در حال ویرایش قبرستان وادی ایمن (کربلا)

{{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363  }}

 

[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]

<br />

وادی ایمن، به وادی الصفا نیز معروف بوده است؛ سلمان آل طعمه، در وصف مسجد حاج میرزا شفیع که مزار سید هاشم جهرمی در آن واقع است، ابیاتی را آورده که به وادی الصفا اشاره می‌کند.{{یادداشت|حبذا این مسجد عالی که آن در کربلاست؟ قامت افلاکیان در نزد محرابش دوتاست/ خواستم آرم مثالی بهر سالش عقل گفت/ مسجد اقصی بود آن که در وادی صفاست}}<ref>تراث کربلاء، ص۲۱۷.</ref>  

قبرستان وادی ایمن، قبرستان قدیمی و عمومی کربلا بوده و در جنوب شرقی [[آستان مقدس حضرت عباس(ع)|حرم حضرت عباس(ع)]]، قرار داشت. امروزه «الوادی القدیم» بخش باقی‌مانده وادی ایمن است. گستردگی وادی ایمن به اندازه‌ای بوده که مزار ابن‌حمزه طوسی در محله عباسيه شرقي، کنار خيابان باب طويريج، در آن واقع بود و در حال حاضر ساختمان‌ها و خیابان‌های متعددی، میان آن و وادی‌‌القدیم فاصله ایجاد کرده است.<ref name=":0">نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۸۷.</ref>

وادی الجدید، قبرستانی است که در 5 کیلومتری جنوب کربلای کنونی ساخته شده است، در دهه‌های اخیر (اکنون: روزهای آغازین ۱۳۹۰ش) با ساخت این قبرستان، دیگر کسی را در وادی القدیم ‌‌به خاک نمی‌سپارند.<ref name=":0" />

سیمای کنونی وادی القدیم، بخش باقی‌مانده وادی‌ ایمن، همچون وادی السلام نجف است و در سده‌های گذشته، به دلیل دفن عالمان و مؤمنان، از احترام خاصی برخوردار است. بسیاری از عالمان برجسته در این قبرستان دفن شده‌اند. برخی از آن‌ها عبارتند از:<ref name=":0" />

سیدعباس کاشانی، او را از اوتاد علما و از بزرگان اتقیاء کربلا می‌دانست.<ref>رجل العلم والتقی، ص 18.</ref>

مزار سيد محمد السيد جودة بن السيد علوش (م.1312ق)، با مساحتی نزدیک به 100 متر مربع ساخته شده و در وسط آن ضریح سبزرنگی قرار دارد. این مکان، در دوره زندگی سيد جودة، محل تجمع خاندان بنی اسد در روز 13 محرم، روز دفن اجساد شهدای کربلا بوده است؛ به گونه‌ای که همه‌ساله عشیره بنی‌‌اسد عزای «دفن الاجساد» را از این مکان آغاز می‌کردند. این عزاداری، تاکنون ادامه داشته و زنان بنی اسد از این مکان دسته عزای خود را آغاز کرده و تا حرم ادامه می‌دهند.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۸۷ و ۲۹۶.</ref>

حمزة بن عبود بن إسماعيل السعدي، معروف به ملا حمزة الزغیر،<ref name=":1">نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۸۸.</ref> در سال 1921م. (۱۳۳۹-۱۳۴۰ق) در کربلا متولد شد. وی مداح بوده، به عربی و فارسی مجالس عزای حسینی را اداره می‌کرد. صدای مداحی او هنوز جذابیت و اقبال خود را حفظ کرده است. وی در دهه هفتاد درگذشت.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۶.</ref>

شيخ عبدالزهرا بن فالح كعبي (1337ـ1394ق)،<ref>الغدیر، ج۷، ص۱۳.</ref> خطيب مشهور، اديب و شاعر کربلا بوده، که به عنوان یکی از سرشناسترین مقتل‌‌خوانان، زبانزد شیعیان عرب‌‌زبان جهان بوده است. او فن خطابه را نزد محمدمهدی مازندرانی حائری و محسن ابوالحب الخفاجی آموخت. وی ده‌ها خطیب را پرورش داد.

