|
|
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) |
خط ۱: |
خط ۱: |
| {{در دست ویرایش|ماه=[[آذر]]|روز=[[۸]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=E ebrahimi }}
| | '''تَبَرُّک''': درخواست [[خیر]] و برکت از [[خداوند]]، از طریق یک موجود مبارک است. |
|
| |
|
| '''غزوه تبوک''': واپسین [[غزوه]] [[پیامبر(ص)]] در برابر رومیان در شمالیترین منطقه [[حجاز]] به سال نهم ق. است.
| | در اصطلاح دینی تیمن و برکت خواستن به واسطه موجودی که در پیشگاه [[خداوند]] از مقام والایی برخوردار است. تبرک با [[توسل]] شباهت مفهومی و مصداقی دارند. |
|
| |
|
| این منطقه در مسیر حج شامیان قرار دارد و به علت وجود چشمههای آب در آن، یکی از منزلگاههای حاجیان میباشد. وقتی گزارش بازرگانان نبطی مبنی بر لشکرکشی [[هراکلیوس]] امپراتور روم شرقی برای حمله به مسلمانان به [[مدینه]] رسید و با خطری که [[پیامبر(ص)]] از حمله رومیان احساس کردند؛ نامهها و نمایندگانی به قبایل مناطق مختلف اعزام کرده و آنان را به نبرد با رومیان فراخواندند.
| | تبرک یا با لمس و تماس موجود متبرک، یا از طریق اشیائی که به موجودات متبرک شباهت دارند، تحقق پیدا میکند و گاهی هم صاحب برکت خودش به شخص برکت میبخشد بدون اینکه شخص آن را درخواست کرده باشد. |
|
| |
|
| جبران شکست مسلمانان در [[جنگ موته]]، گرفتن [[جزیه]] از [[اهل کتاب]]، انتقام خون [[جعفر بن ابیطالب]] و... باعث ایجاد انگیزه بیش از پیش برای نبرد با رومیان گردید.
| | برکت علاوه بر [[اسلام]] در [[ادیان]] گذشته و در [[عهد عتیق]] درباره [[حضرت یعقوب]] و [[یوسف]]، [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی(ع)]] آمده است. |
|
| |
|
| در این میان برخی از عوامل مانند تجربه شکست موته، دوری راه تبوک با مدینه، قحطی و گرمای شدید تابستان باعث شد تا برخی از مسلمانان به تردید بیافتند و منافقین با وجود داشتن توانایی برای شرکت در جنگ، برای پیامبر عذر آورند.
| | دیدگاه رایج میان مسلمانان بر این است که تبرک یک کار نیک و مقبولی است. اما به باور [[وهابیان]]، تبرک یک نوع [[عبادت]] شمرده شده و از آن جایی که عبادت امری توقیفی است بنابرین تبرک تنها در مورد اموری جایز میباشد که در کتاب و سنت دلیلی بر جواز آن باشد. در موارد دیگر تبرک [[بدعت]] و غیر مشروع است. |
| | اما در جواب وهابیان باید گفت که در عبادت نیت [[پرستش]] وجود دارد اما در تبرکجویی هرگز قصد پرستش موجود متبرک در میان نیست. تبرک از اموری است که در شرع مقدس بر جواز آن دلایل فراوانی وجود دارد و بدعت ناپسند به شمار نمیرود. |
|
| |
|
| به دستور پیامبر(ص) کسانی که به خاطر فقر مالی نمیتوانستند در جنگ شرکت کنند، توسط توانمندان تجهیز شدند. با وجود تمام مشکلات مسلمانان در یکی از روزهای آغازین ماه رجب به سوی تبوک حرکت کردند. این سومین لشکرکشی پیامبر برای مقابله با رومیان بود. | | در [[قرآن کریم]]، سنت پیامبر(ص)، سیره اهلبیت(ع) و نیز در سیره صحابه و [[تابعین]] تبرک فراوان گزارش شده است. |
| | در مورد تبرک به [[پیامبر(ص)]] از تبرک به مو، ناخن و وسایل پیامبر و نیز تبرک به اماکن منسوب به پیامبر میتوان سخن گفت. با توجه به ادله و شواهد گوناگون، اختصاص این امر به پیامبر(ص) درست نیست؛ چنانچه در رفتار مسلمانان تبرک به غیر پیامبر فراوان وجود دارد. حتی بنابر روایات خود حضرت به عرق پیشانی [[حضرت علی(ع)]] تبرک جسته است. |
| | به طور خلاصه باید گفت تبرک یک امر مجاز بوده و اختصاص به پیامبر(ص) یا امور مربوط به ایشان ندارد. |
|
| |
|
| مسلمانان در راه تبوک سختیهای زیادی متحمل شدند به گونهای که بعضی اوقات مجبور بودند برای رهایی از تشنگی و گرسنگی شتران خود را نحر کنند. البته گزارشهای زیادی در مورد معجزات پیامبر(ص) برای حل کمبود آب و غذا وجود دارد.
| |
|
| |
|
| مسلمانان بعد از سختیهای فراوان به منطقه تبوک وارد شدند اما اثری از رومیان نیافتند. با وجود این پیامبر با توقف 10 یا 20 روزه در این منطقه کارهای مهمی را انجام دادند از جمله این کارها میتوان از مصالحه و توافق بر پرداخت جزیه با برخی از ساکنان مسیحی اطراف شام، فرستادن [[خالد بن ولید]] به [[دومةالجندل]] و اقداماتی دیگر نام برد.
| | ==واژهشناسی== |
|
| |
|
| در این جنگ منافقان بیش از گذشته چهره [[نفاق]] خود را آشکار کردند و از هیچ فرصتی برای بازداشتن مسلمانان از جنگ و بدبین کردن آنان نسبت به [[اسلام]] فروگذار نشدند. از مهمترین کارهای آنان میتوان به توطئه آنان نسبت به ترور پیامبر(ص)، تمسخر ایشان و نیز ماجرای گمشدن ناقه پیامبر(ص) و آگاهی ایشان از مکان آن اشاره کرد.
| | «تبرک» مصدر باب تفعّل از ریشه «ب ـ ر ـ ک» به معنای خیر کثیر و فزونی،<ref>لسان العرب، ج10، ص395-396، «برک. </ref> سینه شتر،<ref>مفردات، ص44، «برک.</ref> سعادت<ref>نک: قاموس قرآن، ج1، ص189.</ref> و ثبات<ref>معجم مقاییس اللغه، ج1، ص227؛ الصحاح، ص1574، «برک. </ref> است. |
|
| |
|
| پیامبر(ص) در این جنگ [[حضرت علی(ع)]] را جانشین خود در مدینه گذاشته و کسی را غیر از علی(ع) شایسته این کار ندانستند و حرکت خود به سمت تبوک را منوط به جانشینی علی(ع) کردند. اما این اقدام پیامبر با نارضایتی برخی مواجه گردید.
| | برخی معنای فراگیر برکت را فایده پایدار میدانند و باور دارند که این معنا با معانی دیگر آن سازگار است.<ref>قاموس قرآن، ج1، ص190.</ref> برخی نیز اصل آن را «پایداری» دانسته، بر این باورند که دیگر معانی با آن نزدیک هستند.<ref>معجم مقاییس اللغه، ج1، ص227.</ref> بعضی نیز اصل آن را فضل، خیر و افزونیِ مادی و معنوی میدانند.<ref>التحقیق، ج1، ص259، «برک. </ref> |
|
| |
|
| پیامبر(ص) بعد از سه یا چهار ماه در رمضان یا شوال سال نهم هجری وارد مدینه شدند. این لشکرکشی آثار و ثمرات زیادی برای مسلمانان داشت از جمله میتوان به گسترش حکومت پیامبر، دفع تهدید رومیان و قدرتنمایی مسلمانان در مقابل آنان و نیز آشکار شدن چهره منافقان اشاره کرد.
| | آوردهاند که این واژه در اصل، سامی و به معنای نزدیکی و قرابت است و از واژههای راهیافته در [[زبان عربی]] است.<ref>واژههای دخیل، ص135-136.</ref> |
|
| |
|
| ==پیشینه== | | ==معنای اصطلاحی== |
|
| |
|
| نام تبوک در منابع اسلامی به سبب غزوهای که در اواخر زندگانی [[پیامبر(ص)]] در آن جا رخ داد، مشهور گشت. در این میان، نبردی با رومیان رخ نداد؛ اما ویژگیهای این اعزام به یکی از دورترین و حساسترین مناطق شبه جزیره، آن هم در برابر قدرت بزرگ جهان آن روز، بر اهمیت این غزوه میافزاید.
| | برکت در اصطلاح متون دینی، عبارت است از پدید آمدن خیر الهی در امور<ref>مفردات، ص44؛ المیزان، ج7، ص280-281.</ref> و فراوانی خیر و بسیار شدن آن<ref>تفسیر قرطبی، ج4، ص139.</ref> که شامل امور خیر دنیوی و اخروی از جمله پاداش اعمال، امنیت و مایه دوری انسان از دنیا است.<ref>نک: احکام القرآن، ابن عربی، ج1، ص102.</ref> |
|
| |
|
|
| | تبرک همچنین عبارت است از تیمن<ref>لسان العرب، ج10، ص396؛ النهایه، ج5، ص302، «یمن. </ref> و مبارک شمردن چیزی<ref>لغتنامه، ج1، ص6367.</ref> و در اصطلاح متون دینی، یعنی طلب برکت و خیر الهی<ref>نک: تسهیل العقیدة الاسلامیه، ص334.</ref> که در یک موجود نهاده شده<ref>الموسوعة الفقهیة الکویتیه، ج10، ص69.</ref> و [[خداوند]] برای او امتیازها و مقامهایی خاص قرار داده است،<ref>سلفیگری و پاسخ به شبهات، ص434.</ref> خواه این برکت مادی باشد و خواه معنوی.<ref>التبرک، جدیع، ص43.</ref> |
|
| |
|
| تبوک نام یک وادی در شمالیترین نقطه [[حجاز]] بین سرزمین [[حجر|حِجر]] و [[شام]] است.<ref>صورة الارض، ج1، ص32؛ معجم ما استعجم، ج1، ص12؛ نک: معجم البلدان، ج2، ص219.</ref> برخی این سرزمین را بخشی از قلمرو شام دانستهاند.<ref>فتوح البلدان، ج1، ص71؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص67؛ التنبیه و الاشراف، ص230.</ref> این وادی در 4 منزلی حجر، 6 منزلی [[مدین|مَدین]]، 12منزلی [[مدینه]] و 11منزلی [[دمشق]] و در میانه راه مدینه و دمشق قرار دارد.<ref>معجم البلدان، ج2، ص14؛ المسالک و الممالک، عزیزی، ص22.</ref>
| | ==رابطه تبرک و توسل== |
|
| |
|
| ==وجه تسمیه==
| | هم در [[توسل]] و هم در تبرک، [[انسان]] در پی دریافت خیری به واسطه یک موجود دیگر است. از این رو، این دو شباهت مفهومی و مصداقی فراوان با هم دارند؛ به ویژه آن جا که شخص در صدد دستیابی به خیر معنوی است. برخی باور دارند که حقیقت تبرک، توسل است؛ پس تفاوتی میان این دو نیست. |
|
| |
|
| در وجه نامگذاری تبوک اختلاف است. برخی این نام را برگرفته از سخن پیامبر(ص) درباره چشمهای در آن سرزمین دانستهاند.<ref>الصحاح، ج4، ص1576-1577؛ النهایه، ج1، ص162، «بوک. </ref> اما بعضی به استناد روایتی از [[معاذ بن جبل]]، تبوک را نام این چشمه پیش از حضور رسول خدا در تبوک<ref>ملء العیبه، ج1، ص9.</ref> دانستهاند.<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص86.</ref> [[بطلمیوس]] در کتاب جغرافیای خود، آن را «تپوا» خوانده است.<ref>المفصل، ج7، ص251.</ref>
| | اما با فرض تفاوت این دو، توسل عبارت است از واسطه قرار دادن بزرگان دین در پیشگاه خداوند برای رسیدن به خواستهای. تبرک نیز یعنی طلب خیر و برکت مادی و معنوی که خداوند در انسانها یا اشیا قرار داده است.<ref>الموسوعة الفقهیة الکویتیه، ج10، ص69.</ref> |
|
| |
|
| ==جغرافیای تبوک== | | ==شیوههای انتقال برکت== |
|
| |
|
| تبوک با قدمت 2500ساله<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص86.</ref> در سال 500ق. م. شاهد تمدن بزرگ نَبَطیها بود.<ref>شمال الحجاز، ج1، ص93.</ref> این سرزمین سکونتگاه [[اصحاب ایکه|اصحاب اَیکه]] بود که [[حضرت شعیب(ع)]] پیامبر آنان به شمار میرفت.<ref>المسالک و الممالک، اصطخری، ص20؛ تقویم البلدان، ص94؛ جغرافیای حافظ ابرو، ج1، ص215.</ref>
| | تبرک به سهگونه تحقق مییابد:<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج14، «تبرک».</ref> گاه با تماس و لمس موجود مبارک صورت میپذیرد؛ همچون: لمس نمودن پیامبر<ref>الاصابه، ج1، ص53.</ref> یا اجزای جدا شده از بدن ایشان<ref>صحیح مسلم، ج7، ص81-82.</ref> و یا اشیایی که با بدن وی تماس داشته است،<ref>صحیح مسلم، ج7، ص79-80.</ref> [[استلام]] [[حجرالاسود]] و ارکان کعبه<ref>اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص336.</ref> به دست زائران کعبه در [[مناسک حج]] و [[عمره]]، لمس ضریح یا صندوق قبر [[امامان معصوم]] و اولیای الهی، لمس جای پای پیامبر(ص) در سنگی در بخش جنوبی [[مسجدالحرام]].<ref>سفرنامه ناصر خسرو، ص128.</ref> |
|
| |
|
|
| | گاه در موارد مشابهت با موجودات و اشیای دارای برکت، آن شباهت افزون بر اینکه خود مایه برکت است، قدرت برکتدهی نیز دارد؛ همچون: طلب برکت از تصاویر [[مکه]] و [[مدینه]] که مسلمانان در خانههای خویش دارند یا تابوتوارههای همانند قبر و تابوت [[امام حسین(ع)]] در مراسم تعزیه.<ref>نخلگردانی، ص23-32</ref> |
|
| |
|
| چاه [[ثمود]] که [[ناقه صالح(ع)]] باید از آب آن مینوشید، در سرزمین حجر و در مسیر همین وادی قرار دارد.<ref>المسالک و الممالک، اصطخری، ص20.</ref> اعراب قحطانی (جنوبی) [[بنیعذره|بنیعُذره]]<ref>معجم البلدان، ج2، ص14.</ref> و [[بنیکلب]]<ref>خطط الشام، ج1، ص28؛ شمال الحجاز، ج1، ص110.</ref> از زیرمجموعههای [[قضاعه|قُضاعه]] و نیز قبایل [[جذام|جُذام]]، [[لخم]]، <ref>نزهة المشتاق، ج1، ص352؛ صفة جزیرة العرب، ج2، ص243.</ref> [[بنیعبس|بنیعَبس]]، [[مره|مُره]]، و [[ذبیان|ذِبیان]] از ساکنان تبوک در دوران جاهلی و آغاز دوره اسلامی بودند.<ref>شمال الحجاز، ج1، ص110.</ref>
| | تبرک گاهی بر خواست و التفات شخصی استوار است. در این حالت، خداوند یا کسی که قدرت برکتبخشی دارد، آگاهانه کسی یا چیزی را متبرک میکند. ممکن است این کار تنها با بیان اراده یا با دست نهادن بر کسی یا چیزی و یا با دعای خیر و طلب برکت برای کسی یا چیزی صورت گیرد. در این حال، انتقال برکت به صورت ابتدایی و بدون درخواست شخص خواهان برکت است؛ همچون موردی که خداوند به یعقوب برکت داد<ref>کتاب مقدس، سفر پیدایش، 32: 30؛کتاب مقدس، سفر پیدایش، 28: 1-4.</ref> و نیز اسحاق(ع) به پسرش یعقوب برکت بخشید<ref>کتاب مقدس، سفر پیدایش، 27: 8-40.</ref> و یعقوب(ع) با دعای خیر به پسرانش برکت بخشید و آنها را مبارک ساخت<ref>کتاب مقدس، سفر پیدایش، 48: 20.</ref> و یا رسول خدا(ص) دختر و دامادش را متبرک نمود.<ref>ازالة الخفاء، ج2، ص254.</ref> وجه مشترک در این سه نوع، وجود التفات و ارادهای از سوی خداوند یا شخصی مقدس است که مایه برکت میشود. |
|
| |
|
| حِسمی در شمال غربی و شَرَورَی در شمال شرقی تبوک، از کوههای این منطقه هستند.<ref>معجم البلدان، ج2، ص14، 258؛ مراصد الاطلاع، ج1، ص403.</ref>
| | ==پیشینه برکت در متون دینی== |
|
| |
|
|
| | پیشینه برکت جستن در متون دینی آمده است. در [[عهد عتیق]]، درباره احوال حضرت یعقوب و [[یوسف]]، از تبرّک سخن رفته است.<ref>کتاب مقدس، سفر پیدایش، 48: 20.</ref> در «ده فرمان» [[حضرت موسی]] آمده که روز هفتم و سبَّت (شنبه) را مبارک قرار داده است.<ref>کتاب مقدس، سفر خروج، 20: 8-11.</ref> در انجیل مرقس نیز بیان شده که [[حضرت مسیح(ع)]] با کشیدن دست بر سر کودکان، به آنان برکت میداد.<ref>کتاب مقدس، مرقس، 10: 13-16.</ref> |
| چشمه معروف تبوک با نام [[موله|مُولَه]] که به برکت پیامبر(ص) پرآب شد و تا 1367ق. همچنان پرآب بود و ساکنان و حاجیان از آن استفاده میکردند، <ref>المعجم الجغرافی للبلاد العربیه، ج3، ص1291.</ref> قلعه تبوک که این چشمه در آن قرار دارد، دیواری که پیامبر بر آن تکیه داد، <ref>المسالک و الممالک، اصطخری، ص20؛ جغرافیای حافظ ابرو، ج1، ص215.</ref> و [[مسجد توبه]] که [[عمر بن عبدالعزیز]] (حک: 99-101ق.) به سال 99ق. آن را در جایی ساخت که پیامبر 10 شب در آن نماز گزارده بود، <ref>التعریف بما آنست، ص201؛ بهجة النفوس، ج1، ص633؛ وفاء الوفاء، ج3، ص179.</ref> از آثار اسلامی به جا مانده در این سرزمین هستند.
| |
|
| |
|
| ==راه حج شام==
| | در میان [[بنیاسرائیل]] رسم بوده که برای تبرک جستن، با روغن زیتون متبرک، خود را روغنمالی میکردند. آوردهاند که وجه تسمیه حضرت عیسی به مسیح، همین است که با روغن زیتون متبرک، مسح شده است.<ref>المیزان، ج3، ص194.</ref> |
|
| |
|
| تبوک از راههای حج حاجیان شام است<ref>الخراج و صناعة الکتابه، ص85؛ الاماکن، ص127؛ معجم البلدان، ج3، ص212.</ref> و آن را پنجمین منزل این راه در پی حرکت از شام شمردهاند.<ref>الاعلاق النفیسه، ص183؛ المسالک و الممالک، ابنخرداذبه، ص150؛ بغیة الطلب، ج8، ص3602.</ref> [[محمد بن رشید|محمد بن رُشید]] (م. 721ق.) و [[صلاح الدین صفدی]] (م. 764ق.) و [[ابنبطوطه]] (م. 779ق.) از تبوک دیدار کرده و از سنت ورود حاجیان به تبوک با شمشیرهای برهنه با اقتدا به رفتار پیامبر در غزوه تبوک، گزارش دادهاند.<ref>ملء العیبه، ج1، ص7؛ رحلة ابنبطوطه، ج1، ص347-348؛ شمال الحجاز، ج1، ص88.</ref>
| | ==مشروعیت تبرک== |
|
| |
|
|
| | بر پایه دیدگاه رایج میان مسلمانان، زیارت قبور بزرگان و تبرک به آثار منسوب به ایشان، کاری پسندیده بوده است. برکت و مغفرت الهی به واسطه انبیا و اولیا نازل میگردد.<ref>مجموعه آثار مطهری، ج1، ص259، «عدل الهی. </ref> در این فرایند، واسطههایی از سوی خداوند قرار داده شدهاند که ریشه آن، برکت خداوند است<ref>مجموعه آثار مطهری، ج1، ص261-262، «عدل الهی. </ref> و امور مقدس که مسلمانان از آنها برکت میطلبند، شانی مستقل از خداوند ندارند. از این رو، تبرک جستن از آنها با [[شرک]] ملازم نیست. |
|
| |
|
| به گزارشی، حاجیان چهار روز کنار چشمه تبوک استراحت میکردند و سپس با برداشتن آب کافی از این چشمه، آماده حرکت به سوی [[مکه]] میشدند.<ref>رحلة ابنبطوطه، ج1، ص347.</ref> از آن جا که تبوک استراحتگاه حاجیان بود، [[عثمانیها]] قلعههایی برای استراحت حاجیان ساختند که به [[حصن حجاج|حِصن حُجاج]] معروف است.<ref>فی شمال غرب الجزیره، ص443؛ الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص90.</ref> | | بر خلاف این دیدگاه، به باور [[وهابیان]]، تبرک نوعی عبادت است؛ اما عبادت امری توقیفی است. پس تبرک جستن تنها در مواردی مانند نام خدا، قرآن، پیامبر در زمان زندگانی ایشان، و آثار مربوط به هنگام حیات پیامبر که دلیلی بر جواز آنها در [[قرآن]] یا [[سنت پیامبر]] و [[صحابه]] یافت میشود، جایز است<ref>التبرک، جدیع، ص329، 343، 401.</ref> و در موارد دیگر که نصی بر جواز آن در قرآن و سنت در دست نیست و پیشینهای میان سلف صالح وجود ندارد، تبرک غیر مشروع<ref>العبودیه، ص72؛ التبرک، جدیع، ص329-332.</ref> و [[بدعت]]<ref>اقتضاء الصراط المستقیم، ج2، ص193؛ التبرک، جدیع، ص426-427؛ تسهیل العقیدة الاسلامیه، ص336-337.</ref> است و هر بدعتی نیز ضلالت و گمراهی به شمار میرود.<ref>صحیح مسلم، ج3، ص11.</ref> از این رو، استلام دو رکن پیرامون حجرالاسود، دیوارهای کعبه، [[مقام ابراهیم]]، صخره بیتالمقدس، و قبرهای پیامبران و صالحان بدعت و نادرست است.<ref>زیارة القبور، ج1، ص31؛ مجموع فتاوی ابن تیمیه، ج27، ص79؛ نک: التبرک، جدیع، ص426-428؛ التبرک، جدیع، ص449-453؛ التبرک، جدیع، ص458-460.</ref> از این رو، برخی از صحابه، لمس حجرالاسود را تنها به عنوان پیروی از رفتار پیامبر(ص) مفید میدانستند.<ref>مسند احمد، ج2، ص3.</ref> |
|
| |
|
|
| | ===رد دیدگاه وهابیت=== |
|
| |
|
| امروزه ناحیه تبوک بزرگترین منطقه در شمال عربستان است<ref>المعجم الجغرافی للبلاد العربیه، ج1، ص314.</ref> که به مرکزیت شهر تبوک<ref>شمال الحجاز، ج1، ص83؛ المعجم الجغرافی للبلاد العربیه، ج1، ص116.</ref> یکی از 13 ناحیه پادشاهی سعودی است و از پنج استان [[املج]]، [[حقل|حَقل]]، [[وجه|وَجه]]، [[ضباء|ضَباء]]، [[تیماء]] و دهها روستا تشکیل شده است.<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص85.</ref> رشد و گسترش امروزین تبوک، مدیون راه آهنی است که در سالهای 1324 تا 1326ق./1906-1908م. حجاز را به شام پیوند داد. پیش از آن، تبوک تنها یک آبادی بود که حدود 200 تن جمعیت داشت.<ref>الموسوعة الذهبیه، ج8، ص469؛ شمال الحجاز، ج1، ص95.</ref> اما امروزه این تعداد به 150 هزار تن افزایش یافته است.<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص87.</ref>
| | یکم. عبادت کاری است که به نیت [[پرستش]] خداوند انجام پذیرد؛ اما کسی که در صدد تبرکجویی از آثار بزرگان دین برمیآید، هرگز این افراد را دارای مقام الوهیت نمیداند و در تبرکجویی هرگز قصد عبادت ندارد. بنا بر این، کار او مصداق عبادت نیست<ref>تهذیب الاصول، ج1، ص147.</ref> تا با توحید در [[الوهیت]] و عبودیت منافات داشته باشد یا غلوآمیز قلمداد گردد. شاهد این سخن، نهی نکردن پیامبر از مواردی است که در محضر ایشان به دست صحابه انجام میگرفته،<ref>التبرک، جدیع، ص244.</ref> حال آنکه ایشان از برخی الفاظ غلوآمیز منع مینمودند.<ref>التوحید، ص106-108.</ref> |
|
| |
|
|
| | دوم. با وجود ادله و شواهد گوناگون بر جواز این کار، نمیتوان آن را بدعتآمیز شمرد. از این گذشته، هرگونه بدعتی ناپسند و حرام نیست؛ بلکه [[بدعت]] ناپسند و حرام، امری جدید است که در دین درونی شود و دلیلی بر مشروعیت آن نباشد و با سنت سازگار نگردد.<ref>جامع العلوم و الحکم، ج2، ص127.</ref> تبرک را که دارای ادله و شواهد گوناگون از [[سنت]] و سیره مسلمانان است، نمیتوان بدعت ناپسند دانست؛ بلکه بر پایه نظر شافعی، بدعتی پسندیده است.<ref>جامع العلوم و الحکم، ج2، ص131.</ref> در مواردی هم که نصی بر جواز در میان نیست، بر خلاف نظر وهابیان، اصل عملی مورد استناد، اصل [[اباحه]] است که بر پایه آن، هر کاری که دلیلی استوار بر عدم جواز و حرمتش در دست نباشد، مجاز و مباح است.<ref>کشف الارتیاب، ص82.</ref> |
|
| |
|
| راههای آسفالت متعدد، این شهر را به دیگر شهرها پیوند داده و در این میان، راه تبوک به مدینه به مسافت 700<ref>شمال الحجاز، ج1، ص84-85.</ref> و به نقلی 674<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص87.</ref> کیلومتر مهمترین راه آسفالت تبوک به شمار میرود و فرودگاه آن مهمترین فرودگاه شمال عربستان است. این شهر به سبب وجود یکی از بزرگترین پایگاههای نظامی [[عربستان]] در مرز [[اردن]] و [[سوریه]]، از اهمیتی ویژه برخوردار است.<ref>الموسوعة العربیة العالمیه، ج6، ص88.</ref>
| | از دیدگاه فقیهان شیعی، طلب برکت از چیزهایی که در [[شرع]] از قداست، عظمت و طهارت برخوردارند، جایز و بلکه راجح و مستحب است.<ref>فرهنگ فقه، ج2، ص335.</ref> از دیدگاه ایشان، تبرک جستن به نام [[امامان(ع)]] با نوشتن بر کفن و جریدتین (دو تکه چوب تازه)<ref>جواهر الکلام، ج4، ص225-241.</ref> و نیز به واسطه نامگذاری فرزندان به نام ایشان،<ref>جواهر الکلام، ج31، ص254.</ref> قرار دادن [[تربت]] در قبر به قصد تبرک،<ref>مختلف الشیعه، ج2، ص312؛ جواهر الکلام، ج4، ص304.</ref> تبرک به [[قرآن]] با نوشتن آن بر کفن<ref>جواهر الکلام، ج31، ص254؛ مستمسک العروه، ج4، ص182.</ref> و مس کلمات و حروف آن<ref>مصباح الهدی، ج3، ص170.</ref> مستحب است. |
|
| |
|
| ==لشکرکشی رومیان== | | ===تبرک به قبر پیامبر نزد اهل سنت=== |
|
| |
|
| به سال نهم ق. بازرگانان نبَطی که با مدینه روابط تجاری داشتند، از تصمیم هراکلیوس/هرقل، امپراتور روم شرقی، برای حمله به [[مسلمانان]] گزارش دادند. بر اساس این گزارش، هراکلیوس با فراخوانی قبایل عرب مسیحی سرزمینهای مرزی شام و حجاز همچون [[غسان|غَسّان]]، جُذام و لَخم، سپاهیان خود را با شمار40000 تن تا بلقاء، از شهرهای شام در [[اردن]] امروزی، پیش راند و خود نیز در [[حمص]]، از شهرهای شمالی سوریه، مستقر شد.<ref>المغازی، ج3، ص990؛ الطبقات، ج2، ص165.</ref> | | علما و فقیهان اهل سنت، میان جواز و استحباب و کراهت تبرک به قبر رسول خدا(ص) اختلاف نظر دارند.<ref>نک: الغدیر، ج5، ص146-155.</ref> حکم به کراهت نیز شاید به علت ترس از منافات آن رفتار با ادبورزی در حق پیامبر باشد.<ref>کشف الارتیاب، ص344-345؛ الغدیر، ج5، ص146.</ref> [[احمد بن حنبل]] تبرک به منبر و [[قبر پیامبر]] و بوسیدن آن را مجاز میداند.<ref>العلل، ج2، ص492.</ref> [[شهابالدین خفاجی حنفی]] نیز به کراهت مس و بوسیدن و چسباندن سینه به قبر پیامبر(ص) باور دارد.<ref>الغدیر، ج5، ص153.</ref> |
|
| |
|
| | | |
|
| |
|
| برخی علت این لشکرکشی را نامه مسیحیان عرب به هراکلیوس میدانند که در آن به دروغ، از درگذشت [[پیامبر(ص)]] و قحطی سخت در شبه جزیره و ناتوانی اقتصادی مسلمانان گزارش داده و از امپراتور روم خواسته بودند تا برای برچیدن این دین و پیروانش تلاش نماید.<ref>تاریخ دمشق، ج39، ص63؛ کنز العمال، ج13، ص37.</ref> | | برخی از فقیهان شافعی همانند [[رملی شافعی]]، لمس قبر نبی، ولیّ خدا یا عالم و نیز سردرهای ورودی قبر اولیا و بوسیدن آن را به قصد تبرک مجاز میداند.<ref>نک: الغدیر، ج5، ص222.</ref> [[محبالدین طبری شافعی]] نیز مس قبر و بوسیدن آن را جایز و موافق با سیره دانشوران و صالحان میشمرد.<ref>نک: الغدیر، ج5، ص223.</ref> |
|
| |
|
| | | |
|
| |
|
| پیامبر(ص) در پی احساس خطر از رومیان، با نگاشتن نامههای گوناگون و اعزام نمایندگانی، قبایل مسلمان بیرون از مدینه را به نبرد با رومیان فراخواند.<ref>المغازی، ج3، ص990؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص67.</ref> در این میان، نامهنگاری با قبایلی چون [[غطفان|غَطَفان]]، [[تمیم]] و [[طی]]<ref>اعلام الوری، ج1، ص243.</ref> و اعزام [[بریدة بن حصیب|بُریدة بن حُصیب]]، [[ابورهم غفاری|ابورُهم غِفاری]]، [[نعیم بن مسعود|نُعیم بن مسعود]]، [[بدیل بن ورقاء|بدیل بن وَرقاء]]، [[جندب|جُندب]] و رافع فرزندان مکیث، [[ابوواقد لیثی]]، [[ابوجعد ضمری|ابوجعد ضُمَری]]، و [[عباس بن مرداس|عباس بن مِرداس]] به سوی قبایل [[اسلم]]، [[غفار]]، [[بنیاشجع]]، بنیکعب بن عمرو خُزاعی، جُهَینه، بنیلیث، بنیضَمره و بنیسُلیم گزارش شده است.<ref>الطبقات، ج4، ص242؛ الطبقات، ج4، ص244؛ الطبقات، ج4، ص279؛ الطبقات، ج4، ص294؛ المغازی، ج3، ص990؛ تاریخ دمشق، ج2، ص34؛ تاریخ دمشق، ج67، ص274.</ref> | | [[زرقانی مالکی]] نیز باور دارد که بوسیدن قبر پیامبر(ص) به قصد تبرک ایرادی ندارد.<ref>شرح الزرقانی علی المواهب، ج12، ص215.</ref> حکم به جواز تبرک، مستند به قرآن، سنت پیامبر(ص) و سیره پیوسته [[اهل شریعت]] است. در مواردی که جواز و صحت برکتجویی مشکوک باشد، اصل اباحه پشتوانه حکم به جواز است. |
| | |
| | ==تبرک در قرآن کریم== |
|
| |
|
|
| | قرآن کریم در چند آیه به موضوع تبرک پرداخته است. تبرک [[یعقوب(ع)]] به پیراهن یوسف(ع) یکی از این موارد است. هنگامی که [[یوسف]] به برادرانش گفت که پیراهنش را بر چشمان پدرشان بیفکنند: {{قلم رنگ|سبز|﴿اذْهَبُواْ بِقَمِیصیِ هَذَا فَاَلْقُوهُ عَلیَ وَجْهِ اَبیِ یَاْتِ بَصِیرًا﴾}} ([[سوره یوسف]]، آیه 93) رحمت حق از مجرای پیراهن یوسف بر حضرت یعقوب جاری شد و یعقوب با برکت جستن از آن لباس،<ref>توحید در قرآن، ص534.</ref> بینایی خود را بازیافت.<ref>البحر المحیط، ج6، ص324؛ تبیین القرآن، ج2، ص57.</ref> |
|
| |
|
| در منابع، از اعزام نماینده پیامبر(ص) برای دعوت از قبایل تازهمسلمان ساکن در مکه و پیرامون آن گزارشی در دست نیست. این شاید به سبب مسافت طولانی مکه تا مدینه و تلاش پیامبر برای شتاب در گردآوری و اعزام نیرو باشد. | | نمونه دیگر، تبرک [[بنیاسرائیل]] به [[تابوت موسی]] بوده است. این تابوت، صندوقی بود که در آن، امور متعلق به خاندان موسی و [[هارون]] و الواح مقدس نازل شده بر موسی(ع) قرار داشت و موسی بن عمران(ع) آن را به [[یوشع بن نون]] سپرده بود.<ref>نمونه، ج2، ص240.</ref> بنیاسرائیل این صندوق را که مایه آرامش آنان بوده است، بسیار مقدس میدانستند و در نبرد با بتپرستان آن را با خود حمل مینمودند:<ref>مجمع البیان، ج2، ص614-615؛ الدر المنثور، ج1، ص314-315.</ref> {{قلم رنگ|سبز|﴿... التَّابُوتُ فِیهِ سَکِینَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَ بَقِیَّةٌ مِّمَّا تَرَکَ ءَالُ مُوسیَ وَ ءَالُ هَرُونَ تحَمِلُهُ الْمَلَائکَةُ﴾}} ([[سوره بقره]]، آیه 248) و به آن تبرک میجستند.<ref>تفسیر قمی، ج1، ص81-82.</ref> این عمل ممکن است افزون بر تبرک، به قصد احترام و تعظیم نیز باشد؛ اما این قصد منافاتی با تبرک ندارد. پیدا است که حمل این تابوت به ویژه هنگام جنگ، جز به جهت تبرک و استمداد از آن وجهی نداشته است.<ref>نک: فی ظلال التوحید، ص294.</ref> |
|
| |
|
| ==علل و انگیزه جنگ==
| | [[مقام ابراهیم]] نیز که اثر گامهای [[حضرت ابراهیم(ع)]] بر آن قرار دارد، به همین سبب محل نماز خواندن مردم گشته است: {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ اِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَ اَمْنًا وَ اتخَّذُواْ مِن مَّقَامِ اِبْرَاهِمَ مُصَلیً...﴾}} (سوره بقره، آیه 125)<ref>مجمع البیان، ج1، ص383؛ آلاء الرحمن، ج1، ص125.</ref> به جهت تماس آن سنگ با پای حضرت ابراهیم(ع) مردم به آن تبرک میجویند.<ref>کشف الارتیاب، ص341-343.</ref> از این روی، میتوان گفت که تبرک به محل نشستن و نماز پیامبر اسلام نیز مجاز است. در روایتی، میان [[حجرالاسود]] و مقام ابراهیم مدفن شماری فراوان از پیامبران خوانده شده که به همین جهت، مبارک است.<ref>احسن الحدیث، ج1، ص243.</ref> |
|
| |
|
| گردآوری نیرو برای رویارویی با [[روم]] در حالی رخ داد که به سبب برخی عوامل، انگیزههایی دوچندان برای همراهی با پیامبر(ص) در شماری از [[صحابه]] و مسلمانان پدید آمده بود و در همین حال، برخی عوامل بازدارنده نیز بسیاری از آنان را برای حضور در نبرد به تردید و سستی افکنده بود.
