کلیددار: تفاوت میان نسخه‌ها

(۱۱ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)

خط ۱:

~~{{در دست ویرایش|ماه=~~[[~~آبان]]~~|~~روز~~=~~[[۲۲~~]]~~|سال=~~[[~~۱۳۹۸~~]]~~|کاربر=Abbasahmadi1363 }}~~

[[پرونده:کلید ضریح امام رضا(ع).jpg|بندانگشتی|کلید ضریح امام رضا(ع).|جایگزین=|345x345px]]

'''کلیددار''' در مکان‌های مقدس، حرم‌ها و زیارتگاه‌ها، کسی است که نگهبان بوده، یا کلید [[ضریح]] یا کلید خزانه در دست او باشد.

[[~~رده~~:~~مقاله‌های~~ در دست ~~ویرایش~~]]

کلیدداری از گذشته، منصب مهمی بوده و پیشینه آن در برخی معبدها به پیش از [[اسلام]] بازمی‌گردد. یکی از سمت‌های خادمان [[کعبه]]، [[حجابت]] است که به معنای کلیدداری است.

در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، منصب کلیدداری، به ریاست خادمان و آستان گفته می‌شود.

==معرفی==

کلیددار، کسی است که در مکان‌های مذهبی، کارخانه‌ها، تیمچه‌ها، بازارچه‌ها و قصرها، کلیدهای بخش‌های گوناگون را به او می‌سپارند. او امین و هوشیار بوده و باز و بسته کردن درهای این مکان‌ها، در آغاز و پایان روز، به عهده اوست.<ref name=":0">فرهنگ نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۳۶.</ref> واژه کلیددار را به دربان، نیز معنا کرده‌اند.<ref>فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه کلیددار.</ref>

==در مکان‌های مقدس==

کلیددار، در مکان‌های مقدس، حرم‌ها و زیارتگاه‌ها، کسی است که نگهبان بوده، یا کلید [[ضریح]] یا کلید خزانه در دست او باشد. کلیدداری، از گذشته، منصب مهمی بوده و پیشینه آن در برخی معبدها به پیش از اسلام بازمی‌گردد.<ref name=":0" />

===کعبه===

پیشینه کلیدداری، درباره [[کعبه]]، به پیش از اسلام بازگشته و برای دودمانی که نسل در نسل این سمت را داشتند، افتخار به شمار می‌آمده است. یکی از منصب‌های [[قریش]]، مقارن ظهور اسلام، «[[حجابت]]» و «سدانت» ، یعنی دربانی، کلید داری، خادمی و پرده داری بوده است.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۶۶.</ref> در روز فتح [[مکه]]، [[حضرت محمد(ص)]] کلید کعبه را از عثمان بن ابی طلحه گرفته، در کعبه را گشوده و وارد آن شد و دو رکعت [[نماز]] خواند. او پس از سخنانی که در عفو و گذشت از قریش بر زبان آورد، دوباره کلیددارِ در کعبه را خواسته و کلید کعبه را به او داد و او را در همان منصب، ابقا کرد.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۵۶۹.</ref>

===آستان امام حسین(ع)===

در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، کلیدداری، منصب ریاست بر خادمان و آستان به شمار می‌رود. در [[کربلا]]، از ۲۰۰ سال پیش، خاندان آل طعمه به کلیددار معروف بوده و تولیت حرم امام حسین(ع) و [[آستان مقدس حضرت عباس(ع)|حرم حضرت عباس(ع)]] را بر عهده داشتند، که بعدها در تولیت حرم حسینی انحصار یافت و «آل‌کلیددار» ، عهده دار این منصب شدند که تا همین اواخر ادامه داشت.<ref name=":1">فرهنگ نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص3۷.</ref> سید عبدالحسین کلیددار آل‌طعمه، مؤلف «[[بغیة النبلاء فی تاریخ کربلاء (کتاب)|بغیه النبلاء فی تاریخ کربلا]]»،<ref>ر. ک: فصلنامهٔ فرهنگ زیارت، شماره ١٠ و ١١ (ویژه نامهٔ کربلای معلی).</ref> و سید سلمان آل‌طعمه از بزرگان همین خاندانند.<ref name=":1" />

==پانوشت==

==منابع==

{{برگرفتگی

| پیش از لینک = مقاله

| منبع = فرهنگ نامه زیارت،

| پس از لینک = جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار ~~1393، ص36~~

| پس از لینک = جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار ۱۳۹۳، ص۳۶

| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1365/1/36

}}

* '''تاریخ پیامبر اسلام'''، محمدابراهیم آیتی، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، چاپ پنجم.

