مقبره شریف العلماء
 | این مقاله هم‌اکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:E ebrahimi در تاریخ ۱۵ بهمن ۱۳۹۷ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| کاربری | مقبره، زیارتگاه |
| مکان | کربلا |
| مشخصات | |
| وضعیت | فعال |
| امکانات | مدرسه شریف العلماء |
مقبره شریف العلماء، متعلق به شریف العلمای مازندرانی بوده و در کنار مدرسه علمیه‌ای به همین نام واقع است.
ملامحمد آملی مازندرانی معروف به شریف العلماء، از علمای بزرگ شیعه در قرن سیزدهم هجری است. وی در اواخر قرن دوازده هجری قمری در شهر مقدس کربلا به دنیا آمد و در سال 1245 هجری در همانجا به علت طاعون از دنیا رفت و در منزلش به خاک سپرده شد.
مزار ایشان همواره مورد احترام شیعیان بوده است. آیت‌الله سیدمحسن حکیم بعدها مدرسه علمیه‌ای در کنار قبر ایشان بنا کرد که به مدرسه شریف العلماء معروف شد.
شرح حال شریف العلماء
ملامحمد یا محمدشریف بن ملاحسنعلی آملی مازندرانی، ملقب به «شریف‌الدین» و مشهور به «شریف‌العلماء»، از فقها و اصولیان بزرگ قرن سیزدهم هجری و از علمای مقیم کربلا بود. او از شاگردان صاحب ریاض و فرزندش سیدمحمد مجاهد بود و پس از ایشان، خود نیز به تدریس علوم دینی پرداخت؛ به‌طوری‌که بسیاری از علما، در حلقه درسش حاضر می‌شدند.
شاگردان
از شاگردان وی، می‌توان از شیخ مرتضی انصاری، صاحب ضوابط، سعیدالعلمای بارفروشی مازندرانی، سیدمحمدشفیع جابلقی، ملا اسماعیل یزدی و ملا آقا دربندی یاد کرد. او در سال 1245 ه. ق، در کربلا از دنیا رفت و در خانه‌ای نزدیک سمت جنوبی آستان حسینی، به خاک سپرده شد.[۱]
مدرسه شریف‌العلماء
در سال 1384 ه. ق، مرحوم آیت‌الله سیدمحسن حکیم، مدرسه‌ای دینی کنار قبر وی ساخت که به «مدرسه شریف‌العلماء» نامیده شد. پس از انتفاضه شعبانیه، رژیم بعثی عراق مدرسه را خراب نمود. اما پس از سقوط این رژیم، آیت‌الله سیدمحمدسعید حکیم، آن را بازسازی نمود و در تاریخ دهم شوال 1430 ه. ق، افتتاح گردید.[۲]
مشخصات بنا
مقبره شریف‌العلماء، تاکنون کنار این مدرسه، باقی مانده است و نمای بیرونی آن، با سنگ مرمر سفید، پوشیده شده است. میان این نما، پنجره بزرگی رو به قبر وجود دارد و بالای آن، لوح کوچکی از کاشی‌های آبی‌رنگ وجود دارد که نام وی بر آن، ثبت شده است. داخل اتاق مقبره نیز، لوح بزرگی از کاشی وجود دارد که بر آن، نام و القاب شریف العلماء، ثبت شده و در پایان آن، به بازسازی مقبره در سال 1358 ه. ق، اشاره شده است.
پانویس
منابع
- ریحانة الادب، محمدعلی مدرس، انتشارات خیام، چاپ سوم، ۱۳۶۹ش.