امام حسن مجتبی(ع)
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Kamran در تاریخ ۱۴ آبان ۱۴۰۳ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
امام حسن مجتبی(ع) فرزند امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب(ع) دومین امام شیعیان و پنجمین خلیفه مسلمین است. او را شبیه‌ترین فرد به رسول خدا(ص) و فردی عابدی و زاهد دانسته‌اند و گزارش کرده‌اند که چند بار در زندگی تمام یا نیمی از اموالش را صدقه داد. امام حسن پس از شهادت امیرالمومین با بیعت مردم به خلافت رسید و در سال ۴۱ قمری به دلیل دودستگی در سپاهیانش مجبور به پذیرش صلح با معاویه بن ابی‌سفیان شد که ادعای خلافت داشت و سپاه بزرگی از شام را برای جنگ با امام حسن به سوی عراق فرستاده بود.
آن حضرت بارها با پای پیاده به حج رفت. پیکرش را بعد از شهادت، در قبرستان بقیع در کنار فاطمه بنت اسد دفن کردند. مکانی که بعدا امام زین العابدین(ع) و امام باقر(ع) نیز در همانجا دفن شدند و بعدها گنبدی باشکوه بر آن ساخته شد.
تولد و کودکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امام حسن در نیمه ماه رمضان[۱]سال سوم هجری[۲]در مدینه به دنیا آمد. در بیشتر منابع امام حسن را شبیه ترین افراد به رسول خدا(ص) وصف کرده‌اند. در روایتی رسول خدا(ص)، امام حسن(ع) را در خوی و خصلت و چهره شبیه ترین مردم به خود وصف کرده است.[۳] امام حسن هفت سال از عمرش را در عصر رسول خدا(ص) سپری کرد.[۴]سبط النبی، سید، زکی، مجتبی، تقی، ولی و طیب از القاب آن حضرت هستند[۵].
امام حسن پس از رسول خدا(ص)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
آن حضرت شاهد حوادث و رخدادهای دوران سه خلیفه نخست بود. برخی گزارشها از حضور ایشان و برادرش امام حسین(ع) در برخی فتوحات مانند شمال آفریقا و طبرستان خبر می‌دهند[۶]. در حالی که دلایل تاریخی حاکی از عدم شرکت اهل بیت در فتوحات است[۷]. امام حسن(ع) به هنگام محاصره عثمان در راستای خواست پدر بزرگوارشان به خانه عثمان رفت و آمد داشت.[۸] بدرقه ابوذر از سوی امام حسن به همراه پدر به هنگام تبعید این صحابی[۹] از وقایع دیگر دوره عثمان است.
امام حسن(ع) در خلافت امیرمؤمنان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امام حسن(ع) مدت سی سال از عمر مبارک خود را در کنار پدر بزرگوارشان امام علی (ع) سپری کردند. در آستانه جنگ جمل به عنوان نماینده اعزامی حضرت علی(ع) برای بسیج مردم کوفه به آن شهر رفت[۱۰]. آن حضرت در نبرد صفین نیز شرکت داشت. وی در جنگ خوارج نیز علاوه بر ایراد خطبه‌های مختلف در حمایت از امام در میدان جنگ حضور داشت[۱۱].
حضرت علی(ع)، صدقات فراوانی در مدینه و اطراف آن داشت که بعد از خود، امام حسن(ع) و بعد از امام حسن برادرش حسین (ع) متولی این صدقات بودند[۱۲].اداره صدقات آن حضرت پس از فرزندانش در دست بنو حسن و بنو حسین بود[۱۳].
عصر امامت و خلافت امام حسن(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
حضرت علی(ع)، بعد از ضربت خوردن، فرزندش حسن(ع) را به امامت منصوب کرد[۱۴]، و آن حضرت زمام امور را بمدت تقریبا شش ماه بدست گرفت. بیعت با امام حسن(ع) در روز بیست و یکم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری و بعد شهادت امیرمؤمنان انجام گرفت[۱۵].
