ابوعبدالرحمان احمر: تفاوت میان نسخه‌ها
A sharefat (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (حذف از رده:مقاله‌های در دست ویرایش ردهانبوه) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
'''ابوعبدالرحمان احمر''' معروف به احمر مولی ام‌سلمه، صحابه ایرانی و راوی حدیث از [[پیامبر اسلام(ص)]] و [[حضرت علی(ع)]] و از ایرانیان ساکن [[یمن]] بوده است. در منابع نام‌های مختلفی برای او آمده و وی را از موالی پیامبر(ص) یا [[ام‌سلمه|امّ‌سلمه]] دانسته‌اند. | '''ابوعبدالرحمان احمر''' معروف به احمر مولی ام‌سلمه، صحابه ایرانی و راوی حدیث از [[پیامبر اسلام(ص)]] و [[حضرت علی(ع)]] و از ایرانیان ساکن [[یمن]] بوده است. در منابع نام‌های مختلفی برای او آمده و وی را از موالی پیامبر(ص) یا [[ام‌سلمه|امّ‌سلمه]] دانسته‌اند. | ||
==معرفی اجمالی== | ==معرفی اجمالی== | ||
«ابوعبدالرحمان احمر» ملقب به «سفینه» از موالی [[پیامبر(ص)]] یا [[ام‌سلمه|امّ‌سلمه]] بود. نام‌های متعددی (در حدود ٢٠ اسم) برای او در منابع آمده است. مهران، طهمان، ذکوان، کیسان، سلیمان، از آن جمله‌اند.<ref> اسد الغابه، ج٢، ص5٠٣؛ الاصابه، ج١، ص١٨٧.</ref> | «ابوعبدالرحمان احمر» ملقب به «سفینه» از موالی [[پیامبر(ص)]] یا [[ام‌سلمه|امّ‌سلمه]] بود. نام‌های متعددی (در حدود ٢٠ اسم) برای او در منابع آمده است. مهران، طهمان، ذکوان، کیسان، سلیمان، از آن جمله‌اند.<ref>اسد الغابه، ج٢، ص5٠٣؛ الاصابه، ج١، ص١٨٧.</ref> | ||
نقل است، ام‌سلمه آزادی احمر را مشروط به خدمت پیامبر(ص) کرد.<ref>اسدالغابه، ج٢، ص5٠4؛ الاصابه، ج٣، ص١١١.</ref> کنیه وی را «ابوالبختری» گفته‌اند. برخی صحابه‌نگاران او را از «ابناء فارس» دانسته و نامش را «سقیة بن مارفنّه» (مارقه) معرفی کرده‌اند،<ref>الاستیعاب، ج٢، ص6٨4؛ اسد الغابه، ج١، ص66 و ج٢، ص٢5٩.</ref> که شاید سفینه، تصحیف همین نام باشد. | نقل است، ام‌سلمه آزادی احمر را مشروط به خدمت پیامبر(ص) کرد.<ref>اسدالغابه، ج٢، ص5٠4؛ الاصابه، ج٣، ص١١١.</ref> کنیه وی را «ابوالبختری» گفته‌اند. برخی صحابه‌نگاران او را از «ابناء فارس» دانسته و نامش را «سقیة بن مارفنّه» (مارقه) معرفی کرده‌اند،<ref>الاستیعاب، ج٢، ص6٨4؛ اسد الغابه، ج١، ص66 و ج٢، ص٢5٩.</ref> که شاید سفینه، تصحیف همین نام باشد. | ||
==لقب سفینه== | ==لقب سفینه== | ||
احمر می‌گوید: "پیامبر(ص) مرا ازاین‌رو سفینه نامید که در یکی از سفرها من سلاح افراد درمانده را حمل می‌کردم. آن حضرت با مشاهده کار من فرمود: «انت سفینة» و از آن پس این نام بر روی من باقی ماند".<ref>انساب الاشراف، ج١، ص4٨٠؛ اسدالغابه، ج٢، ص٢5٩.</ref> | احمر می‌گوید: "پیامبر(ص) مرا ازاین‌رو سفینه نامید که در یکی از سفرها من سلاح افراد درمانده را حمل می‌کردم. آن حضرت با مشاهده کار من فرمود: «انت سفینة» و از آن پس این نام بر روی من باقی ماند".<ref>انساب الاشراف، ج١، ص4٨٠؛ اسدالغابه، ج٢، ص٢5٩.</ref> | ||
مطابق قول دیگری، قدرت بدنی او و حمل بار سنگین که خارج از توان افراد دیگر بود سبب شهرتش به سفینه شد. همچنین گفته شده او در [[غزوه|غزوات پیامبر]](ص) در عبور از نهرها، افراد را به آن سوی آب منتقل می‌کرد، به همین دلیل رسول خدا(ص) فرمود: «تو سفینه‌ای».<ref>دانشنامه سیره نبوی، ج٢، مدخل احمر مولی ام‌سلمه.</ref> حضرت برای او دعا کرد تا فرزندانش از شر [[شیطان]] مصون بمانند. درباره برخورد او با شیر نیز خبری نقل کرده‌اند که ساختگی به نظر می‌رسد. | مطابق قول دیگری، قدرت بدنی او و حمل بار سنگین که خارج از توان افراد دیگر بود سبب شهرتش به سفینه شد. همچنین گفته شده او در [[غزوه|غزوات پیامبر]](ص) در عبور از نهرها، افراد را به آن سوی آب منتقل می‌کرد، به همین دلیل رسول خدا(ص) فرمود: «تو سفینه‌ای».<ref>دانشنامه سیره نبوی، ج٢، مدخل احمر مولی ام‌سلمه.</ref> حضرت برای او دعا کرد تا فرزندانش از شر [[شیطان]] مصون بمانند. درباره برخورد او با شیر نیز خبری نقل کرده‌اند که ساختگی به نظر می‌رسد. | ||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
{{صحابه}} | {{صحابه}} | ||
[[رده:صحابه ایرانی پیامبر]] | [[رده:صحابه ایرانی پیامبر]] | ||
[[رده:موالی پیامبر]] | [[رده:موالی پیامبر]] | ||
[[رده:درگذشتگان قرن اول هجری]] | [[رده:درگذشتگان قرن اول هجری]] | ||
[[رده:راویان حدیث از پیامبر(ص)]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۷
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | ابوعبدالرحمان احمر یا احمر مولی ام‌سلمه |
| کنیه | ابوالبختری |
| لقب | سفینه |
| زادگاه | ایران |
| محل زندگی | یمن |
| دین | اسلام |
| تاریخ درگذشت | سال 70 هجری قمری |
| مشخصات دینی | |
| دلیل شهرت | صحابه ایرانی و موالی پیامبر(ص) |
| نقش‌های برجسته | راوی حدیث از پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) |
ابوعبدالرحمان احمر معروف به احمر مولی ام‌سلمه، صحابه ایرانی و راوی حدیث از پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) و از ایرانیان ساکن یمن بوده است. در منابع نام‌های مختلفی برای او آمده و وی را از موالی پیامبر(ص) یا امّ‌سلمه دانسته‌اند.
معرفی اجمالی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
«ابوعبدالرحمان احمر» ملقب به «سفینه» از موالی پیامبر(ص) یا امّ‌سلمه بود. نام‌های متعددی (در حدود ٢٠ اسم) برای او در منابع آمده است. مهران، طهمان، ذکوان، کیسان، سلیمان، از آن جمله‌اند.[۱]
نقل است، ام‌سلمه آزادی احمر را مشروط به خدمت پیامبر(ص) کرد.[۲] کنیه وی را «ابوالبختری» گفته‌اند. برخی صحابه‌نگاران او را از «ابناء فارس» دانسته و نامش را «سقیة بن مارفنّه» (مارقه) معرفی کرده‌اند،[۳] که شاید سفینه، تصحیف همین نام باشد.
لقب سفینه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
احمر می‌گوید: "پیامبر(ص) مرا ازاین‌رو سفینه نامید که در یکی از سفرها من سلاح افراد درمانده را حمل می‌کردم. آن حضرت با مشاهده کار من فرمود: «انت سفینة» و از آن پس این نام بر روی من باقی ماند".[۴]
مطابق قول دیگری، قدرت بدنی او و حمل بار سنگین که خارج از توان افراد دیگر بود سبب شهرتش به سفینه شد. همچنین گفته شده او در غزوات پیامبر(ص) در عبور از نهرها، افراد را به آن سوی آب منتقل می‌کرد، به همین دلیل رسول خدا(ص) فرمود: «تو سفینه‌ای».[۵] حضرت برای او دعا کرد تا فرزندانش از شر شیطان مصون بمانند. درباره برخورد او با شیر نیز خبری نقل کرده‌اند که ساختگی به نظر می‌رسد.
راوی حدیث[ویرایش | ویرایش مبدأ]
احمر راوی حدیث رسول‌الله(ص) بود. حدیث «طیر مشوی»، مقدار آب برای غسل و وضو، حجامت، دعای بعد از نماز از جمله احادیثی است که احمر روایت کرده است. وی از ام‌سلمه و امام علی(ع) روایت نقل می‌کرد. از احمر نیز کسانی مانند «سالم بن عبدالله بن عمر» و «حسن بصری» روایت نقل کرده‌اند.
وفات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
او در سال هفتاد هجری قمری درگذشت.
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- الاصابه فى تمييز الصحابه، ابن حجر عسقلانى، چاپ اول، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١۵ه .ق.
- دانشنامه سيره نبوى، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ١٣٨٩ش.
- انساب الاشراف، بلاذری احمد بن یحیی، تحقیق سهیل زکّار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، ١4١٧ه. ق١٩٩6/م.
- اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ابن اثير جزری، مبارك بن محمد، قم، موسسه مطبوعاتي اسماعيليان، 1367 ش.
- الاستيعاب فى معرفة الاصحاب، ابن عبدالبر، تحقيق: على محمد البجاوى، بيروت، دار الجيل، ١٩٩٢م.