حمل سلاح در حج
| واجبات |
| شروع از میقات • نیت • لباس احرام • تلبیه |
| محرمات احرام |
| مشترک بین زن و مرد |
| شکار حیوانات خشکی • کشتن جانوران بدن • کندن درختان • التذاذ جنسی • آمیزش • استمناء • عقد ازدواج • فسوق • جدال • زینت • بوی خوش • روغن مالیدن به بدن • نگاه کردن در آینه • سرمه کشیدن • ازاله مو • ناخن گرفتن • خون برون آوردن • کشیدن دندان • حمل سلاح |
| ویژه مردان |
| پوشیدن لباس دوخته • پوشاندن سر • استظلال |
| ویژه زنان |
| پوشاندن صورت • پوشاندن دست |
| دیگر احکام |
| مستحبات احرام |
| مکروهات احرام |
حمل سلاح در حج از محرمات احرام است و در روایات شیعه، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه از سوی حج‌گزار یا دیگران نهی شده است. شماری از فقیهان نیز این کار را مکروه شمرده‌اند.[۱]
در اصطلاح فقهی، سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود؛ خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن و یا برای تهاجم و ضربه زدن به او به کار گرفته شود.
جایگاه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
به نظر مشهور فقیهان امامیه پوشیدن سلاح در حال احرام، حرام است.[۲] در برخی آیات قرآن، حرم و شهر مکه منطقه امن الهی معرفی شده[۳] و از این رو در روایات شیعه، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه از سوی حج‌گزار یا دیگران نهی شده است.[۴]
مفهوم‌شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در اصطلاح فقه سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود، خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن، مانند کلاه خود، سپر و زره و یا برای تهاجم و ضربه زدن به دشمن به کار گرفته شود، مانند تفنگ، شمشیر و نیزه.[۵] و نیز خواه در خشکی از آن استفاده شود و یا در دریا و یا فضا.[۶]
سلاح از ریشه «سَلَحَ» و در لغت به معنای مطلق ابزار جنگ یا ابزار جنگ که آهنین باشد[۷] و یا ابزار جنگ و دفاع آمده است.[۸] برخی معنای اصلی این ماده را آماده کردن هر چیزی که حیوانی را از خطر حفظ کند دانسته‌اند که به تناسب موارد مختلف متفاوت است، مانند شمشیر و سپر و سائر ادوات جنگی که سلاح انسان است و شاخ که سلاح گاو و مانند آن است.[۹]
حمل سلاح در مکه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مشهور فقیهان امامیه با استناد به روایات، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه را مکروه می‌دانند.[۱۰]
در حدیثی از امام صادق(ع) وارد شدن با سلاح به حرم الهی جایز نیست مگر اینکه با چیزی دیگر آن را مخفی کنند.[۱۱] همچنین هرگاه شخصی با سلاح داخل مکه شد، سلاح خود را آشکار نکند.[۱۲]
پانوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ الدروس، ج۱، ص۴۷۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۳۲۶-۳۲۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج۷، ص۳۰۳؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۸۰؛ الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۴۴۹.
- ↑ سوره قصص آیه ۵۷؛ سوره بقره آیه ۱۲۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ فرهنگ فقه، ج۴، ص۵۱۲.
- ↑ القاموس الفقهی، ص۱۷۹، «سلح».
- ↑ معجم مقاییس اللغه، ج۳، ص۹۴؛ النهایه، ج۲، ص۳۸۸؛ لسان العرب، ج۲، ص۴۸۶«سلح».
- ↑ مجمع البحرین، ج۲، ص۳۷۳؛ تاج العروس، ج۴، ص۹۲«سلح».
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن، ج5، ص170«سلح».
- ↑ الدروس، ج۱، ص۴۷۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۳۲۶-۳۲۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
- ↑ الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- تذکرة الفقهاء، حسن بن یوسف الحلی (علامه حلی)، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۶ق.
- مختلف الشیعة فی احکام الشریعه، حسن بن یوسف الحلی(علامه حلی)، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
- الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره: یوسف بن احمد البحرانی، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
- من لا یحضره الفقیه، محمد بن علی بن بابویه (شیخ صدوق)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۰۴ق..
- الکافی، محمد بن یعقوب الکلینی، تحقیق علی‌اکبر غفاری، تهران، دار الکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعی از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمی شاهرودی، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۶ق.
- القاموس الفقهی، سعدی ابوحبیب، دمشق، دارالفکر، ۱۴۰۸ق.
- معجم مقاییس اللغه، احمد بن فارس، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۰۴ق.