در حال ویرایش ابوصفره عتکی ازدی

{{جعبه اطلاعات اشخاص
|عنوان =
|تصویر =
|توضیح تصویر =
|نام کامل =بسخرة بن بَهبوذان ازدی
|کنیه =ابوصُفْرَه
|لقب =عتکی ازدی
|نسب =
|زادروز =
|کشور تولد =[[ایران]]
|شهر تولد =
|محل زندگی =[[عمان]]، [[عراق]]-بصره
|مهاجر/انصار =
|نام همسر =
|فرزندان =
|خویشاوندان سرشناس =
|دین =[[اسلام]]
|مذهب =
|شغل =بافندگی
|منصب =
|تاریخ درگذشت = سال 37 هجری قمری
|شهر درگذشت = 
|کشور درگذشت = در مسیر [[صفین]]
|آرامگاه =
|زمان اسلام آوردن =
|نحوه اسلام آوردن =در ملاقات پیامبر(ص)
|حضور در جنگ‌ها =
|هجرت به =
|دلیل شهرت =نیای [[خاندان آل‌مهلب]] و صحابه ایرانی پیامبر(ص)
|نقش‌های برجسته =
|دیگر فعالیت‌ها =
|نام زیارتگاه =
|سمت =
|خدمت =
|محل اقدام =
|سفر =
|نوشته‌ها =
|موقوفات =
|بناهای ساخته شده =
|مقام علمی =
|پس از =
|پیش از =
|اساتید =
|شاگردان =
|تالیفات =
|وبگاه رسمی =
|امضا = <!-- sign.jpg -->
}}
'''ابوصُفْرَه عَتکی ازدی'''، نیای [[خاندان آل‌مهلب]]، صحابه ایرانی و راوی حدیث از پیامبر(ص) بود که به دلیل پوشیدن ردای زرد رنگ، [[پیامبر اسلام(ص)]]، او را "ابوصُفْرَه" نامید. وی ظاهرا از علاقمندان [[حضرت علی(ع)]] بوده است. وی سرانجام در سال 37 هجری قمری در مسیر [[صفین]] از دنیا رفت.
==نام و نسب==
منابع و تاریخ‌نگاران، ابوصفره را فردی ایرانی تبار، نیای [[خاندان آل‌مهلب]] و مردی بافنده از منطقه خارک دانسته‌اند که نام اصلی‌اش بَسْخَرّه یا بَسْفَرّه (بسیار فره) بوده است. در منابع عربی از او به شکل «بسخرة بن بَهبوذان» یاد شده که به [[عمان]] رفت و نامش به «ابوصفره» معرّب شد.<ref>الاعلاق النفیسه، ج1، ص206؛ الاغانی، ج14، ص452؛ الطبقات الکبری، ج7، ص101؛ معجم البلدان، ج 2، ص337.</ref> 
==صحابه ایرانی پیامبر==
سند صحابی بودن ابوصفره روایتی است که از نوادگان او نقل شده است و براساس آن، ابوصفره با ردایی زرد رنگ برای بیعت نزد پیامبر(ص) آمد و مسلمان شد. زیبایی او موجب شگفتی حضرت شد. ابوصفره در پاسخ پیامبر که نامش را جویا شد، خود را پادشاه و پادشاه‌زاده معرفی کرد و با اشاره به تعداد فرزندانش (هشت پسر و دختری به نام صفره) خود را فرزند کسی معرفی کرد که کشتی‌ها را به تاراج می‌برد، در پی آن پیامبر(ص) او را ابوصُفره‌خواند.<ref>اسد الغابه، ج5، ص٢٣١؛ الاصابه، ج٧، ص١٨٧.</ref> 

