اسلام

اسلام، از ادیان ابراهیمی، دومین دین بزرگ دنیاست. پیامبر این دین حضرت محمد(ص) است و پیروان او را مسلمان می‌نامند. حضرت محمد(ص) در شهر مکه در شبه جزیره عربستان زندگی می‌کرد و نخستین آیات قرآن در این شهر به سال 610 میلادی بر او نازل شد. او سیزده سال پس از بعثت به یثرب هجرت کرد و نخستین دولت - شهر مسلمانان در مدینه شکل گرفت و پس از مدتی قدرت سیاسی اصلی در جزیرة العرب شد. پس از وفات پیامبر(ص) نیز شهر مدینه تا پایان خلافت عثمان مرکز دولت اسلامی (خلافت اسلامی) بود.

مکه و مدینه از شهرهای مقدس مسلمانان به شمار می‌رود. مکه محل برگزاری یک آیین سالانه به نام حج است. شکلی از این آیین پیش از اسلام نیز در مکه برگزار می‌شد. حج، یکی از عبادت‌های واجب و از فروع اصلی و مورد تاکید دین اسلام است. مدینه نیز به دلیل قرار گرفتن آرامگاه حضرت محمد در آن (که در داخل مسجدالنبی قرار دارد) یکی از زیارتگاه‌های اصلی مسلمانان است. اسلام از شرایط صحت حج و عمره است.

واژه‌شناسی

اسلام از ریشه «س ـ ل ـ م» به معنای سرسپردگی و تسلیم و در اصطلاح، اظهار پیروی از دینی است که حضرت محمد(ص) پیامبر آن است. پیرو دین اسلام در عربی «مُسْلِم» و در فارسی «مُسَلْمان» نامیده می‌شود.

در آیاتی از قرآن، اسلام به مفهوم اطاعت و تسلیم شدن در برابر خدا آمده و مسلمان بودن را به پیامبران گذشته و پیروان آن‌ها نیز نسبت می‌دهد. آیه ۱۳ سوره شوری نیز دینِ فرستاده شده برای مسلمانان را همان دینِ نوح، ابراهیم، موسی و عیسی معرفی می‌کند.

تفاوت اسلام با ایمان

به گفته علامه طباطبایی، مفسر قرآن، هر فرد با گفتن دو جمله «اشهد ان لااله الا الله» و «اشهد ان محمدا رسول الله» که شهادت به یکتایی خدا و رسالت حضرت محمد(ص) است وارد دین اسلام شده و مسلمان خوانده می‌شود؛ حتی اگر این شهادت زبانی بوده و قلبی نباشد. اما ایمان، همراه با خضوع و اطاعتِ توأم با اعتقاد قلبی است.

طباطبایی با توجه به آیات ۱۴ سوره حجرات و ۳۵ احزاب که وصف «مؤمنین و مؤمنات» را از عنوان «مسلمین و مسلمات» تفکیک کرده را دلیل تفاوت اسلام با ایمان می‌داند.

تاریخچه

پیامبر اسلام از تیره بنی‌هاشم، از قبیله قریش، اصلی‌ترین قبیله مکه بود. او پیش از بعثت، هر سال یک ماه را مجاور غار حرا شده، به عبادت می‌گذراند.

شبه جزیره عربستان سکونت‌گاه قبایل گوناگون عرب بود که بسیاری از آن‌ها صحرانشین بودند. تنها در مناطقی مانند مکه، یثرب، طائف و یمن، شهرنشینی تا اندازه‌ای رشد یافته و پدیدار شده بود.

اسلام در مکه

حضرت محمد در ۲۷ رجب سال چهلم عام الفیل به پیامبری(بعثت) رسید و رسول خدا تا سه سال به صورت غیر علنی و پس از آن، به صورت آشکار به اسلام دعوت کرد. پس از دعوت آشکار، اشراف مکه و برخی مردم مکه به مبارزه با پیامبر(ص) و اسلام پرداختند. پیامبر ۱۳ سال مکیان را به اسلام فراخواند؛ اما تنها اندکی -که بیشتر آن‌ها جوانان و تنگدستان بودند- به اسلام گرویدند.

