آستان مقدس امام حسین(ع)

آستان مقدس امام حسین(ع)

نمای بیرونی حرم امام حسین(ع)
اطلاعات اولیه
مکان	عراق - کربلا
اشخاص مدفون در حرم	امام حسین(ع)، حضرت علی‌اکبر(ع)، حضرت علی‌اصغر(ع)، شهدای کربلا، ابراهیم مجاب
معماری
دروازه‌های صحن	باب الرجاء، باب قاضی الحاجات، باب الشهدا، باب الکرامه، باب القبله، باب السلام، باب السدره، باب السلطانیه، باب الراس الشریف، باب الزینبیه
رواق‌های حرم	رواق ابراهیم مجاب، رواق حبیب بن مظاهر، رواق فقها، رواق سلاطین
ایوان‌های حرم	ایوان طلا، ایوان ناصری، ایوان وزیر

آستان مقدس امام حسین(ع) محل دفن امام حسین(ع) سومین امام شیعیان(ع) و شهدای واقعه عاشورا است که در کشور عراق در شهر کربلا واقع شده و از مهم‌ترین زیارتگاه‌های شیعیان در طول تاریخ تا امروز بوده است.

برخی نخستین بنای ساخته‌ شده بر قبر امام را به مختار ثقفی نسبت می‌دهند. بنابر برخی روایات در سده دوم و سوم بنایی شامل سایبان یا گنبدی بر قبر امام حسین(ع) وجود داشته است. تخریب قبر امام توسط متوکل عباسی در سده سوم هجری نشان دهنده رونق زیارت این قبر است. بعدا در عصر آل‌بویه بارگاه امام حسین(ع) بازسازی شد و پادشاهان شیعه ایران از جمله صفویان و بخصوص قاجارها در ساخت بناهای بعدی این بارگاه نقش مهمی داشتند.

صحن مطهر به مساحت 1500 متر مربع حرم را احاطه کرده‌ است. این صحن دارای ده درب ورودی بوده و هرکدام از درب‌ها به یکی از محله‌های کربلا باز می‌شود. اطراف صحن ایوان‌های بزرگی وجود دارد که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از: ایوان طلا، ایوان ناصری و ایوان وزیر. در طبقه دوم حرم مطهر گنجینه آستان وجود دارد و اشیاء نفیسی که شاهان ایران و هند و دیگران به حرم اهداء کر‌ده‌اند، در آنجا نگهداری‌ می‌شود.

شکل‌گیری

دفن شهدای کربلا

به نوشته شیخ مفید، پس از آنکه لشکر عمر سعد به کوفه بازگشتند، گروهی از قبیله بنی‌اسد به محل جنگ آمدند و بر پیکر امام حسین(ع) و یاران ایشان، نماز خواندند و آنها را دفن کردند. آنها امام حسین(ع) را در محل قبر کنونی ایشان و فرزندش علی‌اکبر را پایین پای آن حضرت، به خاک سپردند. سایر شهدای کربلا را نیز در یک‌جا، کنار یکدیگر در امتداد پایین پای امام، دفن کردند. حضرت عباس(ع) را نیز در محل شهادت وی، در مسیر غاضریه، جایی که امروزه بارگاه ایشان قرار دارد، به خاک سپردند. بنا به گزارشی دیگر بنی‌اسد، حبیب بن مظاهر را در محلی نزدیک بالا سر امام حسین(ع) دفن کردند و بنی‌تمیم، حر بن یزید ریاحی را به نقطه‌ای در فاصله یک میل از قبر حسین(ع) منتقل و در آنجا دفن کردند.

نخستین زائر

برخی نخستین زائر امام حسین(ع) را «عبیدالله بن حر جعفی» دانسته‌اند که پس از واقعه عاشورا، همراه یارانش به کربلا رفت و ابیاتی در رثای امام حسین(ع) و بیان پشیمانی خود از یاری نکردن آن حضرت، سرود.

نمای قدیمی از حرم مطهر امام حسین(ع)

اما بیشتر علمای شیعه نخستین زائر قبر امام(ع) را «جابر بن عبدالله انصاری»، صحابی بزرگ پیامبر(ص) می‌دانند که در نخستین سالروز اربعین حسینی در 20 صفر سال 61 ه. ق، به زیارت امام(ع) مشرف شد. جزئیات حضور جابر در کربلا مورد اختلاف است.

گزارش‌هایی درباره اولین بناها

درباره نخستین ساختمان بنا شده بر قبر شریف امام حسین(ع)، در منابع تاریخی معتبر، اطلاع دقیقی در دست نیست. برخی گفته‌اند قبیله بنی‌اسد که امام حسین(ع) و سایر شهیدان را به خاک سپردند، نخستین کسانی بودند که بر قبور آنان، تربتی ساختند. اما به نوشته برخی دیگر، مختار ثقفی، نخستین کسی بود که به ساخت‌وساز بر قبر مطهر اقدام نمود. هیچ‌یک از این اقوال، مستند نیست.

با این حال وجود سقیفه (سایبان) یا گنبد کوچکی روی قبر شریف امام(ع)، در قرن دوم هجری، دور از ذهن نیست؛ زیرا در روایتی از امام صادق(ع) درباره چگونگی زیارت امام حسین(ع) و بیان زیارتنامه ایشان، آمده است: «اگر از سمت ورودی رو به مشرق آمدی، پس در ورودی بایست و بگو...». همچنین در ادامه، پس از بیان زیارتنامه امام(ع) و حضرت علی‌اکبر، آمده است که «از سقیفه خارج می‌شوی و مقابل قبور شهدا می‌ایستی». سیدمحسن امین از این عبارات، چنین نتیجه‌گیری کرده است که بنای بارگاه امام حسین(ع) در آن زمان، شامل سقیفه‌ای بوده که یک درِ آن، سمت شرق قرار داشته است. اما به هر حال، در یا درهای دیگری نیز وجود داشته است. همچنین از این زیارتنامه، چنین استنباط می‌شود که قبر حضرت علی‌اکبر(ع) نیز داخل همان سقیفه بوده است.

در روایت دیگری از امام صادق(ع)، از ایستادن بیرون از «گنبد»، پیش از ورود به روضه شریف امام حسین(ع)، سخن به میان آمده است‌ و این روایت، بر وجود گنبدی بر قبر شریف دلالت دارد.

تخریب قبر امام(ع) به دستور متوکل عباسی

برخی از نویسندگان معاصر، از تخریب بارگاه امام(ع) به دستور‌ هارون‌الرشید، سخن گفته‌اند. اما در منابع تاریخی، اشاره‌ای به این موضوع نشده است. این متوکل عباسی بود که دستور داد قبر امام حسین(ع) را تخریب نمایند و زائران را از گرد حرم آن حضرت، متفرق سازند و از زیارت منع کنند. برخی نویسندگان متاخر، از چهار بار تخریب قبر امام حسین در دوره متوکل، سخن گفته‌اند. اما از منابع تاریخی و کهن، چنین برداشت می‌شود که در دوره متوکل، قبر امام حسین(ع) یک یا دو بار تخریب شده است.روایت مشهور این است که متوکل در سال 236 قمری، دستور داد قبر امام حسین را خراب کنند و محل آن را شخم بزنند، بذرپاشی کنند و آب بر آن ببندند. همچنین از آمدن مردم به آنجا جلوگیری نمایند و با زائران قبر آن حضرت، برخورد کنند. بر اساس روایتی در امالی شیخ طوسی، متوکل یک بار در ۲۳۷ و بار دیگر در سال ۲۴۷ فرمان تخریب قبر را صادر کرد.

