در حال ویرایش نجف

هشدار: شما وارد نشده‌اید. نشانی آی‌پی شما برای عموم قابل مشاهده خواهد بود اگر هر تغییری ایجاد کنید. اگر وارد شوید یا یک حساب کاربری بسازید، ویرایش‌هایتان به نام کاربری‌تان نسبت داده خواهد شد، همراه با مزایای دیگر.

این ویرایش را می‌توان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که می‌خواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثی‌سازی ویرایش را به پایان ببرید.

نسخهٔ فعلی متن شما
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شهر
فصل اول: زیارتگاه‌های استان نجف
| عنوان            =
 
| تصویر            =شهر نجف.jpg
مقدمه
| توضیح تصویر      = نمایی از شهر نجف و حرم مطهر علوی
موقعیت جغرافیایی استان نجف
| اندازه تصویر    =350px
 
| طول جغرافیایی    =۳۱٫۹۹
استان نجف از سمت شمال به استان بابِل، از سمت شرق به استان قادسیه، از سمت جنوب شرقی به استان المثنی، از سمت غرب و شمال غرب به استان کربلا محدود می‌شود. مساحت این استان، 28،816 کیلومترمربع است و چهارمین استان پهناور عراق به شمار می‌آید. مرکز این استان، شهر مقدس نجف است.
|عرض جغرافیایی    =۴۴٫۳۳
 
| ویژگی            =چهارمین استان پهناور [[عراق]] و سومین شهر مذهبی جهان
| کشور            = <!-- عراق -->
 
| استان            =نجف
شهر نجف در حدود 160 کیلومتری جنوب بغداد (پایتخت عراق) و ٨٠ کیلومتری جنوب کربلا قرار دارد. این شهر در منتهی‌الیه شمال شرقی استان نجف، روی تپه‌ای در کناره دشت معروف به «بادیة الشام» قرار دارد و رودخانه فرات در شرق شهر کوفه و در فاصله ١٠ کیلومتری از نجف، جاری است. در جنوب و غرب نجف، زمین پست وسیعی که در پی حرکات پوسته زمین و ایجاد شکستگی طولی و فروافتادن زمین، پدیدار شده به
| مساحت            =۷٬۵۰۰ هکتار
 
| جمعیت کل        =سرشماری سال ۲۰۰۳ میلادی حدود ۵۸۵٬۰۰۰ نفر
مرور زمان، به علت کاربرد واژه دریا برای آن، به «بحر النجف» یا دریای نجف، شهرت یافته است. <ref>نجف کانون تشیع، جمعی از نویسندگان، ص٢٢.</ref> در گذشته، حجم دریای نجف به‌اندازه‌ای بود که در آن، حمل و نقل آبی انجام می‌گرفت و گاهی امواج عظیم دریا، سبب غرق شدن کشتی‌ها می‌شد. اما امروزه، از وسعت و حجم آب آن، کاسته شده و به‌صورت باتلاق کم‌عمقی درآمده است. <ref>المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج١، ص١٣٩.</ref>
| نام محلی        =الغری، مشهد
 
| زبان            =عربی
به طور کلی نجف، آب و هوای گرمی دارد که تقریباً در طول سال، درجه حرارت هوا در روز و شب، بالای صفر است. تابستان‌ها در نجف، بسیار گرم و طولانی است و تقریباً نزدیک به نصف سال را دربرمی‌گیرد. فصل زمستان، کوتاه‌مدت و همراه با بارش‌های جوی و دارای شب‌های سردی است. فصل‌های بهار و پاییز نیز در نجف، بسیار کوتاه و زودگذر است. <ref>المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج١، ص٢٢-٢٣.</ref>
| نژاد            =
 
| ادیان            =[[مسلمان]]
| مذهب            =[[شیعه]]
 
| جمعیت مسلمان    =
(تصویر شماره ١ قدیمی‌ترین تصویر از شهر نجف اشرف)
| جمعیت شیعه      =
 
| نام قدیم        =ظَهر الکوفة
| سال تأسیس        =
 
| قدمت            =
| پیشینه اسلام      =
 
| پیشینه تشیع      =
| وقایع مهم        =
 
| مکان‌های تاریخی    =
تاریخچه شهر نجف
| زیارتگاه        =[[حرم مطهر امیرالمؤمنین]]، [[مقام حضرت زین‌العابدین]]، [[مقام حضرت حجت]] و امام صادق، [[آرامگاه حضرت هود]] و [[آرامگاه حضرت صالح|صالح]]، [[آرامگاه کمیل بن زیاد نخعی]] و…
 
| قبرستان‌ها        =[[وادی‌السلام]]
زبان‌شناسان درباره وجه تسمیه نجف، اختلاف نظر دارند. اما نظریه قریب به اجماع آن است که نجف، زمین مرتفعی است که همیشه آب سیل، اطراف آن جمع می‌شود. <ref> المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج١، ص١١٢؛ الموسوعة التاریخیة الجغرافیة، مسعود الخوند، ج١٢، ص٢٢6.</ref> از دیگر نام‌های نجف در گذشته، می‌توان به «ظَهر الکوفة»،  «غَری»،  «الذکوات البیض» و «مشهد»،  اشاره کرد.
| حوزه علمیه      =مدرسه مقداد سیوری، مدرسه ملا عبداللَّه، مدرسه صحن شریف، مدرسه صدر، مدرسه معتمد، مدرسه مهدیه، مدرسه قوام، مدرسه ایروانی، مدرسه میرزا حسن شیرازی و…
 
| مساجد            =[[مسجد حنانه]]، [[مسجد عمران بن شاهین]]، [[مسجد صفه‌الصفا]]، [[مسجد الخضراء]]، مسجد شیخ طوسی، مسجد شیخ انصاری، مسجد هندی، مسجد شیخ طریحی و…
|حسینیه‌ها          =
 
| مؤسسات          =
در حال حاضر، نام نجف به علت وجود بارگاه حضرت امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) که پس از حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌وسلّم) اشرف مخلوقات به شمار می‌آید، به صفت «اشرف» مزین شده است و در متون دوره اخیر و معاصر، همواره با نام نجف اشرف یاد می‌شود.
| مذهبی            =
 
| اجتماعی          =
| سیاسی            =
 
}}
در متون تاریخی کهن، اشاره چندانی به نام نجف نشده است. در برخی از متون جغرافیایی اسلامی، نام نجف همراه با نام «حیره» (از شهرهای باستانی عراق که هم‌اکنون
'''‌نجف'''، از شهرهای مهم [[کشور عراق]] و سومین شهر مذهبی جهان اسلام است. این شهر علی‌رغم اینکه پیش از [[اسلام]] محل سکونت بوده است؛ اما در قرن اول هجری چندان قابل توجه نبوده؛ و در کنار شهر باعظمت [[کوفه]] قریه کوچکی به حساب می‌آمد که به نام ظهرالکوفه<ref>بحار الانوار، ج100، ص242.</ref> شناخته می‌شده است؛ با آشکار شدن [[مدفن]] مطهر [[حضرت امام علی(ع)]] در قرن دوم هجری، این شهر چندان اهمیت و وسعتی یافته است که در حال حاضر شهر کوفه یکی از محله‌های آن به شمار می‌آید.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
شهری در شرق شهر کوفه و در چهارکیلومتری آن واقع است) ذکر شده و موقعیت حیره در محل نجف دانسته شده است. <ref> معجم البلدان، یاقوت حموی، ج٢، ص٣٢٨؛ تقویم البلدان، ابوالفداء ایوبی، ص٢٩٩.</ref>
 