| | ==تبرک در سنت نبوی== |
|
| |
|
| جبران شکست مسلمانان در [[سریه مؤته]] (8ق.) و ستاندن انتقام خون [[جعفر بن ابیطالب]] که همراه برخی از بهترین صحابه پیامبر(ص) در این نبرد به دست رومیان به شهادت رسیده بود، از انگیزههای اصحاب برای حضور در سپاه به شمار میرفت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص67.</ref>
| | سنت پیامبر به عنوان یکی از پشتوانههای احکام شرعی، پشتوانه جواز تبرکجویی است. برخی روایات حکایت دارند که رسول خدا اصحاب را به این کار برمیانگیخت. متون تاریخی و حدیثی [[شیعه]] و [[سنی]] مواردی فراوان از این دست را گزارش نمودهاند.<ref>نک: التبرک، میانجی، ص42-62.</ref> برای نمونه، ایشان به اصحاب امر فرمود که از [[چاه ناقه صالح]] تبرک جوید. همین دلیل جواز تبرک به آثار پیامبران و صالحان است، اگر چه درگذشته باشند.<ref>تفسیر قرطبی، ج10، ص47؛ مواهب الجلیل، ج1، ص68.</ref> |
|
| |
|
|
| | در شب ازدواج [[حضرت فاطمه(س)]] پیامبر پس از وضو، باقیمانده آب وضوی خویش را به سر و صورت و بدن حضرت زهرا و علی(ع) پاشید و از خداوند خواستار برکت برای ایشان و نسلشان شد.<ref>ینابیع الموده، ج2، ص63.</ref> امام علی روایت نموده که به برکت پیامبر و مسح ایشان در [[نبرد خیبر]] گرفتار چشمدرد و بیماری نشده است.<ref>ینابیع الموده، ج1، ص153.</ref> آوردهاند که پیامبر آب وضویش را بر فردی بیمار ریخت و او به برکت آن شفا یافت.<ref>صحیح البخاری، ج1، ص56-57.</ref> در چند روایت گزارش شده که ایشان پس از انجام [[اعمال حج]]، موهای خویش را تراشید و آنها را میان مسلمانان تقسیم نمود.<ref>نک: السنن الکبری، ج2، ص42؛ فضائل الخمسه، ج1، ص21؛ البدایة و النهایه، ج5، ص189.</ref> نیز ایشان در [[شب معراج]]، در مکانهای منسوب به پیامبران نماز خواند.<ref>سبل الهدی، ج3، ص80-81.</ref> پیامبر به هنگام دفن [[فاطمه بنت اسد]]، او را با لباس خودش کفن نمود<ref>المستدرک، ج3، ص108؛ المعجم الکبیر، ج24، ص352.</ref> و در قبر او خوابید تا به برکت ایشان سختی قبر بر وی آسان گردد.<ref>جامع الاحادیث، ج32، ص42؛ المستدرک، ج3، ص116.</ref> [[عبدالله بن ابیّ]] نیز از حضرت درخواست کرد که او را در لباسی که بر تن داشته، به خاک بسپارد.<ref>تفسیر سمرقندی، ج2، ص79.</ref> وی با این کار در پی تبرک به لباس رسول خدا و پیشگیری از عذاب الهی بوده است. |
|
| |
|
| گرفتن [[جزیه]] از [[اهل کتاب]] که با نزول آیه 29 [[سوره توبه]] برای مسلمانان مجاز شمرده شده بود، عاملی دیگر بود که برخی از مسلمانان را برای رویارویی با رومیان ترغیب میکرد؛ زیرا پیشتر در پی نزول آیه 28 سوره توبه و منع حضور مشرکان در مسجدالحرام و از میان رفتن زمینه تجارت قریش با بازرگانان غیر مسلمان در ایام حج، نگرانیهایی برای قریشیان پدید آمده بود.
| | فرستاده [[قریش]] در رویداد [[صلح حدیبیه]]، اهتمام فراوان اصحاب برای تبرک به قطرات وضوی رسول خدا را حکایت میکند. این کار که در محضر حضرت اتفاق میافتاده، آن گاه که با عدم منع ایشان همراه میشود، میتواند ماخذ جواز برکتجویی قلمداد گردد. تبرک به آب وضوی رسول خدا و باقیمانده آن، نه تنها با نهی ایشان روبهرو نشد؛ بلکه گاه خود به اصحاب میفرمود که به آن آب تبرک جویند.<ref>صحیح البخاری، ج1، ص56.</ref> |
|
| |
|
|
| | ==تبرک در سیره اهل بیت== |
|
| |
|
| با صدور فرمان نبرد با رومیان همزمان با نزول آیه 29 توبه<ref>جامع البیان، ج10، ص141؛ مجمع البیان، ج5، ص39-40.</ref> که مسلمانان را به نبرد با آن دسته از اهل کتاب که با دین اسلام دشمنی میورزیدند، فراخواند و گرفتن جزیه از آنان را برای مسلمانان مجاز ساخت، نگرانیهای مالی و اقتصادی مسلمانان از میان رفت.<ref>البدایة و النهایه، ج5، ص5.</ref>
| | در متون روایی و تاریخی، مواردی فراوان از تبرکجویی [[اهل بیت]] و امامان شیعه به پیامبر(ص) گزارش شده است. فاطمه، دختر پیامبر، پس از وفات ایشان بر مزارش حضور مییافت و خاک آن را به نشانه تبرک بر سر و صورت خویش میمالید.<ref>وفاء الوفاء، ج4، ص217؛ احقاق الحق، ج10، ص435.</ref> تبرکجویی به قبر شریف پیامبر، سیره پیوسته امامان معصوم و اهل بیت بوده است. |
|
| |
|
| | | |
|
| |
|
| شاید از این رو است که برخی گزارشهای تفسیری بهترین مصداق آیه 123 توبه را نبرد با رومیان دانستهاند. خداوند در این آیه، مسلمانان را به نبرد با کافرانی فراخوانده که به مناطق اسلامی نزدیکترند.<ref>جامع البیان، ج11، ص95؛ مجمع البیان، ج5، ص145.</ref>
| | در منابع روایی، تبرک [[امام حسین]]،<ref>الفتوح، ج5، ص18-19؛ بحار الانوار، ج44، ص328.</ref> [[امام صادق]]،<ref>بحار الانوار، ج97، ص150-153.</ref> [[امام رضا]]<ref>بحار الانوار، ج80، ص314؛ ج93، ص153.</ref> و [[امام جواد(ع)]]<ref>نک: الکافی، ج1، ص353؛ بحار الانوار، ج50، ص68.</ref> به مزار پیامبر گزارش شده است. [[امام حسن(ع)]] نیز وصیت نمود که در صورت امکان، کنار مزار رسول خدا به خاک سپرده شود.<ref>فضائل الخمسه، ج3، ص256.</ref> تبرک امام صادق(ع) به عصای پیامبر<ref>الکنی و الالقاب، ج1، ص27.</ref> و نیز تبرک حضرت علی به باقیمانده حنوط پیامبر<ref>المستدرک، ج1، ص361.</ref> شواهد دیگر این سیره است. از دیگر موارد برکتجویی اهل بیت، تبرک به سنگی در خانه حضرت زهرا است که محل نشستن ایشان بوده است.<ref>وفاء الوفاء، ج2، ص58.</ref> |
|
| |
|
| ==عوامل بازدارنده از جنگ== | | ==تبرک در سیره صحابه و تابعین== |
|
| |
|
| در برابر این عوامل، نگاه نومیدانه بسیاری از مسلمانان را که قدرت روم را در نبرد مؤته تجربه کرده بودند، میتوان از مهمترین عوامل بازدارنده مسلمانان شمرد. بهانه کردن مسافت طولانی مدینه تا تبوک و نیز وقوع نبرد در تابستانِ آن سال که گرما سخت بود و مسلمانان دچار قحطی بودند و هنوز محصولات کشاورزی خود را برداشت نکرده بودند، <ref>جامع البیان، ج11، ص95؛ مجمع البیان، ج5، ص145.</ref> از همین عامل برخاسته است. از این رو، برخی به رغم توانمندی مالی از پیامبر عذر خواستند و شماری نیز تعهد سپردند که پس از چند روز خود را به سپاه برسانند.
| | [[صحابه]] نیز همزمان با پیامبر و بعد از ایشان به وی تبرک میجستند. بررسی زندگانی پیامبر گرامی و چگونگی رفتار یاران ایشان حکایت از این دارد که مسلمانان در روزگار آغاز اسلام، به برکتجویی از وجود وی و امور متعلق به او اهتمام داشتهاند.<ref>تبرک الصحابه، ص15-17.</ref> گاهی این اهتمام از سوی یک فرد چندان اوج میگرفت که گمان میرفت او مجنون شده است.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج3، ص213.</ref> از همین رو، صحابه به نگهداری آثار حضرت و بزرگداشت آنها میپرداختند. |
|
| |
|
|
| | تبرک به ایشان افزون بر دریافت آثار معنوی و فیض الهی از مسیر غیر طبیعی، به انگیزه اظهار ارادت و محبت به پیامبر و اهل بیت ایشان، از سوی خداوند و پیامبر نیز توصیه شده است؛ زیرا احترام به پیامبران و اولیا و آثار ایشان از مصداقهای بزرگداشت شعائر الهی است<ref>البراهین الجلیه، ص57.</ref> که قرآن بر آن تاکید کرده است: {{قلم رنگ|سبز|﴿وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللهِ فَاِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ﴾}} ([[سوره حج]]، آیه 32) با دقت در موارد تبرکجویی اصحاب آشکار میشود که آنان افزون بر برکتجویی، در صدد بزرگداشت آن انسان بزرگ بودهاند. مواردی مانند تعظیم قبر و تربت مزار نبوی از سوی دختر پیامبر(ص)<ref>المغنی، ج2، ص410.</ref> و امامان شیعه،<ref>الفتوح، ج5، ص18-19؛ بحار الانوار، ج44، ص328.</ref> بر چشم نهادن موی پیامبر به دست احمد بن حنبل، و خودداری [[امام شافعی]] از اسبسواری در [[مدینه]] به این دلیل که آن جا محل گامهای رسول خدا بوده است،<ref>ترتیب المدارک، ج2، ص53.</ref> نشان میدهد که مسلمانان آغاز اسلام برای مکانها و آثار منسوب به اولیای دین عظمتی خاص باور داشتهاند و این تعظیم به واسطه انتساب به ولیّ خدا بوده است. |
| | |
| | ==انواع تبرک به پیامبر== |
|
| |
|
| گروهی نیز با این بهانه که نتوانستهاند برای حضور در تبوک از پدر و مادر خویش رخصت بگیرند، <ref>مجمع البیان، ج8، ص121؛ الصافی، ج4، ص164.</ref> از همراهی سپاه خودداری کردند. منابع در ذکر نام این عذرآورندگان، تنها از برخی [[انصار]] یاد نموده و از بیان نام مهاجران متخلف خودداری کردهاند.
| | تبرکجویی مسلمانان به رسول خدا بر سهگونه بوده است: تبرک به اجزایی از بدن ایشان، تبرک به اشیای متعلق به ایشان، و تبرک به مکانهای مرتبط با ایشان. |
|
| |
|
| افرادی چون [[مرارة بن ربیع]] و [[هلال بن امیه]] از تیرههای اوسی [[بنیعمرو بن عوف]] و [[بنیواقف]]، و [[کعب بن مالک خزرجی]] و ابوخیثمه [[مالک بن قیس]] از تیرههای خزرجی [[بنیسلمه]] و [[بنیسالم بن عوف]]، در شمار این افراد هستند.<ref>المحبر، ص284؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص946؛ تاریخ طبری، ج2، ص367.</ref>
| | ===تبرک به موی پیامبر=== |
|
| |
|
|
| | یکی از اشیای مورد اهتمام مسلمانان در تبرک<ref>صحیح مسلم، نووی، ج15، ص82.</ref> موهای پیامبر(ص) بوده است. اصحاب موی سر ایشان را برای تبرک و تیمن<ref>صحیح مسلم، ج7، ص79؛ صحیح مسلم، نووی، ج15، ص82.</ref> نزد خویش نگاه میداشتند.<ref>فتح الباری، ج6، ص148.</ref> آوردهاند هنگامی که رسول خدا موی سرش را اصلاح میکرد، اصحاب گرد او میگشتند و هر تار مویی که بر زمین میافتاد، برای تبرک برمیداشتند.<ref>بحار الانوار، ج17، ص32.</ref> [[خالد بن ولید]] برای تبرک و به امید پیروزی، در جنگها پیشانیبندی میبست که چند تار از موهای رسول خدا در آن قرار داشت.<ref>تاریخ الخمیس، ج2، ص151؛ سبل الهدی، ج2، ص16.</ref> احمد بن حنبل نیز به موی پیامبر تبرک میجسته است.<ref>صفة الصفوه، ج1، ص547.</ref> تبرک به عرق ایشان هم میان اصحاب گزارش شده است. تبرک [[انس بن مالک]]<ref>صحیح البخاری، ج7، ص140.</ref> و امّ سلیم<ref>صحیح البخاری، ج7، ص140؛ فتح الباری، ج6، ص417؛ صحیح مسلم، ج7، ص81.</ref> به عرق ایشان از گزارشهای معتبر در این زمینه است. |
|
| |
|
| ابوخیثمه، خود، در گزارشی از پشیمانی خود آن گاه که با اجازه پیامبر(ص) در مدینه ماند، سخن رانده است. در این گزارش آمده که وی از اینکه پیامبر دچار دشواری گشته و او در کنار همسرانش و زیر سایبان درختان باغش به استراحت مشغول است، پشیمان شد و به سرعت خود را آماده سفر برای نبرد کرد و در حالی که 10 روز از حرکت سپاه از مدینه گذشته بود، از شهر بیرون رفت و هنگامی که [[رسول خدا]] در تبوک به سر میبرد، به سپاه مسلمانان ملحق شد.<ref>المغازی، ج3، ص998-999؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص947.</ref>
| | ===تبرک به ناخن پیامبر=== |
|
| |
|
| ==دستور تجهیز فقراء برای جنگ==
| | ناخن رسول خدا<ref>دلائل النبوه، ج5، ص441.</ref> که گاهی ایشان آن را برای تبرک میان اصحاب تقسیم مینمود،<ref>المواهب اللدنیه، ج3، ص495.</ref> باقیمانده آب آشامیدنی<ref>الطبقات، ج1، ص184.</ref> ایشان،<ref>صحیح البخاری، ج6، ص252-253؛ فتح الباری، ج10، ص85، 89.</ref> آب بئر بضاعه<ref>مفاهیم یجب ان تصحح، ص220.</ref> که با آشامیدن پیامبر متبرک شده است، و آب وضوی پیامبر از موارد تبرکجویی اصحاب بوده است.<ref>بحار الانوار، ج17، ص32.</ref> حتی گاه اصحاب آب وضوی پیامبر را مینوشیدند.<ref>اسد الغابه، ج2، ص258؛اسد الغابه، ج5، ص634.</ref> آوردهاند که صحابه دهانه مشکی را که پیامبر از آن آب آشامیده بود، بریدند و به قصد تبرک بردند.<ref>الاستیعاب، ج4، ص1907.</ref> در منابع تاریخی، نام 20 چشمه و چاه آمده که با آشامیدن پیامبر متبرّک شده و مورد اهتمام اصحاب بودهاند.<ref>وفاء الوفاء، ج3، ص119-150.</ref> |
|
| |
|
| فقر و ناتوانی مالی بسیاری از مسلمانان میتوانست حرکت سپاه را به مخاطره اندازد. از این رو، پیامبر(ص) از همه توانمندان خواست تا برای فراهم شدن زمینه حضور تعداد بیشتر مسلمانان در این نبرد، از ناتوانان دستگیری کنند.<ref>الاستغاثه، ج2، ص55؛ تاریخ طبری، ج2، ص367.</ref> بسیاری از توانمندان به فقرا یاری رساندند و آنان را تجهیز کردند.
| | ===تبرک به وسایل پیامبر=== |
|
| |
|
| همان گروه بکّائین را افرادی چون [[یامین بن عمرو]] از یهودیان تازه مسلمان شده [[بنینضیر]]، [[عباس بن عبدالمطلب]] عموی پیامبر، و نیز [[عثمان بن عفان]] تامین مالی کردند.<ref>المغازی، ج3، ص994؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص945-946؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص7-9.</ref> از [[عبدالرحمن بن عوف]]، [[زبیر بن عوام]]، [[طلحة بن عبیدالله]]، [[سعد بن عباده]] و [[عاصم بن عدی]] نیز در شمار انفاق کنندگان در این نبرد یاد شده است.<ref>المغازی، ج3، ص991؛ تاریخ دمشق، ج2، ص34-35.</ref> افزون بر اصحاب ثروتمند پیامبر(ص)، بسیاری از زنان و مردان کم توان نیز با انفاق و اهدای مالیاندک در تجهیز سپاه همراهی کردند.<ref>المغازی، ج3، ص991-992.</ref>
| | وسیلههای متعلق به پیامبر نیز مورد تبرک بوده است.<ref>التبرک، میانجی، ص123، 171.</ref> لباس،<ref>صحیح البخاری، ج7، ص42؛ صحیح مسلم، ج7، ص116.</ref> عبا،<ref>التبرک، میانجی، ص177؛ اسد الغابه، ج3، ص154؛ الاصابه، ج4، ص68.</ref> عمامه،<ref>السنن الکبری، ج5، ص476؛ اکمال الکمال، ص283.</ref> کفش<ref>صحیح البخاری، ج8، ص113.</ref> و سجاده نبوی<ref>نک: التبرک، میانجی، ص25.</ref> از جمله این موارد است. مسلمانان حتی به دستی که در [[بیعت]] با رسول خدا با ایشان در تماس بوده، تبرک میجستند.<ref>مجمع الزوائد، ج9، ص325؛ فتح الباری، ج6، ص148.</ref> |
|
| |
|
| اختلاف در نام انفاق کنندگان و میزان بخشش آنان به ویژه افرادی چون عثمان بن عفان که از تهیه بند مشکهای آب به دست او نیز یاد شده<ref>المغازی، ج3، ص991؛ تاریخ دمشق، ج2، ص28-39؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص6.</ref> و نیز اختلاف در شان نزول برخی از آیات انفاق، <ref>تفسیر ثعالبی، ج5، ص378؛ تفسیر قرطبی، ج3، ص303.</ref> بیانگر توجه ویژه گزارشگران و مفسران به این ماجرا است. در این میان، گاه تلاشهایی متعصبانه با هدف فضیلتتراشی برای آن افراد صورت گرفته است.<ref>الاستغاثه، ج2، ص55-56؛ الصحیح من سیرة النبی، ج7، ص282.</ref>
| | ===تبرک به اماکن منسوب به پیامبر=== |
|
| |
|
| بررسی گزارش تخلف مسلمانان از حضور در سپاه کنار گزارشهایی که به انفاق صحابه ثروتمند اشاره دارند، این واقعیت را آشکار مینماید که همواره تلاش شده تا نام مهاجران از شمار متخلفان حذف گردد و تنها از حضور پرتعداد آنان در میان انفاقکنندگان یاد شود.
| | مسلمانان آغاز اسلام به مکانهایی که با پیامبر نسبت داشت و ایشان در آن جا نماز خوانده<ref>صحیح البخاری، ج1، ص124؛ اسد الغابه، ج3، ص227.</ref> یا نشسته بود،<ref>فتح الباری، ج1، ص426.</ref> تبرک میجستند. آنان کوشیدند تا فهرست مکانهایی را که پیامبر بر آن گام نهاده بود، ثبت کنند. حتی در آغاز اسلام، برای زیارت [[مسجد قبا]]، درست همان کوچهها و راههایی را طی میکردند که رسول خدا پیموده بود.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص56-57.</ref> فهرست این مکانها در سده سوم ق. به دست [[فاکهی]] با عنوان «المواضع التی دخلها رسول الله» ثبت گشته<ref>اخبار مکه، فاکهی، ج5، ص91.</ref> و در برخی منابع دیگر یاد گشته است.<ref>وفاء الوفاء، ج3، ص5-7.</ref> |
|
| |
|
| ==حرکت سپاه و رویدادهای میان راه==
| | [[عبدالله بن عمر]] اهتمامی ویژه به این امر داشت و در مکانهای منسوب به پیامبر(ص) نماز میخواند.<ref>نک: صحیح البخاری، ج1، ص124؛ البدایة و النهایه، ج5، ص149-150.</ref> البته برخی از مخالفان تبرکجویی، این کار وی را بر پایه اجتهاد شخصی میدانند. اما بعضی بر پایه همین روایات و نقلها بر آنند که پیجویی آثار پیامبر(ص) و تبرک به آن مستحب است.<ref>فتح الباری، ج1، ص471.</ref> |
|
| |
|
| پس از تعیین [[ثنیة الوداع]] به عنوان اردوگاه و استقرار سپاه در این منطقه، <ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص946؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص67.</ref> پیامبر(ص) در سخنانی شهادت را بهترینگونه مرگ و حمایت خداوند را برترین پشتیبانی خواند و از خداوند برای خود و امتش آمرزش خواست.<ref>الاختصاص، ص342؛ تاریخ دمشق، ج51، ص240؛ البدایة و النهایه، ج5، ص17.</ref> سپاه مسلمانان در روز دوشنبه<ref>المحبر، ص116.</ref> یا پنجشنبه<ref>المغازی النبویه، ص107؛ الطبقات، ج2، ص167؛ الکامل، ج3، ص324.</ref> از روزهای آغازین ماه رجب<ref>تاریخ خلیفه، ص56؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص67.</ref> به سوی تبوک رهسپار شد و بدین ترتیب، سومین لشکرکشی پیامبر(ص) برای رویارویی با رومیان پس از اعزام به [[دومة الجندل]] (5ق.) و نبرد موته (8ق.) آغاز گشت.
| | ===مکانهای متبرک پیامبر در مکه=== |
|
| |
|
|
| | برخی از این مکانها که در [[مکه]] قرار داشتهاند، عبارتند از: |
|
| |
|
| سپاه مسلمانان را از30 هزار تا 70 هزار تن دانستهاند.<ref>التنبیه و الاشراف، ص235؛ المغازی، ج3، ص996.</ref> پیامبر فرماندهان قسمتهای گوناگون سپاه را تعیین کرد و مسؤولیت پرچمها و لواهای سپاه را به چندین تن سپرد. [[طلحة بن عبیدالله تیمی]] فرمانده جناح راست و [[عبدالرحمن بن عوف]] فرمانده جناح چپ سپاه شدند.
| | محل تولد<ref>شرح الزرقانی علی المواهب اللدنیه، ج1، ص258.</ref> و جایی که پیامبر شترهای خود را در [[حج]] قربانی میکرد<ref>صحیح البخاری، ج6، ص236.</ref>؛ مسجد محل آغاز هجرت پیامبر از مکه و نیز مسجد بنا شده در آن منطقه<ref>آثار اسلامی، ص158.</ref>؛ [[مسجد الغنم]] که پس از [[فتح مکه]]، مشرکان در آن جا با پیامبر بیعت کردند<ref>آثار اسلامی، ص150.</ref>؛ [[مسجد خیف|مسجد خَیْف]] که محل [[خطبه حجة الوداع]]<ref>الکافی، ج1، ص403؛ اخبار مکه، فاکهی، ج4، ص270.</ref> و نماز 700 پیامبر است<ref>الکافی، ج4، ص214.</ref> و به نماز خواندن در آن بسیار سفارش شده است<ref>الکافی، ج4، ص519؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص230.</ref>؛ [[مسجد ردم الاعلی]]؛ [[مسجد مختفی]]؛ [[خانه امهانی]]؛ مسجدی در راه [[ذیطوی]]؛ [[مسجد عریض|مسجد عُرَیض]]<ref>آثار اسلامی، ص99-104، 228.</ref>؛ خانه [[خدیجه(س)]] که مکان تولد فاطمه زهرا(س) بوده است؛<ref>آثار اسلامی، ص125.</ref> خانه [[ارقم بن ابیارقم]] که محل پنهان شدن مسلمانان از هجوم مشرکان مکه بوده<ref>اخبار مکه، فاکهی، ج4، ص14.</ref>؛ [[مسجد الغدیر]] در مکان خواندن [[خطبه غدیر]]<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص229.</ref>؛ مسجد الجن، جایگاه بیعت جنیان با پیامبر<ref>آثار اسلامی، ص93.</ref>؛ سنگ در نزدیک [[قبة الوحی]] در [[مسجدالحرام]] که به پیغمبر سلام نموده است<ref>رحلة ابن بطوطه، ج1، ص379-380.</ref>؛ سنگی نزدیک مکه که پیامبر در بازگشت از [[عمره]] روی آن استراحت نموده است<ref>رحلة ابن بطوطه، ج1، ص382.</ref>؛ سنگی در گوشه مسجدالحرام که نقش گامهای مبارک پیامبر بر آن قرار داشته است.<ref>سفرنامه ناصر خسرو، ص128.</ref> |
|
| |
|
| پرچم مهاجران به [[زبیر بن عوام]]<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص67؛ اعلام الوری، ج1، ص243-244.</ref>؛ پرچم خزرج به [[ابودجانه]] و لوای آنان به [[حباب بن منذر]]؛ و پرچم اوس به [[اسید بن حضیر]] واگذار شد.<ref>المغازی، ج3، ص996؛ تاریخ دمشق، ج2، ص36.</ref> هر یک از تیرههای گوناگون نیز لوا و پرچمی داشت که به دست افرادی از همان گروه سپرده شد.
| | با وجود این پشتوانهها و سیره پیوسته و قطعی مسلمانان در برکتجویی، شماری از وهابیان باور دارند که تبرک جستن هنگام زندگانی پیامبر اسلام(ص) به دلیل رفتار صحابه و عدم منع پیامبر مشروع بوده است؛ اما پس از وفات ایشان، صحابه و مسلمانان به صورت مطلق این رفتار را ترک نمودند. بنا بر این، برکتجویی ویژه دوران حیات پیامبر(ص) بوده که ولایت ایشان بر مسلمانان جریان داشته<ref>الاعتصام، ص294-296.</ref>؛ اما پس از وفات او جایز نیست.<ref>حکم الجدیرة بالاذاعه، ص46.</ref> |
|
| |
|
| [[زید بن مالک]] لوای مالک بن نجّار، [[ابوزید]] پرچم بنیعمرو بن عوف، [[عمارة بن حزم]] پرچم بنینجار، و [[معاذ بن جبل]] پرچم بنیسلمه را در دست داشتند.<ref>المغازی، ج3، ص996؛ اسد الغابه، ج2، ص222.</ref> برخی منابع زبیر را صاحب پرچم اصلی سپاه؛ و [[ابوبکر]] را دارنده لوا<ref>المغازی، ج3، ص996؛ تاریخ دمشق، ج2، ص36.</ref> و یا پرچم اصلی<ref>المغازی، ج3، ص996؛ تاریخ دمشق، ج30، ص15؛ اسد الغابه، ج3، ص212.</ref> دانستهاند.
| | افزون بر پشتوانههای یاد شده، پاسخ دیگر آن است که پیامبر اسلام(ص) دارای زندگانی برزخی است و بر پایه برخی روایات، ایشان سلام افراد به خود را میشنود و پاسخ میدهد.<ref>شفاء السقام، ص119؛ مفاهیم یجب ان تصحح، ص71.</ref> پس ولایت او منحصر به هنگام حیاتش نیست و پس از وفاتش نیز جریان دارد. شواهد تاریخی نیز نشان میدهند که تبرکجویی همواره پس از وفات پیامبر مورد اهتمام اصحاب و [[تابعین]] بوده است.<ref>صحیح البخاری، ج4، ص46.</ref> |
|
| |
|
| ==سختیهای مسیر تبوک== | | ===مکانهای متبرک پیامبر در مدینه=== |
|
| |
|
| پیمودن مسافت طولانی در گرمای سخت تابستان در حالی که سپاه از کمبود آب و غذا در رنج بود، سفر را بر سپاهیان سخت دشوار کرده بود. توشه برخی تنها خرمای خشکیده و جو کرمزده بود. گاه تنها یک دانه خرما غذای دو مسلمان در یک روز بود. در این حال، هر چند تن از یک چارپا استفاده میکردند و ناچار بودند بسیاری از مسافت را پیاده بپیمایند.
| | یکی از دیگر مکانهای متبرک مدینه، منبر<ref>الکافی، ج4، ص553؛ الجواب الباهر، ج1، ص73؛ الشفاء، ج2، ص57.</ref> و روضه نبوی است که دعا خواندن کنار آن از آداب دینی مورد اتفاق مسلمانان بوده است.<ref>وسائل الشیعه، ج14، ص344.</ref> مسلمانان تربت پیامبر را برای تبرک برمیداشتند. این کار بهاندازهای رواج یافت که عایشه دستور داد دیواری پیشاپیش قبر پیامبر بنا نهند.<ref>وفاء الوفاء، ج1، ص94.</ref> |
|
| |
|
| | | |
|
| |
|
| شدت تشنگی گاه به حدی میرسید که همان اندک شتران نیز نحر میشدند تا مسلمانانِ تشنه با رطوبت اَمعا و احشای آنها خود را از مرگ برهانند.<ref>معانی القرآن، ج3، ص263؛ جامع البیان، ج11، ص75؛ البدایة و النهایه، ج5، ص13.</ref> گزارشهای پرشمار در باره گلایه مسلمانان از تشنگی و گرسنگی به پیامبر(ص) و نیز گزارش معجزات گوناگون پیامبر(ص) برای فراهم کردن آب و غذا، گواه سختیهایی است که سپاه با آن دست به گریبان بود.
| | آوردهاند که چون صحابه به [[مسجدالنبی]] وارد میشدند، قسمتی از منبر را که کنار قبر پیامبر بود، میگرفتند و رو به [[قبله]] دعا میکردند.<ref>الشفاء، ج2، ص86.</ref> هنگامی که مردم مدینه از خشکسالی شکایت داشتند، به سفارش عایشه، سوراخی بالای [[روضه پیامبر]] گشودند و به برکت قبر پیامبر بر مردم باران بارید.<ref>وفاء الوفاء، ج2، ص115.</ref> |
| | |
| | اینکه [[ابوبکر]] و [[عمر]] خواستند کنار قبر پیامبر به خاک سپرده شوند، جز متبرک شدن به ایشان وجهی نداشته است.<ref>کشف الارتیاب، ص344؛ التبرک، میانجی، ص157.</ref> از دیگر مکانهای متبرک مدینه، میتوان به این موارد اشاره کرد: [[غار ثور]]، [[غار حراء]]،<ref>بحار الانوار، ج57، ص223.</ref> [[مسجد شجره]] که محل احرام پیامبر بوده است،<ref>الکافی، ج4، ص248.</ref> [[مسجد الاجابه]] که پیامبر در بازگشت از عمره در آن نماز خوانده بود و مردم آن را برای تبرک میبوسند،<ref>آثار اسلامی، ص142.</ref> [[مسجد البغله]]، [[مسجد الفتح]]،<ref>وسائل الشیعه، ج4، ص309.</ref> مسجد قبا که نماز در آن پاداش فراوان دارد،<ref>وسائل الشیعه، ج5، ص285-286.</ref> [[مشربه امابراهیم]]،<ref>الکافی، ج4، ص560.</ref> [[مسجد فضیخ]]، [[قبور شهیدان احد]]، [[مسجد احزاب]] یا فتح،<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص229.</ref> [[مسجد عتبان بن مالک]].<ref>آثار اسلامی، ص207-208.</ref> |
| | |
| | تبرک به این مکانها که یا پس از وفات پیامبر بنا شدهاند و یا پس از ایشان بازسازی گشتهاند، دلیل بطلان دیدگاه شماری از وهابیان است که باور دارند تبرک پس از وفات پیامبر تنها در باره آثاری مجاز است که با بدن پیامبر تماس داشته و صحابه نیز به این موارد تبرک میجستند.<ref>التبرک، جدیع، ص252.</ref> |
|
| |
|
| | | |
|
| |
|
| از این رو، بسیاری منابع از این سپاه با عنوان «جیش العُسْره» یاد کرده<ref>انساب الاشراف، ج2، ص349؛ الطبقات، ج3، ص17؛ المحبر، ص116.</ref> و مقصود از «ساعة العسره» در آیه 117 سوره توبه را دشواریهای مسیر حرکت سپاه تبوک دانستهاند.<ref>جامع البیان، ج11، ص75؛ التبیان، ج5، ص314؛ تفسیر ابنکثیر، ج2، ص411.</ref> در این آیه، خداوند رحمت خود را شامل حال پیامبر(ص) و مهاجران و انصاری دانسته که هنگام سختی و مشقت از او پیروی کردند، از آن پس که نزدیک بود دلهای شماری از آنها از حق منحرف شود و از میدان نبرد باز گردند. این آیه به خوبی نشان میدهد که آن دشواریها طاقت شماری از سپاهیان را ربوده و تردید و پشیمانی را بر آنان تحمیل کرده بود.
| | آنها تبرک به مواردی مانند در و دیوار مسجدالحرام و مسجدالنبی و نیز [[ضریح نبوی]] را جایز نمیشمرند<ref>التبرک و التوسل، ص40-41.</ref> و این کار را در زمره رفتار بتپرستان و مشرکان میدانند.<ref>نک: کشف الارتیاب، ص342-343.</ref> اما چنانکه گفتیم، ادله و شواهد آشکار بر جواز تبرک به آثار نبوی پس از زندگانی ایشان، حتی در مواردی که با بدن پیامبر در تماس نبوده، دلالت دارند. فتوای احمد بن حنبل در جواز مسح منبر و روضه نبوی نیز این سخن را تایید میکند.<ref>العلل و معرفة الرجال، ج2، ص492.</ref> |
| | |
| | نکته مغفول در نظر این گروه، تفاوت برکتجویی مسلمانان با کار مشرکان است. قصد مسلمانان در زیارت قبور و بارگاه اولیای دین، خود صاحب قبر و بارگاه است، نه سنگ و خاک و دیوار. اما مشرکان به خود بتها نظر دارند. [[ابوایوب انصاری]] در پاسخ به اعتراض مروان در باره قرار دادن صورتش بر قبر نبوی، بیان کرد که قصدش زیارت پیامبر است، نه زیارت سنگ و خاک.<ref>المستدرک، ج4، ص515.</ref> |
| | |
| | ==تبرکجویی به غیر پیامبر== |
|
| |
|
|
| | مسلمانان افزون بر تبرک به پیامبر(ص)، به افراد یا چیزهای دیگر نیز تبرک میجستهاند. این رفتار در روزگار خود پیامبر نیز انجام میگرفته است. آوردهاند که پیامبر(ص) به عرق پیشانی [[حضرت علی(ع)]] تبرّک جسته است.<ref>شرح نهج البلاغه، ج9، ص169؛ المناقب، ص85.</ref> |
|
| |
|
| با ورود سپاه به سرزمین حِجْر که سکونتگاه قوم عذاب شده «[[ثمود]]» بود، <ref>المختصر، ج1، ص11.</ref> [[پیامبر(ص)]] مسلمانان را از هرگونه بهرهگیری از آب و غذا و علوفه این سرزمین نفرین شده بر حذر داشت<ref>المغازی، ج3، ص1007؛ اسد الغابه، ج5، ص176؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص21.</ref> و حتی آنان را از وضو گرفتن نهی کرد.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص948؛ تاریخ طبری، ج2، ص369؛ المصنف، ج1، ص415.</ref>
| | موارد دیگر تبرک به غیر پیامبر، عبارتند از: [[قرآن کریم]]،<ref>کنز العمال، ج1، ص519.</ref> حجرالاسود،<ref>اخبار مکه، ازرقی، ج1، ص330.</ref> پرچم امام حسن و امام حسین(ع)، شمشیر [[جعفر طیار]]، قرآن منسوب به علی بن ابیطالب(ع)، [[پرده کعبه]]،<ref>الکافی، ج4، ص229؛ آثار اسلامی، ص70.</ref> غذای اهل بیت(ع)،<ref>دعائم الاسلام، ج2، ص104؛ مستدرک الوسائل، ج16، ص329.</ref> امام حسین(ع)، [[عباس بن عبدالمطلب]]، علی بن ابیطالب(ع)،<ref>السجود علی الارض، ص132.</ref> نیمخورده مؤمن،<ref>وسائل الشیعه، ج25، ص263.</ref> آب فرات،<ref>وسائل الشیعه، ج14، ص404-407.</ref> [[آب زمزم]]،<ref>بحار الانوار، ج96، ص244-245.</ref> خاک مدینه،<ref>وفاء الوفاء، ج1، ص68.</ref> [[خانه عقیل بن ابیطالب]]، [[مسجد کوفه]].<ref>بحار الانوار، ج97، ص396.</ref> |
|
| |
|
|
| | ===تبرک به قبور غیر پیامبر=== |
|
| |
|
| بر پایه روایت [[جابر بن عبدالله انصاری]]، ایشان یاران خود را به عبرت گرفتن از سرگذشت آن قوم فراخواند و محل معجزه [[حضرت صالح]] و بیرون آمدن ناقه پیامبر را به آنان نشان داد و آن گاه با پیراهن خود سر مبارکش را پوشاند و شتابان از این سرزمین بیرون شد.<ref>مجمع البیان، ج4، ص297.</ref> از این رو، با عبور از حجر، ذخیره آب و غذای مسلمانان تمام شد و آنان سخت دچار تشنگی و دشواری شدند و از پیامبر(ص) گله کردند.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص949.</ref> اما در پی نماز رسول خدا<ref>لباب النقول، ص187.</ref> و طلب باران از خداوند، مسلمانان از تشنگی رهایی یافتند.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص370.</ref>
| | تبرک به قبور نیز در میان مسلمانان منحصر به قبر پیامبر نبوده است. آنان به قبرهای صحابه و تابعین و صالحان نیز متبرک میشدند.<ref>التبرک، بیاتی، ج5، ص11.</ref> سبکی باور دارد که از دیدگاه دین، حتی تبرک به قبرهای برخی از اموات صالح جایز است.<ref>شفاء السقام، ص196.</ref> شماری از موارد تبرکجویی صحابه و تابعین عبارتند از: |
|
| |
|
| ==معجزات پیامبر در تبوک==
| | تربت امام حسین(ع)<ref>التبرک، میانجی، ص267.</ref> و نیز مزارهای این افراد: علی بن موسی الرضا(ع)،<ref>تهذیب التهذیب، ج7، ص339.</ref> [[موسی بن جعفر(ع)]]،<ref>وفیات الاعیان، ج5، ص310.</ref> [[حمزة بن عبدالمطلب]] در [[منطقه احد]]،<ref>وفاء الوفاء، ج1، ص96.</ref> [[بلال حبشی]] در شام،<ref>رحلة ابن جبیر، ص226؛ جغرافیای حافظ ابرو، ج1، ص335.</ref> ابوایوب انصاری در [[استانبول]]،<ref>اسد الغابه، ج2، ص82.</ref> [[سیده نفیسه]]<ref>المواهب اللدنیه، ج2، ص688.</ref> در [[مصر]]، [[سعید بن جبیر]] در واسط میان [[بصره]] و [[کوفه]]،<ref>شذرات الذهب، ج1، ص386.</ref> [[ابوعوانه]] از دانشمندان حدیث در [[اسفراین]].<ref>مسالک الابصار، ج5، ص460.</ref> همچنین در [[عسقلان]] جایی به نام «مشهد راس الحسین» دارای ضریح و مسجدی است که برخی باور دارند سر مبارک امام حسین در آن جا است و مردم سرزمینهای گوناگون به آن تبرک میجویند.<ref>آثار البلاد، ص222؛ رحلة ابن بطوطه، ج1، ص205.</ref> |
|
| |
|
| معجزات پیامبر(ص) و تامین غذای سپاه نیز گزارشهایی فراوان را به خود اختصاص داده است. در گزارشی آمده که ایشان با دست کشیدن بر مانده آذوقه سپاه که بیش از چند خرما نبود، از یاران خود خواست تا با نام خدا از آن بخورند. سپس همه خوردند و سیر شدند.<ref>المغازی، ج3، ص1036؛ الخرائج و الجرائح، ج1، ص28؛ اعلام الوری، ج1، ص81.</ref> نیز گفتهاند آن گاه که مسلمانان برای رفع گرسنگی خود از پیامبر(ص) برای نحر شتران اجازه خواستند، با دعای ایشان، اندک غذای مانده چنان برکت و فزونی یافت که همه با آن سیر شدند.<ref>السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص17؛ دلائل النبوه، ج1، ص296؛ المناقب، ج1، ص89.</ref> فراوانی اینگونه گزارشها در باره قحطی آب و غذا و معجزات پیامبر(ص)، بیانگر دشواریهای بزرگ در راه حرکت این سپاه است.
| | قبرهای افرادی صالح در منطقه [[لوشه]]<ref>آثار البلاد، ص502.</ref> و [[شیخ صالح قطبالدین بختیار کعکی]] در [[دهلی]]<ref>رحلة ابن بطوطه، ج3، ص113.</ref> نیز مورد تبرک بوده است. |
|
| |
|
| سرانجام پیامبر(ص) در روز سهشنبه<ref>اعلام الوری، ج1، ص244؛ المناقب، ج1، ص183.</ref> از ماه شعبان<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص68.</ref> سال نهم ق. پس از حدود یک ماه طی مسیر وارد تبوک شد. روشن نیست که چرا پیامبر(ص) مسافت 12روزه<ref>التنبیه و الاشراف، ص235؛ معجم البلدان، ج2، ص15.</ref> مدینه به تبوک را در این مدت پیموده است. ضعف تدارکات سپاه و کمبود مَرکب و لزوم پیمودن راه در هوای خنکتر با توجه به گرمای شدید هوا، میتواند از عوامل طولانی شدن این سفر باشد.
| | ==عدم اختصاص تبرک به پیامبر== |
|
| |
|
| ==مساجد مسیر تبوک==
| | با این ادله و شواهد، اختصاص تبرک به پیامبر(ص)<ref>الاعتصام، ص294-296.</ref> نادرست است. نیز نمیتوان ادعا کرد که صحابه به سبب پیشگیری از افتادن در [[شرک]]<ref>التحذیر من تعظیم الآثار، ج1، ص26-27؛ تسهیل العقیدة الاسلامیه، ص337-338.</ref> و [[غلو]]<ref>الحکم الجدیرة بالاذاعه، ص46؛ التبرک، جدیع، ص268.</ref> از تبرکجویی به غیر پیامبر خودداری مینمودند.<ref>الاعتصام، ص295؛ الحکم الجدیرة بالاذاعه، ص46.</ref> از همین روی، شماری از فقیهان اهل سنت فتوا دادهاند که تبرک به آثار صالحان<ref>صحیح مسلم، نووی، ج15، ص82؛ فتح الباری، ج10، ص277.</ref> و قبر نبوی و مکانهای مشرفه<ref>عمدة القاری، ج9، ص241.</ref> جایز است و حتی بوسیدن دست و پای صالحان و دانشوران نیز در باور برخی از دانشمندان اهل سنت جایز شمرده شده است.<ref>عمدة القاری، ج9، ص241.</ref> |
|
| |
|
| [[ابنهشام]] از 17 مسجد برای پیامبر(ص) در طول مسیر مدینه به تبوک یاد کرده که به اسامی توقفگاههای سپاه، نامگذاری شدهاند و بعدها مسلمانان برای تبرک جستن، در آن مکانها مسجدی بنا نهادند. این مساجد عبارت بودند از: [[ثنیه مدران|ثَنِیَّه مَدِران]]، [[ذات الزراب|ذات الزِراب]]، [[اخضر|اَخْضر]]، [[ذات الخطمی|ذات الخِطْمی]]، [[علاء]]/ اَلاء، [[طرف البتراء|طرف البَتْراء]]، [[شق التارا|شَقّ تارا]]، [[ذی الحیفه|ذی الجِیفه]]، [[صدر حوضی|صَدْر حوضی]]، [[حجر]]، [[صعید|صَعِید]]، [[وادی القری|وادی القُری]]، [[رقعه|رَقْعه]]، [[ذی مروه|ذی مَرْوه]]، [[فیفاء|فَیفْاء]]، [[ذی خشب|ذی خُشُب]]، تبوک.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص957.</ref> [[ابنحبّان]] و [[یاقوت]] به برخی از این مساجد اشاره کردهاند.<ref>الثقات، ج2، ص99؛ معجم البلدان، ج1، ص123؛ ج2، ص85، 201؛ ج3، ص408.</ref> [[سمهودی]] تعداد مساجد میان راه را تا 20 مسجد دانسته است.<ref>وفاء الوفاء، ج3، ص179-180.</ref> رفعت پاشا (م. 1353ق.) نیز از وجود این مساجد در زمانه خود سخن گفته است.<ref>موسوعة مرآة الحرمین، ج4، ص824.</ref> | | [[علی بن میمون]] از امام شافعی گزارش میکند که او به [[ابوحنیفه]] متبرک میشده و برای گزاردن حاجت نزد قبر او میآمده است.<ref>الاصول الاربعة فی تردید الوهابیه، ص35.</ref> نیز آوردهاند که احمد بن حنبل لباس امام شافعی را شست و آب بازمانده از آن را نوشید.<ref>عمدة القاری، ج9، ص241.</ref> |
|
| |
|
| ==کارهای پیامبر در تبوک==
| | تبرک [[سفیان ثوری]]، از افراد مورد احترام اهل سنت، به [[عمرو بن قیس]]<ref>التذکرة فی احوال الموتی، ص476.</ref> و نیز تبرک به لباس و خاک قدم [[ابواسحاق شیرازی]] در منابع روایی و تاریخی گزارش شده است.<ref>طبقات الشافعیة الکبری، ج4، ص219-220.</ref> در تشییع جنازه [[ابنتیمیه]] نیز برخی به جنازه او تبرک میجستند.<ref>البدایة و النهایه، ج14، ص135-136</ref> |
|
| |
|
| سپاهیان مسلمان با ورود به تبوک، سپاهی از رومیان را ندیدند. برخی پراکنده شدن نیروهای دشمن<ref>معجم البلدان، ج2، ص15.</ref> یا دروغ بودن اطلاعات بازرگانان نبطی را علت این امر میدانند.<ref>سبل الهدی، ج5، ص433.</ref> مدت حضور پیامبر(ص) در تبوک را بیش از 10 روز<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص953؛ التنبیه و الاشراف، ص235؛ فتح الباری، ج8، ص86.</ref> و تا 20 روز<ref>المغازی، ج3، ص1015؛ الطبقات، ج2، ص166.</ref> و حتی بیش از آن<ref>المحبر، ص116.</ref> دانستهاند.
| | ==برای مطالعه بیشتر== |
|
| |
|
| در این مدت، برخی از مسیحیان ساکن در منطقه مرزی [[شام]] همچون [[یحنة بن رؤبه|یُحَنَّـِة بن رُؤْبه]]، حاکم یا اسقف<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص68؛ التنبیه و الاشراف، ص236.</ref> شهر اَیْلَه در ساحل دریای سرخ، <ref>معجم البلدان، ج1، ص292؛ تاریخ ابنخلدون، ج2، ق1، ص247.</ref> در دیدار با پیامبر(ص) با قبول پرداخت جزیه سالانه به مقدار 300 دینار، با ایشان پیمان بستند. او در برابر، از پیامبر خواست تا امنیت کشتیها و کاروانهای تجاری او را تامین کند.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص952؛ فتوح البلدان، ج1، ص71.</ref>
| | *''' تبرک الصحابة بآثار رسول الله'''، محمد طاهر کردی مکی؛ |
|
| |
|
| از مصالحه مردم [[اذرح|اَذْرُح]]، از شهرهای شام، <ref>معجم البلدان، ج1، ص129.</ref> به مقدار 100 دینار، <ref>المغازی، ج3، ص1032؛ فتوح البلدان، ج1، ص71؛ البدایة و النهایه، ج5، ص21.</ref> ساکنان جَرْباء به فاصله سه روز تا اذرح<ref>معجم البلدان ج1، ص129.</ref> و مردم شهر مَقنا نیز در منابع یاد شده است. پیامبر(ص) در نامه به مردم مقنا به آنان اختیار بخشید تا حاکمی از میان خود یا خاندان پیامبر برگزینند.<ref>فتوح البلدان، ج1، ص72.</ref>
| | *'''التبرک'''، علی احمدی میانجی؛ |
|
| |
|
| برخی از نامه رسول خدا به هراکلیوس، امپراتور روم، گزارش دادهاند.<ref>مسند احمد، ج4، ص74؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص27.</ref> بسیاری از منابع، این نامهنگاری را گزارش کردهاند؛ ولی به وقوع آن در غزوه تبوک اشارهای ندارند.<ref>الطبقات، ج4، ص251؛ الثقات، ج2، ص6؛ المعجم الکبیر، ج8، ص19-20.</ref> از این رو، گمان میرود که نامه پیامبر به هراکلیوس مربوط به زمانی دیگر باشد.
| | *'''التبرک المشروع و التبرک الممنوع'''، علی بن نفیع علیانی؛ |
|
| |
|
| ===اعزام خالد بن ولید به دومةالجندل===
| | *'''التبرک انواعه و احکامه'''، ناصر بن عبدالرحمن جدیع؛ |
|
| |
|
| اعزام [[خالد بن ولید]] به [[دومة الجندل|دَومة الجَندل]] نزدیک شام که امروزه با نام جوف در مرز شمالی [[عربستان]] قرار دارد، <ref>خطط الشام، ج1، ص10؛ الرحلة الحجازیه، ص166.</ref> از دیگر کارهای پیامبر در آن مدت بود. پیامبر(ص) پس از آن که با مشورت اصحاب خود بر آن شد که تبوک را به مقصد مدینه ترک کند، خالد بن ولید را همراه 420 تن از جنگجویان به سوی تیرههای کِنانی ساکن در این سرزمین فرستاد.
| | *'''تبرک و قبور'''، سید حسن طاهری خرمآبادی؛ |
|
| |
|
| کنانیها در این منطقه زیر حکومت مردی مسیحی از کندیان [[یمن]] به نام اُکَیْدر بن عبدالملک زندگی میکردند.<ref>فتوح البلدان، ج1، ص73؛ الطبقات، ج2، ص166؛ المغازی، ج3، ص1025.</ref> [[واقدی]] و [[ابنسعد]] هنگام اعزام خالد را رجب سال نهم ق. میدانند.<ref>المغازی، ج3، ص1025؛ الطبقات، ج2، ص166.</ref> با توجه به آن که پیامبر(ص) در ماه شعبان وارد تبوک شد و در رمضان به سوی مدینه بازگشت<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص68؛ الدرر، ص247.</ref> و اعزام خالد نیز هنگام بازگشت از تبوک بود، <ref>البدایة و النهایه، ج5، ص21.</ref> باید این اعزام را در رمضان همان سال دانست.
| | *'''التوسل بالنبی(ص) و التبرک بآثاره'''، مرتضی عسکری؛ |
|
| |
|
| رسول خدا خالد را مامور ساخت تا اکیدر را اسیر سازد و او را از شیوه انجام این کار آگاه کرد. خالد طبق پیشگویی پیامبر(ص) اکیدر را در حال شکار گاوی وحشی اسیر کرد. در درگیری میان دو طرف، حسان برادر اکیدر کشته شد و لباس او که از ابریشم زرباف بود، به غنیمت خالد درآمد. خالد در برابر 2000 شتر، 800 برده، 400 زره، 400 نیزه و 500 شمشیر تعهد سپرد تا اکیدر و دیگر برادر او را به سلامت نزد پیامبر(ص) ببرد.<ref>الثقات، ج2، ص96-97؛ تاریخ دمشق، ج9، ص203-204.</ref> بدین ترتیب، اکیدر همراه اسیران رهسپار مدینه شد.<ref>المغازی، ج3، ص1027؛ فتوح البلدان، ج1، ص73؛ الطبقات، ج2، ص166.</ref> [[عمرو بن امیه ضمری|عمرو بن امیه ضُمری]] از سوی خالد مامور شد تا زودتر به مدینه وارد شود و گزارش پیروزی سپاه را به پیامبر(ص) برساند.<ref>المغازی، ج3، ص1026؛ تاریخ دمشق، ج9، ص203.</ref>
| | *'''اقناع المؤمنین بتبرک الصالحین'''، عثمان بن شیخ شافعی؛ |
|
| |
|
| سپاه اسلام به فرمان پیامبر(ص) در رمضان سال نهم ق. از تبوک به سوی مدینه حرکت کرد.<ref>الدرر، ص247؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص68؛ اعلام الوری، ج1، ص244.</ref> گزارشهای فراوان از معجزات پیامبر(ص) در مسیر بازگشت همانند زمان حرکت به سوی تبوک، از مشکل کمبود آذوقه و آب در این مسیر حکایت دارد.<ref>الدرر، ص242؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص954؛ تاریخ طبری، ج2، ص373.</ref>
| | *'''وهابیت و تبرک'''، علی اصغر رضوانی. |
| | ==پیوند به بیرون== |
|
| |
|
| ==نقش منافقان در غزوه تبوک== | | *[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/301404/ علی احمدی، مجله الهادی، «تبرک الصحابة بآثار الرسول(ص)»، سال 1358 - شماره 34 (16 ص - از 109-124).] |
| | * [https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1115337/ حمزهعلی بهرامی و علی تقوی، مجله معرفت، «نگاهی به اعتقاد وهابیان در باب تبرک از منظر قرآن و سنت»، دی 1394 - شماره 217 علمی-ترویجی (وزارت علوم)، (16 ص- از 83-98).] |
| | *[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/926947/ محمدتقی رهبر، مجله میقات حج، «صحابه و تبرک به آثار پیامبر(ص)»، تابستان 1382 - شماره 44، (17 ص - از 192-208).] |
| | |
| | ==پانویس== |
|
| |
|
| حضور و نقشآفرینی [[منافقان]] در همه مراحل این نبرد با توجه به حساسیت و اهمیت غزوه تبوک، همواره مورد توجه مفسران و تاریخنگاران قرار گرفته است. اعزام سپاه در آن وضع دشوار، موقعیتی مناسب را برای فتنهانگیزی منافقانی که همواره در پی تفرقه و شکست مسلمانان بودند، فراهم آورد. از این رو، در میان انبوه گزارشهایی که به رویدادهای غزوه تبوک میپردازند، آن چه بیش از دیگر رویدادها توجه تاریخنگاران را به خود جلب کرده، واکنشهای منافقان در برابر پیامبر(ص) و مسلمانان بوده است.
| | {{پانویس}} |
|
| |
|
| برخی از منافقان مانند [[جد بن قیس خزرجی|جُدّ بن قیس خزرجی]] به بهانه ضعف در برابر زنان رومی، از پیامبر اذن ماندن گرفتند. فرزند جدّ آن گاه که از بهانهتراشی و نافرمانی پدرش آگاه شد، وی را از نزول آیات قرآن در نکوهش او بیم داد.<ref>المغازی ج3، ص993؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص944؛ الاستیعاب، ج1، ص266.</ref> جدّ در تلاشی دیگر، قبیلهاش را نیز از همراهی با پیامبر و سپاه اعزامی به تبوک، به بهانه گرمای هوا بر حذر داشت.<ref>المغازی ج3، ص993.</ref> روایات تفسیری از نزول آیات 49<ref>جامع البیان، ج10، ص191؛ التبیان، ج5، ص232؛ تفسیر قرطبی، ج8، ص158.</ref> و 81-82 سوره توبه<ref>جامع البیان، ج10، ص256؛ التبیان، ج5، ص268؛ الدر المنثور، ج3، ص265.</ref> در شان جد بن قیس حکایت دارند. خداوند در این آیات، جد را در شمار منافقانی یاد میکند که به سبب نافرمانی، خود را در بلا و دوزخ افکندهاند.
