در حال ویرایش مسجد فضیخ

مسجد '''فضیخ''' یا '''شمس''' یا '''ردّ الشمس''' یا '''بنی‌نضیر'''،    

== مکان ==
مسجد فضیخ، در شرق [[مسجد قبا]] و ميان مسجد قبا و مشربه ام ابراهيم قرار دارد.<ref name=":1">هدیة الزائرین، ص۷۲.</ref> این مسجد در انتهاى شارع على بن ابى‌طالب(ع) و در يكى از خيابان‌هاى فرعى آن قرار گرفته است.<ref name=":6">صفا در صفا، ص۸۱.</ref> 
==نام==
واژه «فضیخ»، به معنای شرابی است که از خرما،<ref group="یادداشت">شراب یتخذ من البسر المفضوخ المکسور.</ref><ref>المحیط فی اللغة، ج۴، ص ۲۳۷.</ref> بدون اینکه آتش به آن برسد<ref>مجمع البحرین، ص۴۴۰.</ref> گرفته شده باشد. برخی آن را به معنای شراب انگور نیز دانسته‌اند.<ref>لسان العرب، ج۳، ص۴۵.</ref>

بر پایه روايتى از [[امام صادق(ع)]]، علت نامگذاری این مسجد،‌ وجود درختانى بوده كه يا نام آنها فضيخ بوده و يا فضيخ که نوعى شيره خرما يا نبيذ خرما است از آن به عمل مى‌آمده است.<ref name=":7">آثار اسلامی مکه و مدینه (۱۳۸۹ش)، ص۳۲۱.</ref> بر پایه روایتی در منابع [[اهل سنت]]، در محل این مسجد، گروهی از مسلمانان در اوايل ظهور اسلام، پیش از نزول آيه حرمت خمر، به باده‌گسارى می‌پرداختند، زمانی که آيه حرمت خمر نازل شد، توبه كرده و آن محل را به مسجد تبديل كردند. به این علت این مسجد به فضیخ نامیده شد.<ref name=":4">التعریف بما انست الهجره من معالم دار الهجرة، ص134؛ حاشیة الشهاب، ج۳، ص۲۱۴.</ref>

نام دیگر این مسجد، «شمس» است.<ref name=":4" /> به گفته برخی، علت نامگذاری آن، باور مردم به روی دادن معجزه ردّ الشمس در این مکان بوده است.<ref name=":5" /> برخی نیز، علت نامگذاری آن را قرار گرفتن آن روی تپه بلندی دانسته‌اند که خورشید هنگام طلوع، نخسین بار بر آن می‌تابیده است.<ref>تاریخ معالم المدینة المنورة قدیما و حدیثا، ص۱۷۳.</ref>

از این مسجد به «ردّالشمس» نیز یاد شده که علت آن، باور به روی دادن معجزه رد الشمس در این مکان بوده است.<ref name=":6" />

نام ديگر اين مسجد، مسجد بنى‌نضير است، كه به مناسبت نزديكى آن به محل استقرار [[یهودیت|يهوديان]] بنى نضير، بعدها اين نام نیز به آن گفته شده است.<ref>آثار اسلامی مکه و مدینه (۱۳۸۹ش)، ص۳۲۴.</ref>
==پیشینه==

اين مسجد، يكى از پر زائرترين مسجدهای [[مدينه]] در گذر تاريخ بوده و بيشتر تاریخ‌نگاران و جغرافى‌دانان اين شهر، در سده‌های گوناگون، از آن ياد كرده‌اند.<ref>نک:‌المساجد الأثریة، ص۱۶۸-۱۶۴.</ref>

بر پایه گزارشی، در حدود سال ۱۳۰۷ق.<ref name=":2">میقات حج، ش ۸۷ و ۸۹، بخش ذراع مدینه، ص۷۷.</ref> درازای بنای مسجد يازده گز و پهنای آن نيز يازده گز بوده است.<ref name=":3">میقات حج، ش ۸۷ و ۸۹، بخش ذراع مدینه، ص۱۴۸.</ref> گزارشی در حدود سال ۱۳۲۱ق.<ref>هدیة الزائرین، مقدمه مصحح، ص۹.</ref> درازای بنای این مسجد را نزدیک به ۲۰ ذرع دانسته و بخشی از آن را با چوب خرما پوشانده معرفی کرده است.<ref name=":1" /> 

بر پایه گزارشی نزدیک به سال ۱۴۱۷ق. (۱۳۷۵ش)،<ref>آثار اسلامی مکه و مدینه (۱۳۷۵ش)، ص۱۶۷.</ref> مسجد فضیخ، [[رواق|رواقی]] به درازی ۱۹متر و پهنای ۴ متر داشته و [[صحن]] آن نیز با همان درازا و با پهنای ۱۴ متر بوده است. بر پایه گزارش دیگری در همان سال،<ref>صفا در صفا، پیش‌گفتار، ص۱۱.</ref> بر بالاى درِ مسجد، كتيبه كوچكى نصب است كه بر روى آن «مسجد فضيخ» نگاشته شده است.<ref>صفا در صفا، ص۸۱.</ref> 

