حج اکبر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|ماه=[[بهمن]]|روز=[[۲۳]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363  }}
'''حج اکبر'''، اصطلاحی قرآنی بوده و به معنای حج بزرگتر است. بیشتر عالمان  مسلمان، مراد از «حج اکبر» را مراسم [[حج]]، در مقابل مراسم [[عمره]] دانسته و مراد از «روز حج اکبر» را روز [[عید قربان]] دانسته‌اند.


'''حج اکبر'''، اصطلاحي قرآني به معناي حج بزرگتر
درباره حج اکبر اقوال دیگری نیز وجود دارد. برخی مفسران [[شیعه]]، حج اکبر را حج سال نهم هجری دانسته‌ و برخی مفسران [[اهل سنت]]،‌ حج اکبر را [[حج قِران]] دانسته‌اند. بیشتر فقیهان معاصر اهل سنت، مراد از حج اکبر را حجی دانستند که در آن [[روز عرفه]] با جمعه مصادف شود. این نظریه، در طول تاریخ تبعاتی نیز داشته است.


واژة «اکبر» صفت تفضيلي از ريشة (ک ب ر) به معناي بزرگتر و بزرگترين است.<ref>نک: لسان العرب، ج5، ص127، «کبر».</ref> عبارت «حج اکبر» در قرآن کريم در آية سوم سورة توبه/9 آمده است: «وَ أَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَي النَّاسِ يوْمَ الْحَجِّ الْأَکبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَري‏ءٌ مِنَ الْمُشْرِکينَ وَ رَسُولُه...». بر پاية منابع تاريخي<ref>السيرة النبويه، ج2، ص543-546؛ دلائل‏ النبوة، ج5، ص293-298؛ البداية و النهاية، ج5، ص36-39.</ref> و تفسيري از شيعه<ref>كتاب التفسير (عياشي)، ج2، ص73-75؛ مجمع البيان، ج5، ص6-7؛ الميزان، ج9، ص161-163.</ref> و اهل‌سنت<ref>جامع البيان، ج10، ص47؛ الكشاف، ج2، ص243؛ تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)، ج4، ص89-91.</ref>، آيات ابتدايي سورة توبه در سال نهم هجري نازل شد و حضرت علي(ع) از جانب پيامبر اکرم(ص) مأمور ابلاغ آن به مشرکان مکه گرديد. مضمون اين آيات، اعلام برائت از مشرکان و تعيين مهلتي چهارماهه براي پيمان‌هاي بدون مدت آنان بود و از آن پس طواف عريان و حج مشرکان ممنوع گشت. البته ابتدا ابوبکر براي ابلاغ آيات فرستاده شده بود، اما جبرئيل بر پيامبر(ص) نازل گشت و عرضه داشت که رسالت پيامبر(ص) را تنها فردي مي‌تواند ابلاغ کند که از اهل بيت آن حضرت باشد. از اين رو پيامبر(ص) حضرت علي(ع) را براي انجام اين مأموريت فرستاد و آن حضرت سوار بر شتر پيامبر به راه افتاد و در ميانة راه آيات را از ابوبکر گرفت و خود به سوي مکه روانه شد. آنگاه در روز عيد قربان و در اجتماع مردم در منا پيام الهي را به گوش همگان رسانيد.
درباره «روز حج اکبر»، اقوال دیگری نیز وجود دارد. برخی از عالمان اهل سنت آن را روز عرفه دانسته و برخی دیگر، آن را همه ایام حج معرفی کرده‌اند.


دانشمندان مسلمان دربارة اينکه مراد از «حج اکبر» و «روز حج اکبر» چيست، اختلاف نظر دارند. مشهور آنان، مراد از «حج اکبر» را مراسم حج (در مقابل مراسم عمره) و مراد از «روز حج اکبر» را روز عيد قربان دانسته‌اند؛ البته در منابع اسلامي غالباً ميان اين دو خلط شده و تفکيک لازم صورت نگرفته است.
اصطلاح قرآنی حج اکبر، در استنباط برخی از احکام فقهی استفاده شده است. یکی از مستحبات روز حج اکبر را خطبه خواندن برای مردم توسط امام دانسته‌اند. در برخی احادیث شیعه نیز، روز حج اکبر به روز قیام [[امام مهدی(ع)]] تأویل شده است.
==حج اکبر==
مفسران و فقيهان مسلمان نظريات گوناگوني دربارة مراد از «حج اکبر» بيان کرده‌اند که مهم‌ترين آن‌ها عبارت‌اند از:


1) مراسم حج: بيشتر مفسران<ref>التبيان في تفسير القرآن، ج5، ص170-171؛ فقه القرآن، ج1، ص322.</ref> و فقيهان<ref>روضة المتقين، ج4، ص33؛ ملاذ الأخيار، ج8، ص486. </ref> امامي و فقها<ref>أحكام القرآن (ابن العربي)، ج2، ص898</ref> و مفسران<ref>جامع البيان، ج10، ص54؛ الدر المنثور في تفسير المأثور، ج1، ص208؛ ج‏3، ص211؛ لباب التأويل، ج2، ص334-335. </ref> اهل سنت به استناد احاديث<ref>الكافي، ج4، ص265، 290؛ معاني الأخبار، ص295-296؛ شرح مشكل الآثار، ج4، ص93.</ref> برآن‌اند که منظور از «حج اکبر» مراسم حج است؛ در مقابل مراسم عمره که «حج اصغر» ناميده شده است. در واقع، سبب نامگذاري حج به «حج اکبر» بزرگتر بودن حج نسبت به عمره<ref>جامع البيان، ج10، ص54؛ لباب التأويل، ج2، ص335؛ ملاذ الأخيار، ج8، ص486.</ref> و تأکيد بر اين مطلب است که عمره حج کوچکتر محسوب مي‌شود.<ref>مفردات الفاظ القرآن، ص696، «کبر».</ref> حتي بر پاية برخي گزارش‌ها، ناميدن عمره به حج اصغر از دوران جاهليت رواج داشته است.<ref>جامع البيان، ج10، ص54.</ref> برخي نيز چنين گفته‌اند که حج اکبر مراسمي است که مشتمل بر وقوف است (حج) و حج اصغر مراسمي است که وقوف ندارد (عمره).<ref>نک: مجمع البيان، ج5، ص9؛ مجمع البحرين، ج2، ص285؛ كنز العرفان، ج1، ص340.</ref> همچنين در احاديثي از امام صادق(ع) مراد از حج اکبر، وقوف در عرفات (و مشعر الحرام<ref>كتاب التفسير، ج2، ص76-77.</ref>) و رمي جمرات و مراد از حج اصغر، عمره دانسته شده<ref>الكافي، ج4، ص265.</ref> که به تصريح برخي حديث‌شناسان، مراد امام(ع) از ذکر وقوف و رمي، مراسم حج - در مقابل مراسم عمره- است؛ زيرا هر حجي مشتمل بر وقوف و رمي است.<ref>مرآة العقول، ج17، ص140-141.</ref> برخي از علماي اهل سنت، حج اکبر را معادل قسم خاصي از حج مانند حجة الاسلام<ref>النتف في الفتاوي، ج1، ص200.</ref> يا برخي مناسک آن مثل وقوف در عرفات<ref>إيجاز البيان، ج1، ص372.</ref> يا طواف زيارت<ref>المبسوط، سرخسي، ج4، ص22، 34؛ المحيط البرهاني، ج2، ص432.</ref> دانسته‌اند.
==واژه==
واژه اکبر، صفت تفضیلی از ریشه «ک ب ر»، به معنای بزرگتر و بزرگترین است.<ref>نک: لسان العرب، ج5، ص127، «کبر».</ref> عبارت «حج اکبر» در آیه {{آیه|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ
}}{{یادداشت|و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.}}<ref name=":3">سوره توبه(۹)، آیه ۲۷؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۱۸۷.</ref> آمده است. بر پایه منابع تاریخی<ref>السیره النبویه، ج2، ص543-546؛ دلائل النبوه، ج5، ص293-298؛ البدایه و النهایه، ج5، ص36-39.</ref> و تفسیری از [[شیعه]]<ref>کتاب التفسیر (عیاشی)، ج2، ص73-75؛ مجمع البیان، ج5، ص6-7؛ المیزان، ج9، ص161-163.</ref> و [[اهل سنت|اهل‌سنت]]،<ref>جامع البیان، ج10، ص47؛ الکشاف، ج2، ص243؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص89-91.</ref> آیات آغازین سوره توبه، که آیه پیش گفته یکی از آنهاست در سال نهم هجری نازل شده و [[امام علی(ع)]] از جانب [[حضرت محمد(ص)]] مأمور ابلاغ آن به مشرکان [[آخر الزمان|مکه]] شد. درونمایه این آیات، اعلام [[برائت از مشرکان]] و تعیین مهلتی چهارماهه برای پیمان‌های بدون مدت آنان بود و از آن پس طواف عریان و حج مشرکان ممنوع شد. وی در روز عید قربان و در گردهمایی مردم در [[منا]] پیام خداوند را به گوش همگان رسانید.{{یادداشت|البته ابتدا [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] برای ابلاغ آیات فرستاده شده بود، ولی [[جبرئیل]] بر حضرت محمد(ص) نازل شد و عرضه داشت که رسالت حضرت محمد(ص) را تنها فردی می‌تواند ابلاغ کند که از [[اهل بیت]] وی باشد. از این رو، حضرت محمد(ص) امام علی(ع) را برای انجام این مأموریت فرستاد. او سوار بر شتر حضرت محمد(ع) به راه افتاد و در میانه راه، آیات را از ابوبکر گرفت و خود به سوی مکه روانه شد.}}


2) حج سال نهم: برخي مفسران امامي<ref>الميزان، ج9، ص149.</ref> به استناد سياق آيات و برخي احاديث، مراد از «حج اکبر» را حج سال نهم هجري دانسته‌اند. در اين احاديث، علت نام‌گذاري حج به حج اکبر چنين دانسته شده که آن سال آخرين سالي بوده که مسلمانان و مشرکان با هم حج به جا آوردند و بعد از آن، مشرکان از به جا آوردن حج منع شدند.<ref>من لايحضره الفقيه، ج2، ص198-199، 488.</ref> مفسران ديگر نيز به اين وجه نام‌گذاري اشاره کرده<ref>التبيان في تفسير القرآن، ج5، ص171؛ الوجيز في تفسير القرآن العزيز، ج2، ص6.</ref> يا آن را از قول برخي از تابعان و مفسران متقدم نقل کرده‌اند.<ref>الكشاف، ج2، ص245؛ مجمع البيان، ج5، ص9؛ الجامع لأحكام القرآن، ج8، ص70.</ref>  
از مباحثی که درباره واژگان «حج اکبر» مطرح شده، این است که واژه «اکبر» در تعبیر «یوم الحج الاکبر» صفت [[حج]] است یا صفت یوم. برخی عالمان [[اهل سنت]] در این باره احتمالات گوناگونی مطرح و در هر صورت وجه تسمیه عبارت را بیان کرده‌اند.<ref>البیان و التحصیل، ج3، ص459؛ ج17، ص164.</ref> برخی نیز گفته‌اند که واژه «اکبر» در آیه و روایات همواره وصف حج است{{یادداشت|نه یوم.}} و تنها در این صورت است که میان احادیث مختلف تضادی وجود نخواهد داشت.<ref>شرح معانی الآثار، ج4، ص158.</ref> در قرائت مشهورِ آیه نیز «اکبر»، صفت حج قرار گرفته است.


==خلط میان حج اکبر و روز حج اکبر==
دانشمندان مسلمان درباره اینکه مراد از «حج اکبر» و «روز حج اکبر» چیست، اختلاف نظر دارند. مشهور آنان، مراد از «حج اکبر» را مراسم [[حج]]{{یادداشت|در مقابلِ مراسم [[عمره]].}}<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص170-171؛ فقه القرآن، ج1، ص322؛ روضه المتقین، ج4، ص33؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486؛ جامع البیان، ج10، ص54؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج1، ص208؛ ج‏3، ص211؛ لباب التأویل، ج2، ص334-335؛ أحکام القرآن (ابن العربی)، ج2، ص898.</ref> و مراد از «روز حج اکبر» را روز عید قربان دانسته‌اند؛<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ الجامع للشرائع، ص217؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643؛ تفسیر القمی، ج1، ص282؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6؛ المبسوط، سرخسی، ج4، ص61؛ البیان و التحصیل، ج3، ص458-459؛ المغنی، ج3، ص263؛ أحکام القرآن، ابن العربی، ج2، ص898-899؛ تفسیر الکبیر ج 15 ص535؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص91.</ref> البته در منابع اسلامی غالباً میان این دو خلط شده و تفکیک لازم صورت نگرفته است.


3) حج قِران: به نظر برخي مفسران اهل سنت، مقصود از حج اکبر، حج قِران و حج اصغر حج اِفراد است.<ref>نک: جامع البيان، ج10، ص54؛ الجامع لأحكام القرآن، ج8، ص70؛ تفسير غرائب القرآن، ج3، ص431</ref> برخي ديگر از آنان معتقدند که اين نظر با آيه سازگاري ندارد<ref>الجامع لأحكام القرآن، ج8، ص70.</ref> و لازمة آن اين است که روز معيني براي افراد و روز مشخصي براي قران وجود داشته باشد، درحالي که چنين نيست.<ref>أحكام القرآن، جصاص، ج4، ص268.</ref>
==حج اکبر==


بر پاية نظريات اول و سوم، حج اکبر هر سال تکرار مي‌شود؛ ولي بنا بر نظرية دوم، حج اکبر تنها يک مصداق در طول تاريخ دارد.
===اقوال===
مفسران و فقیهان [[اسلام|مسلمان]] باورهای گوناگونی درباره مراد از «حج اکبر» بیان کرده‌اند، که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از:


4) مصادف شدن روز عرفه با جمعه: مشهور فقهاي معاصر اهل سنت برآن‌اند که مراد از «حج اکبر»، حجي است که در آن، روز جمعه با روز عرفه مصادف شود؛ زيرا در حجة الوداع روز عرفه با روز جمعه مصادف بوده است.<ref>الفقه الاسلامي و ادلّته، ج3، ص213. </ref> اين نظر در برخي منابع متقدم نيز ذکر شده يا شواهدي از آن به چشم مي‌خورد؛<ref>لباب التأويل، ج2، ص335؛ الدر المنثور في تفسير المأثور، ج6، ص331؛ المحرر الوجيز، ج2، ص154.</ref> از جمله رواياتي که دربارة فضيلت وقوف در روز جمعه نقل شده است. بنابر اين روايات، حجي که روز عرفه آن منطبق بر جمعه باشد، برتر از 70 حج ديگر است که وقوف آن‌ها در غير جمعه باشد و در چنان حجي آمرزش الهي بدون واسطه شامل همة افراد مي‌گردد<ref>حاشية رد المحتار، ج2، ص561-562، 622؛ تبيين الحقائق، ج2، ص26-27؛ تحفة المحتاج، ج4، ص108.</ref> افزون بر آن، گزارش‌هايي مبني بر اين که آية اکمال دين «الْيوْمَ يئِسَ الَّذِينَ کفَرُوا مِنْ دِينِکم... الْيوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِينَکم وَ أَتْمَمْتُ عَلَيکمْ نِعْمَتي‏ وَ رَضيتُ لَکمُ الْإِسْلامَ ديناً» (مائده/5، 3) در روز جمعه مطابق با عرفة سال حجة الوداع بر پيامبر(ص) نازل شده، نشانگر اهميت و عظمت آن روز است.<ref>أسباب النزول (واحدي)، ص192؛ معالم التنزيل، ج2، ص12؛ الجامع لأحكام القرآن، ج6، ص61.</ref> بر پاية اين نظريه، حج اکبر هر سال تکرار نمي‌شود و احتمال وقوع آن تنها در برخي سال‌ها وجود دارد.  
====مراسم حج====
بیشتر مفسران<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص170-171؛ فقه القرآن، ج1، ص322.</ref> و فقیهان<ref>روضه المتقین، ج4، ص33؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486.</ref> [[شیعه]] و مفسران<ref>جامع البیان، ج10، ص54؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج1، ص208؛ ج‏3، ص211؛ لباب التأویل، ج2، ص334-335.</ref> و فقهیان<ref>أحکام القرآن (ابن العربی)، ج2، ص898</ref> [[اهل سنت]] به استناد احادیث<ref>الکافی، ج4، ص265، 290؛ معانی الأخبار، ص295-296؛ شرح مشکل الآثار، ج4، ص93.</ref> برآن‌اند که منظور از «حج اکبر» مراسم [[حج]] است؛ در مقابلِ مراسم [[عمره]] که «حج اصغر» نامیده شده است. در واقع، سبب نامگذاری حج به «حج اکبر» بزرگتر بودن حج نسبت به عمره<ref>جامع البیان، ج10، ص54؛ لباب التأویل، ج2، ص335؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486.</ref> و تأکید بر این مطلب است که عمره، حج کوچکتر محسوب می‌شود.<ref>مفردات الفاظ القرآن، ص696، «کبر».</ref> حتی بر پایه برخی گزارش‌ها، نامیدن عمره به حج اصغر از دوران [[جاهلیت]] رواج داشته است.<ref>جامع البیان، ج10، ص54.</ref> برخی نیز چنین گفته‌اند که حج اکبر مراسمی است که مشتمل بر وقوف است{{یادداشت|یعنی حج.}} و حج اصغر مراسمی است که وقوف ندارد.{{یادداشت|یعنی عمره.}}<ref>نک: مجمع البیان، ج5، ص9؛ مجمع البحرین، ج2، ص285؛ کنز العرفان، ج1، ص340.</ref> همچنین در احادیثی از [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]] مراد از حج اکبر، [[وقوف در عرفات]] (و [[وقوف در مشعر|وقوف در مشعر الحرام]]<ref>کتاب التفسیر، ج2، ص76-77.</ref>) و [[رمی جمرات]] دانسته شده و حج اصغر، عمره معرفی شده است.<ref>الکافی، ج4، ص265.</ref> به تصریح برخی حدیث‌شناسان، مراد امام(ع) از ذکر وقوف و رمی، مراسم حج، در مقابل مراسم عمره است؛ زیرا هر حجی مشتمل بر وقوف و رمی است.<ref>مرآه العقول، ج17، ص140-141.</ref> برخی از عالمان اهل سنت، حج اکبر را معادل قسم خاصی از حج، مانند [[حجة الاسلام]]<ref>النتف فی الفتاوی، ج1، ص200.</ref> یا برخی [[مناسک حج|مناسک]] آن مثل وقوف در عرفات<ref>إیجاز البیان، ج1، ص372.</ref> یا طواف زیارت<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص22، 34؛ المحیط البرهانی، ج2، ص432.</ref> دانسته‌اند.  


به عقيده مخالفان اين نظريه، همزماني روز عرفه با روز جمعه در حجة الوداع<ref>البداية و النهاية، ج5، ص112، 166، 215؛ عيون‏ الأثر، ج2، ص345.</ref> صرفاً يک اتفاق و رويداد تاريخي بوده و اينکه در هر زمان عرفه با روز جمعه مصادف شود، آن سال را حج اکبر بنامند، مطلبي بدون دليل است.<ref>تفسير المنار، ج10، ص144؛ لغت ‏نامه دهخدا، ذيل «حج‏اكبر»، ص315.</ref> روايات ياد شده دربارة فضيلت وقوف در روز جمعه و برتري 70 برابري چنين حجي نيز از سوي گروهي از فقيهان اهل سنت مورد تکذيب و خدشه قرار گرفته و اشکالاتي بدان وارد شده است.<ref>نک: حاشية رد المحتار، ج2، ص561-562؛ حاشية الصاوي، ج1، ص493؛ تحفة الأحوذي، ج4، ص27.</ref> از جمله اينکه اين روايت مرسل است و تنها راوي آن «رزين بن معاويه» است که فردي ضعيف الحديث بوده و روايت مذکور را به ابتداي حديثي از کتاب موطأ مالک اضافه کرده است؛ چنانکه در هيچيک از نسخه هاي ديگر موطأ چنين افزوده اي وجود ندارد.<ref>فتح الباري، ج8، ص203-204؛ تبيين الحقائق، ج2، ص26؛ شرح الزرقاني علي الموطأ، ج2، ص51.</ref> از اين رو، شماري از علماي اهل سنت آن را مطلبي باطل دانسته‌اند که صرفاً در زبانها و نزد عوام مردم مشهور شده و هيچگونه انتسابي به پيامبر يا صحابه ندارد.<ref>زاد المعاد في هدي خير العباد، ج1، ص64-65؛ كشاف القناع، ج2، ص575؛ مطالب أولي النهي، ج2، ص415.</ref> البته در فضيلت روز جمعه و برتري عبادات در آن نسبت به روزهاي ديگر شکي نيست، اما اين موضوع را نمي‌توان دليل برتري حجِ مشتمل بر وقوف جمعه نسبت به ساير حج‌ها و ناميدن آن به حج اکبر دانست.<ref>نك: حاشية الصاوي، ج1، ص493.</ref> همچنين بر پاية منابع متعدد تاريخي<ref>تاريخ‏ اليعقوبي، ج2، ص43؛ البداية و النهاية، ج5، ص213.</ref> و تفسيري<ref>مجمع البيان، ج3، ص246؛ تفسير الصافي، ج2، ص10.</ref>، آية 3 سورة مائده/5 در پي اعلام جانشيني حضرت علي(ع) از سوي خداوند در روز هجدهم ذي‌حجه در غدير خم نازل شده است.  
بر پایه این باور، حج اکبر هر سال تکرار می‌شود.


بنابر گزارش‌هاي تاريخي، پذيرفته شدن اين نظريه دربارة حج اکبر، مشکلات فراواني براي حجاج - بويژه حج‌گزاران ايراني- در پي داشته است؛ به طوري که اگر در يک سال روز عرفه با پنج شنبه يا شنبه مصادف مي‌شد، امراي مکه در راستاي منافع مادي خويش، براي آنکه روز عرفه با روز جمعه مصادف شود، از ابتداي ماه و در زمان استهلال به گونه اي روز اول ماه را اعلام مي‌کردند که روز نهم (عرفه) بر جمعه منطبق شود؛ بنابراين وقتي کاروان حجاج اهل سنت به سوي عرفات مي‌رفت، شيعيان بايد روز قبل يا بعد را به عرفات مي‌رفتند، ولي به آنان اجازه داده نمي‌شد تا به موقع در عرفات وقوف کنند. حتي گاه از سوي دولت عثماني مبالغي به حاکمان مکه يا اميران حج داده مي‌شد تا حج آن سال را حج اکبر اعلام کنند يا از سوي دولت عثماني براي اثبات کنندة هلال در سال حج اکبر جايزه تعيين مي‌شد. گاهي نيز قاضي مکه براي تحقق حج اکبر با گواهي تنها يک نفر به ثبوت هلال ماه ذي حجه حکم مي‌کرد. از مشکلات ديگر اين نظريه مي‌توان به اختلاف فتواهايي که از اين امر پديد مي‌آمد، اشاره کرد؛ مثلاً گاه خود سنيان از طريق مؤذنان حرم اعلام مي‌کردند که کساني که در آن سال حج انجام داده‌اند حجشان باطل است.<ref>نک: صفويه در عرصه دين، فرهنگ و سياست، ج3، ص1082- 1083؛ مقالات تاريخي، دفتر هشتم، ص259- 263.</ref> اصرار نارواي اهل سنت و حاکمان آنان بر تحقق حج اکبر با منطبق ساختن عرفه بر جمعه و تبعات آن از جمله اقامة شهادت‌ دروغ بر رؤيت هلال، حتي مورد نکوهش و اعتراض برخي از دانشمندان اهل سنت نيز قرار گرفته است.<ref>رحلة ابن جبير، ص130-131.</ref>  
====حج سال نهم====
==روز حج اکبر==
برخی مفسران شیعه<ref>المیزان، ج9، ص149.</ref> به استناد سیاق آیات و برخی احادیث، مراد از «حج اکبر» را حج سال نهم هجری دانسته‌اند. در این احادیث، علت نام‌گذاری حج به حج اکبر چنین دانسته شده که آن سال آخرین سالی بوده که مسلمانان و مشرکان با هم حج به جا آوردند و بعد از آن، مشرکان از به جا آوردن حج منع شدند.<ref>من لایحضره الفقیه، ج2، ص198-199، 488.</ref> دیگر مفسران نیز، به این وجه نام‌گذاری اشاره کرده<ref>التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص171؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6.</ref> یا آن را از قول برخی از [[تابعین]] و مفسران متقدم نقل کرده‌اند.<ref>الکشاف، ج2، ص245؛ مجمع البیان، ج5، ص9؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.</ref>
در ميان عالمان مسلمان، سه نظرية عمده دربارة مراد از «روز حج اکبر» وجود دارد:
 
بر پایه این باور، حج اکبر تنها یک مصداق در طول تاریخ دارد.


1) عيد قربان: مشهور فقيهان<ref>المبسوط في فقه الاماميه، ج1، ص365؛ الجامع للشرائع، ص217؛ تحرير الأحكام، ج1، ص643.</ref> و مفسران<ref>تفسير القمي، ج1، ص282؛ تفسير الصافي، ج2، ص320؛ الوجيز في تفسير القرآن العزيز، ج2، ص6.</ref> امامي و فقها<ref>المبسوط، سرخسي، ج4، ص61؛ البيان و التحصيل، ج3، ص458-459؛ المغني، ج3، ص263.</ref> و مفسران<ref>أحكام القرآن، ابن العربي، ج2، ص898-899؛ تفسير الکبير ج 15 ص535؛ تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)، ج4، ص91.</ref> اهل سنت به استناد ادلة گوناگون، مراد از روز حج اکبر را روز عيد قربان (دهم ذي‌حجه) دانسته‌اند. مهم‌ترين مستندات آنان عبارت ‌است از:
====حج قران====
به نظر برخی مفسران اهل سنت، مقصود از حج اکبر، [[حج قِران]] و مراد از حج اصغر حج اِفراد است.<ref>نک: جامع البیان، ج10، ص54؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70؛ تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص431</ref> برخی دیگر از آنان معتقدند که این نظر با آیه{{یادداشت|{{آیه|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ}}
و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.}}<ref name=":3" /> سازگاری ندارد<ref>الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.</ref> و لازمه آن این است که روز معینی برای اِفراد و روز مشخصی برای قِران وجود داشته باشد، درحالی که چنین نیست.<ref>أحکام القرآن، جصاص، ج4، ص268.</ref>


1. احاديث نبوي از جمله احاديثي مبني بر اينکه پيامبر(ص) در حجة الوداع در خطبة خود در روز عيد قربان، اين روز را روز حج اکبر ناميدند<ref>جامع البيان، ج6، ص107؛ الدر المنثور، ج2، ص258.</ref>؛ همچنين رواياتي از امام علي(ع)<ref>قرب الإسناد، ج1، ص139؛ دعائم الإسلام، ج1، ص18؛ سنن الترمذي، ج2، ص216.</ref> و احاديث متعدد از امام صادق(ع)<ref>الكافي، ج4، ص290؛ معاني الأخبار، ص295-296؛ تهذيب الأحكام، ج5، ص450-451.</ref> که روز عيد قربان را روز حج اکبر معرفي کرده‌اند.<ref>ملاذ الأخيار، ج8، ص486</ref>
بر پایه باور این باور، حج اکبر هر سال تکرار می‌شود.


2. بر پاية منابع متعدد تاريخي<ref>السيرة النبويه، ج2، ص543-546؛ دلائل‏ النبوه، ج5، ص293-298؛ البداية و النهاية، ج5، ص36-39.</ref> و تفسيري از شيعه<ref>كتاب التفسير، ج2، ص73-74؛ مجمع البيان، ج5، ص6-7؛ تفسير الصافي، ج2، ص320-321.</ref> و اهل سنت<ref>جامع البيان، ج10، ص47؛ الكشاف، ج2، ص243.</ref>، زمان ابلاغ آيات سورة برائت توسط اميرالمؤمنين(ع) روز عيد قربان و در سرزمين مِنا‏ بوده است و در نتيجه روز حجّ اکبر نيز همان روز عيد قربان خواهد بود.  
====مصادف شدن روز عرفه با جمعه====
مشهور فقیهان معاصر اهل سنت برآن‌اند که مراد از «حج اکبر»، حجی است که در آن، روز جمعه با [[روز عرفه]] مصادف شود؛ زیرا در [[حجة الوداع]] روز عرفه با روز جمعه مصادف بوده است.<ref>الفقه الاسلامی و ادلّته، ج3، ص213.</ref> این نظر در برخی منابع متقدم نیز ذکر شده یا شواهدی از آن به چشم می‌خورد؛<ref>لباب التأویل، ج2، ص335؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج6، ص331؛ المحرر الوجیز، ج2، ص154.</ref> از جمله روایاتی که درباره فضیلت وقوف در روز جمعه نقل شده است. بر پایه این روایات، حجی که روز عرفه آن منطبق بر جمعه باشد، برتر از ۷۰ حج دیگر است که وقوف آن‌ها در غیر جمعه باشد و در چنان حجی آمرزش خداوند بدون واسطه شامل همه افراد می‌شود.<ref>حاشیه رد المحتار، ج2، ص561-562، 622؛ تبیین الحقائق، ج2، ص26-27؛ تحفه المحتاج، ج4، ص108.</ref> افزون بر آن، گزارش‌هایی مبنی بر این که آیه اکمال دین{{یادداشت|{{آیه|الْیوْمَ یئِسَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ دِینِکم… الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الْإِسْلامَ دیناً}}
امروز [با نصبِ على بن ابى طالب(ع) به ولايت، امامت، حكومت و فرمانروايى بر امت] دينتان را براى شما كامل، و نعمتم را بر شما تمام كردم، و اسلام را برايتان به عنوان دين پسنديدم.}}<ref name=":0">سوره مائده(۵)، آیه ۳؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۱۰۷.</ref> در روز جمعهٔ مطابق با عرفهٔ سال حجة الوداع بر [[حضرت محمد(ص)]] نازل شده، نشانگر اهمیت و بزرگی آن روز است.<ref>أسباب النزول (واحدی)، ص192؛ معالم التنزیل، ج2، ص12؛ الجامع لأحکام القرآن، ج6، ص61.</ref> بر پایه این نظریه، حج اکبر هر سال تکرار نمی‌شود و احتمال وقوع آن تنها در برخی سال‌ها وجود دارد.  


3. بر اساس آية دوم سورة توبه/9 «فَسيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُر...» و احاديث، پايان مهلت چهارماهه‌اي که به مشرکان داده شد، دهم ربيع الثاني بوده و اين با روز عيد قربان منطبق است و الّا اگر مراد از روز حج اکبر، روز عرفه باشد، مهلت مذکور به‏طور دقيق چهار ماه نخواهد شد، بلکه چهار ماه و يک روز مي‏شود.<ref>كتاب التفسير، ج2، ص74-77؛ تفسير نور الثقلين، ج2، ص185-186.</ref> شاهد اين وجه، روايتي است از امام صادق(ع) که در آن، حضرت پس از اين‏که مراد از «حج اکبر» را يوم النحر (روز قرباني) دانسته، به همين مطلب استدلال کرده است.<ref>الكافي، ج4، ص290.</ref>
به باور مخالفان این نظریه، همزمانی روز عرفه با روز جمعه در حجة الوداع<ref>البدایه و النهایه، ج5، ص112، 166، 215؛ عیون الأثر، ج2، ص345.</ref> صرفاً یک رویداد تاریخی بوده و اینکه در هر زمان عرفه با روز جمعه مصادف شود، آن سال را حج اکبر بنامند، مطلبی بدون دلیل است.<ref>تفسیر المنار، ج10، ص144؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «حج‌اکبر»، ص315.</ref> روایات یاد شده درباره فضیلت وقوف در روز جمعه و برتری ۷۰ برابری چنین حجی نیز، از سوی گروهی از فقیهان اهل سنت مورد تکذیب و خدشه قرار گرفته و اشکالاتی به آن وارد شده است؛<ref>نک: حاشیه رد المحتار، ج2، ص561-562؛ حاشیه الصاوی، ج1، ص493؛ تحفه الأحوذی، ج4، ص27.</ref> از جمله اینکه این روایت، مرسل است و تنها راوی آن «رزین بن معاویه» است که فردی ضعیف الحدیث بوده و روایت مذکور را به ابتدای حدیثی از کتاب موطأ مالک اضافه کرده است؛ چنان‌که در هیچ‌یک از نسخه‌های دیگر موطأ چنین افزوده‌ای وجود ندارد.<ref>فتح الباری، ج8، ص203-204؛ تبیین الحقائق، ج2، ص26؛ شرح الزرقانی علی الموطأ، ج2، ص51.</ref> از این رو، شماری از عالمان اهل سنت، آن را مطلبی باطل دانسته‌اند که صرفاً در زبان‌ها و نزد عوام مردم مشهور شده و هیچگونه انتسابی به حضرت محمد(ع) یا [[صحابه]] ندارد.<ref>زاد المعاد فی هدی خیر العباد، ج1، ص64-65؛ کشاف القناع، ج2، ص575؛ مطالب أولی النهی، ج2، ص415.</ref> البته در فضیلت روز جمعه و برتری عبادات در آن نسبت به روزهای دیگر شکی نیست، ولی این موضوع را نمی‌توان دلیل برتری حجِّ مشتمل بر وقوف در جمعه نسبت به سایر حج‌ها و نامیدن آن به حج اکبر دانست.<ref>نک: حاشیه الصاوی، ج1، ص493.</ref> همچنین بر پایه منابع پُرشمار تاریخی<ref>تاریخ الیعقوبی، ج2، ص43؛ البدایه و النهایه، ج5، ص213.</ref> و تفسیری،<ref>مجمع البیان، ج3، ص246؛ تفسیر الصافی، ج2، ص10.</ref> آیه {{آیه|الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم
}}{{یادداشت|{{آیه|الْیوْمَ یئِسَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ دِینِکم… الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الْإِسْلامَ دیناً}}
امروز [با نصبِ على بن ابى طالب(ع) به ولايت، امامت، حكومت و فرمانروايى بر امت] دينتان را براى شما كامل، و نعمتم را بر شما تمام كردم، و اسلام را برايتان به عنوان دين پسنديدم.}}<ref name=":0" /> در پی اعلام جانشینی [[امام علی(ع)]] از سوی خداوند در روز هجدهم [[ذی‌حجه]] در [[غدیر خم]] نازل شده است.{{یادداشت|نه در روز عرفه، که نهم ذی حجه است.}}


4. مراد از روز حج اکبر، روزي بوده که بزرگترين اجتماع مردم در آن رخ مي‌داده و آن روز دهم ذيحجه بوده است؛ زيرا در روز نهم (عرفه) مشرکان قريش -طبق يکي از رسوم جاهليت (حُمس)- در مزدلفه و ساير مردم در عرفات وقوف مي‌کردند و سپس همگي در روز دهم در منا جمع مي‌شدند. خداوند نيز اعلام برائت را در بزرگترين اجتماع مردم قرار داد تا افراد بيشتري شاهد آن باشند و به غائبان برسانند.<ref>النَّوادر و الزِّيادات، ج4، ص313؛ البيان و التحصيل، ج3، ص459؛ ج17، ص164-165؛ المحرر الوجيز، ج3، ص5.</ref>
بنابر گزارش‌های تاریخی، پذیرفته شدن این نظریه درباره حج اکبر، مشکلات فراوانی برای حاجیان، بویژه حج‌گزاران [[ایران|ایرانی]] در پی داشته است؛ به طوری که به باور برخی، اگر در یک سال روز عرفه با پنج شنبه یا شنبه مصادف می‌شد، امیران [[مکه]] در راستای منافع مادی خود، برای آنکه روز عرفه با روز جمعه مصادف شود، از ابتدای ماه و در زمان استهلال به گونه‌ای روز اول ماه را اعلام می‌کردند که روز عرفه بر جمعه منطبق شود؛ بنابراین وقتی کاروان حاجیان اهل سنت به سوی [[عرفات]] می‌رفت، شیعیان باید روز قبل یا بعد را به عرفات می‌رفتند، ولی به آنان اجازه داده نمی‌شد تا به موقع در عرفات وقوف کنند. حتی گاه از سوی دولت [[عثمانیان|عثمانی]] مبالغی به حاکمان مکه یا [[امیر الحاج|امیران حج]] داده می‌شد تا حج آن سال را حج اکبر اعلام کنند یا از سوی دولت عثمانی برای اثبات کننده هلال در سالِ حج اکبر، جایزه تعیین می‌شد. گاهی نیز قاضی مکه، برای تحقق حج اکبر با گواهی تنها یک نفر به ثبوت هلال ماه ذی حجه حکم می‌کرد. از مشکلات دیگر این نظریه، اختلاف فتواهایی است که از این امر پدید آمده است؛ برای نمونه، گاه خود اهل سنت از طریق مؤذنان [[مسجد الحرام]] اعلام می‌کردند کسانی که در آن سال حج انجام داده‌اند حجشان باطل است.<ref>نک: صفویه در عرصه دین، فرهنگ و سیاست، ج3، ص1082- 1083؛ مقالات تاریخی، دفتر هشتم، ص259- 263.</ref> اصرار ناروای اهل سنت و حاکمان آنان بر تحقق حج اکبر، با منطبق ساختن عرفه بر جمعه و تبعات آن از جمله اقامه شهادت دروغ بر رؤیت هلال، حتی مورد نکوهش و اعتراض برخی از دانشمندان اهل سنت نیز قرار گرفته است.<ref>رحله ابن جبیر، ص130-131.</ref>


5. در تأييد اين نظريه گفته شده واژه «يوم» بر اساس آنچه بدان اضافه مي‌شود معنا پيدا مي‌کند، مثلاً روز عرفه يعني روزي که مردم در آن در عرفات وقوف مي‌کنند يا روز قرباني يعني روزي که مردم در آن قرباني مي‌کنند. در اينجا هم واژه «يوم» به «حج» اضافه شده و مراد از «روز حج» روزي است که مردم در آن حج به جاي مي‏آورند، و همانا مردم در روز عيد قربان مناسک خود را به پايان برده و حجّشان خاتمه مي‏يابد.<ref>جامع البيان، ج10، ص53-54.</ref>
==روز حج اکبر==


عموم قائلان به اين نظريه، روز حج اکبر را مقيد به سال معيني نکرده و برآن‌اند که در هر سال تکرار مي‌شود؛ ولي برخي مفسران به استناد برخي احاديث و سياق آيات، آن را مختص به عيد قربان سال نهم هجري دانسته‌اند.<ref>الميزان، ج9، ص149.</ref> به نظر برخي، علت ناميده شدن روز عيد قربان به «اکبر» به خاطر کثرت اعمال حج (وقوف در مشعر، اعمال منا، رمي، قرباني، حلق...) و احلال از احرام حج در آن روز است.<ref>تذکرة الفقهاء، ج8، ص341-342؛ تبيين الحقائق، ج2، ص33؛ تفسير الصافي، ج2، ص321.</ref> برخي هم گفته‌اند که آن روز، تنها روزي بوده که سه عيد (عيد مسلمانان، عيد يهود و عيد نصاري) در آن جمع شده است.<ref>نک: الكشاف، ج2، ص245؛ الجامع لأحكام القرآن، ج8، ص70.</ref> همچنين برخي مراد از روز حج اکبر را عيد قربان و مراد از روز حج اصغر را روز عرفه دانسته‌اند.<ref>نک: فتح الباري، ج8، ص342؛ إرشاد الساري، ج3، ص244؛ تحفة الأحوذي، ج4، ص28.</ref>
===اقوال===
در میان عالمان [[اسلام|مسلمان]]، سه نظریه عمده درباره مراد از «روز حج اکبر» وجود دارد:


2) روز عرفه: به نظر برخي مفسران<ref>الكشاف، ج2، ص244؛ نک: معالم التنزيل، ج8، ص69-70؛ تفسير غرائب القرآن، ج3، ص430.</ref> و فقيهان<ref>اللباب في الجمع بين السنة و الكتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبيين الحقائق، ج2، ص33.</ref> اهل سنّت، مراد از روز حج اکبر، روز عرفه (نهم ذي‌حجه) است. استدلال اين دسته به موارد زير است:
====عید قربان====
مشهور فقیهان<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ الجامع للشرائع، ص217؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643.</ref> و مفسران<ref>تفسیر القمی، ج1، ص282؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6.</ref> [[شیعه]] و فقیهان<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص61؛ البیان و التحصیل، ج3، ص458-459؛ المغنی، ج3، ص263.</ref> و مفسران<ref>أحکام القرآن، ابن العربی، ج2، ص898-899؛ تفسیر الکبیر ج 15 ص535؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص91.</ref> [[اهل سنت]] به استناد دلایل گوناگون، مراد از روز حج اکبر را روز [[عید قربان]] دانسته‌اند. مهم‌ترین مستندات آنان عبارت است از:


1. وقوف در عرفات از جمله اعمال روز عرفه است و مراسم حج را از اين جهت حج اکبر ناميده‌اند که مشتمل بر وقوف به عرفات است و از همين روست که مراسم عمره -که وقوف از اعمال آن نيست- حج اصغر ناميده شده است. در نقد استدلال مذکور گفته شده که اين صرفاً يک استحسان است و راهي براي تشخيص صحت آن وجود ندارد.<ref>الميزان، ج9، ص149.</ref>
#احادیث نبوی از جمله احادیثی مبنی بر اینکه [[حضرت محمد(ص)]] در [[حجة الوداع]] در خطبه خود در روز عید قربان، این روز را روز حج اکبر نامید؛<ref>جامع البیان، ج6، ص107؛ الدر المنثور، ج2، ص258.</ref> همچنین روایاتی از [[امام علی(ع)]]<ref>قرب الإسناد، ج1، ص139؛ دعائم الإسلام، ج1، ص18؛ سنن الترمذی، ج2، ص216.</ref> و احادیث پُرشمار از [[امام صادق(ع)]]<ref>الکافی، ج4، ص290؛ معانی الأخبار، ص295-296؛ تهذیب الأحکام، ج5، ص450-451.</ref> که روز عید قربان را روز حج اکبر معرفی کرده‌اند.<ref>ملاذ الأخیار، ج8، ص486</ref>
#بر پایه منابع پُرشمار تاریخی<ref>السیره النبویه، ج2، ص543-546؛ دلائل النبوه، ج5، ص293-298؛ البدایه و النهایه، ج5، ص36-39.</ref> و تفسیری از شیعه<ref>کتاب التفسیر، ج2، ص73-74؛ مجمع البیان، ج5، ص6-7؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320-321.</ref> و اهل سنت،<ref>جامع البیان، ج10، ص47؛ الکشاف، ج2، ص243.</ref> زمان ابلاغ آیات سوره برائت که عبارت «یوم حج الاکبر» در آن است، توسط امام علی(ع) روز عید قربان و در سرزمین [[مِنا]] بوده است و در نتیجه روز حج اکبر نیز همان روز عید قربان خواهد بود.
#بر پایه آیه دوم سوره توبه{{یادداشت|{{آیه|فَسیحُوا فِی الْأَرْضِ أَرْبَعَهَ أَشْهُر}}
پس [اى مشركان،] چهار ماه [ديگر با امنيّت كامل] در زمين بگرديد.}}<ref>سوره توبه(۹)، آیه ۲؛ ترجمه قرآن (فولادوند)، ص۱۸۷.</ref> و احادیث، پایان مهلت چهارماهه‌ای که به مشرکان داده شد، دهم ربیع الثانی بوده و این، با روز عید قربان منطبق است و الّا اگر مراد از روز حج اکبر، روز [[عرفه]] باشد، مهلت گفته‌شده به‌طور دقیق چهار ماه نخواهد شد، بلکه چهار ماه و یک روز می‌شود.<ref>کتاب التفسیر، ج2، ص74-77؛ تفسیر نور الثقلین، ج2، ص185-186.</ref> شاهد این وجه، روایتی است از امام صادق(ع) که در آن، وی پس از این‌که مراد از «حج اکبر» را روز قربانی{{یادداشت|با تعبیر «یوم النحر».}} دانسته، به همین مطلب استدلال کرده است.<ref>الکافی، ج4، ص290.</ref>
#مراد از روز حج اکبر، روزی بوده که بزرگترین گردهمایی مردم در آن رخ می‌داده و آن روز، دهم ذی‌حجه بوده است؛ زیرا در روز نهم{{یادداشت|روز عرفه.}} مشرکان [[قریش]] طبق یکی از رسوم [[جاهلیت]]{{یادداشت|رسم حُمس.}} در [[مزدلفه]] و دیگر مردم در [[عرفات]] وقوف می‌کردند و سپس همگی در روز دهم در منا جمع می‌شدند. خداوند نیز اعلام برائت را در بزرگترین گردهمایی مردم قرار داد تا افراد بیشتری شاهد آن باشند و به غائبان برسانند.<ref>النَّوادر و الزِّیادات، ج4، ص313؛ البیان و التحصیل، ج3، ص459؛ ج17، ص164-165؛ المحرر الوجیز، ج3، ص5.</ref>
#گفته شده واژه «یوم» بر اساس آنچه بدان اضافه می‌شود معنا پیدا می‌کند، مثلاً روز عرفه یعنی روزی که مردم در آن در [[عرفات]] وقوف می‌کنند یا روز قربانی یعنی روزی که مردم در آن قربانی می‌کنند. در اینجا هم واژه «یوم» به«حج» اضافه شده و مراد از «روز حج» روزی است که مردم در آن حج به جای می‌آورند، و همانا مردم در روز عید قربان مناسک خود را به پایان برده و حجّشان پایان می‌یابد.<ref>جامع البیان، ج10، ص53-54.</ref>


2. سخني از پيامبر(ص) در روز عرفه که آن حضرت اين روز را روز حج اکبر ناميدند<ref>المعجم الكبير، ج5، ص67؛ المصنّف، ج4، ص479.</ref> و نيز رواياتي از امام علي(ع) مبني بر اين که روز حج اکبر روز عرفه است.<ref>جامع البيان، ج10، ص49؛ الدر المنثور في تفسير المأثور، ج3، ص212.</ref>  
عموم قائلان به این نظریه، روز حج اکبر را مقید به سال معینی نکرده و برآن‌اند که در هر سال تکرار می‌شود؛ ولی برخی مفسران به استناد برخی احادیث و سیاق آیات، آن را مختص به عید قربان سال نهم هجری دانسته‌اند.<ref>المیزان، ج9، ص149.</ref> به نظر برخی، علت نامیده شدن روز عید قربان به «اکبر» به خاطر زیاد بودن [[مناسک حج|اعمال حج]] و [[تحلل|احلال]] از [[احرام]] حج در آن روز است.<ref>تذکره الفقهاء، ج8، ص341-342؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33؛ تفسیر الصافی، ج2، ص321.</ref> برخی هم گفته‌اند که آن روز، تنها روزی بوده که سه عید یعنی عید مسلمانان، عید [[یهودیت|یهود]] و عید [[مسیحیت|نصاری]] در آن جمع شده است.<ref>نک: الکشاف، ج2، ص245؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.</ref> همچنین برخی مراد از روز حج اکبر را عید قربان و مراد از روز حج اصغر را روز عرفه دانسته‌اند.<ref>نک: فتح الباری، ج8، ص342؛ إرشاد الساری، ج3، ص244؛ تحفه الأحوذی، ج4، ص28.</ref>


====روز عرفه====
به نظر برخی مفسران<ref>الکشاف، ج2، ص244؛ نک: معالم التنزیل، ج8، ص69-70؛ تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص430.</ref> و فقیهان<ref>اللباب فی الجمع بین السنه و الکتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33.</ref> اهل سنّت، مراد از روز حج اکبر، [[روز عرفه]] است. استدلال این دسته به موارد زیر است:


3. گروهي از فقيهان<ref>اللباب في الجمع بين السنة و الكتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبيين الحقائق، ج2، ص33.</ref> و مفسران<ref>الكشاف، ج2، ص245؛ تفسير الکبير، ج15، ص221؛ نک: تفسير غرائب القرآن، ج3، ص430</ref> اهل سنت به حديث معروف «الحج عرفة»<ref>سنن ابن ماجه، ج2، ص1003؛ سنن الترمذي، ج2، ص188.</ref> استدلال کرده و مي‏گويند: از آنجا که بزرگترين رکن حج، وقوف در عرفات است وکسي که آن را درک کند، حج را درک کرده و کسي که آن را درک نکند حج او باطل است، روز عرفه را روز حج اکبر ناميده‏اند. برخي در رد اين استدلال گفته‌اند که براي کسي که وقوف در روز عرفه را از دست دهد، وقوف در شب عيد قربان مجزي خواهد بود و اين مانع آن است که روز عرفه روز حج اکبر باشد.<ref>المحرر الوجيز، ج3، ص5.</ref>
#[[وقوف در عرفات]] از جمله اعمال روز عرفه است و مراسم حج را از این جهت حج اکبر نامیده‌اند که مشتمل بر وقوف در عرفات است و از همین روست که مراسم عمره، که وقوف از اعمال آن نیست، حج اصغر نامیده شده است. در نقد استدلال مذکور گفته شده که این صرفاً یک استحسان است و راهی برای تشخیص درستی آن وجود ندارد.<ref>المیزان، ج9، ص149.</ref>
#سخنی از حضرت محمد(ص) در روز عرفه که وی این روز را روز حج اکبر نامید<ref>المعجم الکبیر، ج5، ص67؛ المصنّف، ج4، ص479.</ref> و نیز روایاتی از امام علی(ع) مبنی بر این که روز حج اکبر روز عرفه است.<ref>جامع البیان، ج10، ص49؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج3، ص212.</ref>
#گروهی از فقیهان<ref>اللباب فی الجمع بین السنه و الکتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33.</ref> و مفسران<ref>الکشاف، ج2، ص245؛ تفسیر الکبیر، ج15، ص221؛ نک: تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص430</ref> اهل سنت به حدیث معروف «الحج عرفه»<ref>سنن ابن ماجه، ج2، ص1003؛ سنن الترمذی، ج2، ص188.</ref> استدلال کرده‌اند. به باور آنان، از آنجا که بزرگترین [[ارکان حج|رکن حج]]، وقوف در عرفات است وکسی که آن را درک کند، حج را درک کرده و کسی که آن را درک نکند حج او باطل است، روز عرفه را روز حج اکبر نامیده‌اند. برخی در رد این استدلال گفته‌اند که برای کسی که وقوف در روز عرفه را از دست دهد، وقوف در شب عید قربان مُجزی خواهد بود و این مانع آن است که روز عرفه روز حج اکبر باشد.<ref>المحرر الوجیز، ج3، ص5.</ref>


3) همة ايام حج: گروهي ديگر «روز حج اکبر» را تمامي ايام حج (يا ايام منا<ref>نک: تفسير غرائب القرآن، ج3، ص431؛ الجامع لأحكام القرآن، ج8، ص70؛ حاشية رد المحتار، ج2، ص562.</ref>) دانسته و معتقدند همانگونه که «جنگ جمل»، «جنگ صفين» و «جنگ بُعاث» با اينکه روزها طول کشيده، از آن‌ها به «روز صفين»، «روز جمل» و «روز بعاث» تعبير مي‏کنند و مرادشان از «يوم»، تمامي دوران آن جنگ‏هاست، بنابراين در اين جا نيز مراد از «يوم الحج الأکبر» تمامي ايام حج است.<ref>نک: جامع البيان، ج10، ص53؛ تفسير القرآن العظيم، ج4، ص97.</ref> به اين نظر پاسخ‌هاي متعددي داده شده است، از جمله: 1. چنين کاربردي از واژة «يوم»، گرچه در کلام عرب جايز است، معناي غالب و مشهور آن نيست؛ درحالي که واژگان قرآن را بايد تا حد امکان بر معناي مشهورتر و معروف‌تر حمل کرد.<ref>جامع البيان، ج10، ص53-54. </ref> 2. اين نظر مستلزم تفسير «يوم» به ايام متعدد است و اين با ظاهر آيه سازگاري ندارد.<ref>التفسير الکبير، ج15، ص526.</ref> 3. وجود روزي در ميان ايام حج که عموم حجاج در آن اجتماع کرده و اعلام برائت مي‏تواند به گوش همگان برسد (يعني همان روز عيد قربان)، باعث انصراف عبارت «يوم الحج الاکبر» به آن روز مي‌شود و نمي‏گذارد ساير ايام را نيز شامل شود.<ref>الميزان، ج9، ص149.</ref>
====همه ایام حج====
گروهی از عالمان، «روز حج اکبر» را همه ایام حج (یا ایام [[منا]]<ref>نک: تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص431؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70؛ حاشیه رد المحتار، ج2، ص562.</ref>) دانسته و معتقدند همانگونه که «جنگ جمل»، «جنگ صفین» و «جنگ بُعاث» با اینکه روزها طول کشیده، از آن‌ها به«روز صفین»، «روز جمل» و «روز بعاث» تعبیر می‌کنند، در این‌جا نیز مراد از «یوم الحج الأکبر» تمامی ایام حج است.<ref>نک: جامع البیان، ج10، ص53؛ تفسیر القرآن العظیم، ج4، ص97.</ref>  


در منابع فقهي، افزون بر تعيين مراد از حج اکبر و روز آن، مباحث ديگري نيز دربارة حج اکبر مطرح شده است. از جمله، احاديثي که مراد از حج اکبر را وقوف در عرفات و رمي جمرات دانسته<ref>الكافي، ج4، ص265.</ref>، از مستندات فقيهان امامي براي اثبات وجوب وقوف به عرفات و نيز وجوب رمي جمرات قرار گرفته است.<ref>مستند الشيعه، ج12، ص252، ج13، ص47.</ref> همچنين ناميده شدن عمره به حج اصغر در احاديث، از جمله مستندات برخي فقهاي امامي براي اثبات وجوب عمره به شمار رفته است.<ref>الحدائق الناضره، ج16، ص311؛ كشف الغطاء، ج2، ص428.</ref> برخي فقيهان اهل سنت نيز از وجود عبارت حج اکبر در آية 3 توبه/9 چنين برداشت کرده‌اند که حج اصغري هم وجود دارد که همان عمره است و به استناد وجوب مطلق حج در آية 97 آل عمران/3 (وَ لِلَّهِ عَلَي النَّاسِ حِجُّ الْبَيتِ...) عمره نيز واجب است<ref>نک: تفسير غرائب القرآن، ج1، ص536.</ref>؛ ولي برخي ديگر اين استدلال را براي وجوب عمره تامّ ندانسته‌اند.<ref>نک: البيان و التحصيل، ج3، ص468.</ref> همچنين برخي فقهاي اهل سنت در مقابل کساني که روز عيد قربان را داخل در ماههاي حج نمي‌دانند، به عبارت «يوم الحج الاکبر» در آية 3 توبه/9 استدلال کرده‌اند.<ref>الجوهرة النيرة، ج1، ص167؛ المعتصر، ص195.</ref>
به این نظر، پاسخ‌های متعددی داده شده است، که برخی از آنها عبارتند از:


از ديگر مباحثي که دربارة حج اکبر مطرح شده، اين است که واژة «اکبر» در تعبير «يوم الحج الاکبر» صفت حج است يا صفت يوم. برخي علماي اهل سنت در اين باره احتمالات گوناگوني مطرح و در هر صورت وجه تسمية عبارت را بيان کرده‌اند.<ref>البيان و التحصيل، ج3، ص459؛ ج17، ص164.</ref> برخي هم گفته‌اند که واژة «اکبر» در آيه و روايات همواره وصف حج است (نه يوم) و تنها در اين صورت است که ميان احاديث مختلف تضادي وجود نخواهد داشت.<ref>شرح معاني الآثار، ج4، ص158.</ref> در قرائت مشهورِ آيه نيز «اکبر» صفت حج قرار گرفته است. همچنين در روز حج اکبر (عيد قربان)، به نظر فقيهان امامي<ref>المبسوط في فقه الاماميه، ج1، ص365؛ تحرير الأحكام، ج1، ص643.</ref> و اهل سنت<ref>الحاوي الكبير، ج5، ص258؛ الكافي في فقه الإمام أحمد، ج1، ص525.</ref>، به استناد خطبه‌خواني پيامبر(ص) و امام علي(ع)، خطبه خواندن براي مردم توسط امام و آگاهي دادن آنان نسبت به اعمال آن روز مستحب است. نيز در برخي احاديث اماميه، روز حج اکبر به روز قيام حضرت مهدي (عج) تأويل شده است.<ref>كتاب التفسير، ج2، ص76.</ref>
#چنین کاربردی از واژه «یوم»، گرچه در کلام عرب جایز است، ولی معنای غالب و مشهور آن نیست؛ درحالی که واژگان قرآن را باید تا حد امکان بر معنای مشهورتر و معروف‌تر حمل کرد.<ref>جامع البیان، ج10، ص53-54.</ref>
#این نظر، مستلزم تفسیر «یوم» به ایام متعدد است و این با ظاهر آیه سازگاری ندارد.<ref>التفسیر الکبیر، ج15، ص526.</ref>
#وجود روزی در میان ایام حج که همه حاجیان در آن گرد آمده و اعلام برائت می‌تواند به گوش همگان برسد،{{یادداشت|یعنی همان روز عید قربان.}} باعث انصراف عبارت «یوم الحج الاکبر» به آن روز می‌شود و نمی‌گذارد سایر ایام را نیز شامل شود.<ref>المیزان، ج9، ص149.</ref>


==کاربرد آن در مسائل فقهی==
در منابع فقهی، افزون بر تعیین مراد از حج اکبر و روز آن، مباحث دیگری نیز درباره حج اکبر مطرح شده است. از جمله، احادیثی که مراد از حج اکبر را [[وقوف در عرفات]] و [[رمی جمره|رمی جمرات]] دانسته،<ref>الکافی، ج4، ص265.</ref> از مستندات فقیهان [[شیعه]] برای اثبات وجوب وقوف در عرفات و نیز وجوب رمی جمرات قرار گرفته است.<ref>مستند الشیعه، ج12، ص252، ج13، ص47.</ref> همچنین نامیده شدن [[عمره]] به حج اصغر در احادیث، از جمله مستندات برخی فقیهان شیعه برای اثبات وجوب عمره به شمار رفته است.<ref>الحدائق الناضره، ج16، ص311؛ کشف الغطاء، ج2، ص428.</ref> برخی فقیهان اهل سنت نیز از وجود عبارت حج اکبر در آیه {{آیه|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ...}}{{یادداشت|و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.}}<ref name=":3" /> چنین برداشت کرده‌اند که حج اصغری هم وجود دارد که همان عمره است و به استناد وجوب مطلق حج در آیه {{آیه|وَ لِلَّهِ عَلَی النَّاسِ حِجُّ الْبَیتِ
}}{{یادداشت|و خدا را حقّی ثابت و لازم بر عهده مردم است که [برای ادای مناسک حج] آهنگ آن خانه کنند.}}<ref>سوره آل عمران(۳)، آیه ۹۷؛</ref> عمره نیز واجب است<ref>نک: تفسیر غرائب القرآن، ج1، ص536.</ref>؛ ولی برخی دیگر این استدلال را برای وجوب عمره تامّ ندانسته‌اند.<ref>نک: البیان و التحصیل، ج3، ص468.</ref> همچنین برخی فقیهان اهل سنت در مقابلِ کسانی که روز عید قربان را داخل در ماه‌های حج نمی‌دانند، به عبارت «یوم الحج الاکبر» در آیه سوم سوره توبه{{یادداشت|{{آیه|وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ...}}
و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.}}<ref name=":3" /> استدلال کرده‌اند.<ref>الجوهره النیره، ج1، ص167؛ المعتصر، ص195.</ref>
همچنین در روز حج اکبر (عید قربان)، به نظر فقیهان شیعه<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643.</ref> و اهل سنت،<ref>الحاوی الکبیر، ج5، ص258؛ الکافی فی فقه الإمام أحمد، ج1، ص525.</ref> به استناد خطبه‌خوانی [[حضرت محمد(ص)]] و [[امام علی(ع)]]، خطبه خواندن برای مردم توسط امام و آگاهی دادن آنان نسبت به اعمال آن روز مستحب است. نیز در برخی احادیث شیعه، روز حج اکبر به روز قیام [[امام مهدی(ع)]] تأویل شده است.<ref>کتاب التفسیر، ج2، ص76.</ref>


==پانویس==
==پانویس==
خط ۶۰: خط ۹۱:


==منابع==
==منابع==
 
{{منابع}}
{{دانشنامه
{{دانشنامه
  | آدرس = hzrc.ac.ir/post/22155/حج-اکبر
  | آدرس = hzrc.ac.ir/post/22155/حج-اکبر
  | عنوان = حج اکبر
  | عنوان = حج اکبر
  | نویسنده = سعید گلاب‌بخش، مرتضی ذبیح‌اللهی  
  | نویسنده = سعید گلاب‌بخش، مرتضی ذبیح‌اللهی
}}
}}
*'''احکام القرآن'''، محمد بن عبدالله ابن العربی (-۵۴۳ق)، به کوشش البجاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
*'''احکام القرآن'''، احمد بن علی الجصاص (-۳۷۰ق)، تحقیق قمحاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
*'''ارشاد الساری'''، احمد بن محمد القسطلانی (-۹۲۳ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۴ق.
*'''اسباب النزول'''، علی بن احمد الواحدی (-۴۶۸ق)، کوشش کمال بسیونی زغلول، قاهره، مطبعة الکبری الأمیریة، ۱۳۲۳ق.
*'''ایجاز البیان عن معانی القرآن'''، محمود بن ابی الحسن النیسابوری (-۵۵۳ق)، تحقیق القاسمی، بیروت، دارالغرب الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
*'''البدایه و النهایه فی التاریخ'''، اسماعیل بن عمر بن کثیر (۷۰۰–۷۷۴ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۷ق.
*'''البیان والتحصیل'''، محمد بن احمد ابن رشد القرطبی (-۵۲۰ق) تحقیق محمد حجی و دیگران، بیروت، دارالغرب الإسلامی، ۱۴۰۸ق.
*'''تاریخ الیعقوبی'''، احمد بن ابی یعقوب (-۷۴۳ق)، بیروت، دارصادر، بی تا.
*'''التبیان فی تفسیر القرآن'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۹۶۳م.
*'''تحریر الاحکام الشرعیه علی مذهب الامامیة'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، به کوشش ابراهیم بهادری، قم، انتشارات مؤسسه امام صادق، ۱۴۲۰ق.
*'''ترجمه قرآن (انصاریان)'''، حسین انصاریان، اسوه، قم، ۱۳۸۳ش.
*'''ترجمه قرآن (فولادوند)'''، محمدمهدی فولادوند، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، تهران، ۱۳۷۶ش.
*'''تحفة الاحوذی ب‍ش‍رح ج‍ام‍ع ال‍ت‍رم‍ذی'''، و ه‍و ال‍ج‍ام‍ع ال‍م‍خ‍ت‍ص‍ر م‍ن ال‍س‍نن ع‍ن رس‍ول ال‍ل‍ه، محمد بن عبدالرحمن المبارکفوری (-۱۳۵۳ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
*'''تحفة المحتاج فی شرح المنهاج'''، احمد بن محمد الهیتمی (-۹۷۴ق)، مصر، مکتبه التجاریه الکبری، ۱۳۵۷ق.
*'''تبیین الحقائق شرح کنز الدقائق'''، فخر الدین عثمان بن علی الزیلعی (-۷۴۳ق)، قاهرة، دارالکتب الإسلامی، ۱۳۱۳ق.
*'''التحقیق فی کلمات القرآن الکریم'''، حسن مصطفوی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۱ش.
*'''تذکرة الفقهاء'''، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۴–۱۴۲۳ق.
*'''تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم)'''، اسماعیل بن عمر بن کثیر (۷۰۰–۷۷۴ق)، به کوشش محمد حسین شمس الدین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۹ق.
*'''معالم التنزیل فی التفسیر و التاویل (تفسیر البغوی)'''، الحسین بن مسعود البغوی (۴۳۲–۵۱۶ق)، به کوشش عبدالرزاق المهدی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
*'''الصافی فی تفسیر القرآن'''، محمد بن شاه مرتضی فیض کاشانی (۱۰۰۶–۱۰۹۱ق)، به کوشش حسین اعلمی، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۴۰۲ق.
*'''تفسیر العیاشی'''، محمد بن مسعود العیاشی (-۳۲۰ق)، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، مکتبه العلمیه الاسلامیه، ۱۳۸۰ق.
*'''تفسیر غرائب القرآن و رغائب الفرقان'''، نظام الدین النیشابوری (-۷۲۸ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
*'''الجامع لاحکام القرآن'''، محمد بن احمد القرطبی (-۶۷۱ق)، تهران، ناصر خسرو، ۱۳۶۴.
*'''تفسیر القمی'''، علی بن ابراهیم قمی (-۳۰۷ق)، به کوشش سید طیب موسوی جزائری، قم، انتشارات دارالکتاب، ۱۴۰۴ق..
*'''التفسیر الکبیر'''، محمد بن عمر الفخر الرازی (-۶۰۶ق)، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
*'''المنار فی تفسیر القرآن'''، محمد رشید رضا (-۱۳۵۴ق)، قاهره، دارالمنار، ۱۳۷۳ق.
*'''تفسیر نور الثقلین'''، عبدعلی بن جمعه العروسی الحویزی (-۱۱۱۲ق)، به کوشش سید هاشم رسولی محلاتی، قم، اسماعیلیان، ۱۳۷۳ش.
*'''تهذیب الاحکام فی شرح المقنعه للشیخ المفید'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش سید حسن موسوی خرسان و علی آخوندی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۵ش.
*'''جامع البیان عن تاویل ای القرآن (تفسیر الطبری)'''، محمد بن جریر الطبری (۲۲۴–۳۱۰ق)، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۱۲ق.
*'''جامع الشتات'''، میرزا ابوالقاسم القمی، (-۱۲۳۱ق)، تحقیق مرتضی رضوی، تهران، مؤسسه کیهان، ۱۴۱۳ق.
*'''الجامع للشرائع'''، یحیی بن سعید حلی (۶۰۱–۶۹۰ق)، قم، انتشارات مؤسسه سیدالشهداء، ۱۴۰۵ق.
*'''الجوهره النیره'''، ابوبکر بن علی الزبیدی (-۸۰۰ق)، قاهره، مطبعه الخیریه، ۱۳۲۲ق.
*'''الحاوی الکبیر فی فقه مذهب الامام الشافعی'''، علی بن محمد الماوردی (- ۴۵۰ق)، تحقیق و تعلیق، محمد دمطرجی، بیروت دارالفکر، ۱۴۲۴ق.
*'''حاشیة رد المحتار ع‍ل‍ی الدر ال‍م‍خ‍ت‍ار'''، ش‍رح ال‍ت‍ن‍وی‍ر الاب‍ص‍ار ف‍ی ف‍ق‍ه م‍ذه‍ب الام‍ام اب‍ی‌ح‍ن‍ی‍ف‍ه ال‍ن‍ع‍م‍ان، محمد امین ابن عابدین (-۱۲۵۲ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
*'''حاشیه الصاوی علی الشرح الصغیر (بلغه السالک)'''، احمد بن محمد الصاوی (-۱۲۴۱ق)، قاهره، دارالمعارف، بی تا.
*'''الحدائق الناضره فی احکام العتره الطاهره'''، یوسف بن احمد البحرانی (-۱۱۸۶ق)، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۶۳ش.
*'''الدر المنثور فی التفسیر بالماثور و هو مختصر تفسیر ترجمان القرآن'''، عبدالرحمن بن ابی‌بکر السیوطی (۸۴۹–۹۱۱ق)، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.
*'''الدروس الشرعیة فی فقه الامامیة'''، محمد بن مکی (-۷۸۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق.
*'''دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الاحکام'''، نعمان بن محمد المغربی (-۳۶۳ق)، تحقیق آصف بن علی اصغر فیضی، قاهره، دارالمعارف، ۱۳۸۳ق.
*'''دلائل النبوة'''، احمد بن الحسین البیهقی (-۴۵۸ق)، تحقیق عبدالمعطی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۵ق.
*'''رحلة ابن جبیر'''، محمد بن احمد ابن جبیر (-۶۱۴ق)، بیروت، دار مکتبة الهلال، ۱۹۸۶م.
*'''روضه المتقین فی شرح من لایحضره الفقیه'''، محمد تقی مجلسی (۱۰۰۳–۱۰۷۰ق)، تحقیق سید حسین موسوی کرمانی، علی پناه اشتهاردی، تهران، انتشارات بنیاد فرهنگ اسلامی حاج محمد حسین کوشانپور، ۱۳۹۹ق.
*'''زاد المعاد فی هدی خیر العباد'''، ابن قیم الجوزیه (-۷۵۱ق)، به کوشش شعیب الارنووط و عبدالقادر الارنووط، بیروت، مؤسسه الرساله، ۱۴۰۷ق.
*'''سنن ابن ماجه'''، محمد بن زید الربعی ابن ماجه (-۲۷۵ق)، به کوشش محمدفؤاد عبدالباقی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۵ق.
*'''سنن ابی داود'''، ابو داود سلیمان بن الاشعث (-۲۷۵ق)، تحقیق و تعلیق سعید محمد اللحام، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۰ق.
*'''سنن الترمذی (الجامع الصحیح)'''، محمد عیسی الترمذی (-۲۷۹ق)، به کوشش عبدالوهاب عبداللطیف، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۲ق.
*'''السنن الکبری'''، احمد بن الحسین البیهقی (۳۸۴–۴۵۸ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۶ق. ۱۴۱۶ق.
*'''السیرة النبویة'''، عبدالملک بن هشام (-۲۱۸ق)، تحقیق السقاء و دیگران، بیروت، دارالمعرفه.
*'''شرح الزرقانی علی موطأ الامام مالک'''، محمد بن عبدالباقی الزرقانی (-۱۱۲۲ق)، تحقیق طه عبدالرؤوف سعد، قاهرة، مکتبة الثقافة الدینیة، ۱۴۲۴ق.
*'''شرح معانی الآثار'''، احمد بن سلامه الطحاوی (-۳۲۱ق)، تحقیق و تعلیق النجار، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۱۴ق.
*'''صفویه در عرصه دین'''، فرهنگ و سیاست، رسول جعفریان، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۷۹ ش.
*'''عیون الاثر فی فنون المغازی و الشمائل و السیر (السیره النبویه)'''، فتح‌الدین محمد ابن سید الناس (-۷۳۴ق)، به کوشش ابراهیم محمد رمضان، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۴ق.
*'''فتح الباری ش‍رح ص‍ح‍ی‍ح الام‍ام اب‍ی‌عبدالله م‍ح‍م‍د ب‍ن اس‍م‍اع‍ی‍ل ال‍ب‍خ‍اری'''، ابن حجر العسقلانی (۷۷۳–۸۵۲ق)، شرح عبدالعزیز بن عبدالله بن باز، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی و محب الدین خطیب، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.
*'''الفقه الاسلامی وأدلته'''، وهبة الزحیلی، دمشق، دارالفکر، ۱۴۱۹ق.
*'''فقه القرآن'''، قطب الدین الراوندی (-۵۷۳ق)، به کوشش سید احمد حسینی اشکوری، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۵ق.
*'''فی ظلال القرآن'''، سید قطب (-۱۳۸۶ق)، القاهره، دارالشروق، ۱۴۰۰ق.
*'''قرب الاسناد'''، عبدالله بن جعفر حمیری (-۳۰۰ق) قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۳ق.
*'''الکافی'''، محمد بن یعقوب کلینی (-۳۲۹ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۷۵ش.
*'''الکافی فی فقه الامام احمد'''، عبدالله بن قدامة (-۶۲۰ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
*'''الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل'''، محمود بن عمر الزمخشری (-۵۳۸ق)، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۰۷ق.
*'''کشاف القناع عن متن الاقناع'''، منصور بن یونس البهوتی (-۱۰۵۲ق)، به کوشش محمد حسن محمد اسماعیل شافعی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
*'''کشف الغطاء'''، جعفر بن خضر کاشف الغطاء (-۱۲۲۸ق)، اصفهان، مهدوی.
*'''کنز العرفان فی فقه القرآن'''، محمد بن عبدالله المقداد (-۸۲۶ق)، تصحیح و إخراج أحادیثه بهبودی، تهران، مکتبة الرضویة، ۱۳۸۴ق.
*'''کنز العمال'''، علی بن حسام‌الدین المتقی الهندی (-۹۷۵ق)، ضبط و تفسیر بکری، بیروت، الرسالة، ۱۴۰۹ق.
*'''لباب التأویل فی معانی التنزیل (تفسیر خازن)'''، علی بن محمد البغدادی (-۷۴۱ق)، تصحیح شاهین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق.
*'''اللباب فی الجمع بین السنة والکتاب'''، علی بن زکریا المنبجی (-۶۸۶ق)، به کوشش محمد فضل المراد، بیروت - دمشق، دارالقلم - الدارالشامیة، ۱۴۱۴ق.
*'''لسان العرب'''، محمد بن مکرم ابن منظور (۶۳۰–۷۱۱ق)، قم، انتشارات ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق.
*'''لغت نامه'''، دهخدا (-۱۳۳۴ش) زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدی، تهران، مؤسسه لغت نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش.
*'''المبسوط'''، محمد بن احمد السرخسی (-۴۸۳ق)، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۰۶ق.
*'''المبسوط فی فقه الامامیة'''، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش محمد باقر بهبودی و سید محمد تقی کشفی، تهران، انتشارات مکتبه المرتضویه، ۱۳۵۱ش.
*'''مجمع البحرین'''، فخرالدین بن محمد الطریحی (-۱۰۸۵ق)، تحقیق الحسینی، المرتضویة، ۱۳۶۲ش.
*'''مجمع البیان فی تفسیر القرآن'''، الفضل بن الحسن الطبرسی (۴۶۸–۵۴۸ق)، به کوشش محمد جواد بلاغی (۱۸۶۴–۱۹۳۳م)، تهران، انتشارات ناصرخسرو، ۱۳۷۲ش.
*'''المجموع شرح المهذب'''، یحیی بن شرف النووی (۶۳۱–۶۷۶ق)، بیروت، دارالفکر.
*'''المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز'''، عبدالحق بن غالب ابن عطیه (-۵۴۶ق)، به کوشش عبدالسلام عبدالشافی محمد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۳ق.
*'''المحیط البرهانی فی الفقه النعمانی'''، برهان الدین محمود بن احمد بن مازة البخاری (-۶۱۶ق)، تحقیق عبدالکریم سامی الجندی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۲۴ق.
*'''مرآة العقول فی شرح اخبار آل الرسول'''، محمد باقر المجلسی (۱۰۳۷–۱۱۱۰ق)، به کوشش سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
*'''مستند الشیعه فی احکام الشریعه'''، احمد بن محمدمهدی النراقی (۱۱۸۵–۱۲۴۵ق)، قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ق.
*'''المصنّف فی الاحادیث و الآثار'''، عبدالله بن محمد بن ابی شیبه (-۲۳۵ق)، به کوشش سعید محمد اللحام، دارالفکر، ۱۴۰۹ق.
*'''مطالب أولی النهی'''، مصطفی السیوطی الرحیبانی (-۱۲۴۳ق)، دمشق، المکتب الإسلامی، ۱۹۶۱م.
*'''م‍ع‍ان‍ی الاخ‍ب‍ار'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، ت‍ص‍ح‍ی‍ح ع‍ل‍ی اک‍ب‍ر غ‍ف‍اری، قم، دفتر انتشارات اس‍لام‍ی، ۱۳۶۱ش.
*'''المعتصر'''، محمود المنیاوی، مصر ۱۴۳۲ق.
*'''المعجم الکبیر'''، سلیمان بن احمد الطبرانی (۲۶۰–۳۶۰ق)، به کوشش حمدی عبدالمجید السلفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
*'''المغنی'''، عبدالله بن قدامه (-۶۲۰ق)، بیروت، دارالکتاب العربی.
*'''مفاتیح الغیب'''، فخرالدین الرازی (-۶۰۶ق)، بیروت، دارالإحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
*'''مفردات الفاظ القرآن'''، الحسین بن محمد الراغب الاصفهانی (-۴۲۵ق)، به کوشش صفوان عدنان داودی، دمشق، دارالقلم، ۱۴۱۲ق.
*'''مقالات تاریخی'''، رسول جعفریان، قم، دلیل ما، ۱۳۸۷–۱۳۸۸ش.
*'''ملاذ الاخیار فی فهم تهذیب الاخبار'''، محمد باقر المجلسی (۱۰۳۷–۱۱۱۰ق)، به کوشش سید مهدی رجایی، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۶ق.
*'''من لایحضره الفقیه'''، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.
*'''المیزان فی تفسیر القرآن'''، سید محمد حسین طباطبایی (۱۲۸۲–۱۳۶۰ش)، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۳ق.
*'''النتف فی الفتاوی'''، ابوالحسن علی بن الحسین لسُّغْدی (-۴۶۱ق)، تحقیق صلاح الدین الناهی، عمان، دارالفرقان، ۱۴۰۴ق.
*'''النَّوادر و الزِّیادات'''، عبدالله بن عبدالرحمن بن ابی زید (-۳۸۶ق)، بیروت، دارالغرب الإسلامی، ۱۹۹۹م.
*'''الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز'''، علی بن حسین عاملی (-۱۱۳۵ق)، تحقیق محمد باقر محمودی، قم، انتشارات دارالقرآن، ۱۴۱۳ق.
{{پایان}}
{{حج و عمره}}


*احکام القرآن، محمد بن عبدالله ابن العربي ( -543ق.)، به کوشش البجاوي، بيروت، دار احياء التراث العربي.
[[رده:مفاهیم مرتبط با حج]]
*احکام القرآن، احمد بن علي الجصاص ( -370ق.)، تحقيق قمحاوي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1405ق.
*ارشاد الساري، احمد بن محمد القسطلاني ( -923ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1404ق.
*اسباب النزول، علي بن احمد الواحدي ( -468ق.)، کوشش کمال بسيوني زغلول، قاهره، مطبعة الکبري الأميرية، 1323ق.
*ايجاز البيان عن معاني القرآن، محمود بن ابي الحسن النيسابوري ( -553ق.)، تحقيق القاسمي، بيروت، دارالغرب الاسلامي، 1415ق.
*البدايه و النهايه في التاريخ، اسماعيل بن عمر بن کثير (700-774ق.)، بيروت، دارالفکر، 1407ق.
*البيان والتحصيل، محمد بن احمد ابن رشد القرطبي ( -520ق.) تحقيق محمد حجي و ديگران، بيروت، دارالغرب الإسلامي، 1408ق.
*تاريخ اليعقوبي، احمد بن ابي يعقوب ( -743ق.)، بيروت، دارصادر، بي تا.
*التبيان في تفسير القرآن، محمد بن حسن الطوسي (385-460ق.)، به کوشش احمد حبيب قصير عاملي، بيروت، دار ‌‌احياء ‌‌التراث ‌‌العربي، 1963م.
*تحرير الاحکام الشرعيه علي مذهب الاماميه، حسن بن يوسف حلي (648-726ق.)، به کوشش ابراهيم بهادري، قم، انتشارات موسسه امام صادق، 1420ق.
*تحفة الاحوذي ب‍ش‍رح‌ ج‍ام‍ع‌ ال‍ت‍رم‍ذي‌، و ه‍و ال‍ج‍ام‍ع‌ ال‍م‍خ‍ت‍ص‍ر م‍ن‌ ال‍س‍نن‌ ع‍ن‌ رس‍ول‌ ال‍ل‍ه‌، محمد بن عبدالرحمن المبارکفوري ( -1353ق.)، بيروت، دارالکتب العلميه، 1410ق.
*تحفة المحتاج في شرح المنهاج، احمد بن محمد الهيتمي ( -974ق.)، مصر، مکتبه التجاريه الکبري، 1357ق.
*تبيين الحقائق شرح کنز الدقائق، فخر الدين عثمان بن علي الزيلعي ( -743ق.)، قاهرة، دارالکتب الإسلامي،1313ق.
*التحقيق في کلمات القرآن الکريم، حسن مصطفوي، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، 1371ش.
*تذکرة الفقهاء، حسن بن يوسف حلي (648-726ق.)، قم، انتشارات موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1414-1423ق.
*تفسير ابن کثير (تفسير القرآن العظيم)، اسماعيل بن عمر بن کثير (700-774ق.)، به کوشش محمد حسين شمس الدين، بيروت، دارالکتب العلميه، 1419ق.
*معالم التنزيل في التفسير و التاويل (تفسير البغوي)، الحسين بن مسعود البغوي (432-516ق.)، به کوشش عبدالرزاق المهدي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1420ق.
*الصافي في تفسير القرآن، محمد بن شاه مرتضي فيض کاشاني (1006-1091ق.)، به کوشش حسين اعلمي، بيروت، موسسه الاعلمي، 1402ق.
*تفسير العياشي، محمد بن مسعود العياشي ( -320ق.)، تحقيق سيد هاشم رسولي محلاتي، تهران، مکتبه العلميه الاسلاميه، 1380ق.
*تفسير غرائب القرآن و رغائب الفرقان، نظام الدين النيشابوري ( -728ق.)، تحقيق زکريا عميرات، بيروت، دارالکتب العلميه، 1416ق.
*الجامع لاحکام القرآن، محمد بن احمد القرطبي ( -671ق.)، تهران، ناصر خسرو، 1364.
*تفسير القمي، علي بن ابراهيم قمي ( -307ق.)، به کوشش سيد طيب موسوي جزائري، قم، انتشارات دارالکتاب، 1404ق..
*التفسير الکبير، محمد بن عمر الفخر الرازي ( -606ق.)، قم، مکتب الاعلام الاسلامي، 1413ق.
*المنار في تفسير القرآن، محمد رشيد رضا ( -1354ق.)، قاهره، دارالمنار، 1373ق.
*تفسير نور الثقلين، عبدعلي بن جمعه العروسي الحويزي ( -1112ق.)، به کوشش سيد هاشم رسولي محلاتي، قم، اسماعيليان، 1373ش.
*تهذيب الاحکام في شرح المقنعه للشيخ المفيد، محمد بن حسن الطوسي (385-460ق.)، به کوشش سيد حسن موسوي خرسان و علي آخوندي، تهران، انتشارات دارالکتب اسلاميه، 1365ش.
*جامع البيان عن تاويل اي القرآن (تفسير الطبري)، محمد بن جرير الطبري (224-310ق.)، بيروت، دارالمعرفه، 1412ق.
*جامع الشتات، ميرزا ابوالقاسم القمي، ( -1231ق.)، تحقيق مرتضي رضوي، تهران، موسسه کيهان، 1413ق.
*الجامع للشرائع، يحيي بن سعيد حلي (601-690ق.)، قم، انتشارات موسسه سيدالشهداء، 1405ق.
*الجوهره النيره، ابوبکر بن علي الزبيدي ( -800ق.)، قاهره، مطبعه الخيريه، 1322ق.
*الحاوي الکبير في فقه مذهب الامام الشافعي، علي بن محمد الماوردي ( - 450ق.)، تحقيق و تعليق، محمد دمطرجي، بيروت دارالفکر، 1424ق.
*حاشية رد المحتار ع‍ل‍ي‌ الدر ال‍م‍خ‍ت‍ار، ش‍رح‌ ال‍ت‍ن‍وي‍ر الاب‍ص‍ار ف‍ي‌ ف‍ق‍ه‌ م‍ذه‍ب‌ الام‍ام‌ اب‍ي‌ح‍ن‍ي‍ف‍ه‌ ال‍ن‍ع‍م‍ان‌، محمد امين ابن عابدين ( -1252ق.)، بيروت، دارالفکر، 1415ق.
*حاشيه الصاوي علي الشرح الصغير (بلغه السالک)، احمد بن محمد الصاوي ( -1241ق.)، قاهره، دارالمعارف، بي تا.
*الحدائق الناضره في احکام العتره الطاهره، يوسف بن احمد البحراني ( -1186ق.)، تحقيق محمد تقي ايرواني و علي آخوندي، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1363ش.
*الدر المنثور في التفسير بالماثور و هو مختصر تفسير ترجمان القرآن، عبدالرحمن بن ابي‌بکر السيوطي (849-911ق.)، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آيت الله العظمي مرعشي نجفي، 1404ق.
*الدروس الشرعيه في فقه الاماميه، محمد بن مکي ( -786ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1412ق.
*دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضايا و الاحکام، نعمان بن محمد المغربي ( -363ق.)، تحقيق آصف بن علي اصغر فيضي، قاهره، دارالمعارف، 1383ق.
*دلائل النبوة، احمد بن الحسين البيهقي ( -458ق.)، تحقيق عبدالمعطي، بيروت، دارالکتب العلميه، 1405ق.
*رحلة ابن جبير، محمد بن احمد ابن جبير ( -614ق.)، بيروت، دار مکتبة الهلال، 1986م.
*روضه المتقين في شرح من لايحضره الفقيه، محمد تقي مجلسي (1003-1070ق.)، تحقيق سيد حسين موسوي کرماني، علي پناه اشتهاردي، تهران، انتشارات بنياد فرهنگ اسلامي حاج محمد حسين کوشانپور، 1399ق.
*زاد المعاد في هدي خير العباد، ابن قيم الجوزيه ( -751ق.)، به کوشش شعيب الارنووط و عبدالقادر الارنووط، بيروت، موسسه الرساله، 1407ق.
*سنن ابن ماجه، محمد بن زيد الربعي ابن ماجه ( -275ق.)، به کوشش محمدفؤاد عبدالباقي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1395ق.
*سنن ابي داود، ابو داود سليمان بن الاشعث ( -275ق.)، تحقيق و تعليق سعيد محمد اللحام، بيروت، دارالفکر، 1410ق.
*سنن الترمذي (الجامع الصحيح)، محمد عيسي الترمذي ( -279ق.)، به کوشش عبدالوهاب عبداللطيف، بيروت، دارالفکر، 1402ق.
*السنن الکبري، احمد بن الحسين البيهقي (384-458ق.)، بيروت، دارالفکر، 1416ق.، 1416ق.
*السيرة النبوية، عبدالملک بن هشام ( -218ق.)، تحقيق السقاء و ديگران، بيروت، دارالمعرفه.
*شرح الزرقاني علي موطأ الامام مالک، محمد بن عبدالباقي الزرقاني ( -1122ق.)، تحقيق طه عبدالرؤوف سعد، قاهرة، مکتبة الثقافة الدينية، 1424ق.
*شرح معاني الآثار، احمد بن سلامه الطحاوي ( -321ق.)، تحقيق و تعليق النجار، بيروت، عالم الکتب، 1414ق.
*صفويه در عرصه دين، فرهنگ و سياست، رسول جعفريان، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه،  ١٣٧٩ ش.
*عيون الاثر في فنون المغازي و الشمائل و السير (السيره النبويه)، فتح‌الدين محمد ابن سيد الناس ( -734ق.)، به کوشش ابراهيم محمد رمضان، بيروت، دارالقلم، 1414ق.
*فتح الباري ش‍رح‌ ص‍ح‍ي‍ح‌ الام‍ام‌ اب‍ي‌عبدالله‌ م‍ح‍م‍د ب‍ن‌ اس‍م‍اع‍ي‍ل‌ ال‍ب‍خ‍اري، ابن حجر العسقلاني (773-852ق.)، شرح عبدالعزيز بن عبدالله بن باز، تحقيق محمد فواد عبدالباقي و محب الدين خطيب، بيروت، دارالمعرفه، بي‏تا.
*الفقه الاسلامي وأدلته، وهبة الزحيلي، دمشق، دارالفکر، 1419ق.
*فقه القرآن، قطب الدين الراوندي ( -573ق.)، به کوشش سيد احمد حسيني اشکوري، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آيت الله العظمي مرعشي نجفي، 1405ق.
*في ظلال القرآن، سيد قطب ( -1386ق.)، القاهره، دارالشروق، 1400ق.
*قرب الاسناد، عبدالله بن جعفر حميري ( -300ق.) قم، انتشارات موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1413ق.
*الکافي، محمد بن يعقوب کليني ( -329ق.)، به کوشش علي اکبر غفاري، تهران، انتشارات دارالکتب اسلاميه، 1375ش.
*الکافي في فقه الامام احمد، عبدالله بن قدامة ( -620ق.)، بيروت، دارالکتب العلميه، 1414ق.
*الکشاف عن حقائق غوامض التنزيل، محمود بن عمر الزمخشري ( -538ق.)، بيروت، دارالکتاب العربي، 1407ق.
*کشاف القناع عن متن الاقناع، منصور بن يونس البهوتي ( -1052ق.)، به کوشش محمد حسن محمد اسماعيل شافعي، بيروت، دارالکتب العلميه، 1418ق.
*کشف الغطاء، جعفر بن خضر کاشف الغطاء ( -1228ق.)، اصفهان، مهدوي.
*کنز العرفان في فقه القرآن، محمد بن عبدالله المقداد ( -826ق.)، تصحيح و إخراج أحاديثه بهبودي، تهران، مکتبة الرضوية، 1384ق.
*کنز العمال، علي بن حسام‌الدين المتقي الهندي ( -975ق.)، ضبط و تفسير بکري، بيروت، الرسالة، 1409ق.
*لباب التأويل في معاني التنزيل (تفسير خازن)، علي بن محمد البغدادي ( -741ق.)، تصحيح شاهين، بيروت، دارالکتب العلميه، 1415ق.
*اللباب في الجمع بين السنة والکتاب، علي بن زکريا المنبجي ( -686ق.)، به کوشش محمد فضل المراد، بيروت - دمشق، دارالقلم - الدارالشامية، 1414ق.
*لسان العرب، محمد بن مکرم ابن منظور (630-711ق.)، قم، انتشارات ادب الحوزه، 1405ق.
*لغت نامه، دهخدا ( -1334ش.) زير نظر محمد معين و سيد جعفر شهيدي، تهران، موسسه لغت نامه و دانشگاه تهران، 1373ش.
*المبسوط، محمد بن احمد السرخسي ( -483ق.)، بيروت، دارالمعرفه، 1406ق.
*المبسوط في فقه الاماميه، محمد بن حسن الطوسي (385-460ق.)، به کوشش محمد باقر بهبودي و سيد محمد تقي کشفي، تهران، انتشارات مکتبه المرتضويه، 1351ش.
*مجمع البحرين، فخرالدين بن محمد الطريحي ( -1085ق.)، تحقيق الحسيني، المرتضوية، 1362ش.
*مجمع البيان في تفسير القرآن، الفضل بن الحسن الطبرسي (468-548ق.)، به کوشش محمد جواد بلاغي (1864-1933م.)، تهران، انتشارات ناصرخسرو، 1372ش.
*المجموع شرح المهذب، يحيي بن شرف النووي (631-676ق.)، بيروت، دارالفکر.
*المحرر الوجيز في تفسير الکتاب العزيز، عبدالحق بن غالب ابن عطيه ( -546ق.)، به کوشش عبدالسلام عبدالشافي محمد، بيروت، دارالکتب العلميه، 1413ق.
*المحيط البرهاني في الفقه النعماني، برهان الدين محمود بن احمد بن مازة البخاري ( -616ق.)، تحقيق عبدالکريم سامي الجندي، بيروت، دارالکتب العلميه، 1424ق.
*مراه العقول في شرح اخبار آل الرسول، محمد باقر المجلسي (1037-1110ق.)، به کوشش سيد هاشم رسولي محلاتي، تهران، انتشارات دارالکتب اسلاميه، 1363ش.
*مستند الشيعه في احکام الشريعه، احمد بن محمدمهدي النراقي (1185-1245ق.)، قم، انتشارات موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1415ق.
*المصنّف في الاحاديث و الآثار، عبدالله بن محمد بن ابي شيبه ( -235ق.)، به کوشش سعيد محمد اللحام، دارالفکر، 1409ق.
*مطالب أولي النهي، مصطفي السيوطي الرحيباني ( -1243ق.)، دمشق، المکتب الإسلامي، 1961م.
*م‍ع‍ان‍ي‌ الاخ‍ب‍ار، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311- 381ق.)، ت‍ص‍ح‍ي‍ح‌ ع‍ل‍ي‌ اک‍ب‍ر غ‍ف‍اري، قم، دفتر انتشارات اس‍لام‍ي‌، 1361ش.
*المعتصر، محمود المنياوي، مصر 1432ق.
*المعجم الکبير، سليمان بن احمد الطبراني (260-360ق.)، به کوشش حمدي عبدالمجيد السلفي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1405ق.
*المغني، عبدالله بن قدامه ( -620ق.)، بيروت، دارالکتاب العربي.
*مفاتيح الغيب، فخرالدين الرازي ( -606ق.)، بيروت، دارالإحياء التراث العربي، 1420ق.
*مفردات الفاظ القرآن، الحسين بن محمد الراغب الاصفهاني ( -425ق.)، به کوشش صفوان عدنان داودي، دمشق، دارالقلم، 1412ق.
*مقالات تاريخي، رسول جعفريان، قم، دليل ما، 1387-1388ش.
*ملاذ الاخيار في فهم تهذيب الاخبار، محمد باقر المجلسي (1037-1110ق.)، به کوشش سيد مهدي رجايي، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آيت الله العظمي مرعشي نجفي، 1406ق.
*من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311-381ق.)، تحقيق و تصحيح علي اکبر غفاري، قم، دفتر انتشارات اسلامي، چاپ دوم، 1404ق.
*الميزان في تفسير القرآن، سيد محمد حسين طباطبايي (1282-1360ش.)، بيروت، موسسه الاعلمي، 1393ق.
*النتف في الفتاوي، ابوالحسن علي بن الحسين لسُّغْدي ( -461ق.)، تحقيق صلاح الدين الناهي، عمان، دارالفرقان، 1404ق.
*النَّوادر و الزِّيادات، عبدالله بن عبدالرحمن بن ابي زيد ( -386ق.)، بيروت، دارالغرب الإسلامي، 1999م.
*الوجيز في تفسير القرآن العزيز، علي بن حسين عاملي ( -1135ق.)، تحقيق محمد باقر محمودي، قم، انتشارات دارالقرآن، 1413ق.
 
[[Category:مقاله‌های در دست ویرایش]]
 
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۰

حج اکبر، اصطلاحی قرآنی بوده و به معنای حج بزرگتر است. بیشتر عالمان مسلمان، مراد از «حج اکبر» را مراسم حج، در مقابل مراسم عمره دانسته و مراد از «روز حج اکبر» را روز عید قربان دانسته‌اند.

درباره حج اکبر اقوال دیگری نیز وجود دارد. برخی مفسران شیعه، حج اکبر را حج سال نهم هجری دانسته‌ و برخی مفسران اهل سنت،‌ حج اکبر را حج قِران دانسته‌اند. بیشتر فقیهان معاصر اهل سنت، مراد از حج اکبر را حجی دانستند که در آن روز عرفه با جمعه مصادف شود. این نظریه، در طول تاریخ تبعاتی نیز داشته است.

درباره «روز حج اکبر»، اقوال دیگری نیز وجود دارد. برخی از عالمان اهل سنت آن را روز عرفه دانسته و برخی دیگر، آن را همه ایام حج معرفی کرده‌اند.

اصطلاح قرآنی حج اکبر، در استنباط برخی از احکام فقهی استفاده شده است. یکی از مستحبات روز حج اکبر را خطبه خواندن برای مردم توسط امام دانسته‌اند. در برخی احادیث شیعه نیز، روز حج اکبر به روز قیام امام مهدی(ع) تأویل شده است.

واژه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

واژه اکبر، صفت تفضیلی از ریشه «ک ب ر»، به معنای بزرگتر و بزرگترین است.[۱] عبارت «حج اکبر» در آیه ﴿وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ ﴾[یادداشت ۱][۲] آمده است. بر پایه منابع تاریخی[۳] و تفسیری از شیعه[۴] و اهل‌سنت،[۵] آیات آغازین سوره توبه، که آیه پیش گفته یکی از آنهاست در سال نهم هجری نازل شده و امام علی(ع) از جانب حضرت محمد(ص) مأمور ابلاغ آن به مشرکان مکه شد. درونمایه این آیات، اعلام برائت از مشرکان و تعیین مهلتی چهارماهه برای پیمان‌های بدون مدت آنان بود و از آن پس طواف عریان و حج مشرکان ممنوع شد. وی در روز عید قربان و در گردهمایی مردم در منا پیام خداوند را به گوش همگان رسانید.[یادداشت ۲]

از مباحثی که درباره واژگان «حج اکبر» مطرح شده، این است که واژه «اکبر» در تعبیر «یوم الحج الاکبر» صفت حج است یا صفت یوم. برخی عالمان اهل سنت در این باره احتمالات گوناگونی مطرح و در هر صورت وجه تسمیه عبارت را بیان کرده‌اند.[۶] برخی نیز گفته‌اند که واژه «اکبر» در آیه و روایات همواره وصف حج است[یادداشت ۳] و تنها در این صورت است که میان احادیث مختلف تضادی وجود نخواهد داشت.[۷] در قرائت مشهورِ آیه نیز «اکبر»، صفت حج قرار گرفته است.

خلط میان حج اکبر و روز حج اکبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دانشمندان مسلمان درباره اینکه مراد از «حج اکبر» و «روز حج اکبر» چیست، اختلاف نظر دارند. مشهور آنان، مراد از «حج اکبر» را مراسم حج[یادداشت ۴][۸] و مراد از «روز حج اکبر» را روز عید قربان دانسته‌اند؛[۹] البته در منابع اسلامی غالباً میان این دو خلط شده و تفکیک لازم صورت نگرفته است.

حج اکبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اقوال[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مفسران و فقیهان مسلمان باورهای گوناگونی درباره مراد از «حج اکبر» بیان کرده‌اند، که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از:

مراسم حج[ویرایش | ویرایش مبدأ]

بیشتر مفسران[۱۰] و فقیهان[۱۱] شیعه و مفسران[۱۲] و فقهیان[۱۳] اهل سنت به استناد احادیث[۱۴] برآن‌اند که منظور از «حج اکبر» مراسم حج است؛ در مقابلِ مراسم عمره که «حج اصغر» نامیده شده است. در واقع، سبب نامگذاری حج به «حج اکبر» بزرگتر بودن حج نسبت به عمره[۱۵] و تأکید بر این مطلب است که عمره، حج کوچکتر محسوب می‌شود.[۱۶] حتی بر پایه برخی گزارش‌ها، نامیدن عمره به حج اصغر از دوران جاهلیت رواج داشته است.[۱۷] برخی نیز چنین گفته‌اند که حج اکبر مراسمی است که مشتمل بر وقوف است[یادداشت ۵] و حج اصغر مراسمی است که وقوف ندارد.[یادداشت ۶][۱۸] همچنین در احادیثی از امام صادق(ع) مراد از حج اکبر، وقوف در عرفات (و وقوف در مشعر الحرام[۱۹]) و رمی جمرات دانسته شده و حج اصغر، عمره معرفی شده است.[۲۰] به تصریح برخی حدیث‌شناسان، مراد امام(ع) از ذکر وقوف و رمی، مراسم حج، در مقابل مراسم عمره است؛ زیرا هر حجی مشتمل بر وقوف و رمی است.[۲۱] برخی از عالمان اهل سنت، حج اکبر را معادل قسم خاصی از حج، مانند حجة الاسلام[۲۲] یا برخی مناسک آن مثل وقوف در عرفات[۲۳] یا طواف زیارت[۲۴] دانسته‌اند.

بر پایه این باور، حج اکبر هر سال تکرار می‌شود.

حج سال نهم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

برخی مفسران شیعه[۲۵] به استناد سیاق آیات و برخی احادیث، مراد از «حج اکبر» را حج سال نهم هجری دانسته‌اند. در این احادیث، علت نام‌گذاری حج به حج اکبر چنین دانسته شده که آن سال آخرین سالی بوده که مسلمانان و مشرکان با هم حج به جا آوردند و بعد از آن، مشرکان از به جا آوردن حج منع شدند.[۲۶] دیگر مفسران نیز، به این وجه نام‌گذاری اشاره کرده[۲۷] یا آن را از قول برخی از تابعین و مفسران متقدم نقل کرده‌اند.[۲۸]

بر پایه این باور، حج اکبر تنها یک مصداق در طول تاریخ دارد.

حج قران[ویرایش | ویرایش مبدأ]

به نظر برخی مفسران اهل سنت، مقصود از حج اکبر، حج قِران و مراد از حج اصغر حج اِفراد است.[۲۹] برخی دیگر از آنان معتقدند که این نظر با آیه[یادداشت ۷][۲] سازگاری ندارد[۳۰] و لازمه آن این است که روز معینی برای اِفراد و روز مشخصی برای قِران وجود داشته باشد، درحالی که چنین نیست.[۳۱]

بر پایه باور این باور، حج اکبر هر سال تکرار می‌شود.

مصادف شدن روز عرفه با جمعه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مشهور فقیهان معاصر اهل سنت برآن‌اند که مراد از «حج اکبر»، حجی است که در آن، روز جمعه با روز عرفه مصادف شود؛ زیرا در حجة الوداع روز عرفه با روز جمعه مصادف بوده است.[۳۲] این نظر در برخی منابع متقدم نیز ذکر شده یا شواهدی از آن به چشم می‌خورد؛[۳۳] از جمله روایاتی که درباره فضیلت وقوف در روز جمعه نقل شده است. بر پایه این روایات، حجی که روز عرفه آن منطبق بر جمعه باشد، برتر از ۷۰ حج دیگر است که وقوف آن‌ها در غیر جمعه باشد و در چنان حجی آمرزش خداوند بدون واسطه شامل همه افراد می‌شود.[۳۴] افزون بر آن، گزارش‌هایی مبنی بر این که آیه اکمال دین[یادداشت ۸][۳۵] در روز جمعهٔ مطابق با عرفهٔ سال حجة الوداع بر حضرت محمد(ص) نازل شده، نشانگر اهمیت و بزرگی آن روز است.[۳۶] بر پایه این نظریه، حج اکبر هر سال تکرار نمی‌شود و احتمال وقوع آن تنها در برخی سال‌ها وجود دارد.

به باور مخالفان این نظریه، همزمانی روز عرفه با روز جمعه در حجة الوداع[۳۷] صرفاً یک رویداد تاریخی بوده و اینکه در هر زمان عرفه با روز جمعه مصادف شود، آن سال را حج اکبر بنامند، مطلبی بدون دلیل است.[۳۸] روایات یاد شده درباره فضیلت وقوف در روز جمعه و برتری ۷۰ برابری چنین حجی نیز، از سوی گروهی از فقیهان اهل سنت مورد تکذیب و خدشه قرار گرفته و اشکالاتی به آن وارد شده است؛[۳۹] از جمله اینکه این روایت، مرسل است و تنها راوی آن «رزین بن معاویه» است که فردی ضعیف الحدیث بوده و روایت مذکور را به ابتدای حدیثی از کتاب موطأ مالک اضافه کرده است؛ چنان‌که در هیچ‌یک از نسخه‌های دیگر موطأ چنین افزوده‌ای وجود ندارد.[۴۰] از این رو، شماری از عالمان اهل سنت، آن را مطلبی باطل دانسته‌اند که صرفاً در زبان‌ها و نزد عوام مردم مشهور شده و هیچگونه انتسابی به حضرت محمد(ع) یا صحابه ندارد.[۴۱] البته در فضیلت روز جمعه و برتری عبادات در آن نسبت به روزهای دیگر شکی نیست، ولی این موضوع را نمی‌توان دلیل برتری حجِّ مشتمل بر وقوف در جمعه نسبت به سایر حج‌ها و نامیدن آن به حج اکبر دانست.[۴۲] همچنین بر پایه منابع پُرشمار تاریخی[۴۳] و تفسیری،[۴۴] آیه ﴿الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم ﴾[یادداشت ۹][۳۵] در پی اعلام جانشینی امام علی(ع) از سوی خداوند در روز هجدهم ذی‌حجه در غدیر خم نازل شده است.[یادداشت ۱۰]

بنابر گزارش‌های تاریخی، پذیرفته شدن این نظریه درباره حج اکبر، مشکلات فراوانی برای حاجیان، بویژه حج‌گزاران ایرانی در پی داشته است؛ به طوری که به باور برخی، اگر در یک سال روز عرفه با پنج شنبه یا شنبه مصادف می‌شد، امیران مکه در راستای منافع مادی خود، برای آنکه روز عرفه با روز جمعه مصادف شود، از ابتدای ماه و در زمان استهلال به گونه‌ای روز اول ماه را اعلام می‌کردند که روز عرفه بر جمعه منطبق شود؛ بنابراین وقتی کاروان حاجیان اهل سنت به سوی عرفات می‌رفت، شیعیان باید روز قبل یا بعد را به عرفات می‌رفتند، ولی به آنان اجازه داده نمی‌شد تا به موقع در عرفات وقوف کنند. حتی گاه از سوی دولت عثمانی مبالغی به حاکمان مکه یا امیران حج داده می‌شد تا حج آن سال را حج اکبر اعلام کنند یا از سوی دولت عثمانی برای اثبات کننده هلال در سالِ حج اکبر، جایزه تعیین می‌شد. گاهی نیز قاضی مکه، برای تحقق حج اکبر با گواهی تنها یک نفر به ثبوت هلال ماه ذی حجه حکم می‌کرد. از مشکلات دیگر این نظریه، اختلاف فتواهایی است که از این امر پدید آمده است؛ برای نمونه، گاه خود اهل سنت از طریق مؤذنان مسجد الحرام اعلام می‌کردند کسانی که در آن سال حج انجام داده‌اند حجشان باطل است.[۴۵] اصرار ناروای اهل سنت و حاکمان آنان بر تحقق حج اکبر، با منطبق ساختن عرفه بر جمعه و تبعات آن از جمله اقامه شهادت دروغ بر رؤیت هلال، حتی مورد نکوهش و اعتراض برخی از دانشمندان اهل سنت نیز قرار گرفته است.[۴۶]

روز حج اکبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اقوال[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در میان عالمان مسلمان، سه نظریه عمده درباره مراد از «روز حج اکبر» وجود دارد:

عید قربان[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مشهور فقیهان[۴۷] و مفسران[۴۸] شیعه و فقیهان[۴۹] و مفسران[۵۰] اهل سنت به استناد دلایل گوناگون، مراد از روز حج اکبر را روز عید قربان دانسته‌اند. مهم‌ترین مستندات آنان عبارت است از:

