در حال ویرایش قبرستان وادی ایمن (کربلا)

قبرستان وادی ایمن، هم‌نام با «شَاطِئِ الْوَادِ الْأَیْمَنِ» است که برای بار نخست خدا از آن مکان، که در «الْبُقْعَةِ الْمُبَارَکَةِ» قرار دارد، از دل درختی با [[حضرت موسی(ع)]] سخن گفت.<ref>سوره قصص، آیه ۳۰.</ref> [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]] شاطئ الواد الأیمن را [[فرات]] و بقعة المبارکة را [[کربلا]] دانسته است.<ref>کامل الزیارات، ص۴۸.</ref> قبرستان وادی ایمن، به وادی الصفا نیز معروف بوده است؛ سلمان آل طعمه، در وصف مسجد حاج میرزا شفیع که مزار سید هاشم جهرمی در آن واقع است، ابیاتی را آورده که به وادی الصفا اشاره می‌کند.{{یادداشت|حبذا این مسجد عالی که آن در کربلاست؟ قامت افلاکیان در نزد محرابش دوتاست/ خواستم آرم مثالی بهر سالش عقل گفت/ مسجد اقصی بود آن که در وادی صفاست}}<ref>تراث کربلاء، ص۲۱۷.</ref>

*ماجرای قصیده ابن العرندس: ابن العرندس حلّی (م.۸۴۰ق)، از شعرای مشهور [[شیعه]] است که اشعار متعددی را در سوگ امام حسین(ع) سروده است. قصیده «رائیه» او شهرت فراوانی دارد.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۲.</ref> علامه امینی قصیده ابن العرندس را در کتاب الغدیر آورده است؛ به گفته او، بین اصحاب معروف است در هر مکانی این قصیده خوانده شود، امام زمان(ع) حضور می‌یابد.<ref>الغدیر، ج۷، ص۱۴.</ref> چند بیت از این قصیده عبارت است از:

سیدهاشم حداد، شاگردان سلوکی بسیاری داشته و شخصیت‌های زیادی با او انس داشتند؛ مانند [[سید عبدالحسین دستغیب]]، [[سید عبدالکریم کشمیری]]، سید مصطفی خمینی، سید احمد فهری و به‌خصوص [[سید محمدحسین حسینی تهرانی]]، معروف به علامه تهرانی.<ref>نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۹۴.</ref>

عمادالدین ابوجعفر محمد بن علی بن حمزه طوسی، فقیه [[شیعه|شیعی]]، در اواخر سده پنجم تا ششم قمری در [[کربلا]] می‌زیسته است؛<ref>دائرة المعارف بزرگ اسالمی، ج 3 ،ص 368 ـ 370 ،مقاله ابن حمزه، نوشته احمد پاکتچی.</ref> به گونه‌ای که حوزه کربلا به زعامت وی، رقیب «نظامیه بغداد» به شمار می‌رفت. الوسیلة الی نیل الفضیلة، معروفترین اثر فقهی اوست.{{یادداشت|وی درباره نگارش این اثر که به شیوه فتوایی نگاشته است، می‌نویسد: من در این کتاب واجبات و محرمات و مکروهات و مستحبات را به شکل زیبایی تقسیم‌بندی کردهام تا خواننده از خواندن آن خسته نگردد.<ref>الوسیله، ص 43.</ref>}} این کتاب، یکی از معتبرترین متون فقهی در سده هفتم قمری نزد شیعیان بوده و تا پیش از نگارش کتاب شرایع به دست [[محقق حلی]] و الرشاد توسط [[علامه حلی]]، در حوزه‌های علمیه متداول و یکی از متون درسی بود. برخی از دیگر آثار او عبارتند از: «الثاقب فی المناقب» و «المعجزات».<ref name=":1" /> وی در حدود سال ۵۷۵ق. در کربلا درگذشت و در وادی کربلا دفن شد.<ref name=":2">نیم روزی در وادی ایمن، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۰ و ۱۱، ص۲۸۹.</ref> به گفته [[آقابزرگ تهرانی]]، ابن حمزه در بیرون باب النجف، در بقعه مخصوصی که اکنون زیارتگاه است، دفن شد.<ref>الذریعه، ج۵، ص۵.</ref>