غازان خان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز جایگزینی متن - ' <ref>' به '<ref>' |
جز حذف از رده:مقاله‌های در دست ویرایش ردهانبوه |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Sajjadd }} | {{در دست ویرایش|ماه=[[شهریور]]|روز=[[۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Sajjadd }} | ||
{{جعبه اطلاعات حاکم | {{جعبه اطلاعات حاکم | ||
| عنوان =غازان خان | | عنوان =غازان خان | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۸: | ||
| پس از = | | پس از = | ||
}} | }} | ||
'''غازان خان''' (694 - 704ه. ق) هفتمین پادشاه ایلخانی و اولین سلطان | '''غازان خان''' (694 - 704ه. ق) هفتمین پادشاه ایلخانی و اولین سلطان [[مغول]] است که مسلمان شد. با مسلمان شدن او اعلام رسمی [[دین اسلام]]، [[مغولان]] در [[ایران]]، مسلمان شدند. با مسلمان شدن ایلخانان، به امر [[حج]] و مسائل سرزمین [[حجاز]] علاقه‌مند شدند که نتیجه آن، اقداماتی در راستای اعزام کاروان‌های زیارتی به [[مکه]]، بهره‌برداری سیاسی - اجتماعی از این امر و مشروعیت یافتن حکومت آنان در نگاه مسلمانان بود. | ||
غازان خان با آغاز حکومت و اسلام آوردن اقدامات و توجه شایانی در راستای [[حج]] و [[حرمین]] انجام داد. از اقدامات وی می‌توان از اصلاح [[راه مکه]]، اعزام کاروان حج، تعیین [[امیر الحاج]]، کمک مالی به [[اشراف مکه]] و [[اشراف مدینه|مدینه]] و تهیه [[پرده کعبه]] نام برد. | غازان خان با آغاز حکومت و اسلام آوردن اقدامات و توجه شایانی در راستای [[حج]] و [[حرمین]] انجام داد. از اقدامات وی می‌توان از اصلاح [[راه مکه]]، اعزام کاروان حج، تعیین [[امیر الحاج]]، کمک مالی به [[اشراف مکه]] و [[اشراف مدینه|مدینه]] و تهیه [[پرده کعبه]] نام برد. | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۵: | ||
===تعیین امیر الحاج=== | ===تعیین امیر الحاج=== | ||
غازان خان، یکی از فرماندهان بزرگ خود به نام [[قتلغ شاه|قُتلُغشاه]] را به این منصب گمارد و هزار سوار مسلح برای حفاظت و تامین امنیت کاروان در اختیار او قرار داد و محملی باشکوه ترتیب داد.<ref>تاریخ وصاف، ص٣٩٠.</ref> چون مکاتبات غازان با ملک مصر نتیجه مطلوبی نداشت،<ref>ر. ک: جامع التواریخ، ج٢، ص١٣٠١ و ١٣٠٩.</ref> از ارسال محمل به مکه منصرف شد و به صلاحدید خواجه رشیدالدین هزینه اختصاص یافته به آن را صرف تجهیز سپاه برای حمله به شام کرد؛ زیرا از نظر وی، تسلط بر مصر و شام و خوانده شدن خطبه به نام ایلخان در آن مناطق اولویت داشت.<ref>تاریخ اولجایتو، ص٩5.</ref> | غازان خان، یکی از فرماندهان بزرگ خود به نام [[قتلغ شاه|قُتلُغشاه]] را به این منصب گمارد و هزار سوار مسلح برای حفاظت و تامین امنیت کاروان در اختیار او قرار داد و محملی باشکوه ترتیب داد.<ref>تاریخ وصاف، ص٣٩٠.</ref> چون مکاتبات غازان با ملک مصر نتیجه مطلوبی نداشت،<ref>ر. ک: جامع التواریخ، ج٢، ص١٣٠١ و ١٣٠٩.</ref> از ارسال محمل به مکه منصرف شد و به صلاحدید خواجه رشیدالدین هزینه اختصاص یافته به آن را صرف تجهیز سپاه برای حمله به شام کرد؛ زیرا از نظر وی، تسلط بر مصر و شام و خوانده شدن خطبه به نام ایلخان در آن مناطق اولویت داشت.<ref>تاریخ اولجایتو، ص٩5.</ref> | ||
===کمک مالی به | ===کمک مالی به شرفای مکه=== | ||
کمک مالی به اشراف به عنوان [[امیران مکه]] و [[امیران مدینه|مدینه]]: بنا بر گزارش منابع، غازان خان در سال ٧٠٢ه. ق فرمانی مبنی بر تعظیم و تفخیم [[سادات مکه]] به خادمان [[بیت‌الله الحرام]] نوشت و چون راه حج، ناامن بود، امیر قتلغ شاه را امیر الحاج کرد و هزار سوار با اسب‌ها و یدک‌ها و کوس و علم و بارگاه و سراپرده و دیگر اسباب و مراسم که در خور چنین خیری عظیم باشد، برای او معین فرمود. همچنین برای [[کعبه]]، پرده‌ای گران‌بها مزین به نام خود و محملی مخصوص بنام همایون روانه داشت و از وجوه زکات، دوازده تومان (معادل ١٢٠/٠٠٠ دینار زر) در وجه ارادت ملوک مکه و مدینه و انعامات و تشریفات مشایخ عرب و قبایل آماده ساخت و زاد راه و دیگر مخارج ارزانی داشت.<ref>تاریخ وصاف، ص٢١6.</ref> | کمک مالی به اشراف به عنوان [[امیران مکه]] و [[امیران مدینه|مدینه]]: بنا بر گزارش منابع، غازان خان در سال ٧٠٢ه. ق فرمانی مبنی بر تعظیم و تفخیم [[سادات مکه]] به خادمان [[بیت‌الله الحرام]] نوشت و چون راه حج، ناامن بود، امیر قتلغ شاه را امیر الحاج کرد و هزار سوار با اسب‌ها و یدک‌ها و کوس و علم و بارگاه و سراپرده و دیگر اسباب و مراسم که در خور چنین خیری عظیم باشد، برای او معین فرمود. همچنین برای [[کعبه]]، پرده‌ای گران‌بها مزین به نام خود و محملی مخصوص بنام همایون روانه داشت و از وجوه زکات، دوازده تومان (معادل ١٢٠/٠٠٠ دینار زر) در وجه ارادت ملوک مکه و مدینه و انعامات و تشریفات مشایخ عرب و قبایل آماده ساخت و زاد راه و دیگر مخارج ارزانی داشت.<ref>تاریخ وصاف، ص٢١6.</ref> | ||