کاربر:Salar/صفحه تمرین۲: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
شیعه به کسانی گفته می‌شود که اعتقاد دارند رسول خدا(ص)، علی بن ابی‌طالب را به صراحت به جانشینی خود تعیین کرده و امامت حق او و فرزندان او است؛<ref>الملل و النحل، ج۱، ص۱۶۹.</ref> | شیعه به کسانی گفته می‌شود که اعتقاد دارند رسول خدا(ص)، علی بن ابی‌طالب را به صراحت به جانشینی خود تعیین کرده و امامت حق او و فرزندان او است؛<ref>الملل و النحل، ج۱، ص۱۶۹.</ref> از این رو شیعه به کسانی گفته می‌شود که پیرو امام علی و اولاد آن حضرت باشند.<ref>الملل و النحل، ج۱، ص۱۶۹؛ اوائل المقالات، ص۳۸؛ مقالات الاسلاميين، ج۱، ص۵.</ref> | ||
شیعه در لغت به معنای پیروی از دیگری،<ref>لسان العرب، ج ۸، ص۱۸۸-۱۸۹.</ref> فرقه، حزب و گروه است.<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۲۴۰-۱۲۴۱؛ العین، ذیل «شیع و شوع».</ref> همچنین شیعه و برخی مشتقات این ریشه بیش از ده بار در قرآن به کار رفته<ref>ر.ک: سوره مریم، آیه ۶۹؛ سوره صافات، آیه ۸۳؛ سوره سبا، آیه ۵۴.</ref> که معنای لغوی آن مراد است؛ چنان‌که در آیه ۸۳ سوره صافات حضرت ابراهیم(ع) شیعه حضرت نوح(ع) را معرفی شده است.<ref>کشف المحجة لثمرة المهجه، ص۱۷۴.</ref> | شیعه در لغت به معنای پیروی از دیگری،<ref>لسان العرب، ج ۸، ص۱۸۸-۱۸۹.</ref> فرقه، حزب و گروه است.<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۲۴۰-۱۲۴۱؛ العین، ذیل «شیع و شوع».</ref> همچنین شیعه و برخی مشتقات این ریشه بیش از ده بار در قرآن به کار رفته<ref>ر.ک: سوره مریم، آیه ۶۹؛ سوره صافات، آیه ۸۳؛ سوره سبا، آیه ۵۴.</ref> که معنای لغوی آن مراد است؛ چنان‌که در آیه ۸۳ سوره صافات حضرت ابراهیم(ع) شیعه حضرت نوح(ع) را معرفی شده است.<ref>کشف المحجة لثمرة المهجه، ص۱۷۴.</ref> | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== تسلط شیعیان بر مکه و مدینه == | == تسلط شیعیان بر مکه و مدینه == | ||
بر پایه برخی منابع تاریخی، شیعیان (امامیه و برخی فرقه‌های شیعی) در دوره‌هایی از تاریخ اسلام بر [[مکه]] و [[مدینه]] حکومت می‌کردند | بر پایه برخی منابع تاریخی، شیعیان (امامیه و برخی فرقه‌های شیعی) در دوره‌هایی از تاریخ اسلام بر [[مکه]] و [[مدینه]] حکومت می‌کردند<ref>نگاه کنید به: بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.</ref> و سابقه آن به زمان امام علی(ع) برمی‌گردد که افرادی مانند ابو قَتاده انصاری و قثم بن عباس، از یاران امام علی و به دستور او، بر مکه حکومت داشتند.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۳۰۴.</ref> | ||
* '''فاطمیانِ''' اسماعیلی مذهب (حکومت: ۲۹۷-۵۶ق) به عنوان حاکمان مصر و شام، بر حرمین نفوذ داشتند و دهها سال به نام آنان در مکه و مدینه، خطبه خوانده می‌شد. | * '''فاطمیانِ''' اسماعیلی مذهب (حکومت: ۲۹۷-۵۶ق) به عنوان حاکمان مصر و شام، بر حرمین نفوذ داشتند و دهها سال به نام آنان در مکه و مدینه، خطبه خوانده می‌شد. | ||
* '''سادات حسنی''' که بر مکه، مدینه و [[حجاز|منطقه حجاز]] حکومت می‌کردند. گفته شده در سال‌های آخر حکومت آنها به مذهب شافعی گرویده بودند. | * '''قَرامَطه'''، به عنوان شیعیان اسماعیلی، مدتی در سال ۳۱۷ قمری بر مکه مسلط شدند. | ||
* '''سادات حسینی''' به | * '''سادات حسنی''' که از سال ۳۵۸ تا زمان تسلط آل سعود در عربستان در سال ۱۳۴۳ق، بر مکه، مدینه و [[حجاز|منطقه حجاز]] حکومت می‌کردند که به آنان اشراف حسنی می‌گفتند.<ref>'''بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۹.'''</ref> گفته شده در سال‌های آخر حکومت آنها به مذهب شافعی گرویده بودند.<ref>بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.</ref> | ||
* '''سادات حسینی''' که به آنان اشراف حسینی نیز می‌گفتند، هم‌زمان با سادات حسنی، در سال ۳۶۰ق در مدینه، موفق به تشکیل حکومت شدند و از فرقه‌های زیدی و دوازده امامی بودند.<ref>'''بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.'''</ref> | |||
نسخهٔ ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۲
شیعه به کسانی گفته می‌شود که اعتقاد دارند رسول خدا(ص)، علی بن ابی‌طالب را به صراحت به جانشینی خود تعیین کرده و امامت حق او و فرزندان او است؛[۱] از این رو شیعه به کسانی گفته می‌شود که پیرو امام علی و اولاد آن حضرت باشند.[۲]
شیعه در لغت به معنای پیروی از دیگری،[۳] فرقه، حزب و گروه است.[۴] همچنین شیعه و برخی مشتقات این ریشه بیش از ده بار در قرآن به کار رفته[۵] که معنای لغوی آن مراد است؛ چنان‌که در آیه ۸۳ سوره صافات حضرت ابراهیم(ع) شیعه حضرت نوح(ع) را معرفی شده است.[۶]
امامیه
به گفته شیخ مفید (درگذشت: ۳۳۶ق یا ۳۳۸ق)، فقیه شیعه، از مؤلفه‌های شیعه، اعتقاد به وجوب و وجود امامت در هـر زمان، اعتقاد به وجود دلیلی بر امامت امامان و واجب بودن عصمت برای آنان و همچنین باور به تداوم امامت در فرزندان امام حسین(ع) تا امام مهدی(ع) است.[۷] همچنین با توجه به اینکه محور تفکر شیعی در همه فرقه‌های آن، امامت است، از شیعه به «امامیه» یاد کرده‌اند.[۸] امامیه معتقدند پس از رحلت پیامبر و به سفارش آن حضرت، از امام منصوب پیروی می‌کنند.[۹]
برخی گفته‌اند در صورتی که صرف اعتقاد به امامت، مورد نظر باشد، افزون بر شیعه دوازده امامی، دیگر فرقه‌های شیعی؛ مانند کیسانیه، زیدیه و اسماعیلیه را نیز شامل می‌شود.[۱۰]
همچنین مذهب شیعه به دلیل نقش امام صادق(ع) در رشد و گسترش مبانی دینی و فقهی شیعه، شیعه جعفری نیز خوانده می‌شود.[۱۱]
تسلط شیعیان بر مکه و مدینه
بر پایه برخی منابع تاریخی، شیعیان (امامیه و برخی فرقه‌های شیعی) در دوره‌هایی از تاریخ اسلام بر مکه و مدینه حکومت می‌کردند[۱۲] و سابقه آن به زمان امام علی(ع) برمی‌گردد که افرادی مانند ابو قَتاده انصاری و قثم بن عباس، از یاران امام علی و به دستور او، بر مکه حکومت داشتند.[۱۳]
- فاطمیانِ اسماعیلی مذهب (حکومت: ۲۹۷-۵۶ق) به عنوان حاکمان مصر و شام، بر حرمین نفوذ داشتند و دهها سال به نام آنان در مکه و مدینه، خطبه خوانده می‌شد.
- قَرامَطه، به عنوان شیعیان اسماعیلی، مدتی در سال ۳۱۷ قمری بر مکه مسلط شدند.
- سادات حسنی که از سال ۳۵۸ تا زمان تسلط آل سعود در عربستان در سال ۱۳۴۳ق، بر مکه، مدینه و منطقه حجاز حکومت می‌کردند که به آنان اشراف حسنی می‌گفتند.[۱۴] گفته شده در سال‌های آخر حکومت آنها به مذهب شافعی گرویده بودند.[۱۵]
- سادات حسینی که به آنان اشراف حسینی نیز می‌گفتند، هم‌زمان با سادات حسنی، در سال ۳۶۰ق در مدینه، موفق به تشکیل حکومت شدند و از فرقه‌های زیدی و دوازده امامی بودند.[۱۶]
////////////////////////////////////////
/////////////////
پانویس
- ↑ الملل و النحل، ج۱، ص۱۶۹.
- ↑ الملل و النحل، ج۱، ص۱۶۹؛ اوائل المقالات، ص۳۸؛ مقالات الاسلاميين، ج۱، ص۵.
- ↑ لسان العرب، ج ۸، ص۱۸۸-۱۸۹.
- ↑ الصحاح، ج۳، ص۱۲۴۰-۱۲۴۱؛ العین، ذیل «شیع و شوع».
- ↑ ر.ک: سوره مریم، آیه ۶۹؛ سوره صافات، آیه ۸۳؛ سوره سبا، آیه ۵۴.
- ↑ کشف المحجة لثمرة المهجه، ص۱۷۴.
- ↑ اوائل المقالات، ص۳۸.
- ↑ اوائل المقالات، ص۳۸.
- ↑ اوائل المقالات، ص۴۰.
- ↑ نگاه کنید به: الفرق بین الفرق ص۲۲-۲۳.
- ↑ فرهنگ فقه، ج۳، ص۹۵.
- ↑ نگاه کنید به: بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.
- ↑ الاستیعاب، ج۳، ص۱۳۰۴.
- ↑ بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۹.
- ↑ بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.
- ↑ بررسی تاریخی امیران شیعی حرمین شریفین از آغاز تاحکومت آل سعود، ص۳۴-۳۵.
منابع
- قرآن کریم.
- اخبار مکه، ازرقی، محمد بن عبدالله.
- الایضاح، نیشابوری، فضل بن شاذان.
- سلسلة ینابیع الفقهیة، مروارید، علی‌اصغر.
- شرایع الاسلام، محقق حلی، جعفر بن حسن هذلى.
- شفاء الغرام باخبار البلد الحرام، التقی الفاسی.
- صحاح اللغة، جوهری، بیروت، ١۴٠۴ ه. ق.
- علل الشّرایع، صدوق، محمد بن على.
- فرهنگ جامع الفبایی تاریخ و جغرافیای مکه و مدینه، مجتبی تونه‌ای، قم، مشهور، 1390ش.
- قاموس الحج و العمره، أحمد عبد الغفور عطار.
- قرب الاسناد، ابوالعباس حمیری، عبدالله بن جعفر.
- القری لقاصد ام القری، محب‌الدین طبری، أحمد بن عبد الله.
- الکافی، محمد بن یعقوب الکلینی، تصحیح: علی اکبر الغفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیة.
- مجمع‌البحرین، طریحی، تهران - ١۴٠٨ ه. ق.
- مرآةالحرمین، إبراهيم رفعت باشا، دارالمعرفه - بیروت.
- مستدرک الوسائل، نوری طبرسی، حسین.
- معجم البلدان، یاقوت بن عبدالله الحموی، بیروت، دار صادر، ١٣٩٧ه. ق - ١٩٧٧م.
- ملء العيبه، ابن رشيد الفهرى.
- وسائل الشیعة، محمد بن الحسن (الحر العاملی)، ط ١، قم، مؤسسة آل البیت (علیهم‌السّلام) لاحیاء التراث، ١4١٢ه. ق.
پانویس
منابع
- قرآن کریم.
///////////////////////////////////
عرب‌های پیش از اسلام
یکی از آیین‌های عرب‌های پیش از اسلام، حج بود. با توافق همه قبایل، افزون بر ماه رجب، سه ماه پیاپی ذی‌قعده، ذی‌حجه و محرم ماه حرام شمرده می‌شد و در آنها از نبرد و غارت پرهیز می‌کردند. این امر امنیت حاجیان را فراهم می‌کرد و به کاروان‌های بازرگانی نیز اجازه می‌داد راهی بازارهای پیرامون مکه شوند.[۱]تیره‌های قریش مناصب عمومی مکه و منصب‌های حج و حرم از قبیل سقایت و حجابت را در اختیار داشتند.[۲]
فَاِذَا اَفَضتُم مِن عَرَفَاتٍ فَاذکُرُوا اللهَ عِندَ المَشعَرِ الحَرَامِ* ثُمَّ اَفِیضُوا مِن حَیثُ اَفَاضَ النَّاسُ وَاستَغفِرُوا اللهَ اِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ.
دعوت به اسلام در ایام حج
در موسم حج بازارهای مشهور عکاظ، مجنّه و ذو المجاز در نزدیکی مکه برپا می‌شدند و مکه میزبان جمعیتی انبوه از بازرگانان و زائران سراسر شبه جزیره بودند. بدین‌ترتیب موسم حج فرصتی برای تبلیغ اسلام در میان زائران بود.[۳] گسترش اسلام به خارج از مکه از همین راه انجام شد. پیامبر در سال ۱۱ بعثت در ایام حج با تعدادی از مردم یثرب دیدار کرد. آنان اسلام آوردند و به یثرب بازگشتند. سال دوازدهم بعثت ۱۲ تن از مردم یثرب در ایام حج با پیامبر دیدار و با او بیعت کردند (بیعت عقبه اول). در سال سیزدهم بعثت ۷۵ نفر از مردم یثرب به حج آمدند و با پیامبر بیعت کردند (بیعت عقبه دوم) و از او دعوت کردند به یثرب بیاید.[۴]
پانویس
منابع
- تاج العروس: الزبیدی (درگذشت ۱۲۰۵ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق
- الاعلام: خیر الدین زرکلی، بیروت،دار العلم للملایین، چاپ هشتم، ۱۹۸۹م.
- المعارف: ابن قتیبه (درگذشت ۲۷۶ق.)، به کوشش ثروت عکاشه، قم، شریف رضی، ۱۳۷۳ش
- الاصابه: ابن حجر العسقلانی (درگذشت ۸۵۲ق.)، به کوشش علی محمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق
- عمدة القاری: العینی (درگذشت ۸۵۵ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی
- فتح المغیث شرح الفیة الحدیث: محمد بن عبدالرحمان سخاوی، بیروت، چاپ صلاح محمد محمد عویضه، ۱۴۱۷ق.
- امتاع الاسماع: المقریزی (درگذشت ۸۴۵ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۰ق
- تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر: الذهبی (درگذشت ۷۴۸ق.)، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۱۰ق
- «اسرائیلیات»: فرامرز حاج منوچهری، وبگاه دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، تاریخ درج مطلب: ۹۳ خرداد ۱۳۹۹ش، تاریخ بازدید: ۲۵ مرداد ۱۴۰۲ش.
- من حیاة الخلیفة عمر: عبدالرحمن احمد البکری، الارشاد، بیروت، ۲۰۰۵م.
- الطبقات الکبری: ابن سعد (درگذشت ۲۳۰ق.)، بیروت، دار صادر، بی‌تا.
- السنن الکبری: البیهقی (درگذشت ۴۵۸ق.)، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.
- الکامل فی التاریخ: ابن اثیر علی بن محمد الجزری (درگذشت ۶۳۰ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.
- طرائف المقال: سید علی بروجردی، به کوشش رجایی، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۱۰ق.
- مستدرکات علم رجال الحدیث: علی نمازی، تهران، ۱۴۱۵ق.
- الثقات: ابن حبان (درگذشت ۳۵۴ق.)، الکتب الثقافیه، ۱۳۹۳ق.
- سیر اعلام النبلاء: الذهبی (درگذشت ۷۴۸ق.)، به کوشش گروهی از محققان، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق.
- البدایة و النهایه: ابن کثیر (درگذشت ۷۷۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
- اضواء علی السنة المحمدیه: محمود ابوریه (درگذشت ۱۳۸۵ق.)، دار الکتاب الاسلامی، بی‌تا.
- اضواء علی الصحیحین: محمد صادق النجمی، ترجمه: کمالی، قم، المعارف الاسلامیه، ۱۴۱۹ق.
- صحیح البخاری: البخاری (درگذشت ۲۵۶ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق.