مقام امام زمان (وادی السلام)
در کشور عراق چندین مقام برای حضرت مهدی(عج) از جمله در شهرهای سامرا، کوفه، نجف، حلّه، کربلا و نعمانیه وجود دارد که شماری از آنها از دیرباز، زیارتگاههای مشهور و شناخته شده شیعیان بوده است. مهم‌ترین این مقام‌ها شامل سرداب غیبت در سامرا، مقام‌های حضرت مهدی(عج) در مسجد سهله و قبرستان وادی‌السلام و در شهرهای حلّه، کربلا و نعمانیه است.
 | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| بنيانگذار | سیدمهدی بحرالعلوم |
| کاربری | زیارتگاه |
| مکان | عراق، نجف، قبرستان وادی السلام، فاصله چند صد متر از سمت شمال غربی مرقد هود و صالح(علیهما‌السّلام) |
| مشخصات | |
| وضعیت | فعال |
| معماری | |
| بازسازی | 1310ه.ق به دست سیدمحمد خان |
قبرستان وادِی السَّلام، از بزرگ‌ترین قبرستان‌های جهان است که افزون بر وسعت، از قدمت بسیار بالایی نیز برخوردار بوده و بنابر برخی روایات، این قبرستان محل رجعت بعضی از پیامبران و صالحان است. در این قبرستان زيارتگاه‌ها و مقام‌هاى منسوب به برخى پيامبران و امامان وجود دارد که مقام امام زمان(عج) یکی از آنهاست.
موقعیت جغرافیایی
مقام امام زمان(عج)، در میان قبرستان وادی‌السلام نجف، به فاصله چند صد متر از سمت شمال غربی مرقد هود و صالح(علیهما‌السّلام) قرار دارد.
بنيانگذار
گویا ساختمان این زیارتگاه را نخستین بار علامه سیدمهدی بحرالعلوم ساخته است. شیخ جعفر آل محبوبه، به وجود کتیبه‌ای به تاریخ 1200 ه. ق، در زیارتگاه اشاره کرده که گویا مربوط به زمان ساختن زیارتگاه به دست سید بحرالعلوم است. بر اساس روایتی از شیخ کلینی و ابن‌قولویه از ابان بن تغلب، مقام حضرت مهدی(عج) در وادی‌السلام، محل منبر قائم(عج) می‌باشد.
بازسازی
در سال 1310 ه. ق، نیز یک شیعه هندی، به نام سیدمحمد خان، ساختمان مقام را بازسازی و برای آن گنبدی با کاشی‌های آبی رنگ بنا نمود.[۱]
ساختمان
زیارتگاه، دارای صحنی است که با یک ورودی در زاویه جنوب غربی آن به فضای قبرستان متصل می‌شود. در سمت راست ورودی، چاه آبی منسوب به امام زمان(عج) به چشم می‌خورد. ساختمان مقام، در جنوب شرقی صحن قرار دارد و دارای دو اتاق است. در اتاق اول (غربی)، محراب کاشی‌کاری وجود دارد که همان مقام حضرت مهدی(عج) است. در اتاق دوم نیز مقامی منسوب به امام جعفر صادق(ع)، به‌صورت محراب کاشی‌کاری وجود دارد.
پانویس
- ↑ ماضی النجف وحاضرها، ج1، ص95 و 96.
منابع
- ماضی النجف وحاضرها* ، جعفر آل محبوبة، بیروت، دار الاضواء، 1406 ه. ق- 1986 م.