بازسازی منتصر

در برخی پژوهش‌های معاصر چنین آمده که پس از تخریب قبر امام حسین به دستور متوکل، فرزندش منتصر که گرایش به اهل‌بیت پیامبر(ص) داشت، بارگاه امام حسین(ع) را بازسازی کرد و زائران را آزاد گذاشت. در این دوره، تعدادی از سادات و علویان و در راس آنان، ابراهیم مجاب، فرزند محمد عابد، فرزند امام موسی کاظم(ع)، به کربلا مهاجرت کردند و اطراف حرم امام سکونت گزیدند.

نخستین گنبد

در دوره معتضد عباسی (حک: 279- 289 ه. ق)، به فرمان محمد بن زید علوی، حاکم زیدی مذهب طبرستان(270-287ق)، گنبدی بر تربت امام حسین(ع) و دیواری در اطراف مشهد شهدای کربلا ساخته شد.

تاریخ آستان از سده چهارم تا دهم

آل بویه

• گزارش عمارت و ساختن‌ بارگاه مطهر امام حسین(ع) به دستور عضدالدوله دیلمی، از امرای آل بویه، در منابع تاریخی آمده است. ابن‌اثیر نیز در تاریخ خود به اقدامات عمرانی عضدالدوله در کربلا در سال 369 قمری اشاره کرده است. او همچنین در سال 371 قمری به زیارت قبر مطهر امام حسین(ع) مشرف شد و به سادات علوی و مردم ساکن مجاور بارگاه مقدس، کمک‌های مالی و غیرمالی فراوانی کرد.
• در سال 369 ضبّة بن محمد اسدی که به راهزنی می‌پرداخت، بارگاه امام حسین را غارت کرد.
• در سال 407 گنبد حرم امام حسین(ع) و رواق‌های آن در آتش سوخت.
• در سال 400 یا 403 یا 407 به دستور ابوالحسن بن فضل رامهرمزی، وزیر سلطان‌الدوله، حصاری برای حرم امام حسین(ع) ساخته شد.
• در سال 436 سلطان ابوکالیجار مرزبان بن سلطان‌الدوله بویهی (متوفای 440ق) به زیارت حرم امام حسین(ع) در کربلا و حرم امام علی(ع) در نجف، مشرف شد.

سلجوقیان و ایلخانان

• در سال 479 سلطان ملکشاه سلجوقی به همراه وزیرش نظام‌الملک، بارگاه مطهر امام حسین(ع) را زیارت کردند.ملکشاه در این سفر دستور بازسازی دیوار حرم را صادر کرد.

• درسال 529 المسترشد بالله، خلیفه عباسی، به این بهانه که «قبر، نیازی به خزانه ندارد»، اموال حرم حسینی و کربلا و نجف را غارت کرد و آن را میان لشکریان خود تقسیم کرد. اما طولی نکشید که او و پسرش، به قتل رسیدند.
• در ربیع‌الثانی سال 553 نیز المقتفی لامرالله‌ حرم امام حسین را زیارت کرد.
• در سال 698 و ۷۰۱ سلطان غازان، پادشاه ایلخانی، کربلا و نجف را زیارت کرد.

بازسازی‌های آل جلایر

• در سال 767 امین‌الدین مرجان بن عبدالله که سلطان اویس، پادشاه آل‌جلایر، او را والی بغداد، نموده بود، به کربلا آمد و در مجاورت آستان امام حسین(ع) مسجد و مناره‌ای ساخت و املاک خود در بغداد، کربلا و عین‌التمر را وقف آن نمود. مناره این مسجد که به نام «مناره عبد» شناخته می‌شد.در همین سال، سلطان اویس، نیز به بازسازی و توسعه بنای آستان مقدس اقدام نمود و پس از وی، فرزندانش به نام‌های سلطان حسن و سلطان حسین، کار تکمیل بنا و توسعه را ادامه دادند. تاریخ این توسعه بنای آستان، در کتیبه‌ای در محلی که امروزه در حرم امام حسین(ع) به نام «نخله مریم» شناخته می‌شود، ثبت شده بود. اما در سال 1216 قمری، عثمانی‌ها آن را از محل خود برداشتند.عبدالجواد کلیددار معتقد است که ساختمان کنونی آستان امام حسین(ع)، مربوط به توسعه بنای آن در دوره سلطان اویس است. اما پس از آن، بارها دولتمردان شیعه و عثمانی‌ها، در آن بازسازی و تغییراتی ایجاد کرده‌اند. در نتیجه، به‌صورت اولیه خود، باقی نمانده است. می‌گویند در جریان توسعه آل جلایر، دو مناره، مجاور ایوان اصلی حرم ایجاد شد که علامه سماوی، ماده تاریخ آن را عبارت «دو ستون زرین»، معادل 793 ه. ق، گفته است.

بازسازی‌ها در عصر صفوی

شاه اسماعیل صفوی

در سال 914 شاه اسماعیل اول صفوی، بغداد را فتح کرد و به زیارت قبر امام حسین(ع) در کربلا آمد و هدایایی به بارگاه مقدس هدیه کرد. همچنین گفته‌اند که او در سال 920 دستور ساخت شش صندوقچه چوبی خاتم و منبت‌کاری نفیس را صادر کرد تا بر قبور مطهر امامان مدفون در عراق، نصب شود. صندوقچه قبر امام حسین(ع)، پس از وفات شاه اسماعیل در سال 932 ه. ق، روی قبر مطهر نصب گردید.

سلطان سلیمان قانونی

در سال 941 پادشاه عثمانی، سلطان سلیمان قانونی، به زیارت کربلا آمد و دستور بازسازی و مرمت بنای آستان امام حسین(ع) را صادر کرد. در کتاب بیان منازل سفر العراقین تالیف نصوح مطراق‌چی، که موضوع آن شرح لشکرکشی‌های سلطان سلیمان قانونی به عراق عرب و عجم است، نگاره‌ای هنری از آستان مقدس وجود دارد که نشان‌دهنده تصویر و وضعیت تقریبی ساختمان آن در زمان بازدید سلطان سلیمان است.

شاه طهماسب صفوی

در سال 980 شاه طهماسب صفوی با دولت عثمانی، عهدنامه صلحی امضا کرد و به زیارت کربلا آمد و دستور بازسازی آستان مقدس و مسجد واقع در شمال حرم و توسعه رواق حرم و صحن از سمت شمال را صادر کرد. در همین سال، حسن بغدادی‌ تبریزی، از نزدیکان شاه طهماسب، گنبد حرم را طلاکاری کرد و در سال 982 بازسازی مناره عبد، به دستور شاه طهماسب، به پایان رسید. شیخ محمد سماوی مادّه تاریخ این بازسازی را به فارسی «انگشت یار» و به عربی «خنصر الاحب» که معادل عربی همان عبارت فارسی می‌باشد، گفته است.

شاه عباس صفوي

در سال 1032 شاه عباس کبیر صفوی، وارد عراق شد و پس از زیارت قبر امیرمؤمنان(ع)، به زیارت قبر امام حسین(ع) رفت. سپس دستور داد تا برای نخستین بار، ضریح مشبکی از جنس مس، تهیه و روی قبر نصب گردد. این ضریح تا سال 1357 در محل خود باقی بود. سپس آن را برداشتند و صندوق و محفظه شیشه‌ای را که برای حفاظت صندوق خاتم است، به‌جای آن گذاشتند. همچنین به دستور وی، گنبد مطهر، کاشی‌کاری گردید و ساختمان حرم و صحن و رواق‌ها، بازسازی شد.

شاه صفی صفوي

در سال 1048 ه. ق، شاه صفی اول صفوی، به زیارت امام حسین(ع) آمد و اموالی را برای بازسازی حرم مطهر، اختصاص داد. به دستور وی، مسجد پشت سر را بازسازی کردند و دیوار صحن را از سمت شمال، خراب کردند و مساحت صحن را توسعه دادند و رواق شمالی را ساختند.

گوهر شاد

در سال 1153 ه. ق، گوهرشاد بیگم، دختر شاه سلطان حسین صفوی و همسر نادرشاه افشار، به تعمیر و تزیین و کاشی‌کاری حرم، اقدام کرد. او کف حرم را با کف‌پوش نفیس، فرش نمود و برای کلیه درهای حرم، پرده‌های نفیسی نصب کرد و بالای ضریح نیز چراغی از طلای خالص قرار داد.

بازسازی‌ها در دوره قاجار

پادشاهان قاجار اهتمام ویژه‌ای به بازسازی و توسعه حرم ائمه(ع) به ویژه حرم امام حسین‌(ع) داشتند.

آقا محمدخان

پس از روی کارآمدن قاجار، آقامحمدشاه قاجار دستور داد تا گنبد حرم امام حسین(ع) بازسازی و سپس به‌طور کامل، طلاکاری شود. برخی تاریخ این کار را 1206 قمری و برخی نیز 1207 بیان کرده‌اند. اما در کتاب «تاریخ محمدی» که تالیف آن در سال 1211 پایان یافته است، سال 1205 ذکر شده و ماده تاریخ آن از قول سلیمان صباحی کاشانی، چنین آمده است: «در گنبد حسین علی زیب جست زر». اما عددی که از این مصرع به دست می‌آید، 1207 است‌ که شاید تاریخ پایان طلاکاری گنبد باشد.

یورش وهابیان به کربلا

این حمله در سال 1216 قمری/ ۱۸۰۱ میلادی در دوره عبدالعزیز بن سعود، از حاکمان دولت اول آل سعود در منطقه نجد عربستان، اتفاق افتاد و ویرانی بارگاه مطهر و غارت و کشتار مردم را به دنبال داشت. در این حمله که برخی گزارش‌ها شمار کشته‌شدگان از مردم کربلا را تا بیش از ۵ هزار تن برآورد کرده‌اند، وهابیان به تخریب بارگاه امام حسین(ع) پرداختند و آرایه‌های معماری، نظیر قضیب معدنی، کتیبه‌های چوبی از جنس ساج و آیینه‌های بزرگ را از جا کندند و هدایای نفیس و نذورات گرانبها را غارت نمودند.طلاهای دیوارها و سقف را جدا کردند و شمعدانی‌ها، سجاده و آویزهای ارزشمند و قیمتی را برداشتند و درهای منبت‌کاری شده و خلاصه هر وسیله‌ای از این قبیل را با خود بردند.

محمد‌علی شاه

در سال 1220 محمدعلی میرزای قاجار (م 1237 ) اموال فراوانی را برای بازسازی ویرانی‌های به‌جا مانده از حمله وحشیانه وهابی‌ها اختصاص داد.

همسر فتحعلی‌شاه

در سال 1232 قمری به دستور یکی از زنان فتحعلی‌شاه قاجار، ایوان روضه مقدسه، طلاکاری گردید. او در سال 1229 ه. ق، به همراه چهل هزار زائر ایرانی، به کربلا می‌رود که در همان زمان، این شهر به محاصره عشایر در می‌آید. از این‌رو نذر می‌کند در صورت رهایی از محاصره، به طلاکاری ایوان اقدام نماید.

ناصرالدین شاه

در سال 1276 ناصرالدین‌شاه قاجار، دستور داد تا پوشش طلای گنبد بارگاه امام حسین(ع) با طلاهای جدید عوض شود. او اجرای این کار را به شیخ عبدالحسین طهرانی، که به دستور وی برای اجرای خدمات عمرانی در عتبات عالیات، به عراق آمده بود، واگذار کرد. طلاهای قدیمی گنبد امام حسین نیز به آستان کاظمین انتقال یافت و بر گنبد این آستان، نصب گردید. بر کتیبه‌های موجود بر گردن گنبد حرم امام حسین(ع)، به طلاکاری آن در دوره ناصرالدین‌شاه، اشاره شده و تاریخ آن، 1273 ثبت شده است.

همچنین شیخ عبدالحسین طهرانی به دستور ناصرالدین‌شاه، اقدامات عمرانی مهم دیگری نیز در آستان مقدس حسینی اجرا کرد. او در سال 1276 دکه بزرگ واقع در نمای جنوبی حرم مطهر را که ایوان طلای حرم را پوشش می‌دهد، بنا کرد. سقف و ستون‌های ایوان، چوبی بود و ستون‌های آن، از درخت‌های جنگلی هند آورده شده بود. او همچنین کارهای دیگری را آغاز کرد؛ از جمله ساختن ایوان معروف به ناصری در صحن آستان؛ ساختن مسجد ناصری در ضلع غربی آستان حسینی، ساختن مدرسه زینبیه نزدیک تل زینبیه و ساختن مدرسه صدر از ثلث اموال میرزا تقی‌خان نوری، صدراعظم‌ ناصرالدین‌شاه.این مسجد و مدارس دینی، بعدها به بهانه احداث خیابان اطراف حرم، خراب شد و از بین رفت.

در سال 1279 کار ساخت طبقه دوم حجره‌ها و ایوانچه‌ها، گرداگرد صحن شریف امام حسین(ع) اجرا شد و سپس نمای آن، کاشی‌کاری گردید. در سال 1283 شیخ عبدالحسین طهرانی به کربلا بازگشت تا بر کار تکمیل اقدامات عمرانی ناصرالدین‌شاه، نظیر ساخت مسجد و ایوان ناصری، نظارت کند.

در سال 1287 ناصرالدین‌شاه که از سوی پادشاه عثمانی، رسماً برای زیارت عتبات عالیات عراق دعوت شده بود، وارد کربلا شد و با توجه به خدمات عمرانی وی در آستان حسینی، مورد استقبال مردم، علما و بزرگان کربلا قرار گرفت.

همچنین در دوره ناصرالدین‌شاه، گنبد حرم امام حسین(ع) از داخل آینه‌کاری و تزیین گردید و کتیبه‌هایی حاوی آیات قرآن و نیز اشعار محتشم کاشانی، بر آن قرار داده شد. سپس سقف و بخش فوقانی دیوار رواق‌های گرداگرد حرم، آینه‌کاری و تزیین گردید که در یکی از کتیبه‌های موجود در حرم، تاریخ پایان تزیینات، سال 1295 ه. ق و تاریخ پایان آینه‌کاری، سال 1301 ه. ق، ثبت شده است.

در سال 1296 نمای بیرونی غربی روضه مطهره و ایوان بالاسر زیبایی به دست معمار ایرانی، استاد احمد شیرازی به شکل زیبایی کاشی‌کاری و با مقرنس‌کاری تزیین گردید.

در سال 1310 ه. ق حسن‌رفیق پاشا، والی بغداد، چند تار موی منسوب به‌ پیامبر اعظم(ص) را به حرم امام حسین(ع) هدیه کرد که بدین مناسبت، مراسم باشکوهی در کربلا برگزار شد. در سال 1365 ه. ق- 1945 م همه سرداب‌های موجود زیر رواق‌ها و ایوان طلای حرم که تا پیش از این محل دفن مردگان بود، با سیمان پر شد و دفن مردگان در آنها، ممنوع اعلام شد.

ضریح

نوشتار اصلی: ضریح قبر امام حسین(ع)

ضریح قدیمی

گویا نخستین باز عضدالدوله دیلمی در سال ۳۷۱ ضریحی از جنس چوب و ساج و تزیین شده با عاج بر قبر امام حسین(ع) نصب کرد. بعدا صندوقچه‌های چوبی در تزیین شده توسط شاهان صفوی بر قبر آن حضرت نصب شد. در سال 1213 ه. ق، به فرمان فتحعلی‌شاه قاجار ضریحی نقره‌ای بر قبر امام حسین(ع) با مدیرت محمد صنیع خاتم شیرازی ساخته و در سال ۱۲۱۸ بر قبر آن حضرت نصب شد.در دوره ناصرالدین‌شاه نیز یکی از زنان وی، به نام انیس‌الدوله، ضریح دیگری را از نقره، برای نصب بر قبر شریف امام هدیه کرد.

طاهر سیف‌الدین، داعی مطلق پیشین فرقه بُهره هند که از فرقه‌های اسماعیلیان به شمار می‌آید، پس از زیارت کربلا در سال 1355 قمری، تصمیم گرفت ضریح جدیدی را به حرم مطهر امام حسین(ع) هدیه کند. ضریح اهدایی وی که با ضریح قاجاری تعویض شد، از نقره خالص، و طول، عرض و ارتفاع آن، به ترتیب 5/ 5، 5/ 4 و 7/ 3 متر بود.

ضریح فعلی

پروژه ساخت ضریح جدید امام حسین(ع)، در سال 1385 شمسی در ایران، با تشکیل هیئت امنایی برای این کار، آغاز شد. طرح هنری ضریح را «استاد محمود فرشچیان»، نقاش بزرگ معاصر ایران ارائه داد و خطاطی کتیبه‌های آن را «استاد سید محمدحسینی موحد»، برعهده گرفت و قلم‌زنی روی ضریح را نیز هنرمندان اصفهانی انجام دادند.

جنس اصلی سازه ضریح که قطعات نقره و طلا روی آن ترکیب شده، از چوب ساج است و 118 کیلو و 650 گرم طلا و بالغ بر 4600 کیلوگرم نقره در ساخت ضریح، استفاده شده است. ضریح جدید همانند ضریح قبلی، شش گوشه و تقریباً به همان ابعاد، ساخته شده است. مساحت نمای آن 86/ 33 مترمربع، طول و عرض آن 34/ 7* 04/ 5 متر و ارتفاع آن نیز 49/ 4 متر است. تعداد پنجره‌های مشبک گرداگرد ضریح نیز بیست پنجره است.

این ضریح در 15 اسفند 1391 ه. ش رونمایی شد.

توصیف معماری آستان مقدس‌

صحن و حجره‌ها

حرم مطهر امام حسین(ع) را صحن وسیعی احاطه کرده است که از داخل، به شکل مستطیل و از بیرون، به شکل بیضی است. مجموع مساحت صحن به 1500 مترمربع و ارتفاع دیوارهای آن، به دوازده متر می‌رسد. دیوارهای صحن از داخل، تا ارتفاع دو متر، با سنگ و بقیه، با کاشی پوشش یافته و نقش‌های زیبا و کتیبه‌های قرآنی نیز زینت‌بخش آن است. گرداگرد صحن، ایوانچه‌ها و حجره‌ها و در پس آن، حصار بیرونی آستان مقدس قرار دارد. ایوانچه‌ها و حجره‌ها، در دو طبقه ساخته شده است که در هر طبقه، 65 ایوانچه وجود دارد.

در گذشته، حجره‌های اطراف صحن، مخصوص تدریس علوم دینی و مباحثه طلاب بوده است. اما تعدادی از آنها، به مقابر خانوادگی و تعداد دیگری نیز به محل دفن علما و مشاهیر، تبدیل شده است. از جمله مشاهیری که در حجره‌های اطراف صحن دفن شده‌اند، می‌توان به قبر عالم مجاهد، شیخ محمدتقی شیرازی و قبرشیخ زین‌العابدین حائری در ضلع شرقی صحن و قبر شیخ عبدالحسین تهرانی (متوفای 1286 ه. ق) و قبر سیدمرتضی کشمیری (متوفای 1342 ه. ق)، در ضلع غربی صحن، اشاره کرد.

در ضلع جنوبی صحن، بالای ورودی اصلی صحن، یعنی باب القبله، ساعت بزرگی روی یک پایه سیمانی بلند قرار دارد که آن را تولیت آستان حسینی، در سال 1382 ه. ق، از آلمان خریداری کرده است. این ساعت، جایگزین ساعت قدیمی‌تری شده است که آن را ناصرالدین‌شاه قاجار در سال 1312 ه. ق هدیه کرده بود. بدنه پایه یا برج ساعت نیز در سال 1383 ه. ق، کاشی‌کاری شده و بالای آن، گنبد کوچکی از طلا، نصب شده است.

باب‌ها

صحن شریف آستانه حسینی، دارای چند ورودی است که هریک به‌سوی یکی از محله‌های کربلا گشوده می‌شود. این ورودی‌ها، درون ایوان‌هایی مزین به کاشی‌کاری‌های زیبا، با نقش‌های هندسی و گیاهی، قرار دارد. در گذشته، تعداد آنها، هفت ورودی بود که در جریان توسعه صحن، دو ورودی با یکدیگر ادغام شد و چهار ورودی جدید نیز ساخته شد که بدین ترتیب، تعداد ورودی‌های صحن، به ده ورودی افزایش یافت. این ورودی‌ها عبارت‌اند از:

1. باب القبله: قدیمی‌ترین در و ورودی اصلی صحن است که با توجه به قرار داشتن آن در سمت قبله (جنوب) صحن، به این نام شهرت یافته است. ارتفاع آن، حدود پانزده متر و عرض قاعده آن، هشت متر است. بر کاشی‌های آن، تاریخ‌های 1275 ه. ق و 1385 ه. ق، به چشم می‌خورد.
2. باب الرجاء: از درهای جدید صحن است که میان باب القبله و باب قاضی الحاجات قرار دارد و ارتفاع آن، حدود پنج متر و عرض آن، 5/ 3 متر است.
3. باب قاضی الحاجات: این ورودی مقابل سوق‌العرب قرار دارد و ارتفاع آن، پنج متر و عرض آن، 5/ 3 متر و تاریخ آن، 1286 ه. ق است.
4. باب الشهداء: این ورودی، در میانه ضلع شرقی صحن قرار دارد و حاصل ادغام دو ورودی قدیمی، به نام‌های باب الصحن الصغیر و باب الصافی است. ارتفاع آن، چهار متر و عرض آن، سه متر است.
5. باب الکرامه: از درهای جدید صحن است که در گوشه شمال شرقی صحن قرار دارد و ارتفاع آن، چهار متر و عرض آن، سه متر است.
6. باب السلام: از درهای جدید صحن است که در میانه ضلع شمالی قرار دارد و طول آن، چهار متر و عرض آن، سه متر و تاریخ آن، 1392 ه. ق است.
7. باب السدره: در گوشه شمال غربی صحن واقع است و به یاد درخت سدری که در سده نخست هجری، نزدیک قبر امام(ع) بوده است و زائران به‌وسیله آن، محل قبر را می‌یافتند، بدین نام خوانده شده است. تاریخ این در، 1392 ه. ق است.
8. باب السلطانیه: در ضلع غربی صحن قرار دارد و وجه تسمیه‌اش آن است که یکی از سلاطین عثمانی، آن را ساخته است. ارتفاع آن، چهار متر و عرض آن، سه متر است.
9. باب الراس الشریف: از درهای جدید صحن است و در میانه ضلع غربی صحن قرار دارد و از آنجا که روبه‌روی بالاسر حضرت قرار دارد، بدین نام شهرت یافته است. بر سردر آن، تاریخ 1372 ه. ق به چشم می‌خورد. بالای این ورودی، ساعت آونگ‌دار بزرگی، نصب شده است.
10. باب الزینبیه: این دروازه در جنوب غربی صحن قرار دارد و به علت نزدیک بودنش به تل زینبیه، به این نام شناخته می‌شود. ارتفاع آن، چهار متر و عرض آن، سه متر است.

ایوان‌های صحن‌

اطراف صحن، ایوان‌های بزرگی وجود دارد که مهم‌ترین آنها، عبارت‌اند ازایوان وزیر، ایوان ناصری و ایوان طلا.

ایوان وزیر

این ایوان، وسط ضلع شمالی صحن واقع است و به یکی از وزرای دوره قاجار منسوب است که قبرش، پشت همین ایوان قرار دارد. در این ایوان، بسیاری از علمای بزرگ، به خاک سپرده شده‌اند که نامشان بر سنگ‌هایی، بر دیوار نوشته شده است که از آن جمله، می‌توان به «خطیب کربلا سیدجواد هندی» و «حجت‌الاسلام سید میرزا‌هادی حسینی»، اشاره کرد. امروزه یکی از درهای صحن، به نام «باب السلام»، در این ایوان گشوده شده است.

ایوان ناصری‌

این ایوان در ضلع غربی صحن قرار دارد و با انتساب به ناصرالدین‌شاه قاجار، به این نام شناخته می‌شد. اما بعداً با انتساب به سلطان عبدالحمید عثمانی که آن را بازسازی کرد، به ایوان حمیدی شهرت یافت. ارتفاع ایوان و طول و عرض قاعده آن، به ترتیب 15* 8* 5 متر است. از اشعار فارسی «شیخ جابر کاظمی» و نیز ماده تاریخ عربی آن، برمی‌آید که تاریخ ساخت آن، 1275 ه. ق بوده است. این ایوان، براساس ماده تاریخ اشعار عربی موجود داخل ایوان، در سال 1309 ه. ق، در دوره سلطان عبدالحمید عثمانی، بازسازی شده است.

ایوان طلا

ایوان طلا

ایوان طلا در ضلع جنوبی حرم قرار دارد و مشرف به صحن است و دیوارهای آن، با طلای ناب روکش شده و قسمت‌های فوقانی دیوارها با کاشی‌های زیبا، تزیین یافته است. در این ایوان و دو طرف آن، سه درِ چوبی با روکش طلا و تزیینات میناکاری وجود دارد که کتیبه‌های حاوی آیات قرآن و اشعار عربی نیز بر آنها نقش بسته است. ایوان طلا را دکه بزرگی با سقف و ستون‌های چوبی، پوشش داده است. این دکه، به شکل مستطیلی به طول 36 متر و عرض ده متر است و دارای سقف بلندی است که بخش میانی آن، ارتفاع بیشتر و دو بخش جانبی آن، ارتفاع کمتری دارد.

همان‌گونه که بیان شد این دکه، در دوره ناصرالدین‌شاه و با تلاش شیخ عبدالحسین‌ طهرانی در سال 1276 ه ق، بنا شد. سقف و ستون‌های این دکه که در آن زمان، از چوب بود، در سال 1342 ه. ق با چوب‌های جدیدی که از هند آورده بودند، بازسازی شد. در جبهه دکه، تعداد دوازده ستون چوبی وجود داشت که دو ستون، به ارتفاع سیزده متر در بخش میانی و مرتفع آن و شش ستون به ارتفاع نه متر، در دو جناح شرقی و غربی دکه و دو نیم ستون به ارتفاع چهار متر نیز در انتهای غربی و شرقی آن، قرار داشت. جبهه و ستون‌های چوبی این دکه، در سال 1388 ه. ق، با جبهه و ستون‌هایی از سنگ مرمر فاخر، تعویض گردید.

افزون‌بر ایوان طلا، در ضلع غربی حرم و متصل به رواق ابراهیم مجاب، ایوان دیگری به نام ایوان راس الحسین (بالاسر) وجود دارد که طاق آن به شکل زیبایی، کاشی‌کاری شده است. در این ایوان، کتیبه‌ای به چشم می‌خورد که تاریخ 1296 ه. ق بر آن ثبت شده است.

حرم و گنبدخانه‌

حرم مطهر امام حسین(ع) که صحن وسیعی، آن را از چهار جهت احاطه کرده، 3850 مترمربع مساحت دارد. بخش مرکزی حرم، شامل گنبدخانه است که وسط آن، قبر شریف امام حسین(ع) و فرزندشان علی‌اکبر قرار دارد. روی قبر، صندوقچه چوبی خاتم‌کاری نفیسی، وجود دارد و روی این صندوقچه، ضریح فولادی و روی آن نیز ضریح نقره و طلاکوب، نصب شده است.

در زاویه جنوبی گنبدخانه، به فاصله حدود 5/ 1 متر از قبر علی‌اکبر و در حدفاصل گنبدخانه و رواق جنوبی، محل دفن شهدای کربلا قرار دارد. روی این محل، ضریح یک ضلعی از نقره، به طول 8/ 4 متر، نصب شده است که از پنج دهانه (پنجره) به عرض هر دهانه، 75 سانتی‌متر و ارتفاع 70 سانتی‌متر، تشکیل شده است.

رواق‌های حرم‌

رواق فقها

اطراف گنبدخانه حرم امام حسین(ع) را رواق‌های زیبایی از چهار جهت احاطه کرده است که عرض همه این رواق‌ها، پنج متر و طول دو رواق شمالی و جنوبی، حدود چهل متر و طول دو رواق شرقی و غربی، حدود 45 متر است. دیوارها و کف رواق‌ها، دارای پوششی از سنگ مرمر و سقف رواق‌ها، آینه‌کاری شده است. هر رواق، به نام خاصی است که عبارت‌اند از:

1. رواق ابراهیم مجاب (رواق غربی): این رواق در غرب گنبدخانه قرار دارد و وجه تسمیه آن، وجود قبر و ضریح ابراهیم مجاب، در انتهای شمالی آن است. روی قبر ابراهیم مجاب، صندوقچه‌ای از چوب ساج مرغوب و نیز ضریحی از فولاد سبز، نصب شده است. همچنین در این رواق، قبور چند تن از علما قرار دارد که از آن جمله‌اند: سیدعبدالله بحرانی، سیدمحسن بن عبدالله بحرانی، سیدمحمد بن سیدمحسن بحرانی و سیدمحمد زینی حسنی. از این رواق، دو در، به نام‌های باب حبیب بن مظاهر و باب سیدابراهیم مجاب، به‌ سوی صحن گشوده می‌شود.

2. رواق حبیب بن مظاهر (رواق جنوبی): وجه تسمیه این رواق، وجود قبر حبیب بن مظاهر اسدی، شهید بزرگ کربلا می‌باشد که روی آن، ضریحی از نقره وجود دارد و در تاریخ 1410 ه. ق، بازسازی شده است. در این رواق، برخی از شخصیت‌های علمی مشهور دفن شده‌اند که از آن جمله‌اند: سیدمحمدمهدی موسوی شهرستانی (متوفای 1216 ه. ق)، سیدمحمدحسین، پسر محمدمهدی شهرستانی، سیدمحمدحسین مرعشی حسینی، معروف به شهرستانی (متوفای 1315 ه. ق) و میرزا محمدعلی، فرزند سیدمحمدحسن مرعشی (متوفای 1344 ه. ق). همه این شخصیت‌ها، در یک مقبره، پشت قبور شهدای کربلا، به خاک سپرده شده‌اند.

3. رواق فقها (رواق شرقی): این رواق، در گذشته، به سبب دفن آقا محمدباقر وحید بهبهانی در آن، به نام رواق آقا باقر معروف بود. اما امروزه، به علت وجود قبور چند فقیه شیعه در آن، به رواق فقها شهرت یافته است. کنار وحید بهبهانی، دو تن دیگر از فقها به نام‌های سیدعلی طباطبایی صاحب کتاب «ریاض العلماء» و شیخ یوسف آل‌عصفور صاحب کتاب «الحدائق الناضره»، در یک مقبره، در سمت راست درِ حرم، دفن شده‌اند و در گذشته ضریح کوچکی بر قبر آنان بود. از دیگر شخصیت‌های مدفون در این رواق می‌توان از سیدکاظم رشتی (متوفای 1259 ه. ق)، سیداحمد بن سیدکاظم رشتی (متوفای 1295 ه. ق) و شاعر بزرگ حاج جواد بدقت (متوفای 1281 ه. ق) یاد کرد. از این رواق، دری به سوی صحن و دو در، به حرم باز می‌شود.

4. رواق سلاطین (رواق شمالی): وجه تسمیه این رواق، وجود مقبره چند تن از شاهان قاجار در آن است که عبارت‌اند از: مظفرالدین‌شاه، محمدعلی‌شاه و احمدشاه قاجار. مقابل مقبره آنها، قبر سیدعبدالحسین حجت طباطبایی و خطیب مشهور، سیدحسن استرآبادی، قرار دارد.

گنبد و گلدسته‌ها

بر فراز قبر مطهر امام حسین(ع)، گنبد مرتفعی وجود دارد که از بیرون، با الواح طلای ناب پوشیده شده و جلوه زیبایی به آستان مقدس داده است. گنبد از بیرون، پیازی شکل و ارتفاع آن از سطح زمین، حدود 37 متر است. بالای گنبد، میله‌ای از طلا و بر فراز آن، یک چراغ نصب شده است. در ساقه مدور گنبد نیز ده پنجره به عرض 133 سانتی‌متر برای نورگیری و نیز کتیبه‌هایی به نام ناصرالدین‌شاه و تاریخ طلاکاری گنبد، وجود دارد.

براساس این کتیبه‌ها، طلاکاری کنونی گنبد در سال 1273 ه. ق و به دستور ناصرالدین‌شاه قاجار صورت گرفته است. همچنین براساس اسناد موجود در اداره اوقاف کربلا، تعداد خشت‌های طلای به‌کار رفته در گنبد، 7526 خشت و مجموع سطح طلاکاری آن، 301 مترمربع است.

گنبد از داخل، با پوششی از کاشی‌کاری زیبا همراه با اسامی دوازده امام، تزیین یافته است. قسمت بالای نمای داخلی گنبد، کتیبه‌ای حاوی سوره فجر و در قاعده گنبد، آیاتی از سوره منافقون و تاریخ 1371 ه. ق، نقش بسته است.

در فاصله ده متری از جنوب گنبد و در دو طرف ایوان طلای حرم مطهر، دو گلدسته بزرگ با پوشش طلا وجود دارد که ارتفاع هریک از کف صحن، حدود 25 متر و قطر آن نیز چهار متر است. در نوک هریک از این گلدسته‌ها، میله‌ای نصب شده است و بر فراز آن نیز چراغی برای روشنایی وجود دارد. این دو گلدسته، در سال 786 ه. ق در دوران سلطان اویس جلایری، بنا نهاده شد و فرزند وی احمد جلایری، آنها را با کاشی‌های زرد طلایی، آراست. تعداد خشت‌های طلای به‌کار رفته در این دو گلدسته، در مجموع، 8024 خشت است.

گنجینه آستان‌

در حال حاضر، در سالنی واقع در طبقه دوم حجره‌های واقع در نیمه غربی ضلع جنوبی صحن، گنجینه آستان تأسیس شده است که در آن، بسیاری از اشیای نفیس و ارزشمندی که شاهان و بزرگان ایران و هند و... به این آستان هدیه کرده‌اند، به نمایش گذاشته شده است. این اشیاء، شامل انواع جواهر، قندیل‌های طلا، ظرف‌های طلا و نقره، پارچه‌های زربافت و ابریشمی، ترمه‌های زیبا، شمشیرها و ابزار جنگی، عتیقه‌جات و کاشی‌های قدیمی و نفیس می‌شود.

همچنین برخی از قرآن‌ها و نسخه‌های خطی نفیس موجود در کتابخانه آستان مقدس، در این گنجینه دیده می‌شود. از جمله مهم‌ترین قرآن‌های خطی موجود در این گنجینه، قرآنی است بسیار قدیمی به خط کوفی که به امام زین‌العابدین(ع) منسوب است. قرآن دیگری نیز از تاریخ 693 به خط یاقوت مستعصمی، خطاط مشهور مسلمان، در این گنجینه وجود دارد.

آثار و اماکن از بین رفته در محدوده حرم

در محدوده آستان حضرت سیدالشهداء(ع) و متصل به آن، بناهای مختلفی شامل مدارس، مقابر و غیره وجود داشت که بیانگر شکوه و عظمت این آستان مقدس و اهمیت تاریخی و جایگاه برجسته علمی و فرهنگی آن بود. متاسفانه بیشتر این بناها در یک‌صد سال اخیر، به دست برخی از مقامات عراق به بهانه‌هایی چون توسعه شهری و احداث خیابان در گرداگرد آستان مقدس، از بین رفت. در اینجا، به تعدادی از این بناها، اشاره می‌کنیم:

صحن کوچک‌

نوشتار اصلی: صحن کوچک (آستان حسینی)

در ضلع شرقی صحن بزرگ و اصلی آستان سیدالشهدا(ع)، صحن کوچکی وجود داشت که راهرویی مسقف به طاق‌های مقرنس و کاشی‌کاری شده، به آن متصل می‌شد. در این صحن، دو مناره کوچک مزین به آیات قرآن وجود داشت که در سال 1262 ه. ق به دستور نجیب پاشا، والی عثمانی، ساخته شده بود. متاسفانه شهرداری کربلا، این اثر تاریخی بی‌نظیر را در سال 1368 ه. ق برابر با 1948 م. به بهانه احداث خیابان در گرداگرد آستان امام حسین(ع)، به‌طور کامل، ویران کرد.

مناره عبد

نوشتار اصلی: مناره عبد

در گذشته، افزون‌بر دو گلدسته موجود در دو طرف ایوان اصلی حرم امام حسین(ع)، مناره سومی نیز در ضلع شرقی آستان مقدس وجود داشت. این گلدسته که به نام «مناره عبد» شناخته‌ می‌شد، در سال 767 ه. ق، به دست مرجان بن عبدالله، حاکم عراق، در دوره سلطان اویس جلایری، ساخته شد. این مناره نفیس متاسفانه در سال 1354 ه. ق- 1935 م، به دستور یاسین الهاشمی، نخست وزیر وقت عراق، خراب شد.

مقبره آل بویه

در گذشته، در مجاورت حرم امام حسین(ع)، مقبره‌ای مخصوص آل‌بویه وجود داشت که پادشاهان و حاکمان این خاندان را که وصیت می‌کردند در کربلا دفن شوند، در این مقبره به خاک می‌سپردند. محل این مقبره، به مرور زمان فراموش شد. در سال ١٢٩٢ دوباره محل آن در یکی از حفاری‌ها کشف شد. این مقبره به‌طور کامل در روز چهارشنبه 22 محرم‌الحرام سال 1368ه. ق (1948/11/24 م)، به دست عبدالرسول خالصی، شهردار کربلا، ویران گردید و از بین رفت.

مسجد جامع و مقام راس الحسین(ع)

ابتدای خیابان سدره، نزدیک آستان امام حسین(ع)، مسجدی تاریخی به نام راس‌الحسین(ع) قرار داشت و میان آن، مقامی وجود داشت که محل قرار گرفتن سر بریده امام(ع)، پیش از انتقال آن به کوفه، به شمار می‌آمد. متاسفانه این مسجد و مقام، به بهانه احداث خیابان پیرامون آستان حسینی، به دستور طاهر القیسی، شهردار کربلا، خراب شد.

مدارس علمیه

مدرسه سردار حسن خان: این مدرسه، بزرگ‌ترین مدرسه علمی کربلا بود که در شمال آستانه حسینی قرار داشت. بسیاری از علمای برجسته، در آن تحصیلات دینی خود را تکمیل کرده‌اند. این مدرسه و موقوفات آن، در روز پنج‌شنبه شانزدهم محرم‌الحرام سال 1368ه. ق (1948/١١/١٨م)، ویران گردید.

مدرسه زینبیه: از مدارس دینی مهم کربلا و واقع در غرب آستانه حسینی بود که ورودی آن، از داخل صحن آستان، قرار داشت. این مدرسه به همراه موقوفات آن، در روز دوشنبه سیزدهم محرم‌الحرام سال 1368قمری (1948/١١/15م)، خراب شد.

مدرسه صدراعظم نوری: از مدارس علمی مهم کربلا و واقع در غرب آستانه حسینی بود. این مدرسه را میرزا آقاخان نوری (متوفای 1243ه. ق)، دومین صدراعظم ناصرالدین‌شاه قاجار، ساخته بود.

مسجد بزرگ ناصری

از مساجد باشکوه کربلا و واقع در غرب آستان مقدس بود که به دستور عبدالرسول خالصی، در ماه ربیع‌الاول سال 1368ه. ق، ویران گردید. این مسجد، از آثار دوره ناصرالدین‌شاه قاجار در کربلا، به شمار می‌آمد.

تکیه بکتاشیه

این بنا در گذشته، از مشهورترین بناهای وابسته به آستان امام حسین(ع) بود که داخل صحن، از سمت شرق باب القبله، قرار داشت. تکیه بکتاشیه، محل گردهمایی صوفیان شیعه ترک، در روزگار حکومت عثمانی بود که به دست یکی از همین صوفیان، به نام «عبدالمؤمن دده» ساخته شد. از برجسته‌ترین صوفیانی که در جمع صوفیان این تکیه، حاضر می‌شدند، می‌توان از فضولی بغدادی (متوفای 963ه. ق، 1483 - 1556م)، شاعر بزرگ ترک زبان، و دو فرزندش، فضلی و روحی بغدادی، یاد کرد. در اواخر دوره عثمانی که سلطان عبدالحمید دوم، با صوفیان طریقت بکتاشیه مبارزه می‌کرد، نام این تکیه را به تکیه نقشبندیه، تغییر داد. این تکیه در جریان توسعه صحن آستان در دوره اخیر، از بین رفت.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب زیارت‌گاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم. بخش «ضریح قبر امام حسین(ع)»، ج1، ص172. است.

• بشارة المصطفي لشيعة المرتضي، محمد بن علي (عماد الدين الطبري)، تحقيق: جواد القيومي الاصفهاني، قم، مؤسسة النشر الاسلامي التابعة لجماعة المدرسين، ١۴٢٠ه. ق.
• مسارّ الشيعة في مختصر تواريخ الشريعة، محمد بن محمد (المفيد البغدادي)، تحقيق: مهدي نجف، قم، المؤتمر العالمي لألفية الشيخ المفيد، ١۴١٣ه. ق.
• تاريخ الطبري، محمد بن جرير الطبري، ط ١، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴٠٨ه. ق - ١٩٨٨م.
• تاريخ مرقد الحسين والعباس(ع)، سلمان هادي آل طعمة، ط ١، بيروت، مؤسسة الاعلمي، ١۴١۶ه. ق - ١٩٩۶م.
• ابصار العين في انصار الحسين(ع)، محمد بن طاهر السماوي، تحقيق: محمد جعفر الطبسي، ط ١، مركز الدراسات الاسلامية لحرس الثورة، ١۴١٩ه. ق - ١٣٧٧ه. ش.
• الارشاد في معرفة حجج الله علي العباد، محمد بن محمد بن نعمان (الشيخ المفيد)، تحقيق: مؤسسة آل البيت(عليهم السلام) لاحياء التراث، ط ٢، بيروت، دار المفيد، ١۴١۴ه. ق - ١٩٩٣م.
• نزهة اهل الحرمين في عمارة المشهدين، السيد حسن الصدر الكاظمي، تحقيق: السيد مهدي الرجائي، ط ١، قم، مكتبة سماحة آيةالله العظمي المرعشي النجفي * الكبري، ١۴٣١ه. ق - ٢٠١٠م- ١٣٨٨ه. ش.
• المزار الكبير، محمد بن جعفر (ابن المشهدي)، تحقيق: جواد القيومي الاصفهاني، قم، مؤسسة النشر الاسلامي، ١٣٧٨ه. ش.
• اعيان الشيعه، السيد محسن الامين، بيروت، دار التعارف، ١۴٠۶ه. ق - ١٩٨۶م.
• «پژوهشى در اربعين حسينى(ع)»، محسن رنجبر، تاريخ در آينه پژوهش، ش ۵، بهار ١٣٨۴ه. ش.
• تاريخ كربلا و حائر حسينى، عبدالجواد الكليدار، ترجمه: مسلم صاحبى، تهران, مشعر، ١٣٨٩ه. ش.
• مقتل الحسين، موفّق بن احمد (الخوارزمي)، تحقيق: الشيخ محمد السماوي، ط ١، قم، انوار الهدي، ١۴١٨ه. ق.
• بغية النبلاء في تاريخ كربلاء، عبدالحسين الكليدار آل طعمة، بغداد، مطبعة الارشاد، ١٩۶۶م.
• ناسخ التواريخ، تواريخ قاجاريه، محمد تقى خان سپهر، تصحيح: جمشيد كيان‌فر، تهران، اساطير، ١٣٧٧ه. ش.
• تاريخ جغرافيائى كربلاى معلى، عمادالدين حسين اصفهانى (حسين عمادزاده)، بى‌جا، بى‌نا، بى‌تا.
• دائرة المعارف الحسينية - تاريخ المراقد الحسين وأهل بيته وأنصاره، محمد صادق محمد الكرباسي، لندن: المركز الحسيني للدراسات.
• شهر حسين، محمدباقر مدرّس بستان‌آبادى، قم، مؤسسه انتشارات دار العلم، ١٣٨٠ه. ش.
• كربلاء في الذاكرة، سلمان هادي الطعمة، بغداد، مطبعة العاني، ١٩٨٨م.
• الكامل في التاريخ، عزالدين علي بن محمد الشيباني (ابن الاثير الجزري)، بيروت، دار صادر، ١٣٩٩ه. ق - ١٩٧٩م.
• مرآة الزمان في تواريخ الاعيان، يوسف بن قزاوغلي (سبط ابن الجوزي)، ط ١، دمشق، دار الرسالة العالمية، ١۴٣۴ه. ق - ٢٠١٣م.
• الحوادث الجامعة والتجارب النافعة في المائة السابعة، عبدالرزاق بن احمد (ابن الفوطي البغدادي)، بيروت، دار الفكر الحديث، ١۴٠٧ ه. ق - ١٩٨٧ م.
• المنتظم في تاريخ الملوك والأمم، عبدالرحمان بن علي البغدادي (ابن الجوزي)، تحقيق: محمد عبدالقادر عطا و مصطفي عبدالقادر عطا، ط ١، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١٢ه. ق - ١٩٩٢م.
• تاريخ حبيب السير، غياث‌الدين بن همام‌الدين (خواندمير)، تصحيح: محمد دبير سياقى، تهران، خيام، ١٣٨٠ه. ش.
• مجالي اللطف بأرض الطف، محمد بن طاهر السماوي، شرح: علاء عبدالنبي الزبيدي، ط ١، كربلاء، مكتبة العتبة العباسية المقدسة، ١۴٣٢ه. ق - ٢٠١١م.
• مدينة الحسين، السيد محمدحسن مصطفي آل كليدار، ط ١، مطبعة شركت سپهر، ١٣۶٨ه / ١٩۴٩م.
• العدد القوية لدفع المخاوف اليومية، العلامه الحلي، تحقيق: السيد مهدي الرجائي، قم، مكتبة آيةالله العظمي المرعشي النجفي، ١۴٠٨ه. ق
• مصباح المتهجّد، محمد بن حسن (الشيخ الطوسي)، تهران، المكتبة الاسلامية.
• وفيات الاعيان، شمس‌الدين احمد بن محمد (ابن خلّكان)، تحقيق: احسان عباس، بيروت، دار صادر، (لا ت).
• «لغزش‌ها در تاريخ بارگاه سيدالشهداء(ع)»، سيد حسن فاطمى، آينه پژوهش، ش ٩۶، بهمن و اسفند ١٣٨۴ه. ش.
• نزهة القلوب، حمدالله بن ابى‌بكر مستوفى قزوينى، به كوشش: سيد محمد دبيرسياقى، چاپ ٢، قزوين، طه، ١٣٧٨ه. ش.
• فرحة الغري في تعيين قبر اميرمؤمنان علي(ع) في النجف، غياث‌الدين عبدالكريم بن احمد الحسيني (ابن طاووس)، تحقيق: محمد مهدي نجف، النجف، العتبة العلوية المقدسة، ١۴٣١ه. ق - ٢٠١٠م.