==رد الشمس==
این مسجد، در منابع [[شیعه]] و [[سنی]]، به‌عنوان یکی از مساجد ساخته شده در محل نماز خواندن [[حضرت محمد(ص)]] دانسته شده<ref>الکافی (1401ق)، ج4، ص560؛ تاریخ المدینه المنورة، ج1، ص69.</ref> و نزد شیعه این باور وجود داشته که در محل این مسجد، معجزه ردّ شمس به وقوع پیوسته است.<ref>الکافی، (1401ق)، ج4، ص562.‌</ref>

بر پایه روایتی در منابع شیعه، در محل این مسجد، حضرت محمد(ص) در حالی که سر خود را روی دامن [[امام علی(ع)]] گذاشته بود خوابید. امام علی(ع) نماز عصر خود را نخوانده بود، با این همه، نخواست پیامبر(ص)‌ را بیدار کند؛‌ تا اینکه وقت نماز گذشت و نماز عصر او قضا شد. پیامبر(ص) پس از بیدار شدن از خداوند خواست آفتاب را برگرداند. آفتاب برگشت و امام علی(ع) نماز عصر را خواند.<ref>بحار الانوار، ج۴۱، ص۱۸۲، باب۱۰۹، حدیث۱۹؛ قصص راوندی، ص۲۹۰، فصل۶، حدیث۳۵۹.</ref>

جمال‌الدین مطری (م.741ق)، اشاره کرده است که در زمان وی، مسجد فضیخ به نام «مسجد الشمس» شهرت داشته است.<ref>التعریف بما انست الهجره من معالم دار الهجرة، المطری، محمد بن احمد، 1426ق، ص134.</ref> اگرچه او وجه این شهرت را بیان نکرده، ولی از اشاره فیروزآبادی می‌توان دریافت که علت شهرت آن به این نام، باور واقع شدن معجزه ردّ شمس در محل این مسجد بوده است. با این همه، او در وقوع این معجزه در محل مسجد فضیخ تردید کرده و محل آن را در [[منطقه صهباء]] در [[خیبر]] دانسته است.<ref name=":5">وفاء الوفا باخبار دار المصطفی، السمهودی، علی بن عبدالله، 1422ق، ج3، ص171.</ref>‌

همچنین از سوی دیگر، [[حسین‌ بن حمدان خصیبی]] (م.334ق) پس از نقل روایتی مبنی بر اینکه در محل وقوع معجزه ردّ شمس مسجدی ساخته شد، محل این مسجد را در زمان خود یعنی سال 273ق. زمین پست و همواری در غرب مدینه تعیین کرده و آن را زیارتگاه مشهوری دانسته که همواره بازسازی می‌شود و به محل ردّ شمس برای علی(ع) شهرت دارد و گفته است که او خود این مسجد را دیده و در آن نماز خوانده است.<ref>الهدایه الکبری، الخصیبی، حسین بن حمدان، 1423ق/2002م، ص121-‌ 120.</ref>‌
==در روایات==
بر پایه منابع [[شیعه]]، [[حضرت محمد(ص)]] در اين مسجد نماز فراوان خوانده و در برخى از روايات [[امامان(ع)]] نيز، سفارش به خواندن نماز در آنجا شده است.<ref>بحارالانوار، ج۶۳، ص۴۸۷، ج۸۱، ج۹۶، ص۳۳۵، ج۹۷، ص۲۱۳، ۲۱۴، ۲۱۶، ۲۲۴.</ref> محمدباقر مجلسی عالم [[شیعه|شیعی]] نیز، نماز خواندن در مسجدهای [[مدینه]] از جمله مسجد فضیح را سنت دانسته است.<ref>بیست و پنج رساله فارسی، ص۵۰۵.</ref>

بر پایه روایتی، [[امام صادق(ع)]] این مسجد را جزء اندک آثار باقی مانده از حضرت محمد(ص) دانسته است که دچار دگرگونی نشده است.<ref group="یادداشت">امام صادق(ع) خطاب به زائران شيعه در مدينه گفت: «هَلْ‌ أَتَيتُمْ‌ مَسْجِدَ قُبا أَو مَسْجِدَ الْفَضِيخ أَو مَشْرَُبَة امّ‌اِبْراهِيم‌؟» «آيا به مسجد قبا، مسجد فضيخ و مشربه امّ‌ ابراهيم رفتيد؟» گفتند: آرى. امام گفت:«اَمّا انَّهُ‌ لَمْ‌يَبْقَ‌ مِنْ‌ آثارِ رَسُولِ‌الله(ص) شَىءٌ الاّ وَ قَدْ غُيّر غير هذا». «از آثار رسول خدا(ص) چيزى باقى نمانده مگر آن كه دگرگون شده، مگر اين چند مورد.»</ref><ref>الكافى (بی‌تا)، ج ۴، ص ۵۶۱.</ref> بر پایه روایتی دیگر، مسجد فضیخ یکی از مکان‌هایی است که سفارش شده از رفتن به آن خودداری نشود.<ref group="یادداشت">امام صادق(ع): از رفتن به اين مشاهد خوددارى نكنيد: [[مسجد قبا]]، مشربه امّ‌ابراهيم، مسجد فضيخ، قبور شهدا و مسجد احزاب كه همان مسجد فتح است.</ref><ref>الکافی (بی‌تا)، ج۴، ص۵۶۰.</ref> 
==اشتباه با مسجد بنوقریظه==
مسجد بنوقُریظه، از دیگر مساجد تاریخی مدینه، به اشتباه به مسجد فضیخ شهرت یافته است. این مسجد، در منطقه شرق [[مسجد قبا]]، نزدیک [[مشربه ام‌ابراهیم]]،<ref name=":0">آثار اسلامی مکه و مدینه (1390ش)، ص301-299.</ref> در شارع عوالی یا علی بن ابی‌طالب(ع) قرار دارد.‌<ref name=":7" />

==امروزه==
  
امروزه ساختمان مسجد فضیخ از میان رفته؛ ولی زمینی که مسجد در آن قرار داشته، درون یک چهاردیواری بدونِ در باقی مانده است.<ref name=":0" />  

==پانویس==
{{پانویس}}

==منابع==

{{برگرفتگی
|پیش از لینک =
|منبع = فصلنامه علمی ترویجی میقات حج، ش 100.
|پس از لینک = بخش «اماکن منسوب به امام علی(ع) در حجاز»، ص86-88 و [http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/471 کتاب مصباح الحرمین] عبدالجبار شکوئی، تصحیح جواد طباطبایی، ص۴۴۸ و 
| لینک =http://miqat.hajj.ir/article_57796.html
}}

'''آثار اسلامی مکه و مدینه'''، رسول جعفریان، تهران، مشعر، چاپ 14، 1390ش. (ویرایش جدید).

'''آثار اسلامی مکه و مدینه'''، رسول جعفریان، تهران، مشعر، چاپ 14، 13۸۹ش.

'''بحار الانوار'''، محمّد باقر بن محمّد تقى مجلسى، بيروت، مؤسّسة الوفاء، ١۴٠۴ ق.

'''بیست و پنج رساله فارسی'''، محمدباقر بن محمدتقی مجلسی، گردآورنده محمود بن شهاب‌الدین مرعشی، تحقیق مهدی رجایی، قم، کتابخانه حضرت آیت‌الله مرعشی نجفی، 1412ق. (1370ش).

'''تاریخ المدینه المنورة'''، ابن شبّه، عمر بن زید، تحقیق  فهیم محمد شلتوت، بی‌تا، بی‌جا، بی‌نا.

'''التعریف بما انست الهجره من معالم دار الهجرة'''، المطری، محمد بن احمد، تحقیق سلیمان الرحیلی، الریاض، داره الملک عبدالعزیز، 1426ق. (2005م).

'''حاشیة الشهاب المسماة عنایة القاضي و کفایة الراضي علی تفسیر البیضاوي'''، احمد بن محمد خفاجی تحقیق عبد الرزاق مهدی، بیروت، دار الکتب العلميه، ۱۴۱۷ق. (۱۹۹۷).

'''صفا در صفا'''، منصور گتمیری، تهران، مشعر، ۱۳۸۵ش.

'''قصص الانبياء'''، قطب الدين راوندى (م.۵٧٣ق)، مشهد، بنياد پژوهش‌هاى آستان قدس، ١۴٠٩ق.

'''الكافى'''، كلينى، تصحيح على اكبر غفارى، تهران، دارالكتب الاسلاميه، بی‌تا.

'''الکافی'''، الکلینی، محمد بن یعقوب، بیروت، دار صعب و دار التعارف، 1401ق.

'''لسان العرب'''، محمد بن مکرم (ابن منظور)، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق. (۱۹۹۴م).

'''مجمع البحرین'''، فخرالدین بن محمد طریحی، احمد حسینی اشکوری، تهرا، مکتبة المرتضویة، ۱۳۷۵ش.

'''المحیط فی اللغة'''، اسماعیل بن عباد صاحب بن عباد، تحقیق محدحسن آل یاسین، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۱۴ق. (۱۹۹۴م).

'''وفاء الوفا باخبار دار المصطفی'''، السمهودی، علی بن عبدالله، تحقیق قاسم السامرائی، مؤسسه الفرقان للتراث الاسلامی، 1422ق. (2001م). 

'''الهدایه الکبری'''، حسین بن حمدان الخصیبی، بیروت، مؤسسه البلاغ، 1423ق. (2002م).

'''هدیة الزائرین'''، هادی بن محمدامین تهرانی نجفی، تصحیح سیدمحمد (عارف) موسوی نژاد، تهران، مشعر، ۱۳۹۳ش.