موسوعه رد شبهات جلد بیست و دوم(کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در این فصل نویسنده ابتدا معنای لغوی عصمت: منع، بازداشتن،...و سپس مفهوم آن را که متکلمان مسلمان براساس معنای لغوی عصمت، مصون بودن پیامبران و ائمه از گناه را بیان می‌کنند، مورد بررسی قرار می‌دهد.

در ادامه این بخش عصمت امام حسن و امام حسین مورد بحث قرار گرفته و ذیل آیاتی نظیر آیه تطهیر و احادیثی از پیامبر که آن‌ها را نفس خود و سرور جوانان بهشت دانسته، بر عصمت این دو امام تأکید می‌ورزد.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 27- 71</ref>

در این فصل نویسنده به شبهاتی که در کتاب الامه و النص مطرح شده است پاسخ می‌دهد.

نویسنده اساس این شبهه را بر اساس روایات نامعتبر دانسته<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 77-78</ref> و بنا بر بعضی از منابع این عمل را به عبدالله بن جعفر و نیز خشم برافروخته مردم در مجازات  قاتل علی (ع) مربوط می‌داند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 80-81</ref>

همچنین توصیه امام علی در مورد قصاص قاتل خود، تأکید وی در برحذر داشتن کشتارهای خونین بعد قتل چنان‌که در میان اعراب رایج بود دانسته<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 76</ref> و عمل امام حسن را در اعدام و گردن زدن قاتل پدرش، حق شرعی وی دانسته و در واقع  نویسنده توصیه امام علی را از باب استحباب دانسته و وجوب آن را لازم‌الاجرا نمی‌داند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 78</ref>

بدین ترتیب نویسنده معتقد است، عمل قصاص که با گردن زدن ابن ملجم اتفاق افتاده، و نه مثله کردن وسوزاندن وی، که اساس آن محل تردید است، دلیلی برای نداشتن عصمت امام حسن نمی‌تواند باشد.  

شبهه‌ای که مطرح شده این است که اگر امام علی به امام حسن می‌گوید از گناهان خود استغفار کند و در خلوت خود بگرید، دلیل بر عدم عصمت امام حسن خواهدبود.

این قسمت به عسل خوردن امام حسن از سهم بیت‌المال، بدون اجازه، اشاره دارد که امام علی(ع)، به امام حسن گفت بخاطر این عمل استغفار کن.

نویسنده اصل این روایت را محل تردید می‌داند چراکه تنها در مناقب ابن شهرآشوب آمده است و به این نکته اشاره می‌کند که چرا امام علی(ع) که مظهر عدالت بود امام حسن را به‌واسطه این کار تنبیه نکرد. بنابراین نویسنده روایت را از اساس صحیح نمی‌داند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 86-87</ref>

در این قسمت، بیعت امام حسن با معاویه که بیعت با طاغوت بوده و در نتیجه عملی گناه بشمار می‌رفته، در رد معصومیت امام حسن مطرح شده‌است.

نویسنده در ابتدا مفهوم بیعت و صلح را جدا دانسته و بیان منابع مختلف، از جمله شیخ صدوق  وشیخ مرتضی را در این مورد بررسی کرده است.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 113-120</ref>

همچنین نویسنده، سخنان امام حسن را مورد توجه قرار می‌دهد که همواره حکومت بنی امیه را مانع آسایش امت اسلامی دانسته و خلیفه را کسی معرفی می‌کند که سیره پیامبر را عملی نماید و اهل بیت را سزاوارترین می‌داند.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 120-121</ref>

نویسنده اولا در اصالت روایت تردید می‌کند و سپس احکام شرعی که در پس این واقعه از سوی فقهای شیعه اعلام شده را مورد بررسی قرارداده، برخی علما، مبارزه طلبی بدون اذن امام را جایز نداسته و برخی آن را مکروه دانسته‌اند، وهیچ یک از دو گناه محسوب نمی‌شود.

نویسنده ذکر این روایت را تنها در کشف الغمه دانسته و آن را روایتی معتبر نمی‌داند. همچنین اشاره می‌کند متن نامه در جایی نیامده و راوی برداشت خود را ذکر کرده است.

نویسنده با ذکر روایات مختلف از کیفیت تشییع امام حسن، روی دادن جنگ و نزاع از سوی امام حسین را رد می‌کند و یادآور می‌شود مروان و عایشه از دفن امام حسن در کنار پیامبر ممانعت به‌عمل آوردند و امام حسین بدون درگیری امام حسن را طبق وصیتش در بقیع به خاک سپرد.<ref>موسوعه رد شبهات(22)، ص 161-170</ref>

همچنین به موردی از نامه عمربن سعد اشاره می‌کند که گفته شده امام در بندی از آن گفته نزد یزید خواهد رفت و با وی بیعت خواهد کرد.

نویسنده این مورد را صحیح نمی‌داند و به سخن شمر به ابن زیاد اشاره می‌کند که اگر امام حسین را در این مرحله رها کنی او با قوایی بیشتر برای جنگ بازخواهد گشت. و این‌طور نتیجه می‌گیرد که امام هرگز سازش و بیعت با یزید را قبول نمی‌کرده است.