آبار علی
آبار علی منطقه و نخلستانی در جنوب مدینه دارای چاه‌های آب، منسوب به امام علی(ع). این مکان اکنون میان راه قدیم مدینه به مکه و بزرگراه جدید مدینه به مکه قرار دارد. برخی در خصوص علت نامگذاری آن گفته‌اند: امام علی(ع) در زمان خانه‌نشینی چاه‌هایی را دراین منطقه برای حج‌گزاران و سایر مردم احداث کرد. یکی از علمای معاصر اهل‌سنت، آبار علی را به علی بن دینار، سلطان دارفور در جنوب سودان، نسبت داده است؛ اما ذکر نام آبار علی در منابع مسلمانان پیش از سفر علی بن دینار به مکه، این سخن را رد می‌کند.
مفهوم‌شناسی
آبار و اَبیار جمع بِئْر و به معنای چاه‌ها است.[۱] آبار علی نام منطقه‌ای است در ۷ یا ۹ کیلومتری جنوب شهر مدینه،[۲] در وادی عقیق و دامنه غربی کوه عیر که نزدیک ذوالحلیفه و بر سر راه مکه قرار دارد و دارای چاه‌های آب و نخلستان‌های فراوان است.[۳]
در کتاب‌های مناسک حج و آثار فقهی شیعه[۴] و اهل سنت[۵] از آن با الفاظ اَبیار و آبیار علی نیز یاد شده است. بسیاری از نویسندگان اهل‌سنت از قرن نهم هجری به بعد، آبارعلی و ذوالحلیفه و مسجد شجره را نام یک مکان و میقات مردم مدینه دانسته‌اند.[۶] نام معروف امروزی آن آبار علی است.[۷]
مکان فعلی
این مکان اکنون میان دو راه جای دارد:
- راه قدیم مدینه به مکه که از باب عنبریه خارج می‌شد و از کنار راه آهن حجاز به شام می‌گذشت و به سمت مکه می‌رفت.
- بزرگراه جدید مدینه به مکه که از میدان مسجد قبا جدا می‌شود.[۸] در تابلو مکان‌نما نیز نام آبارعلی و ذوالحُلَیفه و مسجد شجره کنار هم آمده‌اند. [۹]
علت نامگذاری
بنابر گزارش منابع، این چاه‌ها را امام علی(ع) در این منطقه حرف کرده و برای استفاده حج‌گزاران و سایر مردم وقف کرده است و از این رو این منطقه به آبار علی مشهور شده است.[۱۰][۱۱]
همچنین درباره این مکان، داستانی بین مردم رواج داشته، که بر اساس آن این چاه‌ها پیش از هجرت پیامبر(ص) به مدینه وجود داشته است و امام علی(ع) در کنار آن‌ها با قبایلی از جن‌ها جنگیده است. در صحت این داستان تردید شده است[۱۲][۱۳]
علی بن ابیطالب(ع) یا علی بن دینار
نویسنده‌ای مصری، بدون ذکر منبع، آبار علی را به علی بن دینار، سلطان دارفور در جنوب سودان، منسوب کرده است به گفته وی، علی بن دینار در سال ۱۸۹۸م/۱۳۱۵ق، در سفر حج، چاه‌های آب ذوالحلیفه را بازسازی كرى و از آن پس این منطقه به نام او آبار علی خوانده شد؛[۱۴] اما از آنجا که نام آبار علی در منابعی آمده است که پیش از سفر حج علی بن دینار، نوشته شده‌اند، این دیدگاه را نادرست می‌دانند.
پانویس
- ↑ العین، ج۸، ص۲۹۰؛ لسان العرب، ج۴، ص۳۷؛ تاج العروس، ج۶، ص۴۳، «بأر».
- ↑ عمدة القاری، ج۲۵، ص۶۲؛ البحر الرائق، ج۲، ص۵۵۵؛ مناسک حج، صافی، ص۲۷.
- ↑ نک: المعالم الاثیره، ص۱۰۳؛ معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۱۹۸.
- ↑ مناسک حج، صافی، ص۵۷؛ معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۱۹۸؛ الحج و العمره، ص۱۷۵.
- ↑ العهود المحمدیه، ص۶۰؛ الدر المختار، ج۲، ص۵۲۲؛ فتاوی اللجنه، ج۱۱، ص۱۸۱، ۲۳۸.
- ↑ عمدة القاری، ج۱۷، ص۲۲۵؛ ج۲۵، ص۶۲؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۴۱.
- ↑ کلمة التقوی، ج۳، ص۲۳۰؛ اعمال الحرمین، ص۱۳؛ مناسک حج، صافی، ص۲۷.
- ↑ معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۱۹۸.
