در حال ویرایش تحفة الحرمین و سعادة الدارین (کتاب)
این ویرایش را می‌توان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که می‌خواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثی‌سازی ویرایش را به پایان ببرید.
| نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
تحفة الحرمین و سعادة الدارین، سفرنامه حج، نوشته [[محمدمعصوم نایب‌الصدر شیرازی]] است. | تحفة الحرمین و سعادة الدارین، سفرنامه حج، نوشته [[محمدمعصوم نایب‌الصدر شیرازی]] است. | ||
محمدمعصوم نویسنده این اثر متولد [[شیراز]] و از خانواده‌ای اهل علم است؛ خود او نیز اهل علم بوده و برای تحصیل به عتبات رفته و بعدها مدتی در کشور [[هندوستان]] زندگی کرده و پس از بازگشت به فرقه گنابادی‌ها پیوسته و صوفی می‌شود که اثر این گرایش به [[تصوف]] را در این سفرنامه نیز می‌توان احساس کرد. | محمدمعصوم نویسنده این اثر متولد [[شیراز]] و از خانواده‌ای اهل علم است؛ خود او نیز اهل علم بوده و برای تحصیل به عتبات رفته و بعدها مدتی در کشور [[هندوستان]] زندگی کرده و پس از بازگشت به فرقه گنابادی‌ها پیوسته و صوفی می‌شود که اثر این گرایش به[[تصوف]] را در این سفرنامه نیز می‌توان احساس کرد. | ||
در این سفرنامه، آگاهی‌هایی مفصل از راه شمالی [[حج]] ایرانیان در دوران [[قاجار]] و سختی‌ها و دشواری‌های آن آمده است. این سفر پنج ماه (شوال ۱۳۰۵ - صفر ۱۳۰۶ ق) به درازا کشیده و نویسنده از راه عثمانی به [[حجاز]] و در بازگشت از راه دریا به بمبئی هندوستان و سپس به [[ایران]] آمده است. این اثر در طول سفر نگاشته شده و واپسین گزارش آن مربوط به۱۶ ربیع الاوّل (۱۳۰۶ ق) است. | در این سفرنامه، آگاهی‌هایی مفصل از راه شمالی [[حج]] ایرانیان در دوران [[قاجار]] و سختی‌ها و دشواری‌های آن آمده است. این سفر پنج ماه (شوال ۱۳۰۵ - صفر ۱۳۰۶ ق) به درازا کشیده و نویسنده از راه عثمانی به[[حجاز]] و در بازگشت از راه دریا به بمبئی هندوستان و سپس به[[ایران]] آمده است. این اثر در طول سفر نگاشته شده و واپسین گزارش آن مربوط به۱۶ ربیع الاوّل (۱۳۰۶ ق) است. | ||
نویسنده کوشیده است برای هرروز گزارشی بنگارد. شرح سفر بازگشت وی از هندوستان تا ایران در سفرنامه نیامده است؛ زیرا نویسنده پیش‌تر سفری به آن منطقه داشته و گزارش آن را در آثار دیگر خود نوشته است. | نویسنده کوشیده است برای هرروز گزارشی بنگارد. شرح سفر بازگشت وی از هندوستان تا ایران در سفرنامه نیامده است؛ زیرا نویسنده پیش‌تر سفری به آن منطقه داشته و گزارش آن را در آثار دیگر خود نوشته است. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
== معرفی نویسنده == | == معرفی نویسنده == | ||
محمد معصوم فرزند زین‌العابدین، شرح‌حال‌نگار عهد قاجار، به سال (۱۲۷۰ ق) در شیراز زاده شد. نیاکانش همچون خود او از دانشوران دین بودند. خاندان وی از [[قزوین]] به [[عتبات عراق]] مهاجرت کردند و حدود (۱۲۱۷ ق) به ایران بازگشتند و در شیراز سکونت یافتند. گرایش به تصوف در این خاندان همواره وجود داشته و به محمد معصوم رسیده است. | محمد معصوم فرزند زین‌العابدین، شرح‌حال‌نگار عهد قاجار، به سال (۱۲۷۰ ق) در شیراز زاده شد. نیاکانش همچون خود او از دانشوران دین بودند. خاندان وی از [[قزوین]] به[[عتبات عراق]] مهاجرت کردند و حدود (۱۲۱۷ ق) به ایران بازگشتند و در شیراز سکونت یافتند. گرایش به تصوف در این خاندان همواره وجود داشته و به محمد معصوم رسیده است. | ||
پدرش [[زین‌العابدین میرزا کوچک]] (م. ۱۲۸۷ ق) ملقب به [[رحمت علی شاه]]، مرید [[مجذوب علی شاه]] و از بزرگان [[نعمت اللهیه]] بود. محمد معصوم در (۱۲۷۸ ق) به عتبات رفت و بعدها [[فقه]] و اصول را نزد استادانی نامدار مانند [[میرزای شیرازی]] و [[سید علی یزدی]] فراگرفت. در (۱۲۹۴ ق) به اصفهان رفت و سپس ساکن تهران شد و از دانشمندان این شهر مانند [[آقا علی مدرس]]، [[میرزا ابوالحسن جلوه]] و [[آقا محمدرضا قمشه‌ای]] بهره جست.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 295-296.</ref> | پدرش [[زین‌العابدین میرزا کوچک]] (م. ۱۲۸۷ ق) ملقب به[[رحمت علی شاه]]، مرید [[مجذوب علی شاه]] و از بزرگان [[نعمت اللهیه]] بود. محمد معصوم در (۱۲۷۸ ق) به عتبات رفت و بعدها [[فقه]] و اصول را نزد استادانی نامدار مانند [[میرزای شیرازی]] و [[سید علی یزدی]] فراگرفت. در (۱۲۹۴ ق) به اصفهان رفت و سپس ساکن تهران شد و از دانشمندان این شهر مانند [[آقا علی مدرس]]، [[میرزا ابوالحسن جلوه]] و [[آقا محمدرضا قمشه‌ای]] بهره جست.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 295-296.</ref> | ||
پس از مرگ پدرش، [[ناصرالدین‌شاه]] قاجار لقب و منصب موروثی نایب الصدری (اوقاف و وظایف عالمان و سادات) را به وی سپرد. او به سال (۱۲۹۷ ق) به هند سفر کرد و پس از بازگشت به وطن به سال (۱۳۰۳ ق) در گناباد مرید [[ملا سلطان‌علی گنابادی]] (م. ۱۳۲۷ ق) شد و [[معصوم علی شاه]] لقب یافت.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 295-296.</ref> | پس از مرگ پدرش، [[ناصرالدین‌شاه]] قاجار لقب و منصب موروثی نایب الصدری (اوقاف و وظایف عالمان و سادات) را به وی سپرد. او به سال (۱۲۹۷ ق) به هند سفر کرد و پس از بازگشت به وطن به سال (۱۳۰۳ ق) در گناباد مرید [[ملا سلطان‌علی گنابادی]] (م. ۱۳۲۷ ق) شد و [[معصوم علی شاه]] لقب یافت.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 295-296.</ref> | ||
از سال (۱۳۰۵ ق) به سفر حجاز، [[مصر]]، [[ترکیه]]، گرجستان، [[آذربایجان]] و یونان رفت و سپس به تهران بازگشت و به مشروطه‌خواهان پیوست. در سال‌های پایان عمر به [[خراسان]] رفت و در (۱۳۴۴ ق) در [[مشهد]] درگذشت.<ref>طرائق الحقایق، ج 3، ص 475، 495، 503-511؛ بستان السیاحه، ص 358؛ سفرنامه‌های خطی فارسی، ج 2، ص 19-21.</ref> | از سال (۱۳۰۵ ق) به سفر حجاز، [[مصر]]، [[ترکیه]]، گرجستان، [[آذربایجان]] و یونان رفت و سپس به تهران بازگشت و به مشروطه‌خواهان پیوست. در سال‌های پایان عمر به[[خراسان]] رفت و در (۱۳۴۴ ق) در [[مشهد]] درگذشت.<ref>طرائق الحقایق، ج 3، ص 475، 495، 503-511؛ بستان السیاحه، ص 358؛ سفرنامه‌های خطی فارسی، ج 2، ص 19-21.</ref> | ||
او همواره به نوشتن خاطرات خویش اهتمام داشت و به گفته خود، آن را نوعی تکلیف اخلاقی در جهت محاسبه نفس می‌دانست.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 297.</ref> جز این کتاب، خاطرات سفر هندوستان را نیز در طرائق الحقائق که از منابع مهم شرح‌حال‌نگاری عارفان و صوفیان به شمار می‌آید، نگاشته و در کار سفرنامه‌نویسی چیره‌دست بوده است. | او همواره به نوشتن خاطرات خویش اهتمام داشت و به گفته خود، آن را نوعی تکلیف اخلاقی در جهت محاسبه نفس می‌دانست.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 297.</ref> جز این کتاب، خاطرات سفر هندوستان را نیز در طرائق الحقائق که از منابع مهم شرح‌حال‌نگاری عارفان و صوفیان به شمار می‌آید، نگاشته و در کار سفرنامه‌نویسی چیره‌دست بوده است. | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
== آغاز سفر == | == آغاز سفر == | ||
سفر محمد معصوم روز پنجشنبه سوم شوّال ۱۳۰۵ ق. از راه شمال ایران آغاز شد. وی از قزوین، رشت، بندر انزلی، بادکوبه (باکو)، باطوم، استانبول، اسکندریه و قاهره گذشت و در بازگشت از راه هندوستان به ایران رسید. بخشی از راه به‌صورت زمینی و با وسایلی مانند کالسکه؛ و بخشی با کشتی و قطار طی شد. او پس از گزاردن مناسک حج و زیارت مدینه، به [[جده]] رفت و به دلیل مشکلات مالی<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 514.</ref> ناچار شد از تاجری اصفهانی درازای همراهی او تا بمبئی، هزینه‌های سفر بازگشت را وام بگیرد.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 517.</ref> | سفر محمد معصوم روز پنجشنبه سوم شوّال ۱۳۰۵ ق. از راه شمال ایران آغاز شد. وی از قزوین، رشت، بندر انزلی، بادکوبه (باکو)، باطوم، استانبول، اسکندریه و قاهره گذشت و در بازگشت از راه هندوستان به ایران رسید. بخشی از راه به‌صورت زمینی و با وسایلی مانند کالسکه؛ و بخشی با کشتی و قطار طی شد. او پس از گزاردن مناسک حج و زیارت مدینه، به[[جده]] رفت و به دلیل مشکلات مالی<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 514.</ref> ناچار شد از تاجری اصفهانی درازای همراهی او تا بمبئی، هزینه‌های سفر بازگشت را وام بگیرد.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 517.</ref> | ||
== درراه == | == درراه == | ||
| خط ۸۱: | خط ۸۱: | ||
محمد معصوم ۱۵ روز در مدینه مانده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465، 505.</ref> او گزارشی مفصل از [[مسجدالنبی(ص)]]، [[بقیع]] و گنبدهای موجود بر قبرهای بزرگان اسلام به دست داده و مزار [[اهل‌بیت(ع)]] و [[صحابه]] و دانشوران را با یادکرد ویژگی‌های ظاهری شرح داده است؛ ازجمله مزار و گنبد چهار امام در بقیع که در یک ضریح بوده‌اند و می‌گفته‌اند که مزار [[عباس بن عبدالمطلب(ع)]] هم آنجا بوده است<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 476.</ref> و نیز مزار و گنبد [[حمزة بن عبدالمطلب(ع)]].<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 485-486.</ref> بقیع محصور به دیواری بوده و دو در داشته که یکی نزدیک بقاع امامان و دیگری نزدیک دروازه شهر قرار داشته و اولی بیشتر بسته بوده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 475-476.</ref> | محمد معصوم ۱۵ روز در مدینه مانده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465، 505.</ref> او گزارشی مفصل از [[مسجدالنبی(ص)]]، [[بقیع]] و گنبدهای موجود بر قبرهای بزرگان اسلام به دست داده و مزار [[اهل‌بیت(ع)]] و [[صحابه]] و دانشوران را با یادکرد ویژگی‌های ظاهری شرح داده است؛ ازجمله مزار و گنبد چهار امام در بقیع که در یک ضریح بوده‌اند و می‌گفته‌اند که مزار [[عباس بن عبدالمطلب(ع)]] هم آنجا بوده است<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 476.</ref> و نیز مزار و گنبد [[حمزة بن عبدالمطلب(ع)]].<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 485-486.</ref> بقیع محصور به دیواری بوده و دو در داشته که یکی نزدیک بقاع امامان و دیگری نزدیک دروازه شهر قرار داشته و اولی بیشتر بسته بوده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 475-476.</ref> | ||
شمار بارگاه‌ها و زیارتگاه‌های مدینه حدود ۳۰ مسجد و ۴۰ بارگاه بوده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 466.</ref> وصف او از مسجدالنبی(ص) با شرح جزئیات همراه است. او کتیبه‌های مسجدالنبی(ص) را بازنوشته<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 472-473.</ref> و خانه حضرت [[علی(ع)]] و [[فاطمه(س)]] را که پیوسته به خانه [[پیامبر(ص)]] بوده، وصف کرده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 473.</ref> به گفته محمد معصوم، برای راه یافتن به روضه رسول خدا(ص) باید از درون ضریح حضرت فاطمه (س) گذشت که برخی گفته‌اند مدفن آن بانو است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 474.</ref> او این احتمال را نیز به میان آورده که ایشان در [[بیت الاحزان]] بقیع یا در بقعه امامان مدفون باشد.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 476.</ref> | شمار بارگاه‌ها و زیارتگاه‌های مدینه حدود ۳۰ مسجد و ۴۰ بارگاه بوده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 466.</ref> وصف او از مسجدالنبی (ص) با شرح جزئیات همراه است. او کتیبه‌های مسجدالنبی (ص) را بازنوشته<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 472-473.</ref> و خانه حضرت [[علی(ع)]] و [[فاطمه(س)]] را که پیوسته به خانه [[پیامبر(ص)]] بوده، وصف کرده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 473.</ref> به گفته محمد معصوم، برای راه یافتن به روضه رسول خدا (ص) باید از درون ضریح حضرت فاطمه (س) گذشت که برخی گفته‌اند مدفن آن بانو است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 474.</ref> او این احتمال را نیز به میان آورده که ایشان در [[بیت الاحزان]] بقیع یا در بقعه امامان مدفون باشد.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 476.</ref> | ||
بسیاری از بناهای مقدس مدینه نیازمند تعمیر و بازسازی بوده‌اند و حکمرانان از این کار غفلت می‌ورزیده‌اند. اگر فردی می‌خواسته خود بدین کار دست زند، می‌بایست دو برابر مبلغ موردنیاز تعمیر را به متولیان این مکان‌ها و نیز حاکم و قاضی شهر بپردازد تا به او اجازه دهند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465.</ref> برخی هیچ‌گاه اجازه این کار را نمی‌یافتند؛ چنان‌که [[میرزاعلی اصغر خان]] (م. ۱۳۲۵ ق) وزیر اعظم ناصرالدین‌شاه قاجار خواست بقعه امام [[حسن مجتبی(ع)]] را بنا کند؛ اما به او اجازه ندادند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465.</ref> | بسیاری از بناهای مقدس مدینه نیازمند تعمیر و بازسازی بوده‌اند و حکمرانان از این کار غفلت می‌ورزیده‌اند. اگر فردی می‌خواسته خود بدین کار دست زند، می‌بایست دو برابر مبلغ موردنیاز تعمیر را به متولیان این مکان‌ها و نیز حاکم و قاضی شهر بپردازد تا به او اجازه دهند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465.</ref> برخی هیچ‌گاه اجازه این کار را نمی‌یافتند؛ چنان‌که [[میرزاعلی اصغر خان]] (م. ۱۳۲۵ ق) وزیر اعظم ناصرالدین‌شاه قاجار خواست بقعه امام [[حسن مجتبی(ع)]] را بنا کند؛ اما به او اجازه ندادند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 465.</ref> | ||
محمد معصوم به ویرانی‌های [[وهابیان]] در مدینه اشاراتی نموده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 469.</ref> ازجمله، از جای تیرهای وهابیان بر مسجدالنبی(ص) گزارش داده است. به گفته او، در مکان کشته شدن سرکرده وهابیان، مناره‌ای برای یادآوری و عبرت ساخته‌اند که برخی عوام به گمان آن‌که زیارتگاه است، در آنجا نماز می‌گزارده‌اند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 504-505.</ref> | محمد معصوم به ویرانی‌های [[وهابیان]] در مدینه اشاراتی نموده است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 469.</ref> ازجمله، از جای تیرهای وهابیان بر مسجدالنبی (ص) گزارش داده است. به گفته او، در مکان کشته شدن سرکرده وهابیان، مناره‌ای برای یادآوری و عبرت ساخته‌اند که برخی عوام به گمان آن‌که زیارتگاه است، در آنجا نماز می‌گزارده‌اند.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 504-505.</ref> | ||
جمعیت شیعیان [[نخاوله]] مدینه در آن هنگام دو هزار تن بوده است. محمد معصوم به مناسبت شرکت در مجلس عزای امام حسین(ع) در محله نخاوله که بیرون دیوار تازه مدینه بوده، آنان را معرفی کرده و از وضعیت بد مالی آنها و رفتار خوبشان با زائران شیعه سخن گفته است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 480-483.</ref> به‌ظاهر، حاجیان شیعه در این دوره برای برگزاری مراسم و اظهار عقاید خود در مکه و مدینه با مشکلی روبه‌رو نبوده‌اند. (برای نمونه رجوع شود به صفحات<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 441.</ref>) | جمعیت شیعیان [[نخاوله]] مدینه در آن هنگام دو هزار تن بوده است. محمد معصوم به مناسبت شرکت در مجلس عزای امام حسین (ع) در محله نخاوله که بیرون دیوار تازه مدینه بوده، آنان را معرفی کرده و از وضعیت بد مالی آنها و رفتار خوبشان با زائران شیعه سخن گفته است.<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 480-483.</ref> به‌ظاهر، حاجیان شیعه در این دوره برای برگزاری مراسم و اظهار عقاید خود در مکه و مدینه با مشکلی روبه‌رو نبوده‌اند. (برای نمونه رجوع شود به صفحات<ref>تحفةالحرمین و سعادةالدارین، ص 441.</ref>) | ||
== چاپ‌ها == | == چاپ‌ها == | ||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
{{دانشنامه | {{دانشنامه | ||
| آدرس = http:// | | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/7510 | ||
| عنوان = تحفةالحرمین و سعادةالدارین | | عنوان = تحفةالحرمین و سعادةالدارین | ||