[[یاقوت حموی]] ابوصفره را معرب بسخره دانسته است،<ref>معجم البلدان، ج2، ص337.</ref> در حالی که [[ابن حجر]] بر آن است که این نام را [[پیامبر اکرم(ص)]] به سبب ردای زردرنگی که بسخره به هنگام [[بیعت]] در حضور وی بر تن داشت، به او داد.<ref>اسد الغابه، ج5، ص٢٣١؛ الاصابه، ج٧، ص١٨٧.</ref> 
==راوی حدیث==
ابوصفره راوی حدیث پیامبر(ص) بود.<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج٧٠، ص١٩٠.</ref> از میان صحابه‌نگاران «[[ابن عبدالبر]]» و «[[ابن اثیر]]» او را [[صحابی]] دانسته و دیدار او با حضرت را نفی کرده‌اند.<ref>الاستیعاب، ج١، ص٢55؛ اسد الغابه، ج6، ص١٧٠.</ref> از گزارش «[[واقدی]]» نیز برداشت می‌شود که ابوصفره پیامبر را ندیده است.<ref>دانشنامه سیره نبوی، ج٢، مدخل ابوصفره.</ref> 
==ابوصفره در عمان==
ابوصفره در [[عمان]] به خدمت [[عثمان بن ابی‌العاص]] امیرِ عمان و [[بحرین]] درآمد، و در سال 23ق/644م همراه [[حکم بن ابی‌العاص]] برادر عثمان، به جنگ با برخی از اهالی فارس که با مسلمانان مخالفت می‌ورزیدند، رفت و فرماندهی بخشی از سپاه حَکَم را به عهده گرفت.<ref>تاریخ طبری، ج1، ص269.</ref> ابوصفره پس از عزل شدن عثمان بن ابی‌العاص از امارت بحرین و عمان، با او به [[بصره]] رفته و در همان شهر اقامت گزیده است.<ref>الاعلاق النفیسه، ج1، ص206.</ref> از آن پس خبر چندانی از او در دست نیست.
==گرایش به حضرت علی==
چنانکه برخی منابع نقل کرده‌اند، ابوصفره به [[علی بن ابی‌طالب(ع)]] گرایش داشته، زیرا از شرکت قبیله‌اش در [[جنگ جمل]] بر ضد علی(ع) اظهار دلتنگی می‌کرد<ref>الکامل، ج3، ص363.</ref> 
==وفات==
تاریخ‌نگاران گفته‌اند که ابوصفره در راه [[صفین]] درگذشت؛<ref>الکامل، ج3، ص363.</ref> بنابراین او می‌بایست در سال 37ق/657م درگذشته باشد.
==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع ==
{{منابع}}
{{برگرفتگی
|پیش از لینک = کتاب
|منبع = صحابه ایرانی پیامبر(ص) و دیگر مسلمانان ایرانی تبار در عصر نبوی، محمود سامانی.
|پس از لینک = بخش «صحابه ایرانی پیامبر»، ص57-58.
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1292
}}
* '''معجم البلدان'''، یاقوت بن عبدالله الحموی، بیروت، دار صادر، ١٣٩٧ه. ق - ١٩٧٧م.
* '''تاریخ الطبری'''، محمد بن جریر الطبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، چاپ دوم، بیروت، دارالتراث، ١٩6٧م.
* '''الاعلاق النفیسه'''، احمد بن عمر ابن رسته، به کوشش یان دخویه، لیدن، 1891م.
* '''الکامل فی التاریخ'''، ابن اثیر جزری، عزالدین، تصحیح: محمد یوسف دقاقه، بیروت، دارالکتب العلمیه، ١4١5ه. ق١٩٩5/م.
* '''تاریخ مدینة دمشق'''، علی بن الحسن الشافعی الدمشقی (ابن عساکر)،  تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1415ه. ق – 1995م.
* '''الطبقات الکبری'''، ابن سعد، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، چاپ اول، بیروت، دارالکتب العلمیة، ١4١٠ه. ق١٩٩٠/م.
* '''الاغانی'''، ابوالفرج اصفهانی، بیروت، 1970م.
* '''الاصابه فى تمييز الصحابه'''، ابن حجر عسقلانى، چاپ اول، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١۵ه .ق.
* '''اسد الغابه فی معرفه الصحابه'''، ابن اثير جزری، مبارك بن محمد، قم، موسسه مطبوعاتي اسماعيليان‏، 1367 ش‏.
* '''الاستيعاب فى معرفة الاصحاب'''، ابن عبدالبر، تحقيق: على محمد البجاوى، بيروت، دار الجيل، ١٩٩٢م.
* '''دانشنامه سيره نبوى'''، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ١٣٨٩ش.
{{پایان}}
{{صحابه}}

[[رده:صحابه ایرانی پیامبر]]
[[رده:درگذشتگان قرن اول هجری]]
[[رده:افراد خاندان آل‌مهلب]]
[[رده:راویان حدیث از پیامبر(ص)]]