در حال ویرایش بیان واقع

از این کتاب با عناوین سفرنامه کشمیری، تاریخ نادری و «نادر نما» نیز یاد کرده‌اند.<ref>بیان واقع، مقدمه انگلیسی: صix.</ref>  

آگاهی‌های ما درباره نویسنده محدود به مطالبی است که در تنها اثر شناخته شده خویش یعنی همین کتاب ارائه داده است. او خود را خواجه عبدالکریم بن عاقبت محمود بن خواجه محمد بلاقی معرفی کرده است.<ref>بیان واقع، ص1.</ref>  

نویسنده در کشمیر زاده شد و در روزگار حمله [[نادر شاه]] به [[هند]] در شاه جهان‌ آباد (دهلی) حضور داشت. به یاری میرزا علی اکبر داروغه‌‌باشی، وزیر اعظم نادر، به دربار او راه یافت<ref>بیان واقع، ص2.</ref> و در مسیر بازگشت به [[ایران]] به سال 1152ق. لشکر وی را همراهی کرد.<ref>بیان واقع، ص45.</ref> خوی مسامحه‌گرای هندی باعث شد تا بزرگان مذاهب گوناگون را به احترام و عظمت یاد کند و همین امر تشخیص دقیق مذهب وی را با مشکل روبه‌رو می‌سازد؛ هر چند برخی نشانه‌ها سنی بودن او را تایید می‌کند.<ref>بیان واقع، ص121-122.</ref>  

از دیگر کوشش‌های علمی او آگاهی‌هایی در دست نیست و انتساب «عبرت نما» به او از جانب برخی، مورد تایید نسخه‌شناسان متخصص قرار نگرفته است.<ref>بیان واقع، مقدمه انگلیسی: صxi.</ref>  

راهیابی عبدالکریم به دربار نادر و سفر حج به همراه حکیم ویژه نادر<ref>بیان واقع، ص2، 113-114.</ref> و اشتیاق دوستان برای آگاهی از چند و چون این رخدادها، از انگیزه­‌های نگارش این کتاب پس از پایان سفر حج و به سال 1156ق. یاد شده است.<ref>بیان واقع، مقدمه انگلیسی: صix.</ref>  

استفاده مکرر از آیات [[قرآن]] و امثال و حکم و اشعار شاعران بزرگ ایرانی و هندی در جای جای این کتاب، در تناسب با موضوعات، ملاحت ویژه به آن بخشیده و نشان از تسلط نویسنده بر ادبیات فارسی دارد. تنها حدود یک پنجم<ref>بیان واقع، ص112-160.</ref>  

حضور نویسنده در متن رویدادهای حمله نادر شاه به هند و ارائه تحلیل‌های ویژه مانند دلیل‌های شکست هند از نادر و نیز جزئیاتی که عبدالکریم درباره بازگشت نادر از هند و حمله به [[بخارا]] و [[خوارزم]] ارائه داده<ref>بیان واقع، ص28-30 و68.</ref> و در نوشته‌های معاصر وی یافت نمی‌شود، بر اهمیت کتاب از لحاظ تاریخی افزوده است.

مقایسه و تطبیق واحدهای‌ اندازه‌گیری مسافت که در آن عهد مرسوم بوده‌اند (ساعت، کروه، فرسخ) از ابتکارات مصنف است که میزان دقت آمار ارائه شده را افزوده است.<ref>بیان واقع، ص134.</ref> ارائه فاصله دقیق منازل 76‌ گانه مسیر [[بغداد]] به مکه که راه حاجیان ایرانی در دوران افشاریه بوده، با استفاده از روش یاد شده، از ویژگی‌های این کتاب است.<ref>بیان واقع، ص135-139.</ref>  

نامه نادر در ایام اقامت در [[کابل]] به حکومت عثمانی که در آن از [[دولت عثمانی]] خواسته است [[راه زبیده]] (راهی از [[کوفه]] به [[مکه]] که به دستور [[زبیده]] همسر‌ [[هارون الرشید عباسی]] آباد شده بود) را برای تردد حاجیان ایرانی آماده سازد، از آگاهی‌هایی است که تنها در این اثر آمده است. این راه در روزگار نادر به دست اعراب بادیه‌نشین ویران و سخت ناامن شده بود. نادر در این نامه تاکید کرده است که اگر حکومت عثمانی قادر به تامین امنیت حاجیان ایران و توران نیست، وی لشکر قزلباش را مامور این کار سازد. از دیگر درخواست‌ها در این نامه آن است که امیر الحاج کاروان ایران به دست نادر انتخاب شود و چون امامان جماعت اهل سنت در چهار مقام به نام شاه سلیمان عثمانی خطبه می‌خوانند، از این پس در مقام شافعی به نام نادر خطبه خوانده شود.<ref>بیان واقع، ص49-50.</ref>  

گزارش کتاب درباره اجلاس نجف به سال 1156ق. که به گزارش بیشتر تاریخ‌نگاران در مسیر وحدت مذاهب و نیز تعیین تکلیف حاجیان ایرانی و با همراهی دانشوران فرقه‌های گوناگون به دست نادر برقرار شد،<ref>نک: جهانگشای نادری، ص389-394؛ ایران در زمان نادرشاه، ص367.</ref> ‌ اندکی متفاوت با منابع دیگر در این اثر آمده و انگیزه آن، مناظره دانشوران [[شیعه]] و [[سنی]] شمرده شده است.<ref>بیان واقع، ص111-112.</ref>  

کتاب شامل یک مقدمه فارسی، پنج باب و مقدمه‌ای انگلیسی است. با وجود تصمیم نویسنده برای تقسیم کتاب به چهار باب و یک خاتمه<ref>بیان واقع، ص3-4.</ref> گویا هنگام نگارش از قصد خود منصرف شده و کتاب را در پنج باب نوشته است.

وی در مقدمه به اختصار به انگیزه و چگونگی تالیف کتاب و بیان محتویات باب‌های کتاب پرداخته است.<ref>بیان واقع، ص1-4.</ref> نویسنده در باب اول، حسب و نسب نادر و چگونگی انتقال قدرت از [[صفویه]] به افشاریه و تثبیت قدرت نادر تا تصرف هند و رخدادهای بعد تا هنگام بازگشت به ایران را بیان کرده است. وی آگاهی‌های خود درباره پیشینه نادر را از طریق نزدیکان وی به دست آورده، درباره درستی و نادرستی مطالب از خود رفع مسؤولیت می‌کند.<ref>بیان واقع، ص5.</ref>  

نویسنده در باب سوم به تشریح سفر حج خود می‌پردازد. وی که با وعده سفر حج از جانب میرزا علی اکبر داروغه‌باشی<ref>بیان واقع، ص2.</ref> به دربار نادر پیوسته بود، سرانجام به سال 1154ق. در قزوین اجازه سفر یافت.<ref>بیان واقع، ص110-114.</ref>  

وی شهرهای [[همدان]]، [[کرمانشاه]]، بغداد، [[کربلا]]، [[حله]]، [[نجف اشرف]] و کوفه را سیر کرده و مکان‌های زیارتی و سیاحتی آن‌ها را تشریح کرده است.<ref>بیان واقع، ص115-133.</ref>  

وی از دو راه حاجیان ایرانی، راه زبیده و [[راه حلب]] و [[راه شام|شام]]، وصفی ارائه کرده و با وجود نزدیکی راه زبیده به مکه (230 فرسخ) عواملی چون نبردهای داخلی اعراب بادیه‌نشین و ویرانی دیواری که برای محافظت جاده از پیش‌روی شن به دستور زبیده ایجاد شده بود و نیز ستیزهای اعراب با [[احمد پاشا]] حاکم بغداد، و ناامنی را دلیل انتخاب مسیر بسیار دورتر (راه 718 فرسخی شام) برشمرده است.<ref>بیان واقع، ص133-134، 139.</ref>  

نویسنده در ادامه سفر خویش از شهرهایی چون ینگجه، [[سامرا]]، [[کرکوک]]، [[موصل]]، [[حلب]]، [[دمشق]]، [[حمص]]، [[خیبر]] و مسیرهای گوناگون میان آن‌ها یاد کرده و به مکان‌های سیاحتی و زیارتی و رفتار و خلق و خوی مردم آن شهرها اشاره کرده است.<ref>بیان واقع، ص139-152.</ref>  

با وجود اصرار نادر شاه افشار بر عزیمت کاروان حاجیان ایران با امیر الحاج ایرانی که در مذاکرات گوناگون با عثمانی مطرح می‌شد و اشاره منابع تاریخی به پذیرش این شرط از جانب دولت عثمانی،<ref>جهانگشای نادری، ص306.</ref> نویسنده به رسم دیرین عزیمت حاجیان ایران، [[توران]]، [[روم]]، و شام به سرپرستی امیر الحاجی که معمولاً حاکم دمشق بوده و حکم امیر الحاجی را از عثمانی می‌گرفته، اشاره می‌کند.