دعوت به اسلام در ایام حج

یکی از آیین‌های عرب‌های پیش از اسلام، حج بود. در موسم حج بازارهای مشهور عکاظ، مجنّه و ذو المجاز در نزدیکی مکه برپا می‌شدند و مکه میزبان جمعیتی انبوه از بازرگانان و زائران سراسر شبه جزیره بودند. بدین‌ترتیب موسم حج فرصتی برای تبلیغ اسلام در میان زائران بود. پیامبر در سال‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ بعثت در ایام حج با تعدادی از مردم یثرب دیدار کرد که سبب بیعت آنها با رسول خدا شده و از او دعوت کردند به یثرب بیاید.

بزرگان مکه نیز با پیامبر و دین جدید مخالف بودند و توانستند دین تازه را در مکه مهار کنند. برخی تاریخ‌نگاران از به بن‌بست رسیدن دعوت اسلام در مکه سخن گفته‌اند.

مدینه بستر پذیرش گسترده اسلام

هجرت مسلمانان به مدینه از سال سیزدهم بعثت آغاز شد. پیامبر در اول ربیع الاول سال ۱۴ بعثت به مدینه هجرت کرد. زمینی در محله بنی‌مالک بن نجار برای بنای مسجد مدینه تعیین و بنای مسجد آغاز شد.

گسترش اسلام پس از پیامبر

در دوران ۳۰ ساله خلافت خلفای سه‌گانه و روزگار امامت امام علی(ع) گسترش اسلام ادامه یافت و در شرق، غرب و شمال عربستان، مناطقی مهم چون ایران، عراق، مصر و شامات شامل فلسطین، سوریه، و لبنان به تصرف مسلمانان درآمد. اسلام در سده‌های بعد نیز تا شبه قاره هند، غرب چین، مرکز افریقا، جنوب شرق آسیا، ماوراء النهر، آسیای صغیر و شبه جزیره بالکان در اروپا دامن گسترد.

منابع

• العین: خلیل (م.۱۷۵ق.)، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق.
• لسان العرب: ابن منظور (م.۷۱۱ق.)، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق.
• البدء و التاریخ: المطهر المقدسی (م.۳۵۵ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۳م.
• الکامل فی التاریخ: ابن اثیر (م.۶۳۰ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.
• المفصل: جواد علی، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۹۷۶م.
• مجمع البحرین: الطریحی (م.۱۰۸۵ق.)، به کوشش الحسینی، بیروت، الوفاء، ۱۴۰۳ق.
• التحقیق: المصطفوی، تهران، وزارت ارشاد، ۱۳۷۴ش.
• التفسیر الکبیر: الفخر الرازی (م.۶۰۶ق.)، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۱۳ق.
• مفاهیم اخلاقی دینی در قرآن: توشیهیکو ایزوتسو، ترجمه: بدره‌ای، تهران، فرزان روز، ۱۳۷۸ش.
• قاموس قرآن: علی اکبر قرشی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۱ش.
• امتاع الاسماع: المقریزی (م.۸۴۵ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۰ق.
• بحار الانوار: المجلسی (م.۱۱۱۰ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
• تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م.۲۹۲ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۵ق.
• البدایة و النهایه: ابن کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
• صحیح مسلم بشرح النووی: النووی (م.۶۷۶ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۷ق.
• فتح الباری: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، بیروت، دار المعرفه.
• الارشاد: المفید (م.۴۱۳ق.)، بیروت، دار المفید، ۱۴۱۴ق.
• تاریخ صدر اسلام (عصر نبوت): غلامحسین زرگری‌نژاد، سمت، ۱۳۸۳ش.
• صحیح البخاری: البخاری (م.۲۵۶ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق.
• الطبقات الکبری: ابن سعد (م.۲۳۰ق.)، بیروت، دار صادر.
• انساب الاشراف: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۷ق.
• عیون الاثر: ابن سید الناس (م.۷۳۴ق.)، بیروت، مؤسسة عزالدین، ۱۴۰۶ق.
• السیرة النبویه: ابن کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش مصطفی عبدالواحد، بیروت، دار المعرفه، ۱۳۹۶ق.
• وفاء الوفاء: السمهودی (م.۹۱۱ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.
• فتوح البلدان: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، به کوشش صلاح الدین، قاهره، النهضة المصریه، ۱۹۵۶م.
• المغانم المطابه: محمد الفیروزآبادی (م.۸۱۷ق.)، مرکز بحوث و دراسات المدینه، ۱۴۲۲ق.
• المعتبر: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، مؤسسه سید الشهداء، ۱۳۶۳ش.
• کشف الغطاء: کاشف الغطاء (م.۱۲۲۷ق.)، اصفهان، مهدوی.
• سیره خلفاء: رسول جعفریان، دلیل، ۱۳۸۰ش.