کعبی به تدریس هم اشتغال داشت. وی را دارای سجایای اخلاقی و کمک‌رسانی به نیازمندان دانسته‌اند. کعبی، شاعري گزيده‌‌سرا بود كه به زبان عربي فصيح و نيز به گویش محلي، شعر مي‌سرود و بیشر سروده‌هايش را بر منبرهاي حسيني مي‌‌خواند. برخی نکته‌های زندگی او عبارتند از:

*مقتل‌خوانی: مهمترین امتیاز شیخ عبدالزهرا کعبی، مقتل‌خوانی در دو مناسبت محرم و صفر بود. نخست او در صبح عاشورا در کربلا، بخش نخست «مقتل الحسين(ع)» را که اشاره به واقعه شهادت امام حسین(ع) و یاران شهیدش است، می‌خواند؛ مقتل‌خوانی او دو ساعت طول کشیده و او با تکیه بر محفوظات خود آن را بیان می‌کرد. سپس بخش دوم مقتل را كه به حوادث اسارت خاندان امام حسين(ع) و وقایع پس از آن بود را، در روز اربعین، در حسينيه تهراني‌هاي کربلا بیان می‌کرد. برخی او را مبتکر مقتل‌خوانی دانسته‌اند. متن کتاب «قتیل العبرات»، مقتل‌خوانی عبدالزهراء کعبی است. این کتاب و ترجمه فارسی آن{{یادداشت|ر.ک: عبدالزهراء كعبي، كشته اشك، ترجمه عبدالهادي بروجردي، تهران، اطلاعات، ۱۳۷۵. ترجمه این مقتل، پیشتر با نام «عاشورا سراپردهي راز» در قالب برنامه‌اي راديويي، از سال 1359

تاكنون هر ساله در روز عاشورا از صداي جمهوري اسلامی ايران پخش می‌شده است. مترجم در سال 1359 به جاي اشعار عربي كتاب، از سروده‌هاي عمان ساماني بهره می‌گرفت.}} بارها منتشر شده است. کعبی، هر سال، در شب 21 ماه رمضان، در مسجد كوفه، مقتل امام علی(ع) را ایراد می‌کرد، که با اصرار مرحوم سیدمحمد کاظم قزوینی منتشر گردید.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۱.</ref>

*ماجرای قصيده ابن العرندس: ابن العرندس حلّی (م.840ق)، از شعرای مشهور شیعه است که اشعار متعددی را در سوگ امام حسین(ع) سروده است. قصیده «رائیه» او شهرت فراوانی دارد.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۲.</ref> علامه اميني قصیده ابن العرندس را در کتاب الغدیر آورده است؛ به گفته او، بین اصحاب معروف است در هر مکانی این قصیده خوانده شود، امام زمان(ع) حضور می‌یابد.<ref>الغدیر، ج۷، ص۱۴.</ref> چند بیتی از این قصیده از این قرار است:

:برگردان فارسی آن عبارت است از: «آيا حسين(ع) در کربلا تشنه‌‌لب کشته مي‌شود درحالي‌که در هر بندي از انگشتان او دريايي موج مي‌زند؟! و با آن‌‌كه پدرش در روز رستاخيز، مردم را از حوض كوثر سيراب مى‌‌كند و آب فرات، مهریه مادرش فاطمه(س) است؟!» عبدالزهراء کعبی، برای نخستین بار، یک کتاب‌فروش در صحن حرم امام حسین(ع) این کتاب را به او هدیه داد به شرط این که اشعار آن را برایش بخواند. به گفته او، هنگامی که مشغول خواندن کتاب بود، سیدی از بزرگان عرب را در برابرش دید که ایستاده و به اشعارش گوش داده، گریه می‌کند. وقتی به بیت نخست از بیت‌های پیش‌گفته رسید، گریه او شدید شده، رو به ضریح امام حسین(ع) کرده و این بیت را تکرار کرده مانند مادر جوان‌مرده گریه می‌کرد. به گفته وی، پس از تمام شدن قصیده، دیگر آن سید را ندید.<ref>ر.ک: شیفتگان حضرت مهدی(عج)، ج ۳، ص ۱۷۲؛ مير مهر، ص 1.</ref>

کعبی، پس از انجام یک سخنرانی، توسط نظام [[حزب بعث|بعث]]، به وسیله قهوه، مسموم شده و به شهادت رسید. حجةالاسلام والمسلمین داعی الحق، به شهادت وی و این کیفیت تصریح کرده است. پیکر این شهید، در شام شهادت حضرت فاطمه(س)، در وادی القدیم به دفن شد. امروزه با تلاش آستان حسینی، بر روی مرقد او اتاقی ساخته شده و مزارش محل آمد و شد مردم است.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۳.</ref>

===== سید هاشم حداد =====

به فاصله اندکی از مزار عبدالزهرا کعبی، مزار سید هاشم حداد قرار دارد. بر پایه گزارشی در سال ۱۳۹۱ش. (۱۴۳۳ق)، قبر وی، در یک فضای باز قرار گرفته و اطراف قبر موزاییک شده و چند تکه فرش و حصیر کنار مزار او پهن و چند تصویر کوچک و بزرگ نیز در اطراف قبر او نصب بوده است.

