غری: تفاوت میان نسخه‌ها

== واژه‌شناسی ==

بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ غَرِیٌ‏» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند.<ref>تهذیب اللغة، ج‏8، ص160؛ المحیط فی اللغة، ج‏5، ص123؛ الصحاح، ج‏6، ص2446.</ref> برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.<ref>الصحاح، ج‏6، ص2446.</ref> ابن فارس لغت‌شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.<ref>معجم مقاییس اللغه، ج‏4، ص419.</ref> برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.<ref name=":0">فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۵، ص 14.</ref>

== موقعیت ==

منطقه غری، در منطقه [[ظهر الکوفه]] قرار داشته که پیکر امام علی (علیه السلام) برای دفن به آن‌جا برده شد.

از این رو به نجف، غری هم گفته می‌شد و کتاب‌هایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را هم به همین لحاظ، «غروی» می‌گویند.<ref name=":0"/>

اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه و نزدیک محل دفن حضرت علی (علیه السلام) قرار داشته و در قدیم و زمان «منذربن امرء القیس» آن را ساخته بودند، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او که در حال مستی کشته بود و داستان مفصّلی دارد.<ref>مروج الذهب، ج٣ ص٣٢٠.</ref> در ماجرای کشف محل مخفی قبر امام علی (علیه السلام) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده می‌شده که خلیفه برای شکار به آن‌جا رفته بود.<ref>ارشاد، ج ١ ص ٢۶.</ref>

در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «غری»، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی (علیه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عیسی را به قداست برگزید.<ref>وسائل الشیعه، ج ١٠ ص ٣٠٠.</ref>

== پانویس ==

== منابع ==

* '''تهذیب اللغة'''، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق.

* '''الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة،''' اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.

* '''المحیط فی اللغة'''، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق.

* '''معجم مقاییس اللغة'''، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.