معاویه که در شام حاکم بود و ادعای خلافت داشت با شنیدن خبر بیعت مردم با امام حسن(ع)، تصمیم صریح خود را به سرکشی و عدم شناسایی امام به عنوان خلیفه اعلام کرد.[۱۶]نخستین اقدام امام حسن(ع) بعد از بیعت با او سازماندهی لشکر برای جنگ با معاویه بود.[۱۷]معاویه نیز با شصت هزار نیرو علیه امام حسن(ع) به راه افتاد.[۱۸] او شایع کرد که امام حسن(ع) تصمیم به صلح دارد[۱۹] و همزمان به تطمیع برخی از سرداران سپاه امام حسن پرداخت.[۲۰] در پی شایعات پذیرش صلح از ناحیه امام بود که خیمه گاه آن حضرت را به غارت بردند و در «مظلم ساباط» او را زخمی ساختند.[۲۱] امام در چنین شرایطی مجبور به صلح شد و در پاسخ یکی از یارانش علت صلح را میل و رغبت بیشتر مردم بر صلح، ناخوشی آنان از جنگ و به ویژه حفظ شیعیان از کشته شدن دانسته است[۲۲].
امام با قید شرایطی مانند عدم تعیین جانشین از سوی معاویه[۲۳] و واگذاری تعیین خلیفه به شورای مسلمانان[۲۴]، در امان ماندن مسلمانان و شیعیان و عدم توطئه بر ضد اهل بیت[۲۵] خلافت را به معاویه واگذار کرد.
فضایل و مناقب[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امام حسن(ع) را عابدترین، زاهدترین و با فضیلت مردم زمان خود دانسته‌اند[۲۶]از فضایل امام بخشش‌های زیاد آن حضرت است به طوری که ایثار[۲۷]بردباری و بخشش[۲۸]آن حضرت زبانزد عام و خاص بود[۲۹]. لقب کریم اهل بیت از بخشش‌های زیاد امام نام گرفته است. آن حضرت دو یا سه بار نصف یا به گزارشی تمام دارایی خود را در راه خدا صدقه داد.[۳۰][۳۱]
حج[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منابع شیعه و سنی از حج‌گزاری مکرر امام حسن مجتبی(ع) با پای پیاده بسیار سخن گفته‌اند[۳۲] آن حضرت 25 بار با پای پیاده حج گزارد[۳۳]امام علت پیاده حج گزاردن را خضوع بیشتر در پیاده رفتن به خانه خدا عنوان کرد[۳۴].
همسران امام حسن(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نام همسران آن حضرت در منابع تاریخی عبارتند از: ام الحق دختر طلحة بن عبیداللَّه؛ حفصه دختر عبدالرحمن بن ابی‌بکر؛ هند دختر سهیل بن عمرو[۳۵]؛ و جعدة دختر اشعث بن قیس.[۳۶] شیخ مفید[۳۷] أم بشیر دختر عقبة بن عمرو بن ثعلبة و خولة دختر منظور الفزاریة را از دیگر همسران آن حضرت دانسته است. تعداد همسران آن حضرت در برخی منابع قدیمی تا ده زن [۳۸] و در برخی منابع تا یازده زن نیز ذکر کرده‌اند.[۳۹]
برخی از گزارشها اعداد مبالغه‌آمیزی از تعداد ازدواج‌ها و همسران امام حسن(ع) ذکر کرده‌اند که نام و نشانی از آنها در منابع نیست[۴۰].
فرزندان امام حسن(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
برای آن حضرت پانزده فرزند ذکر کرده‌اند[۴۱] و برخی[۴۲]چهار پسر و دو دختر گفته‌اند. نسل آن حضرت از طریق دو پسرش: حسن و زید، باقی ماند.همه فرزندان امام حسن مجتبی در روز عاشورا با امام حسین (ع) همراهی کردند. [۴۳]
بعدها شاخه حسنی علویان از فرزندان امام حسن(ع) از رقبای اصلی حکومت عباسیان بودند. از جمله محمد[۴۴] و ابراهیم[۴۵] فرزندان عبدالله بن حسن[۴۶]، و حسین بن علی بن حسن [۴۷](شهید فخ) (سال 169ق) با حکومت عباسی مبارزه کردند.
در نیمه دوم سده چهاره هجری اشراف حسنی موفق به تشکیل امارتی در مکه شدند که تا تسلط آل سعود بر حجاز استمرار یافت.
شهادت امام حسن(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امام حسن(ع) بنا به قول مشهور در 28 صفر سال 50 ق[۴۸] مسموم و به شهادت رسید. برخی سالهای 47[۴۹] و 49[۵۰]و نیز هفتم صفر[۵۱]را زمان شهادت امام دانسته‌اند. بنا به قول مشهور جعده همسر آن حضرت به تحریک معاویه امام(ع) را مسموم و به شهادت رساند[۵۲].