سید هاشم حداد، گرچه تا سیوطی، که از دروس سطوح ابتدایی حوزه است، بیشتر نخوانده بود، ولی با سفر به [[نجف]]، با [[سید علی قاضی]]، عارف شیعی انس پیدا کرد. او دو سال در کنار قاضی بود و سپس روانه کربلا شد و در آهنگری (نعلبندی) مشغول شد؛ از این رو، به «حداد» شهرت یافت. ارتباط او با سید علی قاضی 28 سال ادامه داشت. سید هاشم همدم حضور هفتگی سید در شبهای جمعه بود؛ زیرا هرگاه آیتاهلل سید علی قاضی به کربلا می‌رفت، در منزل وی سکنی می‌گزید.

به گفته علامه تهرانی، شهید مطهری شیفته سید هاشم حداد بود.

<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۴.</ref>

برخی از مرقدها درگذشته جزئی از وادی ایمن بوده و امروزه بخشی از شهر کربلا شده است؛ مرقد ابن حمزه طوسی یکی از آن مراقد است:

عمادالدین ابوجعفر محمد بن علی بن حمزه طوسی، فقیه [[شیعه|شیعی]] در اواخر سده پنجم تا ششم قمری در کربلا می‌زیسته است؛<ref>دائرة المعارف بزرگ اسالمی، ج 3 ،ص 368 ـ 370 ،مقاله ابن حمزه، نوشته احمد پاکتچی.</ref> به گونه‌ای که حوزه کربلا به زعامت وی، رقیب نظامیه بغداد به شمار می‌رفت. الوسیلة الی نیل الفضیلة، معروفترین اثر فقهی اوست.{{یادداشت|وی درباره نگارش این اثر که به شیوه فتوایی نگاشته است، می‌‌نویسد: من در اين كتاب واجبات و محرمات و مكروهات و مستحبات را به شكل زيبايى تقسيم‌بندى كردهام تا خواننده از خواندن آن خسته نگردد.<ref>الوسیله، ص 43.</ref>}} این کتاب، یکی از معتبرترین متون فقهی در سده هفتم قمری نزد شیعیان بوده و تا پیش از نگارش کتاب شرایع به دست محقق حلی و االرشاد توسط علامه حلی، در حوزه‌های علمیه متداول و یکی از متون درسی بود. برخی از دیگر آثار او عبارتند از: «الثاقب فی المناقب» و «المعجزات».<ref name=":1" /> وی در حدود سال ۵۷۵ق. در کربلا درگذشت و در وادی کربلا دفن شد.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۸۹.</ref> به گفته آقابزرگ تهرانی، ابن حمزه در بیرون باب النجف، در بقعه مخصوصی که اکنون زیارتگاه است، دفن شد.<ref>الذریعه، ج۵، ص۵.</ref>

این مزار، در جنوب شرقي [[آستان مقدس حضرت عباس(ع)|حرم حضرت عباس(ع)]]، در محله عباسيه شرقی، کنار خيابان باب طُويريج است. بر پایه گزارشی در سال ۱۳۹۱ش. (۱۴۳۳ق)، ساختمان این مرقد، در حال بازسازی بوده و ضریح آهنین سبز کوچکی روی قبر او قرار داشته است. گویا در جوار این بقعه، قبر شریف محمد بن علی بن حمزة بن حسن بن عبیدالله بن عباس بن علی بن ابیطالب(ع) معروف به «ابن حمزه» قرار دارد. به دلیل همانندی نسب و شهرت، بعضی به اشتباه آنان را یکی دانسته‌اند.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج1 ،ص 65.</ref> گویا این نکته در اقبال مردم نسبت به این آستان مؤثر بوده است.

 

| منبع = نیم روزی در وادی ایمن،  

| لینک =  

*'''الذريعة إلى تصانيف الشيعه'''، محمدمحسن‏ آقابزرگ تهرانى، دار الأضواء، بيروت‏، 1403ق.

*'''الغدیر في الکتاب و السنة و الأدب'''، عبدالحسین امینی، دار الکتب الاسلامی، تهران، ۱۳۶۶ش.