| | ==منابع == |
| | |
| | {{منابع}} |
| | |
| | {{دانشنامه |
|
| |
|
| بهانهتراشی بیش از 80 تن از منافقان و رخصتگیری از پیامبر(ص) برای اقامت در مدینه<ref>المغازی، ج3، ص995؛ المصنف، ج5، ص399؛ الثقات، ج2، ص100.</ref>؛ همایش برخی از منافقان در منزل [[سویلم|سُویلم]] با هدف تلاش برای بازداشتن مسلمانان از شرکت در سپاه پیامبر(ص)<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص944؛ الدرر، ص238؛ البدایة و النهایه، ج5، ص7.</ref>؛ و نیز جدایی بسیاری از منافقان را که همراه [[عبدالله بن ابی|عبدالله بن اُبَی]] از تیره بنیعوف خزرج از منزل جُرف در سه میلی مدینه به سوی شام از سپاه پیامبر جدا شدند و به مدینه بازگشتند، باید از دیگر کارهای تفرقهافکنانه منافقان مدینه دانست.<ref>المغازی، ج3، ص995؛ تاریخ دمشق، ج2، ص36.</ref>
| | | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/7528 |
|
| |
|
| خداوند در آیات 45-50 سوره توبه نشانهها و ویژگیهای منافقان را بیان میکند و آنان را افرادی میشمرد که قلبهایشان با تردید درآمیخته است و به خدا و روز جزا اعتقادی ندارند. اینان اگر قصد همراهی پیامبر و مسلمانان را داشتند، میتوانستند مقدمات سفر خود را فراهم سازند. خداوند از همراهی آنان کراهت داشت و بدین سبب، این توفیق از آنان سلب شد و آنها همنشین کودکان و پیران و بیماران شدند.
| | | عنوان = تبرک |
|
| |
|
|
| | | نویسنده = حسن رضایی |
|
| |
|
| حضور اینان سبب [[فتنه]] و اضطراب و تردید در میان افراد کمروحیه سپاه میشد. این منافقان همان کسانی هستند که هر گاه به پیامبر و مسلمانان نیکی و موفقیتی میرسید، اندوهگین میگشتند و از رسیدن مصیبتها و مشکلات به مسلمانان خوشحال میشدند. در آیات 51-54 سوره توبه نیز [[خداوند]] از پیامبر میخواهد که به منافقان بگوید: هیچ رویدادی برای مسلمانان رخ نمیدهد، مگر آن چه خداوند برای آنان مقرر کند و خدا سرپرست آنان است. انفاق منافقان نیز پذیرفتنی نیست؛ زیرا به خدا و پیامبر باور حقیقی ندارند و نمازشان با کسالت و انفاقشان با ناخرسندی همراه است.
| | }} |
|
| |
|
| ===جانشینی امام علی در مدینه===
| | *'''آثار اسلامي مكه و مدينه''': رسول جعفريان، قم، مشعر، 1386ش؛ |
|
| |
|
| دوری فاصله تبوک از مدینه که مدت غیبت پیامبر و سپاه مسلمان را از مدینه به درازا میکشاند، فرصتی مناسب برای اجرای توطئههای منافقان و تهاجم کینهتوزان عرب بود.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص368؛ عیون الاثر، ج2، ص255.</ref> از این رو، پیامبر(ص) همانند همه جنگهایی که خود سپاه را همراهی میکرد، کسانی را برای حفظ امنیت و جان مسلمانان و اداره شهر در مدینه گذارد. این جا بود که نخستین بار از [[علی بن ابیطالب(ع)]] که همیشه در همه غزوهها دوشادوش پیامبر بود، برای جانشینی و کارگزاری خود بهره گرفت<ref>المحبر، ص125-126؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص67؛ التنبیه و الاشراف، ص235.</ref> و هیچ فرد دیگر را شایسته این کار ندانست.<ref>الارشاد، ج1، ص155.</ref> برخی علی(ع) را فقط جانشین ایشان در میان خویشاوندان و اهل بیت پیامبر(ص) دانستهاند<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص946؛ تاریخ طبری، ج2، ص368؛ الطبقات، ج3، ص23.</ref> و از افرادی چون [[سباع بن عرفطه]]، <ref>تاریخ خلیفه، ص60؛ تاریخ طبری، ج2، ص368؛ البدایة و النهایه، ج5، ص11.</ref> [[محمد بن مسلمه|محمد بن مَسلمه]]، <ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص946؛ المغازی، ج3، ص995.</ref> [[ابورهم|ابورُهم]] و [[ابنام مکتوم]]<ref>التنبیه و الاشراف، ص235.</ref> به عنوان عامل پیامبر(ص) در مدینه یاد کردهاند؛ اما سخن ایشان با علی(ع) جانشینی وی را بر همه مدینه تایید میکند.
| | *'''آثار البلاد''': زكريا بن محمد القزويني (م.682ق.)، ترجمه: ميرزا جهانگير، تهران، امير كبير، 1373ش؛ |
|
| |
|
| منافقان که از حضور علی(ع) در مدینه ناخرسند بودند و او را مانع دستیابی به اهداف خود در غیبت پیامبر(ص) میدانستند، با شایع کردن این ادعا که بازماندن علی(ع) از سپاه پیامبر(ص) نتیجه نارضایتی پیامبر از او است، کوشیدند تا فضای مدینه را بر ضد ایشان متشنج کنند. علی(ع) برای دفع این فتنه، خود را در اردوگاه ثنیة الوداع<ref>السنن الکبری، ج5، ص124؛ تاریخ دمشق، ج42، ص162؛ البدایة و النهایه، ج7، ص377.</ref> نزدیک مدینه و در مسیر شام<ref>وفاء الوفاء، ج4، ص44؛ سبل السلام، ج4، ص70؛ نیل الاوطار، ج8، ص239.</ref> یا توقفگاه جُرف به پیامبر رساند<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص946-947؛ الارشاد، ج1، ص155.</ref> و از علت ماندن خویش پرسوجو کرد. پیامبر(ص) در پاسخ، علی را برای خود همچون [[هارون]] برای [[موسی]] خواند<ref>المحبر، ص125-126؛ الطبقات، ج3، ص24؛ تاریخ طبری، ج2، ص368.</ref> و او را ولیّ همه مردان و زنان مؤمن یاد کرد.<ref>السنن الکبری، ج5، ص113؛ تاریخ دمشق، ج42، ص98-99.</ref>
| | *'''آلاء الرحمن''': البلاغي (م.1352ق.)، تهران، بعثت، 1420ق؛ |
|
| |
|
| به گزارش از [[براء بن عازب]] و [[زید بن ارقم]]، پیامبر(ص) حرکت سپاه به سوی تبوک را به حضور خود یا علی(ع) در مدینه منوط کرد<ref>الطبقات، ج3، ص24؛ انساب الاشراف، ج2، ص349؛ الارشاد، ج1، ص155؛ کشف الغمه، ج1، ص227.</ref> و هیچ فرد دیگر را شایسته این امر ندانست.<ref>الارشاد، ج1، ص155.</ref>
| | *'''احسن الحديث''': سيد علي اكبر قرشي، تهران، بنياد بعثت، 1366ق؛ |
|
| |
|
| ===تمسخر پیامبر===
| | *'''احقاق الحق''': نورالله الحسيني الشوشتري (م.1019ق.)، تعليقات: شهاب الدين نجفي، قم، مكتبة النجفي، 1406ق؛ |
|
| |
|
| توطئههای منافقانِ حاضر در سپاه که با هدف سست کردن ایمان و انگیزه سپاهیان آمده بودند، در منابع تاریخی گزارش شده است. اینان از طریق به سخره گرفتن پیامبر(ص) در میان مسلمانان، امیدوار بودند که به اهداف خود برسند. منافقانی چون [[ودیعة بن ثابت]]، [[جلاس بن سوید|جُلاس بن سوید]]، [[ثعلبة بن حاطب]] و [[مخشی بن حمیر|مَخشی بن حُمیَّر]]<ref>المحبر، ص468-469؛ السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص951؛ المغازی، ج3، ص1003.</ref> که شکست مسلمانان را قطعی میدانستند، گاه با سخنان خود، امیدواری پیامبر و مسلمانان به شکست رومیان را ریشخند میکردند.
| | *'''احكام القرآن''': ابن العربي (م.543ق.)، به كوشش محمد عطاء، لبنان، دار الفكر؛ |
|
| |
|
| البته خود نگران بودند که در پی این سخنان، آیاتی در شان آنان نازل شود و نفاقشان بر همگان آشکار گردد. مخشی بن حُمیَّر سوگند یاد کرد که آماده است 100 تازیانه بخورد؛ اما آیهای از قرآن برای این گفتهها نازل نشود. آن گاه که سخنان آنها به گوش پیامبر رسید، این سخنان را شوخی دانستند.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص952؛ تاریخ طبری، ج2، ص372.</ref>
| | *'''اخبار مكه''': الازرقي (م.248ق.)، به كوشش رشدي الصالح، مكه، مكتبة الثقافه، 1415ق؛ |
|
| |
|
| به گزارش قتاده، آیات 65-66 سوره توبه در شان این گروه از استهزاکنندگان نازل شد.<ref>جامع البیان، ج10، ص221؛ تفسیر قرطبی، ج8، ص197.</ref> در این آیات، خداوند سخنان منافقان را تمسخر خدا و رسولش و دلیل کفرشان دانسته است.
| | *'''اخبار مكه''': الفاكهي (م.279ق.)، به كوشش ابن دهيش، بيروت، دار خضر، 1414ق؛ |
|
| |
|
| ===گمشدن ناقه پیامبر===
| | *'''ارشاد الاذهان الي تفسير القرآن''': محمد سبزواري (م.1409ق.)، بيروت، دار التعارف، 1419ق؛ |
|
| |
|
| گم شدن شتر پیامبر(ص) در مسیر راه، بهانهای دیگر به دست منافقان داد. [[زید بن لصیت|زید بن لُصَیت]]، از یهودیان [[بنیقینقاع]] که به [[نفاق]] اظهار [[اسلام]] میکرد، آن گاه که از گم شدن شتر پیامبر(ص) آگاه شد، با این سخن که پیامبری که از آسمانها گزارش میدهد، از شتر خود آگاهی ندارد، به تمسخر پیامبر پرداخت.
| | *'''ازالة الخفاء عن خلافة الخلفاء''': ولي الله محدث دهلوي، پاکستان، سهيل اکيديمي، 1396ق؛ |
|
| |
|
| رسول خدا که با الهام خداوند از گفتار توهینآمیز زید آگاه شد، بدون نام بردن از وی، سخنانش را نزد اصحاب خود که [[عمارة بن حزم]] نیز در میان آنان بود، بازگفت. سپس از مکانی که شتر در آن جا مهار شده بود، خبر داد. آن گاه اصحاب توانستند شتر پیامبر(ص) را بیابند و نزد ایشان بیاورند. عماره آن گاه که نزد اطرافیان خود بازگشت، سخنان پیامبر(ص) و ماجرای پس از آن را گزارش داد و چون از آنان شنید که همه این گفتههای توهینآمیز را زید بر زبان رانده، او را از اقامتگاه خود دور ساخت.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص370-371؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص16-17.</ref>
| | *'''اسد الغابه''': ابن اثير (م.630ق.)، بيروت، دار الكتاب العربي؛ |
|
| |
|
| ===توطئه ترور پیامبر===
| | *'''الاستيعاب''': ابن عبدالبر (م.463ق.)، به كوشش البجاوي، بيروت، دار الجيل، 1412ق؛ |
|
| |
|
| در میان این رویدادها، آن چه بیش از همه توجه تاریخنگاران و سیرهنویسان را جلب کرده، توطئه ترور پیامبر(ص) در گردنه کوهی است که مکان آن مشخص نیست. در این توطئه 12 تا 15 تن<ref>المغازی، ج3، ص1044؛ العمده، ص341؛ البدایة و النهایه، ج5، ص24-25.</ref> از منافقان حاضر در سپاه مصمم شدند که شتر ایشان را در گردنه کوهی رم دهند، بدان امید که پیامبر از کوه به درّه پرتاب و کشته شود. اما در حالیکه خود را به شتر پیامبر نزدیک کرده بودند، ایشان از نقشه آنان آگاه شد و [[حذیفه]] را مامور دور ساختن آنها کرد و با تهدید افشای نام خود و پدران و قبایلشان، نقشه آنان را ناکام نهاد.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص68؛ دلائل النبوه، ج5، ص256؛ تاریخ دمشق، ج12، ص276.</ref>
| | *'''الاصابه''': ابن حجر العسقلاني (م.852ق.)، به كوشش علي معوض و عادل عبدالموجود، بيروت، دار الكتب العلميه، 1415ق؛ |
|
| |
|
|
| | *'''الاصول الاربعة في ترديد الوهابيه''': حکيم معراج الدين (م.1346ق.)، به کوشش مولوي، استانبول، اشيق؛ |
|
| |
|
| در تعیین ماهیت این افراد اختلاف فراوان به چشم میخورد. [[ابنقتیبه]] از افرادی چون عبدالله بن ابیّ که در تبوک حضور نداشت و نیز از مُلیح تیمی که هیچ اطلاعی از او در منابع تاریخی و نسبشناسی به چشم نمیخورد، نام برده است.<ref>المعارف، ص343.</ref> برخی همه یا شماری از این منافقان را از [[قریش]]<ref>التبیان، ج5، ص261؛ الخرائج و الجرائح، ج2، ص504؛ العمده، ص342.</ref> و [[بنیامیه]] میدانند.<ref>الخصال، ص398.</ref> بعضی آنان را از [[انصار]] میشمرند.<ref>تاریخ دمشق، ج12، ص277؛ تهذیب الکمال، ج5، ص505.</ref> این اختلاف را میتوان برآمده از رخدادهای سیاسی پس از پیامبر(ص) دانست که سبب شد نام برخی افراد از زمره منافقان عقبه حذف گردد و افرادی دیگر جایگزین آنان شوند. برخی بر آنند که جز پیامبر(ص) حذیفه و [[عمار]] نیز از نامهای این منافقان آگاه بودهاند؛ بدین سان که پیامبر آن دو را از نام آنها آگاه کرد<ref>المغازی، ج3، ص1044؛ تاریخ دمشق، ج12، ص276؛ العمده، ص341؛ البدایة و النهایه، ج5، ص24.</ref> و یا خود آن دو با منافقان روبهرو شده بودند.<ref>اعلام الوری، ج1، ص245-246.</ref> برخی این توطئه را در [[عقبه]] به سال دهم ق. و در [[حجة الوداع]] دانستهاند.<ref>تفسیر قمی، ج1، ص301.</ref>
| | *'''الاعتصام''': الشاطبي (م.790ق.)، به كوشش عبدالرزاق المهدي، بيروت، دار الكتاب العربي، 1417ق؛ |
|
| |
|
| ===مسجد ضرار===
| | *'''اقتضاء الصراط المستقيم''': ابن تيميه (م.728ق.)، به کوشش ناصر عبدالکريم، بيروت، دار عالم الکتاب، 1419ق؛ |
|
| |
|
| پیامبر در توقفگاه «[[ذی اوان]]» در نزدیکی مدینه، از توطئه دیگر منافقان آگاهی یافت. این دسته از منافقان که پیش از حرکت پیامبر(ص) به سوی تبوک، مسجدی نزدیک [[مسجد قبا]] در جنوب مدینه بنا نهاده بودند، امید داشتند تا از آن برای دستیابی به اهداف خصمانه خود بهره گیرند. از این رو، از رسول خدا خواستند که پیش از خروج از مدینه، نخستین بار در آن نماز بگزارد.
| | *'''بحار الانوار''': المجلسي (م.1110ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1403ق؛ |
|
| |
|
| پیامبر(ص) این کار را به بازگشت از تبوک موکول کرد؛ ولی در بازگشت با وحی خداوند از هدف بانیان مسجد آگاه شد و [[مالک بن دخشم|مالک بن دُخشم]] از بنیسالم بن عوف و نیز [[معن بن عدی|مُعن بن عدی]] و برادرش عاصم از بنیعجلان را فرمان داد که از سپاه جدا شوند و خود را به آن مسجد رسانند و آن را ویران کنند و در آتش بسوزانند.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص956؛ السیرة النبویه، ابنکثیر، ج4، ص38-39.</ref> خداوند در آیات 107-110 [[سوره توبه]] از این مسجد با نام [[مسجد ضرار]] یاد کرده و به اهداف بانیان آن اشاره نموده است.<ref>جامع البیان، ج11، ص31-38؛ التبیان، ج5، ص297؛ تفسیر قرطبی، ج8، ص253.</ref>
| | *'''البحر المحيط''': ابوحيان الاندلسي (م.754ق.)، بيروت، دار الفكر، 1412ق؛ |
|
| |
|
| ==ورود به مدینه و برخورد با غایبان==
| | *'''البحر المديد''': ابن عجيبه (م.1224ق.)، به كوشش القرشي، قاهره، حسن عباس زكي، 1419ق؛ |
|
| |
|
| سرانجام پیامبر(ص) در رمضان<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص964؛ المغازی، ج3، ص1056.</ref> یا آخر شوال<ref>المحبر، ص116.</ref> سال نهم ق. پس از سه یا چهار ماه وارد مدینه شد. ایشان نخست برای اقامه نماز به مسجد رفت. در همان حال، عذرآورندگان از تبوک به مسجد سرازیر شدند.<ref>الثقات، ج2، ص100؛ المعجم الکبیر، ج19، ص48.</ref>
| | *'''البداية و النهايه''': ابن كثير (م.774ق.)، بيروت، مكتبة المعارف؛ |
|
| |
|
| آن چه اکنون بسیار اهمیت داشت، گونه برخورد پیامبر و مسلمانان با افرادی بود که به دلیلهای گوناگون از همراهی سپاه خودداری کرده بودند. این افراد را میتوان به سه گروه تقسیم کرد: 1. عذرآورندگان. 2. معترفان به گناه (توابین). 3. دروغگویان و بهانهتراشان (منافقان).