- ↑ کلمة التقوی، ج۳، ص۲۳۰؛ اعمال الحرمین، ص۱۳؛ مناسک حج، صافی، ص۲۷.
- ↑ اعانة الطالبین، ج۲، ص۳۴۱.
- ↑ نک مناسک حج، ابطحی، ص۵۴-۵۵؛ چهارده نور پاک، ج۱۲، ص۱۶۷۱-۱۶۷۲.
- ↑ نک البحر الرائق، ج۲، ص۵۵۵؛ الدر المختار، ج۲، ص۵۲۲-۵۲۳؛ کشف الخفاء، ج۲، ص۴۱۸.
- ↑ نک صراط النجاة، ج۲، ص۴۵۱.
- ↑ نک: ,http://www.yabdoo.com, http://www.ibtesama.com http://www.sohbanej.com, http://www.daralansar.com.
منابع
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل آبار علی.
- اعانة الطالبین: السید البکری الدمیاطی (م.۱۳۱۰ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۸ق
- اعمال الحرمین: علی بن منصور المرهون، دار الهدی، ۱۴۲۲ق
- البحر الرائق: ابونجیم المصری (م.۹۷۰ق.)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق
- تاج العروس: الزبیدی (م.۱۲۰۵ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق
- تاریخ المدینة المنوره: ابن شبّة النمیری (م.۲۶۲ق.)، به کوشش شلتوت، قم، دار الفکر، ۱۴۱۰ق
- تحفة الاحوذی: المبارک فوری (م.۱۳۵۳ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق
- تهذیب الاحکام: الطوسی(م.۴۶۰ق.)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش
- چهارده نور پاک: عقیقی بخشایشی، نوید اسلام، ۱۳۸۱ش
- الحج والعمرة فی الکتاب والسنه: الری شهری، قم، دار الحدیث، ۱۳۷۶ش
- خلاصة الوفاء: السمهودی (م.۹۱۱ق.)، به کوشش محمد الامین
- الدرالمختار: الحصکفی (م.۱۰۸۸ق.)، به کوشش مکتب البحوث، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق
- سبل السلام: الکحلانی (م.۱۱۸۲ق.)، مصطفی البابی، مصر، ۱۳۷۹ق
- السنن الکبری: البیهقی (م.۴۵۸ق.)، بیروت، دار الفکر
- شرح عمدة فی الفقه: ابن تیمیة (م.۷۲۸ق.)، به کوشش العطیشان، الریاض، مکتبة العبیکان، ۱۴۱۳ق
- شرح مسند ابی‌حنیفه: ملاعلی القاری (م.۱۰۱۴ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه
- صراط النجاة: میرزا جواد التبریزی، برگزیده، ۱۴۱۶ق
- عمدة القاری: العینی (م.۸۵۵ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی
- عون المعبود: العظیم آبادی (م.۱۳۲۹ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق
- العهود المحمدیه: عبدالوهاب الشعرانی (م.۹۷۳ق.)، مصطفی البابی، مصر، ۱۳۹۳ق
- العین: خلیل (م.۱۷۵ق.)، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق
- فتاوی اللجنة الدائمه: احمد بن عبدالرزاق الدویش، الرئاسة العامة للبحوث العلمیة و الافتاء
- فتح الباری: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، بیروت، دار المعرفه
- فتوح البلدان: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، به کوشش صلاح الدین المنجد، قاهره، النهضة المصریه، ۱۹۵۶م
- کشف الخفاء: اسماعیل العجلونی (م.۱۱۶۲ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۸ق
- کلمة التقوی (فتاوی): محمد امین زین الدین، قم، مهر، ۱۴۱۳ق
- لسان العرب: ابن منظور (م.۷۱۱ق.)، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق
- المصنّف: عبدالرزاق الصنعانی (م.۲۱۱ق.)، به کوشش حبیب الرحمن، المجلس العلمی
- المعالم الاثیره: محمد محمد حسن شراب، بیروت، دار القلم، ۱۴۱۱ق
- معجم البلدان: یاقوت الحموی (م.۶۲۶ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۹۹۵م
- معجم الفاظ الفقه الجعفری: احمد فتح‌الله، الدمام، ۱۴۱۵ق
- مکاتیب الرسول: احمدی میانجی، به کوشش مرکز تحقیقات حج، تهران، دار الحدیث، ۱۴۱۹ق
- مناسک حج و عمره: سید محمد علی ابطحی، ۱۴۱۸ق
- مناسک حج: لطف‌الله صافی، قم، دار القرآن الکریم، ۱۴۱۶ق
- مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق.)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق
- نیل الاوطار: الشوکانی (م.۱۲۵۵ق.)، بیروت، دار الجیل، ۱۹۷۳م.