اهل حرم
اهل حرم به ساکنان محدوده حرم مکی گفته می‌شود. اهل حرم در برخی از موارد مانند قبله، صید، استطاعت، طواف وداع، مصرف قربانی و میقات احکام خاصی دارند. برای نمونه قبله اهل حرم خود کعبه و قبله ساکنان مناطق دور، حرم است.
به اعراب اهل حرم، حمس و اعراب اهل حل، حله گفته می‌شده و هر کدام احکام خاصی داشتند.
واژه‌شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اهل حرم ترکیبی اضافی و مرکب از «اهل» و «حرم» است. برای واژه اهل، معانی گوناگون یاد شده که با توجه به مضاف الیه آن، تغییر می‌یابد. این واژه هنگامی که به مکان اضافه شود، به افرادی که در آن مکان ساکن باشند، اطلاق می‌گردد.[۱] حرم نیز به محدوده‌ای گرداگرد کعبه گفته می‌شود.[۲] در فقه اسلامی، این ترکیب اضافی درباره افرادی که ساکن محدوده حرم هستند، به کار می‌رود.[۳] از این اصطلاح با تعابیری چون ساکنان حرم،[۴] اهل مکه،[۵] مکی[۶] و حرمی[۷] نیز یاد می‌شود.
حمس و حله[ویرایش | ویرایش مبدأ]
گزارش‌های تاریخی پیش از اسلام حاکی از آن است که عرب در شیوه اجرای آیین‌های دینی به دو دسته تقسیم می‌شدند: حمس یعنی قریش که اهل حرم به شمار می‌آمدند؛ و حلّه که بیرون از حرم بودند. قبایل عربی که ساکن منطقه حرم نبودند، می‌بایست در جامه‌های اهل حمس، حج یا عمره را به جا می‌آوردند و غذای خود را از آنان می‌خریدند.[۸]
همچنین اهل حرم به این بهانه که نباید از حرم بیرون روند، وقوف در عرفات را ترک می‌کردند که آیه 199 سوره بقره رسم آنان را برچید.[۹] همچنین اهل حرم اگر در غیر ماه‌های حرام از حرم بیرون می‌شدند، بر گردن خود آویز می‌افکندند و کمربند می‌بستند.[۱۰] بر پایه منابع تاریخی، اهل حرم مورد توجه و تفقد حاکمان بودند و برخی مراکز عمومی با هدف اطعام فقیران اهل حرم تأسیس می‌شد.[۱۱]
احکام اهل حرم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اهل حرم در برابر اهل حل و آفاقیان از احکامی ویژه برخوردارند که مهم‌‌ترین آن‌ها عبارتند از:
قبله[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از دید برخی فقیهان پیشین امامی[۱۲] و اهل سنت،[۱۳] قبله ساکنان حرم با قبله افرادی که در مناطق دورتر سکونت دارند، متفاوت است. آنان بر پایه روایات[۱۴] قبله اهل حرم را کعبه و قبله ساکنان مناطق دور را حرم می‌دانند.[۱۵]
استطاعت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
به باور همه فقیهان، یکی از شرایط وجوب حج، استطاعت مالی (زاد و راحله) است. اما به باور برخی از اهل سنت، استطاعت مالی درباره اهل حرم شرط نیست.[۱۶] از دید برخی امامیان، وجود راحله (مرکب) برای ساکنان پیرامون مکه که بدون سختی امکان پیمودن راه را دارند، شرط نیست.[۱۷] با این حال، بسیاری از فقیهان امامی شرط استطاعت این افراد را داشتن راحله دانسته‌اند.[۱۸]
وظیفه اهل حرم در انجام حج[ویرایش | ویرایش مبدأ]
خداوند در آیه 196 سوره بقره کسانی را که در پی انجام مناسک عمره به انجام حج بپردازند، به قربانی کردن فرمان می‌دهد و در ادامه می‌فرماید: ذَلِکَ لِمَنْ لَمْ یَکُنْ اَهْلُهُ حَاضِرِی الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ. مطابق این آیه، وظیفه انجام حج تمتع یا لزوم قربانی در تمتع، بر پایه اختلافی که در مشار الیه کلمه «ذلک» وجود دارد،[۱۹] ویژه کسانی است که ساکن مکه و پیرامون آن (حاضری المسجدالحرام) نباشند.
