در حال ویرایش مزار امامزاده سلطان‌علی

{{در دست ویرایش|ماه=[[بهمن]]|روز=[[۲۷]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=Masoud67  }}

'''مزار امامزاده سلطان علی‌'''

وی در سال (459 ه. ق)، در [[بصره]] متولد شد. هنگامی که پدرش وفات یافت، او یک ساله بود. کفالت و تربیت او را دایی ‌اش، [[منصور بطائحی]]، برعهده گرفت و او را به همراه خانواده ‌اش در سال (497 ه. ق)، به واسط برد و طریقت رفاعی را از جد مادرش، [[موسی بن سعد بخاری انصاری]]، اخذ نمود. در همان سال، با دختر دایی ‌اش، به نام شیخه فاطمه‌ ازدواج کرد و ثمره آن، چند فرزند شد که یکی از آنها، [[سید احمد رفاعی]] است. هنگامی که فتنه و آشوب فرقه ‌ای بالا گرفت، به بغداد رفت و در منزل [[امیر مالک بن مسیب]] در راس القریه، سکونت اختیار کرد و مورد توجه [[کمال ‌الدین بن زنکی]]، امیر واسط قرار گرفت و پیوسته نزد او محترم بود تا عاقبت در سال (519 ه. ق)، وفات یافت. در برخی منابع، نسب وی با دوازده واسطه و در پاره‌ ای دیگر از منابع، با چهارده واسطه، به امام هفتم می‌رسد که پیش از این، در کتیبه اتاق مرقد، بدان اشاره شد.<ref>طبقات الاولیاء، ص93؛ العبر، ج3، ص75؛ طبقات الشافعیة الکبری، ج2، ص88 و 89؛ ریحانة الادب، ج4، ص186؛ العقد اللامع، ص400 و 401.</ref>

این آرامگاه در منطقه مربعه شهر [[بغداد]]، در خیابان رشید و کنار جامع سلطان علی، واقع شده و از زیارتگاه‌های مهم شهر بغداد است. در گذشته، به ‌صورت بنای کوچکی، کنار [[نهر دجله]]، واقع بود که یک اتاق مربع شکل و گنبدی نیز داشت. مردم آن را زیارت می‌کردند و پیرمردی که خادم آنجا بود، با درآمد نذورات و کمک‌های مردم، زندگی خود را می‌چرخاند.

==ویژگی های بنای مزار==

در سال (1310 ه. ق)، [[ابوالهدی افندی صیادی]]، متوفای (1328 ه. ق)، نامه‌ ای برای تجدید بنای این آرامگاه، برای سلطان [[عبدالحمید عثمانی]] می‌ نویسد و موافقت ساخت آرامگاه را می‌گیرد.<ref>العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع، ص396 و 397.</ref> پس از آن، این بنای باشکوه، ساخته و بارها بازسازی شده و توسعه یافته است.<ref>معجم المراقد والمزارات فی العراق، ص271.</ref> درباره شخص مدفون در این آرامگاه، میان مورخان و عالمان انساب و نویسندگان معاصر، اختلاف است.

===تاریخچه ی بازسازی بنای مزار===

جامع و زیارتگاه سلطان علی، بارها بازسازی شد؛ برای مثال دو سال پس از آنکه‌ [[سید ابراهیم محمد راوی رفاعی]]، آن را ساخت، در سال (1312 ه. ق)، سلطان [[عبدالحمیدخان دوم]]، آن را بازسازی کرد. تکیه رفاعیه که داخل مسجد بود، پس از اجازه از متولیان، تعمیر شد و سپس تکیه جدیدی، بنا گشت و مسجد دیگری در سال (1999 م)، جنب مسجد قدیم ساخته شد. در این بازسازی، مرقد سید سلطان علی، گسترش یافت و درست زیر گنبد، قرار گرفت و گنبد دومی نیز بر بنا افزوده شد که به مرقد [[سید محمد مهدی ردینی رفاعی]]، ملقب به رواس، (متولد 1220 ه. ق و متوفای 1287 ه. ق) متعلق است. در سال (1353 ه. ق)، ماذنه مسجد جامع، به علت فرسودگی آن و نیز تعریض خیابان جمهوری (رشید)، خراب گردید و به‌ جای آن، ماذنه‌ای جدید ساخته شد و قبر [[شیخ عبدالغفور محمد سعد حیدری]]، مفتی شافعی (متوفای 1310 ه. ق) که در ایوان مسجد جامع قرار داشت، تعمیر شد.ریاست تکیه رفاعیه را [[سید ابراهیم افندی]]، فرزند [[شیخ محمد افندی]]، (متولد 1281 ه. ق) به ‌عهده داشت و هر شب جمعه، جلسه یادبودی برای شیخ رفاعی برقرار می‌شد. در این تکیه، دو اتاق برای استفاده علمی، وجود داشت که در یکی از آنها، [[علامه احمد شاکر افندی بن سید محمد شهاب الدین افندی آلوسی]]، (متوفای 1330 ه. ق) و در اتاق دوم، مرحوم [[سید محمود شکری افندی آلوسی]] تدریس داشتند.<ref>العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع، ص396- 399؛ مرقد المعارف، ج1، ص361- 363؛ معجم المراقد و المزارات فی العراق، ص270 و 271.</ref>

| منبع = زیارتگاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، مقاله «مزار امام زاده سلطان علی»، ج 1، ص 373.

| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1472}}

'''*العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع''' ، عبدالحميد عبادة، تحقيق: عماد عبدالسلام رؤوف، ط ١، بغداد، انوار دجلة، 2004م.

'''*معجم المراقد والمزارات في العراق''' ، ثامر عبدالحسن العامري، (لا م)، (لا ن)، (لا ت).

'''*العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع''' ، عبدالحميد عبادة، تحقيق: عماد عبدالسلام رؤوف، ط ١، بغداد، انوار دجلة، 2004م.

'''*طبقات الشافعية الكبري''' ، عبدالوهاب بن علي (تاج‌الدين السبكي)، تحقيق: محمود محمد الطناحي و عبدالفتاح محمد الحلو، القاهرة، دار احياء الكتب العربية.

[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]