حجر اسماعیل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حِجر اسماعیل'''، محوطه نیم‌دایره‌ای شکل در جوار [[کعبه]] است، که بر پایه روایت‌های اسلامی، مکان دفن [[حضرت اسماعیل(ع)]]، [[هاجر]] و برخی پیامبران است.

بر پایه برخی احادیث، بخشی از حجر اسماعیل جزو کعبه بوده است؛‌ از این رو به باور فقیهان [[شیعه]] و بیشتر فقیهان [[اهل سنت]] باید هنگام طواف، حجر اسماعیل داخل طواف قرار بگیرد.

==مکان==

حِجر اسماعیل، بر محوطه نیم دایره‌ای شکل در سوی شمال غربی [[کعبه]]، روبروی [[ناودان طلا (کعبه)|ناودان طلا]] گفته می‌شود.<ref>التاریخ القویم، ج2، ص569.</ref>  

حجر اسماعیل، با دیواری به ارتفاع ۱٫۳۲ متر و پهنای ۱٫۵۲ متر مشخص شده است. فاصله این دیوار از ناودان طلا نزدیک به ۶/۸۰ متر است و محدوده‌ای به طول ۸٫۴۴ متر میان [[رکن عراقی]] و [[رکن شامی]]{{یادداشت|رکن غربی.}} را دربرگرفته است.<ref>مرآه الحرمین، ج1، ص266؛ التاریخ القویم، ج2، ص576.</ref>

==پیشینه==

بر پایه روایت‌های دینی، تاریخچه ایجاد حِجر به زمان ساخت [[کعبه]] به دست [[حضرت ابراهیم(ع)]] برمی‌گردد. نقل‌های متفاوت و گاه ناهمگونی درباره سبب ساخت حجر وجود دارد؛ برخی از گزارش‌ها، از پناه گرفتن [[حضرت اسماعیل(ع)]] از آفتاب سوزان در این قسمت خبر داده،<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، ص117.</ref> و شاید در همین راستا حجر را خانه او معرفی می‌کنند،<ref>الکافی، ج4، ص210.</ref> این در حالیست که برخی از روایت‌ها، ساخت نخستینِ حجر را به حضرت ابراهیم(ع) و با هدف محافظت از گوسفندان اسماعیل(ع) بیان کرده‌اند.<ref>اخبار مکه، ج1، ص64- 65؛ وسائل الشیعه، ج13، ص355.</ref>

روایت‌های اسلامی، از دفن شدن برخی از پیامبران در حجر بدون اشاره به نام آنها خبر داده‌اند. بر پایه این گزارش‌ها بدن اسماعیل، مادرش [[هاجر]] و برخی از دختران او در این مکان دفن شده‌اند.<ref>الکافی، ج4، ص210؛ السیره النبویه، ج1، ص5.</ref>

حجر، هماره مورد توجه [[اهل حرم|مکیان]] بوده و خبرهایی از جلوس [[عبدالمطلب]] در حجر،<ref>الطبقات الکبری، ج1، ص82.</ref> نزاع‌های لفظی میان [[حضرت محمد(ص)]] و مشرکان [[قریش]] در این مکان،<ref>السیره النبویه، ج1، ص289- 290.</ref> و نیز اجتماع مشرکان برای تصمیم‌گیری بر ترور او<ref>المغازی، ج1، ص125.</ref> وجود دارد. تعدد رؤیاهای منتسب به بزرگانی مانند عبدالمطلب،<ref>السیره النبویه، ج1، ص142؛ البدایه و النهایه، ج2، ص244.</ref> و پیامبر(ص) در حجر<ref>سعد السعود، ص100؛ بحار الانوار، ج18، ص317.</ref> نشان از مناسب بودن این مکان برای استراحت پس از انجام عبادت دارد.

گزارش‌های مربوط به تعیین حجر به عنوان نقطه آغازین معراج پیامبر(ص)،<ref>سعد السعود، ص100؛ بحار الانوار، ج18، ص317.</ref> برگزاری برخی از سخنرانی‌های او،<ref>تفسیر القمی، ج1، ص379.</ref> حضور [[امامان]] [[شیعه]] در مناسبت‌های مختلف، و دعا و مناجات آنان در این مکان<ref>تفسیر العیاشی، ج2، ص337؛ الغیبه، ص259؛ بصائر الدرجات، ص373.</ref> نشان از جایگاه برجسته حجر نزد بزرگان دین دارد.

