ابولهب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{جعبه اطلاعات عالم | ||
| عنوان = ابولهب | |||
| تصویر = | |||
| اندازه تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام کامل =عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم | |||
| لقب = ابوعتبه | |||
| نسب = [[بنی‌هاشم]] | |||
| خویشاوندان سرشناس = [[عبدالمطلب]]، [[پیامبر(ص)]]، [[علی(ع)]] | |||
| تاریخ تولد = | |||
| شهر تولد =[[مکه]] | |||
| کشور تولد =[[عربستان]] | |||
| محل زندگی =[[مکه]] | |||
| تاریخ وفات =پس از [[جنگ بدر]] | |||
| شهر وفات = | |||
| محل دفن = | |||
| استادان = | |||
| شاگردان = | |||
| محل تحصیل = | |||
| اجازه روایت از = | |||
| اجازه اجتهاد از = | |||
| اجازه روایت به = | |||
| اجازه اجتهاد به = | |||
| تالیفات = | |||
| سایر = | |||
| سیاسی =دشمنی با پیامبر(ص)، شرکت در [[دارالندوة]]، همراهی با مشرکان در محاصره اقتصادی مسلمانان در [[شعب ابی طالب]] | |||
| اجتماعی = | |||
| امضا = | |||
| وبگاه رسمی = | |||
}} | |||
'''عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم'''، مکنی به ابولهب(متولد حدود ۳۵ تا ۲۵ پیش از [[عام الفیل]])، از بزرگان [[بنی‌هاشم]]، عمو و دشمن سرسخت [[حضرت محمد(ص)|رسول خدا(ص)]] بود. در میان فرزندان [[عبدالمطلب]]، ابولهب پس از [[ابوطالب بن عبدالمطلب|ابوطالب]] و پیش از [[حمزه بن عبدالمطلب|حمزه]]، [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]] و [[عبدالله بن عبدالمطلب|عبدالله]] زاده شد. همسرش، [[عوراء اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه]]، خواهر [[ابوسفیان]] بود که در [[قرآن]] {<small>حمالة الحطب</small>} خوانده شده است. دو تن از فرزندان او عتبه و عتیبه در [[جاهلیت]] به ترتیب با [[رقیه دختر پیامبر(ص)|رقیه]] و [[ام‌کلثوم دختر پیامبر(ص)|ام‌کلثوم]] دختران پیامبر ازدواج کرده بودند که پس از نزول [[وحی]] از آنان جدا شدند. وی در [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد. ابولهب از مدعیان ریاست [[بنی‌هاشم]] و مناصب آنان در [[مکه]] بود. او مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به [[بت عزی|بت عُزّیٰ]] ارادت بیشتر داشت. اندکی پیش از [[بعثت]] پیامبر، ابولهب به سرقت گنجینه و دو غزال [[کعبه]] متهم شد. او در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه [[عاص بن وائل]]، [[امیة بن خلف]]، [[ابوسفیان بن حرب]] و... در یک زمان با نابغه، مادر [[عمرو بن عاص]] که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد. | '''عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم'''، مکنی به ابولهب(متولد حدود ۳۵ تا ۲۵ پیش از [[عام الفیل]])، از بزرگان [[بنی‌هاشم]]، عمو و دشمن سرسخت [[حضرت محمد(ص)|رسول خدا(ص)]] بود. در میان فرزندان [[عبدالمطلب]]، ابولهب پس از [[ابوطالب بن عبدالمطلب|ابوطالب]] و پیش از [[حمزه بن عبدالمطلب|حمزه]]، [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]] و [[عبدالله بن عبدالمطلب|عبدالله]] زاده شد. همسرش، [[عوراء اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه]]، خواهر [[ابوسفیان]] بود که در [[قرآن]] {<small>حمالة الحطب</small>} خوانده شده است. دو تن از فرزندان او عتبه و عتیبه در [[جاهلیت]] به ترتیب با [[رقیه دختر پیامبر(ص)|رقیه]] و [[ام‌کلثوم دختر پیامبر(ص)|ام‌کلثوم]] دختران پیامبر ازدواج کرده بودند که پس از نزول [[وحی]] از آنان جدا شدند. وی در [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد. ابولهب از مدعیان ریاست [[بنی‌هاشم]] و مناصب آنان در [[مکه]] بود. او مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به [[بت عزی|بت عُزّیٰ]] ارادت بیشتر داشت. اندکی پیش از [[بعثت]] پیامبر، ابولهب به سرقت گنجینه و دو غزال [[کعبه]] متهم شد. او در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه [[عاص بن وائل]]، [[امیة بن خلف]]، [[ابوسفیان بن حرب]] و... در یک زمان با نابغه، مادر [[عمرو بن عاص]] که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد. | ||
| خط ۶: | خط ۳۶: | ||
==اطلاعات شناسنامه‌ای== | ==اطلاعات شناسنامه‌ای== | ||
===نام، کنیه=== | ===نام، کنیه=== | ||
عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم، از تیره بنی‌هاشم قبیله قریش به شمار می‌رود.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴.</ref> کنیه اصلی او ابوعتبه است.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.</ref> برخی فرزندی به نام لهب برای او برشمرده و از این رو، کنیه‌اش را ابولهب دانسته‌اند.<ref>الخصائص الکبری، ج۱، ص۲۴۱.</ref> لهب به معنای آتش<ref>الصحاح، ج۱، ص۲۲۱؛ معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳، «لهب».</ref>، بلندی شعله‌های آتش<ref>معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳.</ref>، شعله‌های آتش بی‌دود و مانند آن آمده است.<ref>العین، ج۴، ص۵۴، «لهب».</ref> برخی گفته‌اند چون جایگاه او دوزخ است، خداوند به او کنیه ابولهب داد.<ref>الکشاف، ج۴، ص۲۹۶.</ref> در واقع، به سبب گلگونی<ref>المنمق، ص۴۲۳؛ تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۷.</ref> و زیبایی چهره‌اش<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ الثقات، ج۲، ص۱۳۶.</ref> پدرش او را ابولهب خواند<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ اسد الغابه، ج۱، ص۳۲؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.</ref> و سپس وی به همین کنیه شهرت یافت. در قرآن نیز از او با این کنیه یاد شده است. ( | عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم، از تیره بنی‌هاشم قبیله [[قریش]] به شمار می‌رود.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴.</ref> کنیه اصلی او ابوعتبه است.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.</ref> برخی فرزندی به نام لهب برای او برشمرده و از این رو، کنیه‌اش را ابولهب دانسته‌اند.<ref>الخصائص الکبری، ج۱، ص۲۴۱.</ref> لهب به معنای آتش<ref>الصحاح، ج۱، ص۲۲۱؛ معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳، «لهب».</ref> ، بلندی شعله‌های آتش<ref>معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳.</ref> ، شعله‌های آتش بی‌دود و مانند آن آمده است.<ref>العین، ج۴، ص۵۴، «لهب».</ref> برخی گفته‌اند چون جایگاه او دوزخ است، خداوند به او کنیه ابولهب داد.<ref>الکشاف، ج۴، ص۲۹۶.</ref> در واقع، به سبب گلگونی<ref>المنمق، ص۴۲۳؛ تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۷.</ref> و زیبایی چهره‌اش<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ الثقات، ج۲، ص۱۳۶.</ref> پدرش او را ابولهب خواند<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ اسد الغابه، ج۱، ص۳۲؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.</ref> و سپس وی به همین کنیه شهرت یافت. در [[قرآن]] نیز از او با این کنیه یاد شده است. (<small>سوره مسد، آیه۱</small>) بعضی دلیل پرهیز قرآن از ذکر نام اصلی وی را چنین دانسته‌اند که قرآن هرگز واژه عبد را به غیر خدا اضافه نمی‌کند.<ref>احکام القرآن، ج۳، ص۶۴۷؛ المیزان، ج۲۰، ص۳۸۴.</ref> | ||
===تولد و وفات، خانواده=== | ===تولد و وفات، خانواده=== | ||
هیچ منبعی به زمان تولد ابولهب اشاره نکرده است. برخی سن وی را هنگام مرگ در سال دوم ق. ۷۰ سال گفته‌اند.<ref>سر السلسلة العلویه، ص۳.</ref> در این صورت، وی حدود ۱۵ سال پیش از عام الفیل زاده شده است. اما شواهدی این سخن را رد می‌کنند. در میان فرزندان عبدالمطلب، ابولهب پس از ابوطالب و پیش از حمزه، عباس و عبدالله زاده شده است. با توجه به تولد ابوطالب ۳۵ سال پیش از عام الفیل<ref>الاصابه، ج۷، ص۱۹۶.</ref> و ۲۵ ساله بودن عبدالله هنگام وفات در عام الفیل<ref>التنبیه و الاشراف، ص۱۹۶.</ref> می‌توان گفت ابولهب میان سال‌های ۳۵ تا ۲۵ پیش از عام الفیل زاده شده است. | هیچ منبعی به زمان تولد ابولهب اشاره نکرده است. برخی سن وی را هنگام مرگ در سال دوم ق. ۷۰ سال گفته‌اند.<ref>سر السلسلة العلویه، ص۳.</ref> در این صورت، وی حدود ۱۵ سال پیش از [[عام الفیل]] زاده شده است. اما شواهدی این سخن را رد می‌کنند. در میان فرزندان عبدالمطلب، ابولهب پس از ابوطالب و پیش از حمزه، عباس و عبدالله زاده شده است. با توجه به تولد ابوطالب ۳۵ سال پیش از عام الفیل<ref>الاصابه، ج۷، ص۱۹۶.</ref> و ۲۵ ساله بودن عبدالله هنگام وفات در عام الفیل<ref>التنبیه و الاشراف، ص۱۹۶.</ref> می‌توان گفت ابولهب میان سال‌های ۳۵ تا ۲۵ پیش از عام الفیل زاده شده است. | ||
پدرش عبدالمطلب رئیس بنی‌هاشم و بزرگ قریش بود و مادرش لُبنی بنت هاجر بن عبدمناف بن ضاطر از قبیله خُزاعه بود که پیش از قریش بر مکه ریاست داشت.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۱۹؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۱.</ref> همسرش عوراء<ref>تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۶؛ تفسیر ابن کثیر، ج۳، ص۴۷.</ref> اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه، خواهر ابوسفیان<ref>المعارف، ص۱۳۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> بود که در قرآن {حمالة الحطب} خوانده شده است. ( | پدرش عبدالمطلب رئیس [[بنی‌هاشم]] و بزرگ قریش بود و مادرش [[لُبنی بنت هاجر بن عبدمناف بن ضاطر]] از قبیله [[خزاعه|خُزاعه]] بود که پیش از قریش بر [[مکه]] ریاست داشت.<ref>الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۱۹؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۱.</ref> همسرش [[عوراء ام جمیل بنت حرب بن امیه|عوراء]]<ref>تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۶؛ تفسیر ابن کثیر، ج۳، ص۴۷.</ref> اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه، خواهر [[ابوسفیان]]<ref>المعارف، ص۱۳۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> بود که در قرآن {<small>حمالة الحطب</small>} خوانده شده است. (<small>سوره مسد، آیه۴</small>) وی اشعاری نیز در هجو [[پیامبر اسلام(ص)|پیامبر]] دارد.<ref>مسند الحمیدی، ج۱، ص۱۵۳-۱۵۴.</ref> جز وی همسری دیگر برای ابولهب یاد نشده و همه فرزندان ابولهب را از او دانسته‌اند. | ||
====نوع وفات==== | ====نوع وفات==== | ||
خداوند وی را گرفتار بیماری «عدسه» کرد و او این‌گونه هلاک شد.<ref>الطبقات، ج۴، ص۷۳-۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۶۰؛ سر السلسلة العلویه، ص۳؛ المناقب، ج۱، ص۶۶.</ref> برخی مرگ او را در روزی دانسته‌اند که خبر شکست بدر به وی رسید.<ref>التنبیه و الاشراف، ص۲۰۶، ۲۲۲.</ref> برخی نیز هفت روز بعد از بدر را روز وفاتش دانسته‌اند. | خداوند وی را گرفتار بیماری «عدسه» کرد و او این‌گونه هلاک شد.<ref>الطبقات، ج۴، ص۷۳-۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۶۰؛ سر السلسلة العلویه، ص۳؛ المناقب، ج۱، ص۶۶.</ref> برخی مرگ او را در روزی دانسته‌اند که خبر شکست [[جنگ بدر|بدر]] به وی رسید.<ref>التنبیه و الاشراف، ص۲۰۶، ۲۲۲.</ref> برخی نیز هفت روز بعد از بدر را روز وفاتش دانسته‌اند. | ||
دو پسرش دو یا سه شب جسدش را به سبب ترس از مسری بودن بیماری‌اش بر زمین رها کردند و به خاک نسپردند تا | دو پسرش دو یا سه شب جسدش را به سبب ترس از مسری بودن بیماری‌اش بر زمین رها کردند و به خاک نسپردند تا لاشه اش در خانه بدبوی شد. سرانجام مردی از قریش به آنان گفت: شرم نمی‌کنید که جسد پدرتان در خانه بدبوی شده و او را به خاک نمی‌سپارید؟ گفتند: از سرایت این بیماری میترسیم. گفت: حرکت کنید و ما هم با شما هستیم. آن‌گاه از دور مقداری آب بر پیکر وی ریختند و بدون دست زدن به آن، در منطقه بالای مکه کنار دیواری نهادند و چندان بر آن سنگ ریختند که زیر سنگ‌ها پوشیده شد.<ref>الطبقات، ج۴، ص۷۳-۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۶۰.</ref> بر پایه گزارشی، پس از آن که سه روز جسد وی بر زمین ماند، حمالانی را اجیر کردند و او را به خارج مکه بردند و گوری کندند و جسدش را در آن افکندند.<ref>سیرت رسول الله، ج۲، ص۵۸۸.</ref> [[ابن بطوطه]] بعدها قبر او و همسرش را در بیرون مکه و میان دو کوه دیده است که تلی از سنگ بر روی آن جمع شده و رسم بر آن بوده که هر کس از آن‌جا می‌گذشته، به سوی آن قبر‌ها سنگ می‌افکنده است.<ref>رحلة ابن بطوطه، ج۱، ص۳۸۲.</ref> [[ابن جبیر]] نیز از قبر آن دو در سمت چپ راهی گزارش می‌دهد که به سوی [[باب العمره]] می‌رود.<ref>رحلة ابن جبیر، ص۷۹.</ref> | ||
===فرزندان=== | ===فرزندان=== | ||
ابولهب و اُم‌جمیل دارای سه پسر به نام‌های | ابولهب و اُم‌جمیل دارای سه پسر به نام‌های '''عُتبه'''، '''عُتَیبه''' و '''مُعَتِّب'''<ref>الاشتقاق، ص۶۸.</ref> و یک دختر به نام '''دُرّه'''<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲؛ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.</ref> یا سبیعه<ref>الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.</ref> بودند. دره گاهی شعر می‌سرود.<ref>بلاغات النساء، ص۲۰۵.</ref> وی بعدها اسلام آورد و به [[مدینة النبی|مدینه]] مهاجرت و با [[حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب]]<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۳۵؛ الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۸؛ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.</ref> ازدواج کرد و فرزندانی برای وی آورد. پس از وی نیز به ازدواج [[دحیة بن خلیفه کلبی]] درآمد.<ref>الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.</ref> برخی گفته‌اند: [[زید بن حارثه]] وی را به همسری گرفت.<ref>الاصابه، ج۸، ص۱۲۸.</ref> شاید این پیش از ازدواجش با حارث بن نوفل بوده باشد. برخی نیز وی را همسر [[صفوان بن اسد]] از [[بنی‌اسید]] می‌دانند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> | ||
عتبه و عتیبه در جاهلیت به ترتیب با [[رقیه دختر پیامبر(ص)|رقیه]] و [[ام‌کلثوم دختر پیامبر(ص)|ام‌کلثوم]] دختران پیامبر ازدواج کرده بودند که پس از نزول وحی از آنان جدا شدند.<ref>المعارف، ص۱۴۲؛ الذریة الطاهره، ص۸۰-۸۴.</ref> ابولهب مُعَتب و عتبه هنگام [[فتح مکه]] اسلام آوردند و معتب در [[جنگ حنین]] در سپاه اسلام جنگید.<ref>المعارف، ص۱۲۵؛ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.</ref> عتیبه که نفرین شده پیامبر بود، هنگام سفر تجاری به [[شام]]، با چنگال شیری از پای درآمد.<ref>الذریة الطاهره، ص۸۴؛ تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸.</ref> نسل ابولهب از طریق عُتبه و مُعتب ادامه یافت<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲؛ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.</ref> که شماری از آنان در منابع تاریخی و حدیثی یاد شده‌اند؛ از جمله [[فضل بن عباس بن عتبه]] که مادرش [[آمنه بنت عباس بن عبدالمطلب]] و شاعری معروف بود. حمزه و حسن فرزندان [[عتبة بن ابراهیم بن أبی‌خداش بن عتبه]] از اطرافیان [[هارون الرشید]] بودند. حسن بن علی بن عبدالله بن... بن عتبه متصدی بازار مکه در زمان [[المطیع عباسی]] و جد وی عبدالله از قاریان مکه و یکی از روات [[بزِی|البَزِّی]] از [[ابن کثیر]] بود. محمد بن احمد بن حسن بن... بن عتبه [[امام جماعت|امامت نماز]] را در مکه به عهده داشت. [[قاسم بن عباس بن معمر بن معتب بن ابی‌لهب]] که از او حدیث نقل شده، از سوی [[محمد نفس زکیه]] هنگام قیامش در مدینه، به ولایت [[یمن]] گمارده شد.<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> | |||
==ابولهب و حرم مکی== | ==ابولهب و حرم مکی== | ||
ابولهب از مدعیان ریاست بنی‌هاشم و مناصب آنان در مکه بود. گویند: پس از عبدالمطلب فرزندش | ابولهب از مدعیان ریاست [[بنی‌هاشم]] و مناصب آنان در مکه بود. گویند: پس از [[عبدالمطلب]] فرزندش [[زبیر بن عبدالمطلب|زبیر]]، برادر تنی ابوطالب و عبدالله، ریاست بنی‌هاشم را به دست گرفت و منصب [[سقایت]] و [[رفادت]] را عهده‌دار شد. این روند تا زمان وفاتش یعنی۳۰ و چند سال پس از عام الفیل ادامه داشت.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۶۳، ۹۶؛ ج۲، ص۲۸۶.</ref> با مرگ زبیر، ریاست بنی‌هاشم رسماً به [[ابوطالب بن عبدالمطلب|ابوطالب]] رسید؛ اما وی در اواخر عمر بر اثر فقر و دیونی که به [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]] داشت، دو منصب سقایت و رفادت را به او واگذاشت.<ref>انساب الاشراف، ج۶، ص۲۳؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۲۱۹.</ref> | ||
با توجه به آیه ۲ سوره مسد ابولهب ثروتی اندوخته بود و قدرت پرداخت دیون ابوطالب را داشت. وی همانند عباس از ثروتمندان [[بنی‌هاشم]] و بازرگانان بنام [[قریش]] بود که به سفرهای تجاری [[شام]] می‌رفت. بر پایه گزارشی، در سفری که فرزندش در نواحی شام دریده شد، وی نیز حضور داشت.<ref>مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۷۱؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۹.</ref> پس می‌توان دریافت که دور ماندن وی از مناصب مکه، جنبه اقتصادی نداشته و به دلیل‌های دیگر از جمله برخی ویژگی‌های اخلاقی او و دستبردش به [[کعبه]] بوده است. | |||
==بت‌پرستی، سرقت و زناکاری== | ==بت‌پرستی، سرقت و زناکاری== | ||
ابولهب مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به بت عُزّیٰ ارادت بیشتر داشت. بت عُزیٰ از دو بت دیگر، لات و | ابولهب مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به بت [[بت عزی|عُزّیٰ]] ارادت بیشتر داشت. بت عُزیٰ از دو بت دیگر، [[بت لات|لات]] و [[بت منات|منات]]، جدیدتر بود و پس از آن دو مورد پرستش قرار گرفت و نزد قریش به بزرگ‌ترینِ بت‌ها تبدیل شد که به زیارتش رفته، برایش قربانی می‌کردند.<ref>الاصنام، ص۱۶-۱۸.</ref> دلبستگی او به این بت شگفت‌آور بود. [[ابواُحیحه]]، سعید بن العاص بن امیة بن عبدالشمس بن عبدمناف، متولی بت عزی، چون به حال احتضار افتاد، از بیم آن که این بت پس از وی پرستیده نشود، می‌گریست. ابولهب وی را دلداری داد و سوگند یاد کرد که عُزّیٰ تا آن روز به سبب وی پرستیده نشده و بر اثر مرگ او نیز پرستش آن ترک نخواهد شد. ابواُحیحه از دلبستگی ابولهب به پرستش عُزّیٰ به شگفت آمد و وی را جانشینی مطمئن برای خود دانست.<ref>الاصنام، ص۲۳.</ref> گویند ابولهب از آن پس می‌گفت: اگر عُزّیٰ پیروز گردد، با خدمتی که به او کرده‌ام، در امان هستم و اگر محمد پیروز شود که نمی‌شود برادرزاده من است.<ref>تاریخ دمشق، ج۱۶، ص۲۳۳.</ref> | ||
اندکی پیش از بعثت پیامبر، ابولهب به سرقت گنجینه و دو غزال کعبه متهم شد. این دو غزال زرین را قبیله جرهم دفن کرده بودند و عبدالمطلب هنگام حفر | اندکی پیش از [[بعثت]] پیامبر، ابولهب به سرقت [[گنجینه کعبه|گنجینه]] و [[دو غزال کعبه]] متهم شد. این دو غزال زرین را [[قبیله جرهم]] دفن کرده بودند و عبدالمطلب هنگام حفر [[زمزم]]، آنها را یافت.<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۳۹.</ref> شخصی به نام [[قیس بن عدی]] از [[بنی‌سهم]]<ref>المنمق، ص۶۰؛ الاشتقاق، ص۱۲۱.</ref> ، گروهی از جوانان قریش از جمله ابولهب را که به خانه‌اش برای شرابخواری و آوازخوانی رفت‌وآمد داشتند، به سرقت غزال کعبه تحریک کرد.<ref>الاشتقاق، ص۱۲۱.</ref> برخی خود ابولهب را تحریک‌گر دانسته‌اند؛ زیرا وی خود را از این دو غزال که به پدرش تعلق داشت، دارای سهم می‌دانست.<ref>المنمق، ص۶۰-۶۱.</ref> زبیر و ابوطالب، برادران بزرگ‌تر ابولهب، برآشفتند و سوگند یاد کردند که اگر به سارق دست یابند، دست او را قطع خواهند کرد. آن دو پس از دستیابی به سارقان دستشان را قطع کردند و چون خواستند دست ابولهب را قطع کنند، دایی‌های وی که از قبیله خزاعه بودند، به حمایت از وی برخاستند و با قدرت و نفوذشان او را از این مجازات رهانیدند.<ref>السیر و المغازی، ج۲، ص۸۳؛ المنمق، ص۶۲، ۶۹؛ الکامل، ج۲، ص۴۴.</ref> | ||
آورده‌اند که ابولهب در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه عاص بن | آورده‌اند که ابولهب در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه [[عاص بن وائل]]، [[امیة بن خلف]]، [[ابوسفیان بن حرب]] و... در یک زمان با [[نابغه]]، مادر [[عمرو بن عاص]] که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد.<ref>السیرة الحلبیه، ج۱، ص۷۰.</ref> | ||
==ابولهب و پیامبر(ص)== | ==ابولهب و پیامبر(ص)== | ||
===پیش از بعثت=== | ===پیش از بعثت=== | ||
در گزارشی آمده که چون ثویبه ولادت پیامبر را به مولای خود ابولهب بشارت داد، وی به پاس این خبر خوش او را آزاد کرد و ثویبه پیامبر را شیر داد.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۷؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> آورده‌اند که پس از مرگ ابولهب، وی را درخواب دیدند و از حالش پرسیدند. گفت: پس از شما راحتی نیافتم، جز این که از انگشتم به سبب آزاد کردن ثویبه می‌نوشم.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۸؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص(ص)؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> اما این ماجرا پذیرفتنی نیست؛ زیرا آزادی ثویبه بیش از ۵۰ سالِ بعد، پس از هجرت رخ داده است.<ref>الطبقات، ج۱، ص۱۰۸؛ الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> حتی به سبب آن که وی پیامبر را شیر داده بود، خدیجه قصد داشت او را از ابولهب خریده، آزاد کند؛ ولی ابولهب از فروش وی خودداری کرد.<ref>الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الکامل، ج۱، ص۴۵۹؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> | در گزارشی آمده که چون [[ثویبه]] ولادت پیامبر را به مولای خود ابولهب بشارت داد، وی به پاس این خبر خوش او را آزاد کرد و ثویبه پیامبر را شیر داد.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۷؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> آورده‌اند که پس از مرگ ابولهب، وی را درخواب دیدند و از حالش پرسیدند. گفت: پس از شما راحتی نیافتم، جز این که از انگشتم به سبب آزاد کردن ثویبه می‌نوشم.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۸؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص(ص)؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> اما این ماجرا پذیرفتنی نیست؛ زیرا آزادی ثویبه بیش از ۵۰ سالِ بعد، پس از [[هجرت پیامبر|هجرت]] رخ داده است.<ref>الطبقات، ج۱، ص۱۰۸؛ الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> حتی به سبب آن که وی پیامبر را شیر داده بود، [[خدیجه(س)|خدیجه]] قصد داشت او را از ابولهب خریده، آزاد کند؛ ولی ابولهب از فروش وی خودداری کرد.<ref>الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الکامل، ج۱، ص۴۵۹؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> | ||
عبدالمطلب تختی را که از عبدمناف ارث برده بود، کنار بیت الحرام نصب کرده، بر آن می‌نشست و بزرگان و فرزندانش پیرامونش جمع می‌شدند. کسی جز عبدالمطلب جرئت نشستن بر این تخت را نداشت. یک روز که بزرگان پیرامون آن تخت گرد آمده بودند، محمد خردسال آمد و بر آن نشست. ابولهب معترض شد و کوشید با خشونت او را پایین آورد. اما عبدالمطلب بر سرش فریاد زد و او را از این کار بازداشت و وی شرمنده بر جای خود نشست.<ref>الفضائل، ص۴۴-۴۵.</ref> | [[عبدالمطلب]] تختی را که از [[عبدمناف]] ارث برده بود، کنار [[بیت الحرام]] نصب کرده، بر آن می‌نشست و بزرگان و فرزندانش پیرامونش جمع می‌شدند. کسی جز عبدالمطلب جرئت نشستن بر این تخت را نداشت. یک روز که بزرگان پیرامون آن تخت گرد آمده بودند، محمد خردسال آمد و بر آن نشست. ابولهب معترض شد و کوشید با خشونت او را پایین آورد. اما عبدالمطلب بر سرش فریاد زد و او را از این کار بازداشت و وی شرمنده بر جای خود نشست.<ref>الفضائل، ص۴۴-۴۵.</ref> | ||
هنگام احتضار عبدالمطلب، ابولهب برای سرپرستی فرزند عبدالله داوطلب شد. اما عبدالمطلب به او گفت: شرّ خود را از محمد باز‌دار! سپس سرپرستی وی را به ابوطالب سپرد<ref>مناقب، ج۱، ص۳۴.</ref> که به نزدیکی و محبت بیشتر میان محمد و او انجامید. روزی در ستیز میان ابولهب و ابوطالب، ابولهب او را بر زمین زد و بر سینه‌اش نشست. محمد جوان به ابوطالب کمک کرد تا بر ابولهب فائق آید. ابولهب به وی اعتراض کرد: من و او هر دو عموی تو هستیم. چرا به او کمک کردی؟<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> برخی همین رخداد را باعث دشمنی ابولهب با پیامبر می‌دانند؛ اما این دیدگاه اختلاف‌های اساسی این دو را در حد درگیری‌های شخصی فرومی‌کاهد. در این زمینه، نباید اموی بودن همسر وی اُم‌جمیل را با توجه به رقابت‌های دیرین بنی‌امیه و | هنگام احتضار عبدالمطلب، ابولهب برای سرپرستی فرزند عبدالله داوطلب شد. اما عبدالمطلب به او گفت: شرّ خود را از محمد باز‌دار! سپس سرپرستی وی را به ابوطالب سپرد<ref>مناقب، ج۱، ص۳۴.</ref> که به نزدیکی و محبت بیشتر میان محمد و او انجامید. روزی در ستیز میان ابولهب و ابوطالب، ابولهب او را بر زمین زد و بر سینه‌اش نشست. محمد جوان به ابوطالب کمک کرد تا بر ابولهب فائق آید. ابولهب به وی اعتراض کرد: من و او هر دو عموی تو هستیم. چرا به او کمک کردی؟<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> برخی همین رخداد را باعث دشمنی ابولهب با پیامبر می‌دانند؛ اما این دیدگاه اختلاف‌های اساسی این دو را در حد درگیری‌های شخصی فرومی‌کاهد. در این زمینه، نباید [[بنی امیه|اموی]] بودن همسر وی اُم‌جمیل را با توجه به رقابت‌های دیرین بنی‌امیه و [[بنی‌هاشم]]، از نظر دور داشت. | ||
با این همه، رفتار ابولهب با پیامبر پیش از بعثت مثبت بوده است. آنچه میان آن دو رخ داده، از قبیل اتفاقاتی است که میان هر عمو و برادرزاده‌ای درآن روزگار می‌توانست رخ دهد. شاهد این ادعا، ازدواج پسران ابولهب، عتبه و عتیبه، با دختران رسول خدا(ص) است. این ازدواج‌ها تنها در صورتی ممکن بود که روابط نسبتاً خوبی میان آنان برقرار باشد. اما پس از آشکار شدن دعوت پیامبر(ص)، روابط ابولهب با او سخت رو به تیرگی نهاد و وی به یکی از سرسخت‌ترین دشمنان پیامبر بدل گشت. | با این همه، رفتار ابولهب با پیامبر پیش از بعثت مثبت بوده است. آنچه میان آن دو رخ داده، از قبیل اتفاقاتی است که میان هر عمو و برادرزاده‌ای درآن روزگار می‌توانست رخ دهد. شاهد این ادعا، ازدواج پسران ابولهب، عتبه و عتیبه، با دختران رسول خدا(ص) است. این ازدواج‌ها تنها در صورتی ممکن بود که روابط نسبتاً خوبی میان آنان برقرار باشد. اما پس از آشکار شدن دعوت پیامبر(ص)، روابط ابولهب با او سخت رو به تیرگی نهاد و وی به یکی از سرسخت‌ترین دشمنان پیامبر بدل گشت. | ||
===پس از بعثت=== | ===پس از بعثت=== | ||
با گذشت سه سال از بعثت پیامبر(ص)، در پی نزول آیه {وَأَنذِر عَشِیرَتَک الأقرَبِینَ} ( | با گذشت سه سال از بعثت پیامبر(ص)، در پی نزول آیه {{قلم رنگ|سبز|وَأَنذِر عَشِیرَتَک الأقرَبِینَ}} (<small>سوره شعراء، آیه۲۱۴</small>) و در روز دعوت خویشان پیامبر(ص) که عموهای ایشان، ابوطالب و ابولهب و عباس و حمزه نیز حضور داشتند، ابولهب مانع سخن گفتن پیامبر(ص) شد و گفت: محمد شما را جادو کرده است. وی مجلس را بر هم زد و خویشان پیامبر را پراکنده کرد.<ref>السیر و المغازی، ج۲، ص۱۲۷.</ref> گفته‌اند برخی از زنان بنی‌هاشم که از حضور ابولهب در این جلسه واهمه داشتند، از پیامبر(ص) خواستند تا از دعوت وی چشم‌پوشی کند.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۳۴.</ref> | ||
در جریان دعوت | در جریان [[دعوت عمومی]]، پیامبر(ص) قریشیان را گرد آورد و روی سنگی نزدیک [[کوه صفا]] رفت و به ابلاغ رسالت خویش پرداخت. ابولهب برخاست و فریاد زد: زیان باد تو را! آیا ما را برای همین گرد آوردی؟ و سپس مردم را پراکنده کرد. برخی آورده‌اند پیش از آن که پیامبر(ص) کنار کوه صفا سخن آغاز کند، ابولهب می‌خواست مجلس را بر هم زند؛ اما ابوطالب با نهیبی که به او زد، وی را از این کار بازداشت.<ref>مناقب، ج۱، ص۴۵.</ref> خداوند در پاسخ سخن ابولهب، [[سوره مسد|سوره مَسَد]] را نازل کرد<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۳۶؛ مناقب، ج۱، ص۴۳.</ref> و فرمود: {{قلم رنگ|سبز|بریده باد هر دو دست ابولهب و مرگ بر او باد! هرگز مال و ثروتش و آنچه فرادست آورده، به حالش سودی نبخشد. به زودی وارد آتشی شعله‌ور و پرلهیب شود و نیز همسرش، در حالی که هیزم‌کش است و طنابی از لیف خرما بر گردن دارد، همراه او خواهد بود.}} (<small>سوره مسد، آیات۱-۵</small>) در این [[آیه|آیات]]، خداوند بر خلاف روش معمول در [[قرآن]]، از ابولهب نام برده و همسرش را یاد کرده و به صراحت آن دو را اهل دوزخ خوانده و عذابی سخت را به آنان وعده داده است. نیز در سبب نزول این سوره گویند: ابولهب منکر [[قیامت]] و رستاخیز بود و عقیده داشت: محمد ما را از رخدادهای پس از مرگ می‌ترساند؛ اما آن‌گاه که مرده باشیم، وعده و وعید‌های او به ما نمی‌رسد. سپس دو دست خویش را باز می‌کرد و در آن می‌دمید و می‌گفت: چیزی که آن را باد برده است، چگونه می‌توان بازیافت؟ آن‌گاه خداوند [[سوره تبت|سوره تبّت]] را فرستاد.<ref>سیرت رسول الله، ج۱، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref> در این صورت، سوره را این‌گونه باید معنا کرد: هلاک و زیانکار باد دستهای ابولهب که چنین مثال آورد و منکر روز قیامت شد. وی در آتش جهنم می‌گدازد و نه مال به فریاد وی می‌رسد و نه دستاورد دنیا او را سودی دارد. | ||
====جدایی دختران پیامبر(ص) از پسران ابولهب==== | ====جدایی دختران پیامبر(ص) از پسران ابولهب==== | ||
از گزارش‌ها | از گزارش‌ها برمیآید که‌اندکی پیش از [[بعثت]]، رقیه و اُم کلثوم، دختران پیامبر، به ترتیب به عقد عتبه و عتیبه/ عتیق، پسران ابولهب، درآمدند و پس از بعثت پیامبر و پیش از آمیزش، از آنها جدا شدند.<ref>الذریة الطاهره، ص۸۰-۸۴؛ المناقب، ج۱، ص۱۴۰؛ الاصابه، ج۸، ص۱۳۸، ۴۶۰-۴۶۱.</ref> البته برخی این دو را دختران پیامبر ندانسته‌اند.<ref>الصحیح من سیرة النبی، ج۲، ص۱۲۷-۱۲۹.</ref> در چگونگی طلاق آنان، برخی گویند: هنگامی که سوره مسد نازل شد، پیامبر عتبه را فراخواند و از او خواست که رقیه را طلاق دهد. اُم جمیل نیز که چنین دید، فرزندش را تحریک کرد که همسرش را طلاق دهد.<ref>الذریة الطاهره، ص۸۰.</ref> دستهای دیگر گویند: قریشیان برآن شدند تا با طلاق دختران پیامبر، ایشان به آنان مشغول شده، از انجام رسالتش بازماند. از این رو، نزد دامادهای پیامبر رفتند و درخواست خود را مطرح کردند. [[ابوالعاص بن ربیع]]، شوهر [[زینب دختر پیامبر|زینب دختر بزرگ پیامبر]]، نپذیرفت؛ اما عتبه، شوهر رقیه، به این خواسته تن داد، به این شرط که آنان دختر [[أبان بن سعید بن عاص]] یا [[سعید بن عاص]] را به همسری او درآورند.<ref>الذریة الطاهره، ص۷۱-۷۲؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۱۸۹-۱۹۰؛ تاریخ دمشق، ج۶۷، ص۱۱.</ref> بعضی نیز گویند: چون سوره مسد نازل شد، ابولهب فرزندانش را خواست و به آنان دستور داد تا دختران پیامبر را طلاق دهند و آنان نیز چنین کردند.<ref>الذریة الطاهره، ص۸۳-۸۴؛ الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۹۵؛ الاصابه، ج۸، ص۴۶۱.</ref> عتیبه که از ام کلثوم جدا شده بود، نزد پیامبر آمد و گفت: به دین تو کافرم و دخترت را طلاق دادم. نه تو مرا دوست بدار و نه من تو را دوست می‌دارم. سپس به پیامبر حمله کرد و پیراهن ایشان را درید. پیامبر وی را چنین نفرین کرد: «'''اللهم سلط علیه کلباً من کلابک'''».<ref>تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۸-۴۳۹.</ref> هنگامی که وی عازم سفر تجاری به شام بود و شب در مکانی برای استراحت ماند، شیری او را که میان دوستان و کالاها پناه گرفته بود، یافت و درید.<ref>الذریة الطاهره، ص۸۴؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۹.</ref> | ||
بسیاری از منابع، نفرین پیامبر و دریده شدن به دست شیر را درباره عتبه دانسته‌اند و عللی برای آن برشمرده‌اند؛ همچون: طلاق دادن رقیه به تحریک والدینش<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۳۹.</ref>، سبّ و آزار پیامبر، و کافر دانستن خود در پی نزول سوره والنجم.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۸؛ المناقب، ج۱، ص۷۱.</ref> اما گویا شخص نفرین شده عتیبه است<ref>تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸.</ref>؛ زیرا منابع تصریح دارند که عتبه همراه معتب هنگام فتح مکه اسلام آورد<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.</ref> و در جنگ حنین، در رکاب پیامبر جنگید و استقامت نشان داد.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰؛ المناقب، ج۱، ص۳۰۵؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.</ref> سفر تجاری عتیبه به شام و دریده شدنش چند سال پیشتر رخ داد<ref>الذریة الطاهره، ص۸۴؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.</ref> و فرزندی از او نماند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> گویا اشتباه میان این دو نام بیشتر از املای دو اسم عتبه و عتیبه نشئت گرفته باشد. | بسیاری از منابع، نفرین پیامبر و دریده شدن به دست شیر را درباره عتبه دانسته‌اند و عللی برای آن برشمرده‌اند؛ همچون: طلاق دادن رقیه به تحریک والدینش<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۳۹.</ref> ، سبّ و آزار پیامبر، و کافر دانستن خود در پی نزول [[سوره نجم|سوره والنجم]].<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۸؛ المناقب، ج۱، ص۷۱.</ref> اما گویا شخص نفرین شده عتیبه است<ref>تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸.</ref> ؛ زیرا منابع تصریح دارند که عتبه همراه معتب هنگام [[فتح مکه]] [[اسلام]] آورد<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.</ref> و در جنگ حنین، در رکاب پیامبر جنگید و استقامت نشان داد.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰؛ المناقب، ج۱، ص۳۰۵؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.</ref> سفر تجاری عتیبه به شام و دریده شدنش چند سال پیشتر رخ داد<ref>الذریة الطاهره، ص۸۴؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.</ref> و فرزندی از او نماند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص۷۲.</ref> گویا اشتباه میان این دو نام بیشتر از املای دو اسم عتبه و عتیبه نشئت گرفته باشد. | ||
====آزار پیامبر(ص)==== | ====آزار پیامبر(ص)==== | ||
ابولهب و همسرش اُم‌جمیل در مکه همسایه پیامبر بودند. ایشان بعدها از این همسایگی همواره به بدی یاد می‌کرد و می‌فرمود: در میان دو همسایه شرور و آزارگر، ابولهب و عقبة بن | ابولهب و همسرش اُم‌جمیل در مکه همسایه پیامبر بودند. ایشان بعدها از این همسایگی همواره به بدی یاد می‌کرد و می‌فرمود: در میان دو همسایه شرور و آزارگر، ابولهب و [[عقبة بن ابی‌معیط]]، قرار گرفته بودم که هر روز کثافات حیوانات را بر در خانه‌ام می‌ریختند.<ref>الطبقات، ج۱، ص۲۰۱؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۸.</ref> روزی [[حمزة بن عبدالمطلب]]، ابولهب را در حال ریختن کثافات بر در خانه پیامبر دید و مقداری از آن را برداشت و بر سر خود او ریخت. از آن پس این آزار کمتر شد.<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۷-۱۴۸.</ref> وی از تهمت و افترا نیز برای آزار پیامبر بهره می‌برد. بر پایه گزارشی، روزی پیامبر در [[مسجد]] بود و ابولهب سنگی را بالا برد تا به پیامبر بزند. اما دستش در هوا خشک شد و نزد ایشان به تضرع و زاری برخاست و پیمان بست که اگر او را عفو کند، دیگر ایشان را نیازارد. ولی به محض رها شدن، به ایشان گفت: تو جادوگری توانا هستی.<ref>مناقب، ج۱، ص۶۸.</ref> | ||
به نقل ابن | به نقل [[ابن عباس]]، [[ولید بن مغیره]] هنگام [[موسم حج]] از قریش خواست تا برای جلوگیری از گسترش اسلام در خارج مکه راهی بیابند. هر کس پیشنهادی داشت. ابولهب گفت: من می‌گویم او شاعر است. در پاسخ این تهمت او آیه۴۱ [[سوره حاقه|سوره حاقّه]] {{قلم رنگ|سبز|وَمَا هُوَ بِقَولِ شَاعِرٍ...}} نازل شد و پیامبر را از آن مبرا دانست.<ref>مناقب، ج۱، ص۴۵.</ref> نیز ذیل [[آیه|آیات]] ۹۴-۹۵ [[سوره حجر]] آورده‌اند که ابولهب یکی از مسخره کنندگان بود که خداوند وعده داد تا پیامبر را از شر آنان نگاه دارد. | ||
پس از آشکار شدن دعوت، پیامبر در موسم حج به منزلگاه‌های حاجیان می‌رفت یا در بازارهای | پس از آشکار شدن دعوت، پیامبر در موسم حج به منزلگاه‌های حاجیان می‌رفت یا در بازارهای [[بازار عکاظ|عکاظ]]، [[بازار مجنه|مجنه]] و [[بازار ذی المجاز|ذی المجاز]] آنان را به گونه‌های مختلف به اسلام فرامی‌خواند. اما ابولهب همواره در پی آن حضرت بود و ایشان را می‌آزرد و با شیوه‌های گوناگون در ناکام گذاشتن دعوتش می‌کوشید.<ref>الطبقات، ج۱، ص۲۱۶؛ مسند احمد، ج۳، ص۴۹۲؛ المناقب، ج۱، ص۵۹.</ref> آورده‌اند گروهی که قصد داشتند برای شنیدن سخنان پیامبر نزد وی روند، برای تحقیق از ابولهب خواستند درباره پسر برادرش با آنان سخن گوید. وی به طعنه گفت: هنوز نتوانسته‌ایم جنون وی را درمان کنیم. پس آن گروه بازگشتند و با پیامبر ملاقات نکردند.<ref>مناقب، ج۱، ص۵۱.</ref> در موسم حج که پیامبر در پی دعوت حج‌گزاران به اسلام بود، ابولهب به دنبال او می‌رفت و می‌گفت: این پسر برادر من است که دروغ می‌گوید و جادو می‌کند.<ref>مناقب، ج۱، ص۵۹.</ref> | ||
====همراهی مشرکان در محاصره اقتصادی مسلمانان==== | ====همراهی مشرکان در محاصره اقتصادی مسلمانان==== | ||
ابولهب در محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب | ابولهب در [[محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابوطالب|محاصره اقتصادی مسلمانان]] در [[شعب ابی‌طالب]]، با مشرکان همراه شد و تنها فرد از بنی‌عبدالمطلب بود که وارد شعب نشد.<ref>الطبقات، ج۱، ص۲۰۹.</ref> وی بازرگانان را تحریک می‌کرد که قیمت کالاهایشان را برای مسلمانان بسیار بالا ببرند تا توان خرید از آنان گرفته شود و در تأمین نیازمندی‌هایشان با مشکل روبه‌رو گردند.<ref>الصحیح من سیرة النبی، ج۳، ص۳۲۸.</ref> پس از درگذشت ابوطالب، دشمنی و آزار قریش فزونی یافت. بر پایه گزارشی، هنگامی که ابولهب به ریاست بنی‌هاشم رسید، نزد پیامبر آمد و گفت: به همان شیوه که در زمان زندگی ابوطالب رفتار میکردی، رفتار کن. سوگند به لات! تا من زنده باشم، کسی بر تو دست نخواهد یافت. در این هنگام، [[ابن عیطله]]، پیامبر(ص) را دشنام داد و ابولهب به او حمله برد و از پیامبر دفاع کرد. چون این خبر به دیگر مشرکان رسید، آنان تحریک ابولهب پرداختند تا وی حمایتش را از پیامبر برداشت.<ref>الطبقات، ج۱، ص۲۱۱.</ref> برخی محققان به ادله‌ای این گزارش را رد کرده‌اند.<ref>الصحیح من سیرة النبی، ج۳، ص۲۵۸-۲۵۹.</ref> در پی شروع آزار بیباکانه قریش، پیامبر(ص) همراه [[زید بن حارثه]] در اواخر [[شوال]] سال دهم بعثت به [[طائف]] رفت.<ref>الطبقات، ج۱، ص۲۱۱.</ref> | ||
====شرکت در ماجرای دارالندوة==== | ====شرکت در ماجرای دارالندوة==== | ||
ابولهب در ماجرای دارالندوه نیز حضور داشت<ref>السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۸۹-۱۹۰.</ref> که تصمیم به قتل پیامبر گرفتند و بر آن شدند تا مردانی از همه طوایف قریش، از جمله ابولهب، در این توطئه شرکت کنند. پس از وفات ابوطالب، نفوذ ابولهب در میان بنی‌هاشم افزایش یافته بود و او ریاست بنی‌هاشم را از آن خود می‌دانست. بر اثر دشمنی بارز وی با پیامبر، آن اتحاد پیشین که در میان بنی‌هاشم به پشتوانه و حمایت ابوطالب وجود داشت، ممکن نبود.<ref>السیرة الحلبیه، ج۲، ص۳۳۲؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۶۰.</ref> به نقل بسیاری از منابع، جبرئیل خبر این توطئه را به پیامبر داد.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۳۳۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۰۶.</ref> ابن سعد آگاهی پیامبر را از طریق شخصی به نام رقیعة بن ابوصیفی دانسته است.<ref>الطبقات، ج۸، ص۲۲۲-۲۲۳.</ref> در شب موعود ۴۰ نفر از قریشیان خانه پیامبر را محاصره کردند. آنان نخست قصد داشتند همان آغاز شب به خانه پیامبر هجوم برند. بر پایه گزارشی، ابولهب قریش را از حمله شبانه بازداشت.<ref>تفسیر قمی، ج۱، ص۳۰۲.</ref> او و دوستانش تا صبح منتظر خروج پیامبر شدند<ref>سبل الهدی، ج۳، ص۳۳۰؛ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۹۱.</ref>؛ اما صبحگاه فهمیدند که ایشان از خانه بیرون رفته و | ابولهب در [[ماجرای دارالندوه]] نیز حضور داشت<ref>السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۸۹-۱۹۰.</ref> که تصمیم به قتل پیامبر گرفتند و بر آن شدند تا مردانی از همه طوایف قریش، از جمله ابولهب، در این توطئه شرکت کنند. پس از وفات ابوطالب، نفوذ ابولهب در میان بنی‌هاشم افزایش یافته بود و او ریاست بنی‌هاشم را از آن خود می‌دانست. بر اثر دشمنی بارز وی با پیامبر، آن اتحاد پیشین که در میان بنی‌هاشم به پشتوانه و حمایت ابوطالب وجود داشت، ممکن نبود.<ref>السیرة الحلبیه، ج۲، ص۳۳۲؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۶۰.</ref> به نقل بسیاری از منابع، [[جبرئیل]] خبر این توطئه را به پیامبر داد.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۳۳۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۰۶.</ref> [[ابن سعد]] آگاهی پیامبر را از طریق شخصی به نام [[رقیعة بن ابوصیفی]] دانسته است.<ref>الطبقات، ج۸، ص۲۲۲-۲۲۳.</ref> در شب موعود ۴۰ نفر از قریشیان خانه پیامبر را محاصره کردند. آنان نخست قصد داشتند همان آغاز شب به خانه پیامبر هجوم برند. بر پایه گزارشی، ابولهب قریش را از حمله شبانه بازداشت.<ref>تفسیر قمی، ج۱، ص۳۰۲.</ref> او و دوستانش تا صبح منتظر خروج [[پیامبر(ص)|پیامبر]] شدند<ref>سبل الهدی، ج۳، ص۳۳۰؛ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۹۱.</ref> ؛ اما صبحگاه فهمیدند که ایشان از خانه بیرون رفته و [[علی(ع)]] را به جای خود خوابانده است.<ref>السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۹۴.</ref> بدین ترتیب، ابولهب و دیگر نمایندگان قریش در این توطئه ناکام ماندند. | ||
====شرکت نکردن در جنگ بدر==== | ====شرکت نکردن در جنگ بدر==== | ||
ابولهب در نبرد | ابولهب در نبرد [[جنگ بدر|بدر]]، نخستین برخورد جدی مسلمانان با قریش، شرکت نداشت. گویند: هر یک از قریشیان که به بدر نرفت، کسی را به جای خود فرستاد. ولی ابولهب دشمن سرسخت رسول خدا(ص) از این کار سر باززد. بزرگان قریش به او گفتند: تو از بزرگان و سروران [[قریش]] هستی. اگر همراهی نکنی، افراد قومت آن را بهانه و دستاویز قرار داده، به جنگ نمی‌آیند. بنا بر این، یا خود در جنگ شرکت کن و یا کسی را به جای خویش بفرست! [[ابوجهل]] که از اسلام آوردن او بیم داشت، برای تحریک وی سوگند یاد کرد: ما تنها برای حفظ دین تو و پدرانت به خشم آمده‌ایم و به جنگ می‌رویم. گویند: ابولهب از ترس خوابِ خواهر خود، [[عاتکه]]، به این جنگ نمی‌رفت. عاتکه در خواب دیده بود که مردی در ابطح، کعبه و بالای کوه ابوقبیس، سه بار فریاد زد: شما تا سه روز دیگر به کشتارگاه خود می‌روید. سپس سنگی را از فراز کوه به زیر افکند که هر بخش از آن به یکی از خانه‌های قریش، جز [[بنی‌هاشم]] و [[بنی‌زهره]]، وارد شد. ابوجهل از شنیدن این خواب بسیار خشمگین بود و می‌گفت: [[نبوت]] در مردان بنی‌هاشم کم بود که زنانشان نیز ادعای آن را دارند!<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۴۴۱-۴۴۲؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۹۵-۹۶؛ سبل الهدی، ج۴، ص۲۰-۲۱.</ref> ابولهب معتقد بود که خواب عاتکه حتماً محقق خواهد شد. نقل شده که او در برابر بخشش ۴۰۰۰ درهم که از [[عاص بن هشام بن مغیره]] طلب داشت و او نمی‌توانست بپردازد، وی را به جای خویش به این جنگ فرستاد.<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۴۴۳؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۹۶؛ سبل الهدی، ج۴، ص۲۱.</ref> گویند: وی این پول را در قمار از عاص برده بود.<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۱۳۷.</ref> ابولهب هر چند در نبرد بدر شرکت نکرد، سرسختانه پیگیر اخبار آن بود. خبر کشته شدن قریشیان در بدر هنگامی به وی رسید که کنار [[زمزم]] نشسته بود. او از برادر زاده‌اش ابوسفیان بن حارث بن عبدالمطلب از چگونگی کارزار پرسید و چنین شنید: «چون با مسلمانان روبه‌رو شدیم، آنان هر‌گونه خواستند، ما را کشتند و اسیر کردند. سوگند می‌خورم که مردانی سپید چهره را میان آسمان و زمین سوار بر اسب‌های ابلق دیدم که هیچ چیز یارای ایستادگی در برابرشان را نداشت. آنان فرشتگانی بودند که مسلمانان را یاری می‌کردند.» ابولهب سخت برآشفت و او را زیر ضرب و شتم گرفت. پس از این روز، ابولهب هفت شب بیشتر زنده نبود. | ||
==مطالعه بیشتر== | ==مطالعه بیشتر== | ||
| خط ۸۲: | خط ۱۰۶: | ||
*آشوبگر آتش‌افروز(داستان ابولهب)، نوشته سعیدمعزالدین | *آشوبگر آتش‌افروز(داستان ابولهب)، نوشته سعیدمعزالدین | ||
*دستان ابولهب و غزال کعبه : نگاهی به تفسیر سوره مسد، اثر مرتضی کریمی نیا | *دستان ابولهب و غزال کعبه : نگاهی به تفسیر سوره مسد، اثر مرتضی کریمی نیا | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۱۴۸: | خط ۱۶۵: | ||
* '''الوافی بالوفیات''': الصفدی (م.۷۶۴ق.)، به کوشش الارنؤوط و ترکی مصطفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق. | * '''الوافی بالوفیات''': الصفدی (م.۷۶۴ق.)، به کوشش الارنؤوط و ترکی مصطفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
{{دشمنان پیامبر(ص)}} | |||
}} | |||
[[رده:مقاله‌های | [[رده:شخصیت‌های قرآنی]] | ||
[[رده:دشمنان اسلام]] | |||
[[رده:عموهای پیامبر(ص)]] | |||
[[رده:مقاله‌های تکمیل‌شده]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۵۹
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم |
| لقب | ابوعتبه |
| نسب | بنی‌هاشم |
| زادگاه | مکه |
| محل زندگی | مکه |
| تاریخ وفات | پس از جنگ بدر |
| خویشاوندان سرشناس | عبدالمطلب، پیامبر(ص)، علی(ع) |
| فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی | |
| سیاسی | دشمنی با پیامبر(ص)، شرکت در دارالندوة، همراهی با مشرکان در محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابی طالب |
عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم، مکنی به ابولهب(متولد حدود ۳۵ تا ۲۵ پیش از عام الفیل)، از بزرگان بنی‌هاشم، عمو و دشمن سرسخت رسول خدا(ص) بود. در میان فرزندان عبدالمطلب، ابولهب پس از ابوطالب و پیش از حمزه، عباس و عبدالله زاده شد. همسرش، عوراء اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه، خواهر ابوسفیان بود که در قرآن {حمالة الحطب} خوانده شده است. دو تن از فرزندان او عتبه و عتیبه در جاهلیت به ترتیب با رقیه و ام‌کلثوم دختران پیامبر ازدواج کرده بودند که پس از نزول وحی از آنان جدا شدند. وی در فتح مکه اسلام آورد. ابولهب از مدعیان ریاست بنی‌هاشم و مناصب آنان در مکه بود. او مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به بت عُزّیٰ ارادت بیشتر داشت. اندکی پیش از بعثت پیامبر، ابولهب به سرقت گنجینه و دو غزال کعبه متهم شد. او در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه عاص بن وائل، امیة بن خلف، ابوسفیان بن حرب و... در یک زمان با نابغه، مادر عمرو بن عاص که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد.
ابولهب و همسرش اُم‌جمیل در مکه همسایه پیامبر بودند. ایشان بعدها از این همسایگی همواره به بدی یاد می‌کرد و می‌فرمود: در میان دو همسایه شرور و آزارگر، ابولهب و عقبة بن ابی‌معیط، قرار گرفته بودم که هر روز کثافات حیوانات را بر در خانه‌ام می‌ریختند. پس از آشکار شدن دعوت، پیامبر در موسم حج به منزلگاه‌های حاجیان می‌رفت یا در بازارهای عکاظ، مجنه و ذی المجاز آنان را به گونه‌های مختلف به اسلام فرامی‌خواند. اما ابولهب همواره در پی وی بود و ایشان را می‌آزرد و با شیوه‌های گوناگون در ناکام گذاشتن دعوتش می‌کوشید. ابولهب در محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابی‌طالب، با مشرکان همراه شد و تنها فرد از بنی‌عبدالمطلب بود که وارد شعب نشد. او در ماجرای دارالندوة نیز حاضر بود؛ که در آن نقشه قتل پیامبر(ص) را کشیدند و با خوابیدن علی(ع) در جایگاه پیامبر، نقشه آنها ناکام ماند.
اطلاعات شناسنامه‌ای[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نام، کنیه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالعُزّی بن عبدالمطّلب بن هاشم، از تیره بنی‌هاشم قبیله قریش به شمار می‌رود.[۱] کنیه اصلی او ابوعتبه است.[۲] برخی فرزندی به نام لهب برای او برشمرده و از این رو، کنیه‌اش را ابولهب دانسته‌اند.[۳] لهب به معنای آتش[۴] ، بلندی شعله‌های آتش[۵] ، شعله‌های آتش بی‌دود و مانند آن آمده است.[۶] برخی گفته‌اند چون جایگاه او دوزخ است، خداوند به او کنیه ابولهب داد.[۷] در واقع، به سبب گلگونی[۸] و زیبایی چهره‌اش[۹] پدرش او را ابولهب خواند[۱۰] و سپس وی به همین کنیه شهرت یافت. در قرآن نیز از او با این کنیه یاد شده است. (سوره مسد، آیه۱) بعضی دلیل پرهیز قرآن از ذکر نام اصلی وی را چنین دانسته‌اند که قرآن هرگز واژه عبد را به غیر خدا اضافه نمی‌کند.[۱۱]
تولد و وفات، خانواده[ویرایش | ویرایش مبدأ]
هیچ منبعی به زمان تولد ابولهب اشاره نکرده است. برخی سن وی را هنگام مرگ در سال دوم ق. ۷۰ سال گفته‌اند.[۱۲] در این صورت، وی حدود ۱۵ سال پیش از عام الفیل زاده شده است. اما شواهدی این سخن را رد می‌کنند. در میان فرزندان عبدالمطلب، ابولهب پس از ابوطالب و پیش از حمزه، عباس و عبدالله زاده شده است. با توجه به تولد ابوطالب ۳۵ سال پیش از عام الفیل[۱۳] و ۲۵ ساله بودن عبدالله هنگام وفات در عام الفیل[۱۴] می‌توان گفت ابولهب میان سال‌های ۳۵ تا ۲۵ پیش از عام الفیل زاده شده است.
پدرش عبدالمطلب رئیس بنی‌هاشم و بزرگ قریش بود و مادرش لُبنی بنت هاجر بن عبدمناف بن ضاطر از قبیله خُزاعه بود که پیش از قریش بر مکه ریاست داشت.[۱۵] همسرش عوراء[۱۶] اُم جمیل بنت حرب بن اُمیه، خواهر ابوسفیان[۱۷] بود که در قرآن {حمالة الحطب} خوانده شده است. (سوره مسد، آیه۴) وی اشعاری نیز در هجو پیامبر دارد.[۱۸] جز وی همسری دیگر برای ابولهب یاد نشده و همه فرزندان ابولهب را از او دانسته‌اند.
نوع وفات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
خداوند وی را گرفتار بیماری «عدسه» کرد و او این‌گونه هلاک شد.[۱۹] برخی مرگ او را در روزی دانسته‌اند که خبر شکست بدر به وی رسید.[۲۰] برخی نیز هفت روز بعد از بدر را روز وفاتش دانسته‌اند.
دو پسرش دو یا سه شب جسدش را به سبب ترس از مسری بودن بیماری‌اش بر زمین رها کردند و به خاک نسپردند تا لاشه اش در خانه بدبوی شد. سرانجام مردی از قریش به آنان گفت: شرم نمی‌کنید که جسد پدرتان در خانه بدبوی شده و او را به خاک نمی‌سپارید؟ گفتند: از سرایت این بیماری میترسیم. گفت: حرکت کنید و ما هم با شما هستیم. آن‌گاه از دور مقداری آب بر پیکر وی ریختند و بدون دست زدن به آن، در منطقه بالای مکه کنار دیواری نهادند و چندان بر آن سنگ ریختند که زیر سنگ‌ها پوشیده شد.[۲۱] بر پایه گزارشی، پس از آن که سه روز جسد وی بر زمین ماند، حمالانی را اجیر کردند و او را به خارج مکه بردند و گوری کندند و جسدش را در آن افکندند.[۲۲] ابن بطوطه بعدها قبر او و همسرش را در بیرون مکه و میان دو کوه دیده است که تلی از سنگ بر روی آن جمع شده و رسم بر آن بوده که هر کس از آن‌جا می‌گذشته، به سوی آن قبر‌ها سنگ می‌افکنده است.[۲۳] ابن جبیر نیز از قبر آن دو در سمت چپ راهی گزارش می‌دهد که به سوی باب العمره می‌رود.[۲۴]
فرزندان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب و اُم‌جمیل دارای سه پسر به نام‌های عُتبه، عُتَیبه و مُعَتِّب[۲۵] و یک دختر به نام دُرّه[۲۶] یا سبیعه[۲۷] بودند. دره گاهی شعر می‌سرود.[۲۸] وی بعدها اسلام آورد و به مدینه مهاجرت و با حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب[۲۹] ازدواج کرد و فرزندانی برای وی آورد. پس از وی نیز به ازدواج دحیة بن خلیفه کلبی درآمد.[۳۰] برخی گفته‌اند: زید بن حارثه وی را به همسری گرفت.[۳۱] شاید این پیش از ازدواجش با حارث بن نوفل بوده باشد. برخی نیز وی را همسر صفوان بن اسد از بنی‌اسید می‌دانند.[۳۲]
عتبه و عتیبه در جاهلیت به ترتیب با رقیه و ام‌کلثوم دختران پیامبر ازدواج کرده بودند که پس از نزول وحی از آنان جدا شدند.[۳۳] ابولهب مُعَتب و عتبه هنگام فتح مکه اسلام آوردند و معتب در جنگ حنین در سپاه اسلام جنگید.[۳۴] عتیبه که نفرین شده پیامبر بود، هنگام سفر تجاری به شام، با چنگال شیری از پای درآمد.[۳۵] نسل ابولهب از طریق عُتبه و مُعتب ادامه یافت[۳۶] که شماری از آنان در منابع تاریخی و حدیثی یاد شده‌اند؛ از جمله فضل بن عباس بن عتبه که مادرش آمنه بنت عباس بن عبدالمطلب و شاعری معروف بود. حمزه و حسن فرزندان عتبة بن ابراهیم بن أبی‌خداش بن عتبه از اطرافیان هارون الرشید بودند. حسن بن علی بن عبدالله بن... بن عتبه متصدی بازار مکه در زمان المطیع عباسی و جد وی عبدالله از قاریان مکه و یکی از روات البَزِّی از ابن کثیر بود. محمد بن احمد بن حسن بن... بن عتبه امامت نماز را در مکه به عهده داشت. قاسم بن عباس بن معمر بن معتب بن ابی‌لهب که از او حدیث نقل شده، از سوی محمد نفس زکیه هنگام قیامش در مدینه، به ولایت یمن گمارده شد.[۳۷]
ابولهب و حرم مکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب از مدعیان ریاست بنی‌هاشم و مناصب آنان در مکه بود. گویند: پس از عبدالمطلب فرزندش زبیر، برادر تنی ابوطالب و عبدالله، ریاست بنی‌هاشم را به دست گرفت و منصب سقایت و رفادت را عهده‌دار شد. این روند تا زمان وفاتش یعنی۳۰ و چند سال پس از عام الفیل ادامه داشت.[۳۸] با مرگ زبیر، ریاست بنی‌هاشم رسماً به ابوطالب رسید؛ اما وی در اواخر عمر بر اثر فقر و دیونی که به عباس داشت، دو منصب سقایت و رفادت را به او واگذاشت.[۳۹]
با توجه به آیه ۲ سوره مسد ابولهب ثروتی اندوخته بود و قدرت پرداخت دیون ابوطالب را داشت. وی همانند عباس از ثروتمندان بنی‌هاشم و بازرگانان بنام قریش بود که به سفرهای تجاری شام می‌رفت. بر پایه گزارشی، در سفری که فرزندش در نواحی شام دریده شد، وی نیز حضور داشت.[۴۰] پس می‌توان دریافت که دور ماندن وی از مناصب مکه، جنبه اقتصادی نداشته و به دلیل‌های دیگر از جمله برخی ویژگی‌های اخلاقی او و دستبردش به کعبه بوده است.
بت‌پرستی، سرقت و زناکاری[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به بت عُزّیٰ ارادت بیشتر داشت. بت عُزیٰ از دو بت دیگر، لات و منات، جدیدتر بود و پس از آن دو مورد پرستش قرار گرفت و نزد قریش به بزرگ‌ترینِ بت‌ها تبدیل شد که به زیارتش رفته، برایش قربانی می‌کردند.[۴۱] دلبستگی او به این بت شگفت‌آور بود. ابواُحیحه، سعید بن العاص بن امیة بن عبدالشمس بن عبدمناف، متولی بت عزی، چون به حال احتضار افتاد، از بیم آن که این بت پس از وی پرستیده نشود، می‌گریست. ابولهب وی را دلداری داد و سوگند یاد کرد که عُزّیٰ تا آن روز به سبب وی پرستیده نشده و بر اثر مرگ او نیز پرستش آن ترک نخواهد شد. ابواُحیحه از دلبستگی ابولهب به پرستش عُزّیٰ به شگفت آمد و وی را جانشینی مطمئن برای خود دانست.[۴۲] گویند ابولهب از آن پس می‌گفت: اگر عُزّیٰ پیروز گردد، با خدمتی که به او کرده‌ام، در امان هستم و اگر محمد پیروز شود که نمی‌شود برادرزاده من است.[۴۳]
اندکی پیش از بعثت پیامبر، ابولهب به سرقت گنجینه و دو غزال کعبه متهم شد. این دو غزال زرین را قبیله جرهم دفن کرده بودند و عبدالمطلب هنگام حفر زمزم، آنها را یافت.[۴۴] شخصی به نام قیس بن عدی از بنی‌سهم[۴۵] ، گروهی از جوانان قریش از جمله ابولهب را که به خانه‌اش برای شرابخواری و آوازخوانی رفت‌وآمد داشتند، به سرقت غزال کعبه تحریک کرد.[۴۶] برخی خود ابولهب را تحریک‌گر دانسته‌اند؛ زیرا وی خود را از این دو غزال که به پدرش تعلق داشت، دارای سهم می‌دانست.[۴۷] زبیر و ابوطالب، برادران بزرگ‌تر ابولهب، برآشفتند و سوگند یاد کردند که اگر به سارق دست یابند، دست او را قطع خواهند کرد. آن دو پس از دستیابی به سارقان دستشان را قطع کردند و چون خواستند دست ابولهب را قطع کنند، دایی‌های وی که از قبیله خزاعه بودند، به حمایت از وی برخاستند و با قدرت و نفوذشان او را از این مجازات رهانیدند.[۴۸]
آورده‌اند که ابولهب در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه عاص بن وائل، امیة بن خلف، ابوسفیان بن حرب و... در یک زمان با نابغه، مادر عمرو بن عاص که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد.[۴۹]
ابولهب و پیامبر(ص)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پیش از بعثت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در گزارشی آمده که چون ثویبه ولادت پیامبر را به مولای خود ابولهب بشارت داد، وی به پاس این خبر خوش او را آزاد کرد و ثویبه پیامبر را شیر داد.[۵۰] آورده‌اند که پس از مرگ ابولهب، وی را درخواب دیدند و از حالش پرسیدند. گفت: پس از شما راحتی نیافتم، جز این که از انگشتم به سبب آزاد کردن ثویبه می‌نوشم.[۵۱] اما این ماجرا پذیرفتنی نیست؛ زیرا آزادی ثویبه بیش از ۵۰ سالِ بعد، پس از هجرت رخ داده است.[۵۲] حتی به سبب آن که وی پیامبر را شیر داده بود، خدیجه قصد داشت او را از ابولهب خریده، آزاد کند؛ ولی ابولهب از فروش وی خودداری کرد.[۵۳]
عبدالمطلب تختی را که از عبدمناف ارث برده بود، کنار بیت الحرام نصب کرده، بر آن می‌نشست و بزرگان و فرزندانش پیرامونش جمع می‌شدند. کسی جز عبدالمطلب جرئت نشستن بر این تخت را نداشت. یک روز که بزرگان پیرامون آن تخت گرد آمده بودند، محمد خردسال آمد و بر آن نشست. ابولهب معترض شد و کوشید با خشونت او را پایین آورد. اما عبدالمطلب بر سرش فریاد زد و او را از این کار بازداشت و وی شرمنده بر جای خود نشست.[۵۴]
هنگام احتضار عبدالمطلب، ابولهب برای سرپرستی فرزند عبدالله داوطلب شد. اما عبدالمطلب به او گفت: شرّ خود را از محمد باز‌دار! سپس سرپرستی وی را به ابوطالب سپرد[۵۵] که به نزدیکی و محبت بیشتر میان محمد و او انجامید. روزی در ستیز میان ابولهب و ابوطالب، ابولهب او را بر زمین زد و بر سینه‌اش نشست. محمد جوان به ابوطالب کمک کرد تا بر ابولهب فائق آید. ابولهب به وی اعتراض کرد: من و او هر دو عموی تو هستیم. چرا به او کمک کردی؟[۵۶] برخی همین رخداد را باعث دشمنی ابولهب با پیامبر می‌دانند؛ اما این دیدگاه اختلاف‌های اساسی این دو را در حد درگیری‌های شخصی فرومی‌کاهد. در این زمینه، نباید اموی بودن همسر وی اُم‌جمیل را با توجه به رقابت‌های دیرین بنی‌امیه و بنی‌هاشم، از نظر دور داشت.
با این همه، رفتار ابولهب با پیامبر پیش از بعثت مثبت بوده است. آنچه میان آن دو رخ داده، از قبیل اتفاقاتی است که میان هر عمو و برادرزاده‌ای درآن روزگار می‌توانست رخ دهد. شاهد این ادعا، ازدواج پسران ابولهب، عتبه و عتیبه، با دختران رسول خدا(ص) است. این ازدواج‌ها تنها در صورتی ممکن بود که روابط نسبتاً خوبی میان آنان برقرار باشد. اما پس از آشکار شدن دعوت پیامبر(ص)، روابط ابولهب با او سخت رو به تیرگی نهاد و وی به یکی از سرسخت‌ترین دشمنان پیامبر بدل گشت.
پس از بعثت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
با گذشت سه سال از بعثت پیامبر(ص)، در پی نزول آیه وَأَنذِر عَشِیرَتَک الأقرَبِینَ (سوره شعراء، آیه۲۱۴) و در روز دعوت خویشان پیامبر(ص) که عموهای ایشان، ابوطالب و ابولهب و عباس و حمزه نیز حضور داشتند، ابولهب مانع سخن گفتن پیامبر(ص) شد و گفت: محمد شما را جادو کرده است. وی مجلس را بر هم زد و خویشان پیامبر را پراکنده کرد.[۵۷] گفته‌اند برخی از زنان بنی‌هاشم که از حضور ابولهب در این جلسه واهمه داشتند، از پیامبر(ص) خواستند تا از دعوت وی چشم‌پوشی کند.[۵۸]
در جریان دعوت عمومی، پیامبر(ص) قریشیان را گرد آورد و روی سنگی نزدیک کوه صفا رفت و به ابلاغ رسالت خویش پرداخت. ابولهب برخاست و فریاد زد: زیان باد تو را! آیا ما را برای همین گرد آوردی؟ و سپس مردم را پراکنده کرد. برخی آورده‌اند پیش از آن که پیامبر(ص) کنار کوه صفا سخن آغاز کند، ابولهب می‌خواست مجلس را بر هم زند؛ اما ابوطالب با نهیبی که به او زد، وی را از این کار بازداشت.[۵۹] خداوند در پاسخ سخن ابولهب، سوره مَسَد را نازل کرد[۶۰] و فرمود: بریده باد هر دو دست ابولهب و مرگ بر او باد! هرگز مال و ثروتش و آنچه فرادست آورده، به حالش سودی نبخشد. به زودی وارد آتشی شعله‌ور و پرلهیب شود و نیز همسرش، در حالی که هیزم‌کش است و طنابی از لیف خرما بر گردن دارد، همراه او خواهد بود. (سوره مسد، آیات۱-۵) در این آیات، خداوند بر خلاف روش معمول در قرآن، از ابولهب نام برده و همسرش را یاد کرده و به صراحت آن دو را اهل دوزخ خوانده و عذابی سخت را به آنان وعده داده است. نیز در سبب نزول این سوره گویند: ابولهب منکر قیامت و رستاخیز بود و عقیده داشت: محمد ما را از رخدادهای پس از مرگ می‌ترساند؛ اما آن‌گاه که مرده باشیم، وعده و وعید‌های او به ما نمی‌رسد. سپس دو دست خویش را باز می‌کرد و در آن می‌دمید و می‌گفت: چیزی که آن را باد برده است، چگونه می‌توان بازیافت؟ آن‌گاه خداوند سوره تبّت را فرستاد.[۶۱] در این صورت، سوره را این‌گونه باید معنا کرد: هلاک و زیانکار باد دستهای ابولهب که چنین مثال آورد و منکر روز قیامت شد. وی در آتش جهنم می‌گدازد و نه مال به فریاد وی می‌رسد و نه دستاورد دنیا او را سودی دارد.
جدایی دختران پیامبر(ص) از پسران ابولهب[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از گزارش‌ها برمیآید که‌اندکی پیش از بعثت، رقیه و اُم کلثوم، دختران پیامبر، به ترتیب به عقد عتبه و عتیبه/ عتیق، پسران ابولهب، درآمدند و پس از بعثت پیامبر و پیش از آمیزش، از آنها جدا شدند.[۶۲] البته برخی این دو را دختران پیامبر ندانسته‌اند.[۶۳] در چگونگی طلاق آنان، برخی گویند: هنگامی که سوره مسد نازل شد، پیامبر عتبه را فراخواند و از او خواست که رقیه را طلاق دهد. اُم جمیل نیز که چنین دید، فرزندش را تحریک کرد که همسرش را طلاق دهد.[۶۴] دستهای دیگر گویند: قریشیان برآن شدند تا با طلاق دختران پیامبر، ایشان به آنان مشغول شده، از انجام رسالتش بازماند. از این رو، نزد دامادهای پیامبر رفتند و درخواست خود را مطرح کردند. ابوالعاص بن ربیع، شوهر زینب دختر بزرگ پیامبر، نپذیرفت؛ اما عتبه، شوهر رقیه، به این خواسته تن داد، به این شرط که آنان دختر أبان بن سعید بن عاص یا سعید بن عاص را به همسری او درآورند.[۶۵] بعضی نیز گویند: چون سوره مسد نازل شد، ابولهب فرزندانش را خواست و به آنان دستور داد تا دختران پیامبر را طلاق دهند و آنان نیز چنین کردند.[۶۶] عتیبه که از ام کلثوم جدا شده بود، نزد پیامبر آمد و گفت: به دین تو کافرم و دخترت را طلاق دادم. نه تو مرا دوست بدار و نه من تو را دوست می‌دارم. سپس به پیامبر حمله کرد و پیراهن ایشان را درید. پیامبر وی را چنین نفرین کرد: «اللهم سلط علیه کلباً من کلابک».[۶۷] هنگامی که وی عازم سفر تجاری به شام بود و شب در مکانی برای استراحت ماند، شیری او را که میان دوستان و کالاها پناه گرفته بود، یافت و درید.[۶۸]
بسیاری از منابع، نفرین پیامبر و دریده شدن به دست شیر را درباره عتبه دانسته‌اند و عللی برای آن برشمرده‌اند؛ همچون: طلاق دادن رقیه به تحریک والدینش[۶۹] ، سبّ و آزار پیامبر، و کافر دانستن خود در پی نزول سوره والنجم.[۷۰] اما گویا شخص نفرین شده عتیبه است[۷۱] ؛ زیرا منابع تصریح دارند که عتبه همراه معتب هنگام فتح مکه اسلام آورد[۷۲] و در جنگ حنین، در رکاب پیامبر جنگید و استقامت نشان داد.[۷۳] سفر تجاری عتیبه به شام و دریده شدنش چند سال پیشتر رخ داد[۷۴] و فرزندی از او نماند.[۷۵] گویا اشتباه میان این دو نام بیشتر از املای دو اسم عتبه و عتیبه نشئت گرفته باشد.
آزار پیامبر(ص)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب و همسرش اُم‌جمیل در مکه همسایه پیامبر بودند. ایشان بعدها از این همسایگی همواره به بدی یاد می‌کرد و می‌فرمود: در میان دو همسایه شرور و آزارگر، ابولهب و عقبة بن ابی‌معیط، قرار گرفته بودم که هر روز کثافات حیوانات را بر در خانه‌ام می‌ریختند.[۷۶] روزی حمزة بن عبدالمطلب، ابولهب را در حال ریختن کثافات بر در خانه پیامبر دید و مقداری از آن را برداشت و بر سر خود او ریخت. از آن پس این آزار کمتر شد.[۷۷] وی از تهمت و افترا نیز برای آزار پیامبر بهره می‌برد. بر پایه گزارشی، روزی پیامبر در مسجد بود و ابولهب سنگی را بالا برد تا به پیامبر بزند. اما دستش در هوا خشک شد و نزد ایشان به تضرع و زاری برخاست و پیمان بست که اگر او را عفو کند، دیگر ایشان را نیازارد. ولی به محض رها شدن، به ایشان گفت: تو جادوگری توانا هستی.[۷۸]
به نقل ابن عباس، ولید بن مغیره هنگام موسم حج از قریش خواست تا برای جلوگیری از گسترش اسلام در خارج مکه راهی بیابند. هر کس پیشنهادی داشت. ابولهب گفت: من می‌گویم او شاعر است. در پاسخ این تهمت او آیه۴۱ سوره حاقّه وَمَا هُوَ بِقَولِ شَاعِرٍ... نازل شد و پیامبر را از آن مبرا دانست.[۷۹] نیز ذیل آیات ۹۴-۹۵ سوره حجر آورده‌اند که ابولهب یکی از مسخره کنندگان بود که خداوند وعده داد تا پیامبر را از شر آنان نگاه دارد.
پس از آشکار شدن دعوت، پیامبر در موسم حج به منزلگاه‌های حاجیان می‌رفت یا در بازارهای عکاظ، مجنه و ذی المجاز آنان را به گونه‌های مختلف به اسلام فرامی‌خواند. اما ابولهب همواره در پی آن حضرت بود و ایشان را می‌آزرد و با شیوه‌های گوناگون در ناکام گذاشتن دعوتش می‌کوشید.[۸۰] آورده‌اند گروهی که قصد داشتند برای شنیدن سخنان پیامبر نزد وی روند، برای تحقیق از ابولهب خواستند درباره پسر برادرش با آنان سخن گوید. وی به طعنه گفت: هنوز نتوانسته‌ایم جنون وی را درمان کنیم. پس آن گروه بازگشتند و با پیامبر ملاقات نکردند.[۸۱] در موسم حج که پیامبر در پی دعوت حج‌گزاران به اسلام بود، ابولهب به دنبال او می‌رفت و می‌گفت: این پسر برادر من است که دروغ می‌گوید و جادو می‌کند.[۸۲]
همراهی مشرکان در محاصره اقتصادی مسلمانان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب در محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابی‌طالب، با مشرکان همراه شد و تنها فرد از بنی‌عبدالمطلب بود که وارد شعب نشد.[۸۳] وی بازرگانان را تحریک می‌کرد که قیمت کالاهایشان را برای مسلمانان بسیار بالا ببرند تا توان خرید از آنان گرفته شود و در تأمین نیازمندی‌هایشان با مشکل روبه‌رو گردند.[۸۴] پس از درگذشت ابوطالب، دشمنی و آزار قریش فزونی یافت. بر پایه گزارشی، هنگامی که ابولهب به ریاست بنی‌هاشم رسید، نزد پیامبر آمد و گفت: به همان شیوه که در زمان زندگی ابوطالب رفتار میکردی، رفتار کن. سوگند به لات! تا من زنده باشم، کسی بر تو دست نخواهد یافت. در این هنگام، ابن عیطله، پیامبر(ص) را دشنام داد و ابولهب به او حمله برد و از پیامبر دفاع کرد. چون این خبر به دیگر مشرکان رسید، آنان تحریک ابولهب پرداختند تا وی حمایتش را از پیامبر برداشت.[۸۵] برخی محققان به ادله‌ای این گزارش را رد کرده‌اند.[۸۶] در پی شروع آزار بیباکانه قریش، پیامبر(ص) همراه زید بن حارثه در اواخر شوال سال دهم بعثت به طائف رفت.[۸۷]
شرکت در ماجرای دارالندوة[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب در ماجرای دارالندوه نیز حضور داشت[۸۸] که تصمیم به قتل پیامبر گرفتند و بر آن شدند تا مردانی از همه طوایف قریش، از جمله ابولهب، در این توطئه شرکت کنند. پس از وفات ابوطالب، نفوذ ابولهب در میان بنی‌هاشم افزایش یافته بود و او ریاست بنی‌هاشم را از آن خود می‌دانست. بر اثر دشمنی بارز وی با پیامبر، آن اتحاد پیشین که در میان بنی‌هاشم به پشتوانه و حمایت ابوطالب وجود داشت، ممکن نبود.[۸۹] به نقل بسیاری از منابع، جبرئیل خبر این توطئه را به پیامبر داد.[۹۰] ابن سعد آگاهی پیامبر را از طریق شخصی به نام رقیعة بن ابوصیفی دانسته است.[۹۱] در شب موعود ۴۰ نفر از قریشیان خانه پیامبر را محاصره کردند. آنان نخست قصد داشتند همان آغاز شب به خانه پیامبر هجوم برند. بر پایه گزارشی، ابولهب قریش را از حمله شبانه بازداشت.[۹۲] او و دوستانش تا صبح منتظر خروج پیامبر شدند[۹۳] ؛ اما صبحگاه فهمیدند که ایشان از خانه بیرون رفته و علی(ع) را به جای خود خوابانده است.[۹۴] بدین ترتیب، ابولهب و دیگر نمایندگان قریش در این توطئه ناکام ماندند.
شرکت نکردن در جنگ بدر[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابولهب در نبرد بدر، نخستین برخورد جدی مسلمانان با قریش، شرکت نداشت. گویند: هر یک از قریشیان که به بدر نرفت، کسی را به جای خود فرستاد. ولی ابولهب دشمن سرسخت رسول خدا(ص) از این کار سر باززد. بزرگان قریش به او گفتند: تو از بزرگان و سروران قریش هستی. اگر همراهی نکنی، افراد قومت آن را بهانه و دستاویز قرار داده، به جنگ نمی‌آیند. بنا بر این، یا خود در جنگ شرکت کن و یا کسی را به جای خویش بفرست! ابوجهل که از اسلام آوردن او بیم داشت، برای تحریک وی سوگند یاد کرد: ما تنها برای حفظ دین تو و پدرانت به خشم آمده‌ایم و به جنگ می‌رویم. گویند: ابولهب از ترس خوابِ خواهر خود، عاتکه، به این جنگ نمی‌رفت. عاتکه در خواب دیده بود که مردی در ابطح، کعبه و بالای کوه ابوقبیس، سه بار فریاد زد: شما تا سه روز دیگر به کشتارگاه خود می‌روید. سپس سنگی را از فراز کوه به زیر افکند که هر بخش از آن به یکی از خانه‌های قریش، جز بنی‌هاشم و بنی‌زهره، وارد شد. ابوجهل از شنیدن این خواب بسیار خشمگین بود و می‌گفت: نبوت در مردان بنی‌هاشم کم بود که زنانشان نیز ادعای آن را دارند![۹۵] ابولهب معتقد بود که خواب عاتکه حتماً محقق خواهد شد. نقل شده که او در برابر بخشش ۴۰۰۰ درهم که از عاص بن هشام بن مغیره طلب داشت و او نمی‌توانست بپردازد، وی را به جای خویش به این جنگ فرستاد.[۹۶] گویند: وی این پول را در قمار از عاص برده بود.[۹۷] ابولهب هر چند در نبرد بدر شرکت نکرد، سرسختانه پیگیر اخبار آن بود. خبر کشته شدن قریشیان در بدر هنگامی به وی رسید که کنار زمزم نشسته بود. او از برادر زاده‌اش ابوسفیان بن حارث بن عبدالمطلب از چگونگی کارزار پرسید و چنین شنید: «چون با مسلمانان روبه‌رو شدیم، آنان هر‌گونه خواستند، ما را کشتند و اسیر کردند. سوگند می‌خورم که مردانی سپید چهره را میان آسمان و زمین سوار بر اسب‌های ابلق دیدم که هیچ چیز یارای ایستادگی در برابرشان را نداشت. آنان فرشتگانی بودند که مسلمانان را یاری می‌کردند.» ابولهب سخت برآشفت و او را زیر ضرب و شتم گرفت. پس از این روز، ابولهب هفت شب بیشتر زنده نبود.
مطالعه بیشتر[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ابولهب، نوشته عبدالودود یوسف
- ابولهب و امراته حمالة‌الحطب دراسه موضوعیه لسوره‌المسد، نوشته احمد زکی حماد
- آشوبگر آتش‌افروز(داستان ابولهب)، نوشته سعیدمعزالدین
- دستان ابولهب و غزال کعبه : نگاهی به تفسیر سوره مسد، اثر مرتضی کریمی نیا
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۱۴؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.
- ↑ الخصائص الکبری، ج۱، ص۲۴۱.
- ↑ الصحاح، ج۱، ص۲۲۱؛ معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳، «لهب».
- ↑ معجم مقاییس اللغه، ج۵، ص۲۱۳.
- ↑ العین، ج۴، ص۵۴، «لهب».
- ↑ الکشاف، ج۴، ص۲۹۶.
- ↑ المنمق، ص۴۲۳؛ تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۷.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۲۵؛ الثقات، ج۲، ص۱۳۶.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ اسد الغابه، ج۱، ص۳۲؛ قس: تفسیر قمی، ج۲، ص۴۴۸.
- ↑ احکام القرآن، ج۳، ص۶۴۷؛ المیزان، ج۲۰، ص۳۸۴.
- ↑ سر السلسلة العلویه، ص۳.
- ↑ الاصابه، ج۷، ص۱۹۶.
- ↑ التنبیه و الاشراف، ص۱۹۶.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۹۳؛ المعارف، ص۱۱۹؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۱.
- ↑ تفسیر قرطبی، ج۲۰، ص۲۳۶؛ تفسیر ابن کثیر، ج۳، ص۴۷.
- ↑ المعارف، ص۱۳۵؛ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.
- ↑ مسند الحمیدی، ج۱، ص۱۵۳-۱۵۴.
- ↑ الطبقات، ج۴، ص۷۳-۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۶۰؛ سر السلسلة العلویه، ص۳؛ المناقب، ج۱، ص۶۶.
- ↑ التنبیه و الاشراف، ص۲۰۶، ۲۲۲.
- ↑ الطبقات، ج۴، ص۷۳-۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۶۰.
- ↑ سیرت رسول الله، ج۲، ص۵۸۸.
- ↑ رحلة ابن بطوطه، ج۱، ص۳۸۲.
- ↑ رحلة ابن جبیر، ص۷۹.
- ↑ الاشتقاق، ص۶۸.
- ↑ جمهرة انساب العرب، ص۷۲؛ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.
- ↑ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.
- ↑ بلاغات النساء، ص۲۰۵.
- ↑ الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۳۵؛ الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۸؛ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.
- ↑ الاصابه، ج۸، ص۱۲۷.
- ↑ الاصابه، ج۸، ص۱۲۸.
- ↑ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.
- ↑ المعارف، ص۱۴۲؛ الذریة الطاهره، ص۸۰-۸۴.
- ↑ المعارف، ص۱۲۵؛ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۴؛ تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸.
- ↑ جمهرة انساب العرب، ص۷۲؛ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.
- ↑ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۶۳، ۹۶؛ ج۲، ص۲۸۶.
- ↑ انساب الاشراف، ج۶، ص۲۳؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۲۱۹.
- ↑ مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۷۱؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۹.
- ↑ الاصنام، ص۱۶-۱۸.
- ↑ الاصنام، ص۲۳.
- ↑ تاریخ دمشق، ج۱۶، ص۲۳۳.
- ↑ تاریخ طبری، ج۲، ص۳۹.
- ↑ المنمق، ص۶۰؛ الاشتقاق، ص۱۲۱.
- ↑ الاشتقاق، ص۱۲۱.
- ↑ المنمق، ص۶۰-۶۱.
- ↑ السیر و المغازی، ج۲، ص۸۳؛ المنمق، ص۶۲، ۶۹؛ الکامل، ج۲، ص۴۴.
- ↑ السیرة الحلبیه، ج۱، ص۷۰.
- ↑ المصنف، ج۷، ص۴۷۷؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.
- ↑ المصنف، ج۷، ص۴۷۸؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص(ص)؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۱۰۸؛ الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.
- ↑ الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الکامل، ج۱، ص۴۵۹؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.
- ↑ الفضائل، ص۴۴-۴۵.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۳۴.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۶-۱۴۷.
- ↑ السیر و المغازی، ج۲، ص۱۲۷.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۳۴.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۴۵.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۳۶؛ مناقب، ج۱، ص۴۳.
- ↑ سیرت رسول الله، ج۱، ص۳۴۳-۳۴۴.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۰-۸۴؛ المناقب، ج۱، ص۱۴۰؛ الاصابه، ج۸، ص۱۳۸، ۴۶۰-۴۶۱.
- ↑ الصحیح من سیرة النبی، ج۲، ص۱۲۷-۱۲۹.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۰.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۷۱-۷۲؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۱۸۹-۱۹۰؛ تاریخ دمشق، ج۶۷، ص۱۱.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۳-۸۴؛ الوافی بالوفیات، ج۱۴، ص۹۵؛ الاصابه، ج۸، ص۴۶۱.
- ↑ تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۸-۴۳۹.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۴؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۳۹.
- ↑ الاستیعاب، ج۴، ص۱۸۳۹.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۸؛ المناقب، ج۱، ص۷۱.
- ↑ تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۷۰۸.
- ↑ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰.
- ↑ الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۳۰؛ المناقب، ج۱، ص۳۰۵؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.
- ↑ الذریة الطاهره، ص۸۴؛ الوافی بالوفیات، ج۱، ص۸۰.
- ↑ جمهرة انساب العرب، ص۷۲.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۲۰۱؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۸.
- ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۷-۱۴۸.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۶۸.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۴۵.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۲۱۶؛ مسند احمد، ج۳، ص۴۹۲؛ المناقب، ج۱، ص۵۹.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۵۱.
- ↑ مناقب، ج۱، ص۵۹.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۲۰۹.
- ↑ الصحیح من سیرة النبی، ج۳، ص۳۲۸.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۲۱۱.
- ↑ الصحیح من سیرة النبی، ج۳، ص۲۵۸-۲۵۹.
- ↑ الطبقات، ج۱، ص۲۱۱.
- ↑ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۸۹-۱۹۰.
- ↑ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۳۳۲؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۶۰.
- ↑ السیرة النبویه، ج۲، ص۳۳۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۳۰۶.
- ↑ الطبقات، ج۸، ص۲۲۲-۲۲۳.
- ↑ تفسیر قمی، ج۱، ص۳۰۲.
- ↑ سبل الهدی، ج۳، ص۳۳۰؛ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۹۱.
- ↑ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۱۹۴.
- ↑ السیرة النبویه، ج۲، ص۴۴۱-۴۴۲؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۹۵-۹۶؛ سبل الهدی، ج۴، ص۲۰-۲۱.
- ↑ السیرة النبویه، ج۲، ص۴۴۳؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۹۶؛ سبل الهدی، ج۴، ص۲۱.
- ↑ تاریخ طبری، ج۲، ص۱۳۷.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل ابولهب.
- احکام القرآن: الجصاص (م.۳۷۰ق.)، به کوشش عبدالسلام، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق
- الاستیعاب: ابن عبدالبر (م.۴۶۳ق.)، به کوشش البجاوی، بیروت، دار الجیل، ۱۴۱۲ق
- اسد الغابه: ابن اثیر علی بن محمد الجزری (م.۶۳۰ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی
- الاشتقاق: ابن درید (م.۳۲۱ق.)، به کوشش عبدالسلام، بیروت، دار الجیل، ۱۴۱۱ق
- الاصابه: ابن حجر العسقلانی (م.۸۵۲ق.)، به کوشش علی محمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق
- الاصنام (تنکیس الاصنام): هشام بن محمد کلبی (م.۲۰۴ق.)، به کوشش احمد زکی، تهران، تابان، ۱۳۴۸ش
- انساب الاشراف: البلاذری (م.۲۷۹ق.)، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۷ق
- البدایة و النهایه: ابن‌کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق
- بلاغات النساء: احمد بن ابی‌طاهر طیفور (م.۲۸۰ ق)، قم، الشریف الرضی
- تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک): الطبری (م.۳۱۰ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۳ق
- تاریخ مدینة دمشق: ابن عساکر (م.۵۷۱ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق
- تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م.۲۹۲ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۵ق
- تصحیفات المحدثین: حسن بن عبدالله العسکری (م.۳۸۲ق.)، قاهره، المطبعة العربیة الحدیثه، ۱۴۰۲ق
- تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم): ابن‌کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش مرعشلی، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۹ق
- تفسیر القمی: القمی (م.۳۰۷ق.)، به کوشش الجزائری، قم، دار الکتاب، ۱۴۰۴ق
- التنبیه و الاشراف: المسعودی (م.۳۴۵ق.)، بیروت، دار صعب
- الثقات: ابن حبان (م.۳۵۴ق.)، الکتب الثقافیه، ۱۳۹۳ق
- تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن): القرطبی (م.۶۷۱ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق
- جمهرة انساب العرب: ابن حزم (م.۴۵۶ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق
- الخصائص الکبری: السیوطی (م.۹۱۱ق.)، به کوشش محمد خلیل، مصر، دار الکتب الحدیثه
- الذریة الطاهرة النبویه: محمد بن احمد الدولابی (م.۳۱۰ق.)، به کوشش الحسینی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۰۷ق
- رحلة ابن بطوطه: ابن بطوطه (م.۷۷۹ق.)، الرباط، آکادیمیة المملکة المغربیه، ۱۴۱۷ق
- رحلة ابن جبیر: محمد بن احمد (م.۶۱۴ق.)، بیروت، دار مکتبة الهلال، ۱۹۸۶م
- سبل الهدی: محمد بن یوسف الصالحی (م.۹۴۲ق.)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق
- سر السلسلة العلویه: ابونصر البخاری (م.۳۴۱ق.)، به کوشش بحر العلوم، الرضی، ۱۴۱۳ق
- السیر و المغازی: ابن اسحاق (م.۱۵۱ق.)، به کوشش محمد حمید الله، معهد الدراسات و الابحاث
- السیرة الحلبیه: الحلبی (م.۱۰۴۴ق.)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۰ق
- السیرة النبویه: ابن هشام (م.۸-۲۱۳ق.)، به کوشش محمد محیی الدین، مصر، مکتبة محمد علی صبیح و اولاده، ۱۳۸۳ق
- سیرت رسول الله(ص): رفیع الدین اسحاق بن محمد قاضی ابرقوه (م.۶۲۳ق.)، به کوشش مهدوی، تهران، خوارزمی، ۱۳۷۷ش
- شرح نهج البلاغه: ابن ابی‌الحدید (م.۶۵۶ق.)، به کوشش محمد ابوالفضل، دار احیاء الکتب العربیه، ۱۳۷۸ق
- الصحاح: الجوهری (م.۳۹۳ق.)، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۴۰۷ق
- الصحیح من سیرة النبی(ص): جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیره، ۱۴۱۴ق
- الطبقات الکبری: ابن سعد (م.۲۳۰ق.)، بیروت، دار صادر
- العین: خلیل (م.۱۷۵ق.)، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق
- الفضائل: شاذان بن جبرئیل القمی (م.۶۶۰ق.)، نجف، المکتبة الحیدریه، ۱۳۸۱ق
- الکامل فی التاریخ: ابن اثیر علی بن محمد الجزری (م.۶۳۰ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق
- الکشاف: الزمخشری (م.۵۳۸ق.)، مصطفی البابی، ۱۳۸۵ق
- کنز العمال: المتقی الهندی (م.۹۷۵ق.)، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق
- مسند احمد: احمد بن حنبل (م.۲۴۱ق.)، بیروت، دار صادر
- مسند الحمیدی: عبدالله بن الزبیر الحمیدی (م.۲۱۹ق.)، به کوشش الاعظمی، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۹ق
- المصنّف: عبدالرزاق الصنعانی (م.۲۱۱ق.)، به کوشش حبیب الرحمن، المجلس العلمی
- المعارف: ابن قتیبه (م.۲۷۶ق.)، به کوشش ثروت عکاشه، قم، شریف رضی، ۱۳۷۳ش
- معجم مقاییس اللغه: ابن فارس (م.۳۹۵ق.)، به کوشش عبدالسلام، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۰۴ق
- مناقب آل ابی‌طالب: ابن شهر آشوب (م.۵۸۸ق.)، به کوشش گروهی از اساتید، نجف، المکتبة الحیدریه، ۱۳۷۶ق
- المنمق: ابن حبیب (م.۲۴۵ق.)، به کوشش احمد فاروق، بیروت، عالم الکتاب، ۱۴۰۵ق
- المیزان: الطباطبایی (م.۱۴۰۲ق.)، بیروت، اعلمی، ۱۳۹۳ق
- الوافی بالوفیات: الصفدی (م.۷۶۴ق.)، به کوشش الارنؤوط و ترکی مصطفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.