صفا و مروه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
دیداریویکی‌متن
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} '''صفا و مروه'''، نام دو کوه کوچک در کنار مسجدالحرام بوده و سعی...» ایجاد کرد)
 
 
(۴۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|ماه=[[تیر]]|روز=[[۲۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=A sharefat  }}
{{مکان‌های آیین حج عمودی}} '''صفا و مروه''' نام دو کوه کوچک در کنار [[مسجدالحرام]] است. [[سعی]] میان این دو کوه، از [[اعمال حج تمتع]] و [[عمره مفرده]] است و انجام‌ندادن آن موجب باطل‌شدن حج می‌شود. صفا در پایین [[کوه ابوقبیس]] و در سمت جنوبی [[کعبه]] و نقطه آغاز سعی محسوب می‌شود. مروه نیز کوهی کوچک و هم‌جوار [[کوه قیقعان]] است که در سمت شمال شرقی کعبه قرار گرفته و نقطه پایان سعی به شمار می‌آید. به فاصله میان دو کوه صفا و مروه [[مسعی]] گفته می‌شود. آیه ۱۵۸ [[سوره بقره]] صفا و مروه را از [[شعائرالهی]] برشمرده است.
==مکان صفا و مروه==
«صفا» بخشی از کوه ابوقبیس است<ref>تاریخ مکه المشرفه والمسجد الحرام والمدینه الشریفه والقبر الشریف، ج۱، ص۱۹۴.</ref> که در قسمت جنوبی مسجدالحرام واقع شده است.<ref>آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۵.</ref> صفا پیش‌تر متصل به کوه ابوقبیس بود ولی در بازسازی‌های دوره سعودی از آن جدا شد.<ref>المعالم الأثیرة فی السنة و السیرة، ج۱، ص۱۵۹.</ref> سعی میان صفا و مروه از کوه صفا آغاز می‌گردد.<ref>پرشکوهترین مراسم عبادت و قربانی، ج۱، ص۶۰.</ref>


[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]
«مروه» نیز جزئی از کوه «قیقعان» است. کوه مروه در ناحیه شمال شرقی مسجدالحرام.<ref>مرآة الحرمین، ج ۱، ص۳۲۱.</ref> بخشی از کوه مروه تا سال ۱۳۷۴ شمسی باقی بود  اما در این سال، به هدف گسترش محدوده دور زدن سعی‌کنندگان، قسمت باقی مانده آن نیز برداشته شد.<ref>آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۷ - ۱۰۸.</ref>


'''صفا و مروه'''، نام دو کوه کوچک در کنار [[مسجدالحرام]] بوده و [[سعی]] میان این دو کوه، از [[مناسک حج]] و [[عمره]] است. صفا در پایین [[کوه ابوقبیس]] و در سمت جنوب شرقی کعبه و نقطه آغاز سعی محسوب می‌شود. مروه نیز کوهی کوچک و هم‌جوار [[کوه قعیقعان]] است که در سمت شمال شرقی کعبه و نقطه پایان سعی به شمار می‌آید. به فاصله میان دو کوه صفا و مروه مسعی گفته می‌شود.
پیش از توسعه جدید در مسجد الحرام، میان مسعی و مسجدالحرام فاصله‌ای وجود داشت و بازاری در آنجا برپا بود. اما در توسعه مسجد، محدوده مسجد تا مسعی امتداد یافت.<ref>آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۵- ۱۰۶.</ref>


[[هاجر]]، مادر حضرت اسماعیل(ع)، نخستین کسی است که میان صفا و مروه سعی کرد. وی به دلیل تشنگی و گریه فرزندش، در پی یافتن آب میان این دو کوه را هفت مرتبه دوید و در نهایت به اعجاز الهی، چشمه‌ای در آنجا جوشید که به [[زمزم]] معروف گردید. البته پیشینه تاریخی کوه‌های صفا و مروه به قبل از هبوط [[حضرت آدم(ع)]] به زمین می‌رسد.
===فاصله صفا و مروه و شکل امروزین===
فاصله میان صفا و مروه که سعی در آنجا انجام می‌شود را مسعیٰ می‌گویند.<ref>مناسک حج ویژه بانوان، ص۲۰۹.</ref> طول مسعی را 394/5 متر دانسته‌اند.<ref>تاریخ مکه المکرمه قدیما و حدیثا، ص 86</ref> فاصله میان صفا و مروه نخستین بار در سال ۱۳۴۵ شمسی سنگفرش کردند.<ref>تاریخ عمارة المسجد الحرام، ۲۹۵</ref> امروزه مسعی به‌صورت سالن سرپوشیده‌ای به عرض ٢٠ متر در دو طبقه ساخته شده که ارتفاع طبقه اوّل «11/75 متر» و ارتفاع طبقه دوم « 8/5 متر» است.<ref>تاریخ مکه المکرمه قدیما و حدیثا، ص 86</ref> این مسیر از دو قسمت رفت و برگشت تشکیل شده است.


در [[قرآن]] به نام کوه صفا و مروه و سعی بین آن دو کوه تصریح شده و این دو کوه از [[شعائر الهی]] دانسته شده است. در روایات اسلامی نیز بر اهمیت و فضیلت این دو کوه و سعی میان آن دو تاکید شده تا جایی که در حدیثی از [[امام صادق(ع)]] آمده است که: "هیچ قطعه زمینی نزد خداوند از محل سعی دوست داشتنی‌تر نیست ...".
برای پیشگیری از خطرات احتمالی سیل، در زیر مسعی، کانالی به عرض «۵ متر» و ارتفاع «۶\۴ متر» احداث گردیده که آب را به سمت بیرون هدایت می‌کند.<ref>فی خدمة ضیوف الرحمان، ص۶۸.</ref>[[پرونده:مسعی.png|وسط|بی‌قاب|600x600px]]
 
==پیشینه==
از نظر فقهی، نیز سعی بین صفا و مروه رکنی از [[ارکان حج]] است و اگر حاجی عمداً آن را ترک کنند حج او باطل می‌باشد.
پیشینه تاریخی کوه‌های صفا و مروه در روایات به زمان [[هبوط حضرت آدم(ع)]] بازگردانده شده است. در حدیثی از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که پس از هبوط آدم و حوا به زمین، آدم بر روی کوه صفا و حوا بر روی کوه مروه قرار گرفتند. نام کوه صفا از اسم حضرت آدم و با توجه به آیه «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفی آدَمَ‏ ...» گرفته شد. مروه را نیز مروه نامیدند که از اسم زن (الْمَرْأَة) گرفته شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۱۹۰.</ref>  
 
==صفا و مروه در لغت==
 
«صفا» در لغت به معنای سنگ سخت و صافی است که با خاک و شن مخلوط نباشد. [[مبرد]] گفته است: صفا سنگی را گویند که گل و خاک در آن نباشد. <ref>مجمع‌البیان، ج١، ص4٣٨.</ref> و [[طریحی]] در [[مجمع‌البحرین]] گوید: صفا اگر مفرد آورده شود به معنای سنگ، و اگر بصورت جمع استعمال شود به معنای سنگ نرم است.
 