برخی با استناد به حدیثی منسوب به حضرت محمد(ص) خطاب به [[عایشه]]<ref>صحیح ابن خزیمه، ج2، ص1413؛ صحیح مسلم، ج2، ص968.</ref> بر این باورند که بخشی از حجر کنونی اسماعیل، جزو کعبه بوده که به جهت ناتوانی مالی قریش در بازسازی کعبه در سال پنجم پیش از [[بعثت]]، در حجر داخل شده است.<ref>التاریخ القویم، ج2، ص573.</ref> آنها حتی نامگذاری حجر را متناسب با سنگچین مشخص کننده قسمت باقیمانده از کعبه و برای منع افراد از ورود به آن دانسته‌اند.<ref>معجم البلدان، ج2، ص221.</ref>

[[عبدالله بن زبیر]]، در سال ۶۴ق. در بازسازی کعبه، قسمت یاد شده را به کعبه ملحق کرد، ولی [[حجاج بن یوسف]] پس از کسب اجازه از عبدالملک بن مروان (حک: ۶۵–۸۶ق) در سال۷۴ق. بنای کعبه را به شکل پیشین آن بازگرداند.<ref>الاعلاق النفیسه، ص30؛ اخبار مکه، ج1، ص214.</ref> مساحت حجر از آن زمان تاکنون بدون تغییر مانده است.

منابع از سنگفرش حجر در سال ۱۴۰ق. به فرمان منصور [[بنی‌عباس|عباسی]] (حک: ۱۳۶–۱۵۸ق)<ref>اخبار مکه، ج1، ص313؛ منائح الکرم، ج2، ص92.</ref> و بازسازی آن در سال ۱۶۴ق. به دستور مهدی عباسی (حک: ۱۵۸–۱۶۹ق)<ref>اخبار مکه، ج1، ص313- 314؛ التاریخ القویم، ج2، ص579.</ref> خبر داده‌اند. بازسازی‌های دیگری در سال‌های ۱۰۴۰ و ۱۲۶۰ و۱۲۸۳ق. در دوره سلاطین [[عثمانی]] انجام شد.<ref>التاریخ القویم، ج2، ص579.</ref>

در سال ۸۵۲ق. سلطان چقمق چرکسی (حک:۸۴۲–۸۵۷ق) برای نخستین بار جامه‌ای برای پوشاندن حجر اسماعیل به همراه جامه کعبه ارسال کرد، که در سال بعد مورد استفاده قرار گرفت.<ref>التاریخ القویم، ج2، ص578.</ref>

چگونگی [[طواف]] و همچنین خواندن نمازهای واجب و مستحب در حجر، مورد اختلاف فقیهان [[شیعه]] و [[اهل سنت]] قرار گرفته و ریشه این اختلاف، به تفاوت دیدگاه آنان در به شمار آوردن یا نیاوردن حجر به عنوان بخشی از [[کعبه]] می‌باشد.<ref>نک: حجر اسماعیل، ص42- 61؛ نک: میقات الحج، ج8، ص111 «حجر اسماعیل».</ref>

 

عالمان شیعه، به اتفاق آراء حجر را داخل در طواف قرار داده و در صورت ورود به حجر در حال طواف، حکم به اعاده آن داده‌اند.<ref>الخلاف، ج2، ص 324؛ مجمع الفائده و البرهان، ج7، ص79.</ref> فقیهان اهل سنت نیز، طواف را در بیرون حجر جایز دانسته‌اند و تنها به باور [[ابوحنیفه]]، ورود به حجر درستیِ طواف را به هم نمی‌زند.<ref>الام، ج2، ص193؛ الهدایه، ص190.</ref>

 

* اخبار مکه و ما جاء فيها من الآثار، محمد بن عبدالله الازرقي( -248ق.)، به کوشش رشدي الصالح ملحس، بيروت، دارالاندلس، 1416ق.  

* الاعلاق النفيسه: احمد بن عمر بن رسته (قرن3.ق)، بيروت، دار صادر، 1892م.  

* الام: محمد بن ادريس الشافعي ( -204.ق)، بيروت، دارالفکر، 1403ق.  

* بحار الانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار، محمد باقر المجلسي (1037-1110ق.)، تصحيح محمد باقر بهبودي و سيد ابراهيم ميانجي و سيد محمد مهدي موسوي خرسان، بيروت، داراحياء التراث العربي و موسسه الوفاء، 1403ق.  

* البدايه و النهايه في التاريخ، اسماعيل بن عمر بن کثير (700-774ق.)، به کوشش علي شيري، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1408ق.  

* بصائر الدرجات في علوم آل محمد: محمد بن الحسن الصفار ( -290ق.)، به کوشش محسن کوچه باغي تبريزي، تهران، اعلمي، 1404ق.  

* التاريخ القويم لمکه و بيت الله الکريم: محمد طاهر الکردي، تصحيح عبدالملک بن عبدالله بن ‌دهيش، بيروت، دار خضر، 1420ق.  

* تاريخ و آثار اسلامي مکه و مدينه: اصغر قائدان، تهران، انتشارات مشعر، 1386ش.  

* تفسير القمي، علي بن ابراهيم قمي ( -307ق.)، به کوشش سيد طيب موسوي جزائري، قم، انتشارات دارالکتاب، 1404ق.  

* تفسير العياشي: محمد بن مسعود العياشي ( -320.ق)، تحقيق رسولي محلاتي، تهران، مکتبة العلمية الاسلاميه، 1380ق.  

* حجر اسماعيل: محمد امين پور اميني، تهران، انتشارات مشعر، 1388ش.  

* الخلاف في الاحکام، محمد بن حسن الطوسي (385-460ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1407ق.  

* سعد السعود للنفوس، سيد بن طاوس (589-664ق.)، قم، انتشارات شريف الرضي، 1363ش.  

* السيرة النبوية: عبدالملک بن هشام ( -8- 213.ق)، تحقيق محمد محي الدين عبدالحميد، قاهره، مکتبة محمد علي صبيح، 1383ق.  

* صحيح ابن خزيمه: محمد بن خزيمه ( -311.ق)، تحقيق محمد مصطفي الاعظمي، بيروت، المکتب الاسلامي، 1424ق.  

* صحيح مسلم بشرح النووي (ال‍م‍ن‍ه‍اج‌ ف‍ي‌ ش‍رح‌ ص‍ح‍ي‍ح‌ م‍س‍ل‍م‌ ب‍ن‌ ال‍ح‍ج‍اج‌)، يحيي بن شرف النووي (631-676ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي.  

* الطبقات الکبري، محمد بن سعد ( -‌230‌ق.)، بيروت، دارالصادر، 1409ق.  

* الغيبه، محمد بن حسن الطوسي (385-460ق.)، به کوشش عباد الله تهراني و علي احمد ناصح، قم، انتشارات المعارف الاسلاميه، 1411ق.  

* الکافي، محمد بن يعقوب کليني ( -329ق.)، به کوشش علي اکبر غفاري، تهران، انتشارات دارالکتب اسلاميه، 1375ش.  

* مجمع الفائده و البرهان في شرح ارشاد الاذهان، مقدس اردبيلي احمد بن محمد  ( -993ق.)، به کوشش مجتبي عراقي و حسين يزدي و علي پناه اشتهاردي (1296-1387ش.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1403ق.  

* مرآة الحرمين، ابراهيم رفعت پاشا ( -1353.ق)، تهران، انتشارات مشعر.  

* معجم البلدان، ياقوت بن عبدالله الحموي ( -626.ق)، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1399ق.  

* المغازي، محمد بن عمر الواقدي ( -207ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بيروت، موسسه الاعلمي، 1409ق.  

* المناقب، موفق بن احمد خوارزمي (484-568ق.)، به کوشش مالک محمودي، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1411ق.  

* منائح الکرم في اخبار مکه و البيت و ولاه الحرم: علي بن تاج الدين السنجاري ( -1125ق.)، تحقيق جميل عبدالله محمد المصري، مکه، جامعه ام القري، 1419ق.  

* ميقات حج (فصلنامه): تهران، حوزه نمايندگي ولي فقيه در امور حج و زيارت.  

* وسائل الشيعه (تفصيل وسائل الشيعه الي تحصيل مسائل الشريعه)، محمد بن الحسن الحر العاملي (1033-1104ق.)، به کوشش عبدالرحيم رباني شيرازي، بيروت، داراحياء التراث العربي، 1403ق.  

* الهدايه علي مذهب الامام احمد: ابوالخطاب الکلوذاني، تحقيق عبداللطيف هميم و ماهر ياسين الفحل، مؤسسة غراس، 1425ق.