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{در دست ویرایش|ماه=[[آبان]]|روز=[[۲۲]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363  }}
+[[پرونده:کلید ضریح امام رضا(ع).jpg|بندانگشتی|کلید ضریح امام رضا(ع).|جایگزین=|345x345px]]
+'''کلیددار''' در مکان‌های مقدس، حرم‌ها و زیارتگاه‌ها، کسی است که  نگهبان بوده، یا کلید [[ضریح]] یا کلید خزانه در دست او باشد.
-[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]
+کلیدداری از گذشته، منصب مهمی بوده و پیشینه آن در برخی معبدها به پیش از [[اسلام]] بازمی‌گردد. یکی از سمت‌های خادمان [[کعبه]]، [[حجابت]] است که به معنای کلیدداری است.
+در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، منصب کلیدداری، به ریاست خادمان و آستان گفته می‌شود.
+==معرفی==
+کلیددار، کسی است که در مکان‌های مذهبی، کارخانه‌ها، تیمچه‌ها، بازارچه‌ها و قصرها، کلیدهای بخش‌های گوناگون را به او می‌سپارند. او امین و هوشیار بوده و باز و بسته کردن درهای این مکان‌ها، در آغاز و پایان روز، به عهده اوست.<ref name=":0">فرهنگ نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۳۶.</ref> واژه کلیددار را به دربان، نیز معنا کرده‌اند.<ref>فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه کلیددار.</ref>
+==در مکان‌های مقدس==
+کلیددار، در مکان‌های مقدس، حرم‌ها و زیارتگاه‌ها، کسی است که نگهبان بوده، یا کلید [[ضریح]] یا کلید خزانه در دست او باشد. کلیدداری، از گذشته، منصب مهمی بوده و پیشینه آن در برخی معبدها به پیش از اسلام بازمی‌گردد.<ref name=":0" />
+===کعبه===
+{{اصلی|حجابت}}
+پیشینه کلیدداری، درباره [[کعبه]]، به پیش از اسلام بازگشته و برای دودمانی که نسل در نسل این سمت را داشتند، افتخار به شمار می‌آمده است. یکی از منصب‌های [[قریش]]، مقارن ظهور اسلام، «[[حجابت]]» و «سدانت» ، یعنی دربانی، کلید داری، خادمی و پرده داری بوده است.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۶۶.</ref> در روز فتح [[مکه]]، [[حضرت محمد(ص)]] کلید کعبه را از عثمان بن ابی طلحه گرفته، در کعبه را گشوده و وارد آن شد و دو رکعت [[نماز]] خواند. او پس از سخنانی که در عفو و گذشت از قریش بر زبان آورد، دوباره کلیددارِ در کعبه را خواسته و کلید کعبه را به او داد و او را در همان منصب، ابقا کرد.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص۵۶۹.</ref>
+===آستان امام حسین(ع)===
+در [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، کلیدداری، منصب ریاست بر خادمان و آستان به شمار می‌رود. در [[کربلا]]، از ۲۰۰ سال پیش، خاندان آل طعمه به کلیددار معروف بوده و تولیت حرم امام حسین(ع) و [[آستان مقدس حضرت عباس(ع)|حرم حضرت عباس(ع)]] را بر عهده داشتند، که بعدها در تولیت حرم حسینی انحصار یافت و «آل‌کلیددار» ، عهده دار این منصب شدند که تا همین اواخر ادامه داشت.<ref name=":1">فرهنگ نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص3۷.</ref> سید عبدالحسین کلیددار آل‌طعمه، مؤلف «[[بغیة النبلاء فی تاریخ کربلاء (کتاب)|بغیه النبلاء فی تاریخ کربلا]]»،<ref>ر. ک: فصلنامهٔ فرهنگ زیارت، شماره ١٠ و ١١ (ویژه نامهٔ کربلای معلی).</ref> و سید سلمان آل‌طعمه از بزرگان همین خاندانند.<ref name=":1" />
 ==پانوشت==
 {{پانویس}}
 ==منابع==
+{{منابع}}
 {{برگرفتگی
 | پیش از لینک = مقاله
 | منبع = فرهنگ نامه زیارت،
-| پس از لینک =  جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار 1393، ص36
+| پس از لینک =  جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار ۱۳۹۳، ص۳۶
 | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1365/1/36
 }}
+* '''تاریخ پیامبر اسلام'''، محمدابراهیم آیتی، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، چاپ پنجم.
 {{پایان}}