[[ابوالفضل میبدی|صاحب تفسیر کشف‌الاسرار]] نیز می‌نویسد: صفا سنگ سپید سخت باشد؛ یعنی صافی که در آن هیچ خلطی از خاک و گل و غیر آن نباشد. مروه سنگی باشد سیاه و سست و نرم که زود شکسته شود. طریحی درباره مروه نیز گفته است: «المَرْو»، سنگ سفید برق‌دار<ref>تفسیر کشف‌الاسرار، ج١، ص4٢5.</ref> را گویند که با آن آتش روشن می‌کنند، مفرد آن «مَرْوَه» است و بدین سان «مروه» را در [[مکه]]، مروه نامیده‌اند. <ref>مجمع‌البحرین، ج٢، ص١٩4.</ref>
 
در [[لغت‌نامه دهخدا]] به نقل از [[نزهةالقلوب]] نیز آمده است: «گویند که صفا و مروه نام مردی و زنی بوده است که در زمان [[جاهلیت]] در [[خانه کعبه]] [[زنا]] کردند، حق تعالی ایشان را سنگ گردانید.»<ref>لغت‌نامه دهخدا، چاپ دانشگاه تهران، ج٢، ص١٧٠٠.</ref> لیکن این نقل را هیچ یک از منابع روایی و تاریخی تایید نمی‌کند و قبل از این حادثه، و در زمان [[حضرت ابراهیم(ع)]] این دو کوه، به نام‌های صفا و مروه شناخته شده، و نام آنها در کتب تاریخ آمده است.
 
هم‌اکنون مروه، عَلَم برای کوهی است که در ضلع شرقی [[مسجدالحرام]] در محلی به نام [[مسعی]] و با فاصله‌ای حدود ٣٩5 متر رو در روی یکدیگر قرار گرفته است.
 
==پیشینه تاریخی==
 
پیشینه تاریخی کوه‌های صفا و مروه به قبل از هبوط [[حضرت آدم(ع)]] به زمین می‌رسد. [[امام صادق(ع)]] در رابطه با نام‌گذاری این دو کوه فرموده‌اند: «صفا را صفا نامیدند، بدان جهت که آدمِ برگزیده بر آن فرود آمد، پس برای این کوه نامی از اسم آدم را انتخاب کردند خداوند (عزوجل) می‌فرماید: «ان اللّٰه اصطفی آدم و نوحاً...» و [[حوا]] بر مروه فرود آمد و مروه را مروه نامیدند؛ زیرا زن بر آن فرود آمد پس نامی از مراه برای این کوه برگزیدند. <ref>بحارالانوار، ج٩6، ص4٣.</ref>
 
لیکن شهرت این دو کوه از زمان حضرت ابراهیم(ع) به بعد است آنگاه که آن حضرت همراه با‌ [[هاجر]] و [[حضرت اسماعیل|اسماعیل]] به مکه آمده، آنان را در کنار حجر جای داد و خود به [[شام]] بازگشت. [[ابن عباس]] گوید: نخستین کسی که میان صفا و مروه دوید مادر اسماعیل بود. <ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref> و به دنبال هفت مرتبه آمد و شد‌ هاجر بین صفا و مروه، سعی سنّت شد<ref>قصص الانبیاء، ابن کثیر، ج١، ص٢٢4.</ref> و اولین بار ابراهیم خلیل همراه با فرزندش اسماعیل این سنّت الهی را انجام دادند. <ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref>
 
بدنبال ابراهیم، پیامبران دیگر نیز، پس از انجام طواف و خواندن نماز در پشت مقام، به مسعی آمده، سعی صفا و مروه می‌کردند؛ مجاهد گفته است: "[[حضرت موسی|موسی]] برای انجام حج به مکه آمده، گرد خانه خدا طواف کرد و سپس هنگامی که مشغول سعی میان صفا و مروه بود از آسمان آوای سروشی را شنید که می‌گفت: ‌ای بنده من، من همراه توام، و موسی به سجده درافتاد". <ref>اخبار مکه، ج١، 6٨.</ref>
 
رفته‌رفته با سیطره بت‌پرستی بر [[حجاز]]، و نفوذ افکار جاهلی در میان مردم، سعی صفا و مروه نیز حالت اصلی خود را از دست داد؛ آن دسته از مشرکان که [[بت منات]] را می‌پرستیدند از آن رو که بت‌های دیگری به نام‌های «[[نهیک]]» و «[[مطعم الطیر|مُطعم الطَّیر]]» در صفا و مروه بود، لذا سعی صفا و مروه را انجام نمی‌دادند و فقط برای بت منات قصد حج می‌کردند و در مراسم حج، سرهای خویش را کنار آن می‌تراشیدند. <ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢5.</ref>
 
ابن اسحاق می‌گوید: [[عمرو بن لحی|عمرو بن لحیّ]] بت «نهیک» را بر کوه صفا و بت «مطعم الطیر» را بر روی مروه قرار داده بود.<ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢5.</ref> این بت‌ها همچنان بر روی کوه صفا و مروه قرار داشت تا آن گاه که در سال هفتم از هجرت پیامبر بزرگوار اسلام(ص) برای انجام «[[عمرة القضا]]» به مکّه آمدند. امام صادق(ع) فرموده‌اند: رسول خدا(ص) به مشرکان فرمود: تا بت‌ها را از صفا و مروه بردارند و آنان نیز چنین کردند و آن حضرت میان صفا و مروه سعی نمود لیکن پس از آن که طواف رسول‌اللّٰه(ص) پایان یافت، مشرکان بار دیگر آنها را بر روی صفا و مروه نصب کردند. یکی از [[صحابه رسول خدا]](ص) که عمل سعی را انجام نداده بود، نزد آن حضرت آمده اظهار داشت: [[قریش]] بار دیگر بت‌ها را در صفا و مروه نصب کرده و من نیز هنوز سعی را انجام نداده‌ام، سپس این آیه نازل شد: {{قلم رنگ|سبز|﴿ان الصفا و المروة من شعائر اللّٰه فمن حج البیت او اعتمر فلاجناح علیه ان یطّوف بهما و من تطّوع خیراً فانّ اللّٰه شاکرٌ علیم﴾}}؛<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/24/158 بقره/سوره2، آیه158. ]</ref> به دنبال نزول این آیه و در حالی که بت‌ها را در صفا و مروه نهاده بودند، مسلمانان سعی می‌کردند تا آن‌گاه که پیامبر(ص) حج گزارد و بت‌ها را برداشت. <ref>مجمع‌البیان، ج١، ص٢4٠؛ بحارالانوار، ج٩6، ص٢٣5.</ref>