| | *'''البراهين الجليلة في رفع تشکيکات الوهابيه''': محمد حسن قزويني، قاهره، 1397ق؛ |
|
| |
|
| گروه اول که شمارشان فراوان بود، پس از بازگشت پیامبر به مدینه، عذرهای خود را بار دیگر برای پیامبر بیان کردند. ایشان با رحمت و بزرگواری عذرهای آنان را پذیرفت. در این میان، [[مهاجر بن ابیامیه]] که گمان میرود بیش از دیگران نگران پذیرفته نشدن عذرش بود، با واسطه قرار دادن [[ام سلمه]]، همسر پیامبر، از ایشان طلب بخشش کرد.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص541-542؛ اسد الغابه، ج4، ص422-423.</ref>
| | *'''تاريخ الخميس''': حسين الدياربكري (م.966ق.)، بيروت، مؤسسة شعبان، 1283ق؛ |
|
| |
|
| گروه دوم کسانی بودند که پس از اقرار به بهانهتراشی و کوتاهی در همراهی با پیامبر(ص)، در صدد توبه برآمدند. سه تن از این متخلفان با بستن خود به ستونهای مسجد و پرهیز از خوردن و آشامیدن، اظهار پشیمانی کردند. خداوند پس از هفت روز از خطای آنان درگذشت و توبه ایشان را پذیرفت.<ref>المصنف، ج5، ص405؛ اسد الغابه، ج5، ص285؛ الاصابه، ج1، ص299.</ref> بسیاری [[ابولبابة بن عبدالمنذر]] از بنیعمرو بن عوف اوس را از این سه تن دانستهاند؛ اما برخی سبب حضور ابولبابه در جمع این توبهکنندگان را [[خیانت]] او در [[غزوه بنیقریظه]] (5ق.) شمردهاند.<ref>الاستیعاب، ج4، ص1741؛ اسد الغابه، ج1، ص144.</ref> منابع در نام دو تن دیگر اختلاف دارند و از افرادی یاد مینمایند که نسب مشخصی از آنان در منابع به چشم نمیخورد. وداعة بن خدام/ خذام/ حرام، اوس بن خذام، اوس بن ثعلبه، و ثعلبة بن ودیعه از جمله این افراد هستند.<ref>اسد الغابه، ج1، ص144؛ اسد الغابه، ج1، ص245؛ اسد الغابه، ج4، ص958؛ الاصابه، ج1، ص299.</ref>
| | *'''تاريخ المدينة المنوره''': ابن شبّه (م.262ق.)، به كوشش شلتوت، قم، دار الفكر، 1410ق؛ |
|
| |
|
| این سه تن در پی آگاهی از قبول توبه خود نزد پیامبر آمدند تا اموالشان را صدقه دهند؛ اما پیامبر پذیرش آن را به اذن خداوند وانهاد<ref>تاریخ دمشق، ج50، ص195؛ اسد الغابه، ج5، ص85؛ بحار الانوار، ج21، ص201.</ref> تا آیات103-104 توبه/9 نازل شد<ref>جامع البیان، ج11، ص23-24؛ البدایة و النهایه، ج5، ص33؛ تفسیر قرطبی، ج8، ص242.</ref> و از پیامبر خواست که بخشی از اموال این توبه کنندگان را بردارد.
| | *'''تبرک الصحابه''': محمد طاهر بن عبدالقادر، جده، دار المنهاج، 1433ق؛ |
|
| |
|
| منابع بر آنند که کعب بن مالک از بنیسلمه خزرج، [[هلال بن امیه]] از بنیواقف، و [[مرارة بن ربیع]] از بنیعمرو بن عوف اوس پس از بازگشت پیامبر(ص) توبه کردند.<ref>السیرة النبویه، ابنهشام، ج4، ص957-958؛ الطبقات، ج2، ص167؛ تاریخ طبری، ج2، ص374.</ref> اینان امیدوار بودند که بدون بستن خود به ستون مسجد، توبهشان پذیرفته شود.<ref>المغازی، ج3، ص1050-1051.</ref>
| | *'''التبرک''': صباح البياتي، مرکز الابحاث العقائديه؛ |
| ===گزارش زهری===
| |
| زهری به گزارش از [[کعب بن مالک]] آورده که پیامبر(ص) مسلمانان را از سخن گفتن با این سه تن منع کرد. از این رو، هلال و مراره خود را در خانه حبس کردند و بر گناه خود میگریستند؛ اما کعب مانند دیگر مردم به بازار و مسجد میآمد و بیاعتنایی مسلمانان را تحمل میکرد.<ref>المغازی النبویه، ص109.</ref> پس از گذشت 40 روز، پیامبر(ص) همسر و فرزندان این سه تن را نیز از معاشرت با آنان بازداشت و تنها همسر هلال بن امیه اجازه یافت نزد او بماند. سرانجام پس از 50 روز خداوند توبه این سه تن را نیز پذیرفت.<ref>الثقات، ج2، ص100-103.</ref>
| |
|
| |
|
| گروه سوم منافقانی بودند که با بهانهتراشی و عذرهای دروغین از همراهی پیامبر سر باززدند و پس از بازگشت ایشان نیز به جای اعتراف به گناه و سهلانگاری خود، بر همان بهانههای واهی پای فشردند. اینان پس از ورود پیامبر(ص) با ایشان تجدید بیعت نمودند و سوگند یاد کردند که از آن پس تخلف نکرده، در همه جنگها همراه پیامبر خواهند بود.
| | *'''التبرك''': علي الاحمدي الميانجي، تهران، مشعر، 1422ق؛ |
|
| |
|
| خداوند پیش از مواجهه پیامبر با این افراد، در آیات 94-96 توبه/9 نوع رفتار رسول خدا و همراهانش را با این گروه معین فرمود و عذر این دسته را ناپذیرفتنی شمرد و از مسلمانان خواست تا از آنان دوری گزینند.<ref>جامع البیان، ج11، ص3-6؛ تفسیر قرطبی، ج8، ص230-231؛ التبیان، ج5، ص282-283.</ref> از این رو، پیامبر(ص) عذرها و تعهدهای آنان را نپذیرفت. واقدی بر آن است که حضور و اعتذار منافقان نزد پیامبر(ص) پیش از رسیدن ایشان به مدینه و در توقفگاه ذی اوان بود.<ref>المغازی، ج3، ص1049.</ref>
| | *'''التبرک انواعه و احکامه''': ناصر بن عبدالرحمن الجديع، رياض، مکتبة الرشد، 1421ق؛ |
|
| |
|
| ==آثار و نتایج==
| | *'''التبرک و التوسل و الصلح مع العدوّ الصيهوني''': فتح الله بن تقي النجار، تهران، مشعر، 1428؛ |
|
| |
|
| اعزام به تبوک، نبرد با رومیان را همراه نداشت؛ اما آثار و نتایجی سودمند برای مسلمانان در بر داشت. گسترش حوزه حکومت پیامبر(ص) تا شمالیترین نقطه شبه جزیره عربستان را شاید بتوان از مهمترین دستاوردها دانست. رهاوردهای دیگر این سفر را میتوان چنین برشمرد:
| | *'''تبيين القرآن''': سيد محمد الشيرازي، کربلا، المجتبي، 1389ق؛ |
|
| |
|
| قدرتنمایی مسلمانان در مرزهای روم در پی شکست سنگین از رومیان در سال قبل؛ دفع تهدید رومیان و قبایل مسیحی همپیمان با آنان؛ نزول آیات گوناگون در شان منافقان و آشنایی بیشتر مسلمانان با چهره دیگر آنان؛ سنجش توان بسیج نظامی و تدارکاتی مسلمانان؛ اقبال بیشتر قبایل عرب برای قبول اسلام با اعزام هیئتهای نمایندگی به مدینه پس از بازگشت پیامبر؛ ظهور بیشتر مقام و جایگاه [[علی(ع)]] نزد [[پیامبر(ص)]] برای مسلمانان در پی سخن پیامبر که به [[حدیث منزلت]] مشهور گشته و به تواتر از زبان بزرگان [[صحابه]] گزارش شده است.
| | *'''التحقيق''': المصطفوي، تهران، وزارت ارشاد، 1374ش؛ |
|
| |
|
| ==پانویس==
| | *'''التحذير من تعظيم الآثار غير المشروعه''': عبدالمحسن بن حمد العباد البدر، مصر، دار الحديثه، 1425ق؛ |
|
| |
|
| {{پانویس}}
| | *'''التذکرة في احوال الموتي و امور الآخره''': قرطبي، المکتبة الاسلاميه؛ |
|
| |
|
| ==منابع ==
| | *'''ترتيب المدارک''': قاضي عياض (م.544ق.)، به کوشش گروهي از نويسندگان، مغرب، مطبعة فضالة المحمديه، 1981م؛ |
|
| |
|
| {{منابع}}
| | *'''تسنيم''': جوادي آملي، قم، اسراء، 1378ش؛ |
|
| |
|
| {{دانشنامه
| | *'''تسهيل العقيدة الاسلاميه''': عبدالله بن عبدالعزيز الجبرين، رياض، دار العصيمي؛ |
|
| |
|
| | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/7526
| | *'''تفسير ابن كثير (تفسير القرآن العظيم)''': ابن كثير (م.774ق.)، به كوشش شمس الدين، بيروت، دار الكتب العلميه، 1419ق؛ |
|
| |
|
| | عنوان = غزوه تبوک
| | *'''تفسير الجلالين''': جلال الدين المحلي (م.864ق.)، جلال الدين السيوطي (م.911ق.)، بيروت، النور، 1416ق؛ |
|
| |
|
| | نویسنده = سیدعلی خیرخواه علوی
| | *'''تفسير القمي''': القمي (م.307ق.)، به كوشش الجزائري، قم، دار الكتاب، 1404ق؛ |
|
| |
|
| }}
| | *'''التفسير الكبير''': الفخر الرازي (م.606ق.)، بيروت، دار الكتب العلميه، 1421ق؛ |
|
| |
|
| * '''الاختصاص''': المفید (م. 413ق.)، به کوشش غفاری و زرندی، بیروت، دار المفید، 1414ق؛ | | *'''تفسير بيضاوي (انوار التنزيل)''': البيضاوي (م.685ق.)، به كوشش مرعشلي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1418ق؛ |
|
| |
|
| * '''الارشاد''': المفید (م. 413ق.)، بیروت، دار المفید، 1414ق؛ | | *'''تفسير سمرقندي (بحر العلوم)''': السمرقندي (م.375ق.)، به كوشش عمر بن غرامه، بيروت، دار الفكر، 1416ق؛ |
|
| |
|
| * '''سیر اعلام النبلاء''': الذهبی (م. 748ق.)، به کوشش گروهی از محققان، بیروت، الرساله، 1413ق؛ | | *'''تفسير شاهي (آيات الاحكام)''': ابوالفتح جرجاني (م.976ق.)، به كوشش اشراقي، تهران، نويد، 1362ش؛ |
|
| |
|
| * '''الاستغاثه''': ابوالقاسم الکوفی (م. 352ق.) ؛ | | *'''تفسير شريف لاهيجي''': شريف لاهيجي (م.1088ق.)، به كوشش حسيني و آيتي، انتشارات علمي، 1363ش؛ |
|
| |
|
| * '''الاستیعاب''': ابن عبدالبر (م. 463ق.)، به کوشش البجاوی، بیروت، دار الجیل، 1412ق؛ | | *'''تفسير قرطبي (الجامع لاحكام القرآن)''': القرطبي (م.671ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1405ق؛ |
|
| |
|
| * '''اسد الغابه''': ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی؛ | | *'''توحيد در قرآن''': جوادي آملي، قم، اسراء، 1383ش؛ |
|
| |
|
| * '''الاصابه''': ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.)، به کوشش علی معوض و عادل عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق؛ | | *'''التوحيد''': صالح بن فوزان، رياض، وزارت اوقاف، 1423ق؛ |
|
| |
|
| * '''الاعلاق النفیسه''': ابن رسته (م. قرن3ق.)، بیروت، دار صادر، 1892م؛ | | *'''تهذيب الاصول''': تقريرات بحث امام خميني1، السبحاني، تهران، نشر آثار امام، 1423ق؛ |
|
| |
|
| * '''اعلام الوری''': الطبرسی (م. 548ق.)، قم، آل البیت، 1417ق؛ | | *'''تهذيب التهذيب''': ابن حجر العسقلاني (م.852ق.)، به كوشش مصطفي، بيروت، دار الكتب العلميه، 1415ق؛ |
|
| |
|
| * '''الاماکن''': محمد الحازمی (م. 854ق.) ؛ | | *'''جامع الاحاديث''': جلال الدين السيوطي (م.911ق.)؛ |
|
| |
|
| * '''اعلام قرآن''': خزائلی، تهران، امیر کبیر، 1371ش؛ | | *'''جامع العلوم و الحکم''': عبدالرحمن السلامي (م.795ق.)، به کوشش الارنؤوط و ابراهيم باجس، بيروت، الرساله، 1408ق؛ |
|
| |
|
| * '''بحار الانوار''': المجلسی (م. 1110ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق؛ | | *'''جغرافياي حافظ ابرو''': عبدالله حافظ ابرو (م.833ق.)، به کوشش سجادي، تهران، ميراث مکتوب، 1375ش؛ |
|
| |
|
| * '''البدایة و النهایه''': ابن کثیر (م. 774ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1408ق؛ | | *'''جلاء الافهام في الصلاة و السلام علي خير الانام''': ابن قيم الجوزيه (م.751ق.)، به کوشش الارنؤوط، کويت، دار العروبه، 1407ق؛ |
|
| |
|
| * '''بغیة الطلب فی تاریخ حلب''': عمر بن احمد ابن العدیم (م. 660ق.)، به کوشش زکار، بیروت، دار الفکر؛ | | *'''الجواب الباهر لزوار المقابر''': ابن تيميه (م.728ق.)؛ |
|
| |
|
| * '''بهجة النفوس و الاسرار''': عبدالله المرجانی (م. 699ق.)، به کوشش محمد عبدالوهاب، بیروت، دار الغرب الاسلامی، 2002م؛ | | *'''جوامع الجامع''': الطبرسي (م.548ق.)، به كوشش گرجي، تهران، 1378ش؛ |
|
| |
|
| * '''تاریخ ابن خلدون''': ابن خلدون (م. 808ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1391ق؛ | | *'''جواهر الكلام''': النجفي (م.1266ق.)، به كوشش قوچاني و ديگران، بيروت، دار احياء التراث العربي؛ |
|
| |
|
| * '''تاریخ خلیفه''': خلیفة بن خیاط (م. 240ق.)، به کوشش زکار، بیروت، دار الفکر، 1414ق؛ | | *'''حکم الجديرة بالاذاعه''': عبدالرحمن السلامي (م.795ق.)، به کوشش الارنؤوط، دمشق، دار المأمون، 1990م؛ |
|
| |
|
| * '''تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک) ''': الطبری (م. 310ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، 1403ق؛ | | *'''دائرة المعارف بزرگ اسلامي''': زير نظر بجنوردي، تهران، مركز دائرة المعارف بزرگ، 1372ش؛ |
|
| |
|
| * '''تاریخ مدینة دمشق''': ابن عساکر (م. 571ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1415ق؛ | | *'''الدر المنثور''': السيوطي (م.911ق.)، بيروت، دار المعرفه، 1365ق؛ |
|
| |
|
| * '''تاریخ الیعقوبی''': احمد بن یعقوب (م. 292ق.)، بیروت، دار صادر، 1415ق؛ | | *'''دعائم الاسلام''': النعمان المغربي (م.363ق.)، به كوشش فيضي، قاهره، دار المعارف، 1383ق؛ |
|
| |
|
| * '''التبیان''': الطوسی (م. 460ق.)، به کوشش العاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ | | *'''دلائل النبوه''': البيهقي (م.458ق.)، به كوشش عبدالمعطي، بيروت، دار الكتب العلميه، 1405ق؛ |
|
| |
|
| * '''التعریف بما آنست الهجره''': محمد المطری (م. 741ق.)، به کوشش الرحیلی، ریاض، دار الملک عبدالعزیز، 1426ق؛ | | *'''رحلة ابن بطوطه''': ابن بطوطه (م.779ق.)، به كوشش التازي، الرباط، المملكة المغربيه، 1417ق؛ |
|
| |
|
| * '''تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم) ''': ابن کثیر (م. 774ق.)، به کوشش مرعشلی، بیروت، دار المعرفه، 1409ق؛ | | *'''رحلة ابن جبير''': محمد بن احمد (م.614ق.)، بيروت، دار مكتبة الهلال، 1986م؛ |
|
| |
|
| * '''تفسیر ثعالبی (الجواهر الحسان) ''': الثعالبی (م. 875ق.)، به کوشش عبدالفتاح و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1418ق؛ | | *'''روح المعاني''': الآلوسي (م.1270ق.)، به كوشش عبدالباري، بيروت، دار الكتب العلميه، 1415ق؛ |
|
| |
|
| * '''تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن) ''': القرطبی (م. 671ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1405ق؛ | | *'''زيارة القبور و الاستنجاد بالمقبور''': ابن تيميه (م.728ق.)، رياض، ادارة العامه، 1410ق؛ |
|
| |
|
| * '''تفسیر القمی''': القمی (م. 307ق.)، به کوشش الجزائری، قم، دار الکتاب، 1404ق؛ | | *'''سبل الهدي''': محمد بن يوسف الصالحي (م.942ق.)، به كوشش عادل احمد و علي محمد، بيروت، دار الكتب العلميه، 1414ق؛ |
|
| |
|
| * '''تقویم البلدان''': اسماعیل ابوالفداء (م. 732ق.)، قاهره، مکتبة الثقافة الدینیه، 2007م؛ | | *'''السجود علي الارض''': علي احمدي، بيروت، مرکز جواد، 1414ق؛ |
|
| |
|
| * '''التنبیه و الاشراف''': المسعودی (م. 345ق.)، بیروت، دار صعب؛ | | *'''سفرنامه ناصر خسرو''': ناصر خسرو (م.481ق.)، تهران، زوّار، 1381ش؛ |
|
| |
|
| * '''تهذیب الکمال''': المزی (م. 742ق.)، به کوشش بشار عواد، بیروت، الرساله، 1415ق؛ | | *'''سلفيگري و پاسخ به شبهات''': علي اصغر رضواني، قم، مسجد جمکران، 1384ش؛ |
|
| |
|
| * '''الثقات''': ابن حبان (م. 354ق.)، الکتب الثقافیه، 1393ق؛ | | *'''سنن ابن ماجه''': ابن ماجه (م.275ق.)، به كوشش محمد فؤاد، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1395ق؛ |
|
| |
|
| * '''جامع البیان''': الطبری (م. 310ق.)، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دار الفکر، 1415ق؛ | | *'''السنن الكبري''': البيهقي (م.458ق.)، بيروت، دار الفكر؛ |
|
| |
|
| * '''جغرافیای حافظ ابرو''': عبدالله حافظ ابرو (م. 833ق.)، به کوشش سجادی، تهران، میراث مکتوب، 1375ش؛ | | *'''سير اعلام النبلاء''': الذهبي (م.748ق.)، به كوشش گروهي از محققان، بيروت، الرساله، 1413ق؛ |
|
| |
|
| * '''الخراج و صناعة الکتابه''': قدامة بن جعفر (م. 328ق.)، به کوشش الزبیدی، بغداد، دار الرشید، 1981م؛ | | *'''شذرات الذهب''': عبدالحي بن العماد (م.1089ق.)، به كوشش الارنؤوط، بيروت، دار ابن كثير، 1406ق؛ |
|
| |
|
| * '''الخرائج و الجرائح''': الراوندی (م. 573ق.)، قم، مؤسسة الامام المهدی؛ | | *'''شرح الزرقاني علي المواهب اللدنيه''': محمد الزرقاني (م.1122ق.)، قاهره، دار الکتب العلميه، 1417ق؛ |
|
| |
|
| * '''الخصال''': الصدوق (م. 381ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، 1416ق؛ | | *'''شرح نهج البلاغه''': ابن ابيالحديد (م.656ق.)، به كوشش محمد ابوالفضل، دار احياء الكتب العربيه، 1378ق؛ |
|
| |
|
| * '''خطط الشام''': محمد کرد علی، بیروت، مکتبة النوری، 1403ق؛ | | *'''شفاء السقام''': تقي الدين السبكي (م.756ق.)، به كوشش الحسيني الجلالي، 1419ق؛ |
|
| |
|
| * '''الدر المنثور''': السیوطی (م. 911ق.)، بیروت، دار المعرفه، 1365ق؛ | | *'''الشفاء بتعريف حقوق المصطفي9''': قاضي عياض (م.544ق.)، بيروت، دار الفكر، 1409ق؛ |
|
| |
|
| * '''الدرر فی اختصار المغازی و السیر''': ابن عبدالبر (م. 463ق.) ؛ | | *'''الصحاح''': الجوهري (م.393ق.)، به كوشش العطار، بيروت، دار العلم للملايين، 1407ق؛ |
|
| |
|
| * '''دلائل النبوه''': اسماعیل الاصفهانی (م. 535ق.)، به کوشش مساعد بن سلیمان، دار العاصمه؛ | | *'''صحيح البخاري''': البخاري (م.256ق.)، بيروت، دار الفكر، 1401ق؛ |
|
| |
|
| * '''دلائل النبوه''': البیهقی (م. 458ق.)، به کوشش عبدالمعطی، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1405ق؛ | | *'''صحيح مسلم بشرح النووي''': النووي (م.676ق.)، بيروت، دار الكتاب العربي، 1407ق؛ |
|
| |
|
| * '''رحلة ابن بطوطه''': ابن بطوطه (م. 779ق.)، به کوشش التازی، الرباط، المملکة المغربیه، 1417ق؛ | | *'''صحيح مسلم''': مسلم (م.261ق.)، بيروت، دار الفكر؛ |
|
| |
|
| * '''الرحلة الحجازیة المسماة الارتسامات اللطاف''': الامیر شکیب ارسلان، به کوشش حسن السمامی، بیروت، دار النوادر، 1428ق؛ | | *'''صفة الصفوة''': ابوالفرج الجوزي (م.597ق.)، بيروت، دار الجيل، 1412ق؛ |
|
| |
|
| * '''زاد المسیر''': ابن الجوزی (م. 597ق.)، به کوشش محمد عبدالرحمن، بیروت، دار الفکر، 1407ق؛ | | *'''طبقات الشافعية الکبري''': تاج الدين السبکي (م.771ق.)، به کوشش الطناحي و عبدالفتاح، هجر للطباعة و النشر، 1413ق؛ |
|
| |
|
| * '''سبل السلام''': الکحلانی (م. 1182ق.)، مصر، مصطفی البابی، 1379ق؛ | | *'''الطبقات الكبري''': ابن سعد (م.230ق.)، بيروت، دار صادر؛ |
|
| |
|
| * '''سبل الهدی''': محمد بن یوسف الصالحی (م. 942ق.)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1414ق؛ | | *'''العبوديه''': ابن تيميه (م.728ق.)، به کوشش الشاويش، بيروت، المکتب الاسلامي، 1426ق؛ |
|
| |
|
| * '''السنن الکبری (سنن النسائی) ''': النسائی (م. 303ق.)، به کوشش عبدالغفار و سید کسروی، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1411ق؛ | | *'''العلل و معرفة الرجال''': احمد بن حنبل (م.241ق.)، به کوشش وصي الله، بيروت، المکتب الاسلامي، 1408ق؛ |
|
| |
|
| * '''سیر اعلام النبلاء''': الذهبی (م. 748ق.)، به کوشش گروهی از محققان، بیروت، الرساله، 1413ق؛ | | *'''عمدة القاري''': العيني (م.855ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي؛ |
|
| |
|
| * '''السیرة النبویه''': ابن کثیر (م. 774ق.)، به کوشش مصطفی عبدالواحد، بیروت، دار المعرفه، 1396ق؛ | | *'''الغدير''': الاميني (م.1390ق.)، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1366ش؛ |
|
| |
|
| * '''السیرة النبویه''': ابن هشام (م. 213ق./218ق.)، به کوشش محمد محیی الدین، مصر، مکتبة محمد علی صبیح، 1383ق؛ | | *'''فتح الباري''': ابن حجر العسقلاني (م.852ق.)، بيروت، دار المعرفه؛ |
|
| |
|
| * '''شمال الحجاز''': دکتر حمود بن ضاوی، العصر الحدیث، بیروت، 1412ق؛ | | *'''فتح القدير''': الشوكاني (م.1250ق.)، بيروت، دار ابن كثير، 1414ق؛ |
|
| |
|
| * '''الصافی''': الفیض الکاشانی (م. 1091ق.)، بیروت، اعلمی، 1402ق؛ | | *'''الفتوح''': ابن اعثم الكوفي (م.314ق.)، به كوشش علي شيري، بيروت، دار الاضواء، 1411ق؛ |
|
| |
|
| * '''الصحاح''': الجوهری (م. 393ق.)، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، 1407ق؛ | | *'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت''': سيد محمود شاهرودي، قم، دائرة المعارف فقه اسلامي، 1382ش؛ |
|
| |
|
| * '''الصحیح من سیرة النبی9''': جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیره، 1414ق؛ | | *'''فضائل الخمسة من الصحاح الستة و غيرها''': مرتضي حسيني فيروزآبادي، بيروت، اعلمي، 1393ق؛ |
|
| |
|
| * '''صفة جزیرة العرب''': الحسن بن احمد الهمدانی (م. 334ق.)، به کوشش محمد الاکوع، صنعاء، مکتبة الارشاد، 1410ق؛ | | *'''في ظلال التوحيد''': جعفر سبحاني، قم، مؤسسه امام صادق7، 1412ق؛ |
|
| |
|
| * '''صورة الارض''': محمد بن حوقل النصیبی (م. 367ق.)، بیروت، دار صادر، 1938م؛ | | *'''قاموس قرآن''': علي اكبر قرشي، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1371ش؛ |
|
| |
|
| * '''الطبقات الکبری''': ابن سعد (م. 230ق.)، بیروت، دار صادر؛ | | *'''الكافي''': الكليني (م.329ق.)، به كوشش غفاري، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1375ش؛ |
|
| |
|
| * '''عمدة عیون صحاح الاخبار''': ابن البطریق (م. 600ق.)، قم، نشر اسلامی، 1407ق؛ | | *'''كتاب مقدس''': ترجمه: فاضل خان همداني، ويليام گلن، هنري مرتن، تهران، اساطير، 1380ش؛ |
|
| |
|
| * '''عیون الاثر''': ابن سید الناس (م. 734ق.)، بیروت، مؤسسة عزالدین، 1406ق؛ | | *'''كشف الارتياب''': سيد محسن الامين (م.1371ق.)، به كوشش امين، مكتبة الحريس، 1382ق؛ |
|
| |
|
| * '''فتح الباری''': ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.)، بیروت، دار المعرفه؛ | | *'''كنز العمال''': المتقي الهندي (م.975ق.)، به كوشش الدمياطي، بيروت، دار الكتب العلميه، 1419ق؛ |
|
| |
|
| * '''فتوح البلدان''': البلاذری (م. 279ق.)، به کوشش صلاح الدین، قاهره، النهضة المصریه، 1956م؛ | | *'''الكني و الالقاب''': شيخ عباس القمي (م.1359ق.)، تهران، مكتبة الصدر، 1368ش؛ |
|
| |
|
| * '''فی شمال غرب الجزیره''': حمد الجاسر، ریاض، دار الیمامه، 1401ق؛ | | *'''لسان العرب''': ابن منظور (م.711ق.)، قم، ادب الحوزه، 1405ق؛ |
|
| |
|
| * '''الکامل فی التاریخ''': علی ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار صادر، 1385ق؛ | | *'''لغتنامه''': دهخدا (م.1334ش.) و ديگران، مؤسسه لغتنامه و دانشگاه تهران، 1377ش؛ |
|
| |
|
| * '''کشف الغمه''': علی بن عیسی الاربلی (م. 693ق.)، بیروت، دار الاضواء، 1405ق؛ | | *'''مجمع البيان''': الطبرسي (م.548ق.)، بيروت، دار المعرفه، 1406ق؛ |
|
| |
|
| * '''کنز العمال''': المتقی الهندی (م. 975ق.)، به کوشش السقاء، بیروت، الرساله، 1413ق؛ | | *'''مجمع الزوائد''': الهيثمي (م.807ق.)، بيروت، دار الكتاب العربي، 1402ق؛ |
|
| |
|
| * '''لباب النقول''': السیوطی (م. 911ق.)، به کوشش احمد عبدالشافی، بیروت، دار الکتب العلمیه؛ | | *'''مجموع الفتاوي''': ابن تيميه (م.728ق.)، به كوشش عبدالرحمن، مكتبة ابن تيميه؛ |
|
| |
|
| * '''مجمع البیان''': الطبرسی (م. 548ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، 1415ق؛ | | *'''مجموعه آثار''': مرتضي مطهري (م.1358ش.)، تهران، صدرا، 1377ش؛ |
|
| |
|
| * '''المحبّر''': ابن حبیب (م. 245ق.)، به کوشش ایلزه لیختن شتیتر، بیروت، دار الآفاق الجدیده؛ | | *'''مختلف الشيعه''': العلامة الحلي (م.726ق.)، قم، النشر الاسلامي، 1412ق؛ |
|
| |
|
| * '''المختصر فی اخبار البشر''': اسماعیل ابوالفداء (م. 732ق.)، بیروت، دار المعرفه؛ | | *'''مسالک الابصار في ممالک الامصار''': احمد العمري (م.749ق.)، به کوشش الشاذلي، ابوظبي، المجمع الثقافي، 1423ق؛ |
|
| |
|
| * '''مراصد الاطلاع''': صفی الدین عبدالمؤمن بغدادی (م. 739ق.)، بیروت، دار الجیل، 1412ق؛ | | *'''مستدرك الوسائل''': النوري (م.1320ق.)، بيروت، آل البيت:، 1408ق؛ |
|
| |
|
| * '''المسالک و الممالک''': ابراهیم الفارسی الاصطخری (م. 346ق.)، به کوشش الحسینی، وزارة الثقافة و الارشاد، 1381ق؛ | | *'''المستدرك علي الصحيحين''': الحاكم النيشابوري (م.405ق.)، به كوشش مرعشلي، بيروت، دار المعرفه، 1406ق؛ |
|
| |
|
| * '''المسالک و الممالک''': الحسن الهلبی العزیزی (م. 380ق.)، به کوشش تیسیر خلف؛ | | *'''مستمسك العروة الوثقي''': سيد محسن حكيم (م.1390ق.)، قم، مكتبة النجفي، 1404ق؛ |
|
| |
|
| * '''المسالک و الممالک''': عبیدالله بن خرداذبه (م. 300ق.)، به کوشش محمد المخزوم، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1408ق؛ | | *'''مسند احمد''': احمد بن حنبل (م.241ق.)، بيروت، دار صادر؛ |
|
| |
|
| * '''مسند احمد''': احمد بن حنبل (م. 241ق.)، بیروت، دار صادر؛ | | *'''مصباح الهدي في شرح العروة الوثقي''': ميرزا محمد تقي آملي، تهران، ناشر: مؤلف، 1380ش؛ |
|
| |
|
| * '''المصنّف''': عبدالرزاق الصنعانی (م. 211ق.)، به کوشش حبیب الرحمن، المجلس العلمی؛ | | *'''المعجم الكبير''': الطبراني (م.360ق.)، به كوشش حمدي عبدالمجيد، دار احياء التراث العربي، 1405ق؛ |
|
| |
|
| * '''المعارف''': ابن قتیبه (م. 276ق.)، به کوشش ثروت عکاشه، قم، الرضی، 1373ش؛ | | *'''معجم مقاييس اللغه''': ابن فارس (م.395ق.)، به كوشش عبدالسلام، قم، دفتر تبليغات، 1404ق؛ |
|
| |
|
| * '''معانی القرآن''': النحاس (م. 338ق.)، به کوشش الصابونی، عربستان، جامعةام القری، 1409ق؛ | | *'''المغني''': عبدالله بن قدامه (م.620ق.)، بيروت، دار الكتب العلميه؛ |
|
| |
|
| * '''معجم البلدان''': یاقوت الحموی (م. 626ق.)، بیروت، دار صادر، 1995م؛ | | *'''مفاهيم يجب ان تصحح''': سيد محمد بن علوي المالکي الحسني، دبي، دائرة الاوقاف و الشؤون الاسلاميه، 1415ق؛ |
|
| |
|
| * '''المعجم الجغرافی للبلاد العربیة السعودیه''': حمد الجاسر، ریاض، دار الیمامه؛ | | *'''مفردات''': الراغب (م.425ق.)، نشر الكتاب، 1404ق؛ |
|
| |
|
| * '''المعجم الکبیر''': الطبرانی (م. 360ق.)، به کوشش حمدی عبدالمجید، دار احیاء التراث العربی، 1405ق؛ | | *'''من لا يحضره الفقيه''': الصدوق (م.381ق.)، به كوشش غفاري، قم، نشر اسلامي، 1404ق؛ |
|
| |
|
| * '''معجم ما استعجم''': عبدالله البکری (م. 487ق.)، به کوشش السقاء، بیروت، عالم الکتب، 1403ق؛ | | *'''المناقب''': الخوارزمي (م.568ق.)، به كوشش مالك محمودي، قم، نشر اسلامي، 1411ق؛ |
|
| |
|
| * '''المعرفة و التاریخ''': الفسوی (م. 277ق.)، به کوشش العمری، بیروت، الرساله، 1401ق؛ | | *'''مواهب الجليل''': الحطاب الرعيني (م.954ق.)، به كوشش زكريا عميرات، بيروت، دار الكتب العلميه، 1416ق؛ |
|
| |
|
| * '''المغازی النبویه''': ابن شهاب الزهری (م. 124ق.)، به کوشش زکار، دمشق، دار الفکر، 1401ق؛ | | *'''المواهب اللدنيه''': القسطلاني (م.923ق.)، قاهره، المکتبة التوفيقيه؛ |
|
| |
|
| * '''المغازی''': الواقدی (م. 207ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، اعلمی، 1409ق؛ | | *'''الموسوعة الفقهيه''': كويت، وزارة الاوقاف و الشؤون الاسلاميه، 1410ق؛ |
|
| |
|
| * '''المفصل''': جواد علی، بیروت، دار العلم للملایین، 1976م؛ | | *'''الميزان''': الطباطبائي (م.1402ق.)، بيروت، اعلمي، 1393ق؛ |
|
| |
|
| * '''ملء العیبه''': محمد بن رشید الفهری (م. 721ق.)، به کوشش ابن الخوجه، بیروت، دار الغرب الاسلامی، 1408ق؛ | | *'''نخلگرداني''': علي بلوکباشي، تهران، دفتر پژوهشهاي فرهنگي، 1380ش؛ |
|
| |
|
| * '''مناقب آل ابیطالب''': ابن شهرآشوب (م. 588ق.)، به کوشش گروهی از اساتید نجف، نجف، المکتبة الحیدریه، 1376ق؛ | | *'''نمونه''': مكارم شيرازي و ديگران، تهران، دار الكتب الاسلاميه، 1375ش؛ |
|
| |
|
| * '''الموسوعة الذهبیه''': فاطمه محجوب، قاهره، دار الغد العربی؛ | | *'''النهايه''': مبارك ابن اثير (م.606ق.)، به کوشش الزاوي و الطناحي، قم، اسماعيليان، 1367ش؛ |
|
| |
|
| * '''الموسوعة العربیة العالمیه''': مؤسسة اعمال الموسوعة للنشر، ریاض، 1419ق؛ | | *'''واژههاي دخيل در قرآن مجيد''': آرتور جفري، ترجمه: بدرهاي، توس، 1372ش؛ |
|
| |
|
| * '''موسوعة مرآة الحرمین الشریفین''': ایوب صبری پاشا (م. 1290ق.)، قاهره، دار الآفاق العربیه، 1424ق؛ | | *'''وسائل الشيعه''': الحر العاملي (م.1104ق.)، قم، آل البيت، 1412ق؛ |
|
| |
|
| * '''نزهة المشتاق''': محمد الادریسی (م. 560ق.)، بیروت، عالم الکتب، 1409ق؛ | | *'''وفاء الوفاء''': السمهودي (م.911ق.)، به كوشش خالد عبدالغني، بيروت، دار الكتب العلميه، 2006م؛ |
|
| |
|
| * '''النهایه''': مبارک ابن اثیر (م. 606ق.)، به کوشش الزاوی و الطناحی، قم، اسماعیلیان، 1367ش؛ | | *'''وفيات الاعيان''': ابن خلكان (م.681ق.)، به كوشش احسان عباس، بيروت، دار صادر؛ |
|
| |
|
| * '''نیل الاوطار''': الشوکانی (م. 1255ق.)، بیروت، دار الجیل، 1973م؛ | | *'''ينابيع الموده''': القندوزي (م.1294ق). |
| | {{پایان}} |
| | {{اصطلاحات فقهی}} |
|
| |
|
| * '''وفاء الوفاء''': السمهودی (م. 911ق.)، به کوشش خالد عبدالغنی، بیروت، دار الکتب العلمیه، 2006م.
| | [[رده:اصطلاحات فقهی]] |
| | [[رده:اصطلاحات قرآنی]] |
| | [[رده:اصطلاحات کلامی]] |
| | [[رده:واژه شناسی]] |
| | [[رده:مستحبات زیارت]] |
| | [[رده:مستحبات حج]] |