ام هانی

ام هانی
مشخصات فردی
نام کامل	فاخته، فاطمه، عاتکه و هند بنت ابوطالب
کنیه	ام‌هانی
محل زندگی	مکه و مدینه
مهاجر/انصار	مهاجر
نسب/قبیله	قبیله قریش
خویشان; سرشناس	ابوطالب، حضرت محمد(ص)، حضرت علی(ع)،
درگذشت/شهادت	مدینه
مدفن	مدینه یا قبرستان بقیع
مشخصات دینی
زمان اسلام آوردن	پیش از فتح مکه
هجرت به	مدینه
دلیل شهرت	خواهر تنی امام علی(ع)، معراج پیامبر(ص) از خانه ام‌هانی،
نقش‌های برجسته	حضور در فتح مکه، نقش داشتن در واقعه لیلة المبیت، احکام و فرمان‌هایی در خانه‌ ام‌هانی از جانب پیامبر(ص)، علی بن ابی‌طالب(ع) و عبدالله بن عباس
دیگر فعالیت‌ها	راوی حدیث اهل بیت(ع)، آزادی بردگان

ام هانی خواهر امام علی(ع) است که یکی از درهای مسجدالحرام به نام او نامیده شده است، وی دختر ابوطالب و فاطمه بنت اسد است. زمان اسلام آوردن وی را هنگام فتح مکه همراه زنان قریش گزارش داده‌اند ولی بنابر شواهدی قبل از فتح مکه بوده است. از نکات برجسته زندگی وی حضور پیاپی پیامبر(ص) در خانه ام‌هانی، آغاز معراج پیامبر از خانه او، همچنین اقامت پیامبر(ص) در خانه ام‌هانی در لیلة المبیت را می‌توان اشاره کرد. همچنین وی در حجة الوداع همراه پیامبر(ص) بود و از نخستین راویان غدیر خم می‌باشد. ام‌هانی از راویان سخنان حضرت فاطمه(س) با ابوبکر در موضوع فدک و حدیث ثقلین بوده است. ‌در ‌گزارشی، سخن از دیدار او با امام حسین(ع) ساعاتی پیش از بیرون آمدن از مدینه به میان آمده است.

معرفی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ام هانی دختر ابوطالب و فاطمه بنت اسد و خواهر امام علی(ع) است که یکی از درهای مسجدالحرام به نام او نامیده شده است.^[۱] وی خواهر تنی طالب، عقیل، جعفر و امام علی(ع) است.^[۲] از ام‌هانی با نام‌هایی چون فاخته، ^[۳] فاطمه^[۴]و عاتکه^[۵] و بنا بر قولی هند^[۶] یاد شده است.

همسر ام‌هانی، هبیرة بن ابی‌‌وهب مخزومی، بنا بر گفته مورخان از آزاردهندگان پیامبر(ص) دانسته شده است.^[۷] ام‌هانی دارای چهار فرزند به نام‌های‌ هانی، عمر، یوسف و جعده بوده است.^[۸]

از میان چهار فرزند‌ ام‌هانی، جعده جایگاهی مهم‌تر دارد. وی از شرکت کنندگان در نبرد صفین بود^[۹]و از سوی امیرالمؤمنین علی(ع) به حکومت خراسان منصوب شد.^[۱۰] خاندان جعده از خاندان‌های شیعی در کوفه و از دعوت کنندگان امام حسین(ع) به کوفه دانسته شده‌اند.^[۱۱]

خواستگاری پیامبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شماری از منابع از وجود دلبستگی متقابل میان او و پیامبر(ص) در دوران پیش از بعثت و حتی خواستگاری پیامبر(ص) از او سخن به میان آورده‌اند.^[۱۲]به سبب مناسبات خانوادگی ابوطالب با بنی‌مخزوم، ابوطالب ناچار به پذیرش خواستگاری هبیرة بن ابی وهب مخزومی از‌ ام‌هانی شد.^[۱۳]در پی فتح مکه نیز پیامبر(ص) بار دیگر از او خواستگاری کرد که وی از پذیرش خواسته پیامبر(ص) به دو دلیل عذر آورد: یکم: آیه 50 سوره احزاب، خود را در زمره مصداق‌های یاد شده در این آیه نمی‌دید.^[۱۴] دوم: به سبب ضرورت نگهداری از فرزندان خردسالش، احتمال می‌داد که نتواند وظیفه همراهی و همسری پیامبر(ص) را به خوبی ادا کند.^[۱۵] البته پیامبر(ص) این دغدغه او را خصلت ممتاز زنان قریش دانسته، او را به این ویژگی ستود.^[۱۶] با وجود این ‌گزارش‌ها، برخی وی را در شمار همسران پیامبر(ص) دانسته‌اند.^[۱۷]