مزار امام حسن(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اهل بیت بنابه وصیت آن حضرت (ادفنونی عند ابی)، خواستند او را در کنار قبر جدش رسول خدا(ص) به خاک بسپارند، اما بنی امیه به سرکردگی مروان بن حکم حاکم مدینه[۵۳]، به همراهی برخی زنان رسول خدا(ص) [۵۴] مانع شدند. بنی هاشم برای مقابله با بنی امیه آماده شدند که امام حسین (ع)، بنا به وصیت برادرش حسن(ع) مانع شد و به ناچار آن حضرت در بقیع به خاک سپرده شد.[۵۵]
امام حسن(ع) در قبرستان بقیع و کنار مرقد مادر بزرگش فاطمه بنت اسد و عباس عموی پیامبر به خاک سپرده شد. بعدها بر قبر آن حضرت و و عمویش عباس و هم چنین امام زین العابدین(ع) و امام باقر(ع) گنبدی ساخته شد که بلندترین عمارت مدینه توصیف شده است.[۵۶][۵۷]در سال 495 مجدالملک براوستانی وزیر برکیارق سلجوقی معماری از مردم قم را برای ساختن گنبدی بالای آرامگاه امام حسن(ع) به مدینه فرستاد[۵۸].این گنبد در روز هشتم شوال سال 1343 توسط وهابی های سعودی تخریب شد[۵۹].
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ . تاریخ مدینه دمشق، ج13، ص167؛ الارشاد, ج2, ص5.
- ↑ . ترجمه الامام الحسن من الطبقات الکبری، ص98؛ انساب الاشراف ج3، ص 219؛ اعلام الوری، ج1، ص402.
- ↑ . الطبقات الکبری، الخامسه، ج1، ص245؛ الاستیعاب، ج1, ص 384.
- ↑ . مناقب ال ابی طالب، ج3، ص175.
- ↑ . کشف الغمة، ج2،ص141؛ بحار الأنوار، ج43، ص255.
- ↑ . الکامل فی التاریخ، ج3، ص6.
- ↑ . نک: الحیاة السیاسیه للامام الحسن، ص114 ـ 130.
- ↑ . مروج الذهب, ج 2, ص344؛ الامامه و السیاسه, ج1, ص44؛ تاریخ الطبری، ج 4، ص388-389.
- ↑ . أنساب الأشراف، ج5، ص543؛ تاریخ الیعقوبی، ج2، ص172.
- ↑ . الجمل، ص132, 175.
- ↑ . حیاة الامام الحسن بن علی ، ج1، ص481-486.
- ↑ . تهذیب الاحکام، ج9، صص145- 148.
- ↑ .علل الشرائع، ج1, ص230؛ الإرشاد، ج2، ص21؛ کشف الغمه، ج2، ص199..
- ↑ . کشف اللغمه، ج2، ص153-154؛ مسند الإمام المجتبی(ع)، ص36.
- ↑ . الارشاد؛ ج 2، ص9.
- ↑ . تاریخ الیعقوبی، ج2، ص214; شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج16، ص31.
- ↑ .المستدرک علی الصحیحین ، ج3, ص 174-176.
- ↑ . الفتوح، ج4، ص286; مقاتل الطالبیین، ص34-35.
- ↑ . تاریخ الیعقوبی، ج2، ص214.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص ۳۸
- ↑ .أنساب الأشراف، ج3،ص:35؛ الارشاد، ج2، ص12.
- ↑ . اخبار الطوال، ص220.
- ↑ . الاستیعاب، ج1، ص385-387.
- ↑ . الاستیعاب، ج1، ص386-387.
- ↑ . الفتوح، ج4، ص290-291.
- ↑ . الامالی, صدوق، ص244؛ عده الداعی، ص139.
- ↑ . کشف اللغمه، ج2،ص 180-182؛ نزهه الناظر، ص148-150.
- ↑ . الکامل مبرد، ج2، ص462. ( ندیدم)
- ↑ . نک : بحار الانوار ج43, ص 344 - 355 ؛ مناقب ال ابی طالب، ج3, ص188.
- ↑ . أنساب الأشراف، ج3،ص9؛ الوافی بالوفیات، ج12، ص68.
- ↑ . شرح الاخبار، ج3، ص113؛ مناقب ال ابی طالب ، ج3, ص 180.
- ↑ . أنساب الأشراف، ج3، ص9؛ الوافی بالوفیات، ج12، ص67؛ عده الداعی، ص139.
- ↑ . شذرات الذهب, ج1, ص242.
- ↑ . الأئمة الإثنا عشر، ص64.
- ↑ . أنساب الأشراف، ج3، ص20-22.
- ↑ . صلح امام حسن علیه السلام, آل یاسین، ص38.
- ↑ . الإرشاد، ج2، ص20.
- ↑ . الطبقات الکبری، ج5، ص244-245
- ↑ . شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج16،ص21.
- ↑ . انساب الاشراف، ج3، ص25؛ قوت القلوب؛ ج 2 , ص 471.
- ↑ . تذکرة الخواص، ص194؛ الإرشاد، ج2، ص20.
- ↑ . الطبقات الکبری , ج5, ص 244-245
- ↑ . المجدی فی انساب الطالبین، ص19؛ مسند الإمام الشهید(ع)، ج2، ص107.
- ↑ . تاریخ الطبری، ج7، ص552.
- ↑ . الطبقات الکبری، ج5، ص439-441.
- ↑ . الفخری، ص164.
- ↑ . تاریخ الطبری، ج8، ص192-205.
- ↑ . کشف الغمه، ج2، ص205؛ ترجمه الامام الحسن (ع)من الطبقات الکبری، ص91.
- ↑ . البدء و التاریخ، ج5، ص74.
- ↑ . تاریخ الیعقوبی، ج2، ص225؛ تاریخ مدینه دمشق، ج7، ص122.
- ↑ . الدروس الشرعیه، ج2، ص7.
- ↑ . البدایه و النهایه، ج8،س 43؛ تاریخ ابن خلدون, ج2, ص 649.
- ↑ . الوافی بالوفیات، ج12، ص68-69.
- ↑ . تذکره الخواص، ص193.
- ↑ . بحار الانوار، ج44، ص134.
- ↑ . رحله ابن جبیر, ص 155؛ مدینه شناسی, ص 326.
- ↑ . العقد الثمین، ج3، ص396.
- ↑ . الکامل فی التاریخ، ج10، ص352.
- ↑ . تاریخ حرم ائمه بقیع(ع) و آثار دیگر در مدینه منوره، ص51
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل حسن بن علی المجتبی.
- الاخبار الطوال: احمد ابن داود الدينوري (م.282ق.)، تحقيق عبدالمنعم عامر، قم، الرضي، 1412ق.
- الارشاد: المفيد (م.413ق.)، بيروت، دار المفيد، 1414ق.
- الاستيعاب في معرفه الاصحاب: يوسف بن عبدالله بن محمد ابن عبدالبر (م.463ق.)، تحقيق علي محمد البجاوي، بيروت، دار الجيل، 1412ق.
- اعلام الوري: الطبرسي (م.548ق.)، قم، آل البيت:، 1417ق.
- الامالي: الصدوق (م.381ق.)، قم، البعثه، 1417ق.
- الامامة و السياسه: ابن قتيبه الدينوري (م.276ق.)، تحقيق طه محمد الزيني، موسسه الحلبي.
- انساب الاشراف: البلاذري (م.279ق.)، تحقيق محمد حميد الله, مصر، دار التعارف، 1959م.
- بحار الانوار: محمد تقي المجلسي (م.1110ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1403ق.
- البدء والتاريخ: المطهر بن طاهر المقدسي (م.355ق.)، بيروت، دار صادر، 1903م.
- البداية و النهايه: اسماعيل بن عمر ابن كثير (م.774ق.)، بيروت، دار الفكر، 1407ق.
- تاريخ حرم ائمه بقيع(ع) و آثار ديگر در مدينه منوره: محمد صادق نجمي, تهران, مشعر, 1386ش.
- تحليلي از زند گاني سياسي امام حسن مجتبي(ع): جعفر مرتضي العاملي, مترجم محمد سپهري, قم, دفتر تبليغات اسلاميحوزه علميه قم, 1376ش.
- الائمه الاثني عشر: شمس الدين محمد بن طولون(م. 953ق), تحقيق صلاح الديم المنجد, قم, رضي.
- ترجمه الامام حسن من الطبقات الکبري: ابن سعد (م.230ق.)، تحقيق عبدالعزيز الطباطبايي، قم، مؤسسة آل‌البيت:, 1416ق.
- تهذيب الاحكام: الطوسي (م.460ق.)، تحقيق موسوي و آخوندي، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1365ش.
- الجمل والنصرة لسيد العتره: المفيد (م.413ق.)، قم، مكتبة الداوري.
- الحياة السياسية للامام الحسن(ع): سيد جعفر مرتضي العاملي، بيروت، دارالسيره، 1414ق.
- الدرالنظيم في خواص القرآن: يوسف بن حاتم الشامي المشغري العاملي(م. 664ق), قم, انشر الاسلامي.
- الدروس الشرعيه: الشهيد الاول (م.786ق.)، قم، نشر اسلامي، 1412ق.
- دعائم الاسلام: النعمان المغربي (م.363ق.)، تحقيق آصف بن علي اصغرفيضي، قاهره، دار المعارف، 1383ق.
- ذخائر العقبي: احمدبن عبدالله الطبري (م.694ق.)، قاهره, مکتبه المقدسي, 1356ق.
- الذريعة الي تصانيف الشيعه: آقابزرگ تهراني (م.1389ق.)، بيروت، دار الاضواء، 1403ق.
- ربيع الابرار: الزمخشري (م.538ق.)، تحقيق عبدالامير، بيروت، اعلمي، 1412ق.
- روض الجنان في شرح ارشاد الاذهان: الشهيد الثاني (م.965ق.)، قم، آل البيت:.
- روضة الواعظين: الفتال النيشابوري (م.508ق.)، تحقيق سيد محمد مهدي، قم، الرضي.
- زندگاني حضرت امام حسن بن علي: علامه مجلسي مترجم محمد جواد نجفي، تهران، انتشارات اسلاميه، 1362ش.
- سبل الهدي: محمد بن يوسف الصالحي (م.942ق.)، تحقيق عادل احمد و علي محمد، بيروت، دار الكتب العلميه، 1414ق.
- السقيفه و فدک: ابي بکر احمد بن عبدالعزيز الجواهري البصري البغدادي (م. 323ق)، تحقيق محمد هادي الاميني, بيروت، شرکة الکتبي، 1413ق.
- سير اعلام النبلاء: الذهبي (م.748ق.)، تحقيق شعيب الارنووطو محمد نعيم العرقسوسي، بيروت، الرساله، 1413ق.
- شرح نهج البلاغه: ابن ابي الحديد (م.656ق.)، تحقيق محمد ابوالفضل، دار احياء الكتب العربيه، 1378ق.
- صفة الصفوه: ابوالفرج الجوزي (م.597ق.)، تحقيق احمد بن علي, قاهره, دار الحديث, 1421ق.
- العبر في خبر من غبر: الذهبي (م.748ق.)، تحقيق فواد سيد، کويت، تراث العربي.
- عدة الداعي و نجاح الساعي: ابن فهد الحلي (م.841ق.)، تحقيق احمد موحد قمي، دار الكتب الاسلامي.
- العقد الفريد: احمدبن عبد ربه (م.328ق.)، تحقيق مفيد قميحه، بيروت، دار الكتب العلميه، 1404ق.
- علل الشرايع: محمد بن علي بن بابويه الصدوق (م.381ق.)، تحقيق بحرالعلوم، نجف، المكتبة الحيدريه، 1385ق.
- عيون اخبار الرضا7: محمد بن علي بن بابويه الصدوق (م.381ق.)، تحقيق حسن الاعلمي, بيروت، اعلمي، 1404ق.
- غاية المرام و حجة الخصام: سید هاشم البحراني (م.1107ق.)، تحقیق سید علی عاشور.
- غرر الاخبار و درر الاثار: حسن بن محمد ديلمي(م. قرن 8ق) ، تحقیق اسماعيل ضيغم، قم، دليل ما، 1427ق.
- الفتوح: احمد ابن اعثم الكوفي (م.314ق.)، تحقیق علي شيري، بيروت، دار الاضواء، 1411ق.
- الفصول المهمة في اصول الائمه:: الحر العاملي (م.1104ق.)، به كوشش قائيني، قم، معارف اسلا مي‌امام رضا7، 1418ق.
- قرب الاسناد: الحميري القمی (م.قرن 3ق.)، قم، آل البيت:، 1413ق.
- قوت القلوب فی معامله المحبوب: محمد ابوطالب مكي (م.386ق.)، تحقیق باسل عیون السود, بیروت, دارالکتب العلمیه, 1417ق..
- الطبقات الکبری: محمد بن سعد بن منیع الهاشمی البصری(م. 230ق) تحقیق محمد عبدالقادر عطا, بیروت, دارالکتب العلمیه, 1410ق.
- غنیه النزوع: ابن زهره الحلبی(م. 585ق), تحقیق ابراهیم البهادری, قم, موسسه الامام الصادق, 1417ق.
- الجمل و النصره لسید العتره: المفید(م. 413ق)؛ قم, مکتبه الداوری.
- العواصم من القواصم فی تحقیق مواقف بعد وفاه النبی(ص): ابن العربی( م. 543ق), تحقیق محب الدین خطیب , جده, الدار السعودیه, 1387ق.
- کشف المحجه لثمره المهجه: سید ابن الطاووس(م.664ق.)، نجف الاشرف، الحيدريه، 1370ق.
- الكافي: الكليني (م.329ق.)، تحقیق علی اکبر غفاري، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1367ش.
- الكامل في التاريخ: علي ابن اثير (م.630ق.)، بيروت، دار صادر، 1386ق.
- كشف الغمه فی معرفه الائمه: علي بن عيسي الاربلي (م.693ق.)، بيروت، دار الاضواء، 1405ق.
- كمال الدين: محمد بن علي بن بابويه الصدوق (م.381ق.)، تحقیق علی اکبر غفاري، قم، نشر الاسلامي، 1405ق.
- المجدي في انساب الطالبيين: علي بن محمد العلوي العمری (م.709ق.)، تحقیق احمد المهدوي، قم، مكتبة النجفي، 1409ق.
- مجمع الزوائد: الهيث مي(م.807ق.)، بيروت، دار الكتاب العلمیه، 1408ق.
- مروج الذهب و معدن الجوهر: علی بن حسین بن علی المسعودي (م.346ق.)، تحقیق اسعد داغر، قم، دار الهجره، 1409ق.
- المستدرك علي الصحيحين: الحاكم النيشابوري (م.405ق.)، به كوشش مرعشلي، بيروت، دار المعرفه، 1406ق.
- مسند الامام احمد بن حنبل: احمد بن حنبل (م.241ق.)، بيروت، دار صادر.
- مسند زيد بن علي: زيد بن علي(م. 122ق) ، بيروت، دارمکتبة الحياه.
- المصنّف: ابن ابي شيبه الکوفی (م.235ق.)، تحقیق سعيد محمد، دار الفكر، 1409ق..
- معجم رجال الحديث: الخوئي (م.1413ق.)، بيروت، 1413ق.
- المعيار و الموازنه: ابوجعفر الاسكافي (م.220ق.)، تحقیق محمد باقر محمودي، 1402ق.
- مقاتل الطالبيين: ابوالفرج الاصفهاني (م.356ق.)، تحقیق کاظم المظفر, نجف الاشرف, مکتبه الحیدریه, 1385ق.
- الملل والنحل: الشهرستاني (م.548ق.)، تحقیق سيد محمد كيلاني، بيروت، دار المعرفه، 1395ق.
- مناقب آل ابي طالب: ابن شهر آشوب (م.588ق.)، تحقیق گروهي از اساتيد نجف، نجف، المکتبة الحيدريه، 1376ق.
- المناقب: الموفق الخوارزمي(م.568ق.)، تحقیق مالك محمودي، قم، نشر اسلامي، 1414ق.
- المنتظم: ابن الجوزي (م.597ق.)، تحقیق محمد عبدالقادر و ديگران، بيروت، دار الكتب العلميه، 1412ق.
- منهاج السنة النبويه: احمد بن عبدالحلیم ابن تيميه (م.728ق.)، تحقیق محمد رشاد سالم، مؤسسة قرطبه، 1406ق.
- نهاية الارب فی فنون الادب: احمد النويري (م.733ق.)، قاهره، دار الكتب والوثائق، 1423ق.
- الوافي بالوفيات: الصفدي (م.764ق.)، تحقیق احمد الارنؤوط و تركي مصطفي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1420ق.
- وسائل الشيعه: الحر العاملي (م.1104ق.)، تحقیق عبدالرحیم الربانی اشیرازی, بیروت, داراحیاء التراث العربی, 1403ق
- وفاء الوفاء: علی بن احمد السمهودي (م.911ق.)، تحقیق خالد عبدالغني محفوظ، بيروت، دار الكتب العلميه، 2006م.
- المصنف: عبدالرزاق الصنعانی(م. 211ق), تحقیق حبیب الرحمن الاعظمی.
- مدینه شناسی: محمد باقر نجفی, تهران, شرکت قلم, 1364ش.
- رحله ابن جبیر: محمد بن احمد ابن جبیر (م. 614ق), بیروت, دارو مکتبه الهلال.
- الهداية الكبري: حسين بن حمدان الخصيبي (م.334ق.)، بيروت، البلاغ، 1411ق.
- نهج البلاغه: خطبه الامام علی(ع) (م. 40ق) مترجم جعفر شهیدی, تهران, انتشارات علمی فرهنگی, 1378ش.
- حیاه الامام الحسن بن علی(ع): باقر شریف القرشی, بیروت, دارالبلاغه, 1413ق.
- الغدیر: عبدالحسین احمد الامینی النجفی: بیروت, دارالکتب العربی, 1397ق.
- مسند الامام المجتبی (ع) عزیزالله عطاردی, تهران, عطارد, 1373ق.
- العقد الثمین فی تاریخ بلد الامین: محمد بن احمد الفاسی(م. 832ق), تحقیق احمد عطاو محمد عبدالقادر, بیروت, دارالکتب العلمیه, 1419 ق.
- پیکار صفین: نصر بن مزاحم منقری(م. 212ق), مترجم پرویز اتابکی, تهران, انتشارات و اموزش انقلاب اسلامی, 1370ش.
- تشیع در مسیر تاریخ: حسین محمد جعفری, مترجم سید محمد تقی آیت اللهی, تهران, نشر فرهنگ اسلامی, 1382ش.
- صلح امام حسن: راضی آل یاسین, مترجم سیدعلی خامنه ای, تهران, آسیا, 1348ش.
- الخرائج و الجرائح: قطب الدین الراوندی(م. 573ق), تحقیق سید محمدباقر الموحد الابطحی, قم, موسسه الامام المهدی, 1409ق.
- المحبر: محمد بن حبیب بن امید الهاشمی البغدادی(م. 245ق), تخقیق ایلزه لیختن شنیتر, بیروت, دارالافاق الجدیده.
- مقتل الحسین: موفق بن احمد خوترزمی(م. 568ق), تحقیق محمد السماوی, قم, انوار المهدی, 1423ق.
- نزهه الناظر و تنبیه الخاطر: حسن بن محمد بن الحسن الحلوانی(م. قرن 5ق), قم, مدرسه الامام المهدی, 1408ق.
- شرح الاخبار: القاضی النعمان المغربی(م. 363ق), تحقیق سید محمد الحسینی الجلالی, قم, النشر الاسلامی.
- شذرات الذهب فی اخبار من ذهب: عبدالحی بن احمد العکری الدمشقی (م. 1089ق), تحقیق الارناووط, بیروت, دارالفکر, 1406ق.
- الائمه الاثنی عشر: شمس الدین محمد بن طولون(م. 953ق), تحقیق صلاح الدین المنجمد, قم, الرضی.
- المبسوط: السرخسی(م. 483ق), بیروت, دارالمعرفه, بی تا.
- زندگانی حسن بن علی(علیه السلام): باقر شریف قرشی, مترجم فخرالدین حجازی, تهران, بنیاد بعثت, 1352ش.
- زندگانی دوازده امام (علیهم السلام): هاشم معروف الحسنی, مترجم محمد مقدس, تهران, امیرکبیر, 1382ش.
- مسند الامام الشهید ابی عبدالله الحسین: عزیزالله عطاردی, تهران, عطارد, 1376ش.
- الفخری فی الاداب السلطانیه و الدول الاسلامیه: محمد بن علی بن طباطبا معروف الطقطقی(م. 709ق), تحقیق عبدالقادر محمد مایو, بیروت, دارالقلم العربی, 1418ق.