مسجد امام علی (مناخه): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{اشتباه نشود|مسجد امام علی در تنعیم|مسجد امام علی در خندق}} | |||
{{جعبه اطلاعات بنا | {{جعبه اطلاعات بنا | ||
| عنوان = مسجد امام علی (از مسجدهای مصلی) | | عنوان = مسجد امام علی (از مسجدهای مصلی) | ||
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۰
 | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| مکان | مناخه در غرب مسجدالنبی در شهر مدینه |
| کاربری | مسجد |
| تاریخ بنا | |
| ویژگی‌های تاریخی | محل نماز عید پیامبر و امام علی |
|
| |
مسجد امام علی (ع) یکی از مساجد تاریخی مدینه است که محل مصلای پیامبر(ص) ساخته شده است. مصلی مکان بازی بود که پیامبر در آن نماز عید برپا می‌کرد. این مسجد در محله مناخه در غرب مسجد نبوی قرار دارد. بنابر گزارش‌هایی امام علی(ع) در زمانی که عثمان در حصر مخالفانش بود، در این مکان نماز عید برپا کرد.
موقعیت جغرافیایی
مسجد علی بن ابیطالب(ع) (همراه با مسجد مصلی و مسجد ابوبکر) یکی از سه مسجدی است که به عنوان مسجدهای مصلای پیامبر در محله مناخه شناخته می‌شوند. این مسجدها در نزدیکی هم در غرب مسجدالنبی قرار دارند.[۱] مسجد امام علی در شمال مسجد مصلی و مسجد ابوبکر قرار گرفته و با مسجد مصلی 122، با مسجد ابوبکر 80 متر و با مسجدالنبی 290 متر فاصله دارد. [۲][۳]
این مسجدها در اماکنی ساخته شده‌اند که پیامبر در آنها نماز عید برپا کرده است. در ابتدا این اماکن مسجد نبوده و فضای باز یا صحرا بوده است اما بعدها به مسجد تبدیل شده است.[۴]
وجه تسمیه
بنابر روایاتی در زمانی که عثمان در خانه‌اش در محاصره مخالفان بود، امام علی(ع) در این مسجد نماز عید خواند. بنابر نظر برخی از تاریخ‌نگاران مدینه، همین گزارش علت نام‌گذاری مسجد بوده است.[۵] این نویسندگان تاکید کرده‌اند که امام علی و خلفا تنها در نمازگاه‌های پیامبر(ص) نماز برپا می‌کردند در نتیجه مسجد علی بن ابیطالب نیز یکی از مصلاهای پیامبر بوده است.[۶]
تاریخ بنای مسجد
سمهودی (م.911ق.)، تاریخ‌نگار مدینه، برآن بود که این مسجد نخستین بار در زمان عمر بن عبدالعزیز (حک:87-93ق.) ساخته شد. اما بعدها از میان رفت و مکان آن محل دفن برخی از حاجیانی شد که در موسم حج وفات می‌کردند. تا اینکه در سال 881 زین الدین ضیغم منصوری، امیر مدینه، آن مسجد را بازسازی کرد.[۷]
علی بن موسی در 1303ق/ 1885م از مسجد علی بن ابیطالب در مناخه،که یک مناره دارد، یاد کرده است.[۸] ابراهیم رفعت پاشا نیز در سفرش در سال 1318 قمری به مسجد علی(ع) اشاره کرده است.[۹]
بازسازی مسجد در سده سیزدهم
در کتیبه‌ای که بنابر گزارشی تا سال‌های ابتدای قرن بیستم میلادی بر دیوار مسجد باقی مانده بود، اشعاری درج شده بود که نشان می‌داد مسجد در تاریخ 1269ق/1852م. (دوران حکومت سلطان عبدالمجید اول عثمانی) بازسازی شده است.[۱۰] این بنا تا پیش از بازسازی مسجد در 1991 میلادی برقرار بود و به شکل زیر بود.
بازسازی سال 1991 میلادی
مسجد امام علی در مناخه در سال 1411 قمری (1991م.) به دلیل فرسودگی پس از تخریب کامل دوباره بازسازی شد.[۱۱] مسجد در این بازسازی به همان شکل و معماری قبلی‌اش بازسازی شد جز اینکه محل نماز زنان و سرویس بهداشتی به آن اضافه شد.[۱۲] در سال 1429ق/2009م. نیز تعمیراتی در مسجد انجام شد.[۱۲]
ویژگی های ساختمان مسجد
مسجد امام علی(ع) بنایی مستطیلی دارد. در سمت شمال یک صحن روباز است و در سمت جنوبی رواقی (بخش سقف‌دار) با هفت گنبد قرار دارد که بزرگترین آنها گنبد محراب است. درهای این رواق به صحن مسجد باز می‌شود. رواق 30 متر طول و 6 متر عرض دارد. این مسجد یک گلدسته دارد که در گوشه جنوب شرقی مسجد قرار گرفته است.[۱۳]
نگارخانه
.jpg)
2.jpg)
پانویس
- ↑ مساجد الاثریه، ص 223
- ↑ مساجد الاثریه، ص 242
- ↑ معالم المدینه المنوره بین العماره والتاریخ، ج 1، ص486.
- ↑ وفاء الوفاء، ج3، ص 122
- ↑ وفاء الوفاء، ج3، ص 121
- ↑ التعریف بما انست الهجرة، ص 147
- ↑ وفاء الوفاء، ج3، ص 123
- ↑ وصف المدینه المنوره، ص 17
- ↑ مراة الحرمین، ج1، ص 422
- ↑ المدینه المنوره، ص 158؛ معالم المدینه المنوره، جزء4، مجلد1، ص 489
- ↑ مساجد الاثریه، ص 243؛ معالم المدینه المنوره، جزء4، مجلد1، ص 490
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ معالم المدینه المنوره، جزء4، مجلد1، ص 490
- ↑ معالم المدینه المنوره بین العماره والتاریخ جلد1 ص490
منابع
- معالم المدینه المنوره بین العماره و التاریخ،عبدالعزیز کعکی،بیروت، دار مکتبه الهلال، 2007.
- وفاء الوفاء باخبار دار المصطفی، علی بن عبدالله سمهودی، تصحیح قاسم السامرائی، لندن، الفرقان، 2001م
- التعريف بما آنست الهجرة، جمال الدین محمد بن احمد المطری، ریاض، اداره الملک عبد العزیز، 1426ه ق.
- مساجد الاثریه فی المدینه النبویه، محمد الیاس عبدالغنی، مدینه، ناشر: مولف.
- وصف المدینه المنوره
- مراة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا،