در حال ویرایش مدرسه علمیه آیتالله بروجردی (نجف)
این ویرایش را میتوان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
}} | }} | ||
'''مدرسه آیتالله بروجردی'''، در [[نجف]]، ضلع شرقی حرم [[امام علی(ع)]]، روبهروی باب [[امام رضا(ع)]]، قرار دارد. این مدرسه در سال ۱۳۳۳ شمسی به دستور [[سید حسین طباطبائی بروجردی]] ساخته شد. | '''مدرسه آیتالله بروجردی'''، در [[نجف]]، ضلع شرقی حرم [[امام علی(ع)]]، روبهروی باب [[امام رضا(ع)]]، قرار دارد. این مدرسه در سال ۱۳۳۳ شمسی به دستور [[سید حسین طباطبائی بروجردی]] در ۳ طبقه ساخته شد و کتابخانه مجهزی داشت. | ||
مدرسه آیتالله بروجردی یکی از مدارس معتبر و مهم حوزهی نجف شمرده شد. [[سید روحالله خمینی]] در دوران تبعید در نجف، امام جماعت این مدرسه بود. به تدریج مدرسه آیتالله بروجردی محل گردآمدنِ حامیان [[انقلاب اسلامی]] شد. رژیم بعث عراق چند بار به این مدرسه یورش برد و در اواخر دهه شصت بخشی از مدرسه را تخریب کرد و نام آن را تغییر داد. | |||
مدرسه آیتالله بروجردی اکنون زیر نظر مرجع تقلید، [[سید علی سیستانی]] اداره میشود و از مدرسههای نسبتاً فعال بهشمار میآید. | مدرسه آیتالله بروجردی اکنون زیر نظر مرجع تقلید، [[سید علی سیستانی]] اداره میشود و از مدرسههای نسبتاً فعال بهشمار میآید. | ||
خط ۳۰: | خط ۲۸: | ||
==ساخت== | ==ساخت== | ||
این مدرسه به دستور سید حسین طباطبائی بروجردی و با نظارت و مدیریت نصرالله خلخالی در سال ۱۳۳۳ش. (۱۳۷۳ق) ساخته شد. مساحت زمین آن ۵۰۰ متر مربع بود. این ساختمان دارای ۳ طبقه، ۶۴ حجره<ref>به اتاقهایی که طلبههای علوم دینی، دوران تحصیل، در آن ساکن میشوند، حجره گفته میشود.</ref>، کتابخانهای مجهز، حیاط بزرگ و حوض بزرگ بود.<ref>ماضی النجف و حاضرها، ج ١، ص ١۴٣و144.</ref> | این مدرسه به دستور سید حسین طباطبائی بروجردی و با نظارت و مدیریت نصرالله خلخالی در سال ۱۳۳۳ش. (۱۳۷۳ق) ساخته شد. مساحت زمین آن ۵۰۰ متر مربع بود. این ساختمان دارای ۳ طبقه، ۶۴ حجره<ref> به اتاقهایی که طلبههای علوم دینی، دوران تحصیل، در آن ساکن میشوند، حجره گفته میشود.</ref>، کتابخانهای مجهز، حیاط بزرگ و حوض بزرگ بود. <ref>ماضی النجف و حاضرها، ج ١، ص ١۴٣و144.</ref> | ||
==کتابخانه== | ==کتابخانه== | ||
کتابخانه مدرسه آیتالله بروجردی دارای ۸ هزار جلد کتاب بود. سید حسین بروجردی بخشی از کتابهای شخصی خود را به این کتابخانه انتقال داد.<ref>زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع آیت الله بروجردی، ص ٢٠٣.</ref> | کتابخانه مدرسه آیتالله بروجردی دارای ۸ هزار جلد کتاب بود. سید حسین بروجردی بخشی از کتابهای شخصی خود را به این کتابخانه انتقال داد.<ref>زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع آیت الله بروجردی، ص ٢٠٣.</ref> | ||
خط ۴۱: | خط ۳۹: | ||
با تبعید [[سید روحالله خمینی]]، بنیانگذار [[انقلاب اسلامی]] در آبانِ ۱۳۴۴ش به [[نجف]] این مدرسه از نظر سیاسی شهرت و اهمیت یافت تا حدی که برخی، جایگاه این مدرسه را در آن دوران در نجف، شبیه جایگاه [[مدرسه فیضیه]] در [[قم]] دانستهاند.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> | با تبعید [[سید روحالله خمینی]]، بنیانگذار [[انقلاب اسلامی]] در آبانِ ۱۳۴۴ش به [[نجف]] این مدرسه از نظر سیاسی شهرت و اهمیت یافت تا حدی که برخی، جایگاه این مدرسه را در آن دوران در نجف، شبیه جایگاه [[مدرسه فیضیه]] در [[قم]] دانستهاند.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> | ||
نصرالله خلخالی از امام خمینی درخواست کرد در این مدرسه [[نماز جماعت]] اقامه کند. وی اگر چه ابتدا نپذیرفت امّا با اصرارهای خلخالی پاسخ مثبت داد. نماز مغرب و عشاء، با جمعیتی زیاد، در حیاط بزرگ مدرسه اقامه میشد.<ref>خاطرات سید هاشم رسولی محلاتی، ص ٩١.</ref> [[سید هاشم رسول محلاتی]] معتقد است این نماز در سطح حوزه نجف نظیر نداشت؛ زیرا سابقه نداشت در نجف مرجع تقلیدی در مدرسه، نماز جماعت برگزار کند.<ref>خاطرات سید هاشم رسولی محلاتی، ص ٩١.</ref> شاگردان روحالله خمینی و بسیاری از طلاب، فضلا و استادان در این نماز جماعت شرکت میکردند.<ref>خاطرات سید علی اکبر محتشمی، ج ٢، ص ٨٢.</ref> | نصرالله خلخالی از امام خمینی درخواست کرد در این مدرسه [[نماز جماعت]] اقامه کند. وی اگر چه ابتدا نپذیرفت امّا با اصرارهای خلخالی پاسخ مثبت داد. نماز مغرب و عشاء، با جمعیتی زیاد، در حیاط بزرگ مدرسه اقامه میشد.<ref>خاطرات سید هاشم رسولی محلاتی، ص ٩١.</ref> [[سید هاشم رسول محلاتی]] معتقد است این نماز در سطح حوزه نجف نظیر نداشت؛ زیرا سابقه نداشت در نجف مرجع تقلیدی در مدرسه، نماز جماعت برگزار کند.<ref>خاطرات سید هاشم رسولی محلاتی، ص ٩١.</ref> شاگردان روحالله خمینی و بسیاری از طلاب، فضلا و استادان در این نماز جماعت شرکت میکردند. <ref>خاطرات سید علی اکبر محتشمی، ج ٢، ص ٨٢.</ref> | ||
بخشی از زائرانی که از کشورهای دیگر به نجف میآمدند برای دیدار با امام خمینی(ره) در نماز او در این مدرسه شرکت میکردند.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> همچنین به طلبهها و روحانیان انقلابی برای دیدار با سید روحالله خمینی از ایران به نجف میآمدند، در این مدرسه اسکان داده میشد. بدین ترتیب این مدرسه به محل گردآمدن روحانیان حامی انقلاب اسلامی تبدیل شد.<ref>حدیث روشن، ص ٢١٣ و ٢٣٨.</ref> | بخشی از زائرانی که از کشورهای دیگر به نجف میآمدند برای دیدار با امام خمینی(ره) در نماز او در این مدرسه شرکت میکردند. <ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> همچنین به طلبهها و روحانیان انقلابی برای دیدار با سید روحالله خمینی از ایران به نجف میآمدند، در این مدرسه اسکان داده میشد. بدین ترتیب این مدرسه به محل گردآمدن روحانیان حامی انقلاب اسلامی تبدیل شد.<ref>حدیث روشن، ص ٢١٣ و ٢٣٨.</ref> | ||
==یورش رژیم بعث== | ==یورش رژیم بعث== | ||
خط ۴۹: | خط ۴۷: | ||
===تخریب بخشی از مدرسه=== | ===تخریب بخشی از مدرسه=== | ||
[[پرونده:مدرسه علمیه آیتالله بروجردی (نجف)2.jpg|300px|thumb| | [[پرونده:مدرسه علمیه آیتالله بروجردی (نجف)2.jpg|300px|thumb|left|نمایی درونی از مدرسه آیتالله بروجردی در نجف]] | ||
در اواخر دهه شصت شمسی، مدرسه آیتالله بروجردی در مسیر احداث خیابان قرار گرفت و حدود سه چهارم آن تخریب شد. برخی، احداث خیابان را بهانهای برای ویرانسازی مدرسه<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> و به دلیل دشمنی صدام با ایران و با انگیزه | در اواخر دهه شصت شمسی، مدرسه آیتالله بروجردی در مسیر احداث خیابان قرار گرفت و حدود سه چهارم آن تخریب شد. برخی، احداث خیابان را بهانهای برای ویرانسازی مدرسه<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> و به دلیل دشمنی صدام با ایران و با انگیزه ز میان بردن مکانهایی که متعلق به ایرانیان بود یا نام ایرانی داشت، دانستهاند.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> | ||
رژیم بعث، نام مدرسه آیتالله بروجردی را نیز به [[امام حسین(ع)]] تغییر داد.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> | رژیم بعث، نام مدرسه آیتالله بروجردی را نیز به [[امام حسین(ع)]] تغییر داد.<ref>خاطرات شیخ عبدالحمید بنایی، ص ۵١.</ref> | ||