در تفسیر «حاضری المسجدالحرام» سخنان گوناگون بیان شده؛[۲۰] اما به گفته طبری، به باور همگان، اهل حرم از مصداق‌های آن به شمار می‌آیند[۲۱] و اساساً مفسرانی چون ابن‌عباس و مجاهد، مقصود از آن را تنها اهل حرم دانسته‌اند.[۲۲] بر این اساس، حکم حج تمتع[۲۳] یا لزوم قربانی در آن[۲۴] برای اهل حرم ثابت نیست و آنان به باور مشهور امامیان، موظف به انجام حج قران یا افرادند.[۲۵]
میقات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
برخی فقیهان امامی، میقات اهل حرم را بدون تفصیل میان انواع مناسک، منزل آنان دانسته‌اند.[۲۶] اما گروهی از امامیان، احرام از منزل را تنها در حج باور دارند و در عمره ادنی الحل را میقات می‌دانند. آنان بر این باورند که مجموع مناسک در هر احرام باید در حل و حرم صورت پذیرد و از آن‌جا که در حج، وقوف در عرفات هم‌چون بیرون از منطقه حرم است، این غرض را تامین می‌کند، در عمره نیز با احرام از محدوده بیرون حرم باید این هدف را تامین کرد.[۲۷] فقیهان مذاهب چهارگانه اهل سنت نیز به همین دلیل میان حج و عمره تفاوت گذاشته‌اند و میقات اهل حرم را برای عمره، ادنی الحل و برای حج، منزل خود آنان قلمداد نموده‌اند.[۲۸]
طواف وداع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
هر چند حنفیان[۲۹] و حنبلیان[۳۰] و بیشتر شافعیان[۳۱] طواف وداع را از واجبات حج شمرده‌اند، به تصریح شماری از آنان، طواف وداع بر اهل حرم واجب نیست.[۳۲]
ذبح حیوان حل در حرم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بر پایه نظر برخی اهل سنت، یکی از احکام ویژه اهل حرم آن است که در غیر حال احرام می‌توانند حیوانی را که در منطقه حل (خارج از حرم) صید شده، در حرم ذبح نمایند؛ در حالی که آفاقیان هر چند با مدتی اقامت در مکه احکام مسافر بر آنان جاری نباشد، حق ذبح چنین صیدی را ندارند؛ بلکه بر آنان لازم است به محض ورود به حرم، صید را ترک نمایند.[۳۳] در برابر، فقیهان امامی بر پایه روایات[۳۴] ذبح صید در حرم را جائز نمی‌دانند، هر چند در بیرون حرم صید شده باشد.[۳۵]
مصرف برخی انواع قربانی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بر پایه فقه امامی[۳۶] و فقه حنبلی[۳۷] و شافعی،[۳۸] برخی از انواع قربانی باید به مصرف مساکین حرم برسد. برای نمونه، کفاره صید که بر پایه آیه 95 سوره مائده باید به عنوان هدی به کعبه برسد، میان ساکنان اهل حرم توزیع می‌شود.[۳۹] اگر بر اساس نذر، حیوانی در حرم قربانی شود، گوشت آن میان اهل حرم تقسیم می‌گردد.[۴۰]
البته مقصود از اهل حرم در این مسئله، افراد حاضر در حرم هستند و اقامت و سکونت در حرم، موضوعیتی در این مسئله ندارد.[۴۱]
برای مطالعه بیشتر[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ذراع حرم مکه، محمود مرعشی نجفی
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ العین، ج4، ص89؛ لسان العرب، ج11، ص29، «اهل.
- ↑ لسان العرب، ج12، ص122، «حرم؛ اخبار مکه، ازرقی، ج2، ص228.
- ↑ تحفة الفقهاء، ج1، ص394؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص580.
- ↑ مصباح المتهجد، ج2، ص676؛ الاستذکار، ج4، ص98.
- ↑ بدائع الصنائع، ج2، ص164؛ شرح مختصر خلیل، ج2، ص372؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص79.
- ↑ البحر الرائق، ج2، ص548؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص536.
- ↑ حاشیة رد المحتار، ج2، ص474.
- ↑ اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص195؛ تاریخ یعقوبی، ج1، ص256؛ المفصل، ج11، ص359، 366.
- ↑ مجمع البیان، ج2، ص527-528.
- ↑ البیان و التبیین، ج3، ص65.
- ↑ شفاء الغرام، ج2، ص91، 401؛ تاریخ مکه، ص526.
- ↑ المبسوط، ج1، ص77-78؛ المراسم العلویه، ص60-61؛ الوسیله، ص85.
- ↑ فتح العزیز، ج3، ص243؛ مواهب الجلیل، ج2، ص199.
- ↑ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص272؛ السنن الکبری، ج2، ص70.
- ↑ المعتبر، ج2، ص65.
- ↑ الحاوی الکبیر، ج4، ص7؛ المنتقی، ج2، ص269؛ الاقناع، ج1، ص83.
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج7، ص51؛ مسالک الافهام، ج2، ص129؛ جواهر الکلام، ج17، ص252.
- ↑ الخلاف، ج2، ص246؛ کشف اللثام، ج5، ص96.
- ↑ احکام القرآن، جصاص، ج1، ص358؛ کنز العرفان، ج1، ص299.
- ↑ نک: احکام القرآن، جصاص، ج1، ص360؛ تفسیر ماوردی، ج1، ص258.
- ↑ جامع البیان، ج2، ص149؛ تفسیر ابن کثیر، ج1، ص401.
- ↑ احکام القرآن، جصاص، ج1، ص360؛ البحر المحیط، ج2، ص270.
- ↑ فقه الرضا، ص215؛ المقنعه، ص389؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص169.
- ↑ الحاوی الکبیر، ج4، ص50؛ نک: احکام القرآن، جصاص، ج1، ص358.
- ↑ الکافی، حلبی، ص191؛ غنیة النزوع، ص152؛ کشف اللثام، ج5، ص25.
- ↑ المراسم العلویه، ص107؛ جواهر الکلام، ج18، ص118-119؛ مستمسک العروه، ج11، ص290.
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج7، ص204-205؛ کشف اللثام، ج5، ص217؛ العروة الوثقی، ج4، ص642.
- ↑ الحاوی الکبیر، ج4، ص75؛ الشرح الکبیر، ج3، ص497؛ مواهب الجلیل، ج4، ص46.
- ↑ بدائع الصنائع، ج2، ص142.
- ↑ المغنی، ج3، ص489؛ المبدع، ج3، ص232-233.
- ↑ الحاوی الکبیر، ج4، ص212-213.
- ↑ الانصاف، ج4، ص52؛ المغنی، ج3، ص489؛ بدائع الصنائع، ج2، ص142.
- ↑ حاشیة الدسوقی، ج2، ص79؛ حاشیة الصاوی، ج2، ص110؛ شرح مختصر خلیل، ج2، ص364.
- ↑ من لا یحضره الفقیه، ج2، ص261-262.
- ↑ منتهی المطلب، ج2، ص800؛ مستند الشیعه، ج13، ص323-324.
- ↑ تحریر الاحکام، ج1، ص107؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص297.
- ↑ المغنی، ج3، ص462، 549.
- ↑ الام، ج2، ص238-239؛ فتح العزیز، ج7، ص499.
- ↑ الاستذکار، ج4، ص272.
- ↑ التنبیه فی الفقه الشافعی، ج1، ص85.
- ↑ الشرح الکبیر، ج3، ص347؛ تحریر الاحکام، ج1، ص107؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص297.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل اهل حرم.
- احکام القرآن: الجصاص (م. 370ق.) ، به کوشش قمحاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1405ق
- اخبار مکه: الازرقی (م. 248ق.) ، به کوشش رشدی الصالح، مکه، مکتبة الثقافه، 1415ق
- الاستذکار: ابن عبدالبر (م. 463ق.) ، به کوشش سالم عطاء و محمد معوض، دار الکتب العلمیه، 2000م
- الاقناع: موسی بن احمد الحجاوی (م. 968ق.) ، به کوشش عبداللطیف، بیروت، دار المعرفه
- الام: الشافعی (م. 204ق.) ، بیروت، دار الفکر، 1403ق
- الانصاف فی معرفة الراجح من الخلاف: المرداوی (م. 885ق.) ، به کوشش محمد حامد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1377ق
- البحر الرائق: ابونجیم المصری (م. 970ق.) ، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق
- البحر المحیط: ابوحیان الاندلسی (م. 754ق.) ، بیروت، دار الفکر، 1412ق
- بدائع الصنائع: علاء الدین الکاسانی (م. 587ق.) ، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، 1409ق
- البیان و التبیین: الجاحظ (م. 255ق.) ، بیروت، مکتبة الهلال، 1423ق
- تاریخ مکه: احمد السباعی (م. 1404ق.) ، نادی مکة الثقافی، 1404ق
- تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م. 292ق.) ، بیروت، دار صادر، 1415ق
- تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م. 726ق.) ، مشهد، آل البیت
- تحفة الفقهاء: علاء الدین السمرقندی (م. 535/539ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1414ق
- تذکرة الفقهاء: العلامة الحلی (م. 726ق.) ، قم، آل البیت، 1414ق
- تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم): ابن کثیر (م. 774ق.) ، به کوشش شمس الدین، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1419ق
- تفسیر ماوردی (النکت و العیون): الماوردی (م. 450ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1412ق
- التنبیه فی الفقه الشافعی: ابراهیم بن علی الفیروزآبادی (م. 476ق.) ، به کوشش عماد الدین، بیروت، عالم الکتب، 1403ق
- جامع البیان: الطبری (م. 310ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1412ق
- جواهر الکلام: النجفی (م. 1266ق.) ، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی
- حاشیة الدسوقی: الدسوقی (م. 1230ق.) ، احیاء الکتب العربیه
- حاشیة الصاوی: احمد بن محمد الصاوی (م. 1241ق.) ، دار المعارف
- حاشیة رد المحتار: ابن عابدین (م. 1252ق.) ، بیروت، دار الفکر، 1415ق
- الحاوی الکبیر: الماوردی (م 450ق.) ، به کوشش علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1414ق
- الخلاف: الطوسی (م. 460ق.) ، به کوشش خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، 1407ق
- السنن الکبری: البیهقی (م. 458ق.) ، بیروت، دار الفکر
- الشرح الکبیر: عبدالرحمن بن قدامه (م. 682ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه
- شرح مختصر خلیل: محمد بن عبدالله الخرشی (م. 1101ق.) ، بیروت، دار الفکر
- شفاء الغرام: محمد الفاسی (م. 832ق.) ، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1421ق
- العروة الوثقی: سید محمد کاظم یزدی (م. 1337ق.) ، قم، النشر الاسلامی، 1420ق
- العین: خلیل (م. 175ق.) ، به کوشش مخزومی و السامرائی، دار الهجره، 1409ق
- غنیة النزوع: ابن زهرة الحلبی (م. 585ق.) ، به کوشش بهادری، قم، مؤسسه امام صادق7، 1417ق
- فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م. 623ق.) ، دار الفکر
- فقه الرضا7: علی بن بابویه (م. 329ق.) ، مشهد، المؤتمر العالمی للامام الرضا7، 1406ق
- الکافی فی الفقه: ابوالصلاح الحلبی (م. 447ق.) ، به کوشش استادی، اصفهان، مکتبة امیر المؤمنین7، 1403ق
- کشف اللثام: الفاضل الهندی (م. 1137ق.) ، قم، نشر اسلامی، 1416ق
- کنز العرفان فی فقه القرآن: الفاضل المقداد (م. 826ق.) ، به کوشش بهبودی، تهران، مرتضوی، 1373ش
- لسان العرب: ابن منظور (م. 711ق.) ، قم، ادب الحوزه، 1405ق
- المبدع شرح المقنع: ابراهیم بن محمد ابن مفلح (م. 844ق.) ، به کوشش محمد حسن، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق
- المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م. 460ق.) ، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه
- مجمع البیان: الطبرسی (م. 548ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1406ق
- المراسم العلویه: سلار حمزة بن عبدالعزیز (م. 448ق.) ، به کوشش حسینی، قم، المجمع العالمی لاهل البیت، 1414ق
- مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام: الشهید الثانی (م. 965ق.) ، قم، معارف اسلامی، 1416ق
- مستمسک العروة الوثقی: سید محسن حکیم (م. 1390ق.) ، قم، دار التفسیر، 1416ق
- مستند الشیعه: احمد النراقی (م. 1245ق.) ، قم، آل البیت، 1415ق
- مصباح المتهجد: الطوسی (م. 460ق.) ، بیروت، فقه الشیعه، 1411ق
- المعتبر: المحقق الحلی (م. 676ق.) ، مؤسسه سید الشهداء، 1363ش
- المغنی: عبدالله بن قدامه (م. 620ق.) ، بیروت، دار الفکر، 1405ق
- المفصل: جواد علی، دار الساقی، 1422ق
- المقنعه: المفید (م. 413ق.) ، قم، نشر اسلامی، 1410ق
- من لا یحضره الفقیه: الصدوق (م. 381ق.) ، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، 1404ق
- المنتقی شرح الموطّا: سلیمان بن خلف الباجی (م. 474ق.) ، قاهره، السعاده
- منتهی المطلب: العلامة الحلی (م. 726ق.) ، چاپ سنگی
- مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م. 954ق.) ، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1416ق
- الوسیلة الی نیل الفضیله: ابن حمزه (م. 560ق.) ، به کوشش الحسون، قم، مکتبة النجفی، 1408ق.