آیه ۹۶ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
(ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''آیه ۹۶ سوره آل‌عمران'''، آیه‌ای از [[قرآن]]، که | {{آیات حج و حرمین}} | ||
'''آیه ۹۶ سوره آل‌عمران'''، آیه‌ای از [[قرآن]]، که در آن [[کعبه]] نخستین خانه عمومی برای هدایت مردم معرفی شده است. در این آیه، اشاره‌ای به تاریخ و جغرافیای [[خانه خدا]] شده و محل آن [[مکه]] دانسته شده است. در آیه ۹۶ سوره آل عمران، کعبه به دو وصف «مبارک» و «هدایت برای جهانیان» توصیف شده است. | |||
== متن و ترجمه == | == متن و ترجمه == | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۱: | ||
واژه «بیت» در لغت به معنای مأوی، مسکن و محل اجتماع است.<ref>المصباح المنیر، ذیل واژه بات.</ref> | واژه «بیت» در لغت به معنای مأوی، مسکن و محل اجتماع است.<ref>المصباح المنیر، ذیل واژه بات.</ref> | ||
«بکّه» در لغت به معنای تجمع و ازدحام است.<ref>اساس البلاغه، ذیل واژه بکّ.</ref> طبرسی، مفسّر شیعه، بکّه را همان مکّه دانسته که میم آن تبدیل به باء شده است.<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۴۷۷.</ref> | «بکّه» در لغت به معنای تجمع و ازدحام است.<ref>اساس البلاغه، ذیل واژه بکّ.</ref> طبرسی، مفسّر شیعه، بکّه را همان [[مکه|مکّه]] دانسته که میم آن تبدیل به باء شده است.<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۴۷۷.</ref> | ||
بر اساس روایتی، امام علی (ع) مکه را «اطراف [[حرم مکی|حرم]]» و بکه را «محل [[خانه خدا]]» دانسته است. او علت نامگذاری بکه را این دانسته که خانه خدا چشمان سرکشان و گناهکاران را گریان می‌کند. (بکّت رقاب الجبارین و اعناق المذنبین)<ref>بحار الانوار، ج۵۴، ص۲۳۱.</ref> | بر اساس روایتی، [[امام علی(ع)]] مکه را «اطراف [[حرم مکی|حرم]]» و بکه را «محل [[خانه خدا]]» دانسته است. او علت نامگذاری بکه را این دانسته که خانه خدا چشمان سرکشان و گناهکاران را گریان می‌کند. (بکّت رقاب الجبارین و اعناق المذنبین)<ref name=":1">بحار الانوار، ج۵۴، ص۲۳۱.</ref> | ||
واژه «مبارک» از رشه برک به دو معنای «نمو و زیادت»، و «ثبوت و قوام» است.<ref>صحاح اللغه، ذیل واژه برک؛ المصباح المنیر، ذیل واژه برک.</ref> راغب اصفهانی، لغت‌شناس قرآنی، برکت را به معنای خیر الهی در چیزی دانسته است.<ref>مفردات الفاظ قرآن، ذیل واژه برک.</ref> | واژه «مبارک» از رشه برک به دو معنای «نمو و زیادت»، و «ثبوت و قوام» است.<ref>صحاح اللغه، ذیل واژه برک؛ المصباح المنیر، ذیل واژه برک.</ref> راغب اصفهانی، لغت‌شناس قرآنی، برکت را به معنای خیر الهی در چیزی دانسته است.<ref>مفردات الفاظ قرآن، ذیل واژه برک.</ref> | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۱: | ||
=== نخستین خانه === | === نخستین خانه === | ||
در این آیه، [[کعبه]] نخستین خانه دانسته شده است. برخی مراد از | در این آیه، [[کعبه]] نخستین خانه دانسته شده است. برخی مراد از آن را این دانسته‌اند که محل کعبه اولین نقطه روی زمین است که از میان آب آشکار شده است؛ بنابراین، این آیه اشاره به دحو الارض دارد.<ref name=":0">مجمع البیان، ج١، ص۴٧٧.</ref> | ||
احتمال دیگری که داده شده این است که کعبه، نخستین خانه عمومی است که برای هدایت مردم روی زمین ساخته شده است. در روایتی از امام علی (ع) نیز گفته شده پیش از کعبه خانه‌های زیادی بوده؛ ولی این خانه، نخستین خانه‌ای بود که مایه هدایت برای همه مردم قرار داده شد.<ref name=":0"/> به نظر شیخ | احتمال دیگری که داده شده این است که کعبه، نخستین خانه عمومی است که برای هدایت مردم روی زمین ساخته شده است. در روایتی از [[امام علی(ع)]] نیز گفته شده پیش از کعبه خانه‌های زیادی بوده؛ ولی این خانه، نخستین خانه‌ای بود که مایه هدایت برای همه مردم قرار داده شد.<ref name=":0"/> به نظر [[شیخ طوسی]]، محدث و مفسر شیعه نیز، کعبه نخستین خانه‌ای بود که برای عبادت ساخته شد.<ref>تفسیر تبیان، ج٢، ص۵٣۵.</ref> [[سید محمدحسین طباطبایی|علامه طباطبایی]]، دیگر مفسر شیعه نیز، این قول را پذیرفته است.<ref>تفسیر المیزان، ج٧، ص٢١٧.</ref> | ||
برخی دیگر از مفسران، اول بودن را از نظر شرافت و فضلیت دانسته و برای آن فضایلی مانند دارا بودن مقامات و آیات بینات، آمدن مردم به سوی آن، اعجاز از تخریب در هجوم ابرهه و امنیت آن ذکر کرده‌اند.<ref>تفسیر کبیر، ج٨، ص١۵۵.</ref> | برخی دیگر از مفسران، اول بودن را از نظر شرافت و فضلیت دانسته و برای آن فضایلی مانند دارا بودن مقامات و آیات بینات، آمدن مردم به سوی آن، اعجاز حفظ از تخریب در هجوم [[ابرهه]] و [[امنیت حرم|امنیت]] آن ذکر کرده‌اند.<ref>تفسیر کبیر، ج٨، ص١۵۵.</ref> | ||
=== بکه === | === بکه === | ||
مراد از «بَکّه» در این آیه، «[[مکه]]» است.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۱۶.</ref> بر پایه روایتی، [[امام علی(ع)]] مکه را اطراف [[حرم مکی|حرم]] و بکه را محل خانه خدا دانسته است. او | مراد از «بَکّه» در این آیه، «[[مکه]]» است.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۱۶.</ref> بر پایه روایتی، [[امام علی(ع)]] مکه را اطراف [[حرم مکی|حرم]] و بکه را محل خانه خدا دانسته است. او علت نامگذاری بکه را این دانسته که خانه خدا چشمان سرکشان و گناهکاران را گریان می‌کند. (بکّت رقاب الجبارین و اعناق المذنبین)<ref name=":1" /> علامه طباطبایی، مفسر شیعه، تعبیر به بکّه را بیانگر این دانسته که اطراف کعبه به هنگام [[نماز]] و [[طواف]] ازدحام جمعیت است.<ref>المیزان، ج٣، ص٣۵٠.</ref> | ||
=== خانه مبارک === | === خانه مبارک === | ||
در تعبیر {{آیه|مُبٰارَکاً}}، خانه خدا مبارک توصیف شده است. مبارک به معنای چیزی است که برکت داده شده باشد. واژه برکت | در تعبیر {{آیه|مُبٰارَکاً}}، خانه خدا مبارک توصیف شده است. مبارک به معنای چیزی است که برکت داده شده باشد. واژه برکت به زیادت، رشد، دوام و خیر الهی معنا شده است. از این رو، مبارک بودن کعبه به این خاطر است که این ویژگی‌ها را دارا است.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۵.</ref> | ||
در روایات، مصداق‌هایی برای برکت کعبه ذکر شده است، که برخی از آنها چنین است: | در روایات، مصداق‌هایی برای برکت کعبه ذکر شده است، که برخی از آنها چنین است: | ||
* '''سعادت دنیایی و آخرتی''': در روایات، بهشتی شدن، بخشیده شدن همه گناهان<ref>الحج و العمره، ص١۶٣، به نقل از مکارم الاخلاق.</ref> و فقیر نشدن از آثار حج شمرده شده است.<ref>خصال، ص١١٧.</ref> | * '''سعادت دنیایی و آخرتی''': در روایات، بهشتی شدن، بخشیده شدن همه گناهان<ref>الحج و العمره، ص١۶٣، به نقل از مکارم الاخلاق.</ref> و فقیر نشدن از آثار [[حج]] شمرده شده است.<ref>خصال، ص١١٧.</ref> | ||
* '''امنیت''': در امان بودن انسان‌ها و حیوانات، یکی از مصداق‌های مبارک بودن خانه خدا دانسته شده است.<ref>تفسیر تبیان، ج٢، ص۵٣۶.</ref> | * '''امنیت''': در [[امنیت حرم|امان]] بودن انسان‌ها و حیوانات، یکی از مصداق‌های مبارک بودن خانه خدا دانسته شده است.<ref>تفسیر تبیان، ج٢، ص۵٣۶.</ref> | ||
* '''نعمت''': برخی، مبارک را به نعمت‌ها مادی در اطراف خانه خدا تفسیر کرده‌اند، چراکه برکات الهی پس از استجابت دعاهای حضرت ابراهیم (ع)،<ref>حجر: ٣٧.</ref> از هر سو به سمت آن سرازیر | * '''نعمت''': برخی، مبارک را به نعمت‌ها مادی در اطراف خانه خدا تفسیر کرده‌اند، چراکه برکات الهی پس از استجابت دعاهای [[حضرت ابراهیم(ع)]]،<ref>حجر: ٣٧.</ref> از هر سو به سمت آن سرازیر شد.<ref>تفسیر القرآن الحکیم (المنار)، ج۴، ص٧.</ref> علامه طباطبایی، مفسر شیعه نیز، تقابل دو وصف «مبارک» و «هدی للعالمین» را شاهدی بر این دانسته که مراد از مبارک، رزق و رفاه دنیایی است.<ref>المیزان، ج٣، ٣۵٠.</ref> | ||
* '''دوام و بقاء''': واژه «برکت» به معنای زیادت و قوام است، از این رو، یکی از مصداق‌های مبارک بودن | * '''دوام و بقاء''': واژه «برکت» به معنای زیادت و قوام است، از این رو، یکی از مصداق‌های مبارک بودن کعبه، این دانسته شده که در طول زمان دائم و ثابت است.<ref>تفسیر کبیر، ج٨، ص١۵٨.</ref> | ||
=== خانه هدایت برای جهانیان === | === خانه هدایت برای جهانیان === | ||
در عبارت {{آیه|هُدیً لِلْعٰالَمِین}}، به هدایت بودنِ کعبه اشاره شده است. به نظر برخی، مراد از این عبارت این است که خانه خدا راه درست و مسیر سعادت را به مردم نشان داده و آنها را به قرب الهی راهنمایی می‌کند.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۷.</ref> | در عبارت {{آیه|هُدیً لِلْعٰالَمِین}}، به هدایت بودنِ کعبه اشاره شده است. به نظر برخی، مراد از این عبارت این است که خانه خدا راه درست و مسیر سعادت را به مردم نشان داده و آنها را به قرب الهی راهنمایی می‌کند.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۷.</ref> | ||
برخی از مفسران، قبله بودن کعبه، وسیله بودن آن برای رسیدن به بهشت و نیز شفای بیماران را از مصداق‌های هدایت خانه خدا شمرده‌اند. هلاکت ظالمانی که قصد تعرض به خانه خدا را داشته‌اند نیز، از دیگر مصداق‌های هدایت کعبه شمرده شده است.<ref>مجمع البیان، ج٢، ص۴٧٨.</ref> | برخی از مفسران، [[قبله]] بودن کعبه، وسیله بودن آن برای رسیدن به بهشت و نیز [[شفا|شفای]] بیماران را از مصداق‌های هدایت خانه خدا شمرده‌اند. هلاکت ظالمانی که قصد تعرض به خانه خدا را داشته‌اند نیز، از دیگر مصداق‌های هدایت کعبه شمرده شده است.<ref>مجمع البیان، ج٢، ص۴٧٨.</ref> | ||
در تعبیر {{آیه|هُدیً لِلْعٰالَمِین}} | در تعبیر {{آیه|هُدیً لِلْعٰالَمِین}} هدایت‌گریِ کعبه شامل جهانیان دانسته شده است. این عبارت را از دو جهت فراگیر دانسته‌اند؛ یکی اینکه هدایت، مطلق آورده شده و شامل هر گونه هدایتی می‌شود، و دیگر اینکه عالمیان را دربرمی‌گیرد.<ref>درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۸.</ref> | ||
به نظر برخی مفسران، کعبه حتی برای بت‌پرستان مایه هدایت بود؛ زیرا آنان به عنوان آیین حضرت ابراهیم (ع) اگرچه آمیخته به | به نظر برخی مفسران، کعبه حتی برای بت‌پرستان مایه هدایت بود؛ زیرا آنان به عنوان آیین حضرت ابراهیم(ع)، اگرچه آمیخته به خرافات، حج را انجام می‌دادند و این توجه ناقص، باعث می‌شد به‌طور موقت از برخی گناهان دست بردارند.<ref>تفسیر نمونه، ج٣، ص١۴.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۴
|
| آیات حج و حرمین |
| سوره بقره |
| ۱۲۵ • ۱۲۶ • ۱۲۷ • ۱۲۸ • ۱۵۸ • ۱۹۶ • ۱۹۷ • ۱۹۸ • ۱۹۹ • ۲۰۰ • ۲۰۳ |
| سوره آل عمران |
| ۹۶ • ۹۷ |
| سوره مائده |
| ۲ • ۹۷ |
| سوره توبه |
| ۲ • ۱۹ |
| سوره حج |
| ۲۵ • ۲۶ • ۲۷ • ۲۸ • ۲۹ • ۳۳ • ۳۴ • ۳۶ • ۳۷ |
آیه ۹۶ سوره آل‌عمران، آیه‌ای از قرآن، که در آن کعبه نخستین خانه عمومی برای هدایت مردم معرفی شده است. در این آیه، اشاره‌ای به تاریخ و جغرافیای خانه خدا شده و محل آن مکه دانسته شده است. در آیه ۹۶ سوره آل عمران، کعبه به دو وصف «مبارک» و «هدایت برای جهانیان» توصیف شده است.
متن و ترجمه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
| ﴿ | إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًی لِلْعَالَمِینَ یقیناً نخستین خانه‌ای که برای [نیایش و عبادت] مردم نهاده شد، همان است که در مکه است، که پر برکت و وسیله هدایت برای جهانیان است. |
﴾ |
شرح واژگان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
واژه «بیت» در لغت به معنای مأوی، مسکن و محل اجتماع است.[۱]
«بکّه» در لغت به معنای تجمع و ازدحام است.[۲] طبرسی، مفسّر شیعه، بکّه را همان مکّه دانسته که میم آن تبدیل به باء شده است.[۳]
بر اساس روایتی، امام علی(ع) مکه را «اطراف حرم» و بکه را «محل خانه خدا» دانسته است. او علت نامگذاری بکه را این دانسته که خانه خدا چشمان سرکشان و گناهکاران را گریان می‌کند. (بکّت رقاب الجبارین و اعناق المذنبین)[۴]
واژه «مبارک» از رشه برک به دو معنای «نمو و زیادت»، و «ثبوت و قوام» است.[۵] راغب اصفهانی، لغت‌شناس قرآنی، برکت را به معنای خیر الهی در چیزی دانسته است.[۶]
محتوا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در آیه ۹۶ سوره آل‌عمران، به معرفی خانه خدا در قالب چند وصف پرداخته شده و به تاریخ و جغرافیای آن اشاره شده است.
نخستین خانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در این آیه، کعبه نخستین خانه دانسته شده است. برخی مراد از آن را این دانسته‌اند که محل کعبه اولین نقطه روی زمین است که از میان آب آشکار شده است؛ بنابراین، این آیه اشاره به دحو الارض دارد.[۷]
احتمال دیگری که داده شده این است که کعبه، نخستین خانه عمومی است که برای هدایت مردم روی زمین ساخته شده است. در روایتی از امام علی(ع) نیز گفته شده پیش از کعبه خانه‌های زیادی بوده؛ ولی این خانه، نخستین خانه‌ای بود که مایه هدایت برای همه مردم قرار داده شد.[۷] به نظر شیخ طوسی، محدث و مفسر شیعه نیز، کعبه نخستین خانه‌ای بود که برای عبادت ساخته شد.[۸] علامه طباطبایی، دیگر مفسر شیعه نیز، این قول را پذیرفته است.[۹]
برخی دیگر از مفسران، اول بودن را از نظر شرافت و فضلیت دانسته و برای آن فضایلی مانند دارا بودن مقامات و آیات بینات، آمدن مردم به سوی آن، اعجاز حفظ از تخریب در هجوم ابرهه و امنیت آن ذکر کرده‌اند.[۱۰]
بکه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مراد از «بَکّه» در این آیه، «مکه» است.[۱۱] بر پایه روایتی، امام علی(ع) مکه را اطراف حرم و بکه را محل خانه خدا دانسته است. او علت نامگذاری بکه را این دانسته که خانه خدا چشمان سرکشان و گناهکاران را گریان می‌کند. (بکّت رقاب الجبارین و اعناق المذنبین)[۴] علامه طباطبایی، مفسر شیعه، تعبیر به بکّه را بیانگر این دانسته که اطراف کعبه به هنگام نماز و طواف ازدحام جمعیت است.[۱۲]
خانه مبارک[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در تعبیر ﴿مُبٰارَکاً﴾، خانه خدا مبارک توصیف شده است. مبارک به معنای چیزی است که برکت داده شده باشد. واژه برکت به زیادت، رشد، دوام و خیر الهی معنا شده است. از این رو، مبارک بودن کعبه به این خاطر است که این ویژگی‌ها را دارا است.[۱۳]
در روایات، مصداق‌هایی برای برکت کعبه ذکر شده است، که برخی از آنها چنین است:
- سعادت دنیایی و آخرتی: در روایات، بهشتی شدن، بخشیده شدن همه گناهان[۱۴] و فقیر نشدن از آثار حج شمرده شده است.[۱۵]
- امنیت: در امان بودن انسان‌ها و حیوانات، یکی از مصداق‌های مبارک بودن خانه خدا دانسته شده است.[۱۶]
- نعمت: برخی، مبارک را به نعمت‌ها مادی در اطراف خانه خدا تفسیر کرده‌اند، چراکه برکات الهی پس از استجابت دعاهای حضرت ابراهیم(ع)،[۱۷] از هر سو به سمت آن سرازیر شد.[۱۸] علامه طباطبایی، مفسر شیعه نیز، تقابل دو وصف «مبارک» و «هدی للعالمین» را شاهدی بر این دانسته که مراد از مبارک، رزق و رفاه دنیایی است.[۱۹]
- دوام و بقاء: واژه «برکت» به معنای زیادت و قوام است، از این رو، یکی از مصداق‌های مبارک بودن کعبه، این دانسته شده که در طول زمان دائم و ثابت است.[۲۰]
خانه هدایت برای جهانیان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در عبارت ﴿هُدیً لِلْعٰالَمِین﴾، به هدایت بودنِ کعبه اشاره شده است. به نظر برخی، مراد از این عبارت این است که خانه خدا راه درست و مسیر سعادت را به مردم نشان داده و آنها را به قرب الهی راهنمایی می‌کند.[۲۱]