روایات دیگر شهرت این دو کوه را به عصر [[حضرت ابراهیم(ع)]] پیوند می‌زنند. بنابر روایت از [[ابن عباس]] نخستین کسی که میان صفا و مروه دوید [[مادر اسماعیل]] بود.<ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref> و به دنبال هفت مرتبه آمد و شد [[هاجر]] بین صفا و مروه، سعی، سنّت شد.<ref>قصص الانبیاء، ابن کثیر، ج١، ص٢٢4.</ref> اولین بار ابراهیم همراه با فرزندش اسماعیل این سنّت الهی را انجام دادند.<ref>تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.</ref> پیامبران دیگر در زیارت [[کعبه]] این عمل را نجام می‌دادند.<ref>اخبار مکه، ج١، 6٨.</ref>
====عصر جاهلی====
بنابر برخی گزارش‌های تاریخی در عصر جاهلی، بر کوه صفا بت نهیک و بر کوه مروه بت مطعم الطیر قرار داده شده بود.<ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢۵.</ref> از این رو آن دسته از مشرکان که [[بت منات]] را می‌پرستیدند سعی صفا و مروه را انجام نمی‌دادند.<ref>اخبار مکه، ج١، ص١٢۵.</ref> این بت‌ها همچنان بر روی کوه صفا و مروه قرار داشت تا آن گاه که در سال هفتم از هجرت پیامبر اسلام(ص) برای انجام «[[عمرة القضا]]» به مکّه آمدند و بنابر روایتی از امام صادق(ع) به درخواست رسول خدا(ص) بت‌ها را از صفا و مروه برداشتند و آن حضرت میان صفا و مروه سعی نمود و پس از آن بار دیگر آنها را بر روی صفا و مروه نصب کردند.<ref>مجمع‌البیان، ج١، ص٢۴۰.</ref>
==صفا و مروه در قرآن==
==صفا و مروه در قرآن==
صفا و مروه یک بار در آیه ۱۵۸ [[سوره بقره]] آمده است:


در قرآن به نام کوه صفا و مروه و سعی بین آن دو کوه تصریح شده و این دو کوه از شعائر الهی دانسته شده است. در آیه 158 [[سوره بقره]] چنین می‌خوانیم:
{{قرآن
 
| متن = إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِ فَمَنۡ حَجَّ ٱلۡبَیۡتَ أَوِ ٱعۡتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیۡهِ أَن یَطَّوَّفَ بِهِمَاۚ وَمَن تَطَوَّعَ خَیۡرٗا فَإِنَّ ٱللَّهَ شَاکِرٌ عَلِیمٌ
{{قلم رنگ|سبز|﴿ان الصفا و المروة من شعائر اللّٰه فمن حج البیت او اعتمر فلاجناح علیه ان یطّوف بهما و من تطّوع خیراً فانّ اللّٰه شاکرٌ علیم﴾}}؛<ref>[http://lib.eshia.ir/17001/1/24/158 بقره/سوره2، آیه158. ]</ref> همانا صفا مروه از شعائر و نشانه‌های خداوند است پس هرکس حج خانه خدا و یا [[عمره]] را انجام دهد، گناهی بر او نیست که بر آن دو طواف کند (و سعی صفا و مروه انجام دهد) و هرکس به میل خود نیکی کند بداند خداوند در برابر آن نیکی سپاسگزاری داناست.»
| ترجمه = در حقیقت، «صفا» و «مروه» از شعایر خداست [که یادآور اوست]؛ پس هر که خانه [خدا] را حج کند، یا عمره گزارد، بر او گناهی نیست که میان آن دو سعی به جای آورد و هر که افزون بر فریضه، کار نیکی کند، خدا حق شناس و داناست
 
}}
می‌توان گفت مفسران شیعه و سنّی در [[شان نزول]] این آیه اتفاق نظر داشته و در ذیل این آیه چنین نوشته‌اند: برخی از یاران پیامبر(ص) گمان می‌کردند با وجود بت‌ها بر روی کوه صفا و مروه، موحّدان باید صحنه را خالی نموده، [[سعی]] را ترک کنند لیکن خداوند با فرستادن [[وحی]]، به آنان آموخت تا حضور خود را در «مسعی» حفظ نموده، رفته‌رفته زمینه را برای نابودی بت و بت‌پرستی فراهم سازند. سرانجام نیز چنین شد و گرچه پیامبر(ص) در سال هفتم هجرت نتوانست بت‌ها را از روی دو کوه صفا و مروه بردارد، لیکن در فتح مکّه آن بت‌شکن سترگ، بت‌ها را برای همیشه برداشت و از آن زمان تاکنون پیروان آئین پاک پیامبر(ص) در موسم حج سعی صفا و مروه را انجام و نغمه توحید سر می‌دهند و این شعار دینی را زنده نگه می‌دارند.
 
==صفا و مروه در روایات==
 
ابابصیر گفته است از [[امام صادق(ع)]] شنیدم که فرمود: "هیچ قطعه زمینی نزد خداوند از محل سعی دوست داشتنی‌تر نیست؛ زیرا خداوند هر سلطه‌گر ستیزه‌جوئی را در آن، خوار و ذلیل می‌نماید". <ref>بحار، ج٩6، ص٢٣5.</ref>
 
[[معاویة بن عمار]] نیز گفته است: امام صادق(ع) فرمود: "هیچ پرستش‌گاهی نزد خداوند تبارک و تعالی محبوبتر از مکان سعی نیست، زیرا که خداوند در این مکان هر ستمکار گردنکشی را حقیر و زبون می‌کند". <ref>بحار، ج٩6، ص٢٣4.</ref>
 
آنان که مخلصانه در مسعی قدم می‌گذارند، بهره‌های معنوی فراوانی نصیبشان خواهد شد. پیامبر(ص) به مردی از [[انصار]] فرمود: آنگاه که میان صفا و مروه سعی کنی، نزد خداوند پاداش آن که پیاده از شهرش به مکه آمده، و نیز پاداش آن کس که هفتاد بنده مؤمن را آزاد کرده، خواهی یافت. <ref>بحار، ج٩6، ص٢٣6.</ref>
 
امام سجّاد(ع) نیز فرمود: "ملائکه سعی‌کنندگان میان صفا و مروه را [[شفاعت]] کنند، شفاعتی که مورد قبول قرار می‌گیرد".<ref>الفقیه، ج٢، ص١٣5.</ref>
 
==موقعیت جغرافیایی==
 
صفا نام کوهی کوچک در پایین کوه ابوقبیس است. این کوه در سمت جنوب‌شرقی کعبه و به فاصله ١٣٠متری آن بوده و [[سعی]] نیز از همین نقطه شروع می‌شود.
 
مروه نیز نام کوه کوچکی با سنگ‌های سفید است. این کوه در سمت شمال‌شرقی کعبه و به فاصله 300متری آن قرار دارد. این کوه هم‌جوار کوه «قعیقعان» است و نقطه پایان سعی به شمار می‌آید.


به فاصله میان دو کوه صفا و مروه "مسعی" گفته می‌شود. فاصله صفا تا مروه هفتصد و شصت و شش و نیم (766/5) ذراع است که مساحت هفت بار آمد و شد میان آن دو، پنج هزار و سیصد و شصت و پنج و نیم (5،365/5) ذراع است. <ref>اخبار مکه، ج٢، ص١١٩.</ref>
براساس روایاتی که شیعه و اهل‌سنت نقل کرده‌اند در [[عصر جاهلیت]] مشرکان در بالای کوه صفا و کوه مروه بت قرار داده بودند. مشرکان به هنگام سعی از این دو کوه بالا می‌رفتند و آن دو بت را به عنوان [[تبرک]]، با دست خود مسح می‏‌کردند. مسلمانان به خاطر این موضوع از سعی میان صفا و مروه کراهت داشتند و گمان می‏‌کردند در این شرائط سعی صفا و مروه کار صحیحی نیست. آیه ۱۵۸ بقره نازل شد و به آنها اعلام داشت که صفا و مروه از شعائر خداوند است و سعی میان این دو را تأیید کرد.<ref>تفسیر نمونه، ج‏۱، ص۵۳۷</ref>
 
==فضیلت صفا و مروه==
به گفته ازرقی: فاصله میان [[حجرالاسود]] تا صفا دویست و شصت و دو ذراع و هیجده انگشت است، و فاصله میان [[مقام ابراهیم]](ع) تا آن در مسجد که از آن، برای رفتن به صفا بیرون می‌روند یکصد و شصت و چهار و نیم ذراع است و فاصله میان آن در تا وسط صفا، یکصد و دوازده و نیم ذراع است.
در روایتی از [[پیامبر]]، پاداش سعی میان صفا و مروه با پاداش حج پیاده و پاداش آزاد کردن هفتاد بنده برابر شمرده شده است.<ref>بحار، ج٩۶، ص٢٣۶.</ref> در روایاتی از امامان شیعه بر فضیلت محل سعی تاکید شده است.<ref>بحار، ج٩۶، ص٢٣۵.</ref><ref>بحار، ج٩۶، ص٢٣۴.</ref> از امام صادق(ع) نقل شده که در نزد خداوند، هیچ بقعه‌ای محبوب‌تر از محل سعی نیست؛ زیرا هر زورگویی در آن، خوار می‌شود.<ref>الکافی، ج۴، ص۴۳۴.</ref>
 
هم‌اکنون مسعی بصورت سالن سرپوشیده‌ای به طول ٣٩4/5 متر و عرض ٢٠ متر به شکل زیبایی در دو طبقه ساخته شده که ارتفاع طبقه اوّل «١٢ متر» و ارتفاع طبقه دوم «٩ متر» می‌باشد، روی پشت بام آن نیز دیواره‌ای گذاشته‌اند و برخی از اهل سنت آنجا سعی می‌کنند. در میانه مسعی نیز دو راه باریک ساخته‌اند که هر یک با دیواره کوتاهی از یکدیگر جدا شده، که افراد معذور روی چرخ نشسته و در داخل آن که یکی به طرف صفا و دیگری بطرف مروه است آنها را حرکت داده، سعی کنند.
 
مسعی حدود ١6 درب دارد که تمامی آنها در سمت شرقی مسجدالحرام قرار گرفته است. علاوه بر پله‌های عادی، پله‌های برقی نیز گذاشته‌اند که به وسیله آن، حجاج به طبقه فوقانی منتقل می‌شوند. در طبقه دوّم نیز حجاج می‌توانند از دو دربی که به بیرون حرم راه دارد، خارج شوند. برای پیشگیری از خطرات احتمالی سیل، در زیر مسعی، کانالی به عرض «5 متر» و ارتفاع «4/6 متر» احداث گردیده که آب را به سمت بیرون هدایت نموده، مانع ایجاد خرابی در مسعی می‌شود. <ref>فی خدمة ضیوف الرحمان، ص6٨.</ref>


==حکم فقهی سعی==
==حکم فقهی سعی==
سعی، بین صفا و مروه رکنی از [[ارکان حج]] است، اگر حاجیان عمداً آن را ترک کنند حج آنان باطل می‌باشد.
{{اصلی|سعی}}
 
سعی، بین صفا و مروه رکنی از [[ارکان حج]] است، اگر حاجیان عمداً آن را ترک کنند حج آنان باطل می‌باشد.<ref>یک دوره فقه کامل فارسی، ص۶۵.</ref> در سعی صفا و مروه هفت مرتبه مسیر میان دو کوه صفا و مروه پیموده می‌شود.<ref>مناسک حج (محشی)، ص۳۸۵.
[[ابوجعفر محمد بن علی طوسی|ابن حمزه]] می‌نویسد: «من ترک السعی متعمداً بطل حجّه»؛ آن کس که سعی را عمداً انجام ندهد حج وی باطل است، و اگر سهواً آن را ترک کند در صورتی که در مکه به یاد آورد، باید سعی کند، و اگر پس از خروج از مکه متوجه شود، در صورتی که می‌تواند برگردد، باید مراجعت نموده سعی کند، و اگر توان بازگشت ندارد به دیگری نیابت دهد تا از طرف او سعی را انجام دهد. <ref>الوسیله، سلسلة الینابیع الفقهیه، ج٨، ص4٣٧.</ref>
</ref> به این نحو که پیمودن از کوه صفا تا کوه مروه یک بار حساب گشته و برگشت از مروه به صفا دور دوم از هفت دور حساب می‌شود. هفت دور سعی از صفا آغاز شده و به مروه ختم می‌گردد.<ref>مناسک حج، ج۱، ص۱۷۰.</ref>


[[ابن ادریس حلی]] می‌گوید: سعی بین صفا و مروه رکنی از ارکان حج است، پس کسی که آن را عمداً ترک کند، حجّی برای او نیست. <ref>سرائر، ینابیع الفقهیه، ج٨، ص5٣٧.</ref>
سعی باید بعد از [[طواف]] و [[نماز طواف]] انجام شود.<ref>مناسک حج (محشی)، ص۳۸۷.</ref> البته لازم ندانسته‌اند که بلافاصله پس از نماز طواف، سعی انجام شود.<ref>مناسک جامع حج، ص۲۴۰.</ref>  


[[ابی‌الصّلاح حلبی]] در الکافی، <ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص١46.</ref> [[علاءالدین حلبی]] در «[[اشارة السبق الی معرفة الحق]]»، <ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص6٠٧.</ref> [[محقق حلی]] در «[[شرایع]]» و «[[مختصر النافع]]»،<ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص6٧٨.</ref> [[علامه حلی]] در «[[قواعد الاحکام]]»،<ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص٧5٢.</ref> [[شهید اول]] در «[[اللمعة الدمشقیه]]»<ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص٧٨5.</ref> و تعداد بسیاری از فقهای بزرگ شیعه، سعی را رکن حج دانسته‌اند. [[شیخ طوسی]] نیز در [[النهایة فی مجرد الفقه و الفتاوی|نهایه]] سعی صفا و مروه را امری واجب دانسته که ترک عمدی آن موجب بطلان حج است. <ref>ینابیع الفقهیه، ج٧، ص١٩٣.</ref>
از مسائل جدید پیرامون سعی صفا و مروه، انجام سعی در طبقه فوقانی آن است که در دوره [[آل سعود|آل‌سعود]] ساخته شده است. فقیهان شیعه معتقدند سعی در طبقه دوم، سعی بین دو کوه صفا و مروه نیست و به همین جهت در حالت عادی صحیح نیست.<ref>جامع الفتاوی، ص۱۵۶.</ref>
 
==نگارخانه==
بیشتر فقهای اهل سنت نیز، سعی را رکن حج می‌دانند؛ سعی نزد شافعی‌ها رکنی از ارکان حج است، و مشهور در [[مذهب مالکی]] نیز این چنین است و بسیاری از [[حنابله]] نیز بر همین عقیده‌اند. لیکن حنفی‌ها سعی را، رکن ندانسته، <ref>احکام القرآن، ابن عربی، ج١، ص٧١.</ref> بلکه آن را واجب می‌دانند. <ref>هدایة السالک، ص٨٨5.</ref>
<gallery mode="packed" heights="150px">
کوه صفا.jpg|کوه صفا
کوه مروه.JPG|کوه مروه
کوه صفا از نمای بالا.jpg|کوه صفا و سعی‌کنندگان از نمای بالا
کوه صفا (قدیمی).png|تصویری قدیمی از کوه صفا
مسعی از طرف صفا، ۱۹۳۵م.jpg|[[مسعی]] از طرف صفا و پله‌هایی که به سمت کوه صفا می‌رود. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.<ref>«[https://twitter.com/awter9/status/1304747837884833792 صورتان نادرتان للمسعی]»، صفحه ارض الذکریات در توییتر.</ref>
مسعی از طرف مروه، ۱۹۳۵م.jpeg|[[مسعی]] از طرف مروه. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.<ref>«[https://twitter.com/awter9/status/1304747837884833792 صورتان نادرتان للمسعی]»، صفحه ارض الذکریات در توییتر.</ref>
</gallery>
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
==منابع ==
==منابع==
{{منابع}}
{{منابع}}
{{برگرفتگی
{{برگرفتگی
|پیش از لینک = کتاب
|پیش از لینک = کتاب
|منبع = حج در اندیشه اسلامی، علی قاضی عسکر.
|منبع = حج در اندیشه اسلامی، علی قاضی عسکر.
|پس از لینک = بخش «صفا و مروه»، ص195-222.
|پس از لینک = بخش «صفا و مروه»، ص۱۹۵ - ۲۲۲.
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/565
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/565
}}
}}
* '''قرآن کریم'''.
*'''قرآن کریم'''.  
* '''مجمع‌البحرین'''، طریحی، تهران - ١۴٠٨ ه‌. ق.
*'''احکام القرآن'''، ابوبکر محمد بن عبدالله ابن عربی. بی نا، بی جا، بی تا.
* '''قصص الانبیاء'''، ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر.
*'''اخبار مکه'''، محمد بن عبدالله ازرقی، بیروت، دار الأندلس، ۱۴۱۶ق.
* '''بحارالانوار'''، محمدباقر المجلسی، ط ٢، بیروت، مؤسسة الوفاء، 1403ه. ق - ١٩٨٣م.
*'''الکافی'''، محمد بن یعقوب کلینی، محقق و مصحح: علی‌اکبر غفاری، محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۴۰۷ق.
* '''تاریخ الطبری'''، محمد بن جریر الطبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، چاپ دوم، بیروت، دارالتراث، ١٩6٧م.
*'''المعالم الأثیرة فی السنة و السیرة'''، محمد حمید الله، دار النفائس، بی‌تا.
* '''اخبار مکه'''، ازرقی، محمد بن عبدالله.
*'''آثار اسلامی مکّه و مدینه'''، رسول جعفریان، تهران، مشعر، ۱۳۸۷ش.
* '''لغت‌نامه دهخدا'''، چاپ دانشگاه تهران، ج٢، ص١٧٠٠.
*'''بحارالانوار'''، محمدباقر المجلسی، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق.
* '''کشف‌ الاسرار'''، میبدی، ابوالفضل.
*'''پرشکوهترین مراسم عبادت و قربانی'''، عبدالکریم بی‌آزار، مطابق با فتاوای آیة الله ناصر مکارم شیرازی‌، قم، مدرسة الإمام علي بن أبي طالب(ع)، ۱۳۷۹ش.
* '''مجمع البیان'''، طبرسی، فضل بن حسن.  
*'''تاریخ الطبری'''، محمد بن جریر الطبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، چاپ دوم، بیروت، دارالتراث، ١٩۶۷م.
* '''هدایة السالک'''، مبارک بن علی بن حمد التميمی.
*'''تاریخ مکه المشرفه والمسجد الحرام والمدینه الشریفه والقبر الشریف'''، محمد بن احمد ابن ضیاء، بیروت، دار الکتب العلمية، منشورات محمد علي بيضون ، ۱۴۱۸ق، ۱۹۹۷م.
* '''احکام القرآن'''، ابوبكر محمد بن عبدالله ابن عربی.
* '''تاریخ مکة المکرمة قدیما و حدیثا'''، محمد الیاس عبدالغنی، مدینه، مطابع الرشید، ۱۴۲۲ق.
* '''سلسلة ینابیع الفقهیة'''، مروارید، علی‌اصغر.
*'''تفسیر احسن‌الحدیث'''، سید علی‌اکبر قرشی، تهران، بنیاد بعثت،۱۳۷۷ش.
*'''تفسیر نمونه'''، ناصر مکارم شیرازی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
*'''جامع الفتاوی'''، (عمره مفرده مطابق با فتاوای ده تن از مراجع عظام تقلید)، مرتضی موسوی شاهرودی، تهران، مشعر، ۱۳۸۶ش.
*'''سلسلة ینابیع الفقهیة'''، علی‌اصغر مروارید،  بیروت، دار التراث، ۱۹۹۰م - ۱۹۹۳م.
*«[https://twitter.com/awter9/status/1304747837884833792 صورتان نادرتان للمسعی]»، صفحه ارض الذکریات در توییتر، تاریخ درج مطلب: ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۰م، تاریخ بازدید: ۱۸ خرداد ۱۴۰۱ش.
*'''قصص الانبیاء'''، اسماعیل بن عمر ابن‌کثیر، بیروت، دار و مکتبة الهلال، ۲۰۰۳م.
*'''کشف الاسرار'''، ابوالفضل رشید الدین میبدی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۱ش.
*'''لغت‌نامه دهخدا'''، علی‌اکبر دهخدا، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۷۲ش.
*'''مجمع البیان'''، فضل بن حسن طبرسی، مقدمه محمدجواد بلاغی‏، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
*'''مجمع‌البحرین'''، فخرالدین طریحی، تحقیق سیداحمد حسینی‏، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.
*'''مناسک جامع حج'''،  ناصر مکارم شیرازی، قم، مدرسة الإمام علي بن أبی‌طالب(ع)، ۱۴۲۶ق.
*'''مناسک حج (محشی)'''، محمدرضا‌ محمودی، تهران، نشر مشعر‌، ۱۴۲۹ق.
*'''مناسک حج'''، جعفر سبحانی، قم، مؤسسه امام صادق عليه السلام‌، ۱۴۲۸ق.
*'''مناسک حج ویژه بانوان'''، محمدحسين‌ فلاح‌زاده، قم، مشعر، ۱۴۲۸ق.
*'''یک دوره فقه کامل فارسی'''، مجلسی، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، تهران، مؤسسه و انتشارات فراهانی، ۱۴۰۰ق.
{{پایان}}
{{پایان}}
== مقاله‌های مرتبط ==
* [[مسعی]]
{{اماکن مکه}}
{{اماکن مکه}}
[[رده:اماکن مکه]]
[[رده:مکان‌های مقدس اسلامی]]
[[رده:کوه‌های مکه]]
[[رده:مکان‌های دارای احکام]]
[[رده:مکان‌های متبرک]]
[[رده:مکان‌های تاریخی مکه]]
[[رده:مقاله‌های تکمیل‌شده]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۹

مکان‌های آیین حج
میقات
مکه
عرفات
مأزمین
مشعرالحرام
وادی محسر
منا
جمرات
مسجدالحرام
مسعی (صفا و مروه)

صفا و مروه نام دو کوه کوچک در کنار مسجدالحرام است. سعی میان این دو کوه، از اعمال حج تمتع و عمره مفرده است و انجام‌ندادن آن موجب باطل‌شدن حج می‌شود. صفا در پایین کوه ابوقبیس و در سمت جنوبی کعبه و نقطه آغاز سعی محسوب می‌شود. مروه نیز کوهی کوچک و هم‌جوار کوه قیقعان است که در سمت شمال شرقی کعبه قرار گرفته و نقطه پایان سعی به شمار می‌آید. به فاصله میان دو کوه صفا و مروه مسعی گفته می‌شود. آیه ۱۵۸ سوره بقره صفا و مروه را از شعائرالهی برشمرده است.

مکان صفا و مروه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

«صفا» بخشی از کوه ابوقبیس است[۱] که در قسمت جنوبی مسجدالحرام واقع شده است.[۲] صفا پیش‌تر متصل به کوه ابوقبیس بود ولی در بازسازی‌های دوره سعودی از آن جدا شد.[۳] سعی میان صفا و مروه از کوه صفا آغاز می‌گردد.[۴]

«مروه» نیز جزئی از کوه «قیقعان» است. کوه مروه در ناحیه شمال شرقی مسجدالحرام.[۵] بخشی از کوه مروه تا سال ۱۳۷۴ شمسی باقی بود اما در این سال، به هدف گسترش محدوده دور زدن سعی‌کنندگان، قسمت باقی مانده آن نیز برداشته شد.[۶]

پیش از توسعه جدید در مسجد الحرام، میان مسعی و مسجدالحرام فاصله‌ای وجود داشت و بازاری در آنجا برپا بود. اما در توسعه مسجد، محدوده مسجد تا مسعی امتداد یافت.[۷]

فاصله صفا و مروه و شکل امروزین[ویرایش | ویرایش مبدأ]

فاصله میان صفا و مروه که سعی در آنجا انجام می‌شود را مسعیٰ می‌گویند.[۸] طول مسعی را 394/5 متر دانسته‌اند.[۹] فاصله میان صفا و مروه نخستین بار در سال ۱۳۴۵ شمسی سنگفرش کردند.[۱۰] امروزه مسعی به‌صورت سالن سرپوشیده‌ای به عرض ٢٠ متر در دو طبقه ساخته شده که ارتفاع طبقه اوّل «11/75 متر» و ارتفاع طبقه دوم « 8/5 متر» است.[۱۱] این مسیر از دو قسمت رفت و برگشت تشکیل شده است.