 
شکل‌گیری شهر نجف به زمانی بازمی‌گردد که قبر شریف حضرت علی (علیه‌السّلام) در آن آشکار شد. با توسعه‌های مکرر بارگاه امام (علیه‌السّلام) و شهرت یافتن و مورد توجه قرار گرفتن آن، آبادانی اطراف آن آغاز گردید و به تدریج، بناهای شهری در نجف ایجاد شد. به دنبال حملات و تجاوزهای مخالفان و دشمنانی نظیر عباسیان، قرامطه و برخی قبایل عربی به کوفه که ویرانی آن را در پی داشت، اهالی کوفه به نجف مهاجرت کردند.
 
 
پادشاهان شیعه، از دوره آل‌بویه تا دوره صفوی، به عمران شهر نجف اهتمام ویژه‌ای داشتند و ضمن بازسازی و توسعه بارگاه امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) به احداث حصار اطراف شهر و ایجاد کانال آب از فرات به نجف، اقدام نمودند. این شهر به‌ویژه در قرون هفتم و هشتم هجری توسعه و پیشرفت چشمگیر و درخور توجهی یافت و پادشاهان آل‌جلایر مدارس و مساجد و خانقاه‌هایی در نجف بنا کردند. <ref>ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل‌محبوبة، ج١، ص٢٢.</ref>
 
 
مهاجرت شیخ طوسی از بغداد به نجف در نیمه قرن پنجم هجری، در شکوفایی علمی این شهر تاثیرگذار بود. در واقع می‌توان گفت که شیخ طوسی با حضور و سکونت خود در نجف، حوزه علمیه شیعه در نجف را بنیان گذاشت. البته با انتقال محوریت علمی تشیع به مناطق دیگری از قبیل حله و جبل عامل، حوزه علمیه نجف برای چندین قرن دچار رکود گردید. اما به تدریج از قرن هشتم هجری دوباره رونق یافت و پس از سقوط دولت صفویان در ایران در فاصله قرون دوازدهم تا دوره اخیر به اوج شکوه و عظمت علمی و فرهنگی خود رسید.
 
 
شهر نجف در دوره‌های مختلف تاریخی، شاهد حوادث فراوان از جمله تجاوز مخالفان و بیگانگان بوده است. از جمله در سال ٨5٧ه. ق، علی بن سید محمد مشعشع،
 
 
 
 
 
 
امیر دولت مشعشعیان، بر نجف استیلا یافت و به بارگاه مقدس امام (علیه‌السّلام) هتک حرمت کرد و قبر را به آتش کشید و اهالی نجف را قتل عام کرد. <ref>ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل‌محبوبة، ص٣٢١.</ref>
 
 
در اوایل سده دهم هجری با روی کار آمدن صفویان، شاه اسماعیل صفوی شهر نجف را فتح کرد. اما چندی بعد، سلطان سلیم عثمانی به قصد فتح نجف این شهر را محاصره کرد. مردم دروازه‌های شهر را بستند و با سنگ و کلوخ به نبرد با لشکریان وی پرداختند و سلطان سلیم نیز مجبور شد آنجا را ترک کند. سرانجام عثمانی‌ها پس از حملات مکرر در دوره سلطان مراد (م١٠4٩ه. ق) موفق به تصرف نجف شدند و آنجا را از سلطه صفویان خارج کردند.
 
 
(تصویر شماره ٢ دروازه قدیمی شهر نجف)  
 
 
نادرشاه افشار پس از پیروزی در نبرد با حاکمان عثمانی و تسخیر نجف در سال 1156ه. ق، به آبادانی این شهر همت گماشت اما پس از سیطره مجدد عثمانی‌ها قراردادی با احمد پاشا منعقد کرد که براساس آن ایرانیان می‌توانستند به راحتی به زیارت عتبات عالیات بروند.
 
 
پس از ظهور محمد بن عبدالوهاب و پیدایش وهابیت در شبه‌جزیره عربستان، وهابی‌ها تهاجمات خود را به شهرهای مقدس شیعه در عراق آغاز کردند. آنها چندین بار، از جمله در سال‌های 1216 و 1221ه. ق، به نجف حمله کردند و تلاش کردند آن را تسخیر کنند اما مردم به رهبری «آیت‌الله شیخ جعفر کاشف‌الغطاء»،  از شهر دفاع کردند و وهابی‌ها موفق به تسخیر آن نشدند. <ref>تاریخ النجف، السید حسین البراقی، ص508-517.</ref>
 
 
پس از شروع جنگ جهانی اول، در سال ١٣٣٣ه. ق – 1915م، انگلیسی‌ها از سمت جنوب وارد عراق شدند. ترک‌های عثمانی که موقعیت خود را در خطر دیدند در مقابله با بیگانگان با مردم عراق متحد شدند. اما وقتی تعدادی از سربازان فراری از نیروهای ترک به شهر نجف پناهنده شدند، ترک‌ها برای برگرداندن آنها، به شهر حمله بردند. اما
 
 
 
 
 
 
نتوانستند بر مردم غلبه کنند و به ناچار، شهر را ترک گفتند و در نجف، حکومتی از اعیان شهر، تشکیل شد. این شورش مردم نجف، از محدوده شهر فراتر رفت و نواحی اطراف را فراگرفت و مقدمات سقوط عثمانی‌ها را فراهم کرد. <ref>ماضی النجف وحاضرها، ج١، ص341-343.</ref>
 
