ابوحمرا هلال بن حارث
این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:A sharefat در تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
مشخصات فردی | |
---|---|
نام کامل | ابوحمرا هلال بن حارث معروف ابوحمرا مولی رسولالله(ص) |
کنیه | ابوحمرا |
زادگاه | ایران، فارس |
محل زندگی | حمص، شام |
دین | اسلام |
مشخصات دینی | |
دلیل شهرت | صحابه ایرانی و آزاد شده پیامبر(ص) |
نقشهای برجسته | راوی حدیث |
ابوحمرا هلال بن حارث، مشهور به ابوحمرا مولی رسولالله(ص)، صحابه ایرانی و از موالی و خادمان پیامبر(ص) بوده که در شام سکونت داشته و راوی برخی احادیث در فضیلت علی(ع) و اهلبیت بوده است.
معرفی اجمالی
ابوحمرا هلال بن حارث بن ظفر، مشهور به ابوحمرا مولی رسولالله(ص)؛ بنابر نقل برخی منابع، از خاندان «بنیسهم» قریش یا قبیله اسلمی یا سُلمی است. برخی صحابهنگاران و دیگر منابع، «ابوحمرا» را از اهالی فارس[۱] و از موالی و خادمان رسول الله(ص) دانستهاند.[۲] هرچند نامهای دیگری نیز برای او و پدرش ثبت شده است. ابوحمرا بعدها و گویا در پی فتوحات در «حُمص»، یکی از شهرهای شام، ساکن شد.[۳]
راوی حدیث
از ابوحمرا احادیثی در فضائل امیرمؤمنان(ع) و دیگر اهل بیت(ع) نقل شده است.[۴]در حدیثی به نقل از ابوحمرا آمده است: در مدت چند ماهی که همراه رسول خدا(ص) و یا در مدینه بودم، آن حضرت هر روز صبح به هنگام نماز به در خانه حضرت علی و حضرت زهرا (علیهماالسّلام) میآمد و میفرمود: "السلام علیکم اهل البیت، ﴿ اِنَّمٰا یُرِیدُ اللّٰهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً﴾" (احزاب:33).[۵]
پانویس
منابع
- قرآن کریم.
- سبل الهدى و الرشاد، محمد بن يوسف صالحى دمشقى، بيروت، دار الكتب العلمية، ١۴١۴ق.
- البدایة والنهایة، ابوالفداء اسماعیل بن کثیر الدمشقی (ابن کثیر)، تحقیق: علی شیری، ط ١، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ١4٠٨ه. ق - ١٩٨٨م.
- الدرجات الرفیعة فی طبقات الشیعه، سیدعلیخان مدنی، ناشر:موسسة الوفاء.
- رجال برقی، احمد بن ابیعبدالله بن خالد برقی،
- دانشنامه سيره نبوى، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ١٣٨٩ش.
- الاصابه فى تمييز الصحابه، ابن حجر عسقلانى، چاپ اول، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١۵ه .ق.
- الاستيعاب فى معرفة الأصحاب، أبو عمر يوسف بن عبدالله بن محمد بن عبدالبر (م ۴۶٣)، تحقيق على محمد البجاوى، بيروت، دارالجيل، ١٩٩٢م.