برای پیشگیری از خطرات احتمالی سیل، در زیر مسعی، کانالی به عرض «۵ متر» و ارتفاع «۶\۴ متر» احداث گردیده که آب را به سمت بیرون هدایت می‌کند.[۱۲]

پیشینه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پیشینه تاریخی کوه‌های صفا و مروه در روایات به زمان هبوط حضرت آدم(ع) بازگردانده شده است. در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده که پس از هبوط آدم و حوا به زمین، آدم بر روی کوه صفا و حوا بر روی کوه مروه قرار گرفتند. نام کوه صفا از اسم حضرت آدم و با توجه به آیه «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفی آدَمَ‏ ...» گرفته شد. مروه را نیز مروه نامیدند که از اسم زن (الْمَرْأَة) گرفته شده است.[۱۳]

روایات دیگر شهرت این دو کوه را به عصر حضرت ابراهیم(ع) پیوند می‌زنند. بنابر روایت از ابن عباس نخستین کسی که میان صفا و مروه دوید مادر اسماعیل بود.[۱۴] و به دنبال هفت مرتبه آمد و شد هاجر بین صفا و مروه، سعی، سنّت شد.[۱۵] اولین بار ابراهیم همراه با فرزندش اسماعیل این سنّت الهی را انجام دادند.[۱۶] پیامبران دیگر در زیارت کعبه این عمل را نجام می‌دادند.[۱۷]

عصر جاهلی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

بنابر برخی گزارش‌های تاریخی در عصر جاهلی، بر کوه صفا بت نهیک و بر کوه مروه بت مطعم الطیر قرار داده شده بود.[۱۸] از این رو آن دسته از مشرکان که بت منات را می‌پرستیدند سعی صفا و مروه را انجام نمی‌دادند.[۱۹] این بت‌ها همچنان بر روی کوه صفا و مروه قرار داشت تا آن گاه که در سال هفتم از هجرت پیامبر اسلام(ص) برای انجام «عمرة القضا» به مکّه آمدند و بنابر روایتی از امام صادق(ع) به درخواست رسول خدا(ص) بت‌ها را از صفا و مروه برداشتند و آن حضرت میان صفا و مروه سعی نمود و پس از آن بار دیگر آنها را بر روی صفا و مروه نصب کردند.[۲۰]

صفا و مروه در قرآن[ویرایش | ویرایش مبدأ]

صفا و مروه یک بار در آیه ۱۵۸ سوره بقره آمده است:

براساس روایاتی که شیعه و اهل‌سنت نقل کرده‌اند در عصر جاهلیت مشرکان در بالای کوه صفا و کوه مروه بت قرار داده بودند. مشرکان به هنگام سعی از این دو کوه بالا می‌رفتند و آن دو بت را به عنوان تبرک، با دست خود مسح می‏‌کردند. مسلمانان به خاطر این موضوع از سعی میان صفا و مروه کراهت داشتند و گمان می‏‌کردند در این شرائط سعی صفا و مروه کار صحیحی نیست. آیه ۱۵۸ بقره نازل شد و به آنها اعلام داشت که صفا و مروه از شعائر خداوند است و سعی میان این دو را تأیید کرد.[۲۱]

فضیلت صفا و مروه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در روایتی از پیامبر، پاداش سعی میان صفا و مروه با پاداش حج پیاده و پاداش آزاد کردن هفتاد بنده برابر شمرده شده است.[۲۲] در روایاتی از امامان شیعه بر فضیلت محل سعی تاکید شده است.[۲۳][۲۴] از امام صادق(ع) نقل شده که در نزد خداوند، هیچ بقعه‌ای محبوب‌تر از محل سعی نیست؛ زیرا هر زورگویی در آن، خوار می‌شود.[۲۵]

حکم فقهی سعی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

نوشتار اصلی: سعی

سعی، بین صفا و مروه رکنی از ارکان حج است، اگر حاجیان عمداً آن را ترک کنند حج آنان باطل می‌باشد.[۲۶] در سعی صفا و مروه هفت مرتبه مسیر میان دو کوه صفا و مروه پیموده می‌شود.[۲۷] به این نحو که پیمودن از کوه صفا تا کوه مروه یک بار حساب گشته و برگشت از مروه به صفا دور دوم از هفت دور حساب می‌شود. هفت دور سعی از صفا آغاز شده و به مروه ختم می‌گردد.[۲۸]

سعی باید بعد از طواف و نماز طواف انجام شود.[۲۹] البته لازم ندانسته‌اند که بلافاصله پس از نماز طواف، سعی انجام شود.[۳۰]

از مسائل جدید پیرامون سعی صفا و مروه، انجام سعی در طبقه فوقانی آن است که در دوره آل‌سعود ساخته شده است. فقیهان شیعه معتقدند سعی در طبقه دوم، سعی بین دو کوه صفا و مروه نیست و به همین جهت در حالت عادی صحیح نیست.[۳۱]

نگارخانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  • کوه صفا

    کوه صفا

  • کوه مروه

    کوه مروه

  • کوه صفا و سعی‌کنندگان از نمای بالا

    کوه صفا و سعی‌کنندگان از نمای بالا

  • تصویری قدیمی از کوه صفا

    تصویری قدیمی از کوه صفا

  • مسعی از طرف صفا و پله‌هایی که به سمت کوه صفا می‌رود. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.[۳۲]

    مسعی از طرف صفا و پله‌هایی که به سمت کوه صفا می‌رود. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.[۳۲]

  • مسعی از طرف مروه. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.[۳۳]

    مسعی از طرف مروه. مربوط به سال ۱۳۵۳ق/۱۹۳۵م.[۳۳]

پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ↑ تاریخ مکه المشرفه والمسجد الحرام والمدینه الشریفه والقبر الشریف، ج۱، ص۱۹۴.
  2. ↑ آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۵.
  3. ↑ المعالم الأثیرة فی السنة و السیرة، ج۱، ص۱۵۹.
  4. ↑ پرشکوهترین مراسم عبادت و قربانی، ج۱، ص۶۰.
  5. ↑ مرآة الحرمین، ج ۱، ص۳۲۱.
  6. ↑ آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۷ - ۱۰۸.
  7. ↑ آثار اسلامی مکّه و مدینه، ج۱، ص۱۰۵- ۱۰۶.
  8. ↑ مناسک حج ویژه بانوان، ص۲۰۹.
  9. ↑ تاریخ مکه المکرمه قدیما و حدیثا، ص 86
  10. ↑ تاریخ عمارة المسجد الحرام، ۲۹۵
  11. ↑ تاریخ مکه المکرمه قدیما و حدیثا، ص 86
  12. ↑ فی خدمة ضیوف الرحمان، ص۶۸.
  13. ↑ الکافی، ج۴، ص۱۹۰.
  14. ↑ تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.
  15. ↑ قصص الانبیاء، ابن کثیر، ج١، ص٢٢4.
  16. ↑ تاریخ طبری، ج١، ص١٩٣.
  17. ↑ اخبار مکه، ج١، 6٨.
  18. ↑ اخبار مکه، ج١، ص١٢۵.
  19. ↑ اخبار مکه، ج١، ص١٢۵.
  20. ↑ مجمع‌البیان، ج١، ص٢۴۰.
  21. ↑ تفسیر نمونه، ج‏۱، ص۵۳۷
  22. ↑ بحار، ج٩۶، ص٢٣۶.
  23. ↑ بحار، ج٩۶، ص٢٣۵.
  24. ↑ بحار، ج٩۶، ص٢٣۴.
  25. ↑ الکافی، ج۴، ص۴۳۴.
  26. ↑ یک دوره فقه کامل فارسی، ص۶۵.
  27. ↑ مناسک حج (محشی)، ص۳۸۵.
  28. ↑ مناسک حج، ج۱، ص۱۷۰.
  29. ↑ مناسک حج (محشی)، ص۳۸۷.
  30. ↑ مناسک جامع حج، ص۲۴۰.
  31. ↑ جامع الفتاوی، ص۱۵۶.
  32. ↑ «صورتان نادرتان للمسعی»، صفحه ارض الذکریات در توییتر.
  33. ↑ «صورتان نادرتان للمسعی»، صفحه ارض الذکریات در توییتر.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این مقاله برگرفته از کتاب حج در اندیشه اسلامی، علی قاضی عسکر. بخش «صفا و مروه»، ص۱۹۵ - ۲۲۲. است.
  • قرآن کریم.
  • احکام القرآن، ابوبکر محمد بن عبدالله ابن عربی. بی نا، بی جا، بی تا.
  • اخبار مکه، محمد بن عبدالله ازرقی، بیروت، دار الأندلس، ۱۴۱۶ق.
  • الکافی، محمد بن یعقوب کلینی، محقق و مصحح: علی‌اکبر غفاری، محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۴۰۷ق.
  • المعالم الأثیرة فی السنة و السیرة، محمد حمید الله، دار النفائس، بی‌تا.
  • آثار اسلامی مکّه و مدینه، رسول جعفریان، تهران، مشعر، ۱۳۸۷ش.
  • بحارالانوار، محمدباقر المجلسی، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق.
  • پرشکوهترین مراسم عبادت و قربانی، عبدالکریم بی‌آزار، مطابق با فتاوای آیة الله ناصر مکارم شیرازی‌، قم، مدرسة الإمام علي بن أبي طالب(ع)، ۱۳۷۹ش.
  • تاریخ الطبری، محمد بن جریر الطبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، چاپ دوم، بیروت، دارالتراث، ١٩۶۷م.
  • تاریخ مکه المشرفه والمسجد الحرام والمدینه الشریفه والقبر الشریف، محمد بن احمد ابن ضیاء، بیروت، دار الکتب العلمية، منشورات محمد علي بيضون ، ۱۴۱۸ق، ۱۹۹۷م.
  • تاریخ مکة المکرمة قدیما و حدیثا، محمد الیاس عبدالغنی، مدینه، مطابع الرشید، ۱۴۲۲ق.
  • تفسیر احسن‌الحدیث، سید علی‌اکبر قرشی، تهران، بنیاد بعثت،۱۳۷۷ش.
  • تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
  • جامع الفتاوی، (عمره مفرده مطابق با فتاوای ده تن از مراجع عظام تقلید)، مرتضی موسوی شاهرودی، تهران، مشعر، ۱۳۸۶ش.
  • سلسلة ینابیع الفقهیة، علی‌اصغر مروارید، بیروت، دار التراث، ۱۹۹۰م - ۱۹۹۳م.
  • «صورتان نادرتان للمسعی»، صفحه ارض الذکریات در توییتر، تاریخ درج مطلب: ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۰م، تاریخ بازدید: ۱۸ خرداد ۱۴۰۱ش.
  • قصص الانبیاء، اسماعیل بن عمر ابن‌کثیر، بیروت، دار و مکتبة الهلال، ۲۰۰۳م.
  • کشف الاسرار، ابوالفضل رشید الدین میبدی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۱ش.
  • لغت‌نامه دهخدا، علی‌اکبر دهخدا، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۷۲ش.
  • مجمع البیان، فضل بن حسن طبرسی، مقدمه محمدجواد بلاغی‏، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
  • مجمع‌البحرین، فخرالدین طریحی، تحقیق سیداحمد حسینی‏، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.
  • مناسک جامع حج، ناصر مکارم شیرازی، قم، مدرسة الإمام علي بن أبی‌طالب(ع)، ۱۴۲۶ق.
  • مناسک حج (محشی)، محمدرضا‌ محمودی، تهران، نشر مشعر‌، ۱۴۲۹ق.
  • مناسک حج، جعفر سبحانی، قم، مؤسسه امام صادق عليه السلام‌، ۱۴۲۸ق.
  • مناسک حج ویژه بانوان، محمدحسين‌ فلاح‌زاده، قم، مشعر، ۱۴۲۸ق.
  • یک دوره فقه کامل فارسی، مجلسی، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، تهران، مؤسسه و انتشارات فراهانی، ۱۴۰۰ق.

مقاله‌های مرتبط[ویرایش | ویرایش مبدأ]

برگرفته از «https://wikihaj.com/index.php?title=صفا_و_مروه&oldid=59119»