اسلام آوردن[ویرایش | ویرایش مبدأ]

برخی صحابه‌نگاران، هنگام اسلام آوردن اُم ‌هانی را سال هشتم ق. و در پی فتح مکه دانسته‌اند.^[۱۸] شواهدی در دست است که اسلام او را در موارد گوناگون پیش از فتح مکه ثابت می‌کند. از جمله آن‌ها، تعیین سهمی از غنیمت‌های خیبر برای او پیش از فتح مکه است.^[۱۹]برخی نویسندگان سده‌های نخستین، پیشینه هرگونه شرک را برای او منتفی دانسته‌اند.^[۲۰]

نکات برجسته زندگی‌[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از نکات برجسته زندگی‌ ام‌هانی، می‌توان این موارد را برشمرد: 1. پیامبر(ص) پیاپی در خانه او حضور می‌یافت.^[۲۱] 2. آغاز اسراء و معراج از خانه ام‌هانی،^[۲۲]پیامبر(ص) در پی اقامه نماز عشا همراه‌ ام‌هانی و در خانه او، ^[۲۳] سفر اسراء را آغاز کرد. خانه‌ ام‌هانی نزدیک مسجدالحرام قرار داشت و نام یکی از درهای بیست ‌و سه‌گانه مسجدالحرام، باب‌ ام‌هانی است.^[۲۴]

از‌ ام‌هانی در واقعه لیلة المبیت نیز سخن رفته است. پیامبر(ص) در پی بیرون آمدن شبانه از خانه خود، به خانه‌ ام‌هانی رفت و پس از درنگی کوتاه، از مکه بیرون شد.^[۲۵]

بر پایه گزارشی، پیامبر در روزه فتح مکه در خانه ام‌هانی منزل گزید.^[۲۶] همچنین دو تن از مشرکان را که‌ ام‌هانی به آن‌ها امان داده بود، بخشود.^[۲۷] این واقعه مستندی برای جواز امان دادن زنان در اسلام دانسته شده است.^[۲۸] ‌ام‌هانی در پی فتح مکه، همراه دیگر زنان مسلمان با پیامبر(ص) بیعت و سپس به مدینه هجرت کرد.^[۲۹] ‌ام‌هانی نه تنها نزد رسول خدا(ص) و دیگر مسلمانان محترم بود، بلکه اهل بیت(ع) نیز به انتسابشان به او مباهات می‌کردند. در روایتی که از پیامبر نقل شده ام‌هانی را بهترین مردم^[۳۰] و اهل بهشت^[۳۱] دانسته است.

جایگاه روایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ام‌هانی در سال دهم ق. و در حجة الوداع همراه پیامبر(ص) بود و از نخستین راویان غدیر خم دانسته شده است.^[۳۲]

پس از رحلت رسول خدا(ص) ‌ام‌هانی نقشی ویژه کنار اهل بیت(ع) و برادرش امام علی(ع) در دوران حکومتش ایفا کرد. او از مهم‌‌ترین راویان سخنان حضرت فاطمه(س) با ابوبکر در موضوع فدک^[۳۳]و حدیث ثقلین^[۳۴]به‌شمار می‌رود. همچنین نامه امام علی(ع) به‌ ام‌هانی در موضوع نبرد جمل، ^[۳۵] موضع‌گیری وی در برابر ناکثین^[۳۶]و ‌گزارش او از عهدشکنی و توطئه طلحه و زبیر (م. 36ق.) ^[۳۷]از نکات برجسته زندگانی سیاسی و اجتماعی‌ ام‌هانی در مدینه‌ هستند.

از ام‌هانی 48 حدیث^[۳۸]درحوزه‌های گوناگون فقهی، اعتقادی، نقل شده است. ‌

وفات‌[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از زمان وفات‌ و محل دفن ام‌هانی به‌گونه دقیق در منابع ‌گزارش نشده است. در منابع متاخر به دیدار امام حسین(ع) با یکی از عمه‌هایش در سال 60ق پیش از بیرون آمدن از مدینه نام اشاره شده است.^[۳۹]برپایه این ‌گزارش، زنان بنی‌هاشم با آگاهی از تصمیم امام حسین(ع) برای بیرون آمدن از مدینه، ‌ام‌هانی را آگاه ساختند و او با چشمانی اشکبار، امام را با خواندن سروده‌هایی از ابوطالب بدرقه کرد:

وابیض یستسقی الغمام بوجهه ***** ثمال الیتامی عصمة للارامل

تطوف به الهلاک من آل‌هاشم ***** فهم عنده فی نعمة و فواضل^[۴۰]

پس از این‌که امام حسین(ع) او را به صبر و پذیرش تقدیر خداوند فراخواند، خود چنین سرود:

و ما اَم‌هانی وحدها ساء حالها ***** خروج الحسین عن مدینة جده

و لکنما القبر الشریف و من به ***** ومنبره یبکون من اجل فقده^[۴۱]

پیوند به بیرون[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ام هانی، نمونه فضیلت؛ پایگاه اطلاع رسانی حوزه.

ام هانی؛ دانشنامه اسلامی، موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت علیهم‌السلام.

پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]

↑ الطبقات، ج8، ص38-39، 178.
↑ الطبقات، ج8، ص178؛الاستیعاب، ج4، ص1889، 1963.
↑ الطبقات، ج8، ص120؛مسند احمد، ج6، ص340.
↑ اسد الغابه، ج6، ص228، 404.
↑ الاصابه، ج8، ص346.
↑ المغازی، ج2، ص848؛السیرة النبویه، ج2، ص876.
↑ انساب الاشراف، ج10، ص242.
↑ الاستیعاب، ج4، ص1964.
↑ وقعة صفین، ص465.
↑ انساب الاشراف، ج10، ص242؛الاخبار الطوال، ص173.
↑ انساب الاشراف، ج3، ص366.
↑ انساب الاشراف، ج10، ص242؛المحبر، ص396.
↑ المحبر، ص97-98؛الطبقات، ج8، ص120.
↑ الطبقات، ج8، ص121؛تاریخ طبری، ج16، ص619.
↑ الطبقات، ج8، ص120؛وسائل الشیعه، ج20، ص37.
↑ انساب الاشراف، ج2، ص97؛الکافی، ج5، ص326.
↑ نهایة الارب، ج18، ص8.
↑ الاستیعاب، ج4، ص1889، 1963.
↑ الطبقات، ج8، ص47؛المغازی، ج2، ص649.
↑ شرح الاخبار، ج1، ص120؛ج2، ص375.
↑ المستدرک، ج4، ص54.
↑ السیرة النبویه، ج1، ص402؛الطبقات، ج1، ص167.
↑ السیرة النبویه، ج1، ص402.
↑ شرف النبی، ص406.
↑ کنز الفوائد، ص206.
↑ المصنف، ج4، ص361.
↑ الطبقات، ج2، ص110؛المغازی، ج2، ص829-830.
↑ المجموع، ج19، ص303.
↑ تذکرة الخواص، ص22.
↑ شرح الاخبار، ج1، ص120؛کفایة الاثر، ص98.
↑ شرف النبی، ص264؛المناقب، ص289.
↑ الطرائف، ص140-141؛الغدیر، ج1، ص18.
↑ الطبقات، ج2، ص240؛فتوح البلدان، ج1، ص36.
↑ مسند الرضا7، ص209؛خلاصة عبقات الانوار، ج1، ص31.
↑ الجمل، ص212.
↑ الایضاح، ص82.
↑ الجمل، ص233؛شرح الاخبار، ج1، ص396.
↑ اسد الغابه، ج5، ص624.
↑ بحار الانوار، ج45، ص88.
↑ موسوعة کلمات الامام الحسین، ص359-360.
↑ موسوعة کلمات الامام الحسین، ص359-360.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل ام هانی.

الاخبار الطوال: ابن داود الدینوری (م. 282ق.) ، به کوشش عبدالمنعم، قم، الرضی، 1412ق.

الارشاد: المفید (م. 413ق.) ، بیروت، دار المفید، 1414ق.

الاستیعاب: ابن عبدالبر (م. 463ق.) ، به کوشش البجاوی، بیروت، دار الجیل، 1412ق.

اسد الغابه: ابن اثیر (م. 630ق.) ، بیروت، دار الکتاب العربی.

الاصابه: ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.) ، به کوشش علی معوض و عادل عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق.

انساب الاشراف: البلاذری (م. 279ق.) ، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق.

الایضاح: الفضل بن شاذان (م. 260ق.) ، به کوشش الحسینی الارموی، دانشگاه تهران، 1363ش.

بحار الانوار: المجلسی (م. 1110ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق.

التاریخ الصغیر: البخاری (م. 256ق.) ، به کوشش محمود ابراهیم، بیروت، دار المعرفه، 1406ق.

تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک): الطبری (م. 310ق.) ، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی.

تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م. 292ق.) ، بیروت، دار صادر، 1415ق.

التبیان: الطوسی (م. 460ق.) ، به کوشش العاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.

تذکرة الخواص: سبط بن الجوزی (م. 654ق.) ، قم، الرضی، 1418ق.

تفسیر ثعلبی (الکشف و البیان): الثعلبی (م. 427ق.) ، به کوشش ابن عاشور، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1422ق.

تفسیر سمعانی (تفسیر القرآن): السمعانی (م. 489ق.) ، به کوشش مصطفی مسلم، عربستان، الرشد، 1410ق.

تفسیر مقاتل بن سلیمان: مقاتل بن سلیمان (م. 150ق.) ، به کوشش احمد فرید، دار الکتب العلمیه، 1424ق.

الجمل و النصرة لسید العتره: المفید (م. 413ق.) ، قم، مکتبة الداوری.

جوامع الجامع: الطبرسی (م. 548ق.) ، قم، نشر اسلامی، 1418ق.

خلاصة عبقات الانوار: علی الحسینی المیلانی، تهران، بعثت، 1405ق.

الدر المنثور: السیوطی (م. 911ق.) ، بیروت، دار المعرفه، 1365ق.

رجال طوسی: الطوسی (م. 460ق.) ، به کوشش القیومی، قم، نشر اسلامی، 1415ق.

زین الاخبار: گردیزی (م. 443ق.) ، به کوشش عبدالحی، تهران، دنیای کتاب، 1363ش.

السیرة النبویه: ابن‌هشام (م. 8-213ق.) ، به کوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه.

شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار: النعمان المغربی (م. 363ق.) ، به کوشش جلالی، قم، نشر اسلامی، 1414ق.

شرف النبی (شرف المصطفی): ابوسعید خرگوشی (م. 406ق.) ، به کوشش محمد روشن، تهران، بابک، 1361ش.

صحیح البخاری: البخاری (م. 256ق.) ، بیروت، دار الفکر، 1401ق.

صحیح مسلم بشرح النووی: النووی (م. 676ق.) ، بیروت، دار الکتاب العربی، 1407ق.

صحیح مسلم: مسلم (م. 261ق.) ، بیروت، دار الفکر.

الطبقات الکبری: ابن سعد (م. 230ق.) ، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق.

الطرائف: ابن‌ طاوس (م. 664ق.) ، قم، مطبعة الخیام، 1399ق.

عقیل ابن ابی طالب: احمدی میانجی، به کوشش مجتبی فرجی، دار الحدیث، 1425ق.

الغدیر: الامینی (م. 1390ق.) ، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1366ش.

فتوح البلدان: البلاذری (م. 279ق.) ، به کوشش صلاح الدین، قاهره، النهضة المصریه، 1956م.

الکافی: الکلینی (م. 329ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1375ش.

الکامل فی التاریخ: ابن اثیر (م. 630ق.) ، بیروت، دار صادر، 1385ق.

کفایة الاثر: علی بن محمد خزاز قمی (م. 400ق.) ، به کوشش کوه‌کمری، قم، بیدار، 1401ق.

کنز الفوائد: الکراجکی (م. 449ق.) ، قم، مکتبة المصطفوی، 1410ق.

مجمع الزوائد: الهیثمی (م. 807ق.) ، بیروت، دار الکتاب العربی، 1402ق.

المجموع شرح المهذب: النووی (م. 676ق.) ، دار الفکر.

المحاسن: ابن‌ خالد البرقی (م. 274ق.) ، به کوشش حسینی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1326ش.

المحبّر: ابن ‌حبیب (م. 245ق.) ، به کوشش ایلزه لیختن شتیتر، بیروت، دار الآفاق الجدیده.

مستدرکات علم رجال الحدیث: علی النمازی (م. 1405ق.) ، تهران، حیدری، 1414ق.

المستدرک علی الصحیحین: الحاکم النیشابوری (م. 405ق.) ، به کوشش مرعشلی، بیروت، دار المعرفه، 1406ق.

مسند احمد: احمد بن حنبل (م. 241ق.) ، بیروت، دار صادر.

مسند الرضا(ع): داود بن سلیمان الغازی (م. 203ق.) ، به کوشش حسینی، قم، دفتر تبلیغات، 1418ق.

المصنّف: ابن ابی شیبه (م. 235ق.) ، به کوشش سعید محمد، دار الفکر، 1409ق.

المعارف: ابن قتیبه (م. 276ق.) ، به کوشش ثروت عکاشه، قم، الرضی، 1373ش.

معجم البلدان: یاقوت الحموی (م. 626ق.) ، بیروت، دار صادر، 1995م.

المعجم الکبیر: الطبرانی (م. 360ق.) ، به کوشش حمدی عبدالمجید، دار احیاء التراث العربی، 1405ق.

معجم رجال الحدیث: الخوئی (م. 1413ق.) ، بیروت، 1409ق.

المغازی: الواقدی (م. 207ق.) ، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، اعلمی، 1409ق.

مناقب آل‌ ابی‌ طالب: ابن شهرآشوب (م. 588ق.) ، به کوشش گروهی از اساتید، نجف، المکتبة الحیدریه، 1376ق.

المناقب: الخوارزمی (م. 568ق.) ، به کوشش مالک محمودی، قم، نشر اسلامی، 1411ق.

موسوعة کلمات الامام الحسین(ع): به کوشش جمعی از محققان، دار المعروف، 1416ق.

المیزان: الطباطبائی (م. 1402ق.) ، بیروت، اعلمی، 1393ق.

نهایة الارب: احمد بن عبدالوهاب النویری (م. 733ق.) ، قاهره، دار الکتب و الوثائق، 1423ق.

وسائل الشیعه: الحر العاملی (م. 1104ق.) ، قم، آل البیت:، 1412ق.

وقعة صفین: ابن مزاحم المنقری (م. 212ق.) ، به کوشش عبدالسلام، قم، مکتبة النجفی، 1404ق.

[1] الطبقات، ج8، ص38-39، 178.

[2] الطبقات، ج8، ص178؛الاستیعاب، ج4، ص1889، 1963.

[3] الطبقات، ج8، ص120؛مسند احمد، ج6، ص340.

[4] اسد الغابه، ج6، ص228، 404.

[5] الاصابه، ج8، ص346.

[6] المغازی، ج2، ص848؛السیرة النبویه، ج2، ص876.

[7] انساب الاشراف، ج10، ص242.

[8] الاستیعاب، ج4، ص1964.

[9] وقعة صفین، ص465.

[10] انساب الاشراف، ج10، ص242؛الاخبار الطوال، ص173.

[11] انساب الاشراف، ج3، ص366.

[12] انساب الاشراف، ج10، ص242؛المحبر، ص396.

[13] المحبر، ص97-98؛الطبقات، ج8، ص120.

[14] الطبقات، ج8، ص121؛تاریخ طبری، ج16، ص619.

[15] الطبقات، ج8، ص120؛وسائل الشیعه، ج20، ص37.

[16] انساب الاشراف، ج2، ص97؛الکافی، ج5، ص326.

[17] نهایة الارب، ج18، ص8.

[18] الاستیعاب، ج4، ص1889، 1963.

[19] الطبقات، ج8، ص47؛المغازی، ج2، ص649.

[20] شرح الاخبار، ج1، ص120؛ج2، ص375.

[21] المستدرک، ج4، ص54.

[22] السیرة النبویه، ج1، ص402؛الطبقات، ج1، ص167.

[23] السیرة النبویه، ج1، ص402.

[24] شرف النبی، ص406.

[25] کنز الفوائد، ص206.

[26] المصنف، ج4، ص361.

[27] الطبقات، ج2، ص110؛المغازی، ج2، ص829-830.

[28] المجموع، ج19، ص303.

[29] تذکرة الخواص، ص22.

[30] شرح الاخبار، ج1، ص120؛کفایة الاثر، ص98.

[31] شرف النبی، ص264؛المناقب، ص289.

[32] الطرائف، ص140-141؛الغدیر، ج1، ص18.

[33] الطبقات، ج2، ص240؛فتوح البلدان، ج1، ص36.

[34] مسند الرضا7، ص209؛خلاصة عبقات الانوار، ج1، ص31.

[35] الجمل، ص212.

[36] الایضاح، ص82.

[37] الجمل، ص233؛شرح الاخبار، ج1، ص396.

[38] اسد الغابه، ج5، ص624.

[39] بحار الانوار، ج45، ص88.

[40] موسوعة کلمات الامام الحسین، ص359-360.

[41] موسوعة کلمات الامام الحسین، ص359-360.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]

[۲۹]

[۳۰]

[۳۱]

[۳۲]

[۳۳]

[۳۴]

[۳۵]

[۳۶]

[۳۷]

[۳۸]

[۳۹]

[۴۰]

[۴۱]