در حال ویرایش مقام ابراهیم(ع)

| بنيانگذار       =

'''مقام ابراهیم(ع)''' سنگی است که [[حضرت ابراهیم(ع)]] بر روی آن ایستاد و خانۀ کعبه را ساخت. و نیز بر روی آن بانگ برآورد و مردم را به [[حج]] فراخواند، و به قدرت خداوند سنگ به‌صورت گل نرم درآمده و جای دو پای حضرت ابراهیم(ع) در آن باقی ماند، و هم‌اکنون در مقصوره‌ای طلائی‌رنگ در کنار [[کعبه]] قرار گرفته است.

مقام ابراهیم که خداوند در [[قرآن کریم]] آن را به‌عنوان آیه و نشانه‌ای روشن از آیات پروردگار یاد کرده و مسلمانان را به‌نماز در این جایگاه دعوت کرده، از کهن‏‌ترین آثار موجود در [[مسجدالحرام]] است. حاجیان پس از هر طواف واجبی، پشت مقام دو رکعت نماز می‌خوانند و خواسته‌های خویش را از خدا طلب می‌کنند. [[طواف واجب]] در محدوده بین کعبه و مقام ابراهیم انجام گرفته و [[نماز طواف]] پشت آن خوانده می‌شود.

بنابر روایات، مقام ابراهیم سنگی بهشتی است که خداوند آن را به‌زمین فرو فرستاده، همچنین سیصد و سیزده نفر از شهدای بدر میان [[حجرالاسود]] و مقام ابراهیم هنگام ظهور با [[حضرت مهدی(ع)]] [[بیعت]] می‌کنند، و قبور بسیاری از پیامبران میان رکن و مقام واقع شده و این ویژگی‌ها نشان از اهمیّت مقام دارد.

[[دعا]] خواندن نزد مقام ابراهیم مستحب است و امید استجابت آن از طرف پروردگار بسیار زیاد است.

==مقام ابراهیم، سنگی در مسجدالحرام==

«مقام ابراهیم» نام سنگی است که در مسجدالحرام کنار کعبه قرار گرفته است.<ref>مجمع البیان، ج١، ص٢٠٣؛ تفسیر طبری، ج٢، ص۵۳٧؛ تفسیر فخر رازی، ج۴، ص۵۲؛ الاساس فی التفسیر، ج١، ص۲۶۸.</ref> این سنگ هم‌اکنون در مقصوره‌ای طلائی‌رنگ جای گرفته است.<ref>فضل الحجرالاسود و مقام ابراهیم، ص۱۰۴و۱۰۵.</ref>

درخصوص علت نام‌گذاری این سنگ به مقام ابراهیم دیدگاه‌های متفاوتی هست: برخی علتش را آن دانسته‌اند که گفته‌اند [[حضرت ابراهیم(ع)]] هنگام ساخت کعبه بر آن می‌ایستاد و دیوارهای [[کعبه]] را بالا می‌برد.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٢؛ صحیح بخاری، کتاب الانبیاء، ج۶، ص٣٩٨.</ref> گروهی گفته‌اند هنگامی که ساختن خانۀ کعبه توسط ابراهیم(ع) پایان یافت، [[جبرئیل]] فرود آمد و [[مناسک حج]] را به او آموخت، آن‌گاه ابراهیم بر سنگی (که همان مقام ابراهیم کنونی است) برآمد و فرمود: ‌ای مردم، پروردگارتان را پاسخ گویید.<ref>صحیح بخاری، ج۶، ص٣٩٨.</ref>

کسانی هم علت نام‌گذاری را آن دانسته‌اند که زمانی که ابراهیم برای دیدار فرزندش اسماعیل آمد و او را نیافت، همسر اسماعیل به‌عنوان ادای احترام، از ابراهیم خواست اجازه دهد تا سر او را بشوید. او نیز اجازه داد و در حالی که سوار بر مرکب بود، سنگی زیر پای راست او قرار داد و سر او را شست.<ref>سیرۀ حلبی، ج١، ص۱۵۷؛ تفسیر قرطبی، ج٢، ص۱۶۹.</ref>

در آیات قرآن و روایات از مقام ابراهیم به‌بزرگی یاد شده است. در قرآن دوبار نام مقام ابراهیم آمده است: یک‌بار در آیه ۱۲۵ سوره بقره که در آن توصیه شده است مقام ابراهیم جایگاهی برای نمازخواندن باشد؛ و بار دیگر در آیه ۹۷ سوره آل عمران که از مقام ابراهیم به‌عنوان یکی از نشانه‌های روشن خدا نام برده است.

در روایات شیعه و اهل‌سنت، مقام ابراهیم از سنگ‌های بهشتی شمرده شده است.<ref>نگاه کنید به ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٧؛ صحیح ابن خزیمه، ج۴، ص٢١٩؛ مجمع البیان، ج١، ص۲۰۴؛ فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص۴۴۴.</ref> برای مثال از [[امام باقر(ع)]] نقل کرده‌اند که سه سنگ از بهشت‌اند: ١. مقام ابراهیم ٢. سنگ بنی‌اسرائیل ٣. [[حجرالاسود]].<ref>تفسیر مجمع البیان، ج١، ص٢٠٣.</ref>

 

طبق روایتی از پیامبر(ص)، محل بین رکن (حجرالاسود) و مقام ابراهیم، باغی از باغ‌های بهشت است و هرکس در آنجا چهار رکعت نماز بگزارد، از درون [[عرش]] به او خطاب می‌شود: ‌ای بندۀ خدا، گناهان گذشته‌ات را خداوند بخشید؛ عمل را از نو آغاز کن.<ref>فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص۴۶۸.</ref>

 

 

برپایه روایات دعاخواندن نزد مقام ابراهیم مستحب و امید استجابت آن از طرف پروردگار بسیار است. در روایات دعاهایی از حضرت آدم و پیامبر(ص) نزد مقام ابراهیم نقل شده است.<ref>کنز العمال، ج۵، ص۵۷؛ درّ المنثور، ج١، ص۵۹؛ هدایة السالک، ج٢، ص٨۶۲.</ref>

بنابر روایات هنگامی که ابراهیم روی سنگ ایستاد، سنگ نرم شد و پاهای ابراهیم(ع) را در خود فرو برد وجای پای ابراهیم، به‌عنوان نمونه‌ای از قدرت‌ خدا روی آن باقی ماند.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٢؛ صحیح بخاری، کتاب الانبیاء، ج6، ص٣٩٨.</ref>

[[ابوجهم بن حذیفه قرشی|ابوجَهْم بن حذیفۀ قرشی]] صحابی، که خود تعمیر کنندۀ [[کعبه]] در [[عهد جاهلی]] بوده و در اواخر عمر خود همراه با [[ابن زبیر]] بار دیگر کعبه را تعمیر کرده، گفته است: هیچ جای پایی را همانند جای پای پیامبر(ص) با ابراهیم خلیل ندیدم.<ref>تحفة الالباب فی شرح الانساب، ج١، ص5٩؛ الحجرالاسود و مقام ابراهیم، ص١٠٣.</ref>

از اَنَس نقل کرده‌اند که هنگامی که مقام ابراهیم را دید، جای انگشتان و بلندی کف پاهای ابراهیم روی آن آشکار بوده است. البته برخی از قسمت‌های آن به‌دلیل دست‌کشیدن مردم ساییده شده بود.<ref>موطأ مالک، ج٢، ص٢٩.</ref> [[ازرقی]] نوشته است: برخی از کسانی که جای انگشتان و پاشنۀ پای ابراهیم را روی مقام دیده بودند، گفته‌اند: از بس مردم بدان دست کشیده‌اند ساییده و برخی از نشانه‌های آن از بین رفت.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج١، ص5٣٧.</ref>

[[شیخ محمدطاهر کردی]] تاریخ‌نگار مکه در قرن چهاردهم، پس از بازکردن مقصوره، مقام را از نزدیک دیده و گفته است: من هیچگونه اثری از انگشتان پای ابراهیم، روی سنگ ندیدم چرا که بخاطر مرور زمان و دست کشیدن مردم از بین رفته است، امّا جای دو پاشنۀ پای ابراهیم برای کسی که با دقت در آن نظر کند روشن و آشکار است.<ref>مقام ابراهیم، ص١١٣.</ref>

==اندازۀ سنگ مقام ابراهیم==

به‌گزارش ازرقی مقام مربع شکل و‌ اندازه آن یک ذراع است، سطح فوقانی و زیرین آن هر یک چهارده انگشت در چهارده انگشت است در دو طرف بالا و پایین آن طوق زرینی وجود دارد که سنگ مقام در میان آن دو قرار گرفته و طول سنگ نُه انگشت و عرض آن ده انگشت در ده انگشت است. فاصلۀ میان دو پا نیز به‌اندازۀ دو انگشت می‌باشد.<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج٢، ص٣٨.</ref>

 

عمق و فرورفتگی پاها در یکی ١٠ سانتیمتر و در دیگری ٩ سانتیمتر، و طول هریک از پاها از روی سنگ هریک ٢٧ سانتیمتر و عرض آنها ١4 سانتیمتر است. لیکن‌ اندازۀ طول هر یک از دو قدم در قسمت پایین داخل فرورفتگی، 22 سانتیمتر و عرض آنها ١١ سانتیمتر است و فاصلۀ دو قدم نیز یک سانتیمتر می‌باشد.<ref>فضل الحجرالاسود و مقام ابراهیم، ص١٠5-١٠4.</ref>

 

 

ازرقی فاصلۀ مقام تا دیوار کعبه را ٢٨ ذراع ذکر کرده،<ref>ازرقی، اخبار مکه، ج١، ص٣46.</ref> لیکن [[فاکهی]] آن را ٢٧ ذراع و بین [[شاذروان کعبه]] تا مقام را 26 ذراع و ١٢ انگشت و فاصله [[حجرالاسود]] تا مقام را 26 ذراع و ٩ انگشت ذکر کرده است.<ref>فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص46٩.</ref> محمدطاهر مکی کردی فاصلۀ بین شاذروان کعبه تا پنجرۀ مقام را یازده متر برشمرده است.<ref>محمدطاهر مکی کردی، التاریخ القویم لمکه وبیت اللّٰه الکریم، ج4، ص١٣.</ref>

[[ پرونده:مقام ابراهیم 2.jpg|بندانگشتی|نماز طواف پشت مقام ابراهیم]]

یکی از واجبات [[عمره]] و حج [[نماز طواف]] است. بیشتر فقهای شیعه و سنی بر این باورند که واجب است حاجیان نماز طواف را پشت مقام ابراهیم بخوانند.<ref>جواهرالکلام، ج١٩، ص٣٠٠.</ref> از جمله دلایل فقیهان بر این فتوا آیۀ {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ اِبْرٰاهِیمَ مُصَلًّی﴾}} است [[جابر بن عبداللّٰه انصاری]] نقل کرده است که پیامبر پس از انجام‌دادن طواف، نزد مقام ابراهیم آمد و این آیه را خواند . آنگاه مقام را بین خود و [[کعبه]] قرار داد و دو رکعت نماز گزارد.<ref>صحیح مسلم، ج٢، ص٨٨٧.</ref>

در حدیثی از امام صادق(ع) هم آمده است: خواندن دو رکعت نماز طوافِ واجب، جز پشت مقام جایز نیست؛ به‌دلیل فرموده خداوند عزّ وجل که فرمود: {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ اِبْرٰاهِیمَ مُصَلًّی﴾}}.<ref>وسایل الشیعه، ج١٣، ص4٢5.</ref>

در فقه [[حنفی]] از مذاهب اهل سنت، خواندن نماز طواف پشت مقام ابراهیم مستحب است.<ref>الاساس فی التفسیر، ج١، ص٢6٩.</ref>

مورّخان درخصوص این که محل ابتدایی مقام ابراهیم و جاب‌جایی آن اختلاف‌نظر دارند. سه دیدگاه مشهور در این زمینه وجود دارد:

 

 

دیدگاه سوم این است که مقام ابراهیم به خانۀ کعبه چسبیده بود و [[پیامبر(ص)]] آن را در مکان کنونی قرار داد.<ref>تفسیر ابن کثیر، ج١، ص١٧٠؛ ابن حجر، فتح الباری، ج٨، ص١6٩.</ref> ابن‌کثیر و ابن‌حجر این روایت را ضعیف دانسته‌اند.<ref>مصنف عبدالرزاق، ج5، ص4٨.</ref>

==بردن مقام نزد مهدی عباسی==

بعضی اهالی مکّه از بزرگان خود نقل کرده‌اند که [[مهدی عباسی|مهدی خلیفۀ عباسی]] در سال ۱۶۰ق به حج آمده و در [[دارالندوه]] منزل کرد. نیمه‌شبی عبیداللّٰه بن عثمان بن ابراهیم حُجُبی مقام را برداشته، به دارالندوه آمد و به نگاهبان خانه اطلاع داد که چیزی را همراه دارد که اگر مهدی آن را ببیند خرسند می‌شود. نگهبان خانه اجازه داد، او داخل شد و پرده از روی مقام برداشت.

مهدی بسیار خوشحال شد و روی آن دست کشید. پس از آن کمی آب داخل جای پای ابراهیم ریخت و آن را نوشید. آن‌گاه از [[عبیداللّٰه بن عثمان]] خواست تا از دارالندوه خارج شود و به دنبال آن برخی از اعضای خانواده‌اش را خواست. آنان نیز [[تبرّک]] جسته، آب بر روی مقام ریختند و آن را نوشیدند، سپس عبیداللّٰه را فراخواند تا مقام را برداشته و به جای اصلی آن منتقل کند و هدایای فراوانی نیز به او داد.<ref>ازرقی، ج٢، ص٣٨ و٣٩؛ فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص4٧5.</ref>

[[پرونده:مقام ابراهیم 3.jpg|بندانگشتی|نمایی قدیمی از مقام ابراهیم سال 1366ق]]

در زمان خلافت مهدی عباسی نگاهبانان مقام ابراهیم، نامه‌ای به وی نوشتند مبنی بر این‌که شکاف‌هایی در سنگ مقام ایجاد شده که احتمال از هم گسستن آن وجود دارد و او هزار دینار یا بیشتر فرستاد تا مقام را از قسمت بالا و نیز پایین آن با مِس پوشانده، محفوظ بدارند.

 

در زمان خلافت [[متوکل]] به سال 236 ه‍. ق. نیز روی پوشش قبلی را با طلا زیور دادند، در سال 256 ه‍. ق. زیورهای مقام را بخاطر تعمیر و انجام اصلاحات جدا ساخته و به دستور [[علی بن حسن عباسی]] فرماندار مکّه با برنامه‌ریزی و تشریفات ویژه‌ای، دو طوق از طلا و یک طوق از نقره ساخته مقام را به وسیلۀ آن پوشانده، محکم کردند و از هم پاشیدن و فرسودگی بیشتر مقام جلوگیری نمودند. از آن زمان تاکنون نیز برای حفظ و نگاهبانی از این یاقوت بهشتی تلاش‌های فراوانی صورت گرفته است.<ref>فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص4٧5 و4٧6؛ شفاء الغرام، ج١، ص٢٠4.</ref>

 

 

[[حجاج بن یوسف ثقفی]] که در گستاخی نسبت به دین و مقدسات اسلامی بی‌مانند است روزی خواست پا روی مقام بگذارد که [[امام باقر(ع)]] او را از چنین کاری بازداشت.<ref>فاکهی، اخبار مکه، ج١، ص458.</ref>

 

 

 

 

|پس از لینک = بخش «قبر عقيل پس از تخريب بقيع »، ص140-165،

 

 

 

*'''اخبار مکه''': الازرقی (م.۲۴۸ق.)، به کوشش رشدی الصالح، مکه، مکتبة الثقافه، ۱۴۱۵ق.

 

 

*'''روح المعانی''': الآلوسی (م.۱۲۷۰ق.)، به کوشش علی عبدالباری، بیروت، ۱۴۱۵ق.

 

*'''صحیح البخاری''': البخاری (م. 256ق.)، بیروت، دار الفکر، 1401ق.

 

*'''صحیح مسلم''': مسلم (م. 261ق.)، بیروت، دار الفکر.

 

*'''فتح الباری''': ابن‌حجر العسقلانی (م. 852ق.)، بیروت، دار المعرفه.

 

*'''التفسیر الکبیر''': الفخر الرازی (م. 606ق.)، تهران، دار الکتب العلمیه، 1421ق.

 

*'''مجمع البیان''': الطبرسی (م. 548ق.)، صیدا، مطبعة العرفان، 1355ق.

 

*'''جامع البیان''': الطبری (م. 310ق.)، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دار الفکر، 1415ق.

 

*'''الاساس فی التفسیر''': سعید حوی.

 

*'''تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن)''': القرطبی (م. 671ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1405ق.

 

*'''السیرة الحلبیه''': الحلبی (م.۱۰۴۴ق.)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۰ق.

 

*'''الموطّا''': مالک بن انس (درگذشت 179ق.)، به کوشش محمد فؤاد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1406ق.

 

 

*'''تحفة الالباب فی شرح الانساب''': حماد بن الأمين المجلسي، ادارة إحياء التراث الإسلامي، قطر، 1405هـ/1985م.

 

*'''التاریخ القویم لمکة و بیت الله الکریم''': محمد طاهر کردی، ج5 مکه، مکتبة النهضة الحدیثة، ١4١٢ ق.

 

*'''مناسک الحج''': سید روح‌الله خمینی.

 

*'''صحیح ابن خزیمه''': ابن خزیمه (م. 311ق.)، به کوشش محمد مصطفی، المکتب الاسلامی، 1412ق.

 

*'''السنن الکبری''': البیهقی (م. 458ق.)، بیروت، دار الفکر، 1416ق.

 

*'''جواهر الکلام''': النجفی (م. 1266ق.)، به کوشش قوچانی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.

 

*'''وسائل الشیعه''': الحر العاملی (م. 1104ق.)، به کوشش ربانی شیرازی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق.

 

 

*'''فتح الباری''': ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.)، بیروت، دار المعرفه.

 

 

*'''مسند احمد''': احمد بن حنبل (م.۲۴۱ق.)، بیروت، دار صادر.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*'''فضل الحجر الأسود و مقام إبراهيم عليه الصلاة والسلام''': سائد بكداش، دار البشائر الإسلامية، بيروت، 1429هـ.