  1. احادیث نبوی از جمله احادیثی مبنی بر اینکه حضرت محمد(ص) در حجة الوداع در خطبه خود در روز عید قربان، این روز را روز حج اکبر نامید؛[۵۱] همچنین روایاتی از امام علی(ع)[۵۲] و احادیث پُرشمار از امام صادق(ع)[۵۳] که روز عید قربان را روز حج اکبر معرفی کرده‌اند.[۵۴]
  2. بر پایه منابع پُرشمار تاریخی[۵۵] و تفسیری از شیعه[۵۶] و اهل سنت،[۵۷] زمان ابلاغ آیات سوره برائت که عبارت «یوم حج الاکبر» در آن است، توسط امام علی(ع) روز عید قربان و در سرزمین مِنا بوده است و در نتیجه روز حج اکبر نیز همان روز عید قربان خواهد بود.
  3. بر پایه آیه دوم سوره توبه[یادداشت ۱۱][۵۸] و احادیث، پایان مهلت چهارماهه‌ای که به مشرکان داده شد، دهم ربیع الثانی بوده و این، با روز عید قربان منطبق است و الّا اگر مراد از روز حج اکبر، روز عرفه باشد، مهلت گفته‌شده به‌طور دقیق چهار ماه نخواهد شد، بلکه چهار ماه و یک روز می‌شود.[۵۹] شاهد این وجه، روایتی است از امام صادق(ع) که در آن، وی پس از این‌که مراد از «حج اکبر» را روز قربانی[یادداشت ۱۲] دانسته، به همین مطلب استدلال کرده است.[۶۰]
  4. مراد از روز حج اکبر، روزی بوده که بزرگترین گردهمایی مردم در آن رخ می‌داده و آن روز، دهم ذی‌حجه بوده است؛ زیرا در روز نهم[یادداشت ۱۳] مشرکان قریش طبق یکی از رسوم جاهلیت[یادداشت ۱۴] در مزدلفه و دیگر مردم در عرفات وقوف می‌کردند و سپس همگی در روز دهم در منا جمع می‌شدند. خداوند نیز اعلام برائت را در بزرگترین گردهمایی مردم قرار داد تا افراد بیشتری شاهد آن باشند و به غائبان برسانند.[۶۱]
  5. گفته شده واژه «یوم» بر اساس آنچه بدان اضافه می‌شود معنا پیدا می‌کند، مثلاً روز عرفه یعنی روزی که مردم در آن در عرفات وقوف می‌کنند یا روز قربانی یعنی روزی که مردم در آن قربانی می‌کنند. در اینجا هم واژه «یوم» به«حج» اضافه شده و مراد از «روز حج» روزی است که مردم در آن حج به جای می‌آورند، و همانا مردم در روز عید قربان مناسک خود را به پایان برده و حجّشان پایان می‌یابد.[۶۲]

عموم قائلان به این نظریه، روز حج اکبر را مقید به سال معینی نکرده و برآن‌اند که در هر سال تکرار می‌شود؛ ولی برخی مفسران به استناد برخی احادیث و سیاق آیات، آن را مختص به عید قربان سال نهم هجری دانسته‌اند.[۶۳] به نظر برخی، علت نامیده شدن روز عید قربان به «اکبر» به خاطر زیاد بودن اعمال حج و احلال از احرام حج در آن روز است.[۶۴] برخی هم گفته‌اند که آن روز، تنها روزی بوده که سه عید یعنی عید مسلمانان، عید یهود و عید نصاری در آن جمع شده است.[۶۵] همچنین برخی مراد از روز حج اکبر را عید قربان و مراد از روز حج اصغر را روز عرفه دانسته‌اند.[۶۶]

روز عرفه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

به نظر برخی مفسران[۶۷] و فقیهان[۶۸] اهل سنّت، مراد از روز حج اکبر، روز عرفه است. استدلال این دسته به موارد زیر است:

  1. وقوف در عرفات از جمله اعمال روز عرفه است و مراسم حج را از این جهت حج اکبر نامیده‌اند که مشتمل بر وقوف در عرفات است و از همین روست که مراسم عمره، که وقوف از اعمال آن نیست، حج اصغر نامیده شده است. در نقد استدلال مذکور گفته شده که این صرفاً یک استحسان است و راهی برای تشخیص درستی آن وجود ندارد.[۶۹]
  2. سخنی از حضرت محمد(ص) در روز عرفه که وی این روز را روز حج اکبر نامید[۷۰] و نیز روایاتی از امام علی(ع) مبنی بر این که روز حج اکبر روز عرفه است.[۷۱]
  3. گروهی از فقیهان[۷۲] و مفسران[۷۳] اهل سنت به حدیث معروف «الحج عرفه»[۷۴] استدلال کرده‌اند. به باور آنان، از آنجا که بزرگترین رکن حج، وقوف در عرفات است وکسی که آن را درک کند، حج را درک کرده و کسی که آن را درک نکند حج او باطل است، روز عرفه را روز حج اکبر نامیده‌اند. برخی در رد این استدلال گفته‌اند که برای کسی که وقوف در روز عرفه را از دست دهد، وقوف در شب عید قربان مُجزی خواهد بود و این مانع آن است که روز عرفه روز حج اکبر باشد.[۷۵]

همه ایام حج[ویرایش | ویرایش مبدأ]

گروهی از عالمان، «روز حج اکبر» را همه ایام حج (یا ایام منا[۷۶]) دانسته و معتقدند همانگونه که «جنگ جمل»، «جنگ صفین» و «جنگ بُعاث» با اینکه روزها طول کشیده، از آن‌ها به«روز صفین»، «روز جمل» و «روز بعاث» تعبیر می‌کنند، در این‌جا نیز مراد از «یوم الحج الأکبر» تمامی ایام حج است.[۷۷]

به این نظر، پاسخ‌های متعددی داده شده است، که برخی از آنها عبارتند از:

  1. چنین کاربردی از واژه «یوم»، گرچه در کلام عرب جایز است، ولی معنای غالب و مشهور آن نیست؛ درحالی که واژگان قرآن را باید تا حد امکان بر معنای مشهورتر و معروف‌تر حمل کرد.[۷۸]
  2. این نظر، مستلزم تفسیر «یوم» به ایام متعدد است و این با ظاهر آیه سازگاری ندارد.[۷۹]
  3. وجود روزی در میان ایام حج که همه حاجیان در آن گرد آمده و اعلام برائت می‌تواند به گوش همگان برسد،[یادداشت ۱۵] باعث انصراف عبارت «یوم الحج الاکبر» به آن روز می‌شود و نمی‌گذارد سایر ایام را نیز شامل شود.[۸۰]

کاربرد آن در مسائل فقهی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در منابع فقهی، افزون بر تعیین مراد از حج اکبر و روز آن، مباحث دیگری نیز درباره حج اکبر مطرح شده است. از جمله، احادیثی که مراد از حج اکبر را وقوف در عرفات و رمی جمرات دانسته،[۸۱] از مستندات فقیهان شیعه برای اثبات وجوب وقوف در عرفات و نیز وجوب رمی جمرات قرار گرفته است.[۸۲] همچنین نامیده شدن عمره به حج اصغر در احادیث، از جمله مستندات برخی فقیهان شیعه برای اثبات وجوب عمره به شمار رفته است.[۸۳] برخی فقیهان اهل سنت نیز از وجود عبارت حج اکبر در آیه ﴿وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ...﴾[یادداشت ۱۶][۲] چنین برداشت کرده‌اند که حج اصغری هم وجود دارد که همان عمره است و به استناد وجوب مطلق حج در آیه ﴿وَ لِلَّهِ عَلَی النَّاسِ حِجُّ الْبَیتِ ﴾[یادداشت ۱۷][۸۴] عمره نیز واجب است[۸۵]؛ ولی برخی دیگر این استدلال را برای وجوب عمره تامّ ندانسته‌اند.[۸۶] همچنین برخی فقیهان اهل سنت در مقابلِ کسانی که روز عید قربان را داخل در ماه‌های حج نمی‌دانند، به عبارت «یوم الحج الاکبر» در آیه سوم سوره توبه[یادداشت ۱۸][۲] استدلال کرده‌اند.[۸۷]

همچنین در روز حج اکبر (عید قربان)، به نظر فقیهان شیعه[۸۸] و اهل سنت،[۸۹] به استناد خطبه‌خوانی حضرت محمد(ص) و امام علی(ع)، خطبه خواندن برای مردم توسط امام و آگاهی دادن آنان نسبت به اعمال آن روز مستحب است. نیز در برخی احادیث شیعه، روز حج اکبر به روز قیام امام مهدی(ع) تأویل شده است.[۹۰]

پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ↑ نک: لسان العرب، ج5، ص127، «کبر».
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ سوره توبه(۹)، آیه ۲۷؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۱۸۷.
  3. ↑ السیره النبویه، ج2، ص543-546؛ دلائل النبوه، ج5، ص293-298؛ البدایه و النهایه، ج5، ص36-39.
  4. ↑ کتاب التفسیر (عیاشی)، ج2، ص73-75؛ مجمع البیان، ج5، ص6-7؛ المیزان، ج9، ص161-163.
  5. ↑ جامع البیان، ج10، ص47؛ الکشاف، ج2، ص243؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص89-91.
  6. ↑ البیان و التحصیل، ج3، ص459؛ ج17، ص164.
  7. ↑ شرح معانی الآثار، ج4، ص158.
  8. ↑ التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص170-171؛ فقه القرآن، ج1، ص322؛ روضه المتقین، ج4، ص33؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486؛ جامع البیان، ج10، ص54؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج1، ص208؛ ج‏3، ص211؛ لباب التأویل، ج2، ص334-335؛ أحکام القرآن (ابن العربی)، ج2، ص898.
  9. ↑ المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ الجامع للشرائع، ص217؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643؛ تفسیر القمی، ج1، ص282؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6؛ المبسوط، سرخسی، ج4، ص61؛ البیان و التحصیل، ج3، ص458-459؛ المغنی، ج3، ص263؛ أحکام القرآن، ابن العربی، ج2، ص898-899؛ تفسیر الکبیر ج 15 ص535؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص91.
  10. ↑ التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص170-171؛ فقه القرآن، ج1، ص322.
  11. ↑ روضه المتقین، ج4، ص33؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486.
  12. ↑ جامع البیان، ج10، ص54؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج1، ص208؛ ج‏3، ص211؛ لباب التأویل، ج2، ص334-335.
  13. ↑ أحکام القرآن (ابن العربی)، ج2، ص898
  14. ↑ الکافی، ج4، ص265، 290؛ معانی الأخبار، ص295-296؛ شرح مشکل الآثار، ج4، ص93.
  15. ↑ جامع البیان، ج10، ص54؛ لباب التأویل، ج2، ص335؛ ملاذ الأخیار، ج8، ص486.
  16. ↑ مفردات الفاظ القرآن، ص696، «کبر».
  17. ↑ جامع البیان، ج10، ص54.
  18. ↑ نک: مجمع البیان، ج5، ص9؛ مجمع البحرین، ج2، ص285؛ کنز العرفان، ج1، ص340.
  19. ↑ کتاب التفسیر، ج2، ص76-77.
  20. ↑ الکافی، ج4، ص265.
  21. ↑ مرآه العقول، ج17، ص140-141.
  22. ↑ النتف فی الفتاوی، ج1، ص200.
  23. ↑ إیجاز البیان، ج1، ص372.
  24. ↑ المبسوط، سرخسی، ج4، ص22، 34؛ المحیط البرهانی، ج2، ص432.
  25. ↑ المیزان، ج9، ص149.
  26. ↑ من لایحضره الفقیه، ج2، ص198-199، 488.
  27. ↑ التبیان فی تفسیر القرآن، ج5، ص171؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6.
  28. ↑ الکشاف، ج2، ص245؛ مجمع البیان، ج5، ص9؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.
  29. ↑ نک: جامع البیان، ج10، ص54؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70؛ تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص431
  30. ↑ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.
  31. ↑ أحکام القرآن، جصاص، ج4، ص268.
  32. ↑ الفقه الاسلامی و ادلّته، ج3، ص213.
  33. ↑ لباب التأویل، ج2، ص335؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج6، ص331؛ المحرر الوجیز، ج2، ص154.
  34. ↑ حاشیه رد المحتار، ج2، ص561-562، 622؛ تبیین الحقائق، ج2، ص26-27؛ تحفه المحتاج، ج4، ص108.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ سوره مائده(۵)، آیه ۳؛ ترجمه قرآن (انصاریان)، ص۱۰۷.
  36. ↑ أسباب النزول (واحدی)، ص192؛ معالم التنزیل، ج2، ص12؛ الجامع لأحکام القرآن، ج6، ص61.
  37. ↑ البدایه و النهایه، ج5، ص112، 166، 215؛ عیون الأثر، ج2، ص345.
  38. ↑ تفسیر المنار، ج10، ص144؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «حج‌اکبر»، ص315.
  39. ↑ نک: حاشیه رد المحتار، ج2، ص561-562؛ حاشیه الصاوی، ج1، ص493؛ تحفه الأحوذی، ج4، ص27.
  40. ↑ فتح الباری، ج8، ص203-204؛ تبیین الحقائق، ج2، ص26؛ شرح الزرقانی علی الموطأ، ج2، ص51.
  41. ↑ زاد المعاد فی هدی خیر العباد، ج1، ص64-65؛ کشاف القناع، ج2، ص575؛ مطالب أولی النهی، ج2، ص415.
  42. ↑ نک: حاشیه الصاوی، ج1، ص493.
  43. ↑ تاریخ الیعقوبی، ج2، ص43؛ البدایه و النهایه، ج5، ص213.
  44. ↑ مجمع البیان، ج3، ص246؛ تفسیر الصافی، ج2، ص10.
  45. ↑ نک: صفویه در عرصه دین، فرهنگ و سیاست، ج3، ص1082- 1083؛ مقالات تاریخی، دفتر هشتم، ص259- 263.
  46. ↑ رحله ابن جبیر، ص130-131.
  47. ↑ المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ الجامع للشرائع، ص217؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643.
  48. ↑ تفسیر القمی، ج1، ص282؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320؛ الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، ج2، ص6.
  49. ↑ المبسوط، سرخسی، ج4، ص61؛ البیان و التحصیل، ج3، ص458-459؛ المغنی، ج3، ص263.
  50. ↑ أحکام القرآن، ابن العربی، ج2، ص898-899؛ تفسیر الکبیر ج 15 ص535؛ تفسیر القرآن العظیم (ابن کثیر)، ج4، ص91.
  51. ↑ جامع البیان، ج6، ص107؛ الدر المنثور، ج2، ص258.
  52. ↑ قرب الإسناد، ج1، ص139؛ دعائم الإسلام، ج1، ص18؛ سنن الترمذی، ج2، ص216.
  53. ↑ الکافی، ج4، ص290؛ معانی الأخبار، ص295-296؛ تهذیب الأحکام، ج5، ص450-451.
  54. ↑ ملاذ الأخیار، ج8، ص486
  55. ↑ السیره النبویه، ج2، ص543-546؛ دلائل النبوه، ج5، ص293-298؛ البدایه و النهایه، ج5، ص36-39.
  56. ↑ کتاب التفسیر، ج2، ص73-74؛ مجمع البیان، ج5، ص6-7؛ تفسیر الصافی، ج2، ص320-321.
  57. ↑ جامع البیان، ج10، ص47؛ الکشاف، ج2، ص243.
  58. ↑ سوره توبه(۹)، آیه ۲؛ ترجمه قرآن (فولادوند)، ص۱۸۷.
  59. ↑ کتاب التفسیر، ج2، ص74-77؛ تفسیر نور الثقلین، ج2، ص185-186.
  60. ↑ الکافی، ج4، ص290.
  61. ↑ النَّوادر و الزِّیادات، ج4، ص313؛ البیان و التحصیل، ج3، ص459؛ ج17، ص164-165؛ المحرر الوجیز، ج3، ص5.
  62. ↑ جامع البیان، ج10، ص53-54.
  63. ↑ المیزان، ج9، ص149.
  64. ↑ تذکره الفقهاء، ج8، ص341-342؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33؛ تفسیر الصافی، ج2، ص321.
  65. ↑ نک: الکشاف، ج2، ص245؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70.
  66. ↑ نک: فتح الباری، ج8، ص342؛ إرشاد الساری، ج3، ص244؛ تحفه الأحوذی، ج4، ص28.
  67. ↑ الکشاف، ج2، ص244؛ نک: معالم التنزیل، ج8، ص69-70؛ تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص430.
  68. ↑ اللباب فی الجمع بین السنه و الکتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33.
  69. ↑ المیزان، ج9، ص149.
  70. ↑ المعجم الکبیر، ج5، ص67؛ المصنّف، ج4، ص479.
  71. ↑ جامع البیان، ج10، ص49؛ الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج3، ص212.
  72. ↑ اللباب فی الجمع بین السنه و الکتاب، ج1، ص452؛ نک: المجموع، ج8، ص223-224؛ تبیین الحقائق، ج2، ص33.
  73. ↑ الکشاف، ج2، ص245؛ تفسیر الکبیر، ج15، ص221؛ نک: تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص430
  74. ↑ سنن ابن ماجه، ج2، ص1003؛ سنن الترمذی، ج2، ص188.
  75. ↑ المحرر الوجیز، ج3، ص5.
  76. ↑ نک: تفسیر غرائب القرآن، ج3، ص431؛ الجامع لأحکام القرآن، ج8، ص70؛ حاشیه رد المحتار، ج2، ص562.
  77. ↑ نک: جامع البیان، ج10، ص53؛ تفسیر القرآن العظیم، ج4، ص97.
  78. ↑ جامع البیان، ج10، ص53-54.
  79. ↑ التفسیر الکبیر، ج15، ص526.
  80. ↑ المیزان، ج9، ص149.
  81. ↑ الکافی، ج4، ص265.
  82. ↑ مستند الشیعه، ج12، ص252، ج13، ص47.
  83. ↑ الحدائق الناضره، ج16، ص311؛ کشف الغطاء، ج2، ص428.
  84. ↑ سوره آل عمران(۳)، آیه ۹۷؛
  85. ↑ نک: تفسیر غرائب القرآن، ج1، ص536.
  86. ↑ نک: البیان و التحصیل، ج3، ص468.
  87. ↑ الجوهره النیره، ج1، ص167؛ المعتصر، ص195.
  88. ↑ المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص365؛ تحریر الأحکام، ج1، ص643.
  89. ↑ الحاوی الکبیر، ج5، ص258؛ الکافی فی فقه الإمام أحمد، ج1، ص525.
  90. ↑ کتاب التفسیر، ج2، ص76.
  1. ↑ و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.
  2. ↑ البته ابتدا ابوبکر برای ابلاغ آیات فرستاده شده بود، ولی جبرئیل بر حضرت محمد(ص) نازل شد و عرضه داشت که رسالت حضرت محمد(ص) را تنها فردی می‌تواند ابلاغ کند که از اهل بیت وی باشد. از این رو، حضرت محمد(ص) امام علی(ع) را برای انجام این مأموریت فرستاد. او سوار بر شتر حضرت محمد(ع) به راه افتاد و در میانه راه، آیات را از ابوبکر گرفت و خود به سوی مکه روانه شد.
  3. ↑ نه یوم.
  4. ↑ در مقابلِ مراسم عمره.
  5. ↑ یعنی حج.
  6. ↑ یعنی عمره.
  7. ↑ ﴿وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ﴾ و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.
  8. ↑ ﴿الْیوْمَ یئِسَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ دِینِکم… الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الْإِسْلامَ دیناً﴾ امروز [با نصبِ على بن ابى طالب(ع) به ولايت، امامت، حكومت و فرمانروايى بر امت] دينتان را براى شما كامل، و نعمتم را بر شما تمام كردم، و اسلام را برايتان به عنوان دين پسنديدم.
  9. ↑ ﴿الْیوْمَ یئِسَ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ دِینِکم… الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکم وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الْإِسْلامَ دیناً﴾ امروز [با نصبِ على بن ابى طالب(ع) به ولايت، امامت، حكومت و فرمانروايى بر امت] دينتان را براى شما كامل، و نعمتم را بر شما تمام كردم، و اسلام را برايتان به عنوان دين پسنديدم.
  10. ↑ نه در روز عرفه، که نهم ذی حجه است.
  11. ↑ ﴿فَسیحُوا فِی الْأَرْضِ أَرْبَعَهَ أَشْهُر﴾ پس [اى مشركان،] چهار ماه [ديگر با امنيّت كامل] در زمين بگرديد.
  12. ↑ با تعبیر «یوم النحر».
  13. ↑ روز عرفه.
  14. ↑ رسم حُمس.
  15. ↑ یعنی همان روز عید قربان.
  16. ↑ و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.
  17. ↑ و خدا را حقّی ثابت و لازم بر عهده مردم است که [برای ادای مناسک حج] آهنگ آن خانه کنند.
  18. ↑ ﴿وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ...﴾ و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبرش به همه مردم در روز حج اكبر كه: يقيناً خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل [hzrc.ac.ir/post/22155/حج-اکبر حج اکبر].
  • احکام القرآن، محمد بن عبدالله ابن العربی (-۵۴۳ق)، به کوشش البجاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
  • احکام القرآن، احمد بن علی الجصاص (-۳۷۰ق)، تحقیق قمحاوی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
  • ارشاد الساری، احمد بن محمد القسطلانی (-۹۲۳ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۴ق.
  • اسباب النزول، علی بن احمد الواحدی (-۴۶۸ق)، کوشش کمال بسیونی زغلول، قاهره، مطبعة الکبری الأمیریة، ۱۳۲۳ق.
  • ایجاز البیان عن معانی القرآن، محمود بن ابی الحسن النیسابوری (-۵۵۳ق)، تحقیق القاسمی، بیروت، دارالغرب الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
  • البدایه و النهایه فی التاریخ، اسماعیل بن عمر بن کثیر (۷۰۰–۷۷۴ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۷ق.
  • البیان والتحصیل، محمد بن احمد ابن رشد القرطبی (-۵۲۰ق) تحقیق محمد حجی و دیگران، بیروت، دارالغرب الإسلامی، ۱۴۰۸ق.
  • تاریخ الیعقوبی، احمد بن ابی یعقوب (-۷۴۳ق)، بیروت، دارصادر، بی تا.
  • التبیان فی تفسیر القرآن، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۹۶۳م.
  • تحریر الاحکام الشرعیه علی مذهب الامامیة، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، به کوشش ابراهیم بهادری، قم، انتشارات مؤسسه امام صادق، ۱۴۲۰ق.
  • ترجمه قرآن (انصاریان)، حسین انصاریان، اسوه، قم، ۱۳۸۳ش.
  • ترجمه قرآن (فولادوند)، محمدمهدی فولادوند، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، تهران، ۱۳۷۶ش.
  • تحفة الاحوذی ب‍ش‍رح ج‍ام‍ع ال‍ت‍رم‍ذی، و ه‍و ال‍ج‍ام‍ع ال‍م‍خ‍ت‍ص‍ر م‍ن ال‍س‍نن ع‍ن رس‍ول ال‍ل‍ه، محمد بن عبدالرحمن المبارکفوری (-۱۳۵۳ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
  • تحفة المحتاج فی شرح المنهاج، احمد بن محمد الهیتمی (-۹۷۴ق)، مصر، مکتبه التجاریه الکبری، ۱۳۵۷ق.
  • تبیین الحقائق شرح کنز الدقائق، فخر الدین عثمان بن علی الزیلعی (-۷۴۳ق)، قاهرة، دارالکتب الإسلامی، ۱۳۱۳ق.
  • التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۱ش.
  • تذکرة الفقهاء، حسن بن یوسف حلی (۶۴۸–۷۲۶ق)، قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۴–۱۴۲۳ق.
  • تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم)، اسماعیل بن عمر بن کثیر (۷۰۰–۷۷۴ق)، به کوشش محمد حسین شمس الدین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۹ق.
  • معالم التنزیل فی التفسیر و التاویل (تفسیر البغوی)، الحسین بن مسعود البغوی (۴۳۲–۵۱۶ق)، به کوشش عبدالرزاق المهدی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
  • الصافی فی تفسیر القرآن، محمد بن شاه مرتضی فیض کاشانی (۱۰۰۶–۱۰۹۱ق)، به کوشش حسین اعلمی، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۴۰۲ق.
  • تفسیر العیاشی، محمد بن مسعود العیاشی (-۳۲۰ق)، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، مکتبه العلمیه الاسلامیه، ۱۳۸۰ق.
  • تفسیر غرائب القرآن و رغائب الفرقان، نظام الدین النیشابوری (-۷۲۸ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
  • الجامع لاحکام القرآن، محمد بن احمد القرطبی (-۶۷۱ق)، تهران، ناصر خسرو، ۱۳۶۴.
  • تفسیر القمی، علی بن ابراهیم قمی (-۳۰۷ق)، به کوشش سید طیب موسوی جزائری، قم، انتشارات دارالکتاب، ۱۴۰۴ق..
  • التفسیر الکبیر، محمد بن عمر الفخر الرازی (-۶۰۶ق)، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
  • المنار فی تفسیر القرآن، محمد رشید رضا (-۱۳۵۴ق)، قاهره، دارالمنار، ۱۳۷۳ق.
  • تفسیر نور الثقلین، عبدعلی بن جمعه العروسی الحویزی (-۱۱۱۲ق)، به کوشش سید هاشم رسولی محلاتی، قم، اسماعیلیان، ۱۳۷۳ش.
  • تهذیب الاحکام فی شرح المقنعه للشیخ المفید، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش سید حسن موسوی خرسان و علی آخوندی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۵ش.
  • جامع البیان عن تاویل ای القرآن (تفسیر الطبری)، محمد بن جریر الطبری (۲۲۴–۳۱۰ق)، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۱۲ق.
  • جامع الشتات، میرزا ابوالقاسم القمی، (-۱۲۳۱ق)، تحقیق مرتضی رضوی، تهران، مؤسسه کیهان، ۱۴۱۳ق.
  • الجامع للشرائع، یحیی بن سعید حلی (۶۰۱–۶۹۰ق)، قم، انتشارات مؤسسه سیدالشهداء، ۱۴۰۵ق.
  • الجوهره النیره، ابوبکر بن علی الزبیدی (-۸۰۰ق)، قاهره، مطبعه الخیریه، ۱۳۲۲ق.
  • الحاوی الکبیر فی فقه مذهب الامام الشافعی، علی بن محمد الماوردی (- ۴۵۰ق)، تحقیق و تعلیق، محمد دمطرجی، بیروت دارالفکر، ۱۴۲۴ق.
  • حاشیة رد المحتار ع‍ل‍ی الدر ال‍م‍خ‍ت‍ار، ش‍رح ال‍ت‍ن‍وی‍ر الاب‍ص‍ار ف‍ی ف‍ق‍ه م‍ذه‍ب الام‍ام اب‍ی‌ح‍ن‍ی‍ف‍ه ال‍ن‍ع‍م‍ان، محمد امین ابن عابدین (-۱۲۵۲ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
  • حاشیه الصاوی علی الشرح الصغیر (بلغه السالک)، احمد بن محمد الصاوی (-۱۲۴۱ق)، قاهره، دارالمعارف، بی تا.
  • الحدائق الناضره فی احکام العتره الطاهره، یوسف بن احمد البحرانی (-۱۱۸۶ق)، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۶۳ش.
  • الدر المنثور فی التفسیر بالماثور و هو مختصر تفسیر ترجمان القرآن، عبدالرحمن بن ابی‌بکر السیوطی (۸۴۹–۹۱۱ق)، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.
  • الدروس الشرعیة فی فقه الامامیة، محمد بن مکی (-۷۸۶ق)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ق.
  • دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الاحکام، نعمان بن محمد المغربی (-۳۶۳ق)، تحقیق آصف بن علی اصغر فیضی، قاهره، دارالمعارف، ۱۳۸۳ق.
  • دلائل النبوة، احمد بن الحسین البیهقی (-۴۵۸ق)، تحقیق عبدالمعطی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۵ق.
  • رحلة ابن جبیر، محمد بن احمد ابن جبیر (-۶۱۴ق)، بیروت، دار مکتبة الهلال، ۱۹۸۶م.
  • روضه المتقین فی شرح من لایحضره الفقیه، محمد تقی مجلسی (۱۰۰۳–۱۰۷۰ق)، تحقیق سید حسین موسوی کرمانی، علی پناه اشتهاردی، تهران، انتشارات بنیاد فرهنگ اسلامی حاج محمد حسین کوشانپور، ۱۳۹۹ق.
  • زاد المعاد فی هدی خیر العباد، ابن قیم الجوزیه (-۷۵۱ق)، به کوشش شعیب الارنووط و عبدالقادر الارنووط، بیروت، مؤسسه الرساله، ۱۴۰۷ق.
  • سنن ابن ماجه، محمد بن زید الربعی ابن ماجه (-۲۷۵ق)، به کوشش محمدفؤاد عبدالباقی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۵ق.
  • سنن ابی داود، ابو داود سلیمان بن الاشعث (-۲۷۵ق)، تحقیق و تعلیق سعید محمد اللحام، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۰ق.
  • سنن الترمذی (الجامع الصحیح)، محمد عیسی الترمذی (-۲۷۹ق)، به کوشش عبدالوهاب عبداللطیف، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۲ق.
  • السنن الکبری، احمد بن الحسین البیهقی (۳۸۴–۴۵۸ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۶ق. ۱۴۱۶ق.
  • السیرة النبویة، عبدالملک بن هشام (-۲۱۸ق)، تحقیق السقاء و دیگران، بیروت، دارالمعرفه.
  • شرح الزرقانی علی موطأ الامام مالک، محمد بن عبدالباقی الزرقانی (-۱۱۲۲ق)، تحقیق طه عبدالرؤوف سعد، قاهرة، مکتبة الثقافة الدینیة، ۱۴۲۴ق.
  • شرح معانی الآثار، احمد بن سلامه الطحاوی (-۳۲۱ق)، تحقیق و تعلیق النجار، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۱۴ق.
  • صفویه در عرصه دین، فرهنگ و سیاست، رسول جعفریان، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۷۹ ش.
  • عیون الاثر فی فنون المغازی و الشمائل و السیر (السیره النبویه)، فتح‌الدین محمد ابن سید الناس (-۷۳۴ق)، به کوشش ابراهیم محمد رمضان، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۴ق.
  • فتح الباری ش‍رح ص‍ح‍ی‍ح الام‍ام اب‍ی‌عبدالله م‍ح‍م‍د ب‍ن اس‍م‍اع‍ی‍ل ال‍ب‍خ‍اری، ابن حجر العسقلانی (۷۷۳–۸۵۲ق)، شرح عبدالعزیز بن عبدالله بن باز، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی و محب الدین خطیب، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.
  • الفقه الاسلامی وأدلته، وهبة الزحیلی، دمشق، دارالفکر، ۱۴۱۹ق.
  • فقه القرآن، قطب الدین الراوندی (-۵۷۳ق)، به کوشش سید احمد حسینی اشکوری، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۵ق.
  • فی ظلال القرآن، سید قطب (-۱۳۸۶ق)، القاهره، دارالشروق، ۱۴۰۰ق.
  • قرب الاسناد، عبدالله بن جعفر حمیری (-۳۰۰ق) قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۳ق.
  • الکافی، محمد بن یعقوب کلینی (-۳۲۹ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۷۵ش.
  • الکافی فی فقه الامام احمد، عبدالله بن قدامة (-۶۲۰ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
  • الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، محمود بن عمر الزمخشری (-۵۳۸ق)، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۰۷ق.
  • کشاف القناع عن متن الاقناع، منصور بن یونس البهوتی (-۱۰۵۲ق)، به کوشش محمد حسن محمد اسماعیل شافعی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
  • کشف الغطاء، جعفر بن خضر کاشف الغطاء (-۱۲۲۸ق)، اصفهان، مهدوی.
  • کنز العرفان فی فقه القرآن، محمد بن عبدالله المقداد (-۸۲۶ق)، تصحیح و إخراج أحادیثه بهبودی، تهران، مکتبة الرضویة، ۱۳۸۴ق.
  • کنز العمال، علی بن حسام‌الدین المتقی الهندی (-۹۷۵ق)، ضبط و تفسیر بکری، بیروت، الرسالة، ۱۴۰۹ق.
  • لباب التأویل فی معانی التنزیل (تفسیر خازن)، علی بن محمد البغدادی (-۷۴۱ق)، تصحیح شاهین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق.
  • اللباب فی الجمع بین السنة والکتاب، علی بن زکریا المنبجی (-۶۸۶ق)، به کوشش محمد فضل المراد، بیروت - دمشق، دارالقلم - الدارالشامیة، ۱۴۱۴ق.
  • لسان العرب، محمد بن مکرم ابن منظور (۶۳۰–۷۱۱ق)، قم، انتشارات ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق.
  • لغت نامه، دهخدا (-۱۳۳۴ش) زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدی، تهران، مؤسسه لغت نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش.
  • المبسوط، محمد بن احمد السرخسی (-۴۸۳ق)، بیروت، دارالمعرفه، ۱۴۰۶ق.
  • المبسوط فی فقه الامامیة، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵–۴۶۰ق)، به کوشش محمد باقر بهبودی و سید محمد تقی کشفی، تهران، انتشارات مکتبه المرتضویه، ۱۳۵۱ش.
  • مجمع البحرین، فخرالدین بن محمد الطریحی (-۱۰۸۵ق)، تحقیق الحسینی، المرتضویة، ۱۳۶۲ش.
  • مجمع البیان فی تفسیر القرآن، الفضل بن الحسن الطبرسی (۴۶۸–۵۴۸ق)، به کوشش محمد جواد بلاغی (۱۸۶۴–۱۹۳۳م)، تهران، انتشارات ناصرخسرو، ۱۳۷۲ش.
  • المجموع شرح المهذب، یحیی بن شرف النووی (۶۳۱–۶۷۶ق)، بیروت، دارالفکر.
  • المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، عبدالحق بن غالب ابن عطیه (-۵۴۶ق)، به کوشش عبدالسلام عبدالشافی محمد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۳ق.
  • المحیط البرهانی فی الفقه النعمانی، برهان الدین محمود بن احمد بن مازة البخاری (-۶۱۶ق)، تحقیق عبدالکریم سامی الجندی، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۲۴ق.
  • مرآة العقول فی شرح اخبار آل الرسول، محمد باقر المجلسی (۱۰۳۷–۱۱۱۰ق)، به کوشش سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
  • مستند الشیعه فی احکام الشریعه، احمد بن محمدمهدی النراقی (۱۱۸۵–۱۲۴۵ق)، قم، انتشارات مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ق.
  • المصنّف فی الاحادیث و الآثار، عبدالله بن محمد بن ابی شیبه (-۲۳۵ق)، به کوشش سعید محمد اللحام، دارالفکر، ۱۴۰۹ق.
  • مطالب أولی النهی، مصطفی السیوطی الرحیبانی (-۱۲۴۳ق)، دمشق، المکتب الإسلامی، ۱۹۶۱م.
  • م‍ع‍ان‍ی الاخ‍ب‍ار، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، ت‍ص‍ح‍ی‍ح ع‍ل‍ی اک‍ب‍ر غ‍ف‍اری، قم، دفتر انتشارات اس‍لام‍ی، ۱۳۶۱ش.
  • المعتصر، محمود المنیاوی، مصر ۱۴۳۲ق.
  • المعجم الکبیر، سلیمان بن احمد الطبرانی (۲۶۰–۳۶۰ق)، به کوشش حمدی عبدالمجید السلفی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
  • المغنی، عبدالله بن قدامه (-۶۲۰ق)، بیروت، دارالکتاب العربی.
  • مفاتیح الغیب، فخرالدین الرازی (-۶۰۶ق)، بیروت، دارالإحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
  • مفردات الفاظ القرآن، الحسین بن محمد الراغب الاصفهانی (-۴۲۵ق)، به کوشش صفوان عدنان داودی، دمشق، دارالقلم، ۱۴۱۲ق.
  • مقالات تاریخی، رسول جعفریان، قم، دلیل ما، ۱۳۸۷–۱۳۸۸ش.
  • ملاذ الاخیار فی فهم تهذیب الاخبار، محمد باقر المجلسی (۱۰۳۷–۱۱۱۰ق)، به کوشش سید مهدی رجایی، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۶ق.
  • من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱–۳۸۱ق)، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.
  • المیزان فی تفسیر القرآن، سید محمد حسین طباطبایی (۱۲۸۲–۱۳۶۰ش)، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۳ق.
  • النتف فی الفتاوی، ابوالحسن علی بن الحسین لسُّغْدی (-۴۶۱ق)، تحقیق صلاح الدین الناهی، عمان، دارالفرقان، ۱۴۰۴ق.
  • النَّوادر و الزِّیادات، عبدالله بن عبدالرحمن بن ابی زید (-۳۸۶ق)، بیروت، دارالغرب الإسلامی، ۱۹۹۹م.
  • الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز، علی بن حسین عاملی (-۱۱۳۵ق)، تحقیق محمد باقر محمودی، قم، انتشارات دارالقرآن، ۱۴۱۳ق.
برگرفته از «https://wikihaj.com/index.php?title=حج_اکبر&oldid=38630»