کوه احد: تفاوت میان نسخه‌ها

اُحُد نام رشته کوهی است در شمال شرقی [[مدینه]]<ref>معجم البلدان، ج۱، ص۱۰۹؛ وفاء الوفاء، ج۳، ص۱۰۸.</ref> که در فاصله پنج و نیم کیلومتری [[مسجدالنبی]] قرار دارد.<ref>آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۳۵۴.</ref> در روزگار [[جاهلیت]] به آن عُنقُد (خوشه) می‌گفتند.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۸۵.</ref> علت این نام‌گذاری را جدابودن آن از دیگر کوه‌ها یا حمایت و یاری‌کردن مردم مدینه از [[توحید]] یاد کرده‌اند.<ref>فتح الباری، ج۷، ص۲۸۹-۲۹۰؛ وفاء الوفاء، ج۳، ص۱۰۸؛ شرح اصول کافی، ج۱۲، ص۴۴۷.</ref> به کوه اُحُد ذوعینین (دارای دو چشمه) نیز می‌گویند.<ref>عمدة القاری، ج۱۷، ص۱۳۸؛ المواهب اللدنیه، ج۱، ص۲۴۰.</ref> در دامنه این کوه و در بخش ورودی دره احد، کوه کوچک [[کوه عینین|عینین]] قرار دارد؛ همان کوهی که در غزوه احد، رسول خدا تیراندازان را روی آن قرار داد.<ref>الطبقات، ج۲، ص۳۰.</ref>  

کوه احد با شش<ref>آثار المدینه، ص۱۹۳؛ تاریخ معالم ‌المدینه، ص۳۱۷.</ref> تا هفت<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه، ص۳۰۷.</ref> کیلومتر طول و یک تا سه کیلومتر عرض، از شرق به غرب کشیده شده و ۱۹ کیلومتر مربع مساحت دارد.<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه، ص۳۰۷.</ref> ارتفاع آن از سطح زمین ۳۰۰ متر و از سطح دریا ۱۰۰۰ متر است.<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه، ص۳۰۷.</ref> این رشته کوه از سنگ‌های عظیم و قله‌های گوناگون کوچک و بزرگ شکل گرفته است.<ref>آثار المدینه، ص۱۹۳.</ref> قله‌های آن به‌گونه‌ای جدا از هم و همانند خوشه انگورند که در نگاه بیننده مستقل به نظر می‌رسند.<ref>آثار المدینه، ص۱۹۳.</ref> بیشتر صخره‌های این کوه به رنگ سرخ جلوه می‌کنند.<ref>معجم البلدان، ج۱، ص۱۰۹؛ تاریخ معالم المدینه، ص۳۱۷.</ref> صخره‌هایی به رنگ‌های دیگر نیز در آن دیده می‌شود.<ref>آثار المدینه، ص۱۹۳.</ref> <br />

شهر [[مدینه]] میان تپه‌ها و کوه‌های کم‌ارتفاع و پراکنده و کشتزارها و نخلستان‌های گوناگون قرار دارد و از سه جهت پیرامون آن را موانع طبیعی فراگرفته است. حرّه شرقی و حرّه غربی در شرق و غرب و نخلستان در جنوب آن قرار دارد.<ref>نک: تاریخ معالم المدینه، ص۳۱۵-۳۳۸؛ اطلس تاریخ اسلام، ص۹.</ref> بدین سان، نیروی نظامی مهاجم، تنها از شمال می‌تواند به شهر مدینه وارد شود. این موانع طبیعی به لحاظ نظامی شهر را به صورت یک قیف ناصاف درآورده‌اند. از این رو، نیروی مهاجم از هر سو به سمت مدینه بیاید، ناگزیر باید از شمال شهر و از سمت شمال غربی کوه احد و سپس کناره دامنه جنوبی آن وارد شهر شود. کوه احد در سمت شمال ‌شرقی و در طرف دهانه تنگ این قیف، با مقداری فاصله از شهر قرار دارد. شیب دره‌ها و وادی‌های منطقه نیز به همین سمت است و چند وادی مانند [[وادی عقیق|عقیق]]، [[وادی بطحان|بَطْحان]] و [[وادی مهزور|مَهْزور]] که از درون و اطراف شهر می‌گذرند، به تدریج به یکدیگر می‌پیوندند و از جنوب این کوه به سمت شمال غرب آن و از نزدیک [[کوه عینین|کوه عَینَین]] در دامنه آن ادامه می‌یابند و به پشت احد به سوی دریای سرخ می‌روند.<ref>تاریخ معالم المدینه، ص۳۱۵-۳۳۸؛ اطلس تاریخ اسلام، ص۹-۱۳.</ref>  

از همین ‌رو، اُحُد همچون دیواری در برابر کسانی است که از سمت [[شام]] قصد ورود به مدینه را دارند و همین سبب می‌شود که آنان نتوانند به صورت مستقیم وارد شهر شوند؛ بلکه باید از سمت شمال غربی کوه و از کرانه وادی‌ها به آن وارد گردند. سپاه [[قریش]] که از [[مکه]] در جنوب به سمت مدینه آمد، ناگزیر بود برای ورود به شهر از همین منطقه بگذرد. [[پیامبر اسلام(ص)]] که به این نکته آگاه بود، قرارگاه فرماندهی و نیروهای خود را در دامنه جنوبی احد، پشت به کوه و رو به شهر، مستقر کرد؛ به گونه‌ای که اگر دشمن به سوی شهر می‌رفت، مسلمانان پشت سر آنان قرار می‌گرفتند.<ref>نک: آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۳۶۱-۳۶۲.</ref> پس مشرکان ناگزیر بودند نخست با مسلمانان بجنگند و پس از پیروزی بر آنان وارد شهر شوند. بدین‌گونه [[غزوه اُحُ]]د در جهت شمال شرقی شهر و در دامنه جنوبی کوه احد رخ داد. به همین سبب در [[غزوه احزاب]] نیز پیامبر(ص) فرمان داد در بخش شمالی شهر، حد فاصل کوه احد و شهر مدینه، خندق حفر کنند. نبرد احزاب پشت خندق و در جنوب کوه احد و سمت شمال [[مدینه]] روی داد.

درباره فضیلت‌ها و اهمیت کوه احد گزارش‌های بسیار در منابع اسلامی آمده است. [[ابن شبه|ابن شبّه]] (درگذشت ۲۶۲ق) از دانشمندان [[اهل سنت]] در [[تاریخ المدینه]] روایت‌های بسیاری را با سند خود در فضیلت این کوه گزارش کرده و دیگران این روایات را از او نقل نموده‌اند. به گزارش او هنگامی که [[پیامبر(ص)]] از [[غزوه خیبر]] به [[مدینه]] بازمی‌گشت، چون کوه احد را دید، گفت: احد ما را دوست دارد و ما نیز او را دوست داریم.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۸۱.</ref> در [[روایت|روایتی]] دیگر از ایشان آمده است: احد بر یکی از درهای بهشت قرار دارد.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۸۲-۸۴.</ref> هرگاه از آن می‌گذرید، از گیاهان و درختان آن بخورید.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۸۳.</ref> <br />

پیامبر(ص) مدینه را حرم قرار داد.<ref>صحیح البخاری، ج۲، ص۲۲۱؛ ج۸، ص۱۰؛ صحیح مسلم، ج۴، ص۱۱۵-۱۱۶، ۲۱۷.</ref> قلمرو این حرم از هر طرف ۱۲ میل برابر با چهار فرسخ است و کوه احد داخل این محدوده جای دارد.<ref>المصنف، ج۹، ص۲۶۰-۲۶۱؛ فتح الباری، ج۴، ص۷۲-۷۳؛ عون المعبود، ج۶، ص۱۶.</ref>  

در دامنه‌ها و اطراف این کوه در گذر تاریخ رویدادهای بسیار رخ داده و آثار و بناهایی مربوط به آن رویدادها برپا شده که برخی هنوز بر جای مانده است. در سال سوم قمری در دامنه جنوبی این کوه، میان [[مسلمانان]] و مشرکان [[قریش]] نبردی سخت روی داد که [[غزوه احد]] نام گرفت. در این نبرد، شماری از مسلمانان کشته شدند و به فرمان [[پیامبر(ص)]] در محل [[شهادت|شهادتشان]] در دامنه همین کوه دفن شدند<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۶۰، ۹۸؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۴۹۹.</ref> و آرامگاه آن‌ها هنوز زیارتگاه مسلمانان است. بر پایه برخی از گزارش‌ها، پیش از دستور پیامبر(ص) پیکرهای شماری از شهدا در مکان‌های دیگر دفن شد و بازگرداندن آن‌ها به احد ممکن نبود.<ref>المغازی، ج۱، ص۳۱۲.</ref> پیکر [[حمزة بن عبدالمطلب|حمزه]] عموی پیامبر(ص) در دامنه همین کوه، در مکانی که اکنون آرامگاه اوست، دفن شد.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۲۵.</ref> بر قبر او گنبد و بارگاهی ساخته بودند که در روزگار اخیر به دست [[وهابیان]] ویران شد. در سال۱۳۸۳ق. محوطه شهادتگاه او را با دیواری محصور کرده‌اند.<ref>تاریخ معالم المدینه، ص۱۳۷.</ref>  

در گذر زمان، تنها از قبر حمزه، [[عبدالله بن عمرو بن حزام]]، [[عمرو بن جموح]]، و [[سهل بن قیس]] که نزدیک حمزه مدفون هستند<ref>تاریخ معالم المدینه، ص۱۳۰؛ وفاء الوفاء، ج۳، ص۱۱۶-۱۱۷.</ref> ، نشانی بر جای مانده<ref>المغازی، ج۱، ص۳۱۲-۳۱۳؛ تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۳۰.</ref> و از آرامگاه دیگر شهیدان نشانی نیست. دیگر قبرهای موجود در این منطقه را از آنِ بادیه‌نشینانی می‌دانند که در دوران [[عمر بن خطاب]]<ref>المغازی، ج۱، ص۳۱۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۴۱۰.</ref> یا [[هشام بن عبدالملک]]، در آن‌جا دفن شده‌اند.<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۳۰.</ref>