 
پس از خاتمه جنگ جهانی و پیروزی متفقین، انگلیس‌ها بر عثمانی‌ها پیروز شدند و عراق تحت سلطه آنان درآمد. دولت انگلیس پس از گذشت دو سال از تشکیل حکومت موقتِ رهبران محلی نجف، یک ژنرال انگلیسی را به عنوان حاکم نجف، تعیین کرد. ازاین‌رو تعدادی از اعیان و علمای نجف، از جمله سید محمدعلی بحرالعلوم و شیخ محمدجواد جزائری، یک جمعیت محرمانه تاسیس کردند و به دنبال آغاز فعالیت آنها، مردم نجف در سال ١٣٣6ه. ق- ١٩١٨م، شورش کردند. انگلیس‌ها شهر را محاصره کردند و برای شکستن مقاومت مردم، مانع جریان یافتن آب به شهر شدند و از ورود مواد غذایی به داخل شهر جلوگیری کردند. سرانجام با تداوم محاصره، مردم تسلیم شدند و انگلیس‌ها پس از دستگیری سران قیام مردم، تعدادی از آنها را اعدام و شماری را تبعید و بقیه را زندانی کردند. <ref>اضی النجف وحاضرها، ج١، ص٣44-٣5٠.</ref>


شهر نجف، مرکز استان نجف است و از مقدس‌ترین شهرهای شیعیان به‌ شمار می‌رود. این شهر مدت زیادی در مسیر کاروان‌هایی قرارداشته که برای انجام [[مناسک حج]] از راه خشکی عازم [[مکه]] و [[مدینه]] بودند.


از مضمون احادیث برمی‌آید که این شهر مسکن و مأوای پیامبران الهی بوده است. [[حضرت ابراهیم(ع)]] مدتی در این سرزمین مقدس سکونت نمود و پیکر [[حضرت آدم]] و [[حضرت نوح|نوح]](ع) پس از رحلت بدان جا نقل مکان یافته و [[هود]] و [[صالح]] در این دیار دفن شده‌اند. از خواص [[خاک]] نجف هم این است که مدفون در آن از مؤاخذه دو فرشته در شب اول قبر در امان است.
قیام مردم و مخالفت روحانیان و علمای نجف با حکومت بریتانیا ادامه یافت و هر از چندگاهی، شورشی صورت می‌گرفت؛ تا اینکه در سال ١٣٣٩ه. ق/ ١٩٢١م، حکومت مشروطه عراق تحت قیمومیت انگلستان تشکیل شد و سرانجام در سال ١٣5١ه. ق/ ١٩٣٢م، عراق رسماً استقلال یافت.  


==موقعیت جغرافیایی==
استان نجف از سمت شمال به استان بابِل، از سمت شرق به استان قادسیه، از سمت جنوب شرقی به استان المثنی، از سمت غرب و شمال غرب به استان کربلا محدود می‌شود. مساحت این استان، ۲۸٬۸۱۶ کیلومترمربع است و چهارمین استان پهناور [[عراق]] به شمار می‌آید. مرکز این استان، شهر مقدس نجف است.


شهر نجف در ۱۶۵ کیلومتری جنوب غربی [[بغداد]] و ۷۷ کیلومتری جنوب شرقی [[کربلا]] و ۱۰ کیلومتری جنوب [[کوفه]] در مختصات ۳۱. ۹۹° شمالی و ۴۴٫۳۳° غربی قرار گرفته و زاویه [[انحراف]] [[قبله]] آن ۲۱ درجه و ۵۲ دقیقه و ۵۶ ثانیه است. این شهر در منتهی‌الیه شمال شرقی استان نجف، روی تپه‌ای در کناره دشت معروف به «بادیة الشام» قرار دارد و رودخانه فرات در شرق [[شهر کوفه]] و در فاصله ۱۰ کیلومتری از نجف، جاری است.
فضیلت کوفه و نجف
مساحت کل شهر ۷٬۵۰۰ هکتار است که از این میزان حدود ۵۰۰۰ هکتار بافت شهری است. در ۸۰ سال اخیر از جانب شمالی، جنوبی و شرقی قلب تاریخی شهر توسعه یافته است. در سرشماری سال ۲۰۰۳ میلادی حدود ۵۸۵٬۰۰۰ نفر جمعیت داشته است.


==وجه تسمیه==
در روایتی از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل شده که کوفه، باغی از باغ‌های بهشت است و در آن، قبر نوح و ابراهیم (علیهماالسلام) و قبور ٣٧٠ پیامبر و 6٠٠ وصی قرار دارد. <ref>فرحة الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السّلام)،  عبدالکریم بن احمد بن طاووس، ص١٨٩.</ref> در روایت دیگری
زبان‌شناسان درباره وجه تسمیه نجف، اختلاف نظر دارند.


===مکان مرتفع===
نظریه قریب به اجماع آن است که نجف، زمین مرتفعی است که همیشه آب سیل، اطراف آن جمع می‌شود.<ref>المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج1، ص112؛ الموسوعة التاریخیة الجغرافیة، مسعود الخوند، ج12، ص226.</ref>


نجف واژه‌ای عربی به معنای منجوف است. منجوف به مکانی مستطیل شکل و مرتفع گفته می‌شود که [[آب]] در اطراف آن جمع می‌گردد ولی بر سطح آن جاری نمی‌شود. این شهر را از آن رو نجف نامیده‌اند که نسبت به زمین‌های مجاور بلند، و به سبب آن که مستطیل شکل یا دایره‌ای است، آب بر سطح آن جمع نمی‌شود. به گفته [[یاقوت حموی]] نجف [[ساحل]] دریای شور است که در قدیم به [[حیره]] متصل بود.<ref>معجم البلدان، ج5، ص271؛ لسان العرب، ج9، ص323.</ref>


===دریای خشک===
وجه تسمیه دیگر این شهر برگرفته از روایتی است که ابی‌نعیم از [[حضرت امام صادق(ع)]] نقل کرده که آن جناب فرمودند: نجف همان کوهی بود که پسر نوح گفت: {{قلم رنگ|سبز|﴿سَآوِی إِلی جَبَلٍ یعْصِمُنِی مِنَ الْماءِ﴾}}؛ بزودی بالای کوهی خواهم رفت که من را از غرق شدن در آب حفظ می‌کند.»<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/226/43 هود/سوره11، آیه43.]</ref> و روی زمین کوهی بزرگتر و مرتفع‌تر از آن نبود، باری حق عزوجل به کوه خطاب فرمود: ای کوه، آیا از من به تو باید پناه برده شود؟ پس کوه بلافاصله تکه‌تکه گردید و به طرف بلاد و سرزمین‌های شام پرتاب و به ریگ‌های ریز و کوچکی مبدل گشت و سپس دریاچه‌ای پهناور در آن شکل گرفت که به «نی» اشتهار یافت.<ref>بحار الانوار، ج100، ص242.</ref>


در جنوب و غرب نجف، زمین پست وسیعی که در پی حرکات پوسته زمین و ایجاد شکستگی طولی و فروافتادن زمین، پدیدار شده به مرور زمان، به علت کاربرد واژه دریا برای آن، به «بحر النجف» یا دریای نجف، شهرت یافته است.<ref>نجف کانون تشیع، جمعی از نویسندگان، ص22.</ref>