تاکید نویسنده بر لزوم درایت و کاردانی فوق العاده امیر الحاج و این که اعطای وزارت به امیر الحاج شام به توانایی در حفظ امنیت حاجیان در هفت سال پیاپی منوط بوده و نیز شرح وظایفی که نویسنده برای امیر الحاج برشمرده<ref>بیان واقع، ص146-148.</ref> نشان از دشواری این مسؤولیت در آن دوران دارد.

نویسنده از برخی مشکلات امنیتی مسیر یاد کرده است. وی از وجود راهزنانی میان موصل و کرکوک گزارش داده و از غریب‌آزاری مردم موصل گله نموده است.<ref>بیان واقع، ص141.</ref> وی همچنین به سکونت گروهی از [[یهودیان]] و [[مسیحیان]] نزدیک خیبر و قصبه علا اشاره کرده که کشتن حاجیان را صواب و آن را کفاره گناهان خویش می‌دانسته و سه تن از افراد کاروان نویسنده به دست آنان کشته شدند.<ref>بیان واقع، ص150.</ref> نویسنده به وجود راهزنان در این منطقه اشاره کرده و برخی روش‌های سرقت آن‌ها را برشمرده است.<ref>بیان واقع، ص151.</ref>  

نویسنده اشاره‌ای گذرا به شهرهای [[مدینه]] و مکه دارد و دلیل عدم وصف جامع آن‌ها را کمبود وقت به علت نزدیکی [[موسم حج]] و نیازمندی آن به نوشتن کتابی جداگانه برشمرده است.<ref>بیان واقع، ص153.</ref> او پس از اقامت سه ماهه در مکه در [[ربیع الاول]] سال 1155ق. رهسپار بندر جده شده تا با کشتی به بندر هوگلی هند برود.<ref>بیان واقع، ص154.</ref>  

این کتاب در سپتامبر 1970م. به تحقیق و تصحیح دکتر کی. بی. نسیم رئیس دانشگاه فارسی پیشاور و با بهره‌گیری از ده نسخه خطی همراه مقدمه‌ای انگلیسی شامل تحقیقاتی درباره نویسنده، کتاب و سبک نگارش و نسخه‌های گوناگون آن و نیز پانوشت‌های انگلیسی به همت انتشارات اداره تحقیقات پاکستان با مقدمه‌ای از ایرج افشار (م. 1389ش.) به چاپ رسیده است؛ کتاب مورد توجه خاورشناسان نیز قرار گرفت و به سال 1214ق./1798م. ترجمه بخش‌هایی از آن به زبان انگلیسی با عنوان «خاطراتی از خوجه عبدالکریم» در کلکته به دست فرانسیس گلد وین به چاپ رسید. این ترجمه رخدادهایی را از زمان بازگشت نادر از هند به ایران بازگو می‌کند و شامل بخش‌های پیشین نمی‌شود.<ref>بیان واقع، مقدمه انگلیسی: صxi</ref>  

ترجمه دیگر این اثر به دست لئوتنانت اچ. جی پریچیرد به زبان فرانسه صورت گرفت. این ترجمه به صورت دست‌نویس و کامل‌تر از ترجمه پیشین برای شخصی انگلیسی به نام اچ. ‌ام. ایلیوت فراهم شد؛ ولی تاکنون تنها بخش‌هایی کوچک از آن چاپ شده است.<ref>بیان واقع، مقدمه انگلیسی: صxi</ref>  

از آن جا که در ایران نویسنده را نمی‌شناخته و نمی‌دانسته‌اند که اصل کتاب به فارسی است، قسمت‌هایی از کتاب در ایران به سال 1314ش. به قلم محمود هدایت از فرانسه به فارسی ترجمه و با نام «در رکاب نادر شاه یا سفرنامه عبدالکریم» در 57 صفحه به همت اداره مطبوعاتی پروین در سال 1322ش. به چاپ رسید.<ref>نک: پنجاه سفرنامه، ج1، ص135.</ref> [[رسول جعفریان]] در مجموعه پنجاه سفرنامه حج قاجاری که به سال 1389ش. انتشار یافت، متن این سفرنامه را به چاپ رسانده است.<ref>نک: پنجاه سفرنامه، ج1، ص133-167.</ref>  

  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/7654