مقام امام زمان (وادی السلام): تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
|پیش از لینک = کتاب | |پیش از لینک = کتاب | ||
|منبع = زیارت‌گاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، | |منبع = زیارت‌گاه‌های عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، | ||
|پس از لینک = بخش | |پس از لینک = بخش «مقام حضرت مهدى(عج) و امام جعفر صادق(ع)»، ج1، ص89 و مقام‌های حضرت مهدی(ع)در عراق، احمد خامه یار، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره سی‌ام، بهار ۱۳۹۶، ص۱۰۴ | ||
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1472 | | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1472 | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۱۷
 | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| بنيانگذار | سیدمهدی بحرالعلوم |
| کاربری | زیارتگاه |
| مکان | عراق، نجف، قبرستان وادی السلام، فاصله چند صد متر از سمت شمال غربی مرقد هود و صالح(علیهما‌السّلام) |
| مشخصات | |
| وضعیت | فعال |
| معماری | |
| بازسازی | 1310ه.ق به دست سیدمحمد خان |
مکان
مقام امام زمان(عج)، در میان قبرستان وادی‌السلام نجف، به فاصله چند صد متر از سمت شمال غربی مرقد هود و صالح(علیهما‌السّلام) قرار دارد.
بنيانگذار
گویا ساختمان این زیارتگاه را نخستین بار علامه سیدمهدی بحرالعلوم ساخته است. شیخ جعفر آل محبوبه، به وجود کتیبه‌ای به تاریخ 1200 ه. ق، در زیارتگاه اشاره کرده که گویا مربوط به زمان ساختن زیارتگاه به دست سید بحرالعلوم است. بر اساس روایتی از شیخ کلینی و ابن‌قولویه از ابان بن تغلب، مقام حضرت مهدی(عج) در وادی‌السلام، محل منبر قائم(عج) می‌باشد.
بازسازی
در سال 1310 ه. ق، نیز یک شیعه هندی، به نام سیدمحمد خان، ساختمان مقام را بازسازی و برای آن گنبدی با کاشی‌های آبی رنگ بنا نمود.[۱]
ساختمان
زیارتگاه، دارای صحنی است که با یک ورودی در زاویه جنوب غربی آن به فضای قبرستان متصل می‌شود. در سمت راست ورودی، چاه آبی منسوب به امام زمان(عج) به چشم می‌خورد. ساختمان مقام، در جنوب شرقی صحن قرار دارد و دارای دو اتاق است. در اتاق اول (غربی)، محراب کاشی‌کاری وجود دارد که همان مقام حضرت مهدی(عج) است. در اتاق دوم نیز مقامی منسوب به امام جعفر صادق(ع)، به‌صورت محراب کاشی‌کاری وجود دارد.
مکان‌های همانند
در برخی مناطق شیعه‌نشین، مانند ایران، عراق و بحرین، مکان‌های پرشماری منسوب به امام مهدی(ع) وجود داشته،[۲] که برخی از آن‌ها عبارت است از:
پانویس
منابع
- ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل محبوبة، بیروت، دار الاضواء، 1406ق، (1986م).