برخی از مفسران، قبله بودن کعبه، وسیله بودن آن برای رسیدن به بهشت و نیز شفای بیماران را از مصداق‌های هدایت خانه خدا شمرده‌اند. هلاکت ظالمانی که قصد تعرض به خانه خدا را داشته‌اند نیز، از دیگر مصداق‌های هدایت کعبه شمرده شده است.[۲۲]
در تعبیر ﴿هُدیً لِلْعٰالَمِین﴾ هدایت‌گریِ کعبه شامل جهانیان دانسته شده است. این عبارت را از دو جهت فراگیر دانسته‌اند؛ یکی اینکه هدایت، مطلق آورده شده و شامل هر گونه هدایتی می‌شود، و دیگر اینکه عالمیان را دربرمی‌گیرد.[۲۳]
به نظر برخی مفسران، کعبه حتی برای بت‌پرستان مایه هدایت بود؛ زیرا آنان به عنوان آیین حضرت ابراهیم(ع)، اگرچه آمیخته به خرافات، حج را انجام می‌دادند و این توجه ناقص، باعث می‌شد به‌طور موقت از برخی گناهان دست بردارند.[۲۴]
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ المصباح المنیر، ذیل واژه بات.
- ↑ اساس البلاغه، ذیل واژه بکّ.
- ↑ مجمع البیان، ج۱، ص۴۷۷.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ بحار الانوار، ج۵۴، ص۲۳۱.
- ↑ صحاح اللغه، ذیل واژه برک؛ المصباح المنیر، ذیل واژه برک.
- ↑ مفردات الفاظ قرآن، ذیل واژه برک.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ مجمع البیان، ج١، ص۴٧٧.
- ↑ تفسیر تبیان، ج٢، ص۵٣۵.
- ↑ تفسیر المیزان، ج٧، ص٢١٧.
- ↑ تفسیر کبیر، ج٨، ص١۵۵.
- ↑ درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۱۶.
- ↑ المیزان، ج٣، ص٣۵٠.
- ↑ درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۵.
- ↑ الحج و العمره، ص١۶٣، به نقل از مکارم الاخلاق.
- ↑ خصال، ص١١٧.
- ↑ تفسیر تبیان، ج٢، ص۵٣۶.
- ↑ حجر: ٣٧.
- ↑ تفسیر القرآن الحکیم (المنار)، ج۴، ص٧.
- ↑ المیزان، ج٣، ٣۵٠.
- ↑ تفسیر کبیر، ج٨، ص١۵٨.
- ↑ درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۷.
- ↑ مجمع البیان، ج٢، ص۴٧٨.
- ↑ درسنامه تفسیر آیات حج، ص۲۲۸.
- ↑ تفسیر نمونه، ج٣، ص١۴.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش.
- التبیان فی تفسیر القرآن، محمد بن حسن طوسی، تحقیق احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
- تفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، محمد بن عمر فخر رازی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چهارم، ۱۴۱۳ق.
- تفسیر القرآن الحکیم (تفسیرالمنار)، محمد رشید رضا، بیروت، دارالمعرفه.
- الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، تحقیق احمد عبدالغفور عطار، بیروت، دارالعلم للملایین، چهارم، ۱۴۰۷ق.
- الحج و العمرة فی الکتاب و السنة، محمد ری‌شهری، تحقیق دارالحدیث، دارالحدیث، ۱۳۸۳ش.
- مجمع البیان فی تفسیر القرآن، فضل بن حسن طبرسی، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق.
- المصباح المنیر، احمد بن محمد فیومی، قم، دارالهجرة، دوم، ۱۴۱۴ق.
- مفردات الفاظ القرآن، راغب اصفهانی، تحقیق صفوان عدنان داوودی، بیروت، دارالسامیة، ۱۴۱۲ق.
- المیزان فی تفسیر القرآن، سید محمدحسین طباطبایی، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.