، اهل حرم از مصداق‌های آن به شمار می‌آیند<ref>جامع البیان، ج2، ص149؛ تفسیر ابن کثیر، ج1، ص401.</ref> و اساساً مفسرانی چون [[ابن‌عباس]] و [[مجاهد]]، مقصود از آن را تنها اهل حرم دانسته‌اند.<ref>احکام القرآن، جصاص، ج1، ص360؛ البحر المحیط، ج2، ص270.</ref> بر این اساس، حکم حج تمتع<ref>فقه الرضا، ص215؛ المقنعه، ص389؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص169.</ref> یا لزوم قربانی در آن<ref>الحاوی الکبیر، ج4، ص50؛ نک: احکام القرآن، جصاص، ج1، ص358.</ref> برای اهل حرم ثابت نیست و آنان به باور مشهور امامیان، موظف به انجام [[حج قران]] یا افرادند.<ref>الکافی، حلبی، ص191؛ غنیة النزوع، ص152؛ کشف اللثام، ج5، ص25.</ref>

برخی فقیهان امامی، میقات اهل حرم را بدون تفصیل میان انواع مناسک، منزل آنان دانسته‌اند.<ref>المراسم العلویه، ص107؛ جواهر الکلام، ج18، ص118-119؛ مستمسک العروه، ج11، ص290.</ref> اما گروهی از امامیان، [[احرام]] از منزل را تنها در حج باور دارند و در عمره [[ادنی الحل]] را میقات می‌دانند. آنان بر این باورند که مجموع مناسک در هر احرام باید در [[حل]] و حرم صورت پذیرد و از آن‌جا که در حج، وقوف در عرفات هم‌چون بیرون از منطقه حرم است‌، ‌این غرض را تامین می‌کند، در عمره نیز با احرام از محدوده بیرون حرم باید این هدف را تامین کرد.<ref>تذکرة الفقهاء، ج7، ص204-205؛ کشف اللثام، ج5، ص217؛ العروة الوثقی، ج4، ص642.</ref> فقیهان مذاهب چهارگانه اهل سنت نیز به همین دلیل میان حج و عمره تفاوت گذاشته‌اند و میقات اهل حرم را برای عمره، ادنی الحل و برای حج، منزل خود آنان قلمداد نموده‌اند.<ref>الحاوی الکبیر، ج4، ص75؛ الشرح الکبیر، ج3، ص497؛ مواهب الجلیل، ج4، ص46.</ref>

هر چند [[حنفیان]]<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص142.</ref> و [[حنبلیان]]<ref>المغنی، ج3، ص489؛ المبدع، ج3، ص232-233.</ref> و بیشتر [[شافعیان]]<ref>الحاوی الکبیر، ج4، ص212-213.</ref> [[طواف وداع]] را از واجبات حج شمرده‌اند، به تصریح شماری از آنان، طواف وداع بر اهل حرم واجب نیست.<ref>الانصاف، ج4، ص52؛ المغنی، ج3، ص489؛ بدائع الصنائع، ج2، ص142.</ref>

بر پایه نظر برخی اهل سنت، یکی از احکام ویژه اهل حرم آن است که در غیر حال احرام می‌توانند حیوانی را که در منطقه حل (خارج از حرم) صید شده، در حرم ذبح نمایند؛ در حالی که آفاقیان هر چند با مدتی اقامت در مکه [[احکام مسافر]] بر آنان جاری نباشد، حق ذبح چنین صیدی را ندارند؛ بلکه بر آنان لازم است به محض ورود به حرم، صید را ترک نمایند.<ref>حاشیة الدسوقی، ج2، ص79؛ حاشیة الصاوی، ج2، ص110؛ شرح مختصر خلیل، ج2، ص364.</ref> در برابر، فقیهان امامی بر پایه روایات<ref>من لا یحضره الفقیه، ج2، ص261-262.</ref> ذبح صید در حرم را جائز نمی‌دانند، هر چند در بیرون حرم صید شده باشد.<ref>منتهی المطلب، ج2، ص800؛ مستند الشیعه، ج13، ص323-324.</ref>

بر پایه [[فقه امامی]]<ref>تحریر الاحکام، ج1، ص107؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص297.</ref> و [[فقه حنبلی]]<ref>المغنی، ج3، ص462، 549.</ref> و شافعی، <ref>الام، ج2، ص238-239؛ فتح العزیز، ج7، ص499.</ref> برخی از انواع قربانی باید به مصرف مساکین حرم برسد. برای نمونه، [[کفاره صید]] که بر پایه آیه 95 [[سوره مائده]] باید به عنوان [[هدی]] به کعبه برسد، میان ساکنان اهل حرم توزیع می‌شود.<ref>الاستذکار، ج4، ص272.</ref> اگر بر اساس [[نذر]]، حیوانی در حرم قربانی شود، گوشت آن میان اهل حرم تقسیم می‌گردد.<ref>التنبیه فی الفقه الشافعی، ج1، ص85.</ref>

*'''تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم)''': ابن کثیر (م. 774ق.) ، به کوشش شمس الدین، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1419ق

*'''تفسیر ماوردی (النکت و العیون)''': الماوردی (م. 450ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1412ق