در گذشته، حجم دریای نجف به‌اندازه‌ای بود که در آن، حمل و نقل آبی انجام می‌گرفت و گاهی امواج عظیم دریا، سبب غرق شدن کشتی‌ها می‌شد. اما امروزه، از وسعت و حجم آب آن، کاسته شده و به‌صورت باتلاق کم‌عمقی درآمده است.<ref>المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج1، ص139.</ref>


این [[دریاچه]] با گذشت [[زمان]] به تدریج خشک شد و از این رو به آن «نی جَفّ» گفتند؛ یعنی دریای نی خشک شد.<ref>علل الشرائع، ج1، ص31.</ref> بعد از آن مردم آن سرزمین را «نجف» خواندند زیرا اداء آن بر زبان‌شان سهل‌تر و آسان‌تر بود.<ref>مستدرک سفینه البحار، ج9، ص544؛ قصص الانبیاء، ج1، ص90.</ref>


==اسامی شهر==
در متون تاریخی کهن، اشاره چندانی به نام نجف نشده است. در برخی از متون جغرافیایی اسلامی، نام نجف همراه با نام «حیره» (از شهرهای باستانی عراق که هم‌اکنون شهری در شرق شهر کوفه و در چهارکیلومتری آن واقع است) ذکر شده و موقعیت حیره در محل نجف دانسته شده است.<ref>معجم البلدان، ج2، ص328؛ تقویم البلدان، ابوالفداء ایوبی، ص299.</ref>


البته این شهر در لسان روایات و مردم به نام‌های دیگری هم خوانده شده است؛ از دیگر نام‌های نجف در گذشته، می‌توان به «ظَهر الکوفة»، «غَری»، «مشهد» و … اشاره کرد.
از امام صادق (علیه‌السّلام)،  کوفه در کنار مکه و مدینه، حرم خدا و حرم رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌وسلّم) و حرم امام علی (علیه‌السّلام) بیان شده است. <ref> کامل الزیارات، ابن قولویه، ص٢5؛ ترجمه کامل الزیارات، محمدجواد ذهنی تهرانی، ص٧٧.</ref> همچنین در روایت دیگری از امام صادق (علیه‌السّلام)،  مکه، حرم ابراهیم (علیه‌السّلام)،  مدینه، حرم حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌وسلّم) و کوفه، حرم امام علی (علیه‌السّلام) است. <ref>ترجمه امالی شیخ طوسی، صادق حسن‌زاده، ص64٨-64٩.</ref>


===الغریّ===
الغریّ در لغت به معنای نیک می‌باشد و غریّان<ref>لسان العرب، ج15، ص122.</ref> نام دو بنای مشهور نزدیک به کوفه بود که گفته می‌شد قبل از اسلام توسط منذر پسر [[امرئ القیس]] یکی از پادشاهان حیره بنا شده‌اند و حضرت علی(ع) نیز در حوالی همان موضع به خاک سپرده شد. بعدها یکی از آن دو بنا ویران شده و لفظ الغریّ و نیز الغُریّان که تثنیه می‌باشد به کار برده شد.<ref>بحار الانوار، ج100، ص242؛ بحار الانوار، ج100، ص232.</ref>


===مشهد===
براساس روایت دیگری از امام صادق (علیه‌السّلام)،  کوفه، زمین پاکیزه‌ای است که در آن، قبور پیامبران مرسل و غیرمرسل و اوصیای پیامبران قرار دارد... و از آنجا، عدل الهی آشکار می‌شود و در آن، قائم حق تعالی قیام می‌کند و عدالت را برقرار می‌نماید و در آن، خانه‌های پیامبران و اوصیا و صالحان بوده است. <ref> کامل الزیارات، ص٢6-٢٧؛ ترجمه کامل الزیارات، ص٨٢.</ref>
در لغت به محل اجتماع مردم و مجمع افراد گفته می‌شود. مرقدهای مطهر ائمه (علیهم‌السلام) به دلیل آنکه همواره محل ازدحام و تردد زائرین از نقاط دور و نزدیک می‌باشند به مشهد موصوف شده‌اند. برای تمایز بین ائمه نام مبارک هر امام نیز پس از مشهد ذکر می‌گردد مثلًا گفته می‌شود مشهد الرضا(ع) یا مشهد الحسین(ع) و غیره، در عراق مشهد به‌طور مطلق به نجف اطلاق می‌گردد.


===نام‌های دیگر===
سه نامی که ذکر شد یعنی نجف، الغری و مشهد در روایات و در لسان مردم به کار برده شده ولی نام‌های ذیل فقط در روایات بر نجف اطلاق شده است:


*الطور؛<ref>بحار الانوار، ج60، ص205.</ref>
در روایت دیگری، امام صادق (علیه‌السّلام) خطاب به مفضل بن عمر جعفی، غَری (نجف) را قطعه‌ای از کوهی بیان کرده است که خداوند بر آن، با موسی (علیه‌السّلام) تکلم کرد و عیسی (علیه‌السّلام) را تقدیس نمود و ابراهیم (علیه‌السّلام) را خلیل خود و محمد (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌وسلّم) را حبیب خود برگزید و آن را مسکن پیامبران (علیهم‌السّلام) قرار داد. <ref> کامل الزیارات، ص٣5-٣6؛ ترجمه کامل الزیارات، ص١١٣.</ref>
*ظَهر الکوفه؛<ref>بحار الانوار، ج100، ص242؛ بحار الانوار، ج52، ص325؛ بحار الانوار، ج13، ص185.</ref>
*الجودی؛<ref>بحار الانوار، ج11، ص339؛ بحار الانوار، ج100، ص226.</ref>
*الرَبوه؛<ref>کنز العمال، ج2، ص473.</ref>
*وادی‌السلام؛<ref>بحار الانوار، ج6، ص268؛ بحار الانوار، ج100، ص234.</ref>
*البانقِیا؛<ref>بحار الانوار، ج44، ص17؛ بحار الانوار، ج100، ص226؛ بحار الانوار، ج100، ص227.</ref>


در حال حاضر، نام نجف به علت وجود [[بارگاه حضرت امیرمؤمنان(ع)]] که پس از [[حضرت محمد(ص)]] اشرف مخلوقات به شمار می‌آید، به صفت «اشرف» مزین شده است و در متون دوره اخیر و معاصر، همواره با نام نجف اشرف یاد می‌شود.


==آب و هوا==
در روایتی از امام صادق (علیه‌السّلام) آمده است که نجف، همان کوهی است که فرزند نوح (علیه‌السّلام)،  به آن پناه برد و گفت: (سَآوِی اِلیٰ جَبَلٍ یَعْصِمُنِی مِنَ الْمٰاءِ)<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/221/4٣ هود/سوره11، آیه4٣. ]</ref> خداوند به کوه وحی کرد (خطاب نمود):  «آیا او از من، به تو پناه می‌برد؟» پس کوه در زمین نهان گشت و رشته‌اش تا سرزمین شام بریده شد. <ref> من لا یحضره الفقیه، ج٢، ص٣5١-٣5٢؛ کامل الزیارات، ص٣٢؛ ترجمه کامل الزیارات، ص99-١٠٠.</ref>
به‌طور کلی نجف، آب و هوای گرمی دارد که تقریباً در طول سال، درجه حرارت هوا در روز و شب، بالای صفر است. تابستان‌ها در نجف، بسیار گرم و طولانی است و تقریباً نزدیک به نصف سال را دربرمی‌گیرد. فصل زمستان، کوتاه‌مدت و همراه با بارش‌های جوی و دارای شب‌های سردی است. فصل‌های بهار و پاییز نیز در نجف، بسیار کوتاه و زودگذر است.<ref>المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف، ج١، ص٢٢-٢٣.</ref>


هوای نجف در تابستان گرم و خشک است و اهالی آن به سرداب‌های زیرزمینی پناه می‌برند تا از گرما در امان باشند؛ این سردابه‌ها به شکلی بدیع و با عمق‌هایی متفاوت حفر شده‌اند. نجف، به لحاظ موقعیت جغرافیایی، در حقیقت مرز بین شهر و صحرا است. شهر آن کوفه و صحرا نیز شن‌زارهایی است که در اطراف، گرما و باد زیادی را برای آن به ارمغان می‌آورد و چنانچه بادهای داغ «سموم» بوزد دمای شهر را در برخی زمان‌ها به پنجاه درجه می‌رساند. در زمستان نیز سرمای گزنده و سوزناکی دارد و سرمای شهر بدان اندازه است که آب یخ می‌بندد.


[[پرونده:01.jpg|300px|بندانگشتی|قدیمی‌ترین تصویر از شهر نجف اشرف]]
در روایت دیگری از امام صادق (علیه‌السّلام) در تفسیر آیه: (وَ آوَیْنٰاهُمٰا اِلیٰ رَبْوَةٍ ذٰاتِ قَرٰارٍ وَ مَعِینٍ)<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/342/5٠ مؤمنون/سوره23، آیه5٠. ]</ref>، آمده است که منظور از «ربوه»،  نجف و منظور از «مَعین»،  رود فرات است. <ref> کامل الزیارات، ص45؛ ترجمه کامل الزیارات، ص١٣٨.</ref>


==شکل‌گیری و توسعه شهر==
شکل‌گیری شهر نجف به زمانی بازمی‌گردد که قبر شریف حضرت علی(ع) در آن آشکار شد. با توسعه‌های مکرر بارگاه امام(ع) و شهرت یافتن و مورد توجه قرار گرفتن آن، آبادانی اطراف آن آغاز گردید و به تدریج، بناهای شهری در نجف ایجاد شد. به دنبال حملات و تجاوزهای مخالفان و دشمنانی نظیر [[عباسیان]]، [[قرامطه]] و برخی قبایل عربی به کوفه که ویرانی آن را در پی داشت، اهالی کوفه به نجف مهاجرت کردند.


پادشاهان شیعه، از دوره [[آل‌بویه]] تا دوره [[صفوی]]، به عمران شهر نجف اهتمام ویژه‌ای داشتند و ضمن بازسازی و توسعه بارگاه امیرمؤمنان(ع) به احداث حصار اطراف شهر و ایجاد کانال آب از فرات به نجف، اقدام نمودند. این شهر به‌ویژه در قرون هفتم و هشتم هجری توسعه و پیشرفت چشمگیر و درخور توجهی یافت و پادشاهان آل‌جلایر مدارس و مساجد و خانقاه‌هایی در نجف بنا کردند.<ref>ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل‌محبوبة، ج١، ص٢٢.</ref>


==مراحل توسعه شهر نجف==
شهر نجف در طى مراحل توسعه شاهد سه مرحله بوده است كه عبارتند از:


===•مرحله اول:===
مرحله آبادانى اوليه كه از زمان (عضد الدوله آل بويه) در سال 338 ه ق آغاز گرديد و تا قرن نهم هجرى ادامه يافت. اين مرحله در حقيقت مرحله نوباوگى شهر بوده است و در اوايل اين مرحله باروى شهر ساخته شد كه تمامى شهر را در برمى‏گرفت و در سال 400 ه ق (ابو محمد بن سهلان) وزيرآل بويه باروى ديگرى اطراف شهر كشيد.


===•مرحله دوم:===
مرحله آبادانى ثانويه شهر است و از قرن نهم هجرى تا اواسط قرن سيزدهم هجرى ادامه داشت، در اين دوره از شكوفايى شهر كاسته شده و به علت بروز جنگ هاى طولانى بين ترك هاى عثمانى و پادشاهان صفوى آسيب‏هايى نيز به اين شهر وارد گرديد.


===•مرحله سوم:===
دوران اخير است كه از اواسط قرن سيزدهم هجرى آغاز شده و تا امروز ادامه دارد. در اين دوران شهر دوباره شكوفا شده و تغييرات فرهنگى و عمرانى فراوانى در آن روى داده و پس از آن كه مدت ها به صورت شهرستان تابع استان كربلا بود، عاقبت به استان تبديل شد<br />
===شکوفایی علمی===
مهاجرت [[شیخ طوسی]] از بغداد به نجف در نیمه قرن پنجم هجری، در شکوفایی علمی این شهر تأثیرگذار بود. در واقع می‌توان گفت که شیخ طوسی با حضور و سکونت خود در نجف، حوزه علمیه شیعه در نجف را بنیان گذاشت. البته با انتقال محوریت علمی تشیع به مناطق دیگری از قبیل حله و جبل عامل، حوزه علمیه نجف برای چندین قرن دچار رکود گردید. اما به تدریج از قرن هشتم هجری دوباره رونق یافت و پس از سقوط دولت صفویان در ایران در فاصله قرون دوازدهم تا دوره اخیر به اوج شکوه و عظمت علمی و فرهنگی خود رسید.


==دوره‌های مختلف تاریخی==
شهر نجف در دوره‌های مختلف تاریخی، شاهد حوادث فراوان از جمله تجاوز مخالفان و بیگانگان بوده است.


===حمله مشعشعیان===
در سال ۸۵۷ه‍. ق، [[علی بن سیدمحمد مشعشع]]، امیر دولت مشعشعیان، بر نجف استیلا یافت و به بارگاه مقدس امام(ع) هتک حرمت کرد و قبر را به آتش کشید و اهالی نجف را قتل‌عام کرد.<ref>ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل‌محبوبة، ص٣٢١.</ref>


===نزاع صفویه و عثمانی===
در اوایل سده دهم هجری با روی کار آمدن صفویان، [[شاه اسماعیل صفوی]] شهر نجف را فتح کرد. اما چندی بعد، [[سلطان سلیم عثمانی]] به قصد فتح نجف این شهر را محاصره کرد. مردم دروازه‌های شهر را بستند و با سنگ و کلوخ به نبرد با لشکریان وی پرداختند و سلطان سلیم نیز مجبور شد آنجا را ترک کند. سرانجام عثمانی‌ها پس از حملات مکرر در دوره سلطان مراد (م۱۰۴۹ه‍.ق) موفق به تصرف نجف شدند و آنجا را از سلطه صفویان خارج کردند.
[[پرونده:02.jpg|300px|بندانگشتی|دروازه قدیمی شهر نجف]]


===نزاع افشاریه و عثمانی===
[[نادرشاه افشار]] پس از پیروزی در نبرد با حاکمان عثمانی و تسخیر نجف در سال ۱۱۵۶ه‍. ق، به آبادانی این شهر همت گماشت اما پس از سیطره مجدد عثمانی‌ها قراردادی با احمد پاشا منعقد کرد که براساس آن ایرانیان می‌توانستند به راحتی به زیارت عتبات عالیات بروند.


===تهاجم وهابیون===
پس از ظهور محمد بن [[عبدالوهاب]] و پیدایش [[وهابیت]] در [[شبه جزیره عربستان]]، وهابی‌ها تهاجمات خود را به شهرهای مقدس شیعه در عراق آغاز کردند. آنها چندین بار، از جمله در سال‌های ۱۲۱۶ و ۱۲۲۱ه‍. ق، به نجف حمله کردند و تلاش کردند آن را تسخیر کنند اما مردم به رهبری «[[آیت‌الله شیخ جعفر کاشف‌الغطاء]]»، از شهر دفاع کردند و وهابی‌ها موفق به تسخیر آن نشدند.<ref>تاریخ النجف، السید حسین البراقی، ص508-517.</ref>


===جنگ جهانی اول===
پس از شروع جنگ جهانی اول، در سال ۱۳۳۳ه‍.ق – ۱۹۱۵م، انگلیسی‌ها از سمت جنوب وارد عراق شدند. ترک‌های عثمانی که موقعیت خود را در خطر دیدند در مقابله با بیگانگان با مردم عراق متحد شدند. اما وقتی تعدادی از سربازان فراری از نیروهای ترک به شهر نجف پناهنده شدند، ترک‌ها برای برگرداندن آنها، به شهر حمله بردند. اما نتوانستند بر مردم غلبه کنند و به ناچار، شهر را ترک گفتند و در نجف، حکومتی از اعیان شهر، تشکیل شد. این شورش مردم نجف، از محدوده شهر فراتر رفت و نواحی اطراف را فراگرفت و مقدمات سقوط عثمانی‌ها را فراهم کرد.<ref>ماضی النجف وحاضرها، ج١، ص341-343.</ref>


===تسلط انگلیسی‌ها===
پس از خاتمه جنگ جهانی و پیروزی متفقین، انگلیس‌ها بر عثمانی‌ها پیروز شدند و عراق تحت سلطه آنان درآمد. دولت انگلیس پس از گذشت دو سال از تشکیل حکومت موقتِ رهبران محلی نجف، یک ژنرال انگلیسی را به عنوان حاکم نجف، تعیین کرد. ازاین‌رو تعدادی از اعیان و علمای نجف، از جمله [[سیدمحمدعلی بحرالعلوم]] و [[شیخ محمدجواد جزائری]]، یک جمعیت محرمانه تأسیس کردند و به دنبال آغاز فعالیت آنها، مردم نجف در سال ۱۳۳۶ه‍. ق- ۱۹۱۸م، شورش کردند.


انگلیس‌ها شهر را محاصره کردند و برای شکستن مقاومت مردم، مانع جریان یافتن آب به شهر شدند و از ورود مواد غذایی به داخل شهر جلوگیری کردند. سرانجام با تداوم محاصره، مردم تسلیم شدند و انگلیس‌ها پس از دستگیری سران قیام مردم، تعدادی از آنها را اعدام و شماری را تبعید و بقیه را زندانی کردند.<ref>ماضی النجف وحاضرها، ج١، ص٣44-٣5٠.</ref>
قیام مردم و مخالفت روحانیان و علمای نجف با حکومت بریتانیا ادامه یافت و هر از چندگاهی، شورشی صورت می‌گرفت؛ تا اینکه در سال ۱۳۳۹ه‍.ق/ ۱۹۲۱م، حکومت مشروطه عراق تحت قیمومیت انگلستان تشکیل شد و سرانجام در سال ۱۳۵۱ه‍.ق/ ۱۹۳۲م، عراق رسماً استقلال یافت.


==فضیلت کوفه و نجف==
این سرزمین مقدس در طول تاریخ حیات بشری، مسکن و مأوای پیامبران الهی بوده است. پیکر حضرت آدم و نوح پس از رحلت بدان جا نقل مکان یافته و هود و صالح در این دیار دفن شده‌اند. از مضمون احادیث برمی‌آید که نخستین بقعه‌ای که در آن [[خداوند]] پرستش شده این‌جا بوده و خداوند در این وادی فرشتگان را امر فرمود که آدم را سجده کنند.
[[پرونده:03.jpg|300px|بندانگشتی|باقی مانده از برج و باروی شهر نجف]]
همچنین روایت شده است که نجف قطعه‌ای از کوهی است که در آن [[حضرت موسی(ع)]] با خداوند تکلّم نمود، [[حضرت عیسی(ع)]] به مقام قداست رسید، ابراهیم(ع)، خلیل خداوند گردید و [[حضرت محمد(ص)]] حبیب خدا شد.<ref>بحار الانوار، ج 100، ص234؛ بحار الانوار، ج 100، ص233؛ بحار الانوار، ج 100، ص232.</ref>


حضرت ابراهیم(ع) مدتی در این سرزمین سکونت نمود و آن را از صاحبانش خرید، زیرا تمایل داشت، حشر ارواح مدفونین در این سرزمین، در زمین ملکی او باشد. حضرت علی(ع) اراضی مابین خورنق از [[حیره]] تا [[کوفه]] را از صاحبان آنها خریداری نمود و برای این معامله هم شاهد گرفت. عده‌ای به آن حضرت عرض کردند: این سرزمین قابل استفاده برای زراعت نخواهد بود، حضرت فرمود: از رسول اکرم(ص) شنیدم که از کوفان (مجاورت کوفه، نجف) هفتاد هزار نفر بی حساب وارد [[بهشت]] می‌شوند و من علاقه داشتم اینها از زمین ملکی من محشور شوند.<ref>بحار الانوار، ج100، ص231.</ref> در ادامه بعضی از این روایات آورده می‌شود:


*در روایتی از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که کوفه، باغی از باغ‌های بهشت است و در آن، قبر [[حضرت نوح|نوح]] و [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] (علیهماالسلام) و قبور ۳۷۰ پیامبر و ۶۰۰ وصی قرار دارد.<ref>فرحة الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علی(ع)، عبدالکریم بن احمد بن طاووس، ص189.</ref>
*در روایت دیگری از امام صادق(ع)، کوفه در کنار [[مکه]] و [[مدینه]]، حرم خدا و حرم رسول خدا(ص) و حرم امام علی(ع) بیان شده است.<ref>کامل الزیارات، ابن قولویه، ص25؛ ترجمه کامل الزیارات، محمدجواد ذهنی تهرانی، ص77.</ref>
*همچنین در روایت دیگری از امام صادق(ع)، مکه، حرم ابراهیم(ع)، مدینه، [[حرم حضرت محمد(ص)]] و کوفه، حرم امام علی(ع) است.<ref>ترجمه آمالی شیخ طوسی، صادق حسن‌زاده، ص648-649.</ref>
*براساس روایت دیگری از امام صادق(ع)، کوفه، زمین پاکیزه‌ای است که در آن، قبور [[پیامبران مرسل]] و غیرمرسل و اوصیای پیامبران قرار دارد… و از آنجا، [[عدل الهی]] آشکار می‌شود و در آن، [[حضرت مهدی|قائم]] حق تعالی قیام می‌کند و عدالت را برقرار می‌نماید و در آن، خانه‌های پیامبران و اوصیا و صالحان بوده است.<ref>کامل الزیارات، ص26-27؛ ترجمه کامل الزیارات، ص82.</ref>
*در روایت دیگری، امام صادق(ع) خطاب به [[مفضل بن عمر جعفی]]، غَری (نجف) را قطعه‌ای از کوهی بیان کرده است که خداوند بر آن، با [[موسی(ع)]] تکلم کرد و [[عیسی(ع)]] را تقدیس نمود و ابراهیم(ع) را خلیل خود و محمد(ص) را حبیب خود برگزید و آن را مسکن پیامبران (علیهم‌السّلام) قرار داد.<ref>کامل الزیارات، ص٣5-٣6؛ ترجمه کامل الزیارات، ص113.</ref>
*در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که نجف، همان کوهی است که فرزند نوح(ع)، به آن پناه برد و گفت: {{قلم رنگ|سبز|﴿سَآوِی اِلیٰ جَبَلٍ یَعْصِمُنِی مِنَ الْمٰاءِ﴾}}؛<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/221/43 هود/سوره11، آیه43.]</ref> خداوند به کوه [[وحی]] کرد (خطاب نمود): «آیا او از من، به تو پناه می‌برد؟» پس کوه در زمین نهان گشت و رشته‌اش تا سرزمین شام بریده شد.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج٢، ص351-352؛ کامل الزیارات، ص32؛ ترجمه کامل الزیارات، ص99-100.</ref>
*در روایت دیگری از امام صادق(ع) در تفسیر آیه: {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ آوَیْنٰاهُمٰا اِلیٰ رَبْوَةٍ ذٰاتِ قَرٰارٍ وَ مَعِینٍ﴾}}؛<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/342/50 مؤمنون/سوره23، آیه50.]</ref> آمده است که منظور از «ربوه»، نجف و منظور از «مَعین»، رود فرات است.<ref>کامل الزیارات، ص45؛ ترجمه کامل الزیارات، ص138.</ref>
*[[ابن عساکر]]، مورخ بزرگ اهل‌سنت نیز به سند خود از امام صادق(ع) نقل کرده است که در تفسیر آیه فوق، فرمود که منظور از «ربوه»، نجف، و منظور از «قرار»، مسجد آن ([[مسجد کوفه]]) و منظور از «مَعین»، رود فرات است و هر درهم بخشش در کوفه، معادل صد درهم در جای دیگر و هر رکعت [[نماز]]، معادل صد رکعت در جای دیگر است و هرکس بخواهد از آب بهشت [[وضو]] بگیرد و از آب بهشت بنوشد و با آب بهشت غسل و شست‌وشو کند، از آب فرات استفاده کند.<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن‌عساکر، ج1، ص213.</ref>


==بارگاه علوی در شهر نجف==
ابن عساکر، مورخ بزرگ اهل‌سنت نیز به سند خود از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل کرده است که در تفسیر آیه فوق، فرمود که منظور از «ربوه»،  نجف، و منظور از «قرار»،  مسجد آن (مسجد کوفه) و منظور از «مَعین»،  رود فرات است و هر درهم بخشش در کوفه، معادل صد درهم در جای دیگر و هر رکعت نماز، معادل صد رکعت در جای دیگر است و هرکس بخواهد از آب بهشت وضو بگیرد و از آب بهشت بنوشد و با آب بهشت غسل و شست‌وشو کند، از آب فرات استفاده کند. <ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن‌عساکر، ج١، ص٢١٣.</ref>
مرقد حضرت على(ع) در طول دوران حكومت بنى اميه پنهان بود و بجز فرزندان آن حضرت و برخى از خواص شيعيان، كسى از محل آن اطلاعى نداشت. پس از سقوط حكومت اموى و سركار آمدن عباسى ها، با برملا شدن راز محل دفن آن حضرت به تدريج شيعيان بسوى آن رو آوردند.  


====چگونگی آشکار شدن قبر علی(ع)====
(باقی مانده از برج و باروی شهر نجف تصویر شماره ٣)
در باره چگونگي آشكار شدن مرقد مطهر حضرت علي(ع) در تاریخ آمده است: روزى هارون الرشيد در نجف به شكار رفت. سگها، آهوان را تعقيب مى ‏كردند آنها به بالاى تل نجف‏  پناه مى ‏بردند و سگها  از تعقيب آن‏ها باز مى ‏ايستادند. هارون الرشيد دريافت كه بايد در اين مكان، سرّى نهفته باشد. پيرمردى از اهالى آنجا را احضار كرد و راز آن را از پيرمرد جويا شد. پيرمرد گفت: براى گفتن سرّ اين تل خاك، از شما امان مى‏ خواهم و هارون نيز امانش داد. پير مرد گفت: در دوران کودکی با پدرم به اينجا آمدم و پدرم در اين مكان زيارت نامه مى‏ خواند و نماز مى ‏گزارد. از پدرم سؤال كردم كه زيارت خواندن در اينجا چه مناسبتى دارد؟ پاسخ داد: با حضرت امام جعفر صادق عليه السلام براى زيارت به اينجا مى ‏آمدم و ايشان فرمود: اينجا قبر جدش على بن ابى‏طالب عليه السلام است كه به زودى آشكار خواهد شد. هارون با شنیدن این خبر، دستور حفر آن محل را داد تا به علامت قبرى رسيدند و لوحى در آنجا پيدا شد كه بر روى آن با خط سريانى دو سطر نقش بسته بود كه ترجمه آن چنين است: «اين قبرى است كه نوح پيغمبر آن را براى على عليه السلام وصى محمد صلى الله عليه و آله قبل از طوفان به هفتصد سال حفر نمود ». هارون اداى احترام نمود و دستور داد خاك‏ها را به جاى اول خود برگردانند. آنگاه نامه اى به امام موسى كاظم عليه السلام در مدينه نوشت و صحت اين مطلب را از امام موسى عليه السلام سؤال كرد. ايشان آن محل را به عنوان قبر جدش على بن ابى‏طالب عليه السلام تأييد كرد. سپس به دستور هارون، سنگ بنايى بر آن قبر نهاده شد كه به «تحجير هارونى» معروف شد.  <ref>بحارالانوار: 42 ص 330</ref>
<br />
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


==منابع==
==منابع ==
 
{{منابع}}
{{منابع}}


{{برگرفتگی
{{زیارتگاه‌های عراق
|پیش از لینک = کتاب
 
|منبع = زیارت‌گاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم.
| آدرس = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1472
|پس از لینک = بخش «نجف»، ج۱، ص۲۳.
 
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1472/1/5
| عنوان = عنوان مقاله
 
| نویسنده = محمدمهدی فقیه بحرالعلوم
 
}}
}}
* '''نجف کانون تشیع'''، سید محمود گلابگیر نیک، نسرین احمدیان شالچی، سید محسن حسینی، ابراهیم زنگنه، محمود پسندیده. چاپ ۱، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۸۳ه‍.ش
* '''الموسوعة التاریخیة الجغرافیة'''، (ج ۱۲)، مسعود الخوند، بیروت، (لا. ن)، (لا. ت).
* '''معجم البلدان'''، یاقوت بن عبدالله الحموی، بیروت، دار صادر، ۱۳۹۷ه‍.ق - ۱۹۷۷م.
* '''ماضی النجف وحاضرها'''، جعفر آل محبوبة، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۰۶ه‍.ق – ۱۹۸۶م.
* '''تاریخ النجف'''، السید حسین البراقی، تحقیق: کامل سلمان الجبوری، بیروت، دار المورخ العربی، ۱۴۳۰ه‍.ق - ۲۰۰۹م.
* '''لسان العرب'''، ابن منظور، محمد بن مکرم، الناشر: دار احیاء التراث العربی، دار صادر - بیروتالطبعة: الثالثة - ۱۴۱۴ هـ.
* '''بحارالانوار'''، محمدباقر المجلسی، ط ۲، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ه‍.ق - ۱۹۸۳م.
* '''علل الشرائع'''، محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، النجف، المکتبة الحیدریة ومطبعتها، ۱۳۸۵ه‍.ق – ۱۹۶۶م.
* '''مستدرک سفینه البحار'''، نمازی، علی، الناشر: جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة بقم، مؤسسة النشر الإسلامی، قم – ایران، ۱۴۱۸ ق.
* '''قصص الانبیاء'''، السید نعمة الله الجزائری، بیروت، مؤسسة الاعلمی، ۱۳۹۸ه‍.ق - ۱۹۷۸م.
* '''تقویم البلدان'''، عمادالدین اسماعیل بن محمد (ابوالفداء الایوبی)، باریس، دار الطباعة السلطانیة، ۱۸۴۰م.
* '''کنز العمال'''، هندی، علی بن حسام، الناشر: مؤسسة الرسالة، الطبعة: الطبعة الخامسة، ۱۴۰۱هـ/۱۹۸۱م.
* '''فرحة الغری فی تعیین قبر امیرمؤمنان علی(ع) فی النجف'''، غیاث‌الدین عبدالکریم بن احمد الحسینی (ابن طاووس)، تحقیق: محمد مهدی نجف، النجف، العتبة العلویة المقدسة، ۱۴۳۱ه‍.ق - ۲۰۱۰م.
* '''کامل الزیارات (ترجمه فارسی)'''، جعفر بن محمد بن جعفر (ابن قولویه قمی)، ترجمه: محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۸۷ه‍.ش
* '''آمالی شیخ طوسی (ترجمه فارسی)'''، محمد بن حسن (شیخ طوسی)، ترجمه: صادق حسن‌زاده، چاپ ۱، قم، اندیشهٔ هادی، ۱۳۸۸ه‍.ش
* '''کامل الزیارات'''، جعفر بن محمد بن جعفر (ابن قولویه قمی)، تصحیح: بهراد الجعفری، ط۱، تهران، صدوق، ۱۳۷۵ه‍.ش
* '''من لا یحضره الفقیه'''، محمد بن علی بن بابویه القمی (الشیخ الصدوق)، تحقیق: السید حسن الموسوی الخرسان، طهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۴۱۰ه‍.ق
* '''تاریخ مدینة دمشق'''، علی بن الحسن الشافعی الدمشقی (ابن عساکر)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ه‍.ق – ۱۹۹۵م.
* '''المفصَل فی تاریخ النجف الاشرف'''، حکیم، حسن عیسی، الناشر: المکتبة الحیدریة، قم، ایران، ۱۳۸۵.


منایع مقاله
{{پایان}}
{{پایان}}
{{شهرهای مقدس شیعیان}}
[[رده:شهرهای شیعی]]
[[رده:اماکن زیارتی عراق]]
[[رده:مکان‌های منتسب به امام علی(ع)]]
[[رده:شهرهای مذهبی عراق]]
[[رده:شهرهای تاریخی عراق]]
لطفاً توجه داشته‌باشید که همهٔ مشارکت‌ها در ویکی حج منتشرشده تحت Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike در نظر گرفته‌می‌شوند (برای جزئیات بیش‌تر ویکی حج:حق تکثیر را ببینید). اگر نمی‌خواهید نوشته‌هایتان بی‌رحمانه ویرایش و توزیع شوند؛ بنابراین، آنها را اینجا ارائه نکنید.
شما همچنین به ما تعهد می‌کنید که خودتان این را نوشته‌اید یا آن را از یک منبع با مالکیت عمومی یا مشابه آزاد آن برداشته‌اید (برای جزئیات بیش‌تر ویکی حج:حق تکثیر را ببینید). کارهای دارای حق تکثیر را بدون اجازه ارائه نکنید!
لغو راهنمای ویرایش‌کردن (در پنجرهٔ تازه باز می‌شود)

الگوهای به‌کاررفته در این صفحه:

برگرفته از «https